Morgunblaðið - 19.04.1996, Blaðsíða 32

MORGUNBLAÐIÐ
32 FÖSTUDAGUR 19. APRÍL 1996
MIIMIMIIMGAR
+ Sigríður Huld
Kjartansdóttir
fæddist í Siglufirði
10. júní 1977. Hún
lést á Landspítalan-
um 11. apríl síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar eru hjónin
Guðrún Sigurðar-
dóttir, gjaldkeri
hjá Lífeyrissjóðn-
um Framsýn, og
Kjartan Stefáns-
son, starfsmaður
hjá Kynningu og
markaði ehf. Guð-
rún er dóttir hjón-
anna Sigríðar Sigurðardóttur
húsmóður og Sigurðar Árna-
sonar, skrifstofustjóra Síldar-
verksmiðja ríkisins, sem lézt
árið 1986. Kjartan er sonur
hjónanna Huldu Sigmunds-
dóttur, húsmóður og skrif-
stofumanns, sem lézt árið
1972, og Stefáns Friðbjarnar-
Þegar ungir falla frá e_r sem „sígi
í ægi/sól á dagmálum". Ótímabært,
ósanngjarnt, óréttlátt.
Bróðurdóttir okkar, Sigríður
Huld, var skyndilega kvödd úr þess-
um heimi. Bráður sjúkdómur hreif
hana fyrirvaralaust úr faðmi ást-
vina og ættingja. Að slíkt geti gerst
i er víðs ijarri allri hugsun og enginn
á slíks von.
Sirrý, sem alltaf var svo heil-
brigð, lífsglöð og góð. Hún var fal-
leg stúlka, sérstök stúlka, með við-
kvæma lund. Nú er hún horfin og
minningin ein eftir.
Þótt Sirrý væri ung að árum
voru eðliskostir hennar þegar skýrt
. mótaðir. Hana einkenndi góðvild
og ljúft viðmót, næmleiki á tilfinn-
ingar annarra, hjálpsemi og um-
hyggja. Hún mátti ekkert aumt sjá
! og var alltaf reiðubúin að veita
, þeim stuðning sem erfitt áttu. Hún
I sýndi yngri frændsystkinum sínum
■ umhyggju og gjafmildi.
Sirrý var einlæg og opin. Sam-
band hennar við foreldra sína og
bróður var einstakt og einkenndist
af væntumþykju, einlægni og djúp-
ri vináttu. Þau tóku fullan þátt í
lífi hennar og voru alltaf til staðar
þegar eitthvað bjátaði á því að hún
var opinská og duldi ekki það sem
.«ienni Iá á hjarta. Pabbi hennar
hafði mikla ánægju af því að að-'
stoða hana við námið þegar á þurfti
að halda og mamma saumaði fötin
þegar eitthvað stóð til þó að fyrir-
; varinn væri oft stuttur. Sirrý gat
! verið ör en það örlyndi var hluti
af einlægni hennar og kallaði alltaf
á jákvæðan stuðning foreldranna.
Sirrý stundaði nám í Mennta-
skólanum í Kópavogi. Fyrir stuttu
sagði hún okkur frá ritgerð sem
hún skrifaði í sögu, um pereatið.
Hún komst að veru langalangafa
okkar í Lærða skólanum og þátt-
töku hans í pereatinu árið 1850.
Minningabrot sem hann ritaði og
varðveist hafa gat hún notfært sér
óg var hún stolt af hlut þessa for-
föður síns í pereatinu, ekki sist því
að hann beygði sig ekki fyrir skóla-
yfirvöldum og sneri ekki aftur í
skólann.
Sirrý var hamingjusöm stúlka.
Hún hafði í vetur kynnst góðum
pilti. Á einni af síðustu myndunum
sem teknar voru af henni var hún
með Örvari, uppábúin á leið á árshá-
tíð. Svo ung og glöð og ástfangin.
Fleiri myndir koma upp í hug-
ann. Bókelska stúlkan sem kom í
heimsókn og sótti sér góða bók upp
- í hillu og settist afsíðis. Þegar við
komum í heimsókn á Sæbólsbraut-
ina þá leið hún niður stigann, síða
pilsið, síða hárið, blíða brosið. Þann-
ig munum við minnast þín. Þannig
munt þú lifa með okkur.
