Morgunblaðið - 19.10.1995, Qupperneq 46

Morgunblaðið - 19.10.1995, Qupperneq 46
46 FIMMTUDAGUR 19. OKTÓBER 1995 MINNINGAR MORGUNBLAÐIÐ BENEDIKT GUNNARSSON SVERRIR GUÐJÓN GUÐJÓNSSON + Benedikt Gunnarsson fædd- ist í Saurbæ í Eyjafirði 26. júní 1921. Hann lést á Ólafs- firði 30. september síðastliðinn og fór útför hans fram frá Árbæjarkirkju 10. október. VINUR okkar Benedikt Gunnars- son tæknifræðingur, er horfínn á vit feðra sinna. Æviatriða hans og ferils hefur verið getið í minningar- grein og verður það ekki endurtek- ið hér. Kynni okkar Benedikts hófust árið 1967. Hafði Alþingi þá sam- þykkt að vorið eftir skyldi vinstri umferð aflögð, en hægri umferð upp tekin hér á landi. Saga þeirrar breytingar verður ekki sögð án þess að Benedikts sé getið og æviferill hans ekki rakinn, án þess að sú breyting komi þar við sögu. Benedikt hafði þá hætt störfum hjá norsku fyrirtæki á sviði rekstursráðgjafar og skipulags. Það fyrsta sem útgerðarmaður gerir þegar sigla skal skipi, er að ráða skipstjóra. Benedikt var ráðinn úr hópi umsækjenda til þess að stjórna undirbúningi og fram- kvæmd breytingarinnar. Ekki var það þó af því að svo há laun væru í boði og hefur hann vafalaust átt kost á betri kjörum annarstaðar. Hins vegar þótti honum verkefnið ögrandi og það féll vel að þeirri reynslu, sem hann hafði aflað sér í skipulags- og stjómunarstörfum. Reyndar var á þeirri stundu næsta lítið vitað um það hvað gera þyrfti, svo breytingin gæti fram farið á farsælan hátt. Ur þeirri óvissu var nokkur bót ráðin með aðstoð frænda okkar Svía því að þar í landi var hliðstæð breyting þegar í undir- búningi, en hún skyldi í gildi ganga haustið 1967. Lá því beint við að Benedikt færi strax til Svíþjóðar og kynnti sér hvemig þar væri stað- ið að undirbúningnum. Kom þá fljótt í ljós að meira þyrfti til en að breyta götum og ökutækjum. Vegfarendum öllum þyrfti að boða hinn nýja sið og undirbúa þá með fræðslu og upplýs- ingum ef ekki ætti illa að fara. Reyndar höfðu ýmsir svo miklar áhyggjur af breytingunum að þeir töldu hana hið mesta óráð, sem hafa myndi í för með sér nýjan faraldur umferðarslysa. Hófu þessir aðilar mikinn áróður fyrir því að hætt yrði við breytinguna eða a.m.k. þjóðaratkvæði háð um hana. Var tillaga um það atriði borin fram á Alþingi. Það kom í hlut Benedikts að veija breytinguna og sannfæra þjóðina um að þótt henni fylgdi aukin slysa- hætta í bili, mætti með réttum að- gerðum, góðum undirbúningi og jákvæðu hugarfari, auka svo um- ferðarþekkingu og umferðarmenn- ingu landsmanna að umferðarör- yggið yrði ekki skert. Skipstjórinn varð að skrá á skip- ið. Velja sér áhöfn, miðað við það fjölbreytilega verkefni sem við blasti. Benedikt varð vel til fanga. Hon- um tókst að fá til starfa með sér flokk manna sem gerði sér grein fyrir mikilvægi starfsins og nauð- syn þess að það yrði vel af hendi leyst. Þar gat legið við líf og limir vegfarenda um langan tíma. Tími til undirbúnings var hinsvegar ekki langur. Benedikt kepptist við með aðstoð góðra manna að stofna umferðarör- yggisnefndir um allt land, semja við sveitarfélög um kostnað við breytingar á vega- og gatnakerfinu, semja um kostnað við breytingar á almenningsvögnum