Morgunblaðið - 28.07.1996, Blaðsíða 33

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
SUNNUDAGUR 28. JÚLÍ1996 33
ÞÓRA
HELGADÓTTIR
+ Þóra Helga-
dóttir fæddist í
Reykjavík 30. nóv-
ember 1922. Hún
i lést á heimili sínu
í Kópavogi 19. júlí
síðastliðinn. For-
| eldrar hennar voru
Helgi Guðmunds-
son, f. 29.9. 1890,
d. 21.3. 1972, og
Karítas Olafsdótt-
ir, f. 21.11. 1894,
d. 27.12.1951. Þóra
var elst fjögurra
systkina, hin eru
Olafur Helgason,
fv. bankastjóri, Kristín H.
Kvaran, fv. bankaritari, og
Guðmundur Helgason, raf-
fræðingur.
Þóra giftist Þórhalli Hall-
dórssyni, mjólkurfræðingi, f.
8.12. 1922. Þau skildu. Sonur
þeirra er Helgi Þórhallsson,
efnaverkfræðingur, f. 4.7.
1949. Kona Helga er Ingibjörg
Pálsdóttir, lyfjafræðingur, og
eiga þau synina Pál og Þór-
hall. Sambýliskona Páls er
Karítas Gunnarsdóttir.
Þóra giftist Birni Jónssyni,
deildarsljóra, f. 8.5. 1925, d.
21.2. 1993, og eignuðust þau
fjögur börn. 1) Þórunn, tón-
menntakennari og kórstjóri í
Kópavogi, f. 5.3. 1954, gift
Marteini Hunger
Friðrikssyni, tón-
listarmanni, og eru
börn þeirra: Kol-
beinn, Þóra, María
og Marteinn. 2) Jón,
vélstjóri, leiðsögu-
maður og forstöðu-
maður Félagsmið-
stöðvarinnar á
ísafirði, f. 30.6.
1958. 3) Grímur,
jarðeðlisfræðingur,
7.6. 1960, kona
hans er Valgerður
Benediktsdóttir, ís-
lenskufræðingur,
og eru börn þeirra Gunnar og
Sóley. 4) Þórhildur, píanóleik-
ari, f. 10.10. 1962, og er dóttir
hennar Sigrún Olafsdóttir.
Þóra og Björn slitu samvistum.
Sambýlismaður Þóru í rúm
tuttugu ár var Valdimar Jóns-
son, efnaverkfræðingur, f.
9.11. 1924, d. 10.4.1994. Dóttir
Valdimars er Heiðdís, sálfræð-
ingur, f. 24.5. 1955. Hennar
maður er Erik Lahnen.
Þóra vann lengstan hluta
starfsævi sinnar í bréfritunar-
deild Útvegsbanka íslands við
Lækjartorg.
Útför Þóru fer fram frá
Dómkirkjunni mánudaginn 29.
júlí og hefst athöfnin klukkan
15.
Glæsileg og glöð var hún Þóra.
I Áköf að njóta þess sem lífið bauð
uppá. Þeir sem þekktu hana smituð-
ust af lífsgleði hennar, atorku og
ákafa. Hún var í eðli sínu heims-
kona, mikill fagurkeri og náttúru-
unnandi. Heimili hennar bar vott
um listræna elsku hennar, innréttað
af smekkvísi og „elegance". Alltaf
var gott að koma til Þóru. Hún tók
á móti gestum sínum með geislandi
brosi, bauð dýrindis krásir glæsi-
lega framreiddar. Hún hafði
ákveðnar skoðanir á öllu og viðraði
þær óspart af miklu andríki og rök-
I vísi svo menn máttu hafa sig alla
I við að fylgja henni, en aldrei var
rifist, aðeins rökrætt.
