Morgunblaðið - 04.05.1995, Qupperneq 36

36 FIMMTUDAGUR 4. MAÍ 1995
MORGUNBLAÐIÐ
HANNA
ÞORLÁKSDÓTTIR
+ Hanna Þorláks-
dóttir fæddist á
Siglufirði 11. júní
1937. Hún lést á
Borgarspítalanum
25. apríl siðastlið-
inn. Foreldrar
hennar voru Asta
Júlíusdóttir og Þor-
Iákur Þorkelsson.
Systkini hennar eru
Sigurður, Stella,
Valbjörn, Anna (tví-
buri við Hönnu) og
Róbert. Hálfsystk-
ini hennar sam-
mæðra eru Unnur,
Brynhildur og Reinhart Harry.
Utför Hönnu fer fram frá
Langholtskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
í DAG kveðjum við hinsta sinni
vinkonu okkar og samheija Hönnu
Þorláksdóttur, sem er látin eftir
langvarandi veikindi.
Hanna ólst upp á Siglufírði í stór-
um systkinahópi við hið glaðværa
og áhyggjulausa líf æskunnar. Ský
dró þó fyrir sólu er hún aðeins 12
ára gömul lenti í bflslysi og var
bundin við hjólastól upp frá því.
Þetta var þung byrði, sem á hana
var lögð en hún bar hana af reisn
og með mikilli þolgæði. Hún var
trúuð kona og trúin veitti henni
styrk svo mikinn að hún gat miðlað
öðrum af honum.
Hanna var mjög félagslynd. Hún
var dyggur félagi í Hvöt, félagi
sjálfstæðiskvenna í Reykjavík, og
sótti þar einatt fundi er heilsan
leyfði, enda var hennar saknað ef
hún gat ekki mætt. Landsfundi
Sjálfstæðisflokksins lét hún aldrei
fram hjá sér fara og var dugleg
að vinna fyrir flokkinn í kosningum.
Hanna lét sig ekki einungis hag
Hvatar skipta heldur bar hún einn-
ig hlýjan hug til félagskvenna. Hún
var oft í símasambandi við okkur
til að inna fregna og láta vita um
sig. Við munum sakna hennar og
minnast með hlýhug.
Hver sem á himneska auðinn,
frá honum stelur ei dauðinn
þó eigi hann ekki á sig kjólinn
er hann samt ríkari en sólin.
(Matth. Jochumsson).
Við þökkum Hönnu samfylgdina.
Það var lán að kynnast henni.
Anna Kristjánsdóttir,
fyrrv. formaður Hvatar.
Kær vinkona, Hanna
Þorláksdóttir, er látin.
Að morgni fyrsta sum-
ardags hringdi Hanna
með sumarkveðju á
vörum, bjartsýn að
vanda og taldi sig vera
að ná sér á strik eftir
mikil veikindi og að
brátt mundum við sjást
á ný. Nokkrum dögum
síðar slitnaði lífsþráður
Hönnu og hún kvaddi
sátt við allt og alla.
Hanna var fædd á
Siglufirði og ólst þar
upp fyrstu árin. Barn
að aldri slasaðist hún alvarlega og
var bundin við hjólastól æ síðan.
Margs konar veikindi hijáðu
Hönnu á síðari árum en samt gat
hún hlúð að og hughreyst þá sem
áttu undir högg að sækja í lífinu.
Sjálf treysti hún Guði og ófáar eru
bænir hennar fyrir vinum og
vandamönnum.
Örlögin fara misjafnlega mildum
höndum um mannanna börn en
Hanna var eins og grenitréð í ljóði
Stephans G., hún bognaði aldrei.
Að sjálfsögðu átti hún sínar erfíðu
stundir, en kjarkurinn var ótrúlega
mikill. Þegar Hanna heyrði fólk
kvarta af Iitlu eða engu tilefni var
hún vís til að segja: „Ætli þetta
fólk vildi vera í mínum sporum?"
