Morgunblaðið - 22.11.1996, Blaðsíða 49

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FÖSTUDAGUR 22. NÓVEMBER 1996 49
MAGNÚS I.S.
G UÐMUNDSSON
+ Magnús I.S.
Guðmundsson
fæddist á Gerðhöm-
rum í Dýrafirði 23.
ágúst 1909. Hann
lést á Hrafnistu í
Hafnarfirði 17. nóv-
ember síðastliðinn.
Magnús var yngstur
fimm barna hjón-
anna Guðmundar
Bjarnasonar og
Karólínu Friðriks-
dóttur. Systkini
Magnúsar voru
Kristján, Vilborg,
Bjarni og Ingveldur,
sem öll eru látin. Eina fóstursyst-
ur átti Magnús, Jenný Sigmunds-
dóttur, og býr hún í Hafnar-
firði. Magnús ólst upp í foreldra-
húsum, lengst af á Ketilseyri.
Hann réð sig fyrst í skiprúm 14
ára gamall og hófst þá tímabil í
ævi hans sem stóð í 30 ár.
Árið 1934 kvæntist Magnús
eftirlifandi eiginkonu sinni
Önnu Margréti Elíasdóttur.
Anna fæddist í Litlaholti í
Saurbæ í Dalasýslu 6.12. 1913.
Magnúsi og Önnu varð fjögurra
barna auðið og eru þrjú þeirra
á lífi: 1) Ragnar Stefán, f. 11.9.
1936, hans kona er Guðlaug P.
Wium, f. 15.10. 1937, þeirra
börn eru, Sigrún, f. 7.7. 1963,
hennar sonur er Atli
Bent Þorsteinsson,
f. 30.7. 1984; Þór, f.
9.7. 1964, d. 19.5.
1986, Magnús Páll,
f. 22.11. 1968, hans
sambýliskona er
Guðrún Bjarnfinns-
dóttir, f. 3.11. 1964,
þeirra dóttir er Þur-
íður, f. 16.5. 1993.
2) Svanhvít, f. 16.2.
1941, hennar maður
er Krislján E. Hall-
dórsson, f. 24.2.
1938, þeirra synir
Magnús Eðvald, f.
9.3. 1963, hans kona er Jónína
Kristjánsdóttir, f. 29.8. 1963,
þeirra dóttir er Svanhvít Helga,
f. 5.7. 1992; Halldór, f. 11.9.
1968, hans sambýliskona er Ingi-
björg Herta Magnúsdóttir, f. 8.5.
1965, þeirra sonur er Magnús
Eðvald, f. 26.6. 1996. 3) Elín
Guðmunda, f. 23.4.1953, hennar
maður er Agúst V. Oddsson, f.
3.4. 1945, þeirra sonur er Ragn-
ar Eggert, f. 30.3. 1978. Soninn
Elías Guðmund misstu þau
Magnús og Anna í frumbernsku,
hann fæddist 21.6. 1951 og lést
27.4. 1952.
Utför Magnúsar verður gerð
frá Hafnarfjarðarkirkju í dag
og hefst athöfnin klukkan 15.
í nokkrum orðum vil ég minnast
tengdaföður rníns, Magnúsar Guð-
mundssonar matsveins er lést 17.
nóvember sl. Nú eru 40 ár síðan
ég hitti hann fyrst og margs er að
minnast. Magnús er af þeirri kyn-
slóð er fór snemma að vinna fullan
vinnudag. Hann sagði mér eitt sinn,
að hann hefði verið níu ára gamall
er hann fór að vinna og fékk eitt-
hvað fyrir. Hann var 14 ára er
hann ráð sig sem háseti á togara
og var hann til sjós í um 30 ár.
Þegar Magnús hætti sjómennsku
hóf hann störf á Keflavíkurflug-
velli, en var ekki lengi þar. Hann
tók að sér að sjá um mötuney^i
vegna byggingar Borgarspítalans
hér í Reykjavík. En síðla árs 1957
hefur hann störf hjá Hrafnistu í
Reykjavík og veitir forstöðu eldhúsi
Hrafnistu hátt á þriðja áratug.
