Morgunblaðið - 09.06.1995, Síða 33

MORGUNBLAÐIÐ
FÖSTUDAGUR 9. JÚNÍ 1995 83
+ Kristín S. Sig-
urbjörnsdóttir
fæddist í Reykjavík
8. ágúst 1923. Hún
andaðist á hjúkrun-
arheimilinu Sól-
vangi í Hafnarfirði
30. maí sl. Foreldr-
ar hennar voru Sig-
urbjörn Jósefsson
f. 12. október 1896
að Syðri-Völlum í
V estur-Húnavatns-
sýslu, d. 20. október
1977 og Guðrún
Jónsdóttir, f. 21.
mars 1890 að Borg-
arlæk í Skagafjarðarsýslu, d.
2. apríl 1968. Krístín var elst
fimm systkina og eru tvö
þeirra á lífi, Axel og Fjóla.
Systkini Kristínar voru; Jón
Björgvin, f. 29.3. 1925, d.
26.10. 1962, Axel, f. 21.7. 1926
og býr í Reykjavík, Fjóla, f.
6.2. 1930, gift Gunnari Sveins-
syni fyrrv. kaupfélagsstjóra
Kaupfélags Suðurnesja og býr
í Keflavík, og Margeir, f. 12.5.
1931, d. 28.2. 1979. Kristín
stundaði nám í Kvennaskólan-
um frá 1937-1939 en eftir það
starfaði hún hjá Heildsölu
Vagns Jóhannssonar í tvo ár.
Kristín giftist 26. desember
1944 Þorsteini Halldóri Þor-
steinssyni, f. 25. desember
1917, d. 5. ágúst 1990. Foreldr-
MIG langar að minnast með
nokkrum orðum á tengdamóður
mína Kristínu Sigurbjörnsdóttur
er lést á hjúkrunarheimilinu Sól-
vangi í Hafnarfírði þann 30 maí sl.
Það var í kringum mitt ár 1975
sem ég kynntist fyrst Kristínu, þá
verðandi tengdamóður minni, en
hún bjó þá ásamt manni sínum
Þorsteini H. Þorsteinssyni á Hóla-
braut 5 í Hafnarfirði. Frá fyrstu
kynnum sá ég að þar fór blíð og
góð en staðföst kona sem sá um
heimilisreksturinn með sóma. í
heimsóknum mínum til tengdafor-
eldra minna fann ég strax fyrir
mikilli hlýju í minn garð og síðar
til barna okkar.
Kristín bar mikla umhyggju fyr-
ir öllum börnum sínum og barna-
börnum. Var alltaf mjög ánægju-
legt að heimsækja „ömmu Stínu“
á Hólabrautina eftir að barnabörn-
in uxu úr grasi.
Mér eru minnisstæð jólaboðin
sem haldin voru hjá Kristínu og
Þorsteini á Hólabrautinni á jóla-
ar hans voru Þor-
steinn Július
Sveinsson, f. 1873 í
Gerðum í Garði, d.
1918 og Kristín
Tómasdóttir, f.
1874 á Bjargi á
Akranesi, d. 1965
Börn Kristínar og
Þorsteins eru: 1)
Sigrún, f. l.júní
1944, gift Sigurði
Halldórssyni og
eiga þau tvær dæt-
ur, Sif og Selmu
Sif, er í sambúð
með Rafni Rafns-
syni og eiga þau eina dóttur
Önnu Birnu. 2) Viggó, f. 24.
apríl 1945, kvæntur Margréti
Bjarnadóttur en þeirra börn
eru Brynjar og Kristín Björg.
3) Hjördís, f. 30. mars 1951,
gift Gísla Sigurgeirssyni en
þeirra börn eru Sigurgeir og
Steinar Þór. 4) Sigurbjörn, f.
