Morgunblaðið - 16.04.1996, Qupperneq 36

36 ÞRIÐJUDAGUR 16. APRÍL 1996
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
RAGNHEIÐUR
EMILÍA
G UÐLA UGSDÓTTIR
Ragnheiður
Emilía Guð-
laugsdóttir var
fædd við Þórshöfn
á Langanesi hinn
20. nóvember 1916.
Hún lést á Hrafn-
istu í Hafnarfirði
9. apríl síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Aðalbjörg
Þorkelsdóttir og
Guðlaugur Helgi
Vigfússon. Hún ólst
upp í Vestmanna-
eyjum og á Seyðis-
firði. Hálfsystkini
hennar, samfeðra, eru: Kristín,
Jenný, Hreiðar (Iátinn) og Guð-
ríður.
Árið 1932 fluttist hún til
Hafnarfjarðar og 1937 giftist
hún Einari Helgasyni, frá
Bjarnabæ í Hafnarfirði, f. 8.10.
1909, d. 14.5. 1984. Börn þeirra
eru: 1) Helgi Björn, f. 1937,
maki Sólveig Einarsdóttir, þau
eiga fjórar dætur sem eru:
Dóróthea, Ragnheiður, Matt-
hildur og Harpa.
2) Aðalsteinn, f.
1943, maki Ólöf E.
Guðjónsdóttir, þau
eiga tvö börn sem
eru: Hjördís og
Einar. 3) Erna, f.
1944, maki Guð-
mundur E. Jón-
mundsson, þau
eiga þrjú börn sem
eru: Björk, Arnþór
og Jónmundur
Gunnar. Barna-
barnabörn eru orð-
in 11.
Ragnheiður og
Einar bjuggu á Suðurgötu 38,
Bjarnabæ, frá 1937 til 1956 er
þau fluttu á Hólabraut 8 í Hafn-
arfirði. Hún stundaði ýmis
störf, þ.á m. vinnukonustörf,
við fiskvinnslu og saumaskap.
Síðan i júní 1993 dvaldi Ragn-
heiður á Hrafnistu í Hafnar-
firði.
Útför Ragnheiðar verður frá
Hafnarfjarðarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
Friður og ró megi ríkja með yður!
Elsku amma Ragna sefur nú
vært. Áður þreytt, hvíli hún nú í friði.
Amma var allt sitt líf boðin og
búin að leggja öðrum lið. Við áttum
saman yndislegar stundir. Alltaf
var hægt að leita til hennar. Án
þess að vera með langa upptaln-
ingu, fínnst mér nauðsynlegt að
gera því örstutt skil sem hún veitti
mér og ég þykist vita mörgum öðr-
um. Hjá henni fékk ég: gert við
föt, saumuð hlý ný föt, húsaskjól,
heilsubata eftir langvinn veikindi,
vinnu, hvíld, ást, sterka umhyggju,
gnægð matar o.fl. o.fl.
Af mat þurfti ég óendanlega mik-
ið og hjá ömmu var ég alltaf
pakksaddur og sæll, dottandi í sófa,
búið að breiða yfir mann, eftir
minnst tvíréttaða ömmu-máltíð.
Alltaf var hún heima í hádeginu
með heitan mat. Maður kom þreytt-
ur úr skóla, vinnu eða af sundæf-
ingu og gekk endurnærður í skól-
ann, vinnuna eða á sundæfíngu eft-
ir hádegi hjá ömmu. Glæný, undur-
góð ýsa, fersk eða ljúft nætursöltuð
var hvergi eins góð, hárrétt soðin
með engum beinum né froðu á! Það
var stappað fýrir mann, skrælt og
aldrei var tekið í mál að maður stæði
upp, hún settist vart sjálf, borðaði
á hlaupum um leið og hún þjónaði
öðrum. Manni var ekki leyft að dýfa
fíngri í sjóðandi vatnið sem hún ber-
hent vaskaði upp í. Að loknu borð-
haldinu átti maður að leggja sig, það
var breitt yfir mann. Eldhúshurðinni
var hallað aftur, teppi sett við dyr
til að maður hefði örugglega ró og
næði og ekki heyrðist eitt diskaglam-
ur þrátt fyrir að allt væri fínpússað.
Blómastofa
Friðfinns
Suðurlandsbraut 10
108 Reykjavík • Sími 553 1099
Öpið ötl kvöld
til ki. 22 - cinnig um hclgar.
Skreytíngar fyrir öll tílefni.
Gjafavörur.