Tengdafaðir minn hafði brenn-
andi áhuga á félagsmálum sjó-
manna og var einn af þeim sem
beittu sér fyrir því, að matsveinar
á fiskiskipum yrðu sérdeild í Mat-
sveina- og veitingaþjónafélagi Is-
lands, en á þeim tíma voru mat-
sveinar í félagi með hásetum og
smyijurum. Um þátttöku Magnúsar
í félagsmálum væri hægt að rita
langt mál, en þetta læt ég nægja.
Eg vil þakka tengdaföður mínum
samveruna, allar góðu stundirnar.
Margs er að minnast. Mér er minn-
isstæð ferð er við fórum, ég og
Ragnar með Magnúsi og Önnu á
þeirra æskustöðvar. Eg mun aldrei
gleyma er við dvöldum í Dýrafirði
og gengum um í fjörunni. Tengda-
faðir minn var eins og táningur og
sagði við mig er hann horfði út á
fjörðinn sinn; Það er verst að ég
er aðeins farinn að gleyma, en hún
Anna mín man þetta allt saman.
Og svo brosti hann og hélt áfram
að ganga um í fjörunni sinni. Ég
mun heldur ekki gleyma faðminum
hans hlýja á sorgarstundu og orðun-
um góðu er eldri sonur okkar Ragn-
ars lést. Ekki heldur viðmóti hans
við böm okkar og barnabörn.
Og nú er stundin komin. Síðasta
siglingin fyrir þöndum seglum að
ströndinni þar sem foreldrar og
systkin, ættingjar og kærir vinir
bíða míns elskulega tengdaföður.
Já, sem reyndar voru komnir til
hans, að dánarbeði hans, tilbúnir
að fylgja honum. Sunnudagsmorg-
unninn 17. nóvember sl. verður
skýr í minningunni, þá er tengda-
faðir minn kvaddi þennan heim,
hægt og hljóðlega, saddur lífdaga,
en minning um góðan föður mun
lifa.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn Iátna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Far þú i friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Elsku Anna mín. Megi góður Guð
styrkja þig á þessari stundu. Mág-
konum mínum og fjölskyldum
þeirra bið ég Guðs blessunar.
Guðlaug P. Wium.
Lífið er fljótt,
líkt er það elding, sem glampar um nótt,
ljósi, sem tindrar á tárum,
titrar á bárum.
(M. Joch.)
Síminn hringir um miðja nótt á
hótemerbergi í útlöndum. Hann afí
þinn er dáinn. Það kom kannski
ekki á óvart, en það var samt sárt
að heyra það að nafni minn og afi
væri dáinn. Ótal minningarbrot
komu upp í hugann og birtust mér
eins og kvikmynd. Þegar afi kom
stoltur úr veiði með alla stóru lax-
ana. Þegar hann stóð niðri í grunn-
inum á Reynilundi 2. Þegar hann
tæplega sjötugur hljóp prakkarann
hann bróður minn uppi. Þegar ég
fékk að fara með honum og ömmu
inn á Hrafnistu og „hjálpa“ þeim í
stóra eldhúsinu. Þegar afi og amma
voru við útskrift okkar Jónínu í
Skotlandi og þegar hann spurði:
„Jæja, nafni minn, hvað er að frétta
úr pólitíkinni?“
Það var ávallt notalegt að koma
til ömmu og afa. Einhvern veginn
var það svo að óróleiki nútímans
vogaði sér ekki inn á heimili þeirra.
Þar var alltaf meiri ró en annars
staðar, alltaf þessi innilega um-
hyggja sem litlum dreng þótti gott
að fela sig í. Þau mörgu kvöld þar
sem við spiluðum manna, horfðum
á sjónvarp eða þegar ég fór með
vísuna sem amma hjálpaði mér að
semja. Hvergi hefur mér þótt ég
vera eins velkominn eins og á heim-
ili afa og ömmu.