11. nóvember 1958, í sambúð
með Sigríði Þormóðsdóttur en
hann á einn son, Fannar. 5)
Þorsteinn Þorsteinsson, f. 14.
október 1966, kvæntur Mar-
gréti Hafsteinsdóttur en þau
eiga fjögur börn, Oddbjörgu
Lilju, Þorstein Halldór, Axel
og Egil. Kristín verður jarð-
sungin frá Hafnarfjarðar-
kirkju í dag og hefst athöfnin
kl. 15.00
dag, þar sem öll börn þeirra ásamt
mökum og barnabömum komu til
að fagna jólahátíðinni ásamt því
að halda upp á afmælisdag Þor-
steins heitins sem bar upp á þann
dag. Þá var oft glatt á hjalla og
gaman að vera saman.
Á árinu 1989 komu í ljós veik-
indi Kristínar sem urðu þess vald-
andi að heilsu hennar hrakaði á
næstu árum. Um það leyti er Þor-
steinn að ljúka löngum starfsferli
sínum, fyrst sem bankamaður og
síðar sem fulltrúi á skrifstofu
varnarliðsins á Keflavíkurflugvelli.
í byijun árs 1990 veikist Þorsteinn
sem varð þess valdandi að hann
lést í ágúst það ár.
Ári síðar eða í september 1991
dvelur Kristín á hjúkrunarheimil-
inu Sólvangi í Hafnarfirði við góða
umönnun hjúkrunarfólks þar. Vil
ég koma hér á framfæri fyrir hönd
aðstandenda, innilegum þökkum
til alls starfsfólks Sólvangs fyrir
góða umönnun á þeim árum sem
Kristín dvaldi þar.
MIIMNIIMGAR
Það var mér mikil ánægja að
fá að kynnast Krístínu og mun
hún lifa í endurminningunni um
ókomna tíð. Hafðu þökk fyrir allt
og allt. Megir þú hvíla í friði.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
■ Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem)
Gísli Sigurgeirsson
Hún amma mín er farin! Ég man
eftir ömmu sem þeirri manneskju
sem ég elskaði að heimsækja. Það
var alltaf eitthvað að gera hjá
henni. Hún var alltaf svo mjúk og
ég elskaði að halda utan um hana.
Það þurfti ekki mikið til þess að
fá hana til að hlæja.
Árið 1991 flutti ég og fjölskylda
mín til Danmerkur. Eg sendi henni
nokkur bréf. Seinna þetta ár lagð-
ist hún inn á Sólvang. Þá fyrst
missti ég af henni. Þegar við fjöl-
skyldan komum til íslands í heim-
sókn, fórum við að sjálfsögðu í
heimsókn til ömmu á Sólvang. Það
var yndislegt að sjá hana aftur, það
var ennþá stutt í hláturinn hjá henni
og hún leit út fyrir að vera alsæl.
Sumarið 1994 sá ég hana í síð-
asta sinn. Ég mun sakna hennar
en ég veit líka að nú hefur hún frið
og Mn mun hafa það gott hjá afa.
Ég kveð hana með þessum orð-
um og ljóði:
En hví var ég eftir? Ekki hef ég sofið.
Óijóst ég man, að hún kom og hönd sína
lagði
á enni mitt segjandi: Sjá nú er ég á förum.
Þá slokknuðu ljósin öll og nú er ég farin.
(Tómas Guðmundsson)
Oddbjörg Lilja Ingadóttir
í huganum kemur amma Kristín
mér fyrir sjónir sem hljóðlát, falleg
og góð kona. Við tvær áttum sam-
an svo margar góðar stundir sem
ég mun seint gleyma.
Þegar ég var yngri fór ég oft
upp á Hólabraut meðan afi var í
vinnunni og heimsótti ömmu. Við
fundum okkur alltaf eitthvað til
dundurs, við vorum meira eins og
leikfélagar á svipuðum aldri.
Amma var vön að koma með ís
handa mér eða annað góðgæti sem
ég var ekki vön að fá annar stað-
ar. Svo sátum við saman og töluð-
um um allt milli himins og jarðar.
