Morgunblaðið - 07.07.1995, Blaðsíða 26

26 FÖSTUDAGUR 7. JÚLÍ 1995
MORGUNBLAÐIÐ
MINNIIMGAR
+ Dagmar Gunn-
arsdóttir fædd-
ist 28. júní 1920 í
Reykjavík. Hún lést
á heimili sínu 80.
júní 1995. Foreldr-
ar hennar voru Sig-
ríður Sveinsdóttir
og Gunnar Villy
Götze. 17. maí 1947
giftist hún Asgeiri
Olafssyni, f. 2. des-
ember 1922, d. 16.
ágúst 1986. Börn
Jieirra eru: Ólafur
Asgeirsson, f. 1947,
kvæntur Vilhelm-
ínu Gunnarsdóttur og eiga þau
þrjú börn, Sigrún Asgeirsdótt-
ir, f. 1956, gift Theodór Árna-
syni og eiga þau þijú börn,
Ásgeir Ásgeirsson, f. 1957,
kvæntur Ragnhildi Zoega og
eiga þau tvö börn, Rannveig
Ásgeirsdóttir, f. 1967, gift
Karli Jóhanni Jónssyni og eiga
þau eitt barn.
Útför Dagmarar fer fram
frá Dómkirkjunni föstudaginn
7. júlí kl. 10.30.
Á HÚSI þeirra hjóna, Dagmarar
Gunnarsdóttur og Ásgeirs Ólafs-
sonar, var lengi vel engin dyra-
bjalla né önnur þau áhöld, er gátu
gefið til kynna að gest hefði borið
■ að garði. Þessi tæknilegi ágalli var
í fullkomnu ósamræmi við þær
móttökur, sem biðu gestsins þegar
honum hafði um síðir tekist að
gera vart við sig á hlaðinu: innan-
dyra var hvorki til sparað í andieg-
um né efnislegum
trakteringum.
í kaupbæti eignaðist
ég svo, ásamt öðrum
skólabræðrum mínum,
vináttu þeirra og vel-
vild, sem nú er gott
að minnast.
Ekki þurfti löng
kynni við þau Dagmar
og Ásgeir til að skynja
hve ólík þau voru í
skapi og framgöngu;
mér er nær að ætla
að sú hjúskaparmiðl-
un, sem para mundi
saman svo ólíka ein-
staklinga nú á dögum, myndi fljót-
lega missa leyfí til að praktisera.
En virðing þeirra hvort fyrir öðru
var auðfundin — og var hún þó
ekki framsett með neinum hávaða
eða tilþrifum.
Húsbóndi var orðvar, en hús-
freyja öllu afdráttarlausari í skoð-
unum sínum og duglegri við að
koma þeim á framfæri. En eins og
títt eru um fólk með slíkt skapferli
hafði hún viðkvæma lund og tók
nærri sér áföll annarra, jafnvel
þeirra, sem henni voru ótengdir á
nokkurn hátt.
Ótrúlegt langlundargeð hennar
gagnvart misheppilegum uppá-
tækjum okkar skólabræðranna
gerði það hinsvegar að verkum að
okkur fór að þykja vænt um þessa
konu; við skynjuðum fljótt, að ofan-
ígjöf hennar var hvorki til komin
vegna fordóma né skorts á kímnig-
áfu: hún vissi einfaldlega betur.
Háttur hennar í samskiptum við
unga mannkynsfrelsara var sá, að
amast hvorki um of við þeim, né
láta of mikið með þá; þann stíl sinn
útfærði hún á hárfínan hátt og
eignaðist fyrir vikið trúnað okkar
og vináttu.
Hefði Dagmar Gunnarsdóttir
verið spurð um starfsheiti, hefði
hún að sönnu getað svarað því til
að hún væri Reykvíkingur að at-
vinnu. Slíkt svar hefðu allir skilið,
sem af henni höfðu nokkur kynni;
rætur hennar lágu djúpt í hinni
gömlu Reykjavík — og því samfé-
lagi, sem frekar heyrði til nítjándu
öldinni en þeirri tuttugustu. Hún
var sjálf á vissan hátt holdgerving-
ur þessa þjóðfélags, í senn af ís-
lensku og dönsku bergi brotin.
