Morgunblaðið - 05.07.1996, Blaðsíða 33

MORGUNBLAÐIÐ
MIIMNINGAR
FÖSTUDAGUR 5. JÚLÍ 1996 33
+ Ingólfur Arn-
arson fæddist í
Reykjavík 3. mars
1957. Hann lést í
Danmörku 24. júní
síðastliðinn og fór
útför hans fram frá
Fossvogskirkju 3.
júlí.
Allir eiga dauðann
vísan. Sumir ungir að
árum, aðrir hátt í
aldargamlir. En ætíð
skal dauðinn þó koma
á óvart og jafnan þeg-
ar hans er síst von.
Það er alltaf tregi og eftirsjá þeg-
ar ellimóðir vinir og saddir lífdaga
kveðja, en nístandi sársauki og
djúpur söknuður fyllir tómið þegar
ungir samferðamenn eru hrifnir
burt fyrirvaralaust.
Spumingunni „hvers vegna“
verður aldrei svarað og því til-
gangslaust að spyija. Hún leitaði
samt sterkt á hugann þegar fregn-
in um fráfall vinar okkar og skáta-
bróður, Ingólfs Arnarsonar barst
til íslands að morgni Jónsmessu.
Hvernig mátti það vera að Ingó,
þessi glaðværi vinur okkar og fé-
lagi til fjölda ára, væri allur? En
hann er farinn heim, eins og skát-
ar segja, farinn á fund föður síns
og forfeðra.
Eftir fyrstu geðshræringuna
leituðu minningamyndir á hugann.
Ingó i göngu með bakpoka á leið
upp á Hellisheiði á fallegu haust-
kvöldi, Ingó með munnhörpuna á
kvöldvöku á vormóti Hraunbúa í
Krísuvík, Ingó syngjandi með
Jonna bróður sínum, Ingó þar sem
hann mætti manni brosandi á förn-
um vegi, Ingó í sorg eftir föður-
missinn og glaður sem nýbakaður
og stoltur pabbi. Óteljandi minn-
ingar tengdar Ingó og næstum
allar ánægjulegar. Við urðum
þeirrar gæfu aðnjótandi að starfa
með honum í Skátafélaginu
Hraunbúum í Hafnarfirði og Ingó
var alltaf sannur skáti. Hann hafði
forystu um að stofna dróttskáta-
sveitina Asterix og fengu allir
meðlimir hennar aukanöfn, í anda
Gaulveijanna í Gaulveijabæ í Gall-
íu. Ingólfur, sem sveitarforingi
okkar, hlaut að sjálfsögðu nafnið
Astríkur. Hann tók að sér fjölmörg
verkefni fyrir skátahreyfínguna,
hvort sem var fyrir Hraunbúa,
Bandalag íslenskra skáta, eða
ýmis skátafélög sem þurftu á
kröftum hans að halda. Ingó og
Síi, besti vinur hans sáu meira að
segja um húsvörslu skátaheimilis-
ins Hraunbyrgis um tíma.
Ingó bjó yfir náðar-
gáfu, rétt eins og öll
hans íjölskylda, sem
var tónlistin. Hann var
lagviss og mikill söng-
maður. Auk þess lék
hann listavel á munn-
hörpu og átti fullan
kassa af alls kyns
munnhörpum sem
hann lék á. Hvar sem
Ingó var nálægur
fengu menn hann til
að stjórna kvöldvökum.
Hvort sem var á fé-
lagsmótum eða á
landsmótum skáta, og
aldrei skoraðist Ingó undan þeim
óskum.
Oft skilja leiðir vina og félaga,
en liggja svo saman aftur um lengri
eða skemmri tíma. Vinaböndin
togna og teygjast en slitna þó aldr-
ei alveg. Ingó dvaldi undanfarin
ár í Danmörku með fjölskyldu
sinni, en það var samt alltaf gamli
góði Ingó með risastórum upphafs-
staf sem heilsaði manni, þótt ár
liðu á milli endurfunda.
