Morgunblaðið - 27.05.1995, Blaðsíða 29

MORGUNBLAÐIÐ
LAUGARDAGUR 27. MAÍ 1995 29
NANNA
JÓNSDÓTTIR
+ Nanna Jóns-
dóttir, Lyng-
holti, Stöðvarfirði,
fæddist 29. júní
1982 að Hvalnesi
við Stöðvarfjörð.
Hún lést á
Reykjalundi 17.
maí síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Kristín Sig-
tryggsdóttir og Jón
Jóhannsson frá
Hvammi, Fá-
skrúðsfirði. Nanna
átti fimm systur og
eru tvær þeirra á
lífi. Eftirlifandi eiginmaður
hennar er Þorsteinn Kristjáns-
son og bjuggu þau allan sinn
búskap á Stöðvarfirði. Þau
gengu í hjónaband 26. desem-
ber 1954. Börn þeirra eru: 1)
Jón Kristmann, f. 16. septem-
ber 1953. Hann er kvæntur
Guðnýju Baldursdóttur og eiga
þau tvo syni. Elvar, f. 31. ágúst
1975, og Rúnar, f.
19. apríl 1977. Þau
búa í Reykjavík. 2)
Kristján Rúnar, f.
16. október 1956.
Kvæntur Alexöndru
og eiga þau eina
dóttur, Demi Nönnu,
f. 17. júní 1994. Þau
búa í Svíþjóð. 3)
Sesselja Fjóla, f. 16.
janúar 1962. Hún er
í sambúð með Smára
Stefánssyni og eiga
þau tvo syni, Pálma
Fannar, f. 17. sept-
ember 1981, og Birki
Fannar, f. 27. janúar 1992. Þau
búa á Stöðvarfirði. 4) Heimir,
f. 8. ágúst 1966. Hann er í sam-
búð með Berglindi Guðmunds-
dóttur. Þau eiga eina dóttur,
Tinnu, f. 14. október 1993. Þau
búa í Neskaupstað.
Útför Nönnu fer fram frá
Stöðvarfjarðarkirkju í dag og
hefst athöfnin kl. 16.
ÉG VIL í fáum orðum minnast
elskulegrar mömmu minnar, Nönnu
Jónsdóttur, sem lést á Reykjalundi
hinn 17. maí sl.
Á hugann leita minningar frá
bemskuárum mínum og fram að
þeirri stundu er hún sofnaði svefn-
inum langa. Margs er að minnast,
en í huga mínum geymi ég helst
af öllu glaðlyndi hennar og traust.
Hún var mikil hannyrðakona og
vandvirk á allt, sem hún gerði.
Bamabömum sínum unni hún heitt
og var væntumþykja þeirra og ást
gagnkvæm. Yngsta bamabamið,
sem býr í Svíþjóð, fékk hún að
faðma stuttu áður en hún dó, en
það vom fyrstu og síðustu faðmlög
þeirra.
Árið 1985 fór að bera á veikindum
hennar og frá árinu 1986 dvaldi hún
árlega á Reykjalundi í sex vikur í
senn. Minnist ég ætíð þess, þegar
hún kom heim eftir sína fyrstu dvöl
þar, full af orku og ákveðni í því að
viðhalda þeim bata, sem hún hlaut
þar. Daglega fór hún í gönguferðir
og vann ötuliega á sumrin í garðinum
sínum, sem veitti henni margar
ánægjustundir og var til mikillar
prýði.
Aldrei leið svo sumar að hún
fengi ekki heimsóknir frá sjúkl-
ingum, sem hún hafði átt sam-
dvöl með á Reykjalundi, hjúkrun-
arfólki þar og lækninum sínum,
Birni Magnússyni, sem henni
þótti svo vænt um. Naut hún þess
að sýna þeim byggðarlagið sitt
og fjallahringinn, sem henni þótti
svo fallegur. Þar sem hún var
mikil félagsvera naut hún þess
að útbúa falleg kaffiborð til
handa gestum.
