Morgunblaðið - 25.11.1995, Blaðsíða 43

MORGUNBLAÐIÐ
MIIMNINGAR
LAUGARDAGUR 25. NÓVEMBER 1995 43
| ---------------------------------------
I stakar þakkir að gjalda vegna
I tryggðar hans og vináttu við for-
eldra okkar og okkur sjálfa, alla
tíð. Allir Húsvíkingar munu sakna
þessa aldna sjómanns, sem aldrei
mátti vamm sitt vita, talaði aldrei
styggðaryrði til samferðamann-
anna, og eins og Njáluhöfundur
sagði þegar hann vildi, í stuttu
máli, gefa alla kosti einhvers til
i kynna, þá sagði hann aðeins: „Hann
var maður kurteis." Jósteinn orðaði
þetta hins vegar öðruvísi og sagði:
„Hann var heljarmenni."
Leyfist mér að lokum í þessu litla
skrifelsi, þar sem mér finnst ég sé
aðeins búinn með innganginn að því
sem mig langaði til þess að segja,
að gefa honum sjálfum orðið, um
leið og hann verður borinn út úr
kirkjunni sinni, þar sem sér vestur
yfir flóann til Kinnarfjallanna, þar
1 sem hann var svo oft á ferðinni.
„Ég var grunnt við fjöllin og þau
gnæfðu yfir mig eins og Himnaborg-
ir. Og mér verður litið yfir flóann,
- yfir að Tjörnesinu og þetta var
ein blikandi fegurð. Og þá dettur
mér í hug:
Síðla kvölds er sólin blíð,
að sölum fjalla hnígur.
Önd mín þreytt en anprþýð
til uppheimanna stígur.
Góða ferð, aldni heiðursmaður.
Ásmundur Bjarnason.
Elsku afi.
Þegar þær fréttir bárust okkur
til eyrna í október að þú lægir veik-
ur á sjúkrahúsinu á Húsavík, þá var
eins og líf okkar hefði hrunið, því
að þú varst í okkar augum klett-
urinn í fjölskyldunni og það var aldr-
ei neitt að hjá þér. En 17. nóv-
i ember varstu svo hrifinn burtu frá
okkur og nú sitjum við eftir og syrgj-
um sárt.
Með tár á hvörmum og sorg í
hjarta skrifum við þér þessar línur
og kveðjum þig í hinsta sinn með
ástarþökkum fyrir allt og allt.
Hvíl í friði, elsku besti afi.
Grátnir til grafar
göngum vér nú héðan
fylgjum þér, vinur. Far vel á braut.
Guð oss það gefi,
glaðir vér megum
þér síðar fylgja’ í friðarskaut.
(V. Briem.)
Elsku amma, við biðjum góðan
Guð að veita þér styrk á þessum
erfiðu tímum.
Jóhanna og Kristján.
(
i
i
(
i
(
(
i
(
(
(
(
Héma lágu léttu sporin,
löngu horfin sama veg,
sumarsblíðu sólskinsvorin,
saman gengu þeir og ég,
vinir mínir allir, allir
eins og skuggar liðu þeir
inn í rökkurhljóðar hallir,
hallir dauðans einn og tveir,
einn og tveir.
(Guðm. Guðm.)
í marsmánuði 1968 vildi það
óhapp til að ég villtist, var í sendi-
ferð, og eftir 20 klukkutíma í bar-
áttu við norðanstórhríð illa klæddur
sást ég frá bæ og lenti á sjúkrahús-
inu á Hvammstanga og ílengdist
svo þar í nokkur ár. Fljótlega
kynntist ég þar manni sem átti
eftir að verða einn af mínum bestu
kunningjum, en það var Jón Hún-
fjörð Jónasson sem nú hefur kvatt
hinn jarðneska ævidag. Hann
keyrði á þessu tímabili olíubíl fyrir
Shell. Ég átti með honum margar
góðar stundir þegar ég sat í bílnum
við hans hlið. Hann var skemmti-
legur viðræðumaður, gat verið
grínsamur, en á bak við það bjó
hreint huglíf. Yfirborðskennd og
undirlægjuháttur voru ekki til í
hans fari. Hann var ákveðinn og
drengur góður. Það sama má einn-
ig segja um eftirlifandi konu hans,
Helgu Ágústsdóttur.
