Morgunblaðið - 20.04.1996, Side 39

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
LAUGARDAGUR 20. APRÍL 1996 39
svona stundu velkjast margar spurn-
ingar um í huga okkar. Ymsar
skemmtilegar minningar um góðar
stundir rifjuðust upp er við komum
saman til að skrifa minningargrein-
ina.
Við kynntumst Helga í skátunum
og mynduðust sterk vináttubönd
milli okkar. Þær voru ófáar útileg-
urnar sem voru farnar í skátaskál-
ana Valhöll og Dyngju og dvaiið í
tjöldum og snjóhúsum víðsvegar um
nágrenni Isafjarðar. Er okkur sér-
staklega minnisstæð útilega sem
farin var í Engidal í yndislegu veðri
að vori til. Helgi söng „Einu sinni á
ágústkvöldi" allan tímann og kunn-
um við nú allir textann utanbókar.
Oft var Helgi öfundaður af kjall-
ara ömmu sinnar, en þangað sótti
hann útilegugræjur eða önnur tæki
og tól sem fjölskylda hans hafði lagt
til hliðar, en okkur þótti hinar mestu
gersemar.
Helgi fór sínar eigin leiðir. Til
dæmis fór hann í nám við Bænda-
skólann á Hvanneyri og síðan í fram-
haldsnám í Danmörku. Eftir að Helgi
kom aftur heim gekk hann í rekka-
sveit skátafélagsins á ísafirði. Starf-
ið í sveitinni hæfði honum vel, því
hann hélt mikið upp á gömul gildi
og venjur sem eru í hávegum hafðar
innan sveitarinnar. Einnig starfaði
hann mikið innan hjálparsveitar
skáta strax og hann hafði aldur til.
Helgi var góður félagi og alltaf
heiðarlegur í orðum, hugsunum og
verki; glaðvær og stríðin, en fastur
fyrir og átti það til að leysa ágrein-
ingsmál á sinn eigin hátt. Til dæmis
þegar við vorum einu sinni á rúntin-
um og misjafnar skoðanir voru hafð-
ar frammi um ákveðið málefni. Þá
stillti hann á rás 1 og hækkaði í
botn. Þar með var vandamálið leyst.
Heimili hans stóð okkur alltaf opið
og eyddum við þar mörgum stund-
um.
Við minnumst þín, Helgi Steinarr,
með söknuði og munum aldrei
gleyma þeim stundum sem við áttum
saman. Gunnhildur, Katrín og aðrir
aðstandendur. Megi Guð styðja ykk-
ur á þessari sorgarstundu.
Gísli, Rúnar, Kristján,
Guðmundur, Sveinbjörn
og Trausti.
„Það er aðeins hægt að höndla
hamingjuna á einn veg og það er
með því að gera aðra hamingju-
sama. Reyndu að yfirgefa þennan
heim ofurlítið betri en þegar þú
komst í hann. Þá veistu, að þú hefur
ekki eytt ævi þinni til einskis." (B.P.)
Þessi orð úr síðasta bréfi Badens
Powells koma í huga okkar nú þeg-
ar við kveðjum góðan félaga okkar
og vin, Helga Steinarr Kjartansson,
sem lést þann 12. apríl sl. eftir erfið
veikindi, langt fyrir aldur fram. Fátt
er um orð á slíkum stundum, er
svona stórt skarð er höggvið í okkar
raðir.
Við sem þekktum Helga Steinarr
munum alltaf minnast hans sem
sanns skáta, enda nánast fæddur inn
í skátahreyfinguna. Snemma fylgdi
hann foreldrum sínum á skátamót
og er hann náði níu ára aldri og var
vígður sem ylfingur, hafði hann þá
þegar mikla skátaþekkingu og notaði
hann allan sinn frítíma til að auka
við hana. Hann varð flokksforingi í
skátaflokknum Björnum og starfaði
síðan í dróttskátasveit og hjálpar-
sveit um leið og tilskildum aldri var
náð. Síðustu þijú árin gegndi hann
einni virðingarmestu stöðunni innan
skátafélagsins, sem sveitarforingi
Rekkasveitar. Og var hann lang
yngstur til að gegna þeirri stöðu.
Helgi vann sér virðingu skáta á
öllum aldri, með rólegu og yfirveguðu
fasi sínu og er hans sárt saknað.
