Morgunblaðið - 22.06.1995, Qupperneq 34

34 FIMMTUDAGUR 22. JÚNÍ 1995
MORGUNBLAÐIÐ
MIIMNINGAR
+ Jón Vigfússon
fæddist 22. maí
1938 á Selfossi.
Hann lést á Land-
spítalanum 14. júní
sl. Foreldrar hans
voru Vigfús Guð-
mundsson, bifreiða-
sljóri og sjómaður,
d. 1990, og Guðrún
Jónsdóttir, d. 1950.
Bræður Jóns eru
Eggert, fyrrum
slökkviliðssíjóri á
Selfossi, Guðni, lát-
inn, Guðmundur
Þór, kennari við
Fjölbrautaskóla
Suðurlands, og Örn, nyólkur-
fræðingur. Jón kvæntist 14.
október 1967 Valgerði Sverris-
dóttur. Foreldrar hennar eru
Halldóra Guðlaugsdóttir og
Sverrir Torfason, sjómaður.
Börn Jóns og Valgerðar eru
Guðrún, f. 5. apríl 1971, og
Sverrir, f. 19. maí 1977. Stjúp-
dóttir Jóns, dóttir Valgerðar, er
Halldóra Sigríður Sveinsdóttir,
f. 10. apríl 1960.
Útför Jóns fer fram frá Nes-
kirkju fimmtudaginn 22. júní nk.
kl. 15.00.
ELSKU pabbi minn, ég get aldrei
vitað það með vissu, en ég vil trúa
því að þér líði vel núna og að nú
dveljir þú meðal vina og vandamanna
sem hafa tekið vel á móti þér. Mér
Iíður ekki vel þegar ég hugsa um
framtíð mína án þín, en þó róast
hugur minn þegar ég hugsa um öll
árin sem við áttum saman og hvað
mér leið alltaf vel hjá þér. Allt það
sem þú varst mér og kenndir mér
er ómetanlegt veganesti sem ég mun
ávallt geyma í hjarta mínu og rækta
vel. Þú varst mín stoð og stytta í
líflnu fram á síðasta dag og verður
það áfram því að í huga mínum lifir
minningin um þig.
Þín Guðrún.
Jón var fjórði í röðinni af fimm
sonum hjónanna Vigfúsar Guð-
mundssonar og Guðrúnar Jónsdótt-
ur, sem bjuggu á Selfossi.
Uppvaxtarár bræðranna fimm
voru lífleg enda var aldursmunur
þeirra lítill. Eins og venja var á þeim
tíma voru strákar sendir í sveit og
Jón varð sumarpiltur að Oddgeirshól-
um í Hraungerðishreppi hjá Elínu
Briem og sonum hennar Ólafí, Guð-
mundi og Jóhanni. Þar var hann
reyndar til heimilis í nokkur ár í
þann mund að Guðrún móðir þeirra
lést en þá voru þeir enn á unglings-
aldri, sá yngsti níu ára og sá elsti
átján. Varð dvölin á þessu ágæta
heimili Jóni gott vegamesti á lífsleið-
inni og minntist hann fólksins þar
jafnan með hlýju.
Nítján ára gamall fór Jón til sjós
og stundaði sjómennsku ætíð síðan,
bæði hjá SÍS, Ríkisskipin og svo
lengst af hjá Eimskipafélagi íslands.
Jón mun hafa verið góður sjómað-
ur og farsæll skipstjóri, eins og hann
átti reyndar kyn til. Afí hans og
nafni í Melshúsum á Eyrarbakka var
formaður og hafnsögumaður þar um
áratuga skeið og þótti flestum lagn-
ari við brimlendingar. Jón tók tals-
verðan þátt í félagsstörfum sjó-
manna. Einkum var hann eftirsóttur
til samningaviðræðna um kjaramál.
Komu þá kostir hans vel í ljós. Hann
var eins og bræður hans glöggur á
allt, sem hann vildi um vita. Hann
var réttsýnn, góður mannþekkjari og
glöggur á tölur og stærðir. Hann
hafði þann eiginleika að geta verið
bæði fastur fyrir og þó sveigjanleg-
ur, þegar það átti við. Jón var léttur
í lund og uppátektarsamur, hjálp-
samur og kveikti jafnan hlátur.
Það er mikill skaði fyrir fjöl-
skyldu, vini, skyldmenni og starfs-
félaga að missa Jón í blóma Iífsins.
Enginn veit hvenær við teljumst hafa
lokið ævistarfi okkar og erum burt
kölluð og varla að við vitum svo
glöggt hver kallar.