Nú er þetta tímabil liðið, en eftir
stendur saknaðarkennd og björt
minning um mann sem gerði engan
greinarmun hvort um einstæðing
væri að ræða eða þann sem hærra
er skrifaður.
Ég votta öllum hans nánustu
mína hluttekningu.
Þorgeir Kr. Magnússon.
ELLY
VILHJÁLMS
+ Henny Eldey
Vilhjálmsdóttir
(Elly Vilþjálms
söngkona) fæddist á
Merkinesi í Höfnum
28. desember 1935.
Hún lést í Reykjavík
16. nóvember síð-
astliðinn. Utför
hennar fór fram í
kyrrþey.
ELSKULEGUR full-
trúi íslensku Lions-
hreyfingarinnar er fall-
inn frá. Allt of fljótt
var hún hrifin burt en
líklega hefur henni ver-
ið ætlað annað hlutverk á æðri stöð-
um. Því verðum við hin að trúa sem
sitjum hnípin eftir við brottfall Ellyj-
ar Vilhjálms.
Elly var um margt óvenjuleg
kona, glæsileg á velli svo að af bar,
með einkar fágaða framkomu og
viðmót sem allir löðuðust að.
Elly vann um nokkurra ára skeið
á skrifstofu Lionshreyfingarinnar á
íslandi. Hún vann störf sín þar af
stakri prýði og gott var að leita í
smiðju til hennar og sækja til henn-
ar visku og fróðleik en hún og eigin-
maður hennar störfuðu í mörg ár
saman á skrifstofu hreyfingarinnar
í Sigtúni í Reykjavík.
Á þeim árum sem Svavar eigin-
maður hennar sinnti starfi í Alþjóða-
stjórn Lions fóru þau hjónin víða
og báru hróður Islands vítt og
breytt. Eitt er víst að þeir eru æði
margir sem spurst hafa fyrir um
Ellyju er fram liðu stundir og mjög
margir minnast gamalla og góðra
kynna frá þessum árum.
Elly var glæsilegur fulltrúi okkar
íslenskra Lionsmanna bæði hérlend-
is og erlendis. Hún var víðlesin og
átti einkar gott með að tala við fólk
enda kom það sér vel í starfi henn-
ar fyrir Lionshreyfinguna og veit
ég að margir minnast hennar með
þökk og virðingu fyrir vel unnin
störf.
Ég átti því láni að fagna að kynn-
ast Ellyju á heimaslóðum hennar
en hún var einkar gestrisin og gott
var að heimsækja hana. Eigum við
hjónin Ijúfar minningar frá heim-
sóknum á heimili Ellyjar og Svavars
og færi ég bestu þakkir fyrir þau
kynni.
Fyrir hönd Lionsmanna í Um-
dæmi 109 A sendi ég innilegustu
samúðarkveðjur til Svavars og fjöl-
skyldunnar allrar. Hafi Elly Vil-
hjálms hugheilar þakk-
ir fyrir vel unnin störf
í þágu Lions á íslandi.
Megi góður Guð varð-
veita hana á ókunnum
vegum.
Laufey Jóhannsdóttir,
umdæmisstjóri Lions
109 A.
Mig langar til að
skrifa nokkur orð til
minningar um Elly Vil-
hjálms. Hún var ein-
hver sú besta dægur-
lagasöngkona sem Is-
land hefur átt.
Hún hafði allt til að bera, sem
prýða má góða söngkonu, fagra
söngrödd frá náttúrunnar hendi,
textaframburð svo af bar og næma
tilfinningu fyrir tónlistinni.
Hver man ekki „Lítill fugl“, „Veg-
ir liggja til allra átta“ og „Heyr
mína bæn“ svo fátt eitt sé nefnt.
Þó hún hefði aðeins sungið þessi
þrjú lög um ævina hefði það verið
nóg til að halda nafni hennar á loft.
Rödd hennar var þýð og mjúk og
tær sem lindin hrein.
Ég votta manni hennar og böm-
um mína innilegustu samúð.
Ég bið henni guðs blessunar
handan landamæra lífs og dauða
þar sem hið eilífa ljós lýsir henni
og rödd hennar mun hljóma áfram.