Hanna kunni að rækta garðinn
sinn. Hún átti fjölda góðra vina sem
hún sinnti vel og lét þá ekki gleyma
sér. Hún efldi og treysti vináttuna
og margir þessara vina eiga lista-
verk sem gerð voru af smáu en
sterku höndunum hennar Hönnu.
Hekluðu dúkarnir og gardínumar
eru hvarvetna heimilisprýði.
Við Sophus þökkum Hönnu
margar góðar samverustundir. Fjöl-
skyldu hennar sendum við innilegar
samúðarkveðjur.
Áslaug Friðriksdóttir.
Þegar ég frétti andlát Hönnu vin-
konu minnar hvarflaði hugur minn
mörg ár aftur í tímann heim á Siglu-
fl'örð. Ég fór með móður minni Sig-
urbjörgu út á sjúkrahús í heimsókn.
í einu rúminu lá lítil stúlka sem
orðið hafði fýrir bfl. Þaðan í frá
steig þessi litla stúlka aldrei í fæt-
uma og var bundinn við rúmið og
síðar hjólastól upp frá því.
Það var ekki fyrr en mörgum
+
Eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir og afi,
LÁRUS BJÖRNSSON
frá Neðra-Nesi,
lést á Vífilsstöðum föstudaginn 28. apríl.
Jarðarförin fer fram fré Hólaneskirkju laugardaginn 6. maí kt. 14.00.
Jarðsett verður að Hofi.
Svave Steinsdóttir,
Sigrún Lárusdóttir, Sigurður Bjarnason
og dætur.
t
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
LÚÐVÍG EGGERTSSON,
Grandavegi 47,
lést á hjartadeild Landspítalans 1. maí.
Sigrún Jónsdóttir,
Sonja Lúðvfgsdóttir, Helgi Þórisson,
Hrefna Lúðvígsdóttir, William Coe,
Ævar Lúðvfgsson, Guðrún Michelsen,
Rikey Lúðvígsdóttir, Kristján Pétursson,
Elsa Lúðvígsdóttir, Halldór Dagsson,
Jóhannes Björn Lúðvígsson, Beth Rose,
Edda Lúðvigsdóttir, Guðmundur Friðgeirsson,
Ragnar Kristjánsson, Miidred I. Steinberg,
barnabörn og barnabarnabörn.
SIGURJONA
GUÐRÚN
JÓHANNSDÓTTIR
MINNINGAR
árum seinna að kynni okkar hófust
suður í Reykjavík þar sem við báð-
ar höfðum sest að. Var það fyrir
tilstuðlan vinkonu minnar á Siglu-
fírði, Jóhönnu Venna, sem aldrei lét
hjá líða að heimsækja Hönnu þegar
hún var á ferð hér fyrir sunnan.
Hanna átti heimili sitt í Sjálfs-
bjargarhúsinu í Hátúni 12 þar sem
hún m.a. vann við símavörslu og
var henni mikils virði það traust
sem henni var sýnt.
Tilfinningar Hönnu heim til
Siglufjarðar voru alla tíð mjög
sterkar og talaði hún oft um æsku-
stöðvamar. „Mér fínnst ég vera
komin norður þegar ég sé ykkur,“
var hún vön að segja þegar Siglfirð-
ingar heimsóttu hana. Hún sótti
samkomur Siglfirðingafélagsins hér
í bænum þegar heilsa hennar leyfði.
Einnig hafði hún yndi af góðri tón-
list og var löngum tíður gestur á
tónleikum Sinfóníuhljómsveitarinn-
ar.
Hanna hafði nýlega flutt í stórt
og bjart herbergi. „Eg er alsæl með
þetta og sjáið þið skápinn sem
systkini mín gáfu mér,“ sagði hún
stolt og sýndi okkur Jóhönnu.
Hanna var ákaflega þakklát öðmm
fyrir það sem þeir gerðu fyrir hana.
Hún notaði gjarnan þetta orðatil-
tæki: „Ég er alsæl með þetta.“ I
hennar huga voru það aðrir sem
áttu bágt, ekki hún.