En í gamalli sjóferðarbæn er þó
þessum orðum til kallarans beint og
með þeim vil ég mega kveðja minn
elskulega mág, sem við reyndar vor-
um sífellt að kveðja eins
og alla þá sem ala sinn
aldur á sjó, en þær ferð-
ir voru alltaf skipulagð-
ar og styttri en sú sem
hann nú hefur tekist á
hendur. í bæninni
stendur:
Leiddu oss eftir þínu
guðdómlega visdóms-
ráði, og gef oss ætíð að
vera viðbúnum að
gegna dauðans kalli,
hvort heldur það á fyrir
oss að liggja á sjó eða
landi. Lát oss þá með
Jesú andlátsorðum í
hjartanu út af sofna,
þegar vor sjóhrakningur gegnum
þetta hættufulla veraldarhaf er á
enda, svo vér loksins náð fáum
lukkusælli landtöku í þeirri rósömu
höfninni eilífs lífs, á landi lifandi
manna í himnanna sæluríki.
Hildur Hákonardóttir.
Er ég sest niður og hugsa til baka
sækja að mér minningar um okkar
góða kunningsskap og langt sam-
starf í gegnum tíðina, þar sem aldrei
bar skugga. á. Minningamar snúast
þó fyrst og fremst um hressan, já-
kvæðan og góðan dreng.
Sjómannsferill Jóns hófst hjá
Skipadeild Sambandsins árið 1957,
en þar starfaði hann sem messa-
drengur, viðvaningur og háseti til
ársins 1962. Eftir það starfaði hann
sem háseti og stýrimaður hjá Ríkis-
skipum til ársins 1964! Hann lauk
farmannaprófí frá Stýrimannaskól-
anum í Reykjavík árið 1964.
Jón hóf störf hjá Eimskipi hinn
10. desember 1963 og byijaði sem
3. stýrimaður á Goðafossi. Starfaði
hann hjá félaginu síðan, með nokkr-
um hléum til 22. janúar 1965. Hinn
1. nóvember 1970 kom Jón á ný til
starfa hjá Eimskipi og starfaði hjá
félaginu allar götur síðan, mest til
sjós, en hann kynntist einnig land-
rekstrinum, því árið 1974 starfaði
hann, sem verkstjóri, við höfnina og
árið 1983 vann hann í Stórflutninga-
deild félagsins. Jón varð fastur skip-
stjóri hjá félaginu hinR 11. janúar
1992 þá á ms. Stuðlafossi, en nú
síðast var hann skipstjóri á Bakka-
fossi.
Af einstökum verkefnum sem Jón
sinnti fyrir Eimskip er mér sérstak-
lega minnisstæð frammistaða hans
þegar félagið leigði út „North Coast“
(Álafoss) og „South Coast" (Eyrar-
foss) síðla árs 1988, en á þeim skip-
um starfaði Jón sem skipstjóri og
einnig starfaði hann sem skipstjóri
á „Atlantic Frost“ (Goðafossi) og
írafossi í slíkum siglingum, en á öll-
um þessum skipum nutu sín bestu
eiginleikar hans, sem persónu og
starfsmanns. Jón var mikill mann-
þekkjari og átti ákaflega auðvelt með
að fá fólk með sér. Hann fann sig
greinilega mjög vel í þessum verkefn-
um og fannst eiga vel við sig aukin
ábyrgð og breyttar áherslur. Hann
varð fljótlega þekktur meðal leigu-
taka skipanna sem Jón Foss skip-
stjóri, en það viðumefni tók hann sér
sjálfur á sínum yngri árum. Lesa
mátti í símskeytum frá þessum aðil-
um fögur lýsingarorð um frammi-
stöðu hans í einstökum málefnum
og greinilegt var að þeir treystu hon-
um mjög vel fyrir sínum málum.
Hann átti sér alltaf þann draum að
komast aftur í slík verkefni.
Trúnaður hans við Eimskip var
mikill og hann vildi veg félagsins
ávallt sem mestan. Orðið nei var
ekki til í hans orðabók þegar félagi
var annars vegar, en hann hafði sín-
ar skoðanir á flestum málum og gat
verið fastur fýrir og fylginn sér. í
þeim anda hefur Jón alið böm sín
upp og tekist þar mjög vei eins og
annars staðar.
Jón var áhugamaður um knatt-
spymu og við áttum margar góðar
stundir saman á vellinum undanfarin
sumur, þar sem stuðningur okkar
við ákveðið lið fór saman.
Jón ræktaði garð sinn vel þegar
áð vináttu kom og þegar hann var
í fríum sótti hann okkur oft heim
og alltaf fylgdi honum góða skapið.