En nú er Ingólfur Arnarson dá-
inn. Við söknum hans sárt. Og það
er öðruvísi glampi frá varðeldinum
í minningunni, nú þegar Ingó er
allur og við vitum að hann kemur
ekki aftur. Hann mun samt lifa,
lifa í hugum okkar sem kær minn-
ing um góðan dreng, vin og fé-
laga. Fjölskyldu hans vottum við
okkar dýpstu samúð. Blessuð sé
minning Ingólfs Arnarsonar.
Tendraðu lítið skátaljós,
láttu það lýsa þér.
Láttu það efla andans eld
og allt sem gðfugt er.
Þá verður litla ljósið þitt
ljómandi stjarna skær.
Lýsir lýð,
alla tíð,
nær og fjær.
(Hrefna Tynes.)
Fyrir hönd félaga í dróttskátasveitinni
DS. Asterix,
Lárus Jón og Gunnar Kristinn.
Fallinn er vinur.
Hugurinn leitar til Guðs til að
spyija: Af hveiju? Fáum við nokk-
urn tímann að skilja hvað ræður
því að tilvist svo margra lýkur allt
of fljótt hér á þessari jörðu? Við
getum ekkert annað en treyst á
kærleika Guðs og við biðjum hann
að vera með öllum vinum og fjöl-
skyldu Ingólfs Amarsonar sem nú
eiga um svo sárt að binda.
Ég minnist Ingólfs sem ná-
granna og leikfélaga á æskuárum.
Ég minnist Ingólfs sem skátabróð-
ur til fjölmargra ára, en skátastarf-
ið var svo ríkur þáttur í lífi hans.
Ég minnist Ingólfs syngjandi í
skátastarfinu, í skólanum og víðar.
Söngurinn átti hug hans eins og
svo margra í fjölskyldu hans og
ég er viss um að við eigum eftir
að syngja marga söngva í minn-
ingu Ingólfs. Eins og svo oft vill
verða varð samgangur milli okkar
ekki mikill eftir að á fullorðinsárin
kom. Við hittumst þó alltaf af og
til og þó stundum liði langt á milli,
fann maður að í kveðju okkar var
traust vinátta. Þegar langt líður á
milli samfunda manna, finnur
maður að það eina sem maður vill
eiga er vináttan. Metingur og kýt-
ingar æskuáranna eru aðeins rif-
jaðar upp til að kitla hláturstaug-
arnar og hjá Ingólfi þurfti ekki
mikið til fá þær taugar til senda
frá sér geisla og hlýju hlátursins.
Þegar Ingó og Didda fluttu til
Danmerkur slitnaði samband okk-
ar nær alveg. Það var því eins og
lítill sólargeisli, þegar kveðja á
tölvupósti barst frá Ingólfi sem bar
kveðjur og sagði að nú væri hann
kominn í tövutengsl. Að sjálfsögðu
var hann boðinn velkominn í hóp-
inn og með þessu móti fékk hann
ýmsar fréttir af skátastarfinu hér
heima. En þó tæknin gefi okkur
tækifæri á að eiga samskipti á svo
einfaldan hátt, þó langt sé á milli,
þá dugar það skammt þegar tæki-
færið er ekki nýtt. Margoft var
ásetningurinn að skrifa Ingólfi og
forvitnast um hans hagi og líðan,
í landi sem mér og minni fjölskyldu
hafði líkað svo vel í. Alltaf frestað-
ist það til morguns. Nú er tækifær-
ið glatað. Það mun eflaust ergja
mig lengi þó það sé til lítils héðan
af.
Þetta minnir okkur þó öll á
mikilvægi þess að rækta með okk-
ur vináttuna, ekki endilega með
veislum og stórum samkomum.
Stutt símtal, kort eða kveðja gera
oft svo mikið. Það lætur vita að
kærleikurinn fínnst.
