Morgunblaðið - 22.11.1996, Blaðsíða 48
48 FÖSTUDAGUR 22. NÓVEMBER 1996
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
t
Útför ástkærrar móður okkar, tengda-
móður, systur og ömmu,
GUÐLAUGAR ÓSKAR
GUÐMUNDSDÓTTUR,
Dvalarheimili aldraðra,
Stykkishólmi,
fer fram frá Stykkishólmskirkju laugar-
daginn 23. nóvember kl. 14.00.
Blóm og kransar eru vinsamlega af-
þakkaðir, en þeim, sem vildu minnast
hennar, er bent á Dvalarheimli aldraðra
Stykkishólmi.
Sigurborg Þóra Jóhannesdóttir, Iftikar Qazi,
Karvel Hólm Jóhannesson, Guðfinna D. Arnórsdóttir,
Sturlaug Rebekka Rut Jóhannesdóttir, Godson Anuforo,
Kjartan Guðmundsson,
og barnabörn.
t
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar
og sonur,
ÓSKAR ÓÐINN VALDIMARSSON
skipstjóri,
Aðalgötu 8,
Hauganesi,
sem andaðist í Landspítalanum laugar-
daginn 16. nóvember sl., verður jarð-
sunginn frá Stærri-Árskógskirkju laug-
ardaginn 23. nóvember kl. 14.00.
Hanna Bjarney Valgarðsdóttir,
Berglind Ósk Óðinsdóttir,
Hólmar Hákon Óðinsson,
Jakob Valgarð Óðinsson,
Kristín Ragnheiður Óðinsdóttir,
Kristín Ragnheiður Jakobsdóttir,
Valdimar Kjartansson.
t
Eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir, afi og langafi,
MAGNÚS GUÐMUNDSSON
matsveinn,
Boðahlein 26,
Garðabæ,
verður jarðsunginn frá Hafnarfjarðar-
kirkju í dag, föstudaginn 22. nóvember,
kl. 15.00.
Þeim, sem vildu minnast hans, er bent
á Hrafnistu-heimilin.
Anna Margrét Eliasdóttir,
Ragnar S. Magnússon, Guðlaug P. Wium,
Svanhvít Magnúsdóttir, Kristján E. Halldórsson,
Elín G. Magnúsdóttir, Ágúst Oddsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Útför móður okkar, tengdamóður,
ömmu og langömmu,
ÞÓRUNNAR MARÍU
FRIÐRIKSDÓTTUR
frá Fljótavík,
sem andaðist í Sjúkrahúsi isafjarðar
18. nóvember, fer fram frá Hnífsdals-
kapellu Jaugardaginn 23. nóvember
kl. 14.00',
Helga Hansdóttir, Líndal Magnússon,
Þórunn Vernharðsdóttir,
Herborg Vernharðsdóttir, Ingólfur Eggertsson,
Bára Vernharðsdóttir, Hjörvar Björgvinsson,
Sigrún Vernharðsdóttir, Guðni Ásmundsson,
Jósep Vernharðsson, Hrafnhildur Samúelsdóttir,
barnabörn og langömmubörn.
t
JÓRUNN HELGADÓTTIR
frá Görðum,
verður jarðsungin frá Borgarneskirkju
laugardaginn 23. nóvember kl. 14.00.
Jarðsett verður að Borg.
Þeim, sem vildu minnast hennar, er
bent á St. Fransiscusspítalann í Stykk-
ishólmi.
Símon Sigurmonsson,
Helgi Sigurmonsson,
Guðmundur Sigurmonsson
og fjölskyldur.
HLIF
MA TTHÍASDÓTTIR
+ Hlíf Matthías-
dóttir fæddist í
Haukadal í Dýra-
firði 27. apríl 1899.
Hún lést á Sólvangi
í Hafnarfirði 10.
nóvember síðastlið-
inn og fór útför
hennar fram frá
Fossvogskirkju 21.
nóvember.
Það er svo ótal
margt sem kemur upp
í hugann nú þegar
Hlíf frænka er öll. Fyrstu minning-
ar mínar af þessum skörungi má
rekja aftur til bernsku minnar, en
þá vorum við nágrannar. Önnur
eins rausn og hjá Hlíf og Matthí-
asi syni hennar í Hæðargarðinum
er vandfundin. Það brást aldrei að
ríkulegar veitingar væru fram
bornar og það sem merkilegra var:
á svo örskömmum tíma að galdri
var líkast.
Mér er sérstaklega minnisstætt
tveggja vikna tímabil, þegar Hlíf
var ein í húsinu vegna fjarveru
sonar síns, Matthíasar, sem um
langt árabil og fram á síðasta ár
var stoð og stytta móður sinnar.
Mér og móður minni varð þá venju
fremur tíðförult í Hæðargarðinn.
Eldhúsið varð þá að einskonar
baðstofu til forna, þar sem Hlíf
var sagnabrunnurinn. Hún sagði
frá af svo mikilli innlifun að maður
gleymdi bæði stund og stað og var
fyrr en varði kominn á æskuslóðir
hennar í Haukadal í Dýrafirði og
stundum alla leið til New York.
