Morgunblaðið - 05.07.1996, Blaðsíða 35

MORGUNBLAÐIÐ
FÖSTUDAGUR 5. JÚLÍ 1996 35
starfa með Sigurði Bjarnasyni, en
störf hans fyrir íbúa Sandgerðis
munu ætíð verða mikils metinn.
Elsku Rósa mín, við Día viljum
senda þér, börnum, tengda- og
barnabörnum innilegustu samúðar-
kveðjur. Megi minning um góðan
mann lifa, í guðs friði.
Reynir Sveinsson.
Sá mikli heiðursmaður og sægarp-
ur Sigurður Bjarnason er allur, langt
fyrir aldur fram. Sigurði kynntist
ég fyrst í sveitarstjórnarmálum á
Suðurnesjum og sátum við saman í
stjórn Sambands sveitarfélaga á
Suðurnesjum og í nefndum á vegum
þess. í öllu því starfí fór aldrei leynt
að hagur Sandgerðis og Sandgerð-
inga var ofar öllu í huga Sigurðar
þó það þyrfti alls ekki að skyggja á
möguleika til samstarfs við önnur
sveitarfélög um nauðsynleg mál. Á
þessum árum voru mörg mjög mikil
og erfið mál til umfjöllunar og fannst
mér sérlega gott að eiga samstarf
með Sigurði við úrlausn þeirra því
orðum hans mátti alltaf treysta. Eig-
inleikar hans að vinna með fólki
voru miklir og fann hann sér ávallt
tíma til að sinna því sem stjórnmála-
maður og félagi. Mér fannst það
einmitt einkenna hans umhyggju
fyrir öllu þegar hann hringdi fyrir
nokkrum dögum, þá á sjúkrabeðnum
vegna þess að öldruð kona i Sand-
gerði þurfti að fá inni á Hrafnistu
í Hafnarfirði. í sama símtali var
hann að hugleiða um sjálfstæðishús-
ið og frekari hafnarbætur í Sand-
gerðishöfn. Þannig var hann fram á
síðasta dag bundinn við að leysa
vandamál dagsins og búa í haginn
fyrir samfélagið og fólkið sitt. Þegar
ég ákvað að gefa kost á mér til setu
á Alþingi þá leitaði ég áður ráða þjá
Sigurði sem forustumanni í sjálf-
stæðisfélaginu í Sandgerði. Þau ráð
og sá stuðningur sem hann veitti
mér fyrir það framboð reyndust mér
mikils virði og get ég seint þakkað
þau en þau munu nýtast mér í störf-
um mínum sem alþingismaður. Með
Sigurði er farinn mætur maður, hans
verður minnst fyrir drenglyndi og
dugnað og þá trú á málstaðinn sem
flytur fjöll, ég þakka samfylgdina.
Eg og fjölskylda mín færum Rósu
og öllum aðstandendum innilegar
samúðarkveðjur.
Kristján Pálsson.
Sunnudagurinn 30. júní sl. verður
mér ávallt minnisstæður. Veðrið
skartaði sínu fegursta eftir góða
gróðurskúr og það var ætlun mín
að heimsækja vin minn Sigurð R.
Bjarnason á sjúkrahús Suðurnesja
þennan dag.
Ég hafði komið til hans tveimur
dögum áður á föstudegi en þá var
hann til þess að gera hress en ég
kvaddi hann með þeim orðum að
við myndum sjást síðar. Síminn
hringdi rétt eftir hádegið á sunnu-
deginum og ég fékk þær fréttir að
hann nafni minn væri látinn.
Sú fregn kom ekki á óvart þar
sem okkur hjónunum hafði verið
tjáð að Sigurður ætti ekki aftur
eftir að koma heim en fregnin var
óvænt eins og alltaf þegar við
stöndum frammi fyrir því sem við
getum ekki ráðið eða skilið.