Strákamir mínir voru mjög hrifnir
af Jóni og hlökkuðu alltaf til heim-
sókna hans. Þá var mikið spjallað
og teygðist oft o g iðulega úr spjallinu
langt fram eftir nóttu. Ekki var óal-
gengt að hann legði fyrir fullmótaðar
breytingar á siglingakerfí félagsins,
sem honum fundust skynsamlegar
hveiju sinni, svo og plan um nýjan
skipakost og mönnun skipa. Einnig
minnist ég þess að þegar við fjöl-
skyldan vomm í sumarleyfí á er-
lendri gmnd fengum við oftar en
ekki nokkrar skemmtilegar upp-
hringingar frá Jóni og maður varð
allur mun léttari eftir þau samtöl.
Þegar hringt var til mín laugar-
dagskvöldið 3. júní sl. og mér til-
kynnt að setja þyrfti Jón skipstjóra
í land, þar sem hann væri mjög veik-
ur og að Jón hefði sjálfur beðið um
að fara í land fór um mig ónotaleg
tilfínning. Jón gat ekki hafa beðið
um þetta nema því aðeins, að hann
væri orðinn mjög illa haldinn. Jón
var fluttur á Rogaland sjúkrahúsið
í Stavangri, í Noregi, og fór þar í
rannsókn, en nokkmm dögum síðar
var ákveðið að senda hann heim í
sjúkraflugi og við heimkomu var
hann lagður inn á Landspítalann, þar
sem hann lést viku eftir heimkomu.
Laugardaginn 10. júní sl. heim-
sótti ég, ásamt eiginkonu minni, Jón
á Landspítalann, en þá var mjög af
honum dregið. Jón bar sig hins veg-
ar vel og kvaddi mig með því að
segja að hann ætlaði að hvíla sig vel
yfír helgina og að hann yrði orðinn
mun betri strax á mánudeginum.
í októbermánuði sl. kenndi hann
sér fyrst meins af sjúkdómi þeim,
sem nú hefur lagt hann að velli. Stutt
er liðið frá þeim tíma og erfítt er
að hugsa sér farmannahópinn okkar,
án Jóns og maður er hreinlega ekki
búinn að átta sig á því að hann sé
horfínn okkur.
Með þessum línum vil ég kveðja
hann Jón minn og þakka honum fyr-
ir hönd Eimskips vel og sérstaklega
samviskusamlega unnin störf í gegn-
um tíðina. Blessuð sé minning hans.
Elsku Vala, Guðrún, Sverrir og
Halldóra, sorgin er mikil, en eftir lif-
ir minningin um góðan dreng. Við
huggum okkur við það að við vitum
að núna líður Jóni vel í þeirri höfn,
sem hann hefur tekið. Hann er í
góðum höndum og vel verður séð
um hann.
Ásbjörn Skúlason.
Mig langar til að minnast góðs
félaga og samstarfsmanns með fáum
orðum. Það er ekki auðvelt að segja
skilið við jafn góðan félaga og Jón
var og þá sérstaklega þegar hugsað
er til þess hversu fljótt hann var tek-
inn frá okkur.
Þau ár sem við störfuðum saman
hjá Eimskipi munu ætíð verða mér
eftirminnileg og þá sérstaklega sá
léttleiki, samstarfsvilji og kapp sem
ávallt fylgdi Jóni. Hann tók mér opn-
um örmum þegar ég hóf störf hjá
Eimskipi og á erfiðum stundum veitti
það mér hugarró að hitta Jón og
minnist ég þá sérstaklega þeirra
stunda þegar við hittumst í Gauta-
borg þ'egar sonur minn átti við veik-
indi að stríða. Þá var það Jón sem
studdi dyggilega við bakið á mér og
fjölskyldu minni með sinni einstöku
lífsgleði og jákvæðni.
Hann var leiðtogi mikill og lagði
allt sitt kapp á að leysa öll mál bæði
stór og smá af mikilli röggsemi og
var hjálpsemi eitt af aðalsmerkjum
hans, það var engu líkara en að nei
væri ekki til í orðaforða hans. í kring-
um Jón var alltaf góður andi og sést
það best á því hversu samheldin
áhöfn hans var, nánast eins og ein
stór fjölskylda.
Mér er harmur í huga þegar leiðir
skilja en handan móðunnar miklu
munu leiðir liggja saman á ný.
Vér sjáum hvar sumar rennur
með sól y& dauðans haf
og lyftir í eilífan aldingarð
því öllu, sem drottinn gaf.
(Matthías Jochumsson.)
Ég kveð þig nú með þökk fyrir
allt. Guð styrki konu þína og fjöl-
skyldu í þessari miklu sorg.
