Morgunblaðið - 03.09.1995, Blaðsíða 1

I ríkidæmi Skrúösbóndans
Standandi
GRÍN
SUNNUDAGUR
SUNNUDAGUR
3. SEPTEMBER 1995
fEtyip$itiMal>fl>
BLAÐ
Morgunblaðið/Hilmar T. Harðarson
SÁLNAHIRÐIR
ÓBYGGÐANNA
í vetur leió fréttist að bandarískur
biskup, Michael Mikari, hefði numið
land, eða öllu heldur hús, í miðjum
Akureyrarbæ. Kom án safnaðar
og hélt hann hefði fundið paradís.
En Akureyri var aðeins áfangi á
langri leið. Súsanna Svavars-
dóttir hitti hann að máli og spjall-
aði við hann um paradísarmissi á
Akureyri og paradísarheimt í Dölum.
SÚ VAR TÍÐIN að menn
gripu frammí fyrir ræðu-
mönnum, aðrir æptu og ekki
allir mjög prúðmannlega, nokkr-
ir ráku upp óp og hlátra. Einkum
ef menn töluðu ekki með Lúter
kallinum og páfanum, eins og
segir frá í Paradísarheimt. Svo
eftir að hafa veitt villutrúar-
manni ráðningu, var honum
sendur tónninn að föstum ís-
lenskum þjóðsið og landlægri
venju. Og svo er enn.
Hann er nýkominn og er að
fara. Biskupinn sem Akur-
eyringar eignuðust í miðju fann-
ferginu og skaflatíðinni sem
dundi yfir þá í fyrravetur. Þeir,
alveg klumsa, spurðu: Fyrir
hvað stendur þessi biskup? Kem-
ur bara hér með eina ráðskonu
og hennar tvö börn sem gáfust
upp og flugu heim. Enginn söfn-
uður. Biskupinn yfir hveiju?
Sjálfum sér? Ha-ha-ha.
Ferðalangur að sunnan er
varla búinn að dusta af sér ryk-
ið og fá sér sæti á Kaffi Karól-
ínu, þar sem expressókaffið ger-
ist hvað best norðan heiða, þeg-
ar vindur sér að honum sú litla
mannmergð sem þar kemst fyr-
ir, spyr ekki frétta, heldur til-
kynnir hvað hafi gerst markvert
í þessari norðlægu heimsborg:
Tveir biskupar á einni og sömu
þúfunni, einn frá páfanum, ann-
ar úr amrískri villutrú, sá frá
Lúter situr enn fyrir sunnan.
Án þess mannmergðin andi
ryður hún út úr sér véfréttum
af þessum aðkomumanni rétt á
meðan ferðalangur sturtar í sig
þessum örfáu sopum af ilmandi
kaffinu og endar ræðan á því
að téður biskup hafi keypt stórt
hús upp á fimmtán milljónir á
borðið en róti svo í ruslagámum
Akureyringa og hirði þar allt
lauslegt um nætur: „Við Akur-
eyringar þorum ekki lengur að
sturta í gámana. Við erum svo
hræddir um að karlinn verði und-
ir og kafni,“ endar ræðan. Og
þá er maður orðinn forvitinn og
langar svo mikið að spjalla við
svona hættulegan mann, að næst
er lötrað upp brekkuna, framhjá
gamla bamaskólanum, upp á
Eyrarlandsveg, barið á dyr í takt
við dynjandi hjartsláttinn; jafnvel
búist við því að tekið verði á
móti manni af horni og hala.
SJÁ NÆSTU SÍÐU