Skonsur, klattar, kleinur, flat-
brauð, vínarbrauð, jóla- og brún-
kökur o.fl. var allt heimatilbúið lost-
æti. Ömmubollur með heitri, brúnni
sósu og rababarasultunni hennar
er besta í öllum heimi! Fiski- eða
kjötbollurnar voru aldeilis ekki úr
dós, „maður verður að vita hvað er
í þessu“ sagði afi sálugi sem vildi
hafa bollurnar svo stífar að hnífur-
inn væri hreinn eftir að skera í
þær. Að loknum aðalréttinum fylgdi
alltaf grautur eða súpa. T.d. ljúf-
fengur rababara-, grjóna- eða
ávaxtagrautur, kakósúpa eða blóm-
kálssúpa. Ömmu-matur var yndis-
legur og maður fær vatn í munninn
við minningarnar um hann.
Afi færði björg í bú ásamt ömmu
en féll frá fyrir allmörgum árum,
það var sárt fyrir ömmu en hún
spjaraði sig vel, vildi aldrei láta
hafa fyrir sér. Nærtæk dæmi eru
að hún minntist á strætó eða að
hún ætlaði að ganga heim í stað
þess að láta skutla sér. Hún var
hin síðari ár hætt að keyra, en ók
vel lengi þrátt fyrir að taka bílpróf
seint. Að láta skutla sér fannst
henni alltof mikil fyrirhöfn og tíma-
eyðsla fyrir aðra!
Ömmu fannst mjög gaman að
lesa, dansa, hlæja og skemmta sér
en aldrei smakkaði hún vín. Hún
lagði oft kapal þær fáu mínútur sem
hún hafði til að slaka á meðan sauð
í pottunum eða hún beið eftir að
vekja mann. Ef maður svaf heyrðist
vart smellur í kapalspilunum hennar.
Þegar við afi fórum á trillunni
klukkan sex að morgni á skak eða
að vitja um var amma ávallt búin
að smyija nesti, taka til morgun-
mat og tók á móti okkur með heit-
um minnst tvíréttuðum mat er við
komum að. Auk þessa vann hún
sjálf verkamannavinnu. Hún hljóp
t.d. heim úr íshúsinu til að elda og
í vinnuna aftur að loknum matnum
og á borð var ekki borið snarl eða
skyndibitamatur heldur heitur,
heimatilbúinn minnst tvíréttaður
matur. Síðan var að taka eitthvað
til með kaffinu. Um kvöldið var
aftur minnst tvíréttaður matur og
alltaf var kvöldkaffi hjá ömmu.
Þegar ég kom hin seinni ár úr-
vinda af morgunæfingu var stjanað
við mig og ég fór algerlega úthvíld-
ur á æfingu eftir hádegi. Þegar ég
var erlendis skrifaði ég henni og
hún svaraði alltaf bréfunum mínum
um hæl. Amma var alltaf til stað-
ar, hún á mikið í mér og mörgum.
Þú gafst mér akurinn þinn,
þ_ér gef ég aftur minn.
Ást þína á ég ríka,
eigðu mitt hjarta líka.
(H. Pét.)
Árin hafa liðið en manni finnst
sem þetta allt hafí gerst í gær. Ég
þakka öllum sem hjálpað hafa
ömmu og afa. Fjölmörgum vina
þeirra, ættingja og afkomenda sem
ég veit að þau eru stolt af, sendi
ég mínar innilegustu samúðarkveðj-
ur. Leyfum ömmu og afa að fylgj-
ast með okkur í sameiningu og
halda þannig áfram að hlúa að okk-
ur hlið við hlið. Tak við ömmu, afí!
Við elskum ykkur öll.
Þökk sé Guði og Kristi að friður
megi ríkja með yður.
Þú hraða tíð, er flýgur fljótt
.og fyrr en varir hverfur skjótt,
en kemur eitt sinn aftur,
oss kenn, hve ótt að ævin þver,
en eilíft líf í skauti ber
Guðs sterki kærleikskraftur.
(V. Briem.)
Arnþór Ragnarsson.
Nú hefur hún elsku amma mín
fengið hvíldina. Það er sárt að
kveðja hana en innst í hjarta mínu
veit ég að nú líður henni vel og hún
er komin á nýjar slóðir, til afa sem
lést fyrir tólf árum. Ótal minningar
streyma í gegnum hugann; minn-
ingar um ömmu sem alltaf var
reiðubúin að rétta hjálparhönd til
ættingja sem og vandalausra.
Ömmu féll sjaldan verk úr hendi
hvort sem það var við handavinnu,
saumaskap eða matseld. Amma
hafði alltaf tíma fyrir okkur barna-
börnin og hún passaði okkur mjög
mikið. Þegar ég var lítil bjó ég um
tíma, ásamt bróður mínum og
mömmu, hjá ömmu og afa. Enginn
annar en amma mátti að syngja
mig í svefn því ekkert jafnaðist á
við sönginn hennar ömmu. Amma
hafði mjög gaman af því að lesa
og oft las hún sögur fyrir okkur
krakkana. Þó að amma ynni úti kom
hún alltaf heim í hádeginu og eld-
aði heitan mat og graut í eftirmat.