Við leynum því ekki að söknuður
okkar hjónanna er mikill þó að
kynni okkar séu ekki ýkja löng.
Fyrir fjórum árum komum við hjón-
in hingað til Sandgerðisbæjar og
voru okkar fyrstu kynni góð enda
var Sigurður okkur innan handar
með leiðbeiningar og ábendingar
um hvað eina sem varðaði okkar
daglegu samskipti.
Við hittumst félagarnir nokkuð
reglulega eftir vinnu og fórum sam-
an í golf enda vorum við byijendur
í þeirri íþrótt og spiluðum golf eftir
reglum sem við settum sjálfír en
þær tóku mið af aðstæðum, veðri
og þeim tíma sem við höfðum til
ráðstöfunar.
Önnur áhugamál okkar féllu
saman en þau sem hér að framan
greinir. Sigurður átti nokkrar ær
en ég var með hross og vorum við
báðir með aðstöðu fyrir „bústofn-
inn“ að Bæjarskeijum en hann var
einn af eigendum þessa forna höfð-
f
MIIMNINGAR
ingjaseturs.
Þar áttum við góðar stundir í
sátt við umhverfið og í friði frá
amstri dagsins. Þessar stundir eru
ógleymanlegar.
Sigurður var mikill fyrir sér í
pólitík og fylginn sér en gaf sér
góðan tíma til að ræða málin, tilbú-
inn til að finna leið til sátta ef það
kostaði ekki of miklar fórnir. Við
ræddum málin oft einslega en lögð-
um þann sið af eftir síðustu kosn-
ingar þegar séð var að staða mín
var önnur en áður þar sem Sigurð-
ur var í minnihluta en ég ráðinn
af öðrum meirihluta. Þetta gerðum
við til að það reyndi ekki á gott
trúnaðarsamband mitt við núver-
andi bæjarfulltrúa. „Þetta er spurn-
ing um traust milli ykkar“ sagði
Sigurður. „En ekkert haggar okkar
vináttu þó við hættum að tala eins-
lega um bæjarmálin."
Þrátt fyrir að við legðum póli-
tíska umræðu til hliðar urðu vina-
tengslin sterk, samverustundirnar
ekki færri en áður og hver dagur
bauð upp á nána snertingu við lífið
í bænum, höfnina, en þar réð Sig-
urður R. Bjarnason hafnarstjóri
ríkjum. Þegar ég hittí Sigurð síðast
voru foretakosningarnar ofarlega í
huga hans. Á þeim hafði hann fast-
mótaðar skoðanir og kaus utan
kjörstaðar tveimur dögum fyrir
kjördag. Hann var spurður á kjör-
degi hvort hann vildi fara á kjör-
stað, hvort honum hefði snúist hug-
ur, en það var af og frá. Nafni var
búinn að kjósa, Sigurður stóð við
sínar ákvarðanir og þeim varð ekki
breytt.
Rósa eiginkona Sigurðar stóð
eins og klettur við hlið manns síns
á meðan á veikindum hans stóð
ásamt bömum þeirra.
Hún bauð mér upp á kaffi þenn-
an föstudag fyrir viku, en nafni
sagði: „Náðu Rósa mín í sérríflösk-
una því Sigurður drekkur ekki
kaffi!“
Með þessum orðum, þessum ör-
fáu ljúfu minningum vil ég þakka
Sigurði fyrir ógleymanleg ár, fyrir
það vinarþel sem hann sýndi okkur
hjónunum.
Blessuð sé minning þín, Guð veri
með þeim sem eftir lifa.
Sigurður Valur Ásbjarnarson,
bæjarsljóri Sandgerðisbæjar.
Látinn er Sigurður R. Bjarnason,
fyrrum skipstjóri og útgerðarmaður,
síðar hafnarstjóri og fyrsti forseti
bæjarstjórnar Sandgerðis.