Leiftrandi frásagnargáfa hennar
naut sín vel er hún talaði um æsku
sína og ungdómsár í Barcelona og
á Laufásveginum. Myndimar sem
hún dró upp eru ljóslifandi. Um
föður sinn og móður talaði hún af
I ást og virðingu, frá þeim hlaut hún
I . gott veganesti og hún heiðraði
minningu þeirra allt sitt líf.
Þóra heldur áfram að lifa í huga
okkar allra, geislandi af gleði og
glæsileik.
Nú veit ég, að sumarið sefur
í sál hvers einasta manns.
Eitt einasta augnablik getur
brætt ísinn frá bijósti hans,
svo ijötrar af huganum hrökkva
sem hismi sé feykt á bál,
uns sérhver sorg öðlast vængi
og sérhver gleði fær mál.
(Tómas Guðmundsson.)
Ég vil votta börnum hennar,
kærri vinu minni Þórhildi og Sig-
rúnu, og öðrum aðstandendum,
dýpstu samúð.
Ingunn Osk.
Þóra Helgadóttir var aldrei langt
undan í lífi mínu og minna nán-
ustu. Hún var ekki einungis
móðursystir mín, heldur náinn fé-
lagi og vinur foreldra minna og
okkar systkinanna, sem deilt hefur
með okkur sorg jafnt sem gleði svo
lengi sem ég man.
Þóra var sterkur persónuleiki,
sem hafði mikil áhrif á þá sem í
návist hennar voru. Hún hafði
ákveðnar skoðanir á flestum mál-
um og lét þær óspart í ljós, hvort
sem þær áttu upp á pallborðið hjá
viðmælanda hennar eða ekki.
Hvellur og smitandi hlátur hennar
hljómar í eyrum þegar hugsað er
til hennar. Hún kunni þá list að
njóta þess að vera til. Þessi eigin-
leiki hennar kom vel í Ijós í veikind-
um hennar, sem fyrst gerðu vart
við sig fyrir tæpu ári. Hver stund,
sem gafst meðan kraftar og heilsa
leyfðu, var notuð til þess að auðga
andann og vera samvistum við þá
sem henni þótti vænt um.
Þóra var ákaflega glæsileg kona,
smekkleg í klæðaburði og alltaf vel
til höfð. Hún var höfðingi heim að
sækja og annálaður kokkur. Hún
hafði mikla ánægju af því að taka
á móti gestum og skipti þá ekki
máli hvort einn maður kæmi óvænt
í heimsókn, haldið var upp á af-
mæli barnabarns eða stórveisla með
miklum fjölda fólks; alltaf voru
fram bornar frábærar veitingar og
mikil hátíð og gleði var ríkjandi.
Þóra átti það til að setjast við píanó-
ið og spiia fýrir gesti sína. Hún
hafði mikið yndi af allri tónlist, var
óþreytandi að sækja tónleika og var
sjálf ágætur píanóleikari. Börnin
hennar hafa öll erft þennan tónlist-
aráhuga. Flest þeirra spila á hljóð-
færi, syngja í kórum og dætur
hennar tvær eru tónlistarmenn að
atvinnu. Hún hafði mikinn áhuga
á öllum listum, ekki síst bókmennt-
um. Á síðustu árum las hún Islend-
ingasögurnar af miklum áhuga og
hélt þeim lestri áfram í veikindum
sínum.
Ef mikið stóð til hjá vinum og
ættingjum og stórveislur í undir-
búningi var sjálfsagt að hringja í
Þóru og spyrja ráða. Mætti hún þá
gjarnan á staðinn, leiðbeindi við
matargerð og stjómaði undirbún-
ingi af mikilli röggsemi. Eins var
oft leitað til hennar þegar breyta
átti húsnæði eða verið að byggja
nýtt. Hún hafði mjög glöggt auga
fyrir því hvernig hægt væri að koma
hlutum haganlega fyrir og var ákaf-
lega smekkleg og útsjónarsöm.