Hún kunni deili á ótrúlega mörg-
um bæjarbúum fyrri tíma og frá-
sögur hennar, með tiiheyrandi
áherslum og látbragði, báru þess
oftar en ekki merki, að hafa geng-
ið í arf mann fram af manni. Hún
var hvorki rætin né illkvittin í
máli, heldur fyrst og fremst
skemmtilegur sögumaður
Dagmar sinnti ekki störfum utan
heimilis, frekar en margar aðrar
konur af hennar kynslóð — og var
ekki á henni að heyra, að hún hefði
talið sig hlunnfarna í þeim verka-
skiptum.
En með nokkuð regulegu milli-
bili sinnti hún hinsvegar því, sem
á nútímamáli kallast sérverkefni —
og fólust einkum í þesskonar
.smalamennsku, sem heyrir til
prestkosningum. Hún var þó engin
venjuleg smalastúlka, heldur
miklu frekar í hlutverki góða hirð-
isins, þar sem hún laðaði gamla
Reykvíkinga til liðs við hinn rétta
málstað. Ekki batt hún sig við
nein sérstök sóknarmörk í þessum
störfum sínum og alltaf brunaði
hennar kandidat beina leið í pred-
ikunarstólinn.
En það er máske táknrænt, að
um þær mundir sem Dagmar Gunn-
arsdóttir skilur við, hafa kirkjuyfir-
völdin fundið upp pottþétta leið til
að stemma stigu við afskiptum
harðsvíraðra húsfreyja af málefn-
um kirkjunnar: einhverskonar kall-
kerfí, sem ku þó ekki vera alveg
þráðlaust.
Síðustu árin lifði hún einföldu
lífi og kaus að hafa fátt umleikis.
Ég ætla að hún hafi kvatt þennan
heim sátt, bæði við guð og menn.
Og á kveðjustund minnast gamlir
heimagangar hennar með þökk
með og virðingu.
Ögmundur Skarphéðinsson
Fapa þú, sál mín. Allt er eitt í Drottni,
eilíft og fagurt, dauðinn sætur blundur.
Þótt jarðnesk dýrð og vegsemd visni’ og
þrotni,
veit ég, að geymast handar stærri undur,
þótt stórtré vor í byljum jarðar brotni,
bíður vor allra’ um síðir Edenslundur.
Fagna þú, sál mín. Lít þú víðlend veldi
vona og drauma’, er þrýtur rökkurstíginn.
Sjá hina helgu glóð af arineldi
eilífa kærleikans á bak við skýin.
Fapa þú, sál mín, dauðans kyrra kveldi,
kemur upp fegri sól, er þessi’ er hnigin.
(J.J. Smári)
Með virðingu og þökk,
Sigrún og Rannveig.
Ég átti því láni að fagna að vera
kunnugur frú Dagmar Gunnars-
dóttur í rúma tvo áratugi. Ásgeir,
yngri sonur hennar, var skólabróð-
ir minn í menntaskóla og tókst með
okkur ágæt vinátta, sem leiddi til
þess að ég varð um árabil tíður
gestur á heimili fjölskyldunnar í
Birkigrund í Kópavogi. Þar höfðu
þau hjón Dagmar og maður henn-
DAGMAR
G UNNARSDÓTTIR
ar, Ásgeir heitinn Ólafsson, sem
lengi var forstjóri Brúnabótafélags
Islands, byggt sér hús um það leyti,
sem kynni mín af fjölskyldunni
hófust. Var það í þriðja sinn á lífs-
leiðinni sem þau réðust í slíkar stór-
framkvæmdir og er það til marks
um atorku fjölskyldunnar. Þar á
bæ sátu menn sjaldan auðum hönd-
um.