Ég flyt börnum Ingólfs, þeim
Gunnari Erni og Önnu svo og fjöl-
skyldu hans allri dýpstu samúðar-
kveðjur mínar og eiginkonu minnar
Kristjönu. Ég ber einnig kveðju
skátahöfðingja fyrir hönd Banda-
lags íslenskra skáta sem vottar
samúð sína.
Guð styrkir þann sem þjakar.
Guðni Gíslason.
Mig langar til að minnast vinar
míns og móðurbróður Ingólfs Arn-
arsonar í fáum orðum.
Ég ólst að miklu leyti upp á
heimili foreldra hans og leit hann
alltaf á mig sem eitt af yngri systk-
inum sínum. Ég leit alltaf mikið
upp til hans og þótti vænt um
hann sem stóra bróður. v
Við Ingó áttum margar ánægju-
stundir saman. Sumarið 1980
dvaldi ég með móður minni í Kaup-
mannahöfn og Ingó heimsótti okk-
ur þangað og rifjuðum við oft upp
þann skemmtilega tíma. Ég minn-
ist einnig þess tíma þegar hann
var í fyrra hjónabandi sínu og við
Jóhanna, þá unglingar, fengum að
fara með þeim á skíði og bralla
margt fleira skemmtilegt.
Undanfarin 13 ár höfum við
búið hvort í sínu landi og því urðu
samverustundirnar færri, þó fund-
um við alltaf okkar sterku tengsl
þegar við hittumst. Okkar síðustu
samskipti áttu sér stað í Danmörku
í lok apríl. Þá var hann mjög dap-
ur vegna skilnaðar sem reyndist
honum ákaflega erfiður. Það var
mér mikið áfall að frétta af and-
láti hans.
Ég minnist Ingós með virðingu
og söknuði og þakklæti fyrir góðar
samverustundir og bið Guð að
styrkja börnin hans og fjölskyldu.
Erna Birna Símonardóttir.
(Digga)
Kveðja frá Skátafélaginu
Hraunbúum
Þegar fréttin barst frá Dan-
mörku um andlát Ingólfs Arnar-
sonar, skátabróður, félaga og vin-
ar, var sem ský drægi fyrir sólu.
Þó nokkuð væri um liðið frá starfi
hans með Hraunbúum er hann ljós-
lifandi í minningu okkar, sífellt
brosandi og glaður og tilbúinn til
aðstoðar þar sem þörf var á.
Hann var í mörg ár í forystu
Skátafélagsins Hraunbúa, bæði
sem sveitarforingi og dróttskáta-
foringi, og um árabil var vart hald-
in skemmtun án þess að Ingó væri
í farabroddi með gítarinn og hrók-
ur alls fagnaðar. Á fjölmennasta
skátamóti landsins, landsmóti, var
hann stjórnandi kvöldvöku og
varðelds, þannig að það voru ekki
aðeins Hraunbúar sem nutu hæfi-
leika hans heldur skátahreyfingin
öli.
Hugur okkar leitar nú til fjöl-
skyldu hans, móður og systkina.
Sigríður, móðir Ingós, var um tíma
starfsmaður Hraunbúa og hún
vann strax hug og hjarta ungu
skátanna með umhyggjusemi sinni
og blíðu.
Það áfall sem fjölskyldan hefur
nú orðið fyrir geta aðrir ekki skilið
en þeir sem reynt hafa. Þegar
eiginmaður Sigríðar féll frá þegar
börnin voru öll á unglingsaldri sást
hve mikill innri styrkur býr í þess-
ari fjölskyldu og hversu mjög þau
styrktu hvert annað í þeirri miklu
sorg sem föðurmissirinn var.
í huga skáta er félagi sem fallið
hefur frá „farinn heim“. Við erum
þess fullvissir að heimkoma Ingólfs
hefur verið góð, því ljúfari dreng
var ekki hægt að hugsa sér.
