Morgunblaðið - 30.08.1995, Blaðsíða 31

MORGUNBLAÐIÐ
MIIMIMINGAR
MIÐVIKUDAGUR 30. ÁGÚST 1995 31
I
í
I
I
I
I
<
<
<
I
<
<
<
<
(
<
<
<
<
<
miklar barnagælur og þótt fjar-
lægðin milli okkar yrði nokkuð
meiri er árin liðu, létu þau sér allt-
af mjög annt um dætur mínar og
fyrir það vil ég þakka nú að leiðar-
lokum.
Mér fannst alltaf vera svolítið
flökkueðli í Geira og eins fannst
mér hann vera mikið náttúrubarn.
Hann hafði afar gaman af að ferð-
ast og var tilbúinn að fara ýmsar
ævintýraferðir. Ég man hvað mér
fannst það merkilegt og eiginlega
ótrúlegt þegar þau hjón sögðu okk-
ur eitt sinn að þau ætluðu að skella
sér í mánaðarsiglingu með rúss-
nesku skemmtiferðaskipi. Eftir þá
ferð fóru þau oft til útlanda og
dvöldu oft lengi í sólarlöndum. Þetta
þótti ekki jafn sjálfsagt þá eins og
nú. Eftir að þau byggðu sér sumar-
bústaðinn við Laugarvatn fóru þau
þangað eins oft og þau mögulega
gátu og dvöldu þar meirhluta sum-
arsins. Þama kunni Geiri vel við
sig og saman gerðu þau hjón þenn-
an stað að miklum unaðsreit.
Geiri frændi minn var góður karl
og okkur þótti öllum vænt um hann.
Við hefðum ekki getað fengið betri
húsráðendur þegar við byrjuðum
okkar búskap en Geira og Beggu.
Fyrir það vil ég þakka nú við frá-
fall Geira. Begga mín, þinn missir
er mestur, en minningin um góðan
dreng er ávallt huggun harmi gegn.
Fjölskyldan öll sendir þér og öllu
þínu fólki innilegar samúðarkveðj-
ur.
Guðmundur Oddsson.
Alltaf setur mann hljóðan þegar
maður heyrir andlátsfrétt góðs vin-
ar, þótt aldurinn sé orðinn hár,
löngu og farsælu dagsverki lokið
og hvíldin kær sem hennar bíður.
Á uppvaxtarárum Ásgeirs þurftu
flestir að taka til hendinni, lífsbar-
áttan enginn leikur ef fólk átti að
sjá fótum sínum forráð. Eljusemin
og þrautseigjan hjálpaði mörgum
að klífa erfiðasta hjallann og ná
því takmarki að verða nýtur þegn
í sínu þjóðfélagi. Hann var ekki
hjónabandsbam, en átti því láni að
fagna að alast upp hjá ágætum
hjónum sem reyndust honum eins
og góðir foreldrar. í eðli sínu var
hann duglegur, harðgerður og ósér-
hlífínn, kappsamur að hverju sem
hann gekk. Meðalmennskan var
ekki hans keppikefli. Hann vildi
standa framarlega í röðum sam-
ferðafólksins án þess að stjaka öðr-
um til hliðar. Til átaka í starfí fylgdi
bæði hugur og hönd. Hann var
gestrisinn, gjafmikldur og hugul-
samur, og léði þeim ávallt lið sem
minna máttu sín. Hann gat verið
harður í hom að taka ef honum
mislíkaði og lét þá skoðanir sínar
í ljós á þann hátt að enginn gat
verið í vafa um hvað hann meinti.