Elsku Gunnhildur, Katrín og aðrir
aðstandendur, við vottum ykkur
dýpstu samúð, missir ykkar er mik-
ill. Megi góður guð styrkja ykkur í
sorg ykkar.
Sofnar drótt,
nálgast nótt,
sveipar kvöldroða himinn og sær.
Allt er hljótt
hvíldu rótt.
Guð er nær.
Með skátakveðju,
Skátafélagið
Einheijar-Valkyijan.
+ Sigurlín Guð-
brandsdóttir
fæddist á Loftsöl-
um í Mýrdal 13.
desember 1907.
Hún lést í Reykja-
vík 10. apríl síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar voru hjónin
Elín Björnsdóttir
og Guðbrandur
Þorsteinsson bóndi
þar og vitavörður á
Dyrhólaeyjarvita.
Þau hjón eignuðust
17 börn og af þeim
komust 15 til full-
orðinsára en þau eru: Sigur-
veig, f. 1898, Marta Elinborg,
f. 1900, Guðbjörg Elín, f. 1902,
Vilborg, f. 1903, Þorsteinn Jón,
f. 1904, Guðfinna, f. 1905, Daní-
el, f. 1906, Sigurlín, f. 1907,
Steinunn, f. 1908, Björn, f.
1911, Þórunn, f. 1912, Lára, f.
1914, Anna Stefanía, f. 1915,
Sigríður Guðfinna, f. 1916 og
Matthildur Sigurlaug, f. 1918.
Matthildur er nú ein eftir á lífi
af þeim systkinunum.
Sigurlín fór á fyrsta ári í
fóstur til föðursystur sinnar
Guðríðar Þorsteinsdóttur og
manns hennar Gunnars Bjarna-
sonar í Steig. Þar ólst hún upp
ásamt þremur fóstursystkinum:
Kristínu, f. 1892, Þorsteini, f.
1893, og Sigurði Bjarna, f.
1896. í Steig var Sigurlín til
19 ára aldurs en flutti þá að
Sigurlín, eða Lína frænka eins
og hún var jafnan kölluð í hópi
okkar systkinanna á Ketilsstöðum,
var tekin á heimili afa okkar og
ömmu, Guðríðar Þorsteinsdóttur og
Gunnars Bjarnasonar í Steig, á
fyrsta aldursári til að létta undir
með hjónunum á Loftsölum sem þá
bjuggu við mikla og vaxandi ómegð
en Guðríður amma okkar og Guð-
brandur á Loftsölum voru systkini.
Ekki mun það hafa verið ætlunin
að þessi litla frænka yrði þar til
frambúðar og fór Gunnar með hana
reglulega heim til foreldra og systk-
ina til að hún héldi eðlilegu sam-
bandi við fjölskyldu sína. Engu að
síður munu fósturforeldrarnir hafa
Ketilsstöðum ásamt
uppeldissystur
sinni og manni
hennar Salómon
Sæmundssyni. Þar
var hún til heimilis
næstu átta ár en fór
þó af og til i kaupa-
vinnu á sumrum og
tvo vetur í vist í
yestmannaeyjum.
Árið 1934 fluttist
Sigurlín til Reykja-
víkur og hóf árið
eftir störf hjá
Saumastofunni Ála-
fossi. Þar starfaði
hún óslitið fram undir 1980,
fyrst í Þingholtsstræti í Reykja-
vík en síðustu árin á Álafossi í
Mosfellssveit eftir að starfsem-
in var flutt þangað.
Eftir að Sigurlín flutti til
Reykjavíkur bjó hún lengi í
leiguhúsnæði ásamt Vilborgu
systur sinni en síðar fluttu þær
heimili sitt í eigin íbúð í Stiga-
hlíð 22. Vilborg lést 1979 og
eftir það bjó Sigurlín þar ein.
Hún hafði jafnan verið heilsu-
hraust en upp úr 1988 tók
heilsu hennar að hraka og síð-
ustu árin dvaldi hún á Drop-
laugarstöðum í Reykjavík þar
sem hún naut alúðar og um-
hyggju starfsfólks til síðustu
stundar.
