Morgunblaðið - 15.10.1995, Blaðsíða 35

MORGUNBLAÐIÐ
SUNNUDAGUR 15. OKTÓBER 1995 B 35 ;x_.
Ég sagðist mundu
faðma hann
FÓLKI finnst það mjög sérstakt
að við kynntumst í gegnum
tölvu,“ sagði ungt par sem
Morgunblaðið ræddi við og við
skulum kalla Auði og Ólaf. Þau
vildu halda nafnleynd, því þau sögð-
ust enn vera að byggja upp sam-
bandið og þyrftu síst á því að halda
núna að vekja athygli.
Auður var í Háskólanum á Akur-
eyri þegar vinkona hennar dró hana
með sér í tölvustofuna hvenær sem
stund gafst. Þar kynntist vinkonan
Ólafí í gegnum íslandsrásina á al-
netinu og smám saman fór Auður
að taka þátt í samskiptunum líka.
Henni fannst spennandi að að tala
við „einhvern strák beint í gegnum
tölvuna“ eins og hún seg- —-------
ir, en kveðst ekki hafa
Á netinu kynn-
ist maður
innra manni
verið hrifin af honum þá.
Fljótlega hættu þau að
tala saman í tölvunni,
meðal annars vegna þess
að Auður hafði ekki aðgang að slíkri
heima. í staðinn var síminn óspart
notaður og um jólin sendu þau hvort
öðru myndir. „í tölvunni er maður
algjörlega ófeiminn og þægilegra
að koma orðum að því sem maður
vill segja. Það grípur enginn fram
í fyrir manni eins og í samtölum..."
„Já, það var einmitt það sem ég
ætlaði að segja,“ grípur Auður fram
í og færir þar með sönnur á orð
Ólafs. „í tölvu er líka hægt að lýsa
tilfinningum eða skoðunum sem
hafa ekki verið færð í orð áður.
Hjá okkur myndaðist strax í byijun
mikið traust þó svo að ákveðin var-
færni hafi líka fylgt,“ segja þau.
Auður hafði ekki þekkt Ólaf
nema í 1 'h mánuð þegar hún ákvað
að flytja suður til hans og fara í
skóla þar. „Og hér er ég búin að
vera síðan í janúar,“ segir hún.
Að hittast í fyrsta skipti
Aðspurð hvort þau hafi orðið
vandræðaleg þegar þau hittust seg-
ir Auður hlæjandi: „Ég var búin
að segja honum hvernig móttökur
hann fengi. Ég sagðist mundu
faðma hann.“
„Þegar ég sá hana skaust í gegn-
um hugann minn: „Hvað ef hún
gerir það ekki,“ segir Ólafur. Af
því þurfti hann þó ekki að hafa
áhyggjur og bæði eru sammála að
eftir faðmlagið hafi samband þeirra
verið vandræðalaust.
Auður virkar mjög opin en Ólafur
heldur feimnari. Þau eru sammála
um að nétsamskipti almennt séu
-------- af hinu góða og hjálpi
fólki að öðlast óþvingaða
og fijálslega framkomu.
„Oftast eru þeir sem tala
hvað mest á netinu einna
feimnastir," segir Ólafur.
Aðspurð hvort þeim fínnist að
sambönd sem þróast út frá tölvu-
samskiptum vera „annars flokks"
kynni neita þau því. „Öðrum finnst
þetta sérstakt, en ég tel svona kynni
ekki verri en hver önnur,“ segir
Auður.
„Það er spurning eftir hveiju
maður sækist," segir Ólafur. „Ef
maður kynnist einhveijum á kaffi-
húsi eða á skemmtistað fer áhuginn
meira eftir útlitinu," heldur hann
áfram. „Á netinu kynnist maður
persónuleikanum og innra manni,
en ytri umgjörð skiptir minna máli.“
Samskipti urOu að sambúð
EINS OG fjöldi annars ungs fólk
leigja Ásdís Jenna Ástráðs-
dóttir og Heimir H. Karlsson
litla íbúð. Þau eru enn að koma
sér fyrir því aðeins eru nokkrir mán-
uðir síðan Heimir flutti inn til Ásdís-
ar. Það er ljóst þegar setið er hjá
þeim eina kvöldstund að þau eru
yfir sig ástfangin eða eins og Ásdís
Jenna lýsti í ræðu á fundi Þroska-
hjálpar nýlega: „Ég er ánægð með
ástina í lífi okkar, sem blómstrar
eins óg rðsir."