Við, ég og vinkona mín Jóhanna,
vottum systkinum Hönnu okkar
dýpstu samúð. Við minnumst henn-
ar með þakklæti og virðingu.
Kristín Hólm.
Kveðja frá KFUK
Kær KFUK-félagi, Hanna Þor-
láksdóttir, er látinn eftir erfíð veik-
indi. Andlátsfregnin barst í þann
mund er afmælisfundur félags okk-
ar hófst þriðjudaginn 25. apríl síð-
astliðinn. Þetta var síðasti fundur
vetrarins og sannkallaður hátíðar-
fundur. Við andlátsfregnina sló á
gleðina, en orð Jesú: „Ég lifí og þér
munuð lifa“, veittu huggun og frið.
Oft hafði Hanna verið með á fundi
sem þessum og glaðst í hópi góðra
vina og á slíkum fundi gerðist hún
félagi í KFUK.
Ung varð Hanna fyrir erfíðri
reynslu og frá þeim atburði var hún
bundin við hjólastól. Leið hennar
eftir það lá á ýmsar umönnunar-
stofnanir. Við minnumst hennar
fyrst er hún sem ung stúlka dvald-
ist á Elliheimilinu Grund. Síðar lá
leið hennar að Reykjalundi, en þar
dvaldist hún í nokkur ár, en í húsi
Sjálfsbjargar í Hátúni eignaðist hún
sitt framtíðarheimili.
Á öllum þessum stöðum naut hún
umhyggju og ástúðar góðs starfs-
fólks og eignaðist vini bæði meðal
starfsfólks og vistmanna. Margir
lögðu leið sína til Hönnu og fóru
ríkari af þeim fundi og fyrirbænir
og blessunaróskir hennar fylgdu
þeim.
Þótt Hanna hefði ekki heilsu til
að stunda almenna vinnu um ára-
bil féll henni sjaldan verk úr hendi
á meðan heilsan leyfði. Hún var
mikil hannyrðakona og lék flest í
höndum hennar, og margir fengu
að njóta þess. Loks kom sá tími að
hún fékk tækifæri til að taka þátt
í atvinnulífinu. Það voru henni dýr-
mæt ár.
Hanna átti bjargfasta trú á Jes-
úm Krist og trúartraustið kom ber-
lega í ljós í samtali við hana daginn
fyrir andlátið. Þó hún væri sárþjáð
gat hún sagt: „Drottinn gefur mér
styrk". Trúin var fjársjóður hennar
í lífínu og von í dauðanum. Hún
trúði á mátt bænarinnar og átti að
trúfastan hóp KFUK-kvenna, sem
báðu reglulega fyrir henni og veitti
það henni styrk á erfíðum stundum.
Með Hönnu er góð og hugrökk
kona gengin til fundar við Drottin.
I orði Guðs segir: Vertu trú allt til
dauða, og ég mun gefa þér kórónu
lífsins. Guði séu þakkir, sem gefur
oss sigurinn fyrir Drottin vorn Jesú
Krist!
Við sendum ástvinum Hönnu ein-
lægar samúðarkveðjur.
Guð blessi minningu Hönnu Þor-
láksdóttur.
+ Sigurjóna Guðrún Jóhanns-
dóttir fæddist í Reykjavik
4. maí 1910. Hún lést á Landspít-
alanum 11. april síðastliðinn og
fór útför hennar fram frá Bú-
staðakirkju 24. apríl Jarðsett
var frá Kálfatjörn sama dag.
ELSKU amma, langamma og langa-
langamma okkar er dáin, hún hefði
orðið 85 ára í dag, 4. maí. Það er svo
skrýtin tilfínning að amma sé farin,
enda hefur hugur minn reikað til
þeirra stunda sem ég hef átt með
Sillu ömmu. Fyrst af öllu vil ég þakka
þá ómetanlegu hlýju og umhyggju
sem ég hef orðið aðnjótandi frá ykkur
afa og að ég skyldi fá að alast upp
hjá ykkur frá því að ég var á fyrsta
ári til sjö ára aldurs. Og sú hlýja
hélst alla tíð á milli okkar. Ánægð
varstu þegar ég byijaði að búa við
sömu götu og þið afí bjugguð við á
Sogaveginum og fyrsta langömmu-
bamið fæddist á giftingardaginn ykk-
ar 5. okt. og naut ég þess ekki síður
að hafa ykkur svo nærri.
