Morgunblaðið - 11.04.1996, Side 34

34 FIMMTUDAGUR 11. APRÍL 1996
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+ Guðrún Re-
bekka Sigurðar-
dóttir fæddist 15.
ágúst 1921 á
ísafirði. Hún lést í
Landspítalanum
fimmtudaginn 4.
apríl sl. Foreldrar
Guðrúnar voru
Jóna Guðrún Isaks-
dóttir og Sigurður
Ásgeirsson bólstr-
unarmeistari á
ísafirði. Þau fluttu
til Reykjavíkur
1956 og bjuggu þar
síðan. Þau eru bæði
látin. Systkini Guðrúnar eru:
Elínborg, f. 1923, Ásgeir, f.
1924, d. 1970, Einar Ingi, f.
1926, ísak Jón, f. 1928. Eigin-
maður Guðrúnar er Olafur J.
Einarsson, framkv.stjóri, f. 30.
ágúst 1920, á ísafirði. Guðrún
og Ólafur gengu í hjónaband á
ísafirði 4. apríl 1942. Til
Þegar litið er til baka til fyrri
hluta þessarar aldar og skoðaðar
aðstæður í íslensku samfélagi er
auðvelt að skilja hvers vegna sú
kynslóð, sem þá fæddist, virðist
vera svo sterk og svo ákveðin. Að-
stæðurnar voru þannig, að það varð
að duga eða drepast. Fjölskyldur
urðu að standa saman í erfiðri lífs-
baráttu. Fjölskylda Jónu og Sigurð-
ar Ásgeirssonar á ísafirði var alin
upp í þessu umhverfi og mótaðist
af því. Á heimilinu í Silfurgötu 8 á
ísafirði hafa vafalaust skipst á skin
og skúrir og það mótaði Guðrúnu
og aðra fjölskyldumeðlimi. Guðrún
átti ekkert nema góðar minningar
frá bernsku sinni á ísafirði þegar
hún minntist þess tíma, en ástæða
er til að ætla að stundum hafi ver-
ið erfitt. í minningunni eru það
sólskinsstundirnar sem koma fram,
hitt er geymt en ekki gleymt. Það
er ljóst af frásögnum, að heimilislíf-
ið í Silfurgötunni var líflegt. Það
var gott samband á milli systkin-
anna en þó best á milli systranna,
Guðrúnar og Elínborgar, og var það
þannig alla tíð. Börnin fengu gott
uppeldi, þar sem lögð var áhersla
á dugnað og heiðarleika i hvívetna.
Guðrún mótaðist af þessu uppeldi
og hafði það að leiðarljósi á lífsleið-
inni sem hún lærði í heimahúsum.
j Guðrún var glæsileg ung stúlka
og ekki óeðlilegt að Óli á Felli,
sendillinn hjá kaupfélaginu, hafi
snemma gefið henni auga. Þeim
hefur ekki verið Ijóst þá, að þessar
fyrstu augnagotur yrðu upphafið
. að kynnum sem leiddu til hjóna-
, bands þeirra sem entist í 54 ár. Þær
, eru margar minningarnar að vestan
og ekki óeðlilegt að þeim fyndist
flest gott koma þaðan. Ef heyrðist
minnst á afrek manna í fréttum,
eða stjórnmálamenn og aðrir
frammámenn sáust á sjónvarpsskjá,
var ekki ósjaldan sagt, „þessi er
að vestan", sem þýddi að sá bak-
grunnur hafði orðið honum eða
henni til framdráttar.
Þrátt fyrir sterkar rætur á
ísafirði ákváðu þau að flytja með
unga dóttur sína, Sjöfn, suður til
Reykjavíkur 1944. Þau settust að
í Áusturstræti 7, en Ólafur hafði
þá fengið starf hjá Stefáni Thorar-
ensen hf. Fjölskyldan kom sér fyrir
á nýja staðnum. Guðrún stjórnaði
heimili sínu af miklum myndarskap
Reykjavíkur fluttu
þau 1944 og síðan í
Garðabæ 1972.
Börn þeirra eru:
Sjöfn, f. 1942 á
Isafirði, maki Ey-
jólfur Sigurðsson,
börn þeirra eru:
Guðrún, f. 1960,
Erla, f. 1961, og
Katrín Björk, f.