INGOLFUR
ARNARSON
PA UL KENNETH
MOULDER
+ Paul Moulder
fæddist í
Kanada 2. septem-
ber 1958. Hann and-
aðist í Cedar Sinai
sjúkrahúsinu í Los
Angeles 2. júní síð-
astliðinn. Foreldrar
hans voru Kenneth
Moulder, viðskipta-
fræðingur (MBA)
frá Harvard há-
skóla, fæddur í
London, og Nancy
Bashaw Moulder
frá Malone i New
York fylki. Yngri
lengi hjá bygging-
arfyrirtækinu Stone
and Stone Inc. í Los
Angeles. Árið 1990
hóf Paul störf hjá
SteadiSystems Inc. í
Hollywood, sem er
þjónustufyrirtæki
fyrir kvikmynda-
iðnaðinn. Paul var
giftur Láru Sólnes,
sagnfræðingi frá
UCLA háskólanum
í Los Angeles, sem
er fædd 11. ágúst
1959 í Reykjavík.
Lára er dóttir Júl-
broðir Paul er David Moulder,
sem starfar í Los Angeles. Pauí
ólst upp hjá foreldrum sínum,
sem settust að í Los Angeles.
Hann lauk viðskiptafræðiprófi
frá Berkeley-háskólanum í Kali-
forníu 1982 og starfaði siðan
iusar Sólnes, prófessors og fyrr-
verandi ráðherra og Sigríðar
Maríu Óskarsdóttur Sólnes,
verzlunarmanns. Lára og Paul
eiga eina dóttur, Soffíu Sólnes
Moulder, sem fæddist 13. sept-
ember 1995 í Los Angeles.
Útför Paul var gerð frá Santa
Monica-kirkjunni í Santa Monica
í Kaliforniu hinn 7. júni.
Það er erfítt að sætta sig við, að
fjörkálfurinn Paul Moulder skuli
hafa verið kvaddur á braut frá ungri
konu sinni og níu mánaða gamalli
dóttur. Það er ekki lengra síðan en
í marz sl. að við áttum saman
ánægjustundir í Orlando, þar sem
við reyndum með okkur á golfvellin-
um. Fyrir okkur hjónin voru þetta
dýrðardagar því þar gafst tækifæri
til að kynnast nýja barnabarninu,
henni Soffíu litlu, og hitta Láru og
Paul, sem sá um að ailir skemmtu
sér og fengju gott að borða. Við
kynntumst fyrst Paul Moulder í
stuttri heimsókn til Los Angeles
1984. Hann og Lára höfðu þá þegar
bundizt tryggðaböndum, en við
fundum strax hvílíkan sómamann
Paul hafði að geyma. Hann var ein-
staklega góður í sér og nærgætinn
við alla sína nánustu og átti stóran
og tryggan vinahóp. Paul var mjög
vinsæll og sá gjarnan um að kalla
hópinn saman. Var hann þá hrókur
alls fagnaðar.
Paul kom oft til íslands og hafði
sterkar taugar til landsins. Honum
þótti náttúran og mannlífið á ís-
landi áhugavert og hafði jafnvel í
huga að búa á íslandi um skeið til
að setja sig betur inn í menningu
okkar og tungu. Paul var slíkur
maður, að öllum leið vel í návist
hans. Hann var dugnaðarforkur til
vinnu og mikill athafnamaður. Hann
var einnig mjög útsjónarsamur og
vel gefinn maður, sem leysti úr
hvers kyns vandamálum, sem hon-
um voru fengin til úrlausnar. Ef
eitthvað fór úrskeiðis var Paul ávallt
sóttur til þess að kippa hlutunum í
lag. Paul var einn af lykilmönnum
liins unga fyrirtækis, sem hann
vann hjá í Los Angeles. Hann fékkst
þar við helztu tækninýjungar, sem
nútíma kvikmyndagerð byggist á
og fylgdist grannt með allri fram-
þróun á því sviði.