Þóra var mikill vinur vina sinna,
hjálpsöm og trygglynd. Á æsku-
árum var leitað til hennar ef próf
voru í aðsigi og undirbúningurinn
kannski ekki upp á það besta. Ef
erfiðleikar eða veikindi komu upp
í fjölskyldunni var hún alltaf nálæg
og tilbúin að hjálpa og hughreysta.
Það hefur verið ómetanlegt fyrir
mig og fjölskyldu mína að eiga
hana að og ég veit að svo er einn-
ig með ýmsa aðra.
Þóru frænku minnar verður sárt
saknað. Blessuð sé minning hennar.
Karítas Kvaran.
Mig langar að minnast með
nokkrum orðum Þóru Helgadóttur,
sem andaðist á heimili sínu 19.
júlí sl. Þóra varð mín besta vin-
kona, er hún kom níu ára gömul
heim frá Spáni, þar sem hún hafði
dvalist þrjú ár með foreldrum sín-
um. Upp frá því fylgdumst við að
alla okkar skólagöngu, og hafa
vináttubönd okkar aldrei rofnað.
Þóra var sérlega létt í skapi og
jafnan hrókur alls fagnaðar. Hún
var einnig röggsöm og því ekki
að ástæðulausu að alltaf var fyrst
leitað til hennar, þegar eitthvað
mikið stóð til. Hún var félagslynd
og gestrisin svo af bar, naut þess
að vera í góðra vina hópi, hlátur-
mild og hafði skemmtilega frá-
sagnargáfu. Það var alltaf gaman
að hlusta á Þóru segja frá spaugi-
legum atvikum, sem hana höfðu
hent. Þær voru ófáar ánægjustund-
irnar okkar, sem liðu við hlátur
og spjall um heima og geima. Þóra
virtist ætíð geta litið tilveruna
björtum augum, þótt líf hennar
hafi ekki verið eintómur dans á
rósum.
Þóra var sterkur persónuleiki.
Það var einhvern veginn sjálfsagt
að hún léki aðalhlutverkið í leik-
riti, sem samið var og sett upp í
tilefni af 25 ára stúdentsafmæli
okkar. Hún stóð sig þar með af-
brigðum vel, enda náðu hæfileikar
hennar og áhugamál yfír vítt svið.
Hún fylgdist vel með öllu leikhúss-
og tónlistarlífi, og öll umræða um
slík málefni var henni afar hug-
fólgin.
Hún var svo lánsöm að eignast
5 glæsileg börn, sem öll komust
vel til mennta. Þau hafa haft tón-
listina í hávegum. Börnin og barna-
börnin voru hennar yndi, og er
missir þeirra mikill. Hugur hennar
snerist stöðugt um hag fjölskyld-
unnar, og sjá börnin ekki einungis
á bak góðri móður heldur einnig
góðum vini, sem allt vildi fyrir þau
gera. Hún var sameiningarafl fjöl-
skyldunnar og gaf afkomendum
sínum styrk. I veikindum hennar
önnuðust börnin móður sína af ein-
stakri alúð og umhyggju.
Þóra hafði góðan smekk, eins
og heimili hennar í Kópavogi bar
vott um. Öllu var þar fyrir komið
af mikilli natni og smekkvísi. Þá
var hún listakokkur og virtist hafa
lítið fyrir því að búa til góðan mat.
Ég vissi að Þóra gekk ekki heil
til skógar, en það var ekki hennar
háttur að tala um sín veikindi. Hún
bar sig þannig að erfitt var að
gera sér grein fyrir, hversu veik
hún var í raun og veru. Dugnaður
hennar og kjarkur var einstakur.
Hún lét ekki veikindi sín aftra sér
frá því að fara á mannamót og tók
þátt í 55 ára stúdentsfagnaði okk-
ar nú fyrir skemmstu, eins og ekk-
ert væri eðlilegra.
