Morgunblaðið - 27.11.1996, Síða 42

42 MIÐVIKUDAGUR 27. NÓVEMBER 1996
MORGUNBLAÐIÐ
IVAR HANNESSON
+ ívar Hannesson
var fæddur í
Ananaustum í
Reykjavík hinn 15.
febrúar 1913. Hann
lést á Landspítalan-
um hinn 19. nóvem-
ber siðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Hannes Signrðsson
sjómaður í Ána-
naustum, f. 26. mars
1873, og Ingunn
ívarsdóttir hús-
freyja, f. 13 septem-
ber 1876. Hann átti
fjóra bræður: Ing-
var, Stefán, Valdimar og Ragn-
ar sem allir eru látnir, eina
systur, Ragnheiði, sem lést
barnung, og uppeldissystur,
Ágústu Jónasdóttur, sem einnig
er látin.
Hinn 16. maí 1941 kvæntist
Ivar eftirlifandi eiginkonu
sinni, Matthildi Jónsdóttur, f.
8. febrúar 1922. Hún er dóttir
Jóns Benediktssonar bónda á
Krossi í Innri-Akraneshreppi
og konu hans Valdísar Ragn-
heiðar Jóndóttur. Börn þeirra
ívars og Matthildar
eru Ingunn, hús-
móðir í Reykjavík,
f. 29. maí 1942, gift
Guðmundi Jónssyni
húsasmíðameistara
og eiga þau þijú
börn; Valdís Ragn-
heiður, banka-
starfsmaður á
Akranesi, f. 20.
mars 1948, gift Við-
ari Stefánssyni lög-
reglufulltrúa, og
eiga þau fjögur
börn; Herdís, sölu-
maður í Mos-
fellsbæ, f. 12. janúar 1950, gift
Inga Þór Vigfússyni flugvirkja,
þau eiga fjögur börn; og ívar
vélfræðingur á Selljarnarnesi,
f. 1. maí 1958, giftur Árnýju
Sigríði Jakobsdóttur húsmóður
og eiga þau fjögur börn. Barna-
börn þeirra Ivars og Matthildar
eru nú orðin 15 og barnabarna-
börn 13. _
Útför ívars verður gerð frá
Fríkirkjunni í Reykjavík í dag
og hefst athöfnin klukkan
13.30.
Mig langar _að minnast tengda-
föður míns ívars Hannessonar
nokkrum orðum. Hann var ekki
áberandi maður í þjóðfélaginu og
ekki verða gerðar veislur á ríkisins
kostnað í minningu hans.
Ég kom fyrst á heimili þeirra
hjóna Matthildar Jóndóttur og
ívars í Granaskjóli 11 fyrir nær
réttum 28 árum og hitti þá fyrir
hljóðlátan heimilisföður sem hafði
það að sínu helsta áhugamáli að
búa fjölskyldu sinni gott og öruggt
heimili og honum fórst það vel úr
hendi.
Mér verður stundum hugsað til
þess þegar maður les í minningar-
greinum um gengna menn, að þeir
hafi búið sér og sínum menningar-
heimili. Þá hefur mér skilist að um
hafi verið að ræða menningu og
listir.
Nú að ívari gengnum hugsa ég
til baka og minnist stunda á þeirra
góða heimiji sem er íburðarlaust,
en fallegt. Ég man eftir samræðum
þegar vinir og kunningjar voru í
heimsókn. Þá voru umræðurnar
ekki alltaf það sem flokkast nú
undir menningu og listir, heldur
um lífsins gagn og nauðsynjar, ís-
lenskir þjóðhættir, skáldskapur,
ferðalög um landið og að ógleymdri
stéttabaráttunni.
Oft voru umræðurnar fjörlegar
og gott væri ef mörg innlegg
tengdaföður míns í þær væru
geymd. Nú eru margir þessir vinir
og kunningjar þeirra Matthildar og
ívars farnir yfír móðuna miklu og
efa ég ekki að þar verður nú glatt
á góðri stund.
Eg kann ekki að segja nægjan-
lega vel frá lífshlaupi ívars Hannes-
sonar. Hann var Reykvíkingur, en
dvaldi í Flóanum sem barn. Þangað
var hann sendur vegna veikinda
móður sinnar. Ég held að hann
hafi litið á Flóann sem sína sveit,
enda átti hann þaðan margar minn-
ingar.