Við munum sárt sakna hans, en
minningin um góðan dreng og allar
þær unaðsstundir, sem við áttum
saman, er okkur huggun gegn
harmi. Vertu sæll, vinur, og megi
guð geyma þig.
Sigríður María og
Júlíus Sólnes.
Þeir fjölmörgu skátar sem
þekktu Ingó drúpa nú höfði í sorg,
en í minningu okkar verður ávallt
bjart um Ingólf Arnarson.
Hraunbúar þakka honum sam-
fylgdina og senda fjölskyldu hans
allri hugheilar samúðarkveðjur.
Sigurgeir Ólafsson,
aðstoðarfélagsforingi.
Það var á einhverju hamingju-
ríkasta tímabili ævi minnar sem
ég kynntist honum Ingó. Við vor-
um ungir og skuldbindingalausir
að mestu og með afar svipaða lífs-
sýn og skoðanir á flestum hlutum. )
Þær voru ófáar næturnar sem
við sátum saman og veltum fyrir
okkur ólíklegustu hlutum og lékum
tónlist hvor fyrir annan. Á þessum
tveggja manna fundum okkar,
heima í stofu eða upp til fjalla,
lögðum við grunninn að ævarandi
vináttu, sem ef eitthvað var,
þroskaðist og varð innilegri þótt
aðstæður gerðu það að verkum að
lengra leið á milli endurfunda.
En þegar við hittumst, oft eftir
óþarflega langan tíma, var allt eins
og það átti að vera milli tveggja
sannra vina. Bréf og símtöl okkar
í millum undirstrikuðu, eftir því
sem tíminn leið, að vináttan var
fölskvalaus og margt smátt í hinu
daglega lífí minnti okkur á vinátt-
una og hvorn annan, eins og bréf-
in sanna.
Ingó var tilfinningaríkur maður
með mikla réttlætiskennd og hann
bjó yfír þeim dásamlega hæfileika
að geta fyrirgefið. En lífið bar
hann ofurliði og nú græt ég góðan
vin.
Við Svanhvít kveðjum góðan
dreng og þökkum honum allar
stundimar. Við færum móður
hans, Sigríði Jónsdóttur, bömum
hans, Gunnari Emi og Önnu og
öðmm aðstandendum okkar
dýpstu samúðarkveðjur. Við sökn-
um hans öll en við höfum minning-
una og hún er hrein og falleg.
Þorsteinn.
Ingó er farinn heim.
Sú sorgarfrétt barst eins og eld-
ur um sinu að Ingó væri látinn.
Það setti að manni óhug og sorg.
Um hugann fóm minningar um
glaða daga fyrir allt of mörgum
árum. Ófáar ferðir á pusjónum
hennar Siggu mömmu, skátabíó-
ferðir, Akureyrarferð, þar sem fé-
lagsskapurinn Hið íslenska vellíð-
unarfélag var stofnað, skátamót
hjá Bjarma, Krísuvíkurmót og óte'ij-
andi námskeið og kvöldvökur þar
sem hann var alltaf hrókur alls
fagnaðar. í félagsskapnum „Ung-
um öldungum“ var hann fremstur
meðal jafningja. Það er félagsskap-
ur þar sem skátar úr öllum félögum
koma saman og hafa glaða daga.
Það er erfitt að kveðja. Við þökk-
um Ingó samfylgdina í gegnum
árin. Fjölskyldu og ættingjum vilj-
um við einnig votta samúð og biðj-
um Guð að varðveita þau um leið
og Hann tekur á móti Ingó opnum
örmum.
Gunnar Atlason,
Ungir öldungar.
LAUGARNES
APÓTEK
Kirkjuteigi 21
ÁRBÆJAR
APÓTEK
Hraunbæ 102 b
eru opin til kl. 22
Næturafgreiðslu
eftir kl. 22 annast
Laugarnesapótek