Dagmar kom mér fyrir sjónir
sem einkar hlý og hreinskilin
manneskja. Hún kom til dyranna
eins og hún var klædd. Við áttum
alltaf gott með að ræða saman og
hún fylgdist af einstöku umburðar-
lyndi með uppátækjum og áformum
okkar ungu mannanna sem heim-
sóttum Ásgeir. Ég held að ég hafi
notið þess að hún þekkti vel til
móðurfjölskyldu minnar á Loka-
stígnum, en sjálf var hún alin upp
á Öðinsgötunni og varð tíðrætt um
gömlu Reykjavík.
Þegar ég tók þátt í prófkjöri
Sjálfstæðisflokksins haustið 1990,
sem var auðvitað mikill glanna-
skapur af minni hálfu, var Dagmar
fljót að hafa samband og bjóða
fram aðstoð sína. Hún hafði unnið
í prestkosningum í Reykjavík um
áratugaskeið og kunni að vinna að
kjöri manna. Hún sat löngum á
kosningaskrifstofu minni í Kirkju-
hvoli og hafði samband við fjölda
fólks. Hún aflaði mér áreiðanlega
fleiri atkvæða en ég átti skilið. Mér
þótti vænt um þennan stuðning og
nærveru hennar.
Síðustu misserin gekk Dagmar
með erfiðan sjúkdóm. Við Vaka og
börnin hittum hana síðast fyrir
nokkrum vikum á veitingahúsi
ásamt dætrum hennar. Hún bar sig
þá ótrúlega vel og í augum hennar
var þetta sérstaka glettnisblik sem
var svo einkennandi fyrir hana.
Blessuð sé minning hennar.
Guðmundur Magnússon.
SKULI
MAGNÚSSON
+ Skúli Magnús-
son var fæddur
á Efri-Hömrum í
Áahreppi í Rangár-
vallasýslu 1. júlí
1915. Hann lést
hinn 27. júní síðast-
liðinn. Foreldrar
hans voru Magnús
Björnsson, f. 23.8.
1870, d. 19.3. 1955,
og Stefanía
Ámundadóttir, f.
12.10. 1878, d. 21.1.
1956. Skúli var 15.
barn foreldra sinna
en alls urðu þau 19
systkinin og komust 14 þeirra
til fullorðins ára. Ólust Skúli
t»g systkini hans upp hjá for-
eldrum sínum á Efri Hömrum
í Rangárvallasýslu, en á tví-
tugsaidri flutti hann til Reykja-
víkur þar sem hann lauk námi
frá Verslunarskóla íslands vor-
ið 1938. Að námi loknu starfaði
Skúli í nokkur ár við skrifstofu-
störf en síðar við vörubifreiða-
akstur.
Hinn 9. desember 1939
kvæntist Skúli Stefaníu Stef-
ánsdóttur, f. 8.9. 1920, og voru
foreldrar hennar Stefán Magn-
ússon, f. 12.5. 1887, d. 21.9.
1920, og Jóhanna Jóhannsdótt-
ir, f. 1.4. 1890, d. 27.7. 1985. Á
fyrstu hjúskaparárum þeirra
Skúla og Stefaníu
bjuggu þau í
Reykjavík en 1944
fluttust þau í Kópa-
vog í sumarbústað
sem þau höfðu
keypt. I húsinu var
rennandi vatn úr
lind ofar I hlíðinni
og síðar var reist
vindmylla til raf-
magnsframleiðslu.
Tveimur árum siðar
var húsið stækkað
og þar sem langt
var í aðföng eignað-
ist fjölskyldan kú
og nokkrar hænur. í lok fimmta
áratugarins er hafist handa við
að byggja nýtt íbúðarhús sem
nú er kennt við Nýbýlaveg 86.