Maturinn hennar ömmu var ein-
stakur, þar var sérstakt „ömmu-
bragð“ sem engum hefur tekist að
nálgast.
Við amma áttum margar góðar
stundir við eldhúsborðið á Hóla-
brautinni, við spiluðum marías eða
lögðum kapal nú eða bara ræddum
um heima og geima. Ég gat sagt
ömmu frá öllu og oft fékk ég góð
ráð. Þegar ég stundaði nám við
Verzlunarskóla íslands og prófín
nálguðust flutti ég alltaf til ömmu
og afa, þar var nefnilega gott næði
og ég þurfti ekki að hugsa um neitt
nema lærdóminn, amma sá fyrir
öllu öðru. Jólin eru sterk í endur-
minningunni því það var fastur lið-
ur að á jóladag kom öll fjölskyldan
saman hjá ömmu og afa á Hóla-
brautinni. Eftir að amma hætti að
vinna og meðan hún hafði heilsu
til hafði hún unun af því að fara
með „gamla fólkinu", eins og hún
orðaði það, á ýmsar skemmtanir
og í ferðalög. Ég saknaði ömmu
mjög mikið þegar ég bjó erlendis
og oft áttum við löng samtöl sím-
leiðis og hún var svo dugleg að
skrifa mér. Bréfin hennar voru allt-
af full af fréttum og í þeim voru
mörg gullkorn sem ég mun alla tíð
geyma. Hún amma mín var óskap-
lega hjartahlý, það lýsir henni einna
best þegar ég minnist þess að aldr-
ei sagði hún styggðaryrði um nokk-
urn mann. Þegar ég og Jón Páll,
maðurinn minn, byrjuðum að búa
kom amma oft færandi hendi með
ýmsa muni sem nú prýða heimili
okkar.
Amma var mjög glaðlynd og oft
var hlegið dátt. Henni fannst stund-
um skrýtið og hún skildi oft ekki
hvernig við unga kynslóðin hugsuð-
um um heimili okkar og skiptum
verkum á milli kynjanna, en aldrei
reyndi hún að breyta viðhorfum
okkar. Við hlógum oft saman að
því hversu skrítið henni þótti að
stundum sá Jón Páll og hinir ungu
mennirnir um matargerðina. Þrátt
fyrir veikindi hennar síðastliðin ár
var alltaf stutt í brosið þegar ég
kom og heimsótti hana á Hrafnistu
þar sem hún dvaldist síðustu tvö
og hálft ár. Ég er innilega þakklát
fyrir að hafa átt öll þessi dýrmætu
ár með ömmu og allar minningarn-
ar sem ég mun ávallt geyma í hjarta
mínu. Að lokum vil ég segja þetta:
Elskulega amma, njóttu
eilíflega Guði hjá,
umbunar þess, er við hlutum,
ávallt þinni hendi frá;
þú varst okkar ungu hjðrtum,
eins og þegar sólin hlý
vorblómin með vorsins geislum
vefur sumarfegurð í.
Hjartkær amma, far í friði,
föðurlandið himneskt á,
þúsundfaldar þakkir hljóttu
þínum litlum vinum frá.
Vertu sæl um allar aldir,
alvaldshendi falin ver,
inn á landið unaðsbjarta,
englar Drottins fylgi þér.
(Ók.höf.)
Elsku amma mín, með þessum
orðum kveðjum við Jón Páll þig og
óskum þér alls hins besta á nýjum
slóðum, þar til við hittumst á ný.
Björk.
Okkur langar að minnast ömmu
á Hóló, en svo kölluðum við hana
ávallt, þar sem hún bjó með Einari
afa, heitnum, á Hólabraut 8 í Hafn-
arfirði. Okkur er minnisstætt hve
myndarleg amma var í saumaskap,
matargerð og öllu sem hún tók sér
fyrir hendur. Ævinlega þegar við
krakkarnir komum niður á Hóló var
nýbakað hjá ömmu, allir muna sér-
staklega eftir vínarbrauðunum
hennar og flatkökunum frægu sem
piýddu öll jólaboð í fjölskyldunni
okkar. Við munum öll jóladagsboðin
á Hóló, hjá ömmu og afa, þar sem
allir voru saman komnir í mat og
kaffi. Þessar stundir eru okkur öll-
um ógleymanlegar.
Öll munum við hana ömmu sem
atorkusama konu sem erfítt var
að hafa við, því allt vildi hún fyrir
alla gera hvort sem það var fjöl-
skyldan eða vinir. Aldrei mátti hún
aumt sjá. Var hún þá mætt á stað-
inn til að hlúa að og hjálpa öðrum.
