Morgunblaðið - 29.12.1995, Blaðsíða 40

40 FÖSTUDAGUR 29. DESEMBER 1995
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+ Guðrún Guð-
mundsdóttir
fæddist 13. nóv.
1946 á Hólmavík við
Steingrímsfjörð í
Strandasýslu. Hún
lést á Sjúkrahúsinu
á Hólmavík 22. des-
ember siðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru hjónin Guð-
mundur Jóhanns-
son, f. 17. júní 1903,
d. 26. okt. 1977, og
Ingimunda Gests-
dóttir, f. 23. júlí
1904, d. 13. júlí
1989. Þau Guðmundur og Ingi-
munda eignuðust fjögur börn,
þrjá syni og eina dóttur. Þau
eru: Jóhann, f. 4. jan. 1929,
maki Soffía Þorkelsdóttir, f. 5.
júlí 1931, Ingimundur, f. 17.
ágúst 1930, maki Ásdís Ólafs-
dóttir, f. 8. des. 1932, Halldór,
f. 20. maí 1935, maki Sóley
Tómasdóttir, f. 6. mars 1935,
og Guðrún, f. 13. nóv. 1946, d.
22. des. 1995.
Hinn 31. des. 1964 giftist
Guðrún eftirlifandi eiginmanni
► _________________________________
HÚN ELSTA systir mín er dáin.
Ég skrifa þessar línur með trega
og söknuð í huga. Það eru ekki
nema rúmar þrjár vikur liðnar, síð-
an ég sótti hana vestur á Landa-
kotsspítala, úr einni af mörgum
ferðum hennar þangað. Hún var
ótrúlega hress, reisuleg og brosandi
tók hún á móti mér. Hugur hennar
var greinilega fyrir norðan á
Hólmavík. Þegar við vorum lögð
af stað, biður hún mig að koma við
í IKEA, því hana vantaði nýjar
gardínur í eldhúsgluggana fyrir jól--
in.
Þessi kraftur í fársjúkri konu,
henni systur minni, fannst mér
ótrúlegur. Mig minnir að það séu
sjö ár, síðan Guðrún greindist með
þennan illvíga sjúkdóm. Kom sú
frétt eins og reiðarslag yfir fjöl-
skyldu hennar og okkur öll, ætt-
ingja og vini. Hún gekkst undir
brjóstaaðgerð ekki löngu seinna.
Síðan liggur þessi sjúkdómur í fel-
um einhvers staðar nær því í tvö
ár. Þá er skyndilega blásið í herl-
úðra og þá hefst stríðið fyrir alvöru
á ný. Það er víst svo með allar styrj-
aldir, að annar hvor aðilinn sigrar
álltaf, aldrei jafntefli. Hún systir
mín hafði sterkan liðsmann, sem
stóð alltaf fast við hennar hlið og
ævinlega í fremstu víglínu. Hann
Guðmundur mágur minn hopaði
hvergi, hvað sem á gekk og á slíka
menn er ávallt hægt að treysta í
orustu sem þessari. Hún Guðrún
háði hetjulega baráttu fram á síð-
asta dag og var hennar sjúkrahús-
sínum Guðmurtdi
Ragnari Jóhanns-
syni, f. 12. júní
1943. Þau Guðrún
og Guðmundur
eignuðust fjórar
dætur. Þær eru:
Ragnheiður Harpa,
f. 7. mai 1963, maki
Atli Már Atlason,
flugtæknifræðing-
ur; Ingimunda Mar-
en, f. 27. mars 1967,
maki Örn Gunnars-
son, bankastarfs-
maður; Jóhanna
Björg, f. 7. júní
1974, sambýlismaður Atli.Árna-
son, laganemi; María Mjöll, f.
26. febrúar 1980. Bamabömin
em fimm. Heimili Guðmundar
og Guðrúnar var frá upphafi í
Kópavogi, en árið 1978 fluttu
þau til Hólmavíkur, fæðingar-
staðar þeirra beggja. Þar hafa
þau búið síðan í fögm umhverfi
I glæsilegu einbýlishúsi í Aust-
urtúni 14, sem þau byggðu sjálf.