Við áttum það til að hlæja okkur
alveg máttlausar. Enn þann dag í
dag rifja ég upp þessa punkta sem
við hlógum að og hlæ innra með
mér. En aldrei voru þó nein læti í
ömmu heidur var hún öll á rólegu
nótunum. Og í margmenni lét
KRISTIN SIGUR-
BJÖRNSDÓTTIR
+ Eiríkur Grön-
dal fæddist í
Reykjavík 1. maí
1969. Hann lést í
Reykjavík 5. júní
síðastliðinn. For-
eldrar hans eru
Kolbrún Ingólfs-
dóttir og Maríus
Gröndal (látinn).
Eiríkur átti sex
systkin. Þau eru
María, Hólmfríður,
Þorsteinn, Aðal-
björn, Sigrún og
Berglind (látin).
Eftirlifandi eigin-
kona hans er Elín Einarsdóttir
og áttu þau einn son, Bryryar.
Útför Eiríks verður gerð frá
Bústaðakirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 10.30.
Dýpsta sæla og sorgin þunga
svifa hljóðlaust yfir storð.
Þeirra mál ei talar tunga,
tárin eru beggja orð.
(ÓlöfSig.)
Þessi litla vísa sem ég hef kunn-
að svo lengi lýsir best
þeim tilfinningum sem
í mér búa, nú þegar
Eiríkur mágur minn
er allur, aðeins 26 ára
að aldri.
Það er svo erfitt að
setjast niður og skrifa
stafí á blað þegar
sorgin vegna andláts
góðs drengs er ennþá
svo yfirþyrmandi.
Orðin verða svo mátt-
vana og hljómlítil.
Ég vil í stuttu máli
kveðja góðan vin, eig-
inmann systur minnar
og föður systursonar míns. Ég bið
algóðan Guð að taka vel á móti
honum. Minningin um Eirík mun
alltaf lifa í hjörtum okkar sem
hann þekktum.
Ég sendi Kollu, Elínu, Brynj-
ari, Einari og öllum nánum ætt-
ingjum og vinum Eiríks mínar
allra bestu samúðaróskir og bið
Guð um að styrkja þau í þeirra
miklu sorg.
Vertu sæll, kæri vinur. Von-
andi eigum við eftir að hittast
aftur á öðrum stað á öðrum tíma.
Þín mágkona,
Nína.
„Dáinn, horfinn!" - Harmafrep!
Hvflíkt orð mig dynur yfir!
En ég veit, að látinn lifir.
Það er huggun harmi gegn...
(J. Hallgr.)
Orð listaskáldsins góða komu
upp í huga minn þegar mér barst
til eyrna. ótímabært lát frænda
míns, Eiríks Gröndals. Ógróin voru
sár fjölskyldu hans þegar þau ýfð-
ust aftur. Ungur maður í blóma lífs-
ins er hrifinn á brott frá ástvinum.
Fyrir tilviljun lágu leiðir okkar
saman og fjölskylda mín og systur
minnar fengu að kynnast þér þeg-
ar þú ásamt eiginkonu, systur og
mági komuð norður á haustdögum
og áttuð með okkur yndislega
helgi sem við munum aldrei
gleyma.