Hann var hreinlyndur drengskapar-
maður, sannur vinur vina sinna og
brást ekki því trausti sem honum
var sýnt. Ekkert var honum ijær
lagi en að tala það að baki náung-
ans, sem hann gat ekki sagt honum
beint. Ég naut þess oft að eiga
traust hans og taldi mér það til
mikils ávinnings, en engu að síður
sagði hann mér oft til syndanna ef
skoðanir okkar lágu ekki saman í
félagsmálum og ýmsu öðru sem
snerti okkar daglega líf. Þó að við
værum ekki ætíð á sama máli kom
enginn brestur í vináttu okkar og
þegar mest á reyndi var samstaða
okkar sterkust. Leiðir okkar lágu
saman í nokkra áratugi á BSR sem
leigubifreiðastjórar, en starfsferill
minn þar var á fimmta áratug.
Hann mun hafa starfað við leigubif-
reiðaakstur A nær fímm áratugi,
lengst á BSR en einnig hjá Bifreiða-
stöð Steindórs og Litlu bílastöðinni.
Á fyrstu starfsárum Ásgeirs voru
vegir mjög illir yfirferðar, óbrúaðar
ár og ruddir götuslóðar voru al-
gengar leiðir og væru vart taldir
færir í dag nema jeppum. Oft var
þó ferðast á leigubílum í lengri eða
skemmri ferðir, sem fært þótti að
fara, og varð þá Ásgeir oft fyrir
valinu því hann þótti bæði aðgæt-
inn, öruggur og ötull í starfi. Þá
var hann lífsglaður og léttur í máli
við farþega sína og hrókur alls
fagnaðar þegar það átti við.
Vinsældir hans voru miklar hjá
þeim sem þekktu hann best. Hann
var ágætur söngmaður, hafði bjart-
an og fallegan tenór og kom það
sér vel þegar hann og aðrir starfs-
bræður hans á BSR tóku sig saman
og stofnuðu karlakór, sem var þeim
öllum og stöðunni til mesta sóma.
Ásgeir var einn af burðarásum
kórsins enda hafði hann áður sung-
ið með Karlakórnum Vísi á Siglu-
fírði.
Þau hjónin, hann og Bergþóra,
voru miklir gleðigjafar þegar við á
BSR komum saman til að skemmta
okkur, hvort sem það var á árs-
hátíðum, ferðalögum eða í ýmsum
veislum. Þegar hann var fímmtugur
hélt hann stórveislu, þar sem skart-
búið fólk var samankomið og þáðu
dýrindis veitingar og naut þeirra
vel. Það var sannarlega gott að
vera gestur þessara heiðurshjóna.
Frá þeim stundum á ég fagrar
minningar sem ylja mér um hjarta-
ræturnar þegar ég lít yfir farinn
veg. Eitt sinn þegar ég átti stóraf-
mæli var ég staddur á íjarlægum
slóðum, en það fór ekki fram hjá
vini mínum. Mér barst. frá þeim
hjónum sérlega fallegur blómvönd-
ur, sem hann hafði séð um að ég
fengi í hendur í tilefni dagsins.
Þannig var Ásgeir, hann gleymdi
ekki þeim sem hann hafði gaman
af að gleðja. Síðustu æviárin bjuggu
þau hjónin á Grandavegi 47, í
ágætri íbúð sem þau keyptu þar
af Félagi eldri borgara, og áttu þar
góða daga. Þegar hann varð áttræð-
ur tók hann á móti gestum í sam-
komusal húsfélagsins með reisn og
prýði eins og þeim hjónum var iíkt.
En nú var aldurinn farinn að segja
til sín. Líkaminn lúinn og slitinn
eftir mikið starf á langri ævi.
Undanhaldið leyndi sér ekki, en
hlýja handtakið og vinarkveðjan var
óbreytt með öllu. Þau voru samrýnd
hjón að eðlisfari og nutu sín vel
hvort með öðru. Fagurt útsýni úr
íbúðinni yfir flóann og fjöllin í
fjarska stytti þeim stundir eftir að
þau áttu þess ekki kost að bera sig
yfir á eigin vegum. En umhyggja
þeirra nánustu brást ekki þegar
mest á reyndi.