Sigurður var Sandgerðingur að
uppruna og þar skópu þau hjón,
hann og Rósa D. Björnsdóttir eigin-
kona hans, sér og börnum þeirra
heimili. Þar var hans starfsferill í
sjósókn og útgerð og síðari hluta
starfsævinnar við Sandgerðishöfn
sem hafnarvörður og síðast hafnar-
stjóri.
Ég kynntist Sigurði nokkuð í
starfi Sjálfstæðisflokksins og sam-
starfi sveitarfélaganna á Suðurnesj-
um. Hann var sjómaður að ævi-
starfi, vélstjóri, stýrimaður og skip-
stjóri og síðan útgerðarmaður á eig-
in fari. Hann hafði mikla þekkingu
á sjósókn og hún átti alla tíð hug
hans. Hann bar alltaf fyrir bijósti
málstað sjómanna og sjávarútvegs
og barðist ótrauður fyrir hveiju því
sem til framfara gat horft í Sand-
gerði, einkum því sem bætt gat að-
stöðu til sjósóknar. Þar má telja
uppbyggingu hinnar glæsilegu
Sandgerðishafnar sem er ein af líf-
höfnum okkar á Suðurnesjum.
Mannkostir Sigurðar og brennandi
áhugi á framfaramálum urðu til
þess að hann valdist til forystu í
félagsmálum sjómanna og síðar
sveitarfélagsins, Miðneshrepps, sem
nú er Sandgerðisbær. Þær fram-
kvæmdir sem hann beitti sér fyrir
ásamt öðrum hreppsnefndarmönn-
um og bæjarfulltrúum bera þess
merki að hann hafði mikla trú á
framtíð Sandgerðis og lagði ótrauð-
ur starfsþrek sitt til þess að gera
hana sem besta. Það var vel við
hæfi og verðskuldað er samborgarar
hans í Sandgerði heiðruðu hann á
Sjómannadaginn 2. júní sl.
Við Sigurður áttum samleið í
Sjálfstæðisflokknum, þar sem hann
vann að framgangi mála af oddi og
egg. Þar fann hann lífsviðhorfum
sínum hljómgrunn og áhugamálum
sínum farveg. Lífsviðhorf Sigurðar,
áhugamál hans og áherslur báru
eðlileg merki af starfsævi hans og
viðfangsefnum á sviði sveitarstjórn-
armála. Hann var aldrei bundinn við
dægurmál, heldur hafði alltaf sjónir
á því að búa í haginn fyrir framtíð-
ina.
Að leiðarlokum flyt ég Sigurði
þakkir fyrir samstarf og stuðning
við mig, mikla fórnfýsi, óeigingjarn-
an og dyggan stuðning við sameig-
inlegan málstað okkar, fyrir Sjálf-
stæðisflokkinn. Eftirlifandi eigin-
konu Sigurðar, Rósu D. Björnsdótt-
ur, börnum þeirra og fjölskyldu allri
votta ég samúð og virðingu. Algóður
guð veiti þeim huggun í harmi og
honum góðar viðtökur í ríki föð-
urins. Minning góðs drengs lifir með
okkur sem með honum gengum.
Árni Ragnar Árnason.
Hvort sem fleytan er smá
eða seglprúð að sjá
og hvort súðin er tré eða stál
hvort sem knýr hana ár
eða reiði og rár
eða raummaukin vél yfir ál
hvert eitt fljótandi skip
ber j» farmannsins svip
hann er feijunnar andi og hafskipsins sál.
Þetta erindi úr kvæðinu Hrafn-
istumenn eftir Örn Arnarson finnst
mér lýsa afar vel störfum vinar
míns, Sigurðar Bjarnasonar, er lést
þann 30. júní síðastliðinn. Það var
alltaf styrk hönd skipstjórans sem
stýrði störfum Sigurðar. Það var
sama hvort vinna þurfti verk fyrir
Sandgerðisbæ eða Sjálfstæðisflokk-
inn alltaf var markmiðið skýrt og
leiðin að markinu kortlögð. Það var
aldrei frekja eða ýtni þegar Sigurð-
ur lagði eitthvert málefni fyrir en
alltaf þungi, einlægni og traust
þegar hann sagði: Þú gerir hvað
þú getur, góði. Það varð líka til
þess að maður lagði sig alltaf allan
fram.