Utför Sigurlínar fer fram frá
Skeiðflatarkirkju í Mýrdal í dag
og hefst athöfnin klukkan 13.
litið á hana sem eitt barna sinna
og á sama máta féll hún inn í systk-
inahópinn í Steig og varð strax
yndi og eftirlæti þessara nýju
„systkina" sinna sem öll voru
nokkru eldri en hún.
Enda fór það svo að Lína var frá
þriggja ára aldri talin heimilisföst
hjá fósturforeldrunum í Steig.
Gunnar féll frá tveimur árum síðar
en Lína ólst áfram upp hjá frænku
sinni og börnum hennar við venju-
leg sveitastörf eins og þau gerðust
í upphafi aldarinnar.
Þegar foreldrar okkar hófu bú-
skap í Steig og síðar á Ketilsstöðum
var Lína áfram í heimili þeirra enda
var samband hennar og móður okk-
ar mjög náið og einstakt.. Lína var
því hluti af bernskuheimili okkar
allt frá því við fyrst litum dagsins
ljós og það breyttist í raun ekki þó
að hún hyrfi til annarra starfa um
það leyti sem við tókum að vaxa
úr grasi. Við vissum alltaf að fjöl-
skylda okkar átti hauk í homi þar
sem hún var. Það var fylgst af at-
hygli með hveiju bréfi sem móðir
okkar fékk frá henni; oft kom líka
pakki frá Línu frænku og þá fylgd-
ust forvitin augu grannt með þegar
hann var opnaður. Og síðast en ekki
síst var það sérstakt tilhlökkunar-
efni þegar von var á Línu í heim-
sókn en það var yfírleitt árviss at-
burður þegar hún tók sér sumarfrí.
Árið 1935 hóf Lína störf hjá
Saumastofunni Álafossi ásamt Vil-
borgu systur sinni og upp frá því
bjuggu þær saman meðan báðar
lifðu, síðast um alllangt árabil í eig-
in íbúð í Stigahlíð 22. Þær systur
voru báðar einstaklega samvisku-
samar, duglegar og vandvirkar í öllu
starfí sínu enda hlutu þær sérstaka
viðurkenningu frá fyrirtækinu þegar
þær höfðu unnið þar í full 40 ár.
Lína frænka var vinföst og hús-
bóndahollur starfsmaður. Hún mátti
ekki heyra orði hallað á „sitt fólk“,
hvort sem um var að ræða húsbænd-
ur eða skyldmenni og hún var jafn-
an ákveðin í skoðunum og lá ekki
á dómum sínum um menn og mál-
efni.
Lína var glaðvær og félagslynd;
hún hafði gaman af að dansa og
grípa í spil með góðum vinum. Sam-
komur Skaftfellingafélagsins sótti
hún yfírleitt alltaf fyrr á árum þeg-
ar þess var nokkur kostur. Hún
hafði mikla ánægju af ferðalögum
og þær systur ferðuðust mikið sam-
an bæði innan lands og utan.
Heimili þeirra systra í Stigahlíð
22 var einstaklega hlýlegt og fal-
legt og bar vitni um fagurt hand-
bragð þeirra og smekkvísi. Oft var
þar gestkvæmt og viðtökurnar
ávallt jafn heitar og hlýjar hvort
sem þar fóru frændur eða frænkur
af annarri, þriðju eða jafnvel fjórðu
kynslóð fjölskyldna þeirra frá Loft-
sölum og Ketilsstöðum. Lína giftist
ekki og átti engin börn en gjafmildi
hennar og vinarþel náði jafnt til
allra ættmenna, eldri sem yngri;
þar mátti enginn verða útundan.
Að leiðarlokum þökkum við
systkinin frá Ketilsstöðum Línu
órofa tryggð hennar og vináttu
gegnum árin. Blessuð sé minning
hennar.
Björgvin Salómonsson.
Ótalmargar minningar koma upp
í hugann, frá því að við vorum lít-
il, nú þegar ömmusystir okkar hún
Lína er dáin. Ekki er þó hægt að
kveðja Línu án þess að minnast á
Villu systur hennar líka, en hún dó
fyrir nokkrum árum. Þær Villa og
Lína bjuggu saman í Stigahlíðinni
og var alltaf gott að koma þangað.
