Morgunblaðið - 24.09.1996, Blaðsíða 34

34 ÞRIÐJUDAGUR 24. SEPTEMBER 1996
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
MARGRÉT
ÁRNADÓTTIR
ARNDÍS MARGRÉT
ÞÓRÐARDÓTTIR
+ Margrét Árna-
dóttir fæddist í
Reykjavík 4. janúar
1923. Hún lést á
Landspítalanum
14. september síð-
astliðinn. Foreldr-
ar hennar voru
Árni Einarsson,
klæðskerameistari
í Reykjavík, og
kona hans, Guðrún
— Árnadóttir. Al-
systkini _ hennar
voru Árni H.,
kvæntur Jytte
Árnason, Einar H.,
ókvæntur, Rannveig, gift Borg-
þóri H. Jónssyni, Ólafur H.,
kvæntur Magnúsínu Guð-
mundsdóttur, og Gunnar H.,
kvæntur Margréti Steingríms-
dóttur. Þau eru öll á lífi. Hálf-
systkini hennar
sammæðra eru öll
látin. Þau voru Arn-
dís K. Thomsen,
ógift, Elín M.
Jacobsen, gift Vil-
helm Jacobsen, og
Kristinn Thomsen
ókvæntur. Margrét
útskrifaðist úr
Kvennaskólanum
1942 og stundaði
síðan skrifstofu- og
verslunarstörf. Eitt
ár, 1946, var hún
við skrifstofustörf í
Kaupmannahöfn.
En lengst af starfaði hún hjá
Pósti og síma, seinast sem
deijdarsijóri.
Útför Margrétar fór fram
23. september í kyrrþey að ósk
hinnar Iátnu.
Það var fyrir rúmlega 45 árum,
að ég kynntist Margréti Árnadótt-
ur eða Maddý eins og vinir og
kunningjar kölluðum hana en
skömmu síðar varð hún mágkona
mín. Maddý dvaldist í foreldrahús-
og annaðist foreldra sína á
efri árum þeirra af mikilli ástúð
og umhyggju. Má segja að öll
systkinin hafi sameinast í umönn-
un þessari, en mest mæddi samt á
Maddý, þar sem hún bjó hjá for-
eldrunum. Heimilið á Bergstaða-
stræti 78 varð sú miðstöð þar sem
börn, tengdabörn og síðar barna-
börn hittust oft á ári og hafði
Maddý oftast veg og vanda af
þessu auk þess sem hún stundaði
atvinnu utan heimilisins.
> Maddý var ljúf kona í umgengni
og hógvær, en jafnframt stóð hún
fast við sína skoðun ef hún taldi
sig hafa á réttu að standa. Hún var
vel minnug og ættfróð. Var oft leit-
að til hennar þegar þurfti á vitn-
eskju að halda um hitt og þetta
fólk í ættinni. Maddý hélt tengslum
við flesta ættingja hérlendis og
skrifaðist á við fjarskylda ættingja
í Kanada sem hún hafði_ hitt þar á
ferð íslendinga um íslendinga-
byggðir.
Maddý var mjög vinsæl meðal
allra barna í fjölskyldunni enda
sýndi hún þeim mikla ástúð og var
ætíð gjöful þegar þau áttu í hlut.
Minningin um Maddý verður alltaf
"-Uofarlega í huga okkar hjóna því að
hún reyndist okkur ætíð sem besta
systir. Blessuð sé minning hennar.
Borgþór H. Jónsson.
Elsku Maddý frænka mín er dá-
in. Hún byijaði mitt líf á því að
kaupa vöggu, sæng og kodda svo
að vel færi um mig, og þannig sá
Maddý um mig alla tíð síðan. Hún
tók þátt í gieði minni og sorgum
og kom ávallt færandi hendi til
mín. Ég man þegar ég kom með
mömmu minni og pabba til Maddýj-
ar og afa á Bestó þá byijaði hún
alltaf á því að nefna mig nöfnum
frænkna minna og endaði svo á því
að segja ljósið mitt. Maddý var
börnunum mínum líka einstaklega
góð enda var vissum áfanga náð
þegar þau gátu sjálf hringt í Maddý
frænku. Maddý frænka mín var
mjög ljúf og góð kona sem gott var
að vera samvistum við.
Við kveðjum þig nú, elsku
Maddý, og hafðu þökk fyrir allt.
Við sendum okkar innilegustu sam-
úðarkveðjur til systkina og vensla-
manna Maddýjar.
Erna, Öskar og börnin.
Maddý er dáin. Þegar ég fékk
fréttirnar var mér efst í huga þakk-
læti fyrir að hafa náð að kveðja
hana kvöldið áður. Þá lá hún mikið
veik á sjúkrahúsi en ég fann að hún
vissi af mér.