Útför Guðrúnar fer fram frá
Hólmavíkurkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
lega aðeins um tveir sólarhringar.
En núna, elsku systir, þegar
kveðjustundin rennur upp koma í
hugann margar minningar. Nú ætla
ég í ferðalag, tek hugarflugið og
eftir augnablik er ég kominn í Hér-
aðsskólann á Reykjum í Hrútafirði,
þar var ég í námi 16 ára gamall.
Um miðjan nóvember árið 1946
hringir pabbi til mín frá Hólmavík
og segir að ég sé búinn að eignast
systur. Ég man ekkert annað úr
þessu samtali sem máli skiptir. Ég
var svo glaður og ánægður. Okkur
bræðurna vantaði svo mikið að
eignast systur. Það var svo leiðin-
legt að þurfa alltaf að segja nei ef
maður var spurður: Áttu ekki syst-
ur? Tíminn leið ósköp seint þama
á Reykjaskóla fram að jólafríi, sem
var a þeim tíma bara rétt fyrir jól-
in. Ég kom heim seinni part dags,
daginn fyrir Þorláksmessu. Mér
fannst hún systir mín litla vera
guðdómlega falleg. Nú var ég líka
fljótur að segja já ef einhver spurði
um systur mína. Ég var nýlega
háttaður heima í rúminu mínu, þeg-
ar mamma mín blessunin kemur
með hana og spyr hvort mig langi
til að hafa hana hjá mér smástund.
Já, ég vildi það. Ég þurfti líka að
fullvissa mig um að allt væri á sín-
um stað, fingur og tær, já, já, allt
var þetta rétt skapað. Það fór ekk-
ert á milli mála að guð hafði lagt
sig allan fram og vandað sig eftir
bestu getu við þetta sköpunarverk.
Nú bregður mér dálítið hastarlega,
þegar ég tek eftir því að þetta er
sami dagur og tími og þegar ég sá
hana systur mína fyrst og hún lá
í handarkrika mínum sæl og ánægð,
þannig sofnuðum við bæði, en svo
var mamma búin að taka hana þeg-
ar ég vaknaði. Nú er hún Guðrún
dáin, daginn fyrir Þorláksmessu,
seinni partinn. Mér finnst þetta
bara varla geta verið, það er svo
stutt síðan. En, sá, sem stýrir
stjarnaher og stjórnar veröldinni,
ræður dánardægri hvers og eins,
við erum ekki einu sinni spurð.
Hún Guðrún var aðeins 49 ára
og átti það svo sannarlega skilið
að vera lengur með okkur þótt ég
viti að hún er ekki langt í burtu.
Ég held að mamma og pabbi hafi
séð hvað henni leið orðið illa og
sótt hana bara. Þá dettur mér í hug
miðilsfundur, sá fyrsti og eini sem
ég hefí setið. Þar kom pabbi minn.
Hann kvaðst hafa það fyrir aðal-
starf að sjá um móttöku á þeim sem
væru að koma yfir landamærin og
leiðbeina þeim. Hvað gerir þá
mamma, sem var ljósmóðir hér á
jörð? Hún sér um endurhæfingar-
deildina á sjúkrahúsinu, tekur við
þeim sem mest eru veikir. Þetta er
ósköp svipað og hjá ykkur, segir
pabbi, með aðstoð miðilsins.
Þess vegna held ég að þau hafi
tekið á móti henni systur minni,
mamma hafi átt laust rúm handa
henni og nú líði henni vel. Þetta
er kannski barnalegur hugsunar-
háttur hjá mér, en mig langar til
að trúa því að þetta sé svona.
Elsku Guðrún mín. Ég veit að
dýrmætasta eignin þín eru börnin
ykkar Guðmundar og barnabörnin,
sem þið báruð svo mikla umhyggju
fyrir. Þú varst stolt af þínu heimili,
alltaf hreint og fágað, allt í röð og
reglu.