1966. Einar Sigurð-
ur, f. 1948, maki
Inga Jóna Andrés-
dóttir, börn þeirra
eru: Ásta Sigríður,
f. 1970, Elínborg,
f. 1976. Barnabarnabörnin eru
orðin tíu. Guðrún gekk í barna-
skólann og síðar í Gagnfræða-
skólann á Isafirði. Þá stundaði
hún einnig nám við Húsmæðra-
skólann Osk á Isafirði.
Útför Guðrúnar fer fram frá
Vídalínskirkju í Garðabæ í dag,
11. apríl, og hefst kl. 15.
eins og hún gerði alla tíð. Gest-
kvæmt mun hafa verið hjá þeim
hjónum í Austurstræti og munu
margir ísfirðingar er áttu leið í
bæinn hafa komið þar við. í Austur-
strætinu fæddist seinna barn þeirra
hjóna, Einar. Árið 1956 stofnar
Ölafur ásamt sex apótekurum fyrir-
tækið Pharmaco hf. og varð Ólafur
fyrsti framkvæmdastjóri þess. Síðar
ákváðu þau hjón að stofna sitt eig-
ið fyrirtæki og hófu rekstur Farm-
asíu hf. 1966. Ólafur varð fram-
kvæmdastjóri og Guðrún stjórnar-
formaður. Segir það nokkuð um
samband þeirra hjóna, að þau ráku
heimili og fyrirtæki saman þar til
fyrir nokkrum árum, að Einar sonur
þeirra tók við framkvæmdastjórn
og Ólafur við formennsku í stjóm
fyrirtækisins. Þegar börn þeirra
hjóna stofnuðu til hjónabands og
tengdabörn komu í fjölskylduna
stóð ekki á stuðningi og hjálpsemi
þeirra hjóna. Guðrún reyndist ein-
stök tengdamóðir og var því auð-
velt að verða einn af fjölskyldunni.
Guðrún var fljót að sjá ef eitthvað
bjátaði á og kom þá strax til aðstoð-
ar. Hún var höfðingi í lund og kom
það fram á öllum sviðum. Hún var
hreinskiptin og sagði meiningu sína
hvenær sem hún taldi það nauðsyn-
legt. Stundum fannst sumum það
um of, en þannig var hún, sterk
og ákveðin og kom oftast beint að
efninu. Hún lét engann eiga hjá
sér. Eftir að hafa búið í Reykjavík
um árabil ákváðu þau hjón að reisa
sér hús í Garðabæ og hafa þau
búið þar síðan. Amma í Garðabæ
var nafnið sem Guðrún fékk hjá
barnabörnum og síðar barnabama-
börnum. Það lyftist alltaf brúnin
og bros kom á andlit barnanna þeg-
ar sagt var að nú ætti að fara í
heimsókn til ömmu og afa í
Garðabæ. Amma átti alltaf eitthvað
til að gleðja þau með. í yfir 20 ár
komu flestir í fjölskyldunni saman
í Garðabæ á aðfangadagskvöld og
var þá oft líflegt, en erfitt fyrir þau
yngstu að bíða þar til amma gat
sest niður með hinum að loknu verki
í eldhúsinu. Síðan kom fjölskyldan
saman hjá Ellu frænku og Frissa á
Seltjarnarnesi á annan í jólum.
Minningarnar eru margar, Ömmu
í Garðabæ verður sárt saknað af
öllum, en minningin um hana verð-
ur alltaf fyrir hendi í hugskoti þeirra
sem hennar samvista nutu. Árið
1963 þegar hópur manna vann að
stofnun Kiwanishreyfingarinnar
hér á landi var m.a. leitað til Ólafs.
Guðrún var mikil félagsvera, hafði
gaman af því að umgangast fólk
og hvatti Ólaf til þátttöku. Þetta
varð upphaf að umfangsmiklu starfi
þeirra beggja. Ólafur varð annar
umdæmisstjóri íslensku Kiwanis-
hreyfingarinnar og Guðrún tók þátt
í að stofna félagið Sinawik, sem
er félag eiginkvenna Kiwanisfélaga
og varð annar formaður þess.