Ást þeirra er dæmi um sterkar
tilfínningar sem kviknað hafa á Al-
netinu og leiddu til þess að þau fluttu
saman. „Mörgum finnst skrýtið að
við skulum vera ástfangin og búa
saman af því að Ásdís Jenna er svona
mikið fötluð,“ segir Heimir. „Ég hef
verið í sambúð áður og þetta er
ekkert öðru vísi. Fólk heldur að ég
sitji heima allan sólarhringinn og
aðstoði hana, en svo er ekki. Hún
hefur aðstoðarfólk dag og nótt, sem
hefur aðstöðu í litlu herbergi við
hliðina á íbúðinni og hún getur kall-
að á ef þörf krefur. En þar fyrir
utan höfum við okkar einkalíf.“
Féll fyrir bréfum hans
Aðspurð hvemig sambandið hafi
byijað og þróast segir Ásdís að hún
hafi verið í tölvunni í ágúst í fyrra,
nennti ekki- að læra og fór inn á
„irkið“, sem er spjallrás á Mennta-
netinu. Þar hitti hún Heimi í fyrsta
sinn en hann bjó á Akureyri. Smám
saman vaknaði áhugi þeirra hvort
fyrir öðru og þau fóru að spjalla
saman á einkarás. „Ég held ég hafí
fallið fyrir bréfum hans,“ segir Ás-
dís.
„Hún sagðist vera mikið fötluð
og mig rámaði eitthvað í sjónvarps-
mynd sem gerð var um hana,“ segir
Heimir. „Mig langaði til að vita
meira um þessa manneskju sem var
á bak við nafnið. Maður kynnist
mjög fljótt á netinu og samskiptin
verða einhvern veginn mitt á milli
bréfaskrifta og símtala. Það verður
mikil tilfinningaleg spenna þegar
samband er að þróast.“
Teygðist úr hálftímanum
Stundum spjölluðu þau saman í
síma en þá varð aðstoðarmanneskja
<5
Morgunblaðið/Ásdls
„ÞAÐ ER persónan sem skiptir máli en ekki fötlun hennar,“
segir Heimir H. Karlsson í viðtalinu, en hér er hann ásamt
kærustu sinni Ásdísi Jennu Ástráðsdóttur.
Þeir héldu að
fatlað fólk
hefði ekki til-
finningar
„ÉG HEF eignast marga trúnað-
arvini um allan heim, en svo kom
að því að ég varð ástfanginn á
netinu af stúlku í Suður-Evrópu.
Eftir að við höfðum skrifast á
lengi og talað oft saman í sima
bauð hún mér að koma í heim-
sókn til sín. Ég var í fyrstu í
vafa. Út í hvað var ég að fara?
En, jú, hvers vegna ekki að skella
sér í sumarfríinu og dveljast hjá
henni og sjá hveiju fram yndi?
Þegar ég kom út tók hún á
móti mér á flugvellinum. Hún var
eins og ég hafði kynnst henni,
yndisleg mannvera, en ég fann
f^jótlega að eitthvað hafði komið
upp á. Hún var mjög stressuð,
eins og öll á nálum. „Hvað er
að?“ spurði ég. Hún sagði að
ekkert væri að, hún væri bara
spennt yfir komu minni. Ég þótt-
ist þó viss um að ástæðan væri
önnur.
Babb í bátinn
Við höfðum sýnt hvort öðru
mikinn kærleik í samskiptum á
netinu og í símtölum, þannig að
ég var þess fullviss að tilfinning-
ar hennar til mín voru ekta. Hún
hafði einnig sýnt sameiginlegum
vini okkar mynd af mér og kynnt
mig sem kærasta sinn og væntan-
legan eiginmann. En það kom
babb í bátinn ...