Ég bið guð að geyma góða
mömmu mína og ömmu drengjanna
minna. Mamma, minning þín er ljós
í lífi okkar.
GERÐUR
G UÐLA UGSDÓTTIR
+ Gerður Guð-
laugsdóttir
fæddist í Grundar-
firði 22. maí 1949.
Hún lést í Gauta-
borg 14. maí síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar voru Berg-
þóra Sigurðardótt-
ir, fædd 1910, dáin
1988 og Guðlaugur
Magnús Rögnvalds-
son, fæddur 1901,
dáinn 1977. Gerður
var yngst þriggja
systkina. Hin heita
Björk og Rögnvald-
ur og eru þau bæði búsett í
Grundarfirði. Hinn 20. ágúast
1994 giftist Gerður eftirlifandi
eiginmanni sínum, Finnboga
Andersen, f. 24. mars 1956.
Gerður átti tvö börn: Guðlaug
Magnús Guðlaugsson, f. 11. mai
1970 og Auði Bergþóru Eríars-
dóttur, f. 3. desember 1971.
Maki hennar er Albert Stein-
grímsson, f. 16. júlí 1969.
Útför Gerðar fór fram frá
Bústaðakirkju 26. maí siðastlið-
inn.
HÚN mamma mín er látin.
Skelfíleg tómleikatiljSnning fyllir
huga minn og sál. Ég spyr sjálfa
mig suprninga sem enginn getur
svarað. Minningar streyma um
huga minn frá öllum tímabilum lífs
míns og ég ræð ekki við tárin.
Mamma var ekki mjög heilsu-
hraust kona en dugleg var hún við
vinnu sína þrátt. fyrir það. Bjartsýni
og góða skapið ein-
kenndi mömmu svo og
hláturmildi hennar og
góðviljinn. Alveg frá
því við systkini fædd-
umst átti mamma við
nýrnasjúkdóm að
stríða og fyrir tveimur
árum þurfti hún að
fara í nýrnavél á Land-
spítalann. Þar undi hún
sér vel í góðra vina
hópi og vil ég fyrir
hennar hönd þakka
starfsfólkinu þar fyrir
allt sem þau gerðu fyr-
ir hana. Hinn 17. mars
sl. fékk mamma svo kallið stóra
um að nýtt nýra og þar af leiðandi
nýtt líf biði hennar í Gautaborg.
Eftir nokkra daga leit allt vel út
og ég man hvað hún var hamingju-
söm. En margt getur gerst á
skömmum tíma og er.gan óraði fyr-
ir að svona myndi fara. Allt í einu
er hún ekki lengur til staðar. Ég
veit samt að hún mamma er núna
á góðum stað og sjálfsagt er hún
komin á heimaslóðir með ömmu og
afa sér við hlið.
Elsku mamma mín. Ég veit að
þér líður vel núna. En mikið mun
ég sakna þess að hafa þig ekki hjá
mér, heyra rödd þína og hlátur þinn.
Og ég er ekki ein um það. Ég vil
þakka þér fyrir þau 23 ár sem ég
fékk með þér. Góður guð geymi þig.
Þegar við setjum á blað nokkur
orð um ástkæra vinkonu okkar þá
MINNINGAR
Dugur þinn mikli og máttur
kærleikur og mildi.
Þetta litla móðurljóð
til þín yrkja vildi.
Brosið þitt trygga og bjarta
í barmi mínum geymi.
í hiýjum faðmi guðs
ætíð vel þig dreymi.
(F.Þ.)
Ég vil að lokum færa hjúkrunar-
fólki E-gangs"á Reykjalundi bestu
þakkir fyrir allt það góða, er það
veitti móður minni.
Vinsemd ykkar vonina glæðir
vermir mannsins hrjáða hjarta.