Glaðværð ykkar, hjartahlýja,
hreinskilni og hispursleysi heilluðu
okkur og það var fjarri öllum sanni
að ímynda sér að skarð yrði höggv-
ið í þann ungmennahóp sem
kvaddi okkur á haustdögum með
fyrirheit um að sjást aftur að
sumri. En endurfundir voru fyrr
EIRÍKUR GRÖNDAL
amma heldur ekki mikið að sér verið það yndislegasta sem ég hef
kveða. gert um dagana því seinna meir,
Smátt og smátt fór að bera á þegar hún var komin á Sólvang,
minnisleysi hjá henni. Ég gleymi fann ég hvað ég saknaði þess að
því til dæmis aldrei hvað mér brá byija ekki daginn á því að koma
þegar hún spurði mig hvað ég til herinar. Oft og tíðum var hún
héti. Brátt var útséð að hún gæti komin út á stigapall og sagði „ó,
ekki séð um sig sjálf. Rúmu ári ertu komin,“ síðan drukkum við
eftir að afi dó fluttist hún á Sól- saman kaffi og ræddum um daginn
vang. Það var sorglegt að hún
skildi fara svona ung inn á stofnun
og fá ekki að njóta sín við góða
heilsu, en þá var hún aðeins sextíu
og átta ára gömul. Einu gleymdi
hún þó aldrei og það voru hlýleg-
heit. Hún brosti alltaf til okkar
þegar við heimsóttum hana, og
smellti á okkur kossi. Hún var
hætt að mestu leyti að hafa tjá-
skipti við okkur og því erfitt að
gera grein fyrir tilfinningum henn-
ar. Það vildu allir allt fyrir hana
gera sem hægt var. En fram liðu
stundir og alltaf hrakaði henni. í
vetur var hún líka orðin mjög veik
líkamlega. Ég var alltaf að bíða
eftir að henni myndi batna og við
gætum farið út í göngutúr saman
einhvern góðviðrisdag. Sá dagur
kom því miður aldrei. Og núna í
vor um leið, var séð fram á að fljót-
lega myndi hún yfirgefa okkur í
þessum heimi. Þetta þótti mér
ótrúleg tilfinning og þykir raunar
enn. Seinustu dagar hennar reynd-
ust henni erfiðir. Þrátt fyrir það
reyndi hún að sýna svipbrigði þeg-
ar við héldum í höndina á henni.
Þann þrítugasta maí síðastliðinn
var svo erfiðinu aflokið og amma
fór okkur frá. Þrátt fyrir að það
sé best að nú þurfi hún ekki að
kveljast lengur, þá þykir mér sorg-
legt til þess að hugsa að ég geti
aldrei aftur haldið í köldu fíngerðu
hendumar hennar og virt fyrir mér
þessa fallegu konu, ömmu. Ég er
þakklát fyrir að hafa kynnst henni
og átt með henni stundir, og bið
guð að geyma hana.
Kristín Björg Viggósdóttir.
Mig langar til að minnast
tengdamóður minnar, Kristínar
Sigurbjörnsdótur, í. fáeinum orð-
um. Hún Iést 30. maí síðastliðinn.
Það er skrítið að taka á móti
dauðanum á þessum tíma árs þeg-
ar allt er að lifna og springa út
og ungviðið að fæðast en svona
ber dauðann að, alltaf óvænt, þó
var Kristín búin að vera lengi sjúkl-
ingur. í ágúst árið 1990 missti
Kristín eiginmann sinn. Þá var svo
komið að hún var ekki lengur fær
um að vera ein heima á daginn
og fór hún því í dagvistun á Hrafn-
istu. Þar sem sonur hennar, sem
bjó hjá henni, var útivinnandi kom
það í minn hlut að aðstoða hana
á morgnana fyar til bíllinn kom og
sótti hana. Ég held að þetta hafi
en ykkur grunaði og þið tókuð svo
vel á móti okkur Rögnu þegar við
kvöddum dyra hjá ykkur að óvör-
um í janúar leið. Þar ræddum við
þær tilviljanir sem skapa mönnum
örlög og hversu lítil atvik geta
breytt stefnu og skipt sköpum
fyrir líf einstaklingsins. - Ekki
grunaði mig þá, frændi minn, að
örlaganomirnar myndu leika fjöl-
skylduna þína aftur svo grátt. -
En eigi má sköpum renna enda
þótt auðvelt sé að dæma hlutina
á hlið frá öðru sjónarhomi. Engir
tveir sjá veröldina nákvæmlega
sömu augum.