Elsku Þóra mín, ég þakka þér
fyrir samfylgdina og alla okkar
vináttu. Megi góður Guð gefa
börnum þínum og fjölskyldum
þeirra styrk í þeirra miklu sorg.
Guð blessi minningu þína.
Guðrún Kristjánsdóttir.
Þóra Helgadóttir var fríð og
glæsileg kona sem hélt reisn sinni
til dauðadags. Sá sem þetta ritar
hefur þekkt Þóru í rúmlega hálfa
öld, allt frá því að hún dvaldist á
stríðsárunum um nokkurra ára
skeið í háskólabænum Madison í
Wisconsin, Bandaríkjunum, þá ný-
gift skólabróður mínum, sem
stundaði nám við Wisconsinhá-
skóla ásamt mér og fleiri íslend-
ingum. Þóru var mikil hæfileika-
kona, og má segja að hún hafi
gert flesta hluti með glæsibrag.
Hún var ávallt vel klædd, hvort
heldur var í hversdagsfötum eða
samkvæmiskjól. Heimili hennar,
hvar sem það var, bar ávallt vott
um fegurðarskyn og góðan smekk.
Hún var skemmtileg kona og jafn-
an hrókur alls fagnaðar á mann-
fundum. Hún var mikill fagurkeri,
og allt til æviloka sótti hún tón-
leika, myndlistarsýningar og leik-
hús eftir því sem hún hafði tæki-
færi til. Aðeins viku áður en hún
lést, fór hún á sýningu á málverk-
um Nínu Tryggvadóttur. Hún hafði
allt frá barnæsku næma tilfinningu
fyrir tónlist, og hefði án efa lagt
fyrir sig píanóleik, ef hún hefði
ekki hlotið meiðsli á unga aldri,
sem komu í veg fyrir að hún gæti
rétt úr annarri hendinni. En henn-
ar eigin tónlistardraumar rættust
í dætrum hennar, Þórunni tón-
menntakennara og Þórhildi píanó-
leikara.
Þóra var víðförul og víðlesin.
Þegar hún var á unga aldri bjuggu
foreldrar hennar á Spáni, sem ung-
ur stúdent var hún, ásamt manni
sínum, nokkur ár í Bandaríkjunum
eins og áður segir, og síðar bjó
hún um skeið í Svíþjóð og Dan-
mörku. Hún var alla tíð lestrar-
hestur og á efri árum fékk hún
mikinn áhuga á íslenskum fornsög-
um. Sótti hún um skeið sérstök
námskeið á vegum Námsflokka
Reykjavíkur hjá Jóni Böðvarssyni
íslenskufræðingi. Hélt hún þeim
áhuga allt til hinstu stundar, og
hefur dóttir hennar tjáð mér að
þegar móðir hennar lá nú síðast á
gjörgæsludeild hafi hún verið að
glugga í íslendingasögurnar til að
„búa sig undir næsta tíma hjá
Jóni“! Lífsorkan var mikill og hún
vildi njóta þess að lifa fram á sein-
asta dag.
Það hefur ávallt verið mikill
töggur í Þóru Helgadóttur, ekki
síst þegar á hefur reynt. Eftir
skilnað á 7. áratugnum annaðist
hún einsömul 5 börn sín á unga
aldri af mikilli prýði, en stundaði
jafnframt vinnu utan heimilis. Hún
hafði alla tíð lítið umburðarlyndi
gagnvart leti og ómennsku. Garð-
urinn hennar Þóru er víðfrægur,
enda sá hún sjálf um að hirða
hann af smekkvísi, dugnaði og elju.