Hlýlegt heimili með útsaumuðum
stólum og púðum um allt og bökun-
arilm í loftinu. Þær áttu alltaf góð-
gæti fyrir litla munna og jafnvel
vettlinga og sokka.
Villa og Lína, eins og þær voru
ávallt kallaðar, unnu saman á
saumastofu Álafoss á árum áður
og fórum við systkinin oft þang-
að með móður okkar. Það var
ævintýri líkast fyrir okkur að
koma þangað, saumavélar og
efni út um allt og alltaf áttu þær
dúkkuföt handa okkur stelpun-
um.
Systurnar frá Loftsölum héldu
saumaklúbba hér áður fyrr og
urðu þetta nokkurs konar fjöl-
skyldumót. Þar hittust ungir sem
aldnir og var oft glatt á hjalla.
Svo má nú ekki gleyma ættar-
ferðunum sem voru famar út um
allt land og í þær fóru allir sem
vettlingi gátu valdið. í huga okk-
ar em Villa og Lína stór þáttur
í þessum fjölskyldumótum. Minn-
ingarnar um hlýlegt tjald þeirra
systra með dularfullum stömpum
sem oft innihéldu smákökur og --
annað góðgæti ylja manni um
hjartarætur nú þegar kveðju-
stundin er mnnin upp.
Villa og Lína, ásamt vinkonu
sinni Jóhönnu, voru tíðir gestir
á heimili foreldra okkar á Hring-
brautinni. Ófáa sunnudagsbílt-
úra fóm þær með okkur og var
þá iðulega sest í fallega laut og
nesti borðað. Eg kynntist þó Línu
betur hin síðari ár og áttum við
þá margar góðar stundir saman,
bæði þegar hún heimsótti okkui^-
á Öldugranda og þegar við fórum
í bíltúrana okkar. Börnunum
mínum þótti mjög vænt um hana
enda var hún barnelsk mjög.
Eignaðist hún þar alveg sér-
stakan vin, hann Pésa litla, en
þau urðu vinir frá fyrstu stundu
og héldu þeirri vináttu þar til
að hún dó.
Megi Guð blessa þig, elsku Lína
mín, og við þökkum þér kærlega
fyrir ánægjulegar samverustundir.
Fyrir hönd systkinanna á Hring-
braut,
Ragnheiður Sæmundsdóttir.
SIGURLINA
G UÐBRANDSDÓTTIR
STEFÁN ÁSGEIR
GUÐMUNDSSON
+ Stefán Ásgeir
Guðmundsson
fæddist í Efra-Ási í
Hjaltadal í Skaga-
firði 2. ágúst 1931.
Hann lést á Fjórð-
ungssjúkrahúsinu á
Akureyri 30. janúar
sl. Foreldrar hans
voru Stefanía Helga
Sigurðardóttir, f.
24. okt. 1908, og
Guðmundur Jó-
hannsson, f. 4. nóv.
1905, d. 22. sept.
1985. Systur Stefáns
Ásgeirs: Sigrún
Auður, f. 14. des. 1926, Anna
Aðalheiður, f. 10. maí 1929, Jóse-
fína Matthildur, f. 1. sept. 1936,
d. 25. febr. 1939, Guðrún Erla,
f. 11. mars 1938, d. 11. des. 1938,
Sólveig Sveinbjörg, f. 15. apríl
1950. Fóstursystir: Hrafnhildur
Steindórsdóttir, f. 10. maí 1937.
Stefán Ásgeir kvæntist 16. maí
1959 Guðrúnu Borghildi Jóhann-
esdóttur, f. 24. jan. 1941, frá
Hlíðarhaga í Eyjafirði. Börn
þeirra: 1) drengur, f. 11. ág.
1958, d. 13. ág. 1958, 2) Helga
Einn jafnaldri minn og samferða-
maður um árabil, Ásgeir bóndi í
Hlíðarhaga í Eyjafjarðarsveit, lést
fyrir skömmu um aldur fram. Hug-
Gunnhildur, f. 17.
okt. 1959, maki Guð-
mundur Guðmunds-
son, 3) Guðrún Val-
gerður, f. 20. okt.