Það missir enginn mikið nema
eiga mikið. Sá sem missir það sem
honum er dýrmætast gefið, barnið
sitt, missir þó ekki þær samveru-
sonar, blaðamanns
á Morgunblaðinu.
Seinni kona Stef-
áns er Þorgerður
Sigurgeirsdóttir,
fulltrúi á Raunvís-
indastofnun. Bróð-
ir Sigríðar Huldar
heitinnar er Stefán
Kjartansson, graf-
ískur hönnuður hjá
CNN-sjónvarps-
stöðinni í Atlanta í
Bandaríkjunum.
Hjartkær vinur
hennar var Orvar
Arnarson, nemi í
Menntaskólanum í Kópavogi.
Sigríður Huld var nemi á
þriðja ári á náttúrufræðibraut
í Menntaskólanum í Kópavogi
er liún lézt.
Útför Sigríðar Huldar verð-
ur gerð frá Kópavogskirkju í
dag og hefst athöfnin klukkan
13.80.
stundir sem lífið gaf. Sá tími var
allur dýrmæt gjöf og minningin um
hann mun veita hjálp á þessum
dimmu sorgardögum og ekki síður
þegar fram líða stundir. Elsku
Kjartan, Gurra og Stefán. Megi
minningin um elskuna ykkar, svo
og huggun Guðs, gefa ykkur og
ástvinum öllum þann styrk sem
þarf.
Blessuð sé minning Sirrýjar.
Sigmundur og Sigriður.
Nú ertu horfin okkur, elsku Sirrý.
Tárin okkar þorna en minningin um
frænkuna okkar góðu mun lifa. Við
munum ávallt geyma þig í hjarta
okkar.
Hulda, Rósa og Helga.
Veruleikinn hefur fært okkur
heim sanninn um að ekkert jarð-
neskt líf er til án dauða. Við skiljum
hins vegar ekki og getum enn síður
sætt okkur við þegar ung stúlka í
blóma lífsins er fyrirvaralaust köll-
uð burt frá ástvinum sínum.
Við sáum Sirrý, eins og hún var
alltaf kölluð, þroskast og breytast
í fallega stúiku, sem átti sér drauma
og þrár eins og allt ungt fólk. Nú
er draumurinn á enda, en minning-
in um Sirrý lifir með okkur.
Sirrý kynntumst við kannski best
í gegnum foreldra hennar Gurru
og Kjartan, sem voru óþreytandi í
að segja okkur fréttir af henni og
vinum hennar. Einnig hittum við
Sirrý i fjölskyldu- og jólaboðum og
ekki má heldur gleyma mörgum
sumarbústaðar- og gönguferðum
fjölskyldunnar.
Ég fel í forsjá þína,
Guð faðir, sálu mína,
því nú er komin nótt,
Um ljósið lát mig dreyma
og ljúfa engla geyma
öll bömin þín, svo blundi rótt.
(M. Joch.)
Elsku Gurra, Kjartan, Stefán og
Örvar, við sendum ykkur innilegar
samúðarkveðjur. Megi algóður Guð
styrkja ykkur og vernda á þessari
sorgarstundu.
Ellen, Gunnar, Lára
og fjölskyldur.
Börn vina sinna skynjar maður
stundum best í augunum á foreldr-
unum. Ég hafði ekki komið til lands-
ins í sumarleyfum um skeið og hún
var að verða eins árs þegar ég sá
nú aftur þetta gamalkunna stolt í
augnaráði pabba hennar. Það var
auðvitað orðið fullorðinslegra en
þegar við höfðum verið að bera
saman bækur okkar eitthvað átta
árum áður, hálfgerðir pollar í
menntaskóla og báðir orðnir pabb-
ar, allt að því óverðskuldað!