Þóra var skapmikil kona en
hafði stórt hjarta. Hún var trygg-
lynd, mikill vinur vina sinna, greið-
vikin, hjálpfús og rausnarleg. Ég
á henni skuld að gjalda fyrir dreng-
skaparbragð gagnvart syni mínum
og tengdadóttur. Þau voru þá
námsfólk og húsnæðislaus. Hún
bauð þeim umsvifalaust að flytja
í íbúð í kjallara í húsi sínu og þar
bjuggu þau í nokkra mánuði. Ekki
fengu þau að borga henni fimmeyr-
ing í húsaleigu. Þetta atvik er
áreiðanlega ekki einsdæmi, en sýn-
ir vel þá manneskju sem Þóra hafði
að geyma. Fyrir u. þ. b. 20 árum
eignaðist hún ástvin, Valdimar
Jónsson, efnaverkfræðing. Hann
var mikill sómamaður og Þóru
reyndist hann einstaklega ljúfur
og tillitssamur förunautur. Áttu
þau saman mörg indæl og ham-
ingjusöm ár. Þau Valdimar ferðuð-
ust heilmikið um Ísland og fóru
einnig til Miðjarðarhafslanda og
víðar um Evrópu, en draumaferð- j
ina sína fóru þau til Kína. Valdi-
mar lést fyrir rúmum tveimur árum
og mun Þóra hafa saknað hans
mikið.
Að leiðarlokum þakka ég Þóru
Helgadóttur góð kynni frá fyrstu
tíð. Hennar verður ávallt_ minnst
með virðingu og þakklæti. Ég sendi
börnum hennar, tengdafólki og
barnabörnum innilegar samúðar-
kveðjur.
Unnsteinn Stefánsson.
„Blóm eru ódauðleg, sagði hann
og hló. Þú klippir þau í haust og
þau vaxa aftur í vor, — einhvers-
staðar.“ (Atómstöðin.)
Gegnum steint glerið í kapell-
unni sá ég sóleyjar bærast á tún-
inu. Þær teygðu sig mót ljósinu,
smáar en sterkar. Brothættur ljór-
inn — og lífið fyrir utan, litbrigði
jarðar eftir því hvort horft var
gegnum bláa rúðu eða hvíta.
Blóm eru ódauðleg. Ætíð _ný á
hveiju vori en þó hin sömu. Á lík-
an hátt höldum við áfram að fæð-
ast — nýir stofnar af sterkum rót-
um. Snúum okkur mót sólu og
verðum blóm, eitt mislangt andar-
tak í túnfæti eilífðarinnar. Við
kveðjum aldrei alveg. Þess vegna
deyjum við ekki. Og minningin er
ljós sem nærir.
Kæra Þóra. Vertu sólstafur að
næra blómin þín og þau sem eftir
koma. Af blómstri þínu munum
við berast áfram.
Valgerður.
Sími: 533-4040
Fax; SS8-83ÍÍ0
Dan V.S. Wiium hdl. lögg. fasieignasali -
Ólafur Guðmundsson. sölusijóri Birgir Georgsson sölum.,
HörÖur Harðarson, sölum. Erlendur Davíösson - sólum.
FASTEiGNASALA - Ármúla 21 - Reykjavík - Trausl og örugg Qjónusta
Opið hús
Reynimelur 82
3ja herb. 70 fm íbúð á 4. hæð. Suðursvalir. Gott útsýni. Sérhiti
og -rafmagn. Laus nú þegar. Nýtt þak - yfirstandandi utan-
hússviðgerð á kostnað seljanda. (búðin verður opin til sýnis í
dag milli kl. 14.00 og 16.00. Verið velkomin, Magnús og Elin.
Grettisgata 54 — opið hús
I þessu virðulega eldra húsi er 1. hæðin til sölu. Hæðin skiptist í
stofu, 2 rúmgóð svefnherbergi, eldhús og bað. íbúðin er öll mikið
endurnýjuð og húsið nýlega járnklætt að utan. Frágengin, afgirt
lóð og rúmgóður geymsluskúr á lóðinni. Ibúðin er til sýnis í dag
(sunnudag) milli kl. 14-18. íbúðin er laus til afhendingar nú þegar.
EIGNASALAN, Ingólfsstræti 12,
símar 551 9540 og 551 9191.