Guðmundur minn, þú hinn sterki
stólpi, sem ert búinn að standa við
hlið systur minnar í blíðu og stríðu.
Ég bið einlægan guð að veita þér
og ykkur öllum styrk á þessari ör-
lagastundu.
Elsku Ragnheiður, Inda, Jóhanna
og Maja. Við höldum að Ingimunda
amma taki á móti þeim, sem eru
mikið veikir. Þá vitið þið að mamma
ykkar er í góðum höndum og henni
líður vel, kannski batnað.
Við vottum ykkur dýpstu samúð
okkar.
Ingimundur, Ásdís
og fjölskylda.
Oftast er það svo að mönnum
bregður í brún þegar gestinn sem
kallar eftir lífi einstaklings ber að
garði jafn vel þótt sjá megi hvert
stefnir með heilsu hins sjúka. Svo
fór mér að minnsta kosti er ég frétti
lát Guðrúnar Guðmundsdóttur frá
Hólmavík.
Þegar vinur hverfur á braut, leit-
ar saknandi hugur á vit minning-
anna svo langt sem þær ná, einkum
ef þær eru ljúfar og mettaðar hlýju
einlægrar vináttu.
Ég kom lítil stúlka inn á heimili
foreldra hennar og ólst þar að miklu
leyti upp með þeim og bræðrum
hennar. Ég man hve gleðin var
mikil og einlæg þegr Guðrún fædd-
ist. Hún kom sem bjartur geisli inn
á heimilið ellefu árum eftir að yngsti
bróðirinn af þremur fæddist. Ég var
þá að nálgast tvítugt og það kom
því oft í minn hlut að gæta hennar
meira og minna og með okkur tókst
með árunum náin vinátta. Raunar
fannst mér ég eiga hana. Hún var
svo verðug að þykja vænt um.
Guðrún tók lífínu jákvætt á flest-
an hátt, var trúuð og tileinkaði sér
nýtingu mannkosta á þroskaðan
máta. Var mikil húsmóðir sem best
sást eftir að hún stofnaði heimili
með manni sínum, Guðmundi Ragn-
ari Jóhannssyni, fyrst í Kópavogi
og síðar á Hólmavík. Verk hennar
sem hún vann af ýtrustu vandvirkni
og jafnframt færni, báru henni ekki
aðeins fagurt vitni innanhúss. Sama
vitnisburð fékk hún af garðinum
sínum með tijám og blómum. Fyrir
hann hlaut hún verðlaun að verð-
leikum. Ekki þó ein heldur í sam-
vinnu við manninn sinn. Hann deildi
með henni starfi og kjörum sem
besti vinur og má segja að þau
hafi staðið saman í öllu. Ef til vill
leiddi það af sjálfu sér, hún var sjálf
svo blíð og einlæg að hún höfðaði
til hins góða í hveijum manni. Það
var ekki síst sá eiginleiki sem náði
til dætranna fjögurra og tengdi þær
svo móðurinni að þar áttu samleið
sannar vinkonur. Fjölskyldulíf allt
einkenndist þar af.
Þegar veikindin tóku að heija á
líf hennar þá bar hún þá þraut af
sannri háttvísi og hetjuskap og lét
sem minnst á þeim bera þrátt fyrir
þrautir.
Nú þegar lokið er stríði og fögru
og góðu lífshlaupi einnig, þá vaknar
ósjálfrátt sú spuming: Hvers vegna
hún sem var svo góð og svo ung?
Það fæst ekkert svar en víst er sjúk-
um gott að koma heim þangað sem
Kristur hefur búið athvarf þeirri
sem vel hefur gert. Það skal vera
okkar huggun sem söknum. í bæn
til Hans vil ég tileinka Guðrúnu
þetta kvöldvers:
Þín líknar-ásjón lýsi dimmum heimi,
þitt ljósið blessað gefi í nótt mig dreymi.
I Jesú nafni vil ég væran sofa
og vakna snemma þína dýrð að lofa.