Afa þótti vænt um sitt fólk og
vildi því allt hið besta. Hann var
hlýr og innilegur, en hafði líka
ákveðnar skoðanir á því hvernig
ætti að bera sig að hlutunum og
hvað væri rétt og rangt. Hann vildi
vita hvað strákurinn hugsaði. „Hvað
ætlar þú þér að verða, nafni minn?“
Og hann vildi leiðbeina nafna sínum
og sagði þá oftast: „Nafni minn, á
ég að segja þér nokkuð?" Hann var
ósérhlífinn og vinnusamur, var stöð-
ugt að og frekar hljóp en gekk um
eldhúsið á Hrafnistu. Ég býst við
að margir minnist hans þannig að
sjaldnast hafi hann verið kyrr.
Hraustur og hreyfði sig eins og
unglingur fram undir það síðsta.
Yfir honum fannst mér þó alltaf
vera ákveðin ró, ákveðin vissa. Ég
veit að hann átti sína trú. Hann
sagði mér að sér þætti gott að fara
í kirkju, honum fyndist hann alltaf
betri maður á eftir.
„Föðurland vort er á himni,“
sagði Páll postuli. Og nú ert þú,
elsku afi minn, lagður í langferð til
þíns föðurlands á himnum, til okkar
eilífu heimkynna. Þar bíður þín fjöldi
vina og ættingja, ný viðfangsefni,
ný störf. Því fylgir sársauki að sjá
á eftir þér í slíka langferð og að
vita að við sjáumst ekki um sinn.
Söknuðurinn er í sjálfum sér eigin-
gjarn því við vitum að þar sem þú
ert nú háir þér ekki þreyttur lík-
ami, heldur getur þú fullkomlega
óhindað gengið að þínum verkefn-
um, léttur í spori eins og þú átt að
þér.
Við Jónína og Svahvít Helga
sendum þér bestu óskir um góða
ferð og ánægjulega heimkomu og
biðjum góðan Guð að styrkja Önnu
ömmu og allt fólkið ykkar í söknuði
og sorg. Guð blessi minningu Magn-
úsar Guðmundssonar, afa míns og
nafna.
Magnús Eðvald Kristjánsson
Hin langa þraut er liðin,
nú loksins hlaustu friðinn,
og allt er orðið rótt,
nú sæll er sigur unninn
og sólin björt upp runnin
á bak við dimma dauðans nótt.
Fyrst sigur sá er fenginn,
fyrst sorgar þraut er gengin,
hvað getur grætt oss þá?
Oss þykir þungt að skilja,
en það er Guðs að vilja,
og gott er allt, sem Guði er frá.
(V. Briem.)
Svanhvít Helga.
Kæri frændi.
Nú, þegar leiðir okkar skilja um
sinn, er mér ljúft að þakka þér öll
okkar kynni.
I fyrstu minningum mínum ert
þú stóri frændinn, sem farinn er
úr föðurhúsunum til þess að sækja
gull í greipar Ægis, - svo afla megi
fjár og frama.
Ég minnist þess, hversu gaman
var, þegar þú komst í heimsókn
heim að Litla-Holti. Þá var sonurinn
að heimsækja mömmu og pabba,
bróðirinn systurnar sínar, stóri
frændi litla frænda, - frækinn full-
hugi alla æskuvinina sína.
Og ég man, þegar þið Anna kom-
uð fyrst heim að Litla-Holti, svo
hugljúf og sæl. Og svo kom Ragnar
líka. Þá var Andrés yngri bróðir
minn þar einnig. Síðar var litla
barnið, hún Svana, líka með í för.
En hún Ella kom ekki í heiminn
fyrr en við vorum farin frá Þingeyri.
Ég minnist þess enn, þegar þið
Anna fóruð „út á Pláss“ og keyptuð
slöngu til þess að gefa mér í hjólið
mitt, þegar ég gat ekki bætt gömlu
slönguna meira.
ég man líka, þegar jólapakkamir
frá ykkur voru að koma. Þegar þið
voruð í heimsókn var alltaf sólskin
á Litla-Holti. Ég minnist hlýjunnar
á Skúlaskeiðinu, sem ég naut hjá
ykur Önnu í ríkum mæli, þegar ég
var að koma í helgarheimsóknirnar
mínar til ykkar á fyrstu Reykjavík-
urárunum mínum.
Ég man ánægjulegar heimsóknir
ykkar til okkar Sigrúnar í Mjólkár-
virkjun, Borgarnes og Andakílsár-
virkjun, - og hversu elskulegur þú
varst alltaf við börnin okkar.