og bætur til þeirra sem bótarétt áttu, auk alls sem með þurfti í sambandi við lög- gæslu, fræðslu skólabama og ann- arra vegfarenda. Þó sást Benedikt aldrei flýta sér, en hann sló ekki vindhögg. Allt starf hans og fas var yfirvegað og mótað svo að þeir sem með honum unnu, fengu þá trú að allt myndi þetta ganga snurðulaust. Sá sem tekur að sér að koma hlöðnum vagni af verðmætum upp bratta brekku þarf að mörgu að hyggja. Ekki síst ef vagninn þarf að vera kominn upp fyrir ákveðinn tiltekinn tíma og þeim mun fremur ef brekkan er þannig að brattinn vex eftir því sem ofar dregur. Sá vagn sem Benedikt stjómaði varð að vera kominn á leiðarenda að morgni 26. maí 1968. í það verk- efni lagði Benedikt allan sinn metn- að, alla sina starfsorku, hyggindi og reynslu. Benedikt var fyrst og fremst frábær liðsstjóri. Honum virtist auðvelt að útdeila og skipta niður verkefnum og ábyrgð og hafði auk þess lag á að leggja mál svo fyrir okkur þremenningana sem skipuðum framkvæmdanefndina að tiltölulega auðvelt var að ráða fram úr þeim vanda, sem bar að og var af ýmsum toga. Aldrei bar skugga á þá samvinnu sem nú að skilnaði er skylt og ljúft að þakka. Vagninn þokaðist upp brekkuna. Oft þurfti að ryðja steinum frá hjól- um og beita aflinu frekar á einn stað en annan og oft lá við að farm- urinn skekktist eða félli út. Benedikt varð að hafa augu á hveijum fíngri svo að ekkert færi úr skorðum. Kom sér þá oft vel fyrir hann að með honum og starfs- bræðrum hans við breytinguna í Svíþjóð, hafði stofnast góð sam- vinna og vinátta. Leiddi hún m.a. til þess að Svíar létu okkur í té margvíslega þekkingu og aðstoð, svo og reynslu af því hvernig þeirra breyting tókst haustið 1967. Vagninn var kominn á sinn stað á réttum tíma og þar með lauk í stórum dráttum verkefni Benedikts Gunnarssonar, þó ýmislegt væri óuppgert. Samvinna þeirra sem að breyt- ingunni störfuðu undir stjóm Bene- dikts, leiddi til kynna og vináttu sem haldist hefur til þessa dags. Árum saman hittist þessi hópur á afmælisdegi breytingarinnar eða afmælum þátttakenda og var Benedikt þá jafnan sameiningar- táknið og þungamiðja alls sem fram fór. Þá kom kímnin upp á yfirborðið, frásagnargleðin og þessi hógværa mildi sem einkenndi allt hans fas. Benedikt kunni að stjóma á þann hátt að starfsmönnum hans var ánægja að verða við óskum hans og lögðu sig fram um að gera vel, en hann var fyrst og fremst einlægur og traustur vinur sem við öll sem með honum unnum að umferðarbreytingunni 1968 munum ávallt minnast með þakk- læti og virðingu. + Sverrir Guðjón Guðjónsson fæddist á Norðfírði 3. apríl 1965. Hann lést í Namibíu 13. september síðastliðinn. Minn- ingarathöfn um Sverri fór fram í Fossvogskirkju 4. október. í TÆP sex ár bjuggu þau á hæð- inni fyrir neðan okkur. Magga og Sverrir, í „neðra“ eins og við sögð- um í gríni. Við höfðum kynnst eft- ir að hafa verið skiptinemar. með AUS. Þau fluttu sama ár og við á Boðagrandann. Sumir segja að vin- ir geti ekki búið svona nálægt hver öðrum. En með Möggu og Sverri var ekki erfitt að sameina þetta tvennt. Varla leið sú vika að við sætum ekki saman eina kvöld- stund og spjölluðum. Eða við feng- um lánað eitthvað hjá þeim eða