Ivar lærði vélvirkjun í vélsmiðj-
+
Ástkær systir min og mágkona,
KRISTlN H. SIQFÚSDÓTTIR
frá Seyðisfirði,
Bólstaðarhlíð 68,
Reykjavík,
andaðist á hjúkrunarheimilinu Skjóli 26. nóvember.
Ragnheiður Sigfúsdóttir,
Guðmundur Guðjónsson.
t
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir og afi,
ÞÓRÐUR J. GUNNARSSON,
Efstaleiti 10,
Reykjavik,
sem lést fimmtudaginn 21. nóvember,
verður jarðsunginn frá Dómkirkjunni
föstudaginn 29. nóvember kl. 13.30.
Þeim, sem vilja minnast hans, er bent
á heimahlynningu Krabbameinsfélags-
:ns.
Guðrún fsberg,
Nína Þórðardóttir, Tómas Ingi Olrich,
Gunnar Þórðarson, Sunneva Hafsteinsdóttir
og barnabörn.
Lokað
Afgreiðsla ökunámsdeildar og skrifstofa Umferð-
arráðs verða lokaðar eftir klukkan 12.00 miðviku-
daginn 27. nóvember nk. vegna útfarar
GUÐJÓNS GUÐMUNDSSONAR, prófdómara.
Umferðarráð.
MIIMNINGAR
unni Héðni og fór síðan í Vélskól-
ann og lauk þar námi. Hann stund-
aði sjómennsku sem vélstjóri og
síðast á skipum Eimskipafélags
íslands. Hann kom í land á stríðsár-
unum og starfaði í áratugi hjá
Mjólkursamsölu Reykjavíkur, uns
hann hætti störfum sakir aldurs.
Þegar ég settist niður til þess
að skrifa þessi fátæklegu minn-
ingarorð leitaði hugurinn til baka
og maður spyr sig hvað það sé sem
gerir hvern einstakling svo mikil-
vægan. Við því er ekkert einhlítt
svar, en ég veit hvað gerði tengda-
föður minn svo mikilvægan í mín-
um augum. Það voru lífsskoðanir
hans og hversu hann var þeim trúr.
Hann trúði á mikilvægi samhjálpar
og réttlátrar skiptingar. Svoleiðis
skoðanir voru kallaðar ýmsum
nöfnum, en hann lét það sem vind
um eyrun þjóta, enda festist hann
aldrei í neinum kreddukenningum.
Hann fékk aldrei nokkurn skapað-
an hlut fyrir ekki neitt, en komst
vel af og miðlaði af sínu.
Nú er þessi heiðursmaður búinn
að yfirgefa þetta tilverustig. Ég
veit að hann trúði á eitthvert fram-
hald og gerði nokkuð í að kynna
sér það. Hann var víðlesinn á þeim
sviðum sem og mörgum öðrum.
Hann lauk jarðvist sinni eftir
nokkuð erfiða sjúkdómslegu, en
náði að þrauka þar til ívar sonur
hans kom í land. Hann hefur fetað
í fótspor föður síns og er nú vél-
stjóri til sjós. Á milli þeirra var
sérlega gott samband.
Matthildur tengdamóðir mín stóð
fast við hlið hans í veikindunum
sem endranær og vék ekki frá hon-
um nokkra stund og voru dæturnar
og tengdadóttir henni við hlið. Það
verður ekki á neinn hallað þó Ing-
unni, elstu dótturinni, verði þakkað
sérstaklega fyrir að vera sem klett-
ur við hlið móður sinnar.
Ég veit að söknuðurinn verður
mikill enda veit ég engin dæmi um
samrýndari og samþentari hjón en
þau Matthildi og Ivar. Þau voru
ávallt saman og gerðu allt saman.
Ég vil að lokum segja þetta: Það
er sælt að fá að yfirgefa þessa jarð-
vist sáttur við allt og alla og sadd-
ur lífdaga.
Blessuð sé minning Ivars Hann-
essonar.
Viðar Stefánsson.