Ekki gleymast aðfangadagskvöld-
in sem við fengum að njóta með
ykkur. Jólin komu með ömmu og afa
þegar þau komu brosandi glöð frá
jólamessu úr Bústaðakirkju. Aðdáun-
arvert var að fylgjast með hvað
amma og afí unnu að því af heilum
hug að byggja upp Bústaðakirkju og
láta gott af sér leiða hvar sem þau
voru. Alla tíð hafa þau verið mjög
samiýnd og hvort öðru stoð í gegnum
súrt og sætt. Ég gleymi ekki eitt
sinn þegar ég fór með afa í heim-
sókn til hennar upp á Landspítala
og fyrsta sem hún sagði var: Hvar
hefurðu verið, Hannes minn? Ég er
búin að kalla og kalla á þig og ekki
fengið neitt svar. Þá var autt rúm
við hliðina á hennar rúmi og henni
hefur fundist að afí ætti að vera
þar. Lýsir það hvað sameiningin var
mikil og sterk.
Gestkvæmt var hjá þeim ömmu
og afa enda fjölskyldan orðin stór.
Alltaf var eitthvað til með kaffinu,
tala nú ekki um kieinumar sem róm-
aðar voru víða. Amma hafði mjög
gaman af að segja frá og var fróð-
legt að hlusta, hún var af þeirri kyn-
slóð sem man tímana tvenna. Dugleg
var hún í handavinnu, alltaf var
hugsunin að reyna gleðja og rækta
tengsl við bæði stóra og smáa. Heim-
ilið hennar einkenndist af eðlislægri
reglusemi hennar sjálfrar.
Bamaláni áttu þau amma og afí
að fagna. Lífshamingja hennar var
undirstrikuð þegar börnin jafnt sem
bamabömin stofnuðu sín eigin heim-
ili og hún fékk að sjá böm og bama-
böm dafna.
Síðustu andvörpin tók hún að
morgni 11. apríl á sama tíma og ég
hringdi til að vitja um líðan hennar.
Og á kveðjustund kemur margt fram
í hugann. Minningamar um hana lifa
innra með okkur um ókomin ár. Við
minnumst ömmu sem heiðurskonu
með þakklæti og virðingu.
Elsku afí okkar, við biðjum góðan
Guð að styrkja þig í sorg þinni.
Hver minning er dýrmæt perla
að liðnum lífsins degi.
Hin ljúfu og hljóðu kynni
af alhug þökkum vér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf
sem gleymist eigi,
og gæfa var það öllum
sem fengu að kynnast þér.
(Davíð Stefánsson)
Kveðja frá börnum og bamaböm-
um.
Árný.
Með þakklæti í huga kveð ég hana
langömmu mína. Þegar sumar er að
ganga í garð, virðist ekkert fjær
manni en dauði og hin mikla sorg.
Birta og ylur sumarsins eykur manni
lífsþrek og löngun til leikja og starfa
sem hugur og hönd eru bundin við.
En björtum degi fylgir ávallt skuggi
og nótt. Og líkt er um ævi manns,
þar skiptast á bjartir geislar og
skuggar sem bragðið getur skjótt
yfir sviðið. En bjartar og geislandi
góðar minningar eigum við þó alltaf
eftir, minningar sem engin getur frá
okkur tekið, minningar um ömmu og
afa sem geisluðu alltaf af gleði og
hamingju, styrkleika og kærleik, en
nú er amma farin á vit forfeðra okk-
ar. Glettnin var ævinlega í fyrirrúmi
hjá Sillu ömmu, því hún gat alltaf séð
eitthvað jákvætt við allt og alla.