Ásbjörn Helgi Árnason.
í dag er kvaddur hinstu kveðju
fyrrum starfsfélagi minn og góð-
kunningi Jón Vigfússon skipstjóri. Á
stundu sem þessari setur mann hljóð-
an og hugur reikar til liðinna ára
og þess sem á dagana hefur drifíð.
Á fjórða tug ára eru liðin frá fyrstu
samskiptum okkar Jóns sem skipsfé-
laga á skipum Eimskips, sem síðan
hafa endurnýjast með millibilum
fram til þess er ég hætti störfum til
sjós, en traust vináttan stóð áfram
fyrir sínu. Ég held, að öllum til sjós
og lands, sem samskipti áttu við Jón
verði hann ávallt minnisstæður, og
þá sér í lagi fyrir glaðlegt viðmót
hans og ævinlega jákvæðu og bjart-
sýnu afstöðu til allra mála. Vanda-
mál voru í hans huga ekki til, sem
slík, heldur einfaldlega smámál til
að kljást við og sigrast á og þannig
var til hinsta dags. Það má segja,
að Jón hafí haft ljúfan og litríkan
persónuleika í besta skilningi þeirra
orða.
Á unglingsárum var Jón skamma
hríð við nám í Noregi en stundaði
síðan sjómennsku hjá ýmsum ís-
lenskum útgerðum þar til hann réði-
st til Eimskipafélags íslands sem
stýrimaður og skipstjóri, en far-
mannaprófí lauk hann 1964. Það er
öllum sem til þekkja harmur að sjá
á bak svo dugmiklum, traustum og
farsælum félaga, samstarfsmanni og
skipstjómarmanni sem Jóni. Þar er
nú skarð fyrir skildi.
í einkalífi sínu var Jón ekki síður
lánsmaður, þar sem hann átti Val-
gerði Sverrisdóttur fyrir lífsfömnaut
og eiginkonu og börn þeirra Guð-
rúnu, Sverri og Halldóru, sem alla
tíð voru honum allt. Við vottum þeim
og fjölskyldu innilegustu samúð og
þökkum Jóni tryggð og samfylgd.
Dagbjört og Gústav
Magnús Siemsen.
Fallinn er í valinn sægarpurinn Jón
„Foss“ Vigfússon. Af fullu ferðinni
var sett á stopp. Þegar sól fór hækk-
andi og dagarnir urðu bjartari hvarf
sólin snögglega úr hádegisstað, ævi-
dagar voru á enda runnir.
Sjálfsagt, ekkert mál vom orð sem
vom tungunni töm. Ekki hægt,
seinna eða útilokað vom orð sem
ekki voru viðhöfð. Jákvæðni og
starfsgleði einkenndu allar hans
gjörðir.
Starfsstöðvamar hjá Eimskipa-
félagi Islands urðu margar, en sjór-
inn heillaði þó mest. Starfsferlinum
lauk sem skipstjóri á ms. Bakka-
fossi, en því skipið stýrði hann síð-
ustu árin.
Á útfarardeginum minnumst við
starfsfélagar hans og vinir til sjós
og lands þess hversu heill og sannur
hann var.
Blessuð sé minning Jóns „Foss“
og megi styrkur Guðs vera með eigin-
konu, bömum og öðmm ættingjum.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin strið.
(V. Briem.)
Ragnar Valdimarsson.
Stormurinn ýlir, sjórinn gengur á
hafnargarðinn eða „Molan" eins og
heimamenn kalla garðinn í Þórshöfn
í Færeyjum. Útsýn er lítil, nánast
engin. Þokan og myrkrið safna sam-
an liði með Kára veturkóngi. f stuttu
máli sagt er arfavitlaust veður í Þórs-
höfn og næsta nágrenni. Ekki hundi
út sigandi.
Allt í einu í þessu ekki svo góða
veðri birtist Bakkafoss. Passar raun-
ar ekki inn í þessa náttúmmynd sem
máttarvöldin hafa búið til en öslar
engu að síður í áttina að hafnarkjaft-
inum. Leggst að bryggju eins og
blíðalogn væri.
Það bitu sjaldnast á hann veður.
Hann var í heimi flutninga í Þórs-
höfn kallaður „Jón Foss“ sem passar
vel við nafnagiftir hér í Færeyjum.
Þekktur fyrir að vera einna bestur
þeirra skipstjóra sem sigldu á þennan
klett í miðju Atlantshafínu. Hét raun-
ar Jón Vigfússon.
Því var oft haldið fram, meðal eldri
manna, sem standa gjaman í Vogs-
botni eða öðmm svipuðum stöðum
JON VIGFUSSON
þar sem aldur og reynsla fara sam-
an, að þegar menn stjóma skipum
þekkist handbragðið.