Og hef ég aldrei kynnst þvílíkum
frásagnarkrafti hjá neinni konu.
Maður furðaði sig einnig á stál-
minni hennar; henni voru í barns-
minni atburðir sem áttu sér stað
þegar hún var aðeins 3ja ára göm-
ul og hafði jafnframt ljóslifandi á
hraðbergi atburði sem gerðust
áður en hún fæddist og hún hafði
haft spurnir af, og bar þar hæst
alræmd aðför breska landhelgis-
brjótsins að Hannesi Hafstein, sem
var þá nauðuglega bjargað frá
drukknun og hjúkrað í húsi for-
eldra hennar 1899. Þar komst allt
til skila; sjónaukinn sem fyrir til-
viljun var beint úr Haukadal út á
fjörðinn og varð Hannesi til lífs,
tunnan sem hann var lagður á til
að ná sjó úr iungum hans. Öll sú
saga. Þá sögu sagði hún raunar
með tilþrifum í útvarpið fyrir
tveimur árum.
Þegar ég kom svo heim eftir 9
ára útivist erlendis og hitti Hlíf
aftur, var það sama uppi á teningn-
um, viðmótið, heillandi brosið,
gestrisnin. Mér varð að orði og
meinti það: „Þú hefur ekkert elst,
þú ert enn eins og tvítug mann-
eskja í anda.“ Jafnvel undir það
síðasta, orðin 97 ára
gömul, kom hún fagn-
andi í dyragættina á
hækjunni góðu og
stefndi þaðan beint á
eldhúsið til þess að
reiða fram kræsingar
- og reitti samtímis
af sér sögur sem ly-
stauka. Vestfirska
seiglan lætur ekki að
sér hæða, hugsaði ég
með mér. Það er á
stundum sem þessum,
að það hvarflar að
manni hve andinn ber
stundum ótvírætt sigurorð af efn-
inu.
Hlíf sagði einu sinni við mig,
að úr því að hún hefði lifað vel
fram á tíræðisaldurinn, munaði
hana ekki um að lifa fram yfir
árið 2000; þar með hefði henni
auðnast að lifa á þrem öldum.
Engan bilbug var á henni að fínna
þrátt fyrir mjög þverrandi heilsu á
síðasta ári; hún bjó enn að minn-
ingum sínum og eins hinu, hve hún
naut þess að miðla þeim. Og hún
naut fleiri hluta, ýmissa smámuna,
að horfa á blómin sem teygðu sig
upp fyrir gluggakarminn í garðin-
um fyrir utan og sólargeislana sem
lagði inn um stofugluggann henn-
ar. Allt þetta gaf henni lífsfyllingu.
Það breytir þó ekki því að mað-
ur ann þeim svo sannarlega hvíldar
sem eiga að baki 97 ára ævi. Engu
að síður er ávallt sár sjónvarsviftir
að fólki sem hefur jafnstórt hjarta
og göfuga sál og Hlíf heitin afa-
systir mín. Þökk sé henni fyrir
ógleymanlega viðkynningu og
blessuð sé minning hennar.
Guttormur Helgi.
Það er bjartur eftirmiðdagur og
fallegt veður er ég banka á fjólu-
bláa hurðina í Hæðargarði. Eftir
nokkra bið heyri ég hægt fótatak
og hurðinni er lokið upp. Þar í
dyragættinni stendur Hlíf, hallar
sér á stafínn og býður mig, bros-
andi, velkominn. „Komdu sæll og
blessaður, Kristinn minn. Viltu ekki
fá þér kaffi áður en þið byrjið?"
Þeir voru margir eftirmiðdag-
arnir sem tekið var á móti mér á
þennan hátt og eru nú ein fimm
ár síðan ég endurnýjaði kynni mín
við Hlíf afasystur mína og Matthí-
as Ólafsson son hennar, eða Hassa.
Ég var svo heppinn að fá að njóta
handleiðslu Hassa, sem er mikill
meistari á sviði olíumálunar. Sótti
ég þau heim oftast vikulega til
þess að „þefa svolítið af olíunni"
eins og hann orðaði það. Ég naut
mikillar gestrisni í þessum heim-
sóknum og voru þær mér alltaf
tilhlökkunnarefni. Hlíf þreyttist
aldrei á að segja mér sögur m.a.
af afa mínum Ólafi H. Matthías-
syni heitnum en voru þau alla tíð
mjög samrýnd eða þar til hann
kvaddi 1987. Hann hafði verið mér
mjög kær og fannst mér ég eign-
ast meiri hlutdeild í honum í gegn-
um Hlíf. í bamæsku vom þau Hlíf
og afi óaðskiljanleg. Um nætur var
afi oft og iðulega með magaverki.
Bað hann þá um hana Iwu sína.
Þá læstu þau saman fótum, tókust
í hendur og rém fram og aftur.
Hvarf þá verkurinn en þau féllu í
svefn, hvort á sínum endanum.