Allir sem vora svo lánsamir að
eiga hana ömmu að, dáðu hana og
virtu, og vora það ófáir, því hún á
stóra fjölskyldu sem alltaf mun minn-
ast hennar eins og hún var, hörku-
kona. Hún gerði sér far um að kynn-
ast öllum þeim sem nálægt henni
vora. Þær vora ófáar stundimar sem
ég átti með henni ömmu, en aldrei
fékk maður nóg, því hún var svo
greind og skemmtileg kona.
Frásagnir hennar eiga engan sinn
líka. Þær vora góðar stundirnar sem
ég eyddi með ömmu og afa í Sig-
túni, Ásgarði, sumarbústaðnum í
Vogum, og á Hrafnistu sem hún
dvaldi á þegar kallið kom. Alltaf hit-
aði amma kakó og var ekki sparsöm
á meðlætið handa okkur krökkunum
og pijónaði handa okkur sokka, vettl-
inga, dúkkur og margt fleira sem
við eigum. Hlýtt viðmót hennar og
hennar sterka fallega rödd er það
sem ég mun alltaf sjá og heyra.
Elsku langamma mín, með þessum
örfáu orðum vil ég fá að þakka fyrir
að hafa átt þig sem ömmu. Harmur-
inn er ættingjum þungur. Megi minn-
ingin um góða konu vera okkur
huggun á erfíðum tímum. Ég þakka
ömmu Sillu allar þær ánægjustundir
sem við áttum sarrían. Hannes afí,
ég bið góðan Guð að styrkja þig og
varðveita ykkur öll á þessum sorgar-
stundum.
Góði faðir gef oss skiljast kynni,
gjörvalt líf vort er í hendi þinni.
Hvað er dauðinn? Hann er sigurkrans;
Hinsta þraut á vegi kristins manns.
Þá er víst að vegir slitnir tvinnast,
vinir skildir aftur munu finnast,
þar sem engin þekkjast harmatár,
þar sem engin blæða tregasár.
(Tómas Snorrason.)
Inga Hafdís Ólafsdóttir.
Elsku amma og uppeldismamma.
Hjá þér og afa ólst ég upp í nokkur
ár. Svo skildust leiðir og ég fór burt
í nokkum tíma, en svo kom ég aftur
og eftir það höfðum við alltaf gott
samband. Þú og afí vorað mér og
mínum alltaf svo góð. Gaui frændi
var mér sem stóri bróðir og er hann
ennþá mér sem bróðir. Ég man þeg-
ar ég og afí vorum að sækja þig í
bingó og ég beið svo spennt í bílnum
með afa eftir að þú kæmir út svo
ég gæti fengið að vita hvort þú hefð-
ir fengið eitthvað það kvöldið, því
þá fékk ég alltaf smá hluta af vinn-
ingnum. Eg minnist allra sunnudags-
kirkjuferðanna sem var farið alla
sunnudaga. Ekki þótti mér gaman
að þeim þá og þurftir þú oft að halda
fast í mig svo ég sæti kyrr, en ég
er þakklát í dag fyrir þessar ferðir.
Elsku amma, sárt mun ég sakna
þín, en ég veit að þér líður vel í dag
og við eigum eftir að hittast aftur
og ég veit að þá munt þú taka á
móti mér með útbreiddan faðm.
Ég minnist þín um daga og dimmar nætur
mig dreymir þig svo lengi er hjartað slær
og þegar húmið hylur allt sem grætur
þín hugarrós á leiði þínu grær.
Þín kærleiksbros mér aldrei, aldrei gleymast
þitt allt, þitt bænarmál og hvarms þín tár
hvert ráð, hvert orð, hvert armtak þitt skal
geymast
þín ástarminning, græðir lífs míns sár.
(Þýð. Már.)
Elsku afi, mikill er missir þinn.
Ég bið Guð að styrkja þig í sorg þinni.
Svanhildur Rúnarsdóttir
og fjölskylda.