Daginn sem ég kom varð hún
að skjótast frá eii ég beið heima.
Síminn hringdi og ég svaraði því
ég bjóst hálfpartinn við að það
væri hún. Svo var þó ekki. I sí-
manum var karlmaður, sem
kvaðst vera elskhugi hennar og
að tala fyrir Ásdísi, en þegar Heim-
' ir kom í fyrsta skipti í bæinn í nóv-
ember var enginn til staðar nema
þau tvö. Aðspurður hvort honum
hefði brugðið þegar hann sá hversu
mikið fötluð Ásdís væri sagðist
hann ekki vera viss. Hann hefði
verið búinn að kynnast persónunni
og það væri hún sem skipti máli.
„Þetta var fyrsta vetrar- ——------
dag. Ég kom hjólandi,
ætlaði að stoppa í um það
bil hálfa klukkustund en
var þar í þijá tíma,“ seg-
ir Heimir brosandi. „Það
var búið að hella upp á ““““
te fyrir mig en ég gleymdi að drekka
það!“
Síðan kom hann aftur í bæinn í
mars og því næst í apríl. Þá bað
hann hennar á rómantískan hátt.
„Mig grunaði að eitthvað væri í að-
sigi þennan dag þegar við ókum upp
í Heiðmörk," segir Asdís. Hún segist
þó hafa orðið mjög hissa á bónorðinu
en jafnframt glöð. „Ég hélt ég myndi
aldrei eignast svona góðan mann og
verða svona hamingjusöm."
Héldu að fatlaðir hefðu
engar tilfinningar
Hún segir að sumir vinir sínir
hafi orðið hissa þegar þeir fréttu af
trúlofuninni. „Þeir héldu að fatlað
fólk hefði ekki tilfinningar. Það era
fleiri sama sinnis, því þegar ég var
í unglingadeild í Hlíðaskóla fengum
við sem vorum fötluð enga kyn-
fræðslu. Ég veit ekki hvort það hef-
ur breyst en ég vona það,“ segir
Ásdís.
Hún segist þess fullviss að sam-
skipti á alnetinu séu bylting fyrir
--------- fatlað fólk og ijúfi ein-
angran þess, ekki síst
heyrnarlausra, en sjálf er
hún nokkuð heyrnarskert.
Hún hefur þó ekki farið
inn á „irkið“ í marga
■ mánuði, þrátt fyrir að hún
segist hafa verið háð því á tímabili,
meðal annars því hún hefur haft nóg
að gera í dönskunámi sínu í há-
skólanum.
Heimir er hins vegar í bygginga-
vinnu um þessar mundir og hefur
einnig haft yfirdrifíð nóg að gera.
Hann hafði lokið tveimur árum í
kennaranámi á Akureyri þegar hann
kom suður í vor en fékk ekki inn-
göngu í Kennaraháskólann í haust
og segist ekki skilja ástæðuna. „Það
hlýtur þó að koma að því,“ segir
hann bjartsýnn.
Þegar þeirri spurningu er skotið
að Ásdísi í lokin hvort brúðkaup sé
í vændum svarar hún: „Ekki strax
en kannski eftir tvö ár.“
Fékk moröhótanir
var með alls kyns hótanir í minn
garð. Þetta kom vægast sagt
flatt upp á mig, því hún hafði
rætt mikið um þennan mann við
mig á netinu og sagt að þau
hefðu slitið sambandinu fyrir
löngu eða þegar hann hafði til-
kynnt henni að hann væri
hommi.
Kærastinn fluttur inn
Þegar hún kom heim vildi ég
fá að vita hvernig málin stæðu.
Hún varð afskaplega vandræða-
leg og sagði að maðurinn hefði
flutt inn til sín daginn áður en
ég kom. Það væri þó gegn vilja
sínum og hún vildi ekkert með
hann hafa. Mér fannst þetta und-
arleg linkind og benti henni á
að ekkert gæti verið auðveldara
en henda honum út og skipta um
læsingu. Hún kvaðst ekki þora
það. Það var því sjálfgefið að
samband okkar breyttist. Ekki
ætlaði ég að vera þriðji maður í
þessum hlekk.