Um leið og ég kveð Guðrúnu í
hinsta sinn þá flyt ég henni alúðar-
þakkir fyrir allt það sem hún hefur
verið mér, er og verður alltaf í minn-
ingunni.
Ég bið Guð að blessa og styrkja
manninn hennar og dætur er svo
mikið hafa misst og ég trúi því að
sá sem jólin eru helguð leiði þau
blítt út úr sorginni á næstu vikum.
Steinunn Guðbrandsdóttir
og börn.
Hún var sem Ijós er Guð oss gefur
glæsileg kona, fögur og hlý.
En víst er það hann sem valdið hefur
og við sitjum þögul i myrkri á ný.
Ljós þetta fagra lýsti oss öilum
um langan veg þá samfylgdar naut.
Þakklæti til hennar þess vegna köllum
þegar hún var legpr nýja á braut.
Vegferð er lokið sú ganga var glæst
svo geymum við minningu bjarta.
Þótt sorgin oss kvelji ber þakklæti hæst
það Ijós er í myrkrinu svarta.
Gott er að muna gleðifund
og geyma í hjarta sínu.
Er klökk og hrygg á kveðjustund
við kijúpum að beði þinu.
(Páll Þ. Þorgeirsson)
Með hjartans kveðju og þökk,
Páll, Kristín og börn.
Dauðinn er lækur, en lífið er strá,
skjálfandi starir það straumfallið á.
(M. Joch.)
Elsku Guðrún. Mig langaði bara
að segja við þig örfá orð því ég
verð ekki á landinu til að fylgja þér
síðasta spölinn. Þú átt nú mikinn
þátt í að ég kemst í þessa stóru
ferð mína, með söluátaki þínu fyrir
norðan.
Ég hef alltaf dáðst að því hve
kjarkmikil þú hefur ætíð verið.
Þrátt fyrir mikil veikindi hélst þú
áfram að vinna, sinna heimilinu og
þinni stóru fjölskyldu.
Eitt er ég viss um, amma Ingi-
munda, afi Guðmundur, afi Jói og
Svenni frændi hafa tekið vel á
móti þér þegar Guð ákvað að binda
enda á kvalir þínar og veikindi.
Það er svo margt sem mig lang-
ar til að segja en orð eru svo lítils
megnug á stund sem þessari.
Elsku Guðmundur, Ragnheiður,
Inda, Jóhanna og Maja, Guð gefí
kkur styrk á þessari erfiðu stundu.
Það líf, sem náttúran gefur oss, er stutt,
en eilíf er minningin um líf, sem vel er varið.
(Cicero.)
Ykkar,
Dóra Björg.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin strið.
(V. Briem.)
t
Eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir og afi,
ÁRNIÁRNASON,
Hraunbæ 103,
Reykjavik,
andaðist í Landspítalanum 27. desember.
Hulda Guðmundsdóttir,
Gígja Árnadóttir, Rúnar Sveinsson,
Þórunn Árnadóttir, Þórir Lárusson,
Árni Árnason, Lísbet Sveinsdóttir,
Guðmundur Arnason, Margrét Jónsdóttir
og barnabörn.
t
Elskulegur faðir okkar, tengdafaðir og afi,
GUÐNI GUÐLEIFSSON,
Hafnargötu 63,
Keflavík,
lést í Borgarspítalanum að kvöldi 26. desember.
Marteinn Guðnason, Birna Fabian,
tengadóttir og barnabörn.
GUÐRUN
GUÐMUNDSDÓTTIR
Með örfáum orðum langar okkur
að kveðja Guðrúnu okkar, þakka
henni fyrir allar þær góðu stundir
sem við höfum átt saman, þá vin-
áttu sem aldrei hefur borið skugga
á í yfír 30 ár.
Það kom okkur ekki á óvart þeg-
ar við vorum látin vita að Guðrún
væri dáin, en samt vorum við ekki
tilbúin, við vildum fá að hafa hana
lengur hjá okkur.
Hún var búin að vera veik lengi.