Svala Nielsen.
Andlát Ellyjar Vilhjálms kom ekki
á óvart. Hún hafði átt við erfið veik-
indi að stríða um lengri tíma, ógnar-
sjúkdóm, sem engu eirir og flesta
íslendinga leggur að velli í dag.
Fundum okkar Ellyjar bar fyrst
saman á skrifstofu Sölumiðstöðvar
hraðfrystihúsanna árið 1952, en
þangað hafði hún verið ráðin til
starfa við vélritun. Vegna starfa
minna urðu samskipti okkar mikil
og hún varð ágætur starfsmaður.
Hún var glæsileg stúlka, aðlaðandi
og elskuleg. Við urðum góðir vinir
og hafa okkar góðu kynni staðið æ
síðan.
Ég fann fljótt að Elly var mjög
vel greind. Hún tók tilsögn með ljúfu
geði og aldrei féll styggðaryrði okk-
ar á milli. Hún var hógvær og lí-
tillát en einbeitt og viljasterk. Hún
var einstaklega samviskusöm og
lagði sig alla fram í starfi.
Eftir að ég hætti störfum hjá SH
hittumst við sjaldan, en þá var hún
orðin þekkt dægurlagasöngkona,
sem söng sig inn í hug og hjarta
þjóðarinnar. Eg held að á engan sé
hallað, þegar ég segi að hún hafi
verið ein af okkar allra fremstu
söngkonum á þessu sviði fýrr og
síðar.
Kunnáttumenn í tónlist eru auð-
vitað betur færir um að dæma um
söng hennar en ég, en það sem mér
hefur alltaf fundist sérstakt um
söng Ellyjar er hinn skýii framburð-
ur texta, tónvísi hennar og raddfeg-
urð.
Elly og Svavar Gests gengu í
hjónaband í júlímánuði árið 1966.
Hún hafði þá um árabil stundað
dægurlagasöng, en fram til þess
tíma hafði hún aðeins sungið inn á
fjórar hljómplötur. Á því varð nú
ánægjuleg breyting því eftir það
söng hún inn á allt að 100 plötur
fyrir S.G. hljómplötur, sem hlutu
afar góðar móttökur.
Eiginmaður Ellyjar, Svavar
Gests, og ég höfum um árabil verið
félagar í Lionsklúbbnum Ægi. Okk-
ur hefir orðið vel til vina, enda átt
samstarf og tekið þátt í Q'ölmörgum
störfum innan Lionshreyfmgarinn-
ar. Þetta leiddi til þess að gömul
kynni endumýjuðust og margar
góðar stundir höfum við konan mín
átt með þeim hjónum hér heima og
erlendis. Ég minnist gestrisni þeirra
á fallega heimilinu í Grundarlandi
sem ég naut ásamt erlendum Lions-
mönnum, þar sem veitingar báru
myndarskap húsfreyju vitni. Ég
minnist ennfremur Álþjóðaþings í
New Orleans árið 1986, dugnaðar
og krafts Ellyjar í sambandi við
„Hospitality Room“ og kynningu
okkar íslensku Lionsmanna á land-
inu, vegna þinghaldsins, en sá þátt;
ur mæddi mjög á eiginkonunum. í
lokahófí Norðurlandaþjóðanna lagði
Elly okkur til dagskrá með því að
fara upp á sviðið og syngja. Þá mun
hún ekki hafa komið opinberlega
fram í áratugi. Söngur hennar gerði
auðvitað stormandi lukku.
Þegar Svavar Gests var kosinn í
Alþjóðastjórn Lions árin 1987-1989
fylgdu því margs konar skyldur og
annir, fundarhöld og ferðalög um
lönd og álfur.
Elly fylgdi Svavari á þessum
ferðalögum, studdi hann í starfínu
og stóð sem klettur við hlið hans.
Hún tók virkan þátt, var honum
stoð og stytta og vann sér vinsæld-
ir meðal erlendra Lionsmanna. Sam-
an kynntust þau frammámönnum
hreyfíngarinnar víða um lönd.
Élly talaði mjög góða ensku.