Sigurður lagði sig líka sjálfur
allan fram í því sem hann var að
gera og var þá sama hvað hann tók
að sér. Hann lagði sálina í það sem
hann var að gera. Höfnin var honum
þó efst í huga enda lífæðin í Sand-
gerði og hann sá hana líka vaxa
og dafna. Samt fannst honum næg
verkefni vera eftir.
Samstarf okkar Sigurðar hófst
fyrir tæpum sex árum og hefur
verið stöðugt alveg fram undir það
síðasta. Það var aldrei vandamál
að ná sambandi við Sigurð því ef
hann var ekki við höfnina var hann
að spila golf eða sinna kindunum.
Mér fannst ekki í fyrstu að golf og
sauðfjárrækt væru áhugamál sem
færu vel saman en hjá Sigurði féll
það vel að heildarmyndinni. Veik-
indi Sigurðar síðustu misserin tóku
auðvitað á en það var ekki gefist
upp heldur haldið áfram með þau
verkefni sem ekki þoldu bið. Sigurð-
ur kom jafnvel að hitta mig vegna
þeirra mála sem við vorum að vinna
að í sömu ferðinni og hann fór til
þess að hitta sína lækna á sjúkra-
húsinu. Það fer ekki á milli mála
að við þurfum á mönnum eins og
Sigurði að halda en við verðum líka
að sýna að við kunnum að meta
þá og þeirra verk. Því var það afar
ánægjulegt að vita af því að á síð-
asta sjómannadegi var Sigurður
heiðraður af félögum sínum og fékk
heiðursmerki sjómannadagsráðs í
Sandgerði.
Ég, fjölskylda mín og félagar í
hópi þingmanna Sjálfstæðisflokks-
ins í Reykjaneskjördæmi munum
sakna vinar í stað og um leið og
við vottum Rósu, börnum þeirra
Sigurðar og fjölskyldum þeirra,
okkar dýpstu samúð viljum við
minnast Sigurðar Bjarnasonar með
erindi úr kvæði Arnar Arnarsonar
um Stjána bláa.
Drottinn sjálfur stóð á ströndu:
Stillist vindur! Lækki sær!
Hátt er siglt og stöðugt stjórnað.
Stýra kannt þú, sonur kær.
Hörð er lundin, hraust er mundin,
hjartað gott, sem undir slær.
Blessuð sé . minning Sigurðar
Bjarnasonan
Árni M. Mathiesen.
HELGA KRISTÍN
JÓNSDÓTTIR
+ Helga Kristin Jónsdóttir
fæddist í Reykjavík 18. des-
ember 1955. Hún lést á Sjúkra-
húsi Reykjavíkur 30. maí síðast-
liðinn og fór útför hennar fram
frá Hallgrímskirkju 6. júní.
Helga systir þín er dáin. Þegar
móðir okkar Helgu flutt mér þessa
frétt 30. maí sl. varð mér þungt
fyrir bijósti og hugurinn reikaði
aftur, allt til janúar 1956, er ég
rétt rúmlega þriggja ára fór með
pabba að taka á móti litlu systur
o g mömmu í strandferðaskipið
Esju, en við bjuggum þá á Eski-
fírði. Ég mundi þetta eins og gerst
hefði i gær og berskuminningarnar
koma ein af annarri og þó minning-
arnar séu ljúfar kalla þær þó fram
tárin núna.
Helga systir erfði bestu eigin-
leika foreldra okkar, heiðarleik og
vinnusemi föður síns og kærleiks-
ríka umhyggjusemi fékk hún frá
móður sinni. Þessa eiginleika rækt-
aði Helga dyggilega og var heil-
steypt og góð manneskja.
