Morgunblaðið - 23.11.1996, Page 41
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
LAUGARDAGUR 23. NÓVEMBER 1996 41
BJARNIÓMAR
STEINGRÍMSSON
■4- Bjarni Ómar
■ Steingrímsson
fæddist á Siglufirði
23. júlí árið 1959 og
ólst upp í Stóra-
Holti í Fljótum.
Hann lést af slys-
förum 12. nóvem-
ber síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru Svava Sigurð-
ardóttir, sem er lát-
in, og Steingrímur
Þorsteinsson, sem
dvelur nú á ellideild
Sjúkrahúss Siglu-
fjarðar. Bjarni var
yngstur tíu systkina. Hann var
athöfnin
ókvæntur og barn-
laus.
Bjarni starfaði
lengst af sem sjó-
maður, ýmist sem
háseti, kokkur eða
vélstjóri og nú síð-
ast var hann á Faxa
RE sem gerður er
út frá Reykjavík.
Bjarni var búsettur
á Grettisgötu 84 í
Reykjavík.
Utför Bjarna
Ómars fer fram frá
Barðskirkju í Fljót-
um í dag og hefst
klukkan 14.
Mikið megum við mennirnir
okkur lítils gegn náttúruöflunum.
Enn einu sinni hefur hafið hrifið
til sín einn af sínum bestu sonum.
Þá fyrst þegar landkrabbinn
stendur frammi fyrir slíkri ískaldri
staðreynd skynjar hann í hvers
kyns hættu sjómenn þessa lands
eru daglega. Bjarni Steingrímsson
vildi þó helst hvergi annars staðar
starfa. Hann var nýbúinn að end-
urheimta plássið sitt á Faxa RE
eftir nokkurra mánaða hlé við
störf í landi, og fór hann ekki
dult með ánægju sína yfir að vera
kominn aftur út á sjó.
Enginn sér sína ævi fyrir og
enginn gat heldur séð að sú röð
tilviljana sem leiddi hann aftur til
starfa á sjó myndi einnig leiða
hann á vit örlaga sinna. En vegir
Guðs eru órannsakanlegir og við
efasemdarfólkið, sem eftir sitjum
harmi lostin, verðum að trúa því
að hvert lítið sem stórt atvik í
þessu lífi hafi aðra og stærri merk-
ingu þótt hún sé okkur sem eftir
lifum kannski hulin enn um sinn.
Kynni mín af Bjarna voru ekki
löng, en samt sem áður mun ég
sakna sárt hressilega Fljóta-
mannsins sem alltaf kom mér í
gott skap, þegar ég heyrði klingj-
andi norðlenskuna hinum megin á
símalínunni. Efst er mér í huga á
þessari sorgarstundu innilegt
þakklæti fyrir þá vináttu sem hann
sýndi okkur báðum en þó ekki síst
eiginmanni mínum, gömlum skips-
félaga sem hann sá alltaf ástæðu
til að hringja í og spyija um þegar
hann sjálfur var í landi og sá síðar-
nefndi við störf úti á sjó. Auðvitað
hefðum við viljað njóta þessarar
vináttu ennþá lengur, en tíminn
verður ekki stöðvaður og atburða-
rásinni því miður ekki snúið við.
Því verða samverustundir á nýjum
heimilum beggja, fyrirhugaðar
heimsóknir til skyldmenna hans í
Fljótunum eða ferðir upp í Borgar-
fjörð að .bíða betri tíma. Því við
HÉÐINN SKÚLASON
+ Héðinn Skúlason lögreglu-
fulltrúi fæddist í Króktúni
í Landsveit 26. ágúst 1929.
Hann lést á öldrunardeild
Landspítalans í Hátúni 10B 11.
nóvember síðastliðinn og fór
útför hans fram frá Bústaða-
kirkju 19. nóvember.
í gegnum árin hefur mér alltaf
verið minnisstæður dagurinn sem
Hilmar kynnti mig fyrir pabba sín-
um. Við vorum til þess að gera
ný farin að vera saman og það
var ekki laust við að ég væri hálf
óttaslegin, en sá ótti reyndist svo
sannarlega ástæðulaus. Héðinn
tók mér opnum örmum og mér
fannst eins og ég hefði alltaf þekkt
hann. Það var ekki svo sjaldan sem
við Hilmar leituðum ráða hjá
Héðni, við vorum bæði ung og
óreynd og það var stundum ekki
vanþörf á að reyna að leiðbeina
okkur.
Eftir að við fórum að búa var
oft þröngt í búi á litla heimilinu
okkar, þá komu Héðinn og Nanna
oft færandi hendi með mat og
annað þarflegt, það er gott að eiga
góða að. Það kom aldrei annað til
greina hjá mér en að skíra frum-
burðinn Héðin í höfuðið á afa sín-
um og ber hann það nafn með
stolti. Því miður gátu þeirra sam-
verustundir ekki verið margar
vegna veikinda Héðins afa en
minningarnar og myndirnar af
þeim segja sína sögu.