Ég var ekki kominn inn úr and-
dyrinu þegar við mamman hófum
létta skothríð á hann: Hún hefði
sér til undrunar uppgötvað eftir
alla þessa sambúð að hún var gift
montrassi sem nú í heilt ár hafði
látið eins og væri hann fyrsti mað-
urinn á jarðríki sem eignast hefði
dóttur! Ég fyrir mitt leyti hlaut að
viðurkenna að það væri nokkuð
fátítt afrek að karlmaður gerði
slíkt einsamall! Hún sagðist vera
fegin að sjá mig sem ætti orðið
krökkt af dætrum, það myndi
kannski Iækka í honum rostann
að frétta nánar af því! Föðurlegt
stoltið bifaðist hvergi á andlitinu
og með hátíðlegri sveiflu opnaði
hann dyrnar að svefnherberginu
eins og áttunda veraldarundrið
væri þar fyrir innan. Það logaði
ljós á náttlampa. Stóri bróðir hafði
látið lesa sig í svefninn þetta kvöld
og bauð nú makindalega birginn
ýmsum nýmóðins uppeldiskenning-
um í sæng foreldranna.
Út úr rimlarúminu við hliðina
gægðist lítill fótur og agnarsmá
álfamær með dökkar langar brár í
ljósum náttkjól bærði á sér. Hún lá
ofan á sænginni með annan fótinn
á koddanum og hinn út úr.
„Hún er strax búin að gera upp-
reisn gegn foreldrunum," hvíslaði
ég stríðnislega frá gamla heygarðs-
horninu, en úr andlitum þeirra
beggja skein fullvissan um að hún
yrði ætíð ljósið í tilveru þeirra.
„Æ, henni hefur orðið heitt, elsk-
unni litlu!“ - og ég fann hvernig
gráglettnin hvarf úr andrúmsloftinu
og hugskotinu og ást þeirra fyllti
herbergið.
Svona augnablik eru einkenni-
lega eilíf þegar þau gerast og mann
undrar að tíminn skuli megna að
líða berandi þau í skauti sínu. Og
þó var hún einn góðan veðurdag
farin að svara í símann og koma
til dyra og tilkynna hver staðan
væri á heimilinu: „Pabbi er að lúlla,“
sagði hún einn sunnudagseftirmið-
dag þegar sófinn og hnausþykkt
dagblað höfðu í sameiningu borið
sigurorð af pabba hennar og sent
hann inn í draumalandið um stund.
Hún vakti hann fyrir áeggjan
mömmu sinnar og undir nákvæmri
leiðsögn gestsins um það hvernig
maður kitlar pabba sinn undir iljun-
um...
Þannig liðaðist lífið áfram og
ástin í augum þessara vina minna
varð kyrrlát og djúp. Svo voru lið-
in næstum nítján ár og hún orðin
menntskælingur eins og við forðum
en hafði nýverið lofað mömmu
sinni því að búa ætíð í grenndinni
þegar hún flytti að heiman! Þá kom
þessi mikli töframaður á leiksviði
lifsins sem sýnir okkur tilveru okk-
ar í skæru leiftri, dauðinn, og í
augum ykkar sá ég og í hjarts-
lætti ykkar fann ég að sál hennar
býr í ást ykkar þar til guð kallar
þennan hjartfólgnasta sendiboða
sinn í nýja för í þágu anda síns,
ástarinnar.
Gunnlaugur Sigurðsson
frá Hallormsstað.
í dag kveðjum við vinkonu okkar
Sigríði Huld Kjartansdóttur.
Við kynntumst Sirrýju í gegnum
Örvar son okkar en þau urðu mjög
náin og á síðustu mánuðum hefur
hún verið heimagangur ’ hjá fjöl-
skyldunni.
Hún kom okkur fyrir sjónir sem
traust og heilsteypt ung stúlka.
Andlát hennar bar brátt að. Á einu
andartaki var hún hrifin burt og
eftir sitjum við með sorg í hjarta.
Stillt vakir ljósið
í stjakans hvítu hönd.
Milt og hljótt fer sól
yfir myrkvuð lönd.
Ei með orðaflaumi
mun eyðast heimsins nauð.
Kyrrt og rótt í jörðu
vex kom í brauð.
(Jón úr Vör.)
SIGRÍÐUR HULD
KJARTANSDÓTTIR
Vort hjarta er svo ríkt af hreinni ást,
að hugir í gegnum dauðann sjást.
- Vér hverfum og höldum víðar,
en hittumst þó aftur - síðar.
(Jóhannes úr Kötlum.)
Fjölskyldu Sirrýjar sendum við
okkar innilegustu samúðarkveðju.