Síðustu mánuðina var hann á
öldrunardeild Landakotsspítala eft-
ir að heilsan var á förum og hann
gat ekki lengur verið heima hjá
sér. Nú var það aðeins bið þar til
alfaðir tæki til sín anda og sál en
móðir jörð líkamann.
Langri ævi lokið, ein af hetjum
hversdagslífsins horfín af sjónar-
sviðinu, en minningin lifír og varðar
veginn fyrir aðra sem í fótspor hans
feta.
Ég kveð þennan vin minn með
þessum línum, með þakklæti í huga
fyrir allt sem hann hefur fyrir mig
gert og orna mér við glæður frá
eldi minninganna.
Bergþóru og ölium þeirra nán-
ustu votta ég mína dýpstu samúð.
En eilífðarsvefninn er þeim kær,
þegar ekkert er eftir nema að lífs-
þráðurinn bresti.
Að síðustu ljóðlínur „listaskálds-
ins góða“ Jónasar Hallgrímssonar.
Flýt þér vinur í fegra heim.
Kijúptu að fótum friðarboðans
og fljúgðu á vængjum morgunroðans
meira að strfa guðs um geim.
Jakob Þorsteinsson.
Kveðjuorð
Einn ágætasti vinur okkar hjóna,
Ásgeir Siguijónsson, er nú allur.
Endrum og eins minnir tilveran
mann á hversu hratt Íífið rennur
sitt skeið. Það var fyrir u.þ.b. 40
árum að leiðir okkar Geira lágu
fyrst saman þegar við Milla eignuð-
umst okkar fyrsta heimili hjá þeim
sæmdarhjónum Ásgeiri og Berg-
þóru við Kieppsveginn.
Þó svo að konan mín hafí þekkt
þau fyrir, grunaði mig ekki þá að
þau hjón og fjölskyldur þeirra yrðu
hluti af lífi okkar.
Þrátt fyrir talsverðan aldursmun
milli ökkar, varð aldrei vart við al-
töluð kynslóðabil, enda laðaðist að
þeim hjónum á heimili þeirra fólk á
öllum aldri, það var því engin tilvilj-
un að samband okkar hafi aldrei
rofnað og að alla tið síðan höfum
við verið í nábýli hvert við annað.
Hlýhugur þeirra hjóna til okkar
lýsti sér strax þegar konan mín
eignaðist fyrsta bamið, Svein Geir.
Þau renndi í grun að hún vildi helst
fæða bamið á Kleppsveginum, þvi
gengu þau hjón óumbeðið og
umyrðalaust úr rúmi svo þeim
mæðginum gæti liðið sem best.
Þegar svo Milla nokkmm ámm
seinna varð að dveljast á sjúkrahúsi
um ótiltekinn tíma hlupu þau ótii-
beðin undir bagga og fóstmðu fmm-
burðinn af nærgætni og ástúð með-
an á sjúkrahúsdvölinni stóð. Um-
hyggja af þessu tagi gleymist aldr-
ei, enda talandi dæmi um vinarþel.
Geiri fylgdist náið með uppvexti
barna okkar, og þá ekki síst Sveins
sem nú er starfandi í Svíþjóð. Af
þeim sökum getur hann ekki verið
viðstaddur þessa kveðjustund en bað
mig að senda sínar dýpstu samúðar-
kveðjur.
Ásgeir Siguijónsson var litríkur
persónuleiki, stór í skapi en fljótur
til sátta, hann var viðkvæmur á
raunastund, um hann lék aldrei
lognmolla.
Hann var af þeirri kynslóð sem
lagði í lífsbaráttuna með viljann ein-
an að vopni.
Honum var mjög annt um að
standa við skuldbindingar sínar og
taldi ekki eftir sér vinnustundirnar
til að svo mætti verða.