Daginn eftir, þegar hún var
farin í vinnuna, kom elskhuginn,
sem hafði lykil að íbúðinni, og
hélt áfram ýmist að hóta mér eða
segja mér hvaðstúlkan hafi farið
illa með hann. Ég verð að viður-
kenna að mér stóð ekki á sama,
maðurinn var greinilega ekki
með öllum mjalla, svo að ég tók
þann pól í hæðina að þykjast
vera hans megin. Eina hugsun
mín var þó að koma mér strax
heim aftur. Það kostaði mig hins
vegar fúlgu fjár að breyta miðan-
um, þannig að ég ákvað að hugsa
málið aðeins.
Svona gekk þetta í örfáa daga,
að alltaf þegar hún fór að heiman
kom liann í staðinn. Ég vissi aldr-
ei á hveiju ég átti von og fékk
lítinn stuðning frá konunni, sem
hafði þó beðið manninn um að
láta mig afskiptalausan. Það end-
aði með því að ég fór til annars
vinar sem bjó ekki svo langt frá
og ég hafði skrifast á við. Hjá
honum bjó ég í nokkra daga. En
hvað ætti ég svo að gera? Enn
var töluvert eftir af fríinu. Ferðin
hafði kostað mig mikið og ég vildi
ekki steypa mér í frekari skuldir
með því að búa á hóteli.
Þó svo að undarlegt megi virð-
ast hafði fyrrverandi elskhugi
konunnar boðið mér að vera í
íbúð sinni þegar ég kæmi aftur,
svo að ég sló til.
í fyrstu gekk allt vel og ég
kenndi honum að komast inn á
Internetið og það má segja sem
betur fer, því þannig vissi ég um
aðgangsorð hans, sem kom sér
vel síðar.
Út eða ég drep þig!
Um kvöldið vildi hann búa um
mig í hjónarúminu, en ég þvertók
fyrir það og sagðist mundu sofa
í stofunni. Allt virtist í lagi um
morguninn en síðar sama dag
hringdi hann heim úr vinnunni í
þvílíkum ham og sagði að væri
ég ekki kominn út úr íbúðinni
þegar hann kæmi heim úr vinn-
unni dræpi hann mig. Ég varð
satt að segja skíthræddur. Aðeins
nokkrir klukkutímar voru til
stefnu og það fyrsta sem mér
datt í hug var að hafa samband
við einhverja þá sem ég þekkti
á netinu. Vandamálið var að ég
hafði ekki síma eða heimilisföng
þessa fólks og gat einungis haft
samband við það á netinu. Væri
fólkið einmitt við tölvuna núna?
Ef ég sendi póst myndi það kíkja
í hann áður en tíminn rynni út?
Ég var á nálum.
Ég fór inn á may-day rás og
bað um aðstoð og fékk fjölda
viðbragða en fólkið bjó allt tölu-
vert í burtu. Einn var tilbúinn
að panta fyrir mig flugfar og
annar lestarmiða en hvort
tveggja var ekki hægt fyrr en
daginn eftir.
Þegar ég var alveg að örvænta
birtist einn vina minna á skjánum
og sagði ég honum undan og
ofan af sögu minni. Hann sagðist
mundu koma strax og sækja mig,
en það tæki hann að minnsta
kosti tvær klukkustundir. Ég bað
hann endilega að hafa hraðann
á, því aðeins væru tvær og hálf
klukkustund þar til ég átti von á
bijálæðingnum heim.
Bjargvættur minn var kominn
eftir aðeins rúman klukkutíma
og ég veit ekki hvernig honum
tókst það, þvi bíllinn var algjör
skijóður og það tók okkur 2 Vi
klukkustund að komast heim til
hans!
Þarna var ég meirihlutann af
tímanum en fór svo til annars
vinar sem ég þekkti í gegnum
tölvusamskipti. En ég var mjög
feginn þegar ég var kominn aft-
ur heim til íslands, því að þrátt
fyrir að ég hafi átt góðan tíma
eftir að ósköpunum linnti höfðu
þau djúp áhrif á mig.“
'5