Fjölskyldan
Huldubraut 54.
Desember 1995. Hver er þessi
unga fallega stúlka með dökka hár-
ið sem er hérna að hjálpa til? Bíddu,
hverja ertu að tala um? Þessa í
svarta kjólnum sem geislar svo af.
Já, þú meinar Sirrý, hún er dóttir
Gurru og Kjartans. Páskar 1996.
Sirrý mín. Ér þetta kærastinn, er
þetta Örvar? Viltu gera svo vel að
koma með gripinn og sýna okkur
hann. Sirrý verður að sjálfsögðu við
bóninni og snýr unnustanum í
hringi svo hægt sé að meta hann
almennilega.
Fjórum dögum seinna, símhring-
ing, Sirrý orðin hastarlega veik og
nokkrum klukkustundum seinna
hefur hið ótrúlega gerst, 18 ára lífs-
glöð og hress telpa hefur kvatt
þetta líf.
Við spurningum sem vakna fást
engin svör, hvers vegna hún, hún
sem átti allt lífið framundan, hún
sem einmitt núna var svo hamingju-
söm og ánægð með lífið og tilver-
una? Eftir sitja ástvinir og syrgja
en þótt sorgin sé mikil og söknuður-
inn sár þá er þó hægt að hugga
sig við það sem enginn, ekki einu
sinni dauðinn, getur frá okkur tekið
og það eru minningarnar. Leiðir
okkar Sirrýjar hafa legið meira og
minna saman frá því hún kom í
þennan heim og sú minning sem
ég mun geyma í mínu hjarta er um
stúlku sem var alltaf hrein og bein
og svo yndislega einlæg.
Elsku Gurra, Kjartan, Stefán og
Örvar, ykkur, og alla þá sem unnu
Sirrý, bið ég guð að styrkja og
hugga.
Þröstur.
Kveðja frá Menntaskólanum
í Kópavogi
Þegar vorið fyllir loftið og próf-
annir eru að hefjast í skólanum
okkar er ein úr hópnum hrifin brott
nær fyrirvaralaust. Við erum
óþyrmilega minnt á hve lítils megn-
ug við erum andspænis dauðanum.
Eftir standa nemendur og kennarar
með þá spurn á vörum hví forsjónin
hrífi svo skyndilega brott unga efni-
lega stúlku í blóma lífsins frá ást-
vinum og ættingjum. Hún sem kom
úr páskaleyfi ánægðari en nokkru
sinni fyrr og full af metnaði í nám-
inu. Á nokkrum klukkutímum er
hún heltekin af sjúkdómi sem ekk-
ert fæst við ráðið, lífið er horfið á
svipstundu. Þegar slíkir sorgarat-
burðir gerast verður mönnum orða
vant.
Þtjá undanfarna vetur var Sigríð-
ur Huld við nám í Menntaskólanum
í Kópavogi á náttúrufræðibraut.
Hún var greind og góður námsmað-
ur, áhugasvið hennar lágu víða og
tíður gestur var hún á bókasafni
skólans. Sigríður var vel lesin og
hafði kafað dýpra á mörgum sviðum
en títt er um jafnaldra hennar. Hún
var sterkur persónuleiki og ófeimin
við að láta í ljósi skoðanir sínar.
Þó svo dagfarsprúð, ljúflynd og
íhugul. Þessi glæsilega stúlka hafði
allt til að bera til að farnast vel í
lífinu.
Það er skuggi yfir skólanum eft-
ir þessi válegu tíðindi en eftir lifir
minning um góða stúlku og þakk-
læti fyrir að hafa mátt njóta sam-
vistanna við hana í þrjá vetur. Fyr-
ir hönd allra í Menntaskólanum í
Kópavogi sendi ég aðstandendum
Sigríðar okkar dýpstu samúðar-
kveðjur og bið algóðan Guð að
styrkja þá og blessa í óbærilegri
sorg þeirra.
Margrét Friðriksdóttir
skólameistari.
Hinn 12. apríl síðastliðinn vökn-
uðu nemendur Menntaskólans í
Kópavogi upp við vondan draum.