Ég hef fylgst með veikindum
Héðins úr fjarlægð eftir að leiðir
okkar Hilmars skildu og hef dáðst
að dugnaði þínum og þolinmæði,
Nanna mín.
Kæra fjölskylda, ég votta ykkur
samúð mína.
Héðinn minn, guð blessi þig.
Þakka þér fyrir allt sem þú hefur
gert fyrir mig og mína.
Ragnheiður Steinsen.
trúum því að leiðir muni liggja
saman að nýju, þó síðar verði.
Ættingjum og vinum Bjarna send-
um við okkar hugheilu óskir um
að Almættið megi styrkja þau og
leiða í sorg sinni.
Dagmar Guðrún Gunnars-
dóttir, Brjánn Arni Olason.
Eyjan í norðri, sem við íslend-
ingar byggjum, er ekki búin fjöl-
breytilegum skilyrðum til lífsviður-
væris. Guð hefur fært okkur hafið
umhverfis landið og gætt það
miklu sjávarfangi. Nú á tímum er
mikið rætt og ritað um hafið og
það sem það gefur og almennt er
kallað auðlind þjóðarinnar.
íslenskir sjómenn hafa sótt
þangað björg í bú í aldanna rás.
Það hefur ekki þótt auðvelt að
sækja á hafið. Hættur vilja leyn-
ast víða. Því hafa sjómenn oft orð-
ið að sjá á bak félögum og vinum
í greipar þess. Það er mikil fórn.
Fórn sem veraldlegur auður fær
ekki bætt.
Við skipveijar á mb. Faxa RE
máttum horfa á félaga okkar tek-
inn frá okkur í miðri önn veiðanna.
Er Bjarni Steingrímsson féll
útbyrðis vorum við felmtri slegnir.
Hafíð hafði tekið sinn toll. Líf var
frá okkur tekið, en hinum jarð-
nesku leifum skilað. Bjarni hafði
verið skipverji um borð í mb. Faxa
RE í fjögur ár, með nokkrum hlé-
um. Hann var sá maður sem öllum
þótti vænt um. Auk þess að vera
góður og skemmtilegur, var hann
mjög harður af sér, og ætíð stað-
ráðinn í að gefa sig ekki, þótt
stundum væri erfitt til athafna og
ekki gengi allt sem skyldi.
Bjarni var uppalinn og ættaður
úr Fljótunum í Skagafirði. Hann
var nýfluttur til Reykjavíkur.
Honum varð tíðrætt um sveitina
sína. Þaðan átti hann mætar
minningar, sem greinilega höfðu
mótað hann frá unga aldri. Bjarna
þótti gaman að spila, og var nokk-
uð glúrinn bridsspilari. Verður
hans sárt saknað, þegar spila-
stokkurinn verður lagður á borð-
ið.
Er við kveðjum Bjarna með
trega og söknuði, sendum við
okkar innilegustu samúðarkveðj-
ur til föður hans og systkina, og
annarra ættingja og vina. Guð
blessi ykkur öll.
Ahöfnin á Faxa.
Fyrir hönd okkar vélstjóranna
á Faxa RE 24 langaj mig til þess
að minnast Bjarna Ómars nokkr-
um orðum, en eitt af því, sem
hann tók að sér hér um borð, var
að leysa okkur vélstjórana af, ef
við þurftum að komast í frí.
Bjarni var ákaflega þægilegur
maður að hafa með sér og ávallt
reiðubúinn í hvaða verk sem var,
enda afar duglegur og góður
verkmaður. Hann var fjarskalega
glaðlyndur og hrókur alls fagnað-
ar, og af því að minnst er á hrók,
þá kemur í hugann, að hann var
býsna glúrinn skákmaður og einn-
ig vel liðtækur bridsspilari. Bjarni
var einlægur og fann maður vel
hve hjartahlýr og góður drengur
hann var.
Það getur enginn gert sér í
hugarlund, hve skelfilegur at-
burður það er, þegar skipsfélagi
manns og vinur er skyndilega
horfinn í hafið, án þess að nokkuð
sé hægt að gera til þess að af-
stýra því, og hve biðin er hræðileg
á meðan hans er leitað í myrkr-
inu, og lítið annað hægt að gera
en biðja til Guðs um að hann finn-
ist fljótt.
En Bjarni heitinn fannst ekki
nógu fljótt, svo nú er hann kom-
inn yfir móðuna miklu, svo óra-
langt um aldur fram, og við sem
eftir lifum eigum aðeins minning-
una um góðan dreng.
Bjarni heitinn gekk til liðs við
okkur á Faxa í byijun ágúst 1992,
og fyrir þann tíma veit maður
eðlilega frekar lítið um hans líf.
Þó sagði hann okkur ýmislegt sem
hent hafði á æskustöðvunum í
Fljótunum, og það leyndi sér ekki
hve hjartfólgin sveitin hans var
honum. Einnig tók maður fljótt
eftir því, hve náin tengsl voru á
milli hans og fjölskyldunnar, því
það liðu aldrei margir dagar á
milli þess, að þeir hringdu hvor í
aðra bræðurnir, aðeins til að
spjalla saman og heyra hver í
öðrum. Eins lét hann aldrei hjá
líða að skreppa til föður síns á
elliheimilinu á Siglufirði, þegar
við komum þar inn til löndunar
og hann átti frí.