Margar góðar stundir áttum við
krakkarnir með afa og ömmu hvort
sem var á Hólabrautinni eða á
ferðalögum sem við fórum með
þeim. Hún hlúði alltaf. svo vel að
okkur öllum. Síðustu árin dvaldi
amma á Hrafnistu í Hafnarfirði
vegna veikinda sinna. Þar var hún
í góðu yfirlæti. Við fengum þá
tækifæri til að hlúa að henni og
veita henni stuðning.
Með þessum orðum langar okkur
að kveðja elsku ömmu. Alltaf var
hún hlý og góð allar stundir gaf
hún af sjálfri sér. Við þökkum guði
fyrir að hafa átt hana að.
Matthildur, Harpa, Hjördís,
Einar og Jónmundur Gunnar.
Nú er elsku amma mín farin
þangað sem við hittumst öll þegar
okkar verkefni er lokið. Og margt
var það sem elsku amma mín kom
í verk á sinni lífsleið, frá því að
vera lítil stúlka á Seyðisfirði, síðan
í Vestmannaeyjum og svo í Hafnar-
firði, þar sem amma og afi bjuggu
alla tíð. Amma var ein af þeim
konum sem lét erfiði ekki aftra
sér.
Á yngri árum vann amma sem
kaupakona í sveit og verkakona og
síðari ár ævi sinnar í íshúsi Hafnar-
fjarðar til margra ára. Við systurn-
ar ólumst upp fyrstu árin okkar í
sama húsi og amma og afi bjuggu
í. Ég man aldrei eftir að amma
sæti auðum höndum, hún var alltaf
að, ýmist við að útbúa mat, baka,
sauma föt, sauma út eða hekla,
enda eiga börnin hennar fallega
hluti eftir hana.
Amma var alltaf að gera eitt-
hvað fyrir aðra. Og þó hún væri
orðin lasin þá vildi hún ólm fá að
passa börnin fyrir mig. En það var
erfiðara fyrir okkur að fá að launa
henni.
Minningarnar eru margar um
elsku ömmu sem var alltaf svo
sterk, dugleg og hæversk að ég
veit ef hún fengi að ráða þá væri
ég ekki að skrifa- þessar línur.
Elsku amma mín, ég þakka þér
fyrir allt, ég hugsa til þín með
söknuði en um leið veit ég að nú
líður þér vel.
Gott er sjúkum að sofna,
meðan sólin er aftamjóð,
og mjallhvítir svanir syngja
sorgblíð vögguljóð.
Gott er sjúkum að sofa,
meðan sólin í djúpinu er,
og ef til vilí dreymir þá eitthvað,
sem enginn í vöku sér.
(Davíð Stef.)
Ragnheiður Helgadóttir.
KRISTINN
BJÖRG VINSSON
+ Kristinn Björg-
vinsson fæddist
í Vestmannaeyjum
5. febrúar 1924.
Hann lést á Vífils-
staðaspítala 8. apríl
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Björgvin Vilhjálms-
son og Guðfinna
Pétursdóttir. Krist-
inn fluttist ungur til
Borgarfjarðar
eystra.
Kristinn giftist
Guðbjörgu Erlends-
dóttur og eiga þau
þijú börn, Guðfinnu Björgu,
Erlu Vigdísi og Kristin Sævar.
Útför Kristins fer fram frá
Garðakirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Okkur langar að kveðja þig með
nokkrum orðum og þakka þér fyr-
ir allar góðu stundirnar sem við
áttum með þér, sérstaklega spjallið
sem við áttum saman næstum dag-
lega, þar sem þú fylgdist með af
áhuga sjómannsins hvernig fiskað-
ist, hveijir reru og hvernig veðrið
var. Þú varst sjómaður í húð og
hár, þótt þú rerir ekki síðustu árin.
Þú varst alltaf reiðubúinn að miðla
af reynslu þinni og segja skemmti-
legar sögur af sjómennskuárunum
og æskuslóðum á Borgarfirði
eystra.
Við biðjum góðan Guð að styrkja
mömmu, Guðbjörgu
Erlendsdóttur, í sorg
hennar.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú i friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta
skalt.
(V. Briem.)
Sævar, Sigríður og börnin.
Elsku afi pabbi, eins og ég var
vön að kalla þig þegar ég var lítil.
Ég þakka allt það traust og þá virð-
ingu sem þú sýndir mér á mínum
uppvaxtarárum.
Já, þú stóðst ávallt eins og stytta
við hlið mér, afi minn, og það vega-
nesti, sem þú gafst mér út í lífið,
er ómetanlegt.
Hart þykir mér, að Guð skuli nú
taka afa frá mér, og stórt er skarð-
ið eftir fráfall hans.
Þegar ég kveð elskulegan afa
minn hinstu kveðju, bið ég góðan
Guð að geyma hann vel fyrir mig.
Minning hans lifir í bijósti mínu.
Afabarnið
Kristín.