Þakklæti um hugann flæðir
þiggið ósk um framíð bjarta.
(F.Þ - Þ.K.)
Fjóla Þorsteinsdóttir.
Mig langar til að kveðja tengda-
móður mína með nokkrum orðum.
Nú þegar komið er að leiðarlok-
um, Nanna mín, langar mig að
þakka þér fyrir þau ár sem við átt-
um samleið. Ég þakka þér fyrir
alla óeigingirnina, gjafmildina og
hlýjuna í minn garð alla tíð. Ég
þakka þér hversu frábær amma þú
reyndist sonum mínum, þeir munu
búa að því alla ævi.
Dugnaður þinn í erfiðum veikind-
um gaf okkur styrk til að takast á
við daglegt líf, jákvæðni þín og
bjartsýni gaf okkur kjark til að
horfast í augu við staðreyndir. Ég
þakka þér fyrir það.
Ég veit að nú hefur þú fengið
hvíld sem þú þráðir. Ég mun ávallt
minnast þín.
Guð geymi þig, elsku Nanna mín.
Guðný.
Hún amma er dáin. Konan sem
hefur alltaf skipað svo stóran sess
í lífi okkar bræðra er fallin frá.
Margt kemur upp í hugann í endur-
minningunni þegar maður hugsar
um ömmu, en það sem manni dett-
ur fyrst í hug, er hve hún var hald-
in miklu baráttuþreki og þau orð
að gefast upp, voru alls ekki til í
hennar huga. Amma þurfti lengi
að beijast við erfið veikindi, en þó
sérstaklega síðustu mánuðina, og
leita margar minningar á hugann.
Það er margs að minnast frá liðnum
árum hvort heldur er í Úthlíð í Bisk-
upstungum, Bifröst eða Akureyri
svo eitthvað sé nefnt. Alls staðar
var hún hrókur alls fagnaðar þó
henni liði ekki alltaf vel. Allar ferð-
ir sem farnar hafa verið síðastliðin
ár hafa ekki mátt vera lengri en
tveir til þrír dagar án þess að fara
upp á Landspítala í nýmavélina.
Það breytti ekki því að hún færi
allt sem hægt væri innan þessara
marka. Hún hafði mjög gaman af
því að ferðast. Ef við fórum til
dæmis í sumarbústaði þá brást ekki
að það var kíkt í heimsókn þó það
hafi ekki alltaf verið auðvelt fyrir
hana. Sjúkdómurinn sem hún var
með var búinn að hijá hana í yfir
tuttugu ár. Og nú síðustu fjögur
til fimm árin versnaði hanni svo um
munaði en það sá ekki á henni.
Svo allt í einu 17. mars birti til.
Finnbogi hringir og segir að þau
séu á förum til Svíþjóðar, líffæri
sé til staðar. Allir gleðjast og biðja
til Guðs að þetta takist nú vel.
Aðgerðin tókst vel og við ræddum
saman í síma mjög fljótlega. Allt
leit mjög vel út og öllum Iétti. En
svo kom bakslagið, eitthvað fór
úrskeiðis. Önnur aðgerð var gerð
og nú fóru í hönd mjög erfiðir dag-
ar. Finnbogi stóð eins og klettur
við hlið hennar og vék ekki frá
sjúkrarúmi hennar allan tímann
sem þau voru á sjúkrahúsinu. Þó
krafturinn hafi alla tíð verið mikill
í okkar ástkæru vinkonu þá kom
að því að hann dugði ekki lengur
og loks gafst hún upp aðfaranótt
14. maí.
Við kveðjum þig í bili, elsku Gerð-
ur, og biðjum Guð að blessa þig.
Elsku Finnbogi, Gulli, Auður og
Alli, við sendum ykkur okkar inni-
legustu samúðarkveðjur.