Seinna þegar fleiri Sinawik félög
voru stofnuð víða um land var stofn-
að Landssamband Sinawik félaga
og varð hún síðar formaður sam-
bandsins. Með þátttöku í starfi Kiw-
anishreyfingarinnar, beint og
óbeint, kynntust þau hjón fjölda
fólks, bæði innanlands og utan. Þau
höfðu alla tíð haft áhuga á að ferð-
ast til annarra landa og nú var enn
frekari ástæða með þátttöku í Evr-
ópuþingum og alþjóðaþingum
hreyfingarinnar. Þau hjón sóttu
stofnþing Evrópuhreyfingar Kiw-
anis í Sviss 1968 og síðan flest
Evrópuþing eftir það. Á sl. ári, þeg-
ar sjúkdómur sá sem síðar varð
Guðrúnu yfirsterkari, hafði látið á
sér kræla og var farinn að hafa
veruleg áhrif á daglega líðan ákvað
Guðrún engu að síður að fara til
Las Vegas á alþjóðaþing Kiwanis-
hreyfingarinnar til að vera viðstödd
þegar tengdasönur hennar tæki við
embætti heimsforseta. Það sannaði
ennþá einu sinni þennan mikla vilja
og ódrepandi dugnað. Það yrði ekki
gefist upp fyrr en í fulla hnefana.
En þar kom að hún varð að gefa
eftir. Eftir löng veikindi og mikla
baráttu lauk stríðinu 4. apríl, á
skírdag, einmitt þann dag sem þau
hjónin Guðrún og Ólafur höfðu
stofnað til hjónabands fyrir fimmtíu
og fjórum árum.. Hún hafði verið
kölluð yfir móðuna miklu og undan
því verður ekki komist. Við, tengda-
börn Guðrúnar, viljum með þessum
fáu orðum þakka samfylgdina, sam-
starfið og ekki síst alla hjálpina og
hugulsemina í gegnum árin. Minn-
ingin um hana mun verða með okk-
ur alla tíð. Hvili hún í friði.
Eyjólfur Sigurðsson,
Inga Jóna Andrésdóttir.
Guðrún Rebekka Sigurðardóttir
er fallin í valinn.
Nú er systir mín góð horfin sjón-
um okkar, en minningin um hana
mun lifa — það er eins og við nem-
um í anda og lifum upp löngu liðn-
ar samverustundir — með upp-
byggjandi glaðværð hennar — og
þá líður okkur vel en stundum sæk-
ir að okkur sár söknuður.
Það heyrist ekki lengur glaðværð
hennar, en þær systurnar Guðrún
og Elínborg, meðan þær voru í föð-
urhúsum, fundu upp á ýmsu í glað-
værð sinni, en þær sáu ávallt
spaugilegu hliðina á málunum og
hlógu svo að öllu saman.
Guðrún Rebekka giftist eftirlif-
andi manni sínum, Ólafi J. Einars-
syni, en hann varð síðar stofnandi
og forstjóri lyfjainnflutnings- og
heildsölufyrirtækisins Farmasía hf.,
en Guðrún var manni sínum stoð
og stytta við uppbyggingu þessa
fyrirtækis á fjölmargan hátt og
helgaði því starfskrafta sína í mörg
ár.
Guðrún var reisnarleg kona,
dugnaðarforkur og kvenskörungur
hinn mesti, ákveðin og föst fyrir —
eins og móðir okkar.
Hún var mjög traust og velviljuð
þeim sem næstir henni stóðu og
einnig öllum þeim öðrum, sem hún
taldi eiga traust skilið og þeir voru
ekki svo fáir. Hún var afar bóngóð.
Guðrún beið ekki endilega eftir
því að vinir og kunningjar þeirra
hjóna kæmu í heimsókn ef henni
fannst of langt um liðið síðan þeir
komu síðast þá fór hún á stjá og
heimsótti þá — og Guðrún var ávallt
aufúsugestur hvar sem hún kom.
Ég er mjög þakklátur systur
minni fyrir velvild hennar og hjálp
þegar ég flutti til Reykjavíkur, þá
voru það hún og maður hennar, sem
skutu yfir mig skjólshúsi, meðan
ég var að koma mér fyrir í henni
Reykjavík. Ég stend í djúpri þakk-
arskuld við systur mína fyrir allar
velgjörðir, stuðning og allt það
góða, sem hún gerði mér þegar ég
leitaði til hennar.
Minningin um góða og trausta
systur lifir með okkur, við erum öll
þakklát fyrir að hafa átt hana að.
Mig langar að gera orð þjóð-
skáldsins góða, Davíðs Stefánsson-
ar frá Fagraskógi, úr kvæðinu
Kveðja, að mínum orðum:
Svo leggur þú á höfin blá og breið
á burt frá mér og óskalöndum þínum,
og stjama hver, sem lýsir þína leið,
er h'till gneisti er hrökk af árengjum mínum.
Við biðjum Guð að geyma og
varðveita Guðrúnu Rebekku.