1960, maki Ásgeir
Eyfjörð Sigurðsson,
4) Jóhanna Sigur-
jóna, f. 2. júlí 1962,
maki Hörður Geirs-
son, 5) Aðalheiður
Ásrún, f. 13. júlí
1966, maki Hjörleif-
ur Árnason, 6) Páll
Gísli, f. 23. okt. 1968,
maki Helle L. Ped-
ersen, 7) Auður
Svanhildur, f. 10. des. 1974,
maki Viðar Sigmundsson.
Barnaböm Stefáns Ásgeirs og
Guðrúnar eru ellefu.
Stefán Ásgeir stundaði nám í
Iðnskólanum á Akureyri og lauk
meistaraprófi í bifvélavirkjun
hjá Jóhannesi Kristjánssyni.
Hann vann við bifvélavirkjun á
Akureyri um skeið, en árið 1959
hóf hann búskap í Hlíðarhaga
°g bjó þar til dauðadags.
Útför Stefáns fór fram frá
Akureyrarkirkju 6. febrúar.
ur minn leitar til unglingsáranna,
þau geymast hvað lengst í minni
allra æviskeiða. Kynni okkar Ás-
geirs hófust er við vorum um það
bil sextán ára á æskuheimili mínu
Munkaþverá. Heiða systir hans var
þá nýlega gift Jóni Stefánssyni
frænda mínum sem þá hafði tekið
við búskap á Munkaþverá af for-
eldrum sínum. Foreldrar mínir
bjuggu á hluta af jörðinni. Ásgeir,
sem þá átti heima í Ólafsfírði, kom
þá í sveitastörfín hjá systur sinni
og mági. Hann var strax aufúsu-
gestur á heimilinu, vinnusamur,
glaðvær og kurteis.
Ásgeir hafði fengið í fermingar-
gjöf harmóníku sem hann spilaði
mikið á síðar meir á dansleikjum.
Það var sól í sinni þegar Ásgeir
greip í nikkuna. Ég minnist þess,
að fyrir tæpum tíu árum, þegar við
hjónin vorum að fara á hesta-
mannamót á Melgerðismelum, hitt-
um við Ásgeir og Guðrúnu konu
hans, en þau voru þá að fara á
harmóníkumót í Freyvangi. Það
ljómaði gleði í augum Ásgeirs, því
músíkin var eitt af áhugamálum
hans alla tíð. Hann samdi lög og
var um árabil í Harmóníkufélagi
Eyjaijarðar.
Seinni áratugina hitti ég Ásgeir
ekki oft, en þó af og til, kom nokkr-
um sinnum á heimili hans í Hlíðar-
haga og naut þar ætíð gestrisni og
velvildar.
Áður en Ásgeir hóf búskap hafði
hann lokið námi í bifvélavirkjun
sem nýttist honum vel sem og ná-
grönnum og skyldfólki. Hann var
alltaf boðinn og búinn að hjálpa
öðrum og vandvirkni hans við hvað
sem hann gerði þótti einstök. Hann
var sannur íslenskur alþýðumaður
og sómi sinnar sveitar. Mætti ís-
lenska þjóðin eignast sem flestste.
slíka.
Ég þakka kynnin við Ásgeir og
veit, að það verður vel tekið á
móti honum á grænum grundum
fyrirheitna landsins.
Ég sendi Guðrúnu og fjölskyldu,
móður hans og systrum innilegar
samúðarkveðjur. Minningin um
góðan dreng llifir.
Einar Jónsson frá Munkaþverá.
SIGRÍÐUR
HULD KJART-
ANSDÓTTIR
+ Sigríður Huld Kjartansdótt-
1 ir fæddist í Siglufirði 10.
júní 1977. Hún lést á Landspít-
alanum 11. apríl síðastliðinn og
fór útför hennar fram frá j
Kópavogskirkju 19. apríl.
Elsku besta Sirrý okkar. Nú ertu
farin í annan heim, svo ung og svo
fljótt. Það er svo skrýtið að þú sért
ekki með okkur hér lengur eftir
allar samverustundimar sem við
áttum saman í skólanum og í kirkju-
görðunum síðasta sumar. Við vitum
að þér líður vel þar sem þú ert
núna og þú munt lifa í minningum
okkar að eilífu.
Elsku Ella, Fjóla, Jóhanna og
Örvar, við vottum ykkur og einnig
flölskyldu hennar okkar dýpstu
samúð.
Ragnheiður Bára
og Margrét.