Spænsku talaði hún sem innfædd
eftir dvöl á Spáni og nám í háskól-
anum að loknu stúdentsprófí frá
öldungadeild Hamrahlíðarskóla árið
1985.
Á tímabili lagði Elly stund á rit-
störf. Viðtöl birtust eftir hana í blöð-
um. Þau voru mjög vel skrifuð og
eflaust hefði hún náð Iangt á þeirri
braut hefði hún lagt það fyrir sig.
Hún vann skrifstofustörf á Lions-
skrifstofunni í þrjú ár og vann störf
sín af alúð og skyldurækni. Fyrir
þau störf og önnur í þágu Lions eru
henni færðar alúðarþakkir. Einnig
eru henni færðar kveðjur og þakkir
frá félögunum í Lkn. Ægi um leið
og við sendum Svavari og fjölskyld-
unni samúðarkveðjur.
Síðustu árin var Elly fulltrúi hjá
Sjónvarpinu.
Elly var aðeins 59 ára er hún
lést. Kvödd er látin heiðurskona,
sem með lífí sínu og starfi hefir
reist sér óbrotgjarnan minnisvarða
og markað spor.
Erfíðu sjúkdómsstríði er lokið.
Sár harmur er kveðinn að börnum
og eiginmanni, sem veittu stuðning
og styrk í langvarandi veikindum.
Megi minningin um trausta og um-
hyggjusama móður og eiginkonu
létta þeim byrði sorgarinnar.
Við hjónin þökkum góðar stundir
og vináttu og sendum Svavari, böm-
unum og öðrum ástvinum hugheilar
samúðarkveðjur.
Sá sem eftir lifir
deyr þeim sem deyr
en hinn látni lifir
í hjarta og minni
manna er hans sakna.
Þeir eru himnamir
honum yfir.
(H. Pétursson.)
Blessuð sé minning Ellyjar Vil-
hjálms.
Þórhallur Arason.
Elly Vilhjálms starfaði sem ritari
hjá Sjónvarpinu frá vorinu 1990 og
svo lengi sem heilsa hennar framast
leyfði. Hún var framúrskarandi
samviskusamur starfsmaður og
gekk að hversdagslegri vinnu með
einstakri alúð og metnaði fyrir vel
unnu verki. Elly naut mikillar virð-
ingar allra þeirra, sem með henni
unnu, fyrir dugnað sinn og vönduð
vinnubrögð, og þá ekki síður vandað
hugarfar, sem lýsti sér meðal ann-
ars í óáreitni, jafnaðargeði og ríku-
legri hugsunarsemi í framkomu við
aðra. Hún sinnti störfum sínum hjá
Sjónvarpinu af sömu smekkvísi,
kunnáttu og fágun og verið hafði
aðalsmerki hennar á löngum ferli
sem einn ástsælasti listamaður
sinnar samíðar.
Við lok vegferðar vottum við Elly
Vilhjálms einlæga virðingu okkar
og þökk og sendum ástvinum henn-
ar samúðarkveðjur.
Samstarfsmenn í Sjónvarpi.
VILHELMINA
SIGRÍÐUR
KRISTJÁNSDÓTTIR
+ Vilhelmína Sig-
ríður Kristjáns-
dóttir fæddist á
Þinghóli í Mjóafirði
22. júní 1900. Hún
lést á Landspítalan-
um 15. nóvember
síðastliðinn og fór
útför hennar fram
frá Dómkirkjunni
24. nóvember.
I DAG kveðjum við
Vilhelmínu Kristjáns-
dóttur, eða Villu ömmu
eins og við kölluðum
hana alltaf, sem nú
hefur lokið langri og farsælli ævi-
göngu.
Það er söknuður en jafnframt
þakklæti í huga okkar því svo marg-
ar góðar minningar eigum við um
hana. Fljótlega eftir að ég kynntist
Jóni Inga, sonarsyni hennar, fyrir
um það bil 20 árum, fór hann með
mig í heimsókn til Villu ömmu á
Vesturgötu, því henni yrði að ég
að kynnast. Haustið 1979 þegar við
Jón Ingi hófum svo búskap á
Bræðraborgarstígnum
varð það fastur liður í
tilverunni að ganga
niður á Vesturgötu á
sunnudagsmorgnum
og fá kaffi og pönnu-
kökur hjá Villu ömmu.