Ég man þig í fyrstu minningum
mínum sem ljúfa, góða og stóra
frændann, - og þannig varstu alla
tíð mér og Sigrúnu og börnunum
okkar, og Andrési og börnunum
hans.
Já, ég hef margs að minnast og
margt að þakka þér. Þú varst mér
mikill og góður frændi.
Anna mín, við Sigrún sendum
þér og fjölskyldunni okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Bjarni Skarphéðinsson.
Nú, þegar Magnús Guðmundsson
er fallinn frá, vil ég minnast hans
nokkrum orðum.
Við kynntumst fyrir 36 árum
þegar ég kom til starfa í Garða-
hreppi, sem nú er Garðabær.
Magnús var þá búsettur þar og
var raunar með fyrstu íbúum þétt-
býlisins sem síðar varð í sveitarfé-
laginu, bjó ásamt fjölskyldu sinni í
Breiðási. Síðar byggði hann í Lunda-
hverfí en síðustu árin bjuggu þau
hjónin í Boðahlein við Hrafnistu.
Magnús kom mér fyrir sjónir sem
glaðvær og félagslyndur maður, þó
fastur fyrir og sagði skoðanir sínar
á mönnum og málefnum umbúða-
laust og óhikað. Þegar ég svo kynnt-
ist honum betur sannfærðist ég um
að þessir væru eiginleikar hans.
Magnús tók virkan þátt í starfi sjálf-
stæðismanna. Hann var meðal
stofnenda Sjálfstæðisfélags Garða-
og Bessastaðahrepps, nú Sjálfstæð-
isfélag Garðabæjar, og gegndi þar
formennsku um skeið.
Á fyrstu árum þess félags voru
spilakvöld haldin reglulega yfir vetr-
armánuðina. Þar var Magnús lengi
við stjórn.
Hann tók einnig virkan þátt í
starfi Sjálfstæðismanna í Reykja-
neskjördæmi og var fulltrúi síns
félags á fundum kjördæmisráðsins
• um árabil.
Fyrir þessi störf hans í þágu
málstaðar okkar sjálfstæðismanna
eru nú færðar hugheilar þakkir.
Persónulega þakka ég dyggan
stuðning og vináttu á liðnum ára-
tugum.
Hér er góður maður genginn.
Hann náði háum aldri en hélt heilsu
sinni fram á síðustu ár. Hans er
sárt saknað af öllum þeim mörgu
sem höfðu af honum kynni á langri
vegferð.
Eftirlifandi eiginkonu og niðjum
eru færðar innilegar samúðarkveðj-
ur vegna fráfalls þessa mæta
manns.
Ólafur G. Einarsson.
Þegar ég á skólaárum mínum um
1950 var til sjós heyrði ég fljótt
getið Magnúsar Guðmundssonar
matsveins á togaranum Röðli frá
Hafnarfirði. Mjög góður rómur var
gerður að störfum Magnúsar og
allir þeir sem notið höfðu matreiðslu
hans luku upp einum munni um
ágæti hans ekki aðeins sem kokks
heldur einnig sem manns. Nokkrum
árum síðar kynntist ég Magnúsi
Guðmundssyni og átti eftir að sann-
reyna það sem ég hafði heyrt um
manninn og ekkert það hafði verið
sagt sem hann stóð ekki við.
Við alþingiskosningarnar 1956
höguðu atvikin því svo að við Magn-
ús urðum samstarfsmenn á kosn-
ingaskrifstofu Sjálfstæðisflokksins
í Hafnarfirði. Það varð ekki aðeins
upphaf að nánu samstarfi okkar á
vettvangi stjórnmálanna heldur og
vináttu sem mér og mínu fólki hefur
verið ómetanleg. Áhuga Magnúsar
og elju nutu sjálfstæðismenn í ríkum
mæli á meðan heilsa hans leyfði.
Þegar Magnús Guðmundsson hætti
störfum til sjós tók hann við stjóm
matreiðslunnar á Hrafnistu í
Reykjavík og vann þar þar til starfs-
deginum lauk. Þangað fylgdi honum
hans góða eiginkona Anna Elías-
dóttir. Afar ánægjulegt var að heim-
sækja þau hjónin þangað og njóta
gestrisni þeirra. Þau voru dáð af
öllum þeim sem þar bjuggu og réðu
ríkjum. Veit ég að sumir vinir okkar
hefðu í dag viljað geta kvatt Magn-
ús með þakklæti.