Þegar ég lít til baka stendur upp
úr hversu trú og trygglynd hún
var. Ljóslifandi minningar frá Bestó
þegar ég var barn bijótast fram
þar sem manni var alltaf tekið opn-
um örmum. Oft nauðaði ég í henni
að fá að sofa hjá henni, afa og
Einari og man ég ekki annað en
að það hafi verið auðsótt. Ósjaldan
leyndist lítill pakki í hrærivélarskál-
inni þegar ég kom og síðan skottað-
ist maður i kringum þau og hefur
þá örugglega ekki alltaf verið auð-
velt að hemja telpuna.
Eftir að ég óx úr grasi, flutti að
heiman og stofnaði fjölskyldu í öðr-
um landshluta sáumst við sjaldnar
en áður. Þá var það hún sem sá
um að halda sambandinu því reglu-
lega hringdi hún til að vita hvernig
við hefðum það. Það er lýsandi fyr-
ir hana að ég þurfti oft að leggja
mig fram við að halda henni í sím-
anum því hún vildi aldrei „trufla“.
Nú er komið að kveðjustund en
eftir lifir falleg minning um trúa
og trygglynda frænku.
Vilborg Gunnarsdóttir.
t
Eiginkona mín,
SIGURFUÓÐ ÓLAFSDÓTTIR,
frá Vindheimum, Tálknafirði,
sfðast til heimilis að Svöluhrauni 6,
lést á Hrafnistu í Hafnarfirði að morgni laugardags, 21. september.
Magnús Bjarnason.
VANDAÐIR HANDUNNIR
LEGSTEINAR
JJsíensÁ£önnun _i—±——i-
VERÐ FRÁ KR. 19.900 S ÓLSTEINAR
Nýbýlavegi 30, Dalbrekkumegin
AFGREIÐSLAN OI’IN KL. 13-18. Kópavogi. Sími: 564 3555
+ Arndís Margrét
Þórðardóttir
fæddist í Reykjavík
1. júní 1923. Hún
lést í Sjúkrahúsi
Reykjavíkur 12.
september síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar voru hjónin
Ólafía Ingibjörg
Þorláksdóttir,
kaupkona, f. 13.
desember 1895, d.
18. mars 1975, og
Þórður Gunnlaugs-
son, kaupmaður, f.
30. október 1889,
d. 21. febrúar 1943. Fóstur-
bróðir hennar er Sigurður Sig-
urðsson, fyrrv. fréttamaður.
Arndís giftist 29.
ágúst 1959 Baldri
Sveinssyni verk-
fræðingi, f. 29. apríl
1919. Þau eignuðust
eina dóttur, Þór-
unni Björgu, f. 26.
febrúar 1962. Sam-
býlismaður hennar
er Magnús Óskars-
son. Börn Þórunnar
eru: Ólafía Ingi-
björg Sverrisdóttir,
f. 15. apríl 1986, og
Baldur Örn Magn-
ússon, f. 12. nóvem-
ber 1993.
Utför Arndísar fer fram frá
Neskirkju í dag og hefst athöfn-
in klukkan 13.30.
Gerðu mig aftur sem áður ég var
alvaldur Guð meðan æskan mig bar.
Gefðu mér aftur hin gulllegu tár
gefðu að þau verði ekki hagl eða snjár.
(B. Gröndal)
Ég hlustaði á séra Jón Auðuns
heitinn flytja þetta erindi á að-
fangadagskvöld 1971, borðandi
jólaijúpurnar, með stofufélögxim
manns míns á Borgarspítalanum.
Við mér blasti Fossvogskirkjugarð-
urinn, uppljómaður, borg þeirra er
gengið höfðu fyrir ætternisstapa.
Þetta hafði mig alltaf dreymt um,
að raflýstur yrði kirkjugarðurinn
heima. Það er komið þar, en Reykja-
víkurborg er hætt að lýsa upp garð-
inn, góðu heilli. Ættingjar sjá um
það sem kjósa. Þetta erindi sat og
situr enn, sem bæn, þetta er langur
formáli að stuttri minningarkveðju
til Arndísar Þórðardóttur. En því
vitna ég í þetta erindi? Arndís varð
hvorki köld né körg er hún eltist
og alls ekki, þótt andstreymi mætti
henni og hennar. Hún lifði lífinu
lifandi alla ævi. Hún gleymdi aldrei
vinum sínum, heldur gaf og gaf,
gaf af sjálfri sér bæði á gleði- og
sorgarstundum og ábyggilega
meira en okkur hin grunaði, sem
nutum hennar. Hún „geymdi ekki
gjafir sínar góðum vini í dánar-
krans“. En Arndís mundi ekki kæra
sig um, að ég tíundaði kosti henn-
ar, miklu fremur kysi hún, að
minnst væri glöðu stundanna og
þær voru margar, fyrr og síðar.