Við dáðumst að hugrekki hennar
og dugnaði í sinni baráttu, en Guð-
rún stóð ekki ein, Guðmundur og
dætur þeirra stóðu sem klettur með
henni til hinstu stundar.
Elsku Guðmundur, Ragnheiður,
Inda, Jóhanna, Maja, tengdasynir
og barnaböm, megi guð gefa ykkur
styrk í sorg ykkar.
Þú skalt ekki hryggjast, þegar
þú skilur við vin þinn, því að það,
sem þér þykir vænst um í fari hans,
getur orðið þér ljósara í ijarveru
hans, eins og fjallgöngumaður sér
fjallið best af sléttunni.
(Kahlil Gibran.)
Guðrún, Marinó og börnin.
Víst er þetta löng og erfið leið
og lífið stutt og margt sem út af ber.
En tigið gegnum tál og hverskyns neyð
skín takmarkið og biður eftir þér.
Hve oft þú hrasar, oft þig brestur mátt,
hve undarlega er gott að sitja kyrr.
Samt kemstu á fætur, réttir höfuð hátt,
og hraðar þér af stað sem áður fyrr.
Svo styttist þessi ganga smátt og smátt,
og seinast stendurðu einn við luktar dyr.
(Steinn Steinarr)
Það urðu örlög þín, elsku Guðrún
mín, að standa við þegsar luktu dyr
svo alltof snemma. Við eigum öll
eftir að standa við þessar sömu dyr
en við höldum að það verði ein-
hvern tíma í órafjarlægð. I okkar
augum varst þú hetja og kjarkur
þinn og æðruleysi verður okkur
fagurt fordæmi um ókomna tíð. Þú
stóðst svo sannarlega meðan stætt
var og miklu lengur og hann Guð-
mundur þinn var líka engum líkur.
Guð gefi honum og dætrum þínum
og barnabörnum styrk til að læra
að lifa við þessa sáru staðreynd og
þér frið.
Sigríður og Halldór.
Við stöndum á vegamótum. Við
höfum ferðast um fjöll og dali, um
mjóar götur og greiðfæran stíg.
Og hér eru vegamótin. Leiðirnar
liggja ekki lengur saman. Kveðju-
stundin er runnin upp. Við vitum
að á þessari leið er ýmist heilsað
eða kvatt, en okkur finnst samt
allt of skammt liðið á daginn til að
kveðjast núna. En svona eru vegirn-
ir. Leiðin lá upp langa brekku, sem
varð smám saman torsóttari. Og
skyndilega erum við komin upp á
hjalla. Þar héldum við kannski að
í Ijós kæmi enn ein brekkan upp á
næsta hjalla, eins og við höfum svo
oft áður séð í þessu fjalli. En hér
eru þá vegamótin og þessi vegferð
verður ekki stöðvuð. Þetta er
kveðjustund. Við vissum ekki en
vitum þó.
Guðrún! Við erum gæfusöm að
hafa fengið að vera þér samferða.
Og þrátt fyrir allt er sorgin öllu
öðru fremur „gríma gleðinnar", eins
og Spámaðurinn segir. Því að sorg-
in vitjar aðeins þeirra sem hafa
elskað. Sá einn, sem aldrei hefur
elskað, getur vænst þess að kynn-
ast ekki sorginni. Og hvort er þá
betra; að vera gestgjafi systranna
beggja, gleði og sorgar, eða hafna
báðum og búa í gleðisnauðu húsi?
Við völdum fyrri kostinn; og það
(sem nú er sorg okkar var áður gleði
( okkar.
Þújvarst alltaf þessi sterka kona;
^tíguleg í framkomu og traust í lund.
í hugk mér var myndin af þér allt-
af sú' sama; mynd af glæsilegri
konu sem stóð bein hvað sem á
dundi, leiðtoga í leik og starfi, hjálp-
arhellu heima og heiman.
Fyrstu kynnin voru um það leyti
sem þið Guðmundur Ragnar fluttuð
norður til Hólmavíkur með dæturn-