í stjórnmálum eins og { eldhúsinu
á Hrafnistu og endranær í lífí Magn-
úsar naut hann eiginkonu sinnar
hennar Önnu. Brennandi áhugi
hennar fyrir frelsi einstaklingsins
til orðs og athafna og vilji til að
efla þá hugsjón var henni í blóð
borinn. Hún þekkti það af eigin
raun sem eiginkona sjómannsins
hvers virði sjálfstæði einstaklingsins
er.
Vinur minn, Magnús Guðmunds-
son, hefur fengið hvíld. Ég veit að
sjálfstæðismenn þakka honum óeig-
ingjörn störf og persónulega þakka
ég honum vináttu og tryggð. Við
biðjum honum Guðs blessunar og
fjölskylda mín sendir Önnu og börn-
unum þeirra og fjölskyldum samúð-
arkveðjur.
Matthías Á. Mathiesen.
Látinn er góður vinur minn,
Magnús Guðmundsson, matsveinn
og fyrrum bryti mötuneytis Hrafn-
istu í Reykjavík, 87 ára að aldri.
Árið 1971 lágu leiðir okkar Magn-
úsar saman. Eg hafði tekið að mér
framkvæmd sjómannadagsins í
Reykjavík, en hann var þá starfandi
bryti á Hrafnistu. Eldlegur áhugi
hans á félagsmálum og pólitík vakti
athygli mína á manninum og síðar
gott samstarf í hópi sjálfboðaliða
við uppbyggingu barnaheimilis sjó-
mannadagsins í Hraunkoti í Gríms-
nesi þar sem oft gafst tími til fjör-
ugra umræðna um lífíð og tilveruna
og nálgun við innri mann.
Magnús var ungur að árum þegar
hann fór að vinna fyrir sér og fjórt-
án ára hófst hans sjómannsferill
sem háseta á togara, en á togurum
starfaði hann samfellt í rúm 30 ár,
lengst af sem matsveinn. Hann var
einn af stofnendum sérdeildar mat-
sveina á fískiskipum innan sam-
bands matreiðslu- og framreiðslu-
manna þar sem hann gegndi for-
mennsku. Matsveinar á fískiskipum
með Magnús í fararbroddi stuðluðu
að stofnun Sjómannasambands ís-
lands 1957 og þar sat hann í stjóm
um nokkurra ára skeið og á því ári
hóf hann störf sem bryti á Hrafn-
istu í Reykjavík. Hann sat í mörg ár
í Sjómannadagsráði, í skólanefnd
Matsveina- og veitingaþjónaskól-
ans, á fjölmörgum þingum Alþýðu-
sambandsins, Sjómannasambands-
ins og Slysavamafélags íslands.
Árið 1983 lét Magnús af störfum
eftir 26 ára starf hvar hans spor
mörkuðu leiðir til framfara Hrafn-
istuheimilanna á miklum umbreyt-
ingartímum. Þökk sé honum og hans
eftirlifandi eiginkonu, Önnu Elías-
dóttur, fyrir áratuga sjálfboðaliða-
starf á skemmti- og spilakvöldum
fyrir þá öldruðu sem á Hrafnistu-
heimilunum hafa búið. Mikið var af
sér gefíð til ómældrar ánægju fyrir
þá öldmðu er í ríkum mæli nutu.
Við kveðjum góðan stuðnings-
mann Sjómannasamtakanna, þökk-
um samfylgdina og vottum ástvin-
um Magnúsar Guðmundssonar okk-
ar dýpstu samúð.
Fyrir hönd Sjómannasamtakanna
í Reykjavík og Hafnarfirði,
Guðmundur Hallvarðsson.

Gufuneskirkjugarður
Leiðalýsingarfrá 1. sunnudegi í aöventu til 13. dags jóla
Rafþjónustan Ljós ehf. Klapparberg 17 • 111 Reykjavík
Símar 587 4422
587 4423