Ég leit í minningabók Verslunar-
skólans 1941 og þar blasti við
æskuglöð ung stúlka, 17 ára. Hvað
skrifaði Arndís á mína síðu? Auðvit-
að vísu:
Enga betri ósk ég man
inn að fara í þetta kver
en að heilög hamingjan
hóp af piltum færi þér.
IJka ótal minnispunktar s.s. „105
kr. túrinn gleymist seint — Hei, ú,
ú, kelirí afturí, á stjórnborða —
Gleym mér ei! Ég man þig.“ Margt
var í svipuðum dúr, enda í stíi við
aldur og áhugamál þess tíma. Við
litum þó aldrei á strákana „sem
eitt 4.b fagið“. En það var svo sann-
arlega gaman að njóta lífsins á
þessum árum og græskulaust grín
um allt og ekkert varð að aðhláturs-
efni. Þegar ég mætti í 2. bekk ’38,
vakti það furðu mína hvað stelpurn-
ar góndu á mig, en komst brátt að
raun um hvað olli því. Þær máluðu
sig ekki og voru ekki í silkisokkum.
Því breytti ég hið snarasta, hætti
að mála varirnar. Borgarbörn voru
Erfidrykkjur
P E R L A N
Sími 562 0200
ófijálsari en þorparar að vestan.
Einhvern tíma vorum við að skreppa
út af Framnesveginum, þá varð
ömmu hennar að orði: „Mikið þykir
mér vænt um, að hún Arndís mín
skuli vera í svona góðum félags-
skap.“ Tja, heyrði ég að baki mér
og flýtti mér að loka dyrunum. Þá
spurði vinkonan: „Hvernig í ósköp-
unum fórstu að því að smjaðra þig
inn á gömlu konuna, hún ætti bara
að vita að oftast stendur þú að
baki heimskuparanna." Ja, amma
dó án þess að vita betur.
Eiginmann sinn og börn og fjöl-
skyldur þeirra hefur Amdís elskað
og staðið að baki þeirra með sóma,
enda engin meðalmanneskja. Hún
var aldrei í vandræðum með að
fylla daginn því félagslynd var hún
með afbrigðum. Hvítabandið varð
hennar óskabarn og alls kyns
mannúðarmál og stund til að deila
með vinum fann hún alltaf, hvort
heldur þeir söfnuðust heima hjá
henni við komu Ellenar eða eftir
stórafmæli árgangsins, Víxla.
Hvers vegna allaf þar? Þarf nokk-
urt svar? Munnræpu hafa sumir,
en ég læt mér færara fólk skrifa
um starf og áhugamál Arndísar,
enda rétt tyllt niður tá um áhuga-
málin (og starfsferil).
Kannski er það höfuðeinkenni á
farsælu fólki að það stuðlar að ham-
ingju annarra. (P. Skúlason.) Ég
kveð Arndísi með sárum söknuði
og votta Baldri og fjölskyldunni
samúð mína heils hugar. Guð gefi
þeim styrk til að standa af sér
storminn.
Hulda Sigmundsdóttir.
Kveðja frá Hvítabandinu
í dag kveðjum við okkar kæru
félagssystur, Arndísi M. Þórðar-
dóttur. Arndís var einn af máttar-
stólpum Hvítabandsins um áratuga
skeið og vann félaginu og líknar-
málum þess sérlega vel og af brenn-
andi áhuga enda bar hún velferð
samborgara sinna mjög fyrir
brjósti.
Arndís sat í stjórn Hvítabands-
ins, fyrst sem ritari frá árinu 1968,
en síðan sem formaður frá 1976-
1988. Félagsþroski og góð greind
Arndísar kom vel fram í öllum henn-
ar verkum. Hún var traust og gott
að vinna með henni, hún var ósér-
hlífin og fylgin sér og verður skarð
hennar seint fyllt í röðum okkar.
Fjáröflun hvers konar er félagi
eins og Hvítabandinu nauðsynleg
og hafa félagskonur unnið margt
þrekvirkið í þeim málum. Fyrir rúm-
um tíu árum fékk Arndís þá snilld-
arhugmynd að Hvítabandið tæki að
sér rekstur verslunar í Furugerði
1. Nokkrar félagskonur slógu
skjaldborg um þessa hugmynd og
hafa unnið í sjálfboðavinnu í búð-
inni allan tímann. Arndís hefur séð
um innkaup og annað er að rekstr-
inum lýtur og verður það starf seint
fullþakkað.