Sigríður Huld Kjartansdóttir skóla-
systir okkar hafði kvöldið áður ver-
ið tekin frá okkur á óskiljanlegan
hátt, svo fljótt að fáir áttuðu sig á
því hvað hefði gerst. Fyrst um sinn
spyija margir; hvers vegna? En
þegar stórt er spurt verður fátt um
svör og þegar dauðinn ber að dyrum
svo nálægt okkur unga fólkinu
kemur hann öllum í opna skjöldu.
Við leiðum lítið hugann að dauðan-
um og finnst hann ekki eiga heima
í menntaskóla fullum af ungu fólki
sem er að heíja langferð lífsins,
fyrr en svona atburðir eiga sér stað
og vekja okkur til umhugsunar um
lífið.
Sirrý, en það var hún kölluð af
skólafélögum sínum, var alltaf
bjartsýn, jákvæð og góð. Hún fyllti
skólann góðum anda með nærveru
sinni og verður það skarð sem hún
skilur eftir sig aldrei fyllt. Við nem-
endur Menntaskólans í Kópavogi
þökkum innilega fyrir þær góðu
stundir sem við fengum að eiga
með henni og sannarlega urðu allt
of fáar. Við munum ávallt minnast
hennar sem þeirrar tilfinningaríku
og glaðlyndu manneskju sem hún
var. Við sendum fjölskyldu hennar
og aðstandendum okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
En sælan brennir sárar en kvölin
síðar meir
það blóm sem ætlar blíðast að lifa
bráðast deyr
(Siprður Pálsson.)
F.h. Nemendafélags MK,
Gissur Páll Gissurarson.
Svo er því farið:
Sá er eftir lifir
deyr þeim sem deyr
en hinn dáni lifir
í hjarta og minni
manna er hans sakna.
Þeir eru himnar
honum yfir.
Dáinn er ég þér.
En þú munt lifa
undir himni mínum
þar til myrkvast hann.
Missa hlýt ég þá
eins og þú hefur gert
ljós dagsins
land, sögu, sérhvern mann.
(Hannes Pét.)
I dag kveðjum við vinkonu okkar
og skólasystur, hana Sirrý Huld.
Hvern hefði órað fyrir því að eitt-
hvert okkar færi svona snemma á
lífsleiðinni. Það er á stundum sem
þessum sem maður finnur til van-
máttar síns gagnvart lífinu. Mið-
vikudaginn eftir páskafrí var okkar
síðasta stund með henni. Þann dag
eins og marga aðra daga kom hún
askvaðandi inn í tíma á síðustu
stundu, tilbúin að takast á við það
sem dagurinn bæri í skauti sér.
Daginn eftir urðum við öll vör við
að hana vantaði í skólann því hún
var vön að láta mikið á sér bera
og taka málstað þeirra sem áttu
undir högg að sækja. Þessi eigin-
leiki er sá sem hennar verður einna
helst minnst fyrir. Á föstudags-
morgni barst okkur sú sorgarfrétt
að Sirrý vinkona okkar hefði látist
kvöldið áður. Við vildum ekki trúa
þessu. Þungi hvíldi yfir okkur öllum.
Allar okkar fyrri áhyggjur urðu að
engu og doði hvíldi yfir öllum skól-
anum það sem eftir var dagsins.
Jákvæð, heiðarleg, einlæg eru
þau orð sem koma fyrst upp í hug-
ann þegar Sirrýjar er minnst. Öll
höfðum við tekið eftir því hve ham-
ingjusöm hún hafði verið undan-
farna mánuði, sérstaklega vegna
sambands hennar og Örvars. Það
var alltaf hlýlegt í kringum Sirrý,
okkur leið öllum vel í návist henn-
ar. Hún tók okkur öllum sem jafn-
ingjum og hafði áhuga á okkur og
því sem við vorum að fást við.
Elsku Sirrý, þú skilur eftir þig
stórt skarð sem aldrei verður fyllt
aftur hvorki í skólastofunni né í
huga okkar, en minning þín mun
lifa áfram í hjarta okkar. Sirrýjar
er sárt saknað í hópnum. Við vott-
um fjölskyldu hennar og ástvinum
okkar dýpstu samúð.
Þriðji bekkur MK.
Sirrý vinkona er látin.
Ég vissi ekki að lífið væri svona
stutt.
Ég kynntist Sirrý í byrjun síðast-