þau hjá okkur. Til dæmis stólana eða eitt egg og það voru ófáir hvítlaukamir sem flökkuðu á milli hæða. Sverrir kom kannski upp og sýndi okkur nýja jakkann sem hann var að kaupa og auðvitað setti hann á sig bindi til að taka sig sem best út. Svo flýtti hann sér niður því hann lét ekki konuna sem hann elskaði svo mikið, bíða lengi eftir sér. Eitt júníkvöld fyrir fímm ámm fóram við út á svalir að gá hvaða læti þetta væra fyrir utan. Þar stóðu Magga og Sverrir. „Við voram að gifta okkur,“ köll- uðu þau og geisluðu af hamingju. Við flýttum okkur niður þegar við höfðum loksins skilið hvað gekk á. Þessi óvænta brúðkaupsveisla var ógleymanleg. Sverrir hafði verið skiptinemi í Mexíkó. Gamla ævintýraþráin lét hann ekki í friði. Hann vildi sjá meira af heiminum. Það var svo spennandi þegar Sverrir sagði okk- ur að hann hefði fengið stýri- mannsstöðu í Namibíu. Afríku, þvílíkt tækifæri! Við rifum fram Atlasinn og athuguðum hvar Namibía væri og ekki var laust við að við öfunduðum þau. Skyndilega varð okkur líka ljóst hvað það yrði tómlegt á neðri hæðinni. Vinir okkar vora að fara. Daði, sonur okkar, spurði hver ætti þá að gefa honum súkkulaðirúsínur á laugar- dögum ef Sverrir færi. Og hvort það væra öragglega ekki bara góð ljón í Afríku sem létu Möggu og Sverri vera. Við kvöddumst og reyndum að bera okkur vel en sáum strax fyrir okkur hvað það yrði óskaplega gaman að hitta þau aftur. Hugsanlega ættum við eftir að heimsækja þau út. Þá fengum við þessa hræðilegu frétt. Sverrir var dáinn. Enn er erfltt að trúa því að aldrei sjáum við aftur stríðn- isbrosið hans. Engum þótti eins gaman að lifa og Sverri. Því ekki að prófa alla hluti og njóta þess sem lífið hafiði upp á að bjóða. Honum þótti svo + Sigvarður Haraldsson var fæddur í Reykjavík 10. mars 1955. Hann lést af slys- förum 9. október síðastliðinn. Foreldrar hans voru hjónin Ingveldur Jónsdóttir frá Hasta í N-Noregi, f. 31.12. 1918, og Guðmundur Haraldur Eyjólfs- son, f. 18.3. 1901, d. 15.09. 1983, sem bjuggu á Heiðar- brún í Holtum og þar ólst Sig- varður upp. Alsystir Sigvarðs er Helga, búsett í Svíþjóð og hálfbræður hans eru Eyjólfur Guðmundsson, búsettur í Reykjavík, og Gunnar Guð- mundsson, búsettur á Hellu. Sigvarður hóf sambúð árið 1977 með Dýrfinnu Kristjáns- dóttur, f. 14.5. 1960, læknarit- margt gaman. Að fá sér falleg föt, fara í leikhús, út að borða, ferðast og kaupa eitthvað fint handa Möggu. Og hann lét drauma sína rætast. Ekki að hanga alltaf á sama stað í sama fari. Hann var í essinu sínu þegar hann í góðra vina hópi borðaði góðan mat með góðu víni. Þá hló hann og lét allt flakka um sjálfan sig og aðra. Hann var einstaklega gestrisinn. Hann gat kynnst einhveijum og boðið viðkomandi í mat daginn eftir. Feimni var tilfinning sem hann þekkti ekki. Minningamar hrannast upp. Stundum kom hann upp og bauð okkur í mat. „En við eram búin að elda,“ sögðum við ef þannig stóð á. „Getið þið ekki borðað þann mat á morgun? Svona komið þið!