Jón var og er lifandi dæmi um
slíka hugsun.
Þegar horft var á hann stýra skipi
inn í höfnina þekktist það úr órafjar-
lægð. Og menn sem þekkja best til
þessara mála kinkuðu gjaman kolli
og dáðust að úr fjarlægð.
Þannig byijuðu kynni okkar af
Jóni. Manninum sem átti það til að
sigla inn og út úr höfninni í Þórs-
höfn þegar aðra skorti þá þætti sem
til þarf.
Og Jón var eins og hann sigldi.
Hratt, ákveðið og af öryggi. Beint
rétta veginn.
Sami háttur var á þegar mönnum
var boðið um borð til að njóta gest-
risni Jóns. Vel veitt, talað beint
áfram um hlutina óg mönnum leið
vel.
Vantaði kraft í starfíð á hafnar-
bakkanum sást Jón stundum við stýr-
ið á lyftara eða með góð ráð sem
bættu kraftinn. Tók þátt í þessu af
lífi og sál.
Þannig lagði Jón sitt á vogarskál-
arnar til að veita góða þjónustu í
Færeyjum jafnframt því að krydda
tilveruna með góðri blöndu fyrir okk-
ur hin.
Hann er nú efalaust í brúnni á
öðrum stað og ekki er um að efast
eitt augnablik að þar færir hann
sömu gleði og ánægju eins og við
hin þekkjum svo vel.
Sannur gleðigjafí í þessum heimi
þar sem sumum mönnum finnst allt
vera eða að verða of einsleitt.
Vinum hans, fjölskyldu og vanda-
mönnum færum við okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Hans er sárt saknað í Færeyjum
enda drengur góður og ágætastur
skipstjóra.
Starfsmenn Eimskips
í Færeyjum.
Er sárasta sorg okkur mætir
og söknuður huga vom grætir
þá líður sem leiftur úr skýjum
ljósgeisli af minningum hlýjum.
(Hallgr. I. Hallgr.)
í dag kveðjum við hinsta sinn,
skipstjóra okkar Jón Vigfússon. Við
sem höfum starfað með honum á
ms. Bakkafossi, viljum minnast hans
í fáum orðum. Fyrir tæpum þremur
árum var ákveðið að setja íslenska
áhöfn á ms. Bakkafoss. Þar valdist
saman hópur manna, sem flestir
höfðu starfað saman áður. Ekki var
strax ákveðið hver yrði fastur skip-
stjóri. Um það bil mánuði síðar var
okkur tilkynnt, að til okkar kæmi
Jón Foss, eins og hann var gjarnan
nefndur meðal samstarfsmanna og
vina. Lítil breyting hefur verið á
þeirri áhöfn síðan. Jón var góður
skipstjóri, sem fór vel með skip sitt.
Hann lét sér annt um áhöfn sína og
vildi hvers mann götu greiða. Allt
sem viðkom rekstri skipsins, vildi
hann hafa góða yfírsýn yfír. Hann
var óragur við að takast á við ný
verkefni. Hann var sjómaður af lífí
og sál. í nóvember á síðasta ári,
kenndi hann þess sjúkleika sem nú
hefur sigrað þennan sterka mann.
Enga uppgjöf var að heyra, enda það
ekki hans vani. Hann gekkst undir
stóra aðgerð, sem virtist hafa tekist
vel. Meðan Jón var að jafna sig eftir
aðgerðina, mætti hann ávallt um
borð þegar skipið kom til Reykjavík-
ur, ræddi við áhöfnina um rekstur
skipsins og sló á létta strengi. Hann
setti sér það takmark að koma aftur
til starfa í ferðina 16. mars, en áætl-
un skipsins breyttist, þannig að hann
komst ekki um borð aftur fyrr en
um miðjan apríl. Við glöddumst yfir
komu hans aftur og vonuðum að
hann hefði sigrað sjúkdóm sinn. En
raunin varð önnur. Hann náði að
fara tvær ferðir. í þriðju ferð var
hann fluttur fársjúkur frá skipi sfnu
og lést fáum dögum síðar. Við þökk-
um Jóni samfylgdina. Það var gott
að starfa undir hans stjóm. Við ósk-
um Jóni góðrar heimferðar og erum
sannfærðir um að núna líður honum
vel og siglir fögru fleyi um ókunn höf.
Við vottum Valgerði, bömum og
öðrum ástvinum, okkar dýpstu sam-
úð og biðum algóðan guð að styrkja
þau nú og um ókomna framtíð.
Skipshöfnin á
m/s Bakkafossi.