Árið 1995 varð Hvítabandið 100
ára og af því tilefni gaf félagið út
bókina Aldarspor sem er saga
Hvítabandsins og jafnframt merk
aldarfarslýsing. Sjálfsagt þótti að
skipa Arndísi í ritnefnd bókarinnar
enda þekking hennar á störfum
félagins fyrr og nú mikil. Arndís
var gerð að heiðursfélaga Hvíta-
bandsins sama ár.
Arndís stóð ekki ein, eiginmaður
hennar, Baldur Sveinsson vélaverk-
fræðingur, studdi konu sína í hví-
vetna og nutum við góðvilja hans
til félagsins á margán hátt.
Ógleymanlegar eru sumarferðir
Hvítabandsins þar sem Baldur var
oftast með í för og nutum við þá
leiðsagnar hans og frásagnargáfu.
Við stöndum í mikilli þakkarskuld
við hann.
Arndísar er sárt saknað og við
þökkum henni allar þær stundir er
hún gaf okkur. Áhugi hennar á
starfi okkar verður okkur mikil
hvatning í framtíðinni. Blessuð sé
minning hennar.
Ástvinum hennar sendum við
hugheilar samúðarkveðjur og biðj-
um algóðan Guð að styrkja þá í
þeirra miklu sorg.
F.h Hvítabandsins,
Hervör Jónasdóttir formaður.
Hvítabandssystir okkar, Arndís
M. Þórðardóttir, er látin. Hún gekk
í félagið 1967 og frá upphafi var
hún í forystusveit þess, fyrst sem
ritari í átta ár og fonnaður þess á
árunum 1976 til 1988. Hún var auk
þess frumkvöðull að stofnun versl-
unar sem Hvítabandið rekur í Furu-
gerði 1. Arndís var framkvæmda-
stjóri og sá um öll innkaup og útrétt-
ingar fyrir verslunina. Einstök ósér-
hlífni og fómfysi var sá eiginleiki,
sem einkenndi öll hennar störf. Ekki
er ólíklegt að áhuga hennar á fé-
lags- og velferðarmálum megi rekja
til móður hennar, Ólafíu I. Þorláks-
dóttur,_ en hún var vinur og aðdá-
andi Ólafíu Jóhannsdóttur, stofn-
anda Hvítabandsins. Arndís var
kjörin heiðursfélagi Hvítabandsins á
100 ára afmæli félagsins 1995.
Arndís var hæg og ljúf með ríka
kímnigáfu. Öllum leið vel í návist
hennar. Störf hennar í þágu félags-
ins og annarra líknarfélaga voru
sjálfboðastörf og hún var þakklát
þeim félagssystram sem með henni
unnu. Að leiðarlokum þökkum við
henni hjartanlega allar samveru-
stundir á liðnum árum. Við sendum
eiginmanni hennar, Baldri Sveins-
syni, Þórunni, dóttur hennar, barna-
börnum, fósturbróður og öðrum
aðstandendum hugheilar samúðar-
kveðjur.
Kristín Gísladóttir,
Sigríður Sumarliðadóttir,
Unnur Jóhannesdóttir.
Kveðja frá Starfsmanna-
félagi Reykjavíkurborgar
Ein virkasta og ötulasta konan í
framvarðarsveit félagsins er látin.
Arndís Þórðardóttir var kosin til
trúnaðarstarfa innan félagsins árið
1972 og óslitið síðan hefur hún
gegnt hinum margvíslegustu störf-
um í þágu þess.
Hún sat um árabil í stjórn félags-
ins, svo og í fulltrúaráðinu til þessa
dags. Auk fjölmargra nefndarstarfa
hefur hún verið félagslegur endur-
skoðandi frá árinu 1985.
Öllum þessum störfum gegndi
Arndís með einstakri prúðmennsku
en jafnframt festsu og skarp-
skyggni. Hún var greind kona, vel
lesin og afar félagslega sinnuð.
Henni fylgdi blær menningar og
mannlegs skilnings, fólki leið vel í
návist hennar. Hún var dæmigerð
ímynd þess að hafa áhrif án þess
að brýna raustina. Slíkir máttar-
stólpar sem hún eru kjölfesta í hvaða
félagsstarfi sem er og lýsandi dæmi
um þá félagsmenn St.Rv., sem hafa
gegnum árin leitt félagið gegnum
ýmis boðaföl! og til þess stöðugleika
sem það býr við í dag.
í þessu tímafreka starfi sínu fyr-
ir félagið naut hún skilnings eigin-
manns síns, Baldurs Sveinssonar,
sem einnig hefur lagt félaginu
ómetanlegt lið.
Fyrir nær aldarfjórðungs óeigin-
gjarnt starf er nú þakkað heilum
huga og aðstandendum vottuð ein-
læg samúð.