Við hjónin ásamt börnum okkar
og fjölskyldum vottum Ólafi, Sjöfn,
Einari og fjölskyldum þeirra samúð
og hluttekningu.
Einar Ingi Sigurðsson,
Katrín Sigurjónsdóttir.
Nú er svo komið að elskuleg
amma okkar hefur orðið að kveðja
þennan heim. Hún hafði um nokk-
urt skeið staðið í baráttu við ban-
vænan sjúkdóm, sem hafði betur
að lokum. Við kveðjum hana með
trega, þó að í hjarta okkar þökkum
við fyrir að hún hafi loksins öðlast
frið. Amma Guðrún var engin
venjuleg amma, hún var alveg ein-
stök alltaf svo kát og hress, enda
spaugsöm með eindæmum. Okkur
er öllum mjög minnisstætt hversu
gott var að sofa hjá ömmu og afa.
Alltaf beið okkar ljúffeng máltíð,
ýmiss konar góðgæti og að sjálf-
sögðu Sinalco. Henni fannst ekki
mikið mál að sitja með okkur heila
kvöldstund og spila eða bara spjalla.
Þegar komið var að háttatíma var
hún búin að búa upp rúmin með
stífstroknum damasksængurverum;
það var yndislegt að sofa hjá ömmu
og afa. Eftir að við stelpurnar urð-
um fullorðnar og eignuðumst börn
fórum við venja komur okkar í
Hofslundinn um helgar. Þar beið
okkar ævinlega ijómaterta, marm-
arakaka og jafnvel „Kötubrauð".
Amma var sérstaklega gestrisin,
það reyndist henni afar auðvelt að
hrista fram heilu veislurnar ef gesti
bar að garði. Amma var að sjálf-
sögðu mörgum öðrum kostum
gædd, hún var til dæmis alltaf til-
bún að rétta hjálparhönd í hvaða
formi sem var ef á þurfti að halda.
Hún var mjög barngóð og vildi taka
þátt í lífi okkar þegar við vorum
litlar stelpur. Sem dæmi um það
fóru amma og afi oft með okkur á
skíði og sáu til þess að við kæm-
umst í skíðakennslu í Kerlingafjöll.
Amma fór með okkur allar til Dan-
merkur, ekki fórum við allar í einu
heldur var miðað við að við værum
búnar að ná tólf ára aldri. í þessum
ferðum var víða komið við, amma
og afi eiga vini vítt og breytt um
Danmörku sem þau hafa eignast á
ferðum sínum erlendis og heimsótt-
um við nokkra þeirra. Amma taldi
það ekki eftir sér að ferðast ein til
Danmerkur með barnabörnin. Elsta
barnabarnið, Guðrún, fór síðar meir
til Danmerkur með eiginmanni sín-
um, Hannesi, sem stundar þar nám
sem lýkur nú í apríl. Amma og afi
veittu þeim mikinn stuðning á þess-
um tíma með heimsóknum til þeirra
og á annan hátt. Guðrún og Hann-
es vilja koma fram sérstöku þakk-
læti til ömmu og afa. Með þessum
orðum kveðjum við ömmu í hinsta
sinn og biðjum góðan Guð að varð-
veita hana. Elsku afi, megi Guð
styrkja þig í þinni miklu sorg og
hjálpa þér að öðlast frið í sálu þinni.
Hinsta kveðja,
Guðrún, Erla, Katrín,
Ásta og Elínborg.
Elsku langamma Guðrún er látin.
Við minnumst hennar með sökn-
uði, hún sem alltaf var svo kát og
glöð. Gott hefði verið að að fá að
hafa hana lengur hér hjá okkur.
Gott er sjúkum að sofna,
meðan sólin er aftamjóð,
og mjallhvítir svanir syngja
sorgblíð vögguljóð.
t
Elskuleg frænka okkar,
SIGURLÍN GUÐBRANDSDÓTTIR
frá Loftsölum,
Mýrdal,
Stigahlíð 22,
Reykjavfk,
andaðist á Droplaugarstöðum 10. apríl.
Fyrir hönd vandamanna,
Þórhildur Salómonsdóttir,
Guðbrandur Guðjónsson.
GUÐRUN REBEKKA
SIG URÐARDÓTTIR
Gott er sjúkum að sofa,
meðan sólin í djúpinu er,
og ef til vill dreymir þá eitthvað,
sem enginn í vöku sér.
(Davíð Stefánsson.)
Elsku langafi, guð veri með þér
og veiti þér styrk í þinni sorg.