“ Og auðvitað fóram við niður og lentum óvænt í veislumat. Svo sát- um við yfír kaffi og koníaki og veltum fyrir okkur lífsgátunni. Sverrir var alltaf að benda á hliðar í mannlegum samskiptum sem sjaldan era ræddar og oftast vora það spaugilegar hliðar. Við héldum að þessar stundir yrðu miklu fleiri. Dauðinn var svo fjarlægur. Við verðum að sætta okkur við að þú ert farinn, kæri vinur. Við þökkum fyrir þessa alltof stuttu samfylgd. Elsku Magga, ef við bara ættum einhver töfraorð til að lina sorgina og söknuðinn. Þið vor- uð alltaf dæmið sem við tókum um hin fullkomlega hamingjusömu hjón. Sem betur fer eigum við minningamar. Við munum aldrei gleyma Sverii né vináttu hans. Áslaug og Björn. Vinur okkar og starfsfélagi er fallinn frá. Við minnumst hans sem kraftmikils og lífsglaðs einstakl- ings, einstaklings sem gaf ríkulega af sér til samferðamanna sinna. Okkur er mikill missir að honum Sverri. Sverrir starfaði í félagsmiðstöð- inni Frostaskjóli við góðan orðstír. Hann var tengiliður okkar við þann heim sem borgarböm þekkja síður, sjóinn og þá hætti sem tíðkast þar. Hann var óragur við að reyna sig við nýjungar ef hann taldi þær vera til framdráttar eins og við fengum að kynnast í ferðum hjóla- klúbbsins, sem og í öðru starfi. Hann var góður félagi sem alltaf gat fengið okkur hin til þess að líta á lífíð út frá nýju sjónarhomi og þannig hleypt lífí í hvem þann hóp sem hann kom í. Það verða ekki bara samstarfs- menn Sverris sem eiga eftir að sakna hans heldur allur sá fjöldi unglinga, sem fékk að kynnast honum. Fyrir marga var hann góð og nauðsynleg fyrirmynd. Hann var hlýr og opinn fyrir mönnum ara við heilsugæslustöðina á Hellu. Börn þeirra eru Ingi Freyr, f. 17.12. 1978, Atli Snær, f. 24.8.1981 og Dýrfinna Ósk, f. 30.3. 1983. Fyrir átti Sigvarður eina dóttur, Sigríði Sigyn, f. 16.6. 1975. Sigvarður rak bílasprautun og réttingaverkstæði á Hellu til dauðadags. Útför Sigvarðs fór fram frá Oddakirkju á Rangárvöllum, laugardaginn 14. október. - OKKUR langar tTl að kveðja ná- granna okkar Sigvarð Haraldsson með fáeinum orðum. Við höfum fengið að njóta þess að vera ná- grannar Sigvarðs síðastliðin 12 ár. Að hann sé núna dáinn er erfítt og málefnum. Hann gaf sér tíma til að spjalla, kostur sem alltof marga skortir nú á tímum. Við vitum að það verða margir ungir Vesturbæingar sem eiga eftir að minnast hans með hlýhug. Um leið og við minnumst Sverr- is viljum við senda Möggu og öðr- um aðstandendum okkar einlæg- ustu samúðarkveðjur. Starfsfólk Frostaskjóls. Sumarið 1986 fóram við fjórar stúlkur frá Hafnarfírði út í heim í lestarferð. Flogið var til Lúxem- borgar og þar hittum við tvo stráka frá Vestmannaeyjum, þá Guðna og Sverri sem einnig vora með lestarfarmiða upp á vasann. Svo varð úr að við urðum öll samferða í þetta ferðalag. Þannig kynntist ég Sverri. Við ferðuðumst saman í tæpan mánuð. Er við stúlkumar fóram heim héldu þeir áfram og þá hitti Sverrir Möggu sína sem síðan varð eiginkona hans. Sverrir var mjög góður vinur okkur og honum fannst hann gegna mjög mikilvægu hlutverki við að „passa“ okkur. Mikið var hlegið í þessari ferð og margt skoð- að. í dag sit ég með myndaalbúm- ið mitt úr þessari ferð og skoða myndirnar mjög vel, sérstaklega þennan glaðværa og yndislega strák sem Sverrir var. Tár mín detta niður á albúmið og fimm ára sonur minn spyr mig enn hvort ég sé sorgmædd út af því að Sverrir sé dáinn. París