Þegar svo bar við var Ásgeir
hrókur alls fagnaðar. Hann hafði
yndi af að vera í góðum vinahóp
og sérstaka unun hafði hann af
söng í allri sinni fjölbreytni, enda
söngmaður góðu'r. Hann var hreyk-
inn af uppruna sínum og hafði oft
á orði Skagafjörðinn sem mér fannst
honum vera einkar kær.
Þó svo að þau hjónin Ásgeir og
Bergþóra eftirlifandi kona hans
hefðu ólíkt lundarfar tókst þeim
ávallt í blíðu og stríðu að stilla sína
strengi saman.
Kæri vinur, síðustu árin nutum
við samvistar helst á landinu sem
við keyptum á Laugarvatni í sam-
einingu ásamt fleirum fyrir ein-
hveijum ótal árum. Þau eru ófá
skiptin sem ég horfði á þig rækta
landið við sumarhúsið ykkar og síð-
an í framhaldinu hlúðir þú að þess-
um gróðri.
Þegar ævistarfí lauk eftir farsælt
lífshlaup, fannst mér aðdáunarvert
hvað þessi unaðsreitur gaf þér og
hafði oft á orði við Millu hvílíkt af-
drep þessi staður væri ykkur hjón-
um.
Geiri minn, nú lítum við Milla
niður brekkuna og fáum að njóta
dagsverka þinna í dalnum sem hefur
veitt okkur öllum sameiginlegar
ánægjustundir. Við munum ekki
lengur líta þig berum augum, en
nálægð þín mun ávallt fýlgja þess-
um gróðurreit í næstu nálægð okkar
fyrir austan.
Að sögðum þessum fátæklegu
kveðjuorðum, biðjum við Milla þess,
Begga mín, að góður guð gefí þér
styrk og áframhaldandi lífsgleði um
ókomin ár.
Ættingjum öllum sendum við og
bömin okkar hugheilar samúðar-
kveðjur.
Milla og Einar Olgeirsson.
JÓNAS
EINARSSON
+ Jónas Einarsson frá Borð-
eyri var fæddur á Hvamms-
tanga 25. júni 1924. Hann lést
í Landakotsspítala 19. ágúst
síðastliðinn og fór útförin fram
28. ágúst.
SKARÐ er fyrir skildi þá fallinn er
frá frændi minn, Jónas Einarsson,
sem um langt árabil var kaupfélags-
stjóri á Borðeyri og oft kenndur við
þann stað. Við Jónas erum bræðra-
synir, en kynntumst þó ekki að
neinu ráði fyrr en ég var orðinn
ungur maður og leiðir lágu saman
vegna starfa okkar í samvinnu-
hreyfíngunni. Þá hafði ég einnig
fyrir nokkru í Vík kynnst Haraldi
föður Stellu, sem var mikill heiðurs-
maður. Mér féll mjög vel við Jónas
og Stellu, sem voru samhent og
ætíð var gott að hitta og gleðjast
með þeim. Kynni okkar Jónasar
styrktust svo með árunum. Jónas
frændi minn var mikið prúðmenni,
en það var stutt í brosið og glettn-
ina. Ef ég lít til baka nú sakna ég
þess líklega mest að hafa ekki
kynnst honum meir og betur en
raun varð á.
Fyrir um það bil tveimur árum
færði Jónas mér bemskuminningar
sínar frá Óspaksstaðaseli, sem hann
hafði fært listilega í mjög læsilegan
og forvitnilegan búning. Ég verð
honum ævinlega þakklátur fyrir
þessa gjöf. Með henni veitti hann
mér innsýn í veröld sem ég hafði
ekki áður kynnst, en hluti þessara
bernskuminninga er m.a. tengdur
föður mjnum, svo og afa okkar og
ömmu. Ég veit að afkomendur okk-
ar munu vafalaust sækja sér fróð-
leik um upprunann í þetta rit Jónas-
ar um ókomin ár.