Sigurbjörg og Vilberg. '
það lýsir kannske baráttuþreki
hennar best að sennilega var hún
sú síðasta sem gaf upp vonina um
bata. Við fráfall ömmu er höggvið
stórt skarð í fjölskylduna, enda var
hún ákveðin og sterkur persónu-
leiki. Oft var mikið um að vera á
heimili ömmu og afa, þar var gest-
risnin í fyrirrúmi, enda hafa margir
setið veisluborð í Lyngholti. Það
verður skrítið að koma heim til
Stöðvarfjarðar án þess að amma
taki á móti manni eins og henni
var einni lagið, það tómarúm sem
hún skilur eftir sig verður aldrei
fyllt.
Að lokum viljum við bræðumir
kveðja ömmu og þakka henni allt
sem hún gaf okkur í mjög víðtækri
merkingu. Elsku amma, vertu sæl
og guð blessi þig, og einnig þig afí
því þú hefur misst mikið.
Elvar og Rúnar.
Okkur langar með fáeinum orð-
um að minnast hennar Nönnu.
Nanna var alltaf hress og kát, ég
man aldrei eftir henni nema bros-
andi eða hlæjandi. Ég kom oft til
hennar þegar ég var yngri með
mömmu og var þá hlegið mikið,
stundum blöskraði manni allur þessi
hlátur. Gunnhildur kynntist Nönnu
upp á Reykjalundi því þar dvöldu
þær báðar.
Síðasta sumar kom Gunnhildur
með mér heim á Stöðvarfjörð í sum-
arfríinu okkar og hittum við þá
Nönnu eldhressa úti á götu. Hún
bað okkur um að fara nú ekki fyrr
en við værum búnar að líta til henn-
ar. Nei, frá Stöðvarfirði ákváðum
við að fara ekki fyrr en til Nönnu
og Steina værum við búnar að
koma. Um kvöldið fórum við svo
niður í Lyngholt, og fyrir utan
ákváðum við að stoppa nú ekki
neitt rosalega lengi, en þegar í
Lyngholt er komið gleymist það um
leið. Á æðislegra heimili er varla
hægt að koma, og þá sér maður
hvað hún Nanna var dugleg kona,
allar fallegu myndimac, púðamir,
pijónaðir vettlingamir, pijónuðu
Iqólamir og allt dúlleríið, já, og
ekki má gleyma þessum meiriháttar
garði. Mikið röbbuðum við saman,
skoðuðum myndir og allt fallega
húsið. Og Nanna lét okkur nú ekki
fara svangar út, kaffi og fullt af
asðislegum kökum. Þegar við fómm
löbbuðum við þijár um garðinn. Við
grænjaxlamir vissum ékki neitt um
blóm eða tré, en hún Nanna sagði
okkur hvað hvert einasta blóm hét.
Og ekki fórum við blómalausar heim,
því hún gaf okkur blóm, gult fallegt
blóm, og það var minning um hana.
Og þá ákváðum við að koma aftur
til Nönnu, hún var alltaf hress og
kát, blessunin. En þegar við fréttum
að Nanna yrði ekki í Lyngholti næst
þegar við kæmum heim á Stöðvar-
flörð, spurðum við, af hveiju þessi
hressa, lífsglaða kona, hún Nanna?
Full af hressleika og ekki ætlaði hún
að gefast upp, nei.
Við viljum biðja Guð að geyma
hana. Elsku Steini, Fjóla, Heimir,
Jonni, Rúnar, tengdaböm og bama-
böm. Missir ykkar er mikill og sár
og við vottum ykkur okkar dýpstu
samúð.
Magnea Þorbjörg
og Gunnhildur Þorbjörg.
KRISTÍN G.
MAGNÚSDÓTTIR
+ Kristín Guð-
björg Magnús-
dóttir fæddist í
Efri-Engidal 5.
nóvember 1892.
Hún lést á Sjúkra-
húsi ísafjarðar 19.
maí síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Kristín
Sveinsdóttir og
Magnús Magnús-
son í Efri-Engidal.