ÁSTA JÚLÍA
ANDRÉSDÓTTIR
+ Ásta Júlía
Andrésdóttir
fæddist 16. desem-
ber 1913. Hún lést
í Sjúkrahúsi
Reykjavíkur 15.
nóvember síðastlið-
inn og fór útför
hennar fram frá
Fossvogskapellu
20. nóvember.
Ásta Júlía Andrés-
dóttir fæddist i
Reykjavík. Hún ólst
upp, ásamt bræðrum
sínum, með foreldrum þeirra, Andr-
ési Pálssyni kaupmanni, og Ágústu
Pétursdóttur, en þau reistu sér hús
við Framnesveg 2, við Vesturgöt-
una, og þar rak Andrés verslun til
æviloka. Andrés lést 1951, tæplega
76 ára, en Ágústa 1954, 69 ára.
Ásta hlaut hefðbundna menntun
ungra stúlkna þess tíma, sótti nám
við Kvennaskólann í Reykjavík og
sótti hússtjórnarnámskeið í Dan-
mörku. Hún kynntist rúmlega tví-
tug ungum lögfræðingi, Valdimar
Stefánssyni frá Fagraskógi, og gift-
ust þau 17. október 1936. Voruþau
hin glæsilegustu hjón og stóð Ásta
alla tíð með miklum sóma við hlið
hans á hans framabraut.
Valdimar var fulltrúi við saka-
máladeild lögreglustjóraembættis-
ins í Reykjavík þar til stofnað var
sakadómaraembætti 1940, þá varð
hann fulltrúi við það embætti en
varð síðan sakadómari er fyrirrenn-
ari hans, Jónatan Hallvarðsson,
varð hæstaréttardómari 1945. Loks
kom til þess að Bjarni Benediktsson
fékk framgengt endurbótum á rétt-
arfarskerfinu í sakamálum um að
fjölgað yrði sakadómurum, þannig
aðekki yrðu dómar kveðnir upp af
fulltrúum heldur af sakadómurum
í eigin nafni og á eigin ábyrgð.
Jafnframt var stofnað embætti rík-
issaksóknara, en fram að þeim tíma,
á miðju ári 1961, hafði embætti
dómsmálaráðherra farið með
ákæruvaldið. Svo skipaðist til, að
nánast samtímis því, að Valdimar
Stefánsson tók við
embætti ríkissaksókn-
ara tók sá er þetta ritar
við embætti ráðuneyt-
isstjóra í dómsmála-
ráðuneytinu og hélt
þannig áfram sam-
starfi við Valdimar
Stefánsson, en með
breyttum formerkjum.
En mannleg sam-
skipti ganga oft í takt
við samskipti í starfi.
Mörgum árum áður
hafði ég orðið íhlaupa-
maður í „bridge“-liði
Valdimars, sem aðal-
lega var úr Akureyrarskóla, en
samstarfsmaður minn í ráðuneytinu
og bekkjarbróðir Valdimars, Ragn-
ar Bjarkan, var í því liði og ég varð
varamaður hans og allsheijar stað-
gengill og kom síðar í hans stað.
Þetta leiddi, eins og „bridge“-
klúbbar gjarnan gera, til aukinna
samskipta makanna og það leið
ekki langur tími þar til Ásta kona
Valdimars og Sigrún kona mín voru
komnar með „bridge“-klúbb ásamt
Guðrúnu, mágkonu minni, og Karen
Agnete Þórarinsson, listmálar, vin-
konu þeirra, og svo liðu árin að ég
varð einnig varamaður í þeirri sveit
og svo kom, að við þijú, Ásta, Sig-
rún og ég vorum ein eftir, en Valdi-
mar var þá löngu fallinn frá, langt
fyrir aldur fram, 62 ára að aldri,
1973.
Eftir stóð nú síðustu árin „þrí-
hyrningur" af sérstakri gerð, sem
trúlega engir aðrir spila, en kynnin
við Ástu héldust og við fengum enn
ljósari mynd af Ástu, og vissum þó
fyrir um persónuleika hennar, bæði
glæsileika hennar og ástúð.
Ásta var með afbrigðum barnelsk
og þess nutu fleiri en hennar börn
og barnabörn. Ásta naut