Ég vil með þessum orðum kveðja
Jónas vin minn og frænda með
hans eigin orðum í niðurlagi bem-
skuminninga sinna: ,,Móðir náttúra
umlykur tóftimar í Óspaksstaðaseli
og tekur þær til sín, sem og okkur
öll, sem þar lifðum, fyrr eða síðar.
Á lognkyrrum dögum berst heim
frá árgilinu kliður sem boðar vor-
komuna. Sunnan undir veggjarbroti
brosir fífill mót sólu og vitnar um
að lífíð heldur áfram í einni eða
annarri mynd.“
Stellu og bömum þeirra Jónasar
votta ég mínar innilegustu samúð-
arkveðjur.
Sigfurður Jónsson.
HÖRÐUR
HARALDSSON
+ Hörður Haraldsson fæddist
á Eyrarbakka á Svalbarðs-
strönd í Suður-Þingeyjarsýslu
25. janúar 1921. Hann lést á
Vífilsstaðaspítala að kvöldi 2.
ágúst. Útför Harðar var gerð
frá Fossvogskirkju 10. ágúst.
MIG LANGAR til að skrifa nokkrar
línur til þín, elsku afi.
Við bræðurnir Svavar Hörður,
Bjarni Rúnar og Heiðar Guðni vilj-
um þakka þér árin sem við áttum
með þér.
Alltaf var jafn gott að koma til
þín á Vatnsstíginn, þú tókst alltaf
jafn vel á móti okkur með hlýju og
glettni þó þú ættir sjálfur oft erfítt.
Alltaf áttirðu eitthvað gott í
pokahominu handa okkur strákun-
um. Þú hafðir svo gaman af því að
yrkja og ortir oft til okkar glettnar
vísur og íslenskumaður varstu mik-
ill. Þú sagðir við mig nafna þinn
að ég ætti að hafa íslensku að sér-
grein í framhaldsskóla því að mér
gengi svo vel í bókmenntum og ís-
lensku. Við munum sakna þín, elsku
afí okkar, en við vonum að þér h'ði
betur núna og sért hættur að finna
til.
Við þökkum fyrir vikuna sem við
áttum héma heima hjá okkur með
þér áður en þú fórst á spítalann.
Hér er smá vísa til þín.
Elsku besti afi minn
alltaf var gott að koma til þín
þú faðmaðir drenginn nafna þinn
inn í litla góða heiminn þinn
elsku besti afi minn.
Við þökkum þér allt með söknuði.
Þínir afadrengir.
Svavar Hörður, Bjarni Rúnar
og Heiðar Guðni.
+
Móðir okkar og tengdamóðir,
GUÐRÚN JÓNASDÓTTIR
frá Hallsbæ,
Hellissandi,
verður jarðsungin frá Ingjaldshólskirkju
laugardaginn 2. september kl. 14.00.
Jónas Sigurðsson,
Arnar Sigurðsson, Helena Guðmundsdóttir,
Inga Sigurðardóttir, Hörður Pálsson,
Magnús Sigurðsson, Ragna Magnúsdóttir.
Erfidrykkjiir
Glæsíleg kafíi-
hladborð, íallegii
salir og mjög
gtn) þjónusla
Upplýsmgai
ísíma 5050 925
+
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar,
dóttir og systir,
GUÐMUNDÍNA LÁRA
GUÐMUNDSDÓTTIR,
Kirkjubraut 24,
Njarðvík,
lést ó heimili sínu 16. ágúst.
Jarðarförin hefur farið fram í kyrrþey
að ósk hinnar látnu.
Þökkum auðsýnda samúð.
og 562 7575
FLUGLEIÐIR
IIÍTÍI. MH’TLEIÍIIH
Bjarni Steingrímsson,
Brynja Ósk Bjarnadóttir,
Birgir Óttar Bjarnason,
BörkurÓðinn Bjarnason,
Olga Guðmundsdóttir,
Arnfinnur Jón Guðmundsson.