Árið 1968 flytur fjölskyldan í
nýja húsið og hættir þeim litla
búskap sem áður hafði verið
stundaður. Börn Skúla og Stef-
aníu eru Dóra, f. 12.1. 1940,
Bergþóra f. 13.2. 1943, Stefán,
f. 22.4.1947, d. 2.5.1983, Magn-
ús, f. 23.9. 1951, Jóhanna, f.
9.12. 1954, Sigríður Þyrí, f.
14.2. 1958, og Árný, f. 30.6.
1965. Barnabörnin eru nú orðin
átján að tölu og barnabarna-
börnin sjö.
Útför Skúla fer fram frá Kópa-
vogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
í DAG er ástkær afi minn Skúli
Magnússon borinn til grafar en
hann lést 27. júní síðastliðinn eftir
áratuga langa baráttu við veikindi.
Frá því ég fer fyrst að muna
eftir mér er við bjuggum á Grettis-
götunni kom afi oft í heimsókn
þegar hann átti leið fram hjá til
að líta eftir mömmu og okkur
krökkunum. Sérstaklega eru mér
minnisstséð öll þau skipti sem hann
kom til þess að fylgjast með Vest-
mannaeyjagosinu í sjónvarpinu en
á þessum árum átti hann ekki sjón-
varp. í stað stillimyndar var bein
útsending í svart hvítu frá gos-
stöðvunum þar sem sjónvarps-
myndavél hafði verið komið fyrir
nálægt Helgafelli. Síðar fluttum
við í Breiðholtið og þá fengum við
systkinin að fara með honum á
vörubílnum þegar hann var að
vinna við jarðvegsflutninga í ná-
grenninu.
Árið 1977 fór ég ásamt fjöl-
skyldu minni til Danmerkur þar
sem við dvöldum í sumarbústað
við Hundested í tvær vikur. Á
sama tíma var Dóra móðursystir
mín að sinna viðskiptaerindum í
Danmörku og tók afa með sér.
Komu þau í heimsókn til okkar
og dvöldu hjá okkur nokkra daga.
Saman fórum við í nokkrar skoð-
unarferðir, meðal annars skoðuð-
um við Frederiksborgarhöll í Hels-
ingör sem okkur þótti mjög merki-
leg enda hýbýlin öll glæsilega
skreytt í hólf og gólf. Þessi ferð
afa var hans fyrsta og eina undan-
landsför.
í lok áttunda áratugarins varð
afi að hætta að vinna vegna veik-
inda og urðu þá heimsóknir hans
strjálli. Hin síðari ár höfðu sam-
skiptin hins' vegar orðið meiri og
betri. Ræddum við oft um líðandi
stund enda fylgdist afi afburða vel
með öllum fréttum og hafði
skoðanir á hlutunum og færði rök
máli sínu til stuðnings. Hann var
einnig ljóðelskur, og las allar þær
bækur og blöð sem hann hafði
hendur á, hvort heldur sem var á
íslensku eða á norðurlandamálum.
Þegar afi kvaddi þennan heim
var hann á áttugasta árinu og
aðeins nokkrir dagar þar til 80 ára
afmælisdagurinn rynni upp en eng-
inn veit hvenær Drottinn kallar
okkur til sín. Á slíkri stundu er
gott að vita af handleiðslu Guðs
sem við afi höfðum bæði trú á
enda lagði móðir hans ríka áherslu
á við börn sín og barnabörn að
biðja bænir að kvöldi dags.
„Komið til mín allir þér sem
erfiði og þunga eruð hlaðnir og ég
mun veita yður hvíld.“
Elsku amma, mamma og pabbi,
Dóra, Maggi, Jóhanna, Sigga,
Árný og aðrir ástvinir, ég votta
ykkur samúð mína. Megi Guð
styrkja ykkur í sorg ykkar.
Erla Slgurðardóttir.