Fyrir tæpum tuttugu árum
kynntist Helga eftirlifandi manni
sínum, Ólafi Ingibjörnssyni lækni.
Það er ekki efí í mínum huga að
það var mikið happ fyrir bæði, því
samrýnd og samhent voru þau
þannig að eftir var tekið.
Þau voru saman öllum stundum,
bæði í leik og starfi, og engum sem
til þekkti gat blandast hugur um
að þetta hjónaband grundvallaðist
á því bjargi sem gagnkvæm ást og
virðing er. Tvær yndislega dætur,
Lísa og Linda, juku enn á hamingju
þeirra og allt gekk í haginn. En
fyrir tveimur árum brá skugga þar
á þegar greindist sjúkdómurinn sem
að lokum varð lífi Helgu sterkari.
í þessari erfiðu baráttu sem í hönd
fór kom glöggt í ljós feiknarlegur
skapgerðarstyrkur Helgu og einnig
það sem ég vissi fyrir, barnsleg,
hrein og einlæg trú á Guð. En það
var fleira en innri styrkur og trú
sem hjálpaði Helgu í veikindum
hennar, færasta hjúkrunarfólk ög
læknar gerðu hvað þeir gátu. En
það sem vafalaust skipti Helgu
mest af öllu, var óendanleg ástúð
og umhyggja Ólafs, mannsins sem
hún unni heitast.
Konan mín sat einn af síðustu
dögum Helgu hjá henni. Hún sagði
mér að það hefði verið stórkostlegt
að sjá hvernig Helga, þá fárveik,
ljómaði upp og hresstist öll þegar
Olafur gekk inn í herbergið.
Þegar ung kona, rétt fertug, er
hrifin brott úr jarðlífinu frá elsk-
andi eiginmanni og dætrum, frá
foreldrum og systkinum, fer ekki
hjá því að margar spumingar leiti
á hugann. En mér er ljóst að ég„
veit fátt og skil minna.
Það var öldruðum foreldrum
Helgu og okkur systkinum hennar
mikil huggun í þessum harmi öllum
að hafa Olaf til halds og traust.
Því hann sem missti mest, gat samt
alla styrkt og huggað. Elsku Ólaf-
ur, Lísa og Linda, Guð styrki ykkur
í þessari miklu sorg.
Svavar bróðir.
t
Bróðir okkar og mágur,
KRISTJÁN ÞÓRARINN
ÓLASON
frá Isafirði,
andaðist í Sjúkrahúsi Reykjavíkur 3. júlí.
Birgir Ólason,
Jakob Ólason,
Ásgeir Ólason,
Guðmundur Ólason,
Gunnar Pétur Ólason,
Anna Jóna Ágústsdóttir,
Eygló Eymundsdóttir,
Torfhildur Jóhannesdóttir,
Stefanía Sigurðardóttir,
Kristin Jónsdóttir,
Jens Markússon
og aðrir aðstandendur.
+
I
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar, *
amma og langamma,
SIGRÍÐUR SIGURÐARDÓTTIR,
Brúarflöt 1, i ri
Garðabæ, % ** 1
sem lést í Landspítalanum 30. júní sl..
verður jarðsungin frá Fossvogskirkju JfL. .
mánudaginn 8. júlí kl. 13.30.
Fyrir mína hönd og annarra vanda-
manna,
Birgir Kristjánsson.
t
Innilegar þakkir til allra þeirra, sem
sýndu okkur samúð og hlýhug við and-
lát og útför
VILBORGAR
GUÐMUNDSDÓTTUR,
Hamrahlfð 11.
Halldór Guðjónsson,
Hildur Halldórsdóttir, Örn Ingvarsson,
Sesselja Halldórsdóttir, Daði Kolbeinsson,
Guðrún Halldórsdóttir, Magnús Gíslason,
Þórunn Guðmundsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.