Hún átti eina syst-
ur, Halldóru, sem
lést 1947. Kristín
giftist Jóni Magd-
al Jónssyni, f. 14. desember
1893, d. 16. apríl 1978. Börn
þeirra eru: Sigurgeir, bóndi í
Efri-Engidal; Guðný, vistmað-
ur á Landspítalanum
I Kópavogi; Jón,
bifreiðastjóri á
ísafirði, giftur Ástu
Dóru Egilsdóttur
og eiga þau fimm
syni; Halldór, flug-
virki í Reykjavík,
giftur Guðnýju
Indriðadóttur og
eiga þau eina dótt-
ur. Magnússina, býr
l\já bróður sinum í
Efri-Engidal;
Magdalena, ljós-
móðir í Reykjavík,
gift Ögmundi Ein-
arssyni og eiga þau þijú börn.
Útför Kristínar fer fram frá
Isafj arðarkirkj u í dag og hefst
athöfnin klukkan 11.00.
HÚN elsku amma mín er búin
að fá hvíldina. Þegar pabbi
hringdi og sagði mér að amma
væri dáin, fylltist hjarta mitt af
sorg en innst inni fann ég til frið-
ar því að ég vissi að núna liði
ömmu vel.
Hún var búin að lifa langa og
stórbrotna ævi og ég held að hvíld-
in hafi verið henni kærkomin.
Það var alltaf tilhlökkun að
koma í sveitina í Engidal á sumr-
in, finna ilminn af heyinu, vera
innan um dýrin og umfram allt
að fínna hlýjuna sem streymdi frá
ömmu um leið og maður kom inn
úr dyrunum. Gestrisni var henni í
blóð borin, mikill og góður matur
var á borðum og í „þijú kaffinu"
eins og hún kallaði það var yfir-
leitt hlaðið borð af kökum og allt
var það heimabakað og ekki mátti
svo gleyma sveitamjólkinni, en
hún stóð alltaf fyrir sínu.
Þær voru góðar stundirnar sem
við nöfnumar áttum saman á dag-
inn, þá sátum við inni í stofíí,
gjarnan við handavinnu. Hún sat
og pijónaði, en ég heklaði og þær
voru ófáar vísurnar, gáturnar og
bænirnar sem hún kenndi mér þá.
Amma sat sjaldan aðgerðarlaus
og eftir hana liggur mikið af
margs konar handavinnu. Hún var
mjög hrifin af garðinum sínum og
meðan hún gat séð um hann var
hann mikið augnayndi, margar
tegundir blóma og tijáa þrátt fyr-
ir erfíð vaxtarskilyrði. Eftir að ég
giftist og eignaðist böm þá var
ekki bmgðið út af vananum og
farið vestur á hveiju sumri og þær
ferðir vora okkur öllum tilhlökkun-
arefni.
Árið 1990 veiktist amma og
þurfti að leggjast inn á sjúkrahús,
þaðan sem hún átti ekki aftur-
kvæmt. Þegar við heimsóttum
hana á sjúkrahúsið þá geislaði af
henni einstök hlýja og bömin löð-
uðust að henni þar sem annars
staðar enda átti hún í fóram sínum
ótrúlega hlýju og þolinmæði.
Amma fylgdist vel með fréttum
í útvarpi og sjónvarpi og í blöðum
meðan sjón gaf til lestrar.
Já, amma mín, þú varst yndisleg
kona og ég kveð þig með miklum
söknuði og virðingu. Ég veit og
trúi því að nú séuð þið afi saman
á ný. Vertu sæl, elsku amma mín,
og þakka þér fyrir alla þá hlýju
og góðvild sem þú sýndir mér og
fjölskyldu minni.
Hvíl þú í friði og lifí minning þín.
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesú, í þína hönd.
Síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs engiar yfir mér.
(Hallgr. Pét.)
Kristín Ögmundsdóttir.