í dag er til moldar borinn
tengdafaðir minn, Skúli Magnús-
son, fyrrverandi vörubifreiðar-
stjóri. Skúli var fæddur á Efri-
Hömrum í Holtahreppi og var
fimmtándi í röðinni af nítján
systkinum en þar af komust fjórt-
án upp. Mátti hann á langri ævi
sjá á bak öllum systkinum sínum.
Vafalaust hafa ábúendur þurft
að nýta gæði jarðarinnar til hlítar
við slíkar kringumstæður. Fyrir
utan hefðbundnar búgreinar voru
stundaðar ijúpna- og silungsveiði
og heyrði ég á Skúla að slíkt hafi
átt vel við hann og entist sá áhugi
honum ævilangt.
Honum stóð til boða að taka við
jörðinni af foreldrum sínum en
hugur hans stóð til annars. Hann
flutti ungur að árum til Reykjavík-
ur og lauk þar verslunarskóla-
prófi. Ekki átti þó fyrir Skúla að
liggja að vinna lengi við skrifstofu-
störf. Hann venti sínu kvæði í kross
og hóf í byijun stríðs rekstur eigin
vörubifreiðar sem hann og rak alla
sína starfsævi. En ljóst var að
hann hafði sterkar taugar til jarð-
arinnar alla tíð og endurspegluðust
þau tengsl hjá börnum hans og
jafnvel barnabörnum.
Meðfram rekstri bílsins lagði
Skúli gjörva hönd á margt ásamt
eftirlifandi konu sinni, Stefaníu
Stefánsdóttur. Þau hófu búskap
ung að árum og fluttu fljótlega í
Kópavoginn og voru meðal frum-
byggja þar. Stunduðu þau hænsna-
rækt framan af, voru með kú og
vitjuðu um grásleppunet í nokkur
vor. Fyrstu árin bjuggu þau eins
og svo margir aðrir frumbyggjar
í sumarbústað sem stóð á jörðinni
en byggðu sér seinna hús af stór-
hug ásamt því að koma upp stórum
barnahópi.
Árin við Nýbýlaveginn telja
núna fimm tugi. Á svo löngum tíma
er margt sem breytist og brá oft
fyrir bliki í auga þegar minnst var
á gamla tíð.
Skúli var ekki allra, fastur fyrir
jafnvel svo eftir var tekið. Hann
fór sínar eigin leiðir en var umfram
allt sjálfstæður og ætíð sjálfum sér
nógur. Skapmikill en fór þó vel
með það og ekki minnist ég þess
að okkur hafi nokkurn tíma orðið
sundurorða þó ekki værum við allt-
af sammála. Börnunum var hann
góður afi og bar hag síns fólks
ætíð fyrir bijósti.
Fyrir mér er genginn einn af
betri vegvísum lífs míns. Hafðu
þökk fyrir allt.
Úlfar Hróarsson.
Elsku afi minn. Ég sakna þín
svo mikið. Ekki datt mér í hug
þegar ég^ kvaddi þig um jólin eftir
jólafrí á íslandi, að ég myndi aldr-
ei sjá þig aftur.
Mér finnst svo leiðinlegt að hafa
ekki getað verið hjá þér og sagt
bless við þig. En ég veit að bréfin
mín til þín glöddu þig og að ég
var lillan þín.
Elsku besti afi minn, nú kveð
ég þig og ég veit að þér líður vel.
Þín, Dana Rún.
t
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar,
tengdamóðir og amma,
INGILAUG S. JÓNSDÓTTIR,
Austurvegi 60,
Selfossi,
lést í Sjúkrahúsi Suðurlands, Selfossi,
23. júní.
Jarðarförin hefur farið fram f kyrrþey.
Guðmundur Ketilsson,
Jón Grétar Guðmundsson,
Kristín Anna Guðmundsdóttir, Bogi Karlsson,
Helgi Guðmundsson, Margrét Sverrisdóttir,
Álfheiður Sjöfn Guðmundsdóttir, Hlöðver Ólafsson,
Eydís Katla Guðmundsdóttir, Jón Hlöðver Hrafnsson
og barnabörn.