minnir mig á Sverri og ef ég fer aftur þangað mun ég fara aftur efst upp í Eiffelturninn og veifa báðum höndum eins og óð manneskja til himins, en Sverr- ir minn, þá er þetta bara ég að veifa þér og rifja upp gömlu stund- imar okkar þar. Mörg minningarbrot koma upp í huga minn þegar ég hugsa um Sverri, aðallega úr ferðinni góðu en einnig þegar þau hjón komu í heimsókn til okkar í Hafnarfjorð- inn. Eitt sinn er Sverrir og Magga komu í heimsókn til okkar fóram við með þeim niður að höfn því hann vildi sýna syni mínum skipið sem hann vann á. Síðan þá hefur sá stutti oft beðið mig að athuga hvort skipið hans sé í höfninni. Hann lýsir því gjarnan á þá leið að það sé mjög fallegt, hvítt og blátt á litinn. Hann mun áfram sigla á slíku fallegu skipi í huga okkar. I vor fór ég í kveðjuhóf til þeirra hjóna. Þau vora á leið til Namibíu til starfa. Ekki óraði mig fyrir því að þetta yrði í síðasta sinn sem ég sæi vin minn. Mér finnst þetta mjög óraunveralegt allt saman, Namibía, svo langt í burtu, af hveiju Sverrir? Það er sárt að hann sé farinn en maður lærir að lifa með tilhugsuninni. Elsku Magga og aðrir aðstand- endur, megi góður Guð styrkja ykkur í þessari miklu sorg. Minning um góðan dreng lifir. Sif Jóhannesdóttir. að trúa. Að geta ekki lengur skroppið inn á verkstæðið til hans eða séð hann vera að grilla fyrir fjölskylduna sína, verður erfitt að sætta sig við. Við munum ætlð minnast þeirra stunda í útilegum sem við áttum með honum, Dýr- finnu og krökkunum. Eitt sinn lág- um við og nutum sólarinnar í Skaftafelli þegar smásteinar tóku að falla í kringum okkur. Ég rauk upp og ætlaði að ná í þessa óþekkt- arorma sem vora að kasta þeim, en eftir klifur upp bratta brekku fann ég Sigvarð og Atla í felum skellihlæjandi, báðir voru þeir feðgarnir álíka stríðnir. Við munum ætíð minnast Sig- varðs sem hins hægláta, barngóða og hjálpsama manns sem hann var. Elsku Dýrfinna, börn, Ingveld- ur og aðrir ástvinir, ykkur sendum við okkar innilegustu samúðar- kveðjur. Valgarð Briem. HARALDUR KRÖYER, fyrrverandi sendiherra, lést í Borgarspítalanum að kvöldi 17. október. Auður Rútsdóttir, Margrét og Jóhann Kröyer, Eva Kröyer Mannion, Jóhann Kröyer jr., Ari Börde Kröyer, Katri'n Börde Kröyer. SIGVARÐUR HARALDSSON Logi og Fjóla.
Qupperneq 1
Qupperneq 2
Qupperneq 3
Qupperneq 4
Qupperneq 5
Qupperneq 6
Qupperneq 7
Qupperneq 8
Qupperneq 9
Qupperneq 10
Qupperneq 11
Qupperneq 12
Qupperneq 13
Qupperneq 14
Qupperneq 15
Qupperneq 16
Qupperneq 17
Qupperneq 18
Qupperneq 19
Qupperneq 20
Qupperneq 21
Qupperneq 22
Qupperneq 23
Qupperneq 24
Qupperneq 25
Qupperneq 26
Qupperneq 27
Qupperneq 28
Qupperneq 29
Qupperneq 30
Qupperneq 31
Qupperneq 32
Qupperneq 33
Qupperneq 34
Qupperneq 35
Qupperneq 36
Qupperneq 37
Qupperneq 38
Qupperneq 39
Qupperneq 40
Qupperneq 41
Qupperneq 42
Qupperneq 43
Qupperneq 44
Qupperneq 45
Qupperneq 46
Qupperneq 47
Qupperneq 48
Qupperneq 49
Qupperneq 50
Qupperneq 51
Qupperneq 52
Qupperneq 53
Qupperneq 54
Qupperneq 55
Qupperneq 56
Qupperneq 57
Qupperneq 58
Qupperneq 59
Qupperneq 60
Qupperneq 61
Qupperneq 62
Qupperneq 63
Qupperneq 64

x

Morgunblaðið

Direct Links

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.