Ég votta fjölskyldu hans, öllum
ættingjum og vinum, okkar
dýpstu og innilegustu samúð og
bið Bjarna heitnum og ykkur öll-
um Guðs blessunar.
Stefán Unnar Magnússon.
RAGNHEIÐUR
BJÖRNSDÓTTIR
+ Ragnheiður
Björnsdóttir
fæddist í Reykja-
vík 6. júní 1904.
Hún lést í Sjúkra-
húsi Akraness 29.
október síðastlið-
inn. Ragnheiður
fluttist með for-
eldrum sínum til
Akraness 1915 og
átti þar heima síð-
an. Arið 1926 gift-
ist hún Júlíusi Ein-
arssyni, f. 1902, d.
1973, sjómanni frá
Bakka á Akranesi.
Þau eignuðust sjö börn. Börn
Ragnheiðar og Júlíusar: Ein-
ar, f. 1927, d. 1981, Gunnar,
f. 1928, Grétar, f. 1928, d.
1993, Guðmundur, f. 1929,
Júlíus, f. 1932, d. 1981, Fríða,
f. 1942, Valur, f. 1945.
Útför Ragnheiðar fór fram
í kyrrþey 4. nóvember síðast-
liðinn.
Mig langar til að minnast með
fáeinum orðum hinnar mætu konu
Ragnheiðar Björns-
dóttur. Ég þekkti
Röggu, eins og hún
var ætíð kölluð, frá
barnæsku, en hún var
gift Júlíusi Einarssyni,
föðurbróður mínum.
Fyrir rúmlega
þremur áratugum
tóku þau hjónin mig
inn á heimilið sitt til
vetrardvalar vegna
skólagöngu, sem þá
var ekki í boði í
heimabæ mínum. Þar
naut ég umhyggju
þeirra, „eina barnið á
heimilinu“, sem ég kunni vel að
meta, komin úr stórum systkina-
hópi.
Aðumefndan vetur missti ég
föður minn og einnig móðurbróð-
ur, sem ég hafði alist upp með.
Þó að Ragga væri ekki opinská á
tilfinningar sínar, kunni hún með
framkomu sinni að sefa sárustu
sorgina.
Þessi vetrardvöl fannst henni
alltaf hafa verið sjálfsögð, þótt
ekkert endurgjald kæmi fyrir.
Á milli okkar Röggu myndaðist
vinátta, sem aldrei féll skuggi á,
og svo varð einnig síðar um eigin-
mann minn og dætur. Nokkrum
sinnum dvaldist hún hjá okkur
yfir sumartímann, og var það sér-
staklega ánægjulegt.
Það var Röggu sárt að missa
mann sinn, og tæplega áratug síð-
ar varð hún, öldruð kona, að þola
enn mikil áföll, þegar tveir synir
hennar létust af slysförum með
um það bil mánaðar millibili.
Ragga ól upp dótturson sinn og
augastein, Erling. Undanfarin ár
hefur hann verið við nám í Banda-
ríkjunum með fjölskyldu sína. Var
henni tíðrætt um hann og auð-
fundið að hún saknaði hans mikið.
Síðustu sex árin dvaldist Ragga
á dvalarheimilinu Höfða í heimabæ
sínum, nema skamman tíma sem
hún var á sjúkrahúsinu áður en
hún lést.
Aðstandendum sendi ég samúð-
arkveðjur. Blessuð sé minning vin-
konu minnar, Ragnheiðar Bjöms-
dóttur.
Sofðu vel, sofðu rótt.
Nú er svartasta nótt.
Sérðu sóleyjarvönd.
Geymd'ann sofandi í hönd.
Þú munt vakna með sól.
Guð mun vitja um þitt ból.
Krístín Helgadóttir.
Skilafrest-
ur minn-
ingar-
greina
Eigi minningargrein að birtast á
útfarardegi (eða í sunnudags-
blaði ef útför er á mánudegi),
er skilafrestur sem hér segir: I
sunnudags- og þriðjudagsblað
þarf grein að berast fyrir hádegi
á föstudag. í miðvikudags-,
fimmtudags-, föstudags- og
laugardagsblað þarf greinin að
berast fyrir hádegi tveimur virk-
um dögum fyrir birtingardag.
Berist grein eftir að skilafrestur
er útrunninn eða eftir að útför
hefur farið fram, er ekki unnt
að lofa ákveðnum birtingardegi.
J3ásamlegar sannanir
og dularfull fyrirbrigði
Frægustu miðlar íslands settu
þjóðfélagið á annan endann.
Voru þeir í beinu sambandi við annan
heim - eða ómerkiiegir loddarar?
Bjami Guðmoreson og PdJ Ásger Ásgeirsson
höfiindcr bókarinnar.