Sagnageymd þeirra Haukdæl-
inga í Dýrafirði, snemma á öldinni
virðist ótæmandi og hefur verið
gerð góð skil af mörgum en einna
best af Jóhannesi Helga, bróður-
syni Hlífar. Þessi ævintýraheimur
stóð mér ljóslifandi fyrir hugskots-
sjónum yfir kaffibolla og krásum
í hverri viku. Honum miðlaði Hlíf
af slíku andríki, húmor og krafti
að ótrúlegt gæti talist af konu með
aðeins nokkur ár eftir í aldaraf-
mælið. Hlíf var ákaflega mikil og
sterk manneskja enda hefur hún
eflaust þurft á því að halda strax
í barnæsku; hörðum strákaheimi
Haukadals. Kom oft til þess, að
hennar sögn, að hún þurfti að beita
hnefarétti til þess að rétta hlut
þeirra systkina út á við, Marsibil
móður þeirra eflaust til mæðu.
Aldrei var setið auðum höndum,
ef ekki var verið að aðstoða önnum
kafna móðurina, naut sköpunar-
krafturinn sín í endalausum uppá-
tækjum. Eitt sinn um jólaleytið lék
þykk þokumóðan um frosna tjörn-
ina sem krakkarnir höfðu skautað
á, en þau höfðu fengið skauta frá
föður sínum, Matthíasi. í þetta
skiptið útbjuggu þau sleða svo
hann líktist skútu. Að því loknu
lýstu þau hann upp með kertum
er þeim var gefið og drógu það
um spegilslétta tjömina. Ur hlaði
fylgdust heimamenn með þessu
undursamlega ljósfari sem virtist
svífa yfir tjörninni og hverfa af
og til inn í móðuna.
Með tímanum urðu heimsókn-
irnar færri og lengra á milli þeirra.
Hlíf hrakaði og varð sífellt bundn-
ari við rúmið. Að lokum varð heils-
an svo slæm að flutningur á hjúkr-
unarheimili var óumflýjanlegur
eftir sambúð og umönnun Matthí-
asar til margra ára.
Þegar fréttir af andláti Hlífar
bárust mér, velti ég því fyrir mér,
og ekki í fyrsta sinn, hversu sterk
minning mín um hana er og hversu
dýrmætt það var að kynnast þess-
ari konu. Að hafa kynnst að ein-
hveiju leyti æðruleysi og lífsþrótti
þessarar kynslóðar. Það er arfleifð
sem yngri kynslóðum er mjög
mikilvægt að varðveita.
Nú er ljósfar Hlífar horfið inn i
leyndardóminn, inn í móðuna. Það
er von mín og vissa að þeir sem
eftir sitja og horfa á eftir úr hlaði
eigi eftir einhvern bjarma, ein-
hverjar fagrar minningar, sem
aldrei munu hverfa.
Guð geymi Iwu, afasystur.
Kristinn H.M. Schram.
SVERRIR KARL
STEFÁNSSON
+ Sverrir Karl Stefánsson
fæddist á Isafirði 16. sept-
ember 1975. Hann lést á heim-
ili sínu á ísafirði 13. október
síðastliðinn og fór útför hans
fram frá ísafjarðarkirkju 18.
október.
Okkur langar með fáum orðum
að kveðja æskuvin okkar og skóla-
félaga. Nokkur tími hefur liðið frá
fráfalli Sverris, þegar þessi grein
er skrifuð, en það hefur tekið okkur
dálitla stund að ná áttum og ekki
síst að sætta okkur við þá stað-
reynd að Sverrir skuli vera farinn
frá okkur.
Það er ætíð svo erfitt að kveðja
fólk í hinsta sinn, og ekki síst þeg-
ar það er á unga aldri, en sjaldan
er spurt um aldur þegar að kallinu
kemur.
Sverrir Karl var yndislegur
drengur, það hreinlega geislaði af
honum gleðin. Aldrei gæti maður
gleymt hans yndislega brosi sem
smitaði alla sem nálægt honum
voru, hann gaf okkur öllum svo
mikið sem umgengumst hann að
einhveiju leyti.
Þrátt fyrir að veikindi Sverris
hafi ávallt verið til staðar, höfðu
fáir það á orði og ekki voru þau á
margra vitorði. Hann bar sig svo
vel í hvívetna.
Elsku Sverrir Karl, við kveðjum
þig, hæfíleikaríkan myndarpilt og
sannan vin, með miklum söknuði.
Og eftir lifír minningin ein, sem
berst inn í huga okkar sem hlýtt
og yndislegt bros.
Elsku Stebbi, Rannsý og börn,
ástar- og samúðarkveðjur frá okkur
öllum.
Fyrrverandi skólasystkin í
Grunnskólanum á Isafirði,
árgangur 1975.
Formáli minningargreina
ÆSKILEGT er að minningargreinum fylgi á sérblaði upplýsingar
um hvar og hvenær sá, sem fyallað er um, er fæddur, hvar og hve-
nær dáinn, um foreidra hans, systkini, maka, og börn, skólagöngu
og störf og loks hvaðan útför hans fer fram. Ætlast er til að þessar
upplýsingar komi aðeins fram í formálanum, sem er feitletraður, en
ekki í greinunum sjálfum.