Ég skildi fljótt hvers
vegna Jón Ingi vildi að
ég kynntist Villu
ömmu. Það var ekki
bara að hún byggi til
einstaklega góðar
pönnukökur, enda með
yfir 60 ára æfingu í
pönnukökubakstri, eða
heldur það að hún lag-
aði heimsins besta kaffi, hellti uppá
á gamla mátann, nei, andrúmsloftið
í eldhúsinu, frásagnir hennar og
hlýjar móttökurnar lærði ég fljótt
að meta. Enda á það örugglega sín-
ar skýringar hversu afkomendur
Villu sóttu mikið til hennar. í gesta-
bókinni, sem lá jafnan á eldhús-
borðinu hennar, síðustu árin mátti
sjá að nánast daglega komu nokkur
af barnabörnum og barnabarna-
börnum og svo auðvitað börnin
hennar og aðrir ættingjar og vinir
í heimsókn. Sumir áttu sína föstu
tíma vikulega en aðrir komu sjaldn-
ar.
Umhyggja hennar fyrir afkom-
endum sínum var mikil. Hún fylgd-
ist vel með hveijum og einum og
hafði metnað fyrir þeirra hönd í
hvívetna. Henni var umhugað um
að þeim gengi vel í lífi og starfi og
í því eins og öðru hafði hún af-
dráttalausar skoðanir. En hún gat
líka sagt sínar skoðanir án þess að
nokkur fyrrtist við því hún hafði
stórt og hlýtt hjarta, bar virðingu
fyrir öðru fólki og sá hlutina í skýru
ljósi.
Það var gaman að heyra Villu
segja frá gömlum dögum og frá-
sagnir hennar af fólki og atburðum
allt frá því fyrstu áratugum aldar-
innar voru lifandi og skemmtilegar.
Mér fannst oft ævintýri líkast að
heyra hana lýsa lífinu á æsku og
uppvaxtarárum sínum. Breytingar
hafa orðið slíkar að mér fannst þetta
vera eitthvað sem ég læsi um í bók-
um en ekki lýsingar sem núlifandi
manneskja gæti vitnað til úr eigin
lífi. Hún hafði hispurslausar skoðan-
ir á mönnum og málefnum og oft-
ast var stutt í skemmtilegan húmor
í frásögninni. Kannski fannst mér
þetta svona sérstakt því ég um-
gengst ekki marga á hennar aldri,
en ef til vill ekki síður vegna þess
að mér fannst Villa ekki vera neitt
mjög gömul, það var ekki fyrr en
að 95 ára afmælið fór að nálgast
að manni fór að finnast hún verða
dálítið gömul. Alveg fram að því var
hún svo ótrúlega frísk og skemmti-
leg i hugsun og tali.
Eftir að við hjónin fluttum heim
vorið 1988 eftir 5 ára dvöl í Dan-
mörku vorum við þakklát fyrir að
eiga Villu ömmu enn að, þennan
fasta punkt í tilverunni. Synir okkar
tveir, þá kornungir, fengu að njóta
þess að kynnast langömmu sinni,
en heimsóknirnar urðu þó ekki eins
tfðar og áður. Okkur fannst stund-
um ærslagangurinn í þeim vera
heldur mikill fyrir svo fullorðna
konu en aldrei sýndi hún nokkur
merki þess að svo væri. Alltaf fórum
við heim af hennar fundi endurnærð
á sálinni af hlýjum móttökum henn-
ar og líflegum samræðum.
Villa var ákveðin í að halda heim-
ili og búa ein í íbúð sinni þar til
yfir lyki og sýndi hún ótrúlega
þrautseigju og dugnað til að svo
gæti orðið. Naut hún þar dyggs
stuðnings og aðstoðar sinna nán-
ustu. Aðeins síðustu 3 vikumar af
ævi sinni þurfti hún að dvelja á
Landspítalanum. Það kunna aðrir
betur en ég að rekja 95 ára langa
og starfsama ævi Vilhelmínu, en
mér og fjölskyldu minni er efst í
huga þakklæti fyrir að hafa átt slíka
ömmu og langömmu að.
Blessuð sé minning hennar.
Sigríður Helga
Þorsteinsdóttir.