Elsku frændi. Guð veri þér líkn-
samur og megir þú finna frið og
ró á lendum Odáinsvalla. Guð gefi
Elínu og drengjunum, móður og
systkinum þínum og fjölskyldum
þeirra, styrk í sorginni.
Magnús, Svana og
fjölskyldur, Akureyri.
Með þessum fáu orðum kveðjum
við frænda okkar Eirík Gröndal.
Er sárasta sorg okkur mætir
og söknuður huga vorn grætir
þá líður sem leiftur úr skýjum
ijósgeisli af minningum hlýjum.
(Hallgr. I. Hallgr.)
og veginn. Ég sagði alltaf að hún
lagaði besta kaffí sem ég hef feng-
ið og þegar ég sagði þetta við
hana hló hún aðeins og brosti.
Kristínu kynntist ég 1971 þegar
ég kom með syni hennar inn á
heimilið og það var ekki laust við
kvíða þegar ég var kynnt fyrir
tengdafólki mínu en hann fór fljótt
af. Hún Kristín var svo hlý og
góð. Það tókust strax með okkur
góð kynni og man ég ekki til þess
að nokkru sinni bæri skugga þar
á. Eftir að ég var farin að búa kom
hún oft til mín því við bjuggum
nálægt hvor annarri. Stundum fór
ég til hennar með bömin mín og
aldrei man ég eftir því að hún
væri að finna að nokkru sem ég
gerði eða að skipta sér af á nokk-
urn hátt þó að svo að henni fynd-
ist eitthvað annað. Þannig var
Kristín, mjög hæglát kona. Það var
aldrei hávaði í kringum hana, í
staðinn var hún létt og skemmtileg
í sínum hópi og sagði mér margar
skemmtilegar sögur. Hún hafði
skemmtilega frásagnarhæfileika,
las mikið og hafði gaman af því
að fara í leikhús og fór mikið þeg-
ar hún var ung stúlka því faðir
hennar var dyravörður í Iðnó. Hún
sá því gömlu revíurnar og hafði
hún því oft sagt mér sögur frá
skemmtilegum stundum úr Iðnó
og lífinu í Reykjavík. Sem ung og
glæsileg stúlka stundaði hún nám
við Kvennaskólann í Reykjavík sem
þótti óvenjulegt á þeim tímum en
Kristín var þeim kostum gædd að
eiga gott með að læra. Kristín gift-
ist seinna Þorsteini Halldóri Þor-
steinssyni og eignuðust þau saman
fimm börn sem öll eru gift eða í
sambúð og í dag eru barnabörnin
ellefu og eitt barnabamabarn.
Kæra Kristín, hafðu þökk fyrir
allt, Guð veri með þér og styrki.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin strið.
(V. Briem.)
Margrét Bjarnadóttir.
Þótt samverustundirnar hafi
ekki verið margar í seinni tíð, þá
munum við ætíð minnast stund-
anna sem við áttum saman þegar
við vorum yngri. Við viljum votta
aðstandendum Eiríks okkar
dýpstu samúð í þeirra miklu sorg.
Rakel Linda og Sigurlaug.
Elsku vinur minn og mágur er
látinn. Ég sakna hans sárt, en
minningin um góðan dreng lifir í
hjarta mínu.
Berðu mig á vængjum vindsins
yfir rósaakra
láttu mig sjá
hvemig gæska þín
breiðist út meðal rósanna
og á einu andartaki
finn ég rósimar opnast
vefðu mig inn
í mjúkan kærleikann
svo ég fari glaður um táradal
og ekkert hindri fór mína
til uppruna míns
þar sem ævarandi gæska þín
vakir yfir öllu.
Elsku Elín, Brynjar og Einar,
Kolla, systkini og aðrir aðstand-
endur. Ég bið Guð að gefa ykkur.
styrk í þessari miklu sorg.
Inga Dóra.