Eyjólfur Daníel, Svavar og Davíð.
í dymbilviku lagði hún Guðrún
vinkona mín upp í sína hinstu för.
Eftir hetjulega baráttu, sem ekki
gat endað nema á einn veg, leið
hún hljóðlega inn í eilífðina. Eftir
stöndum við hnípin og drúpum höfði
í söknuði og þökk fyrir að hafa átt
þess kost að eiga með henni sam-
leið í meira en aldarfjórðung.
Mér er minnisstætt þegar ég hitti
Guðrúnu í fyrsta sinn, en það var
fyrir réttum 27 árum, þegar konur
Kiwanismanna ákváðu að stofna
með sér félagsskap, hittast reglu-
lega til að kynnast og efla þannig
félagsandann og styðja við starf
karla okkar í Kiwanishreyfingunni.
Guðrún var meðal þeirra kvenna
sem höfðu forgöngu um það mál
og á kynningarfundinum sem hald-
inn var til að undirbúa stofnun fé-
lagsins sá hún til þess að við, þess-
ar uppburðarlausu, sem hímdum
frammi í gangi og þorðum hvorki
að koma inn eða fara út vorum
drifnar inn í sal og ákveðið en kurt-
eislega gerðar að þátttakendum og
sýnt fram á að við ættum einmitt
erindi í þetta tilvonandi félag. Og
félagið var formlega stofnað, hlaut
nafnið Sinawik og Guðrún var í
fyrstu stjórn þess og innan árs orð-
in formaður og alla tíð síðan einn
af burðarásunum.
í áranna rás höfum við Guðrún
þó ekki aðeins starfað saman í
Sinawik heldur höfum við Jón ótal
sinnum átt samleið með þeim Guð-
rúnu og Ólafi á Kiwanisþingum hér
heima, á Evrópuþingum jafnt sem
á heimsþingum, síðast í fyrrasumar
í Las Vegas, en þangað fór Guðrún
þrátt fyrir að sjúkdómur sá sem
dró hana til dauða væri farinn að
há henni allverulega.
Guðrún var afar ósérhlífir, og
hörð af sér og viljastyrkurinn hélt
henni uppi þegar heilsan brást.
Þegar vinir kveðja leita minning-
arnar gjarnan á, ein af annarri.
Röggsöm Guðrún formaður að
stjórna Landssambandsþingi
Sinawik á Laugarvatni, ógleyman-
leg dvöl á blómahóteli í Taormina
og saltfiskveisla hátt uppi í fjalli á
Sikiley, leit að ermahnöppum fyrir
Jón á Akureyri, við sex saman í
smárútu á leið til Evrópuþings í
Mónakó, þegar við fundum þetta
frábæra litla gistihús í St. Martin
og óhijálega hótelið í Avignon, þar
sem hótelstjórinn var svo skugga-
legur að okkur var um og ó að leggj-
ast til svefns. Hvarvetna þar sem
leiðir okkar lágu saman reyndust
Guðrún og Ólafur hinir bestu sam-
ferðarmenn og eigum við um þær
margar minningar og allar góðar.
Tilveran breytir um lit þegar mann-
eskja eins og Guðrún hverfur á
braut, því einn tónninn í litrófinu
er horfinn. Guðrún hafði stórt
hjarta og mikið að gefa og í per-
sónuleika hennar var afar sérstök
blanda af miklum krafti, dúnmjúkri
hlýju og ísfirsku hispursleysi.
Kringum Guðrúnu var aldrei nein
lognmolla, hún var stjórnsöm og lá
ekki á skoðunum.sínum, en afar
hreinskiptin og höfðingleg.
Einhverju sinni á góðri stundu
spurði ég Guðrúnu hvort hún væri
ekki til í að ganga mér í móðurstað
þar sem móðir mín væri látin og
hún bæri nú sama nafn og ætti
bara eina dóttur fyrir. Henni fannst
það hið besta mál og síðan minnt-
umst við oft á fósturmægðir okkar
og líkaði báðum vel. Nú þegar leið-
i_r skiljast sendum við Jón ykkur
Ólafi, Sjöfn og Einari, tengdabörn-
um og afkomendum Guðrúnar, hug-
heilar samúðarkveðjur, um leið og
við þökkum fyrir að hafa át.t vin-
áttu mætrar konu og trúum því að
einhvers staðar hafi hún tækifæri
til að halda áfram að stjórna svolít-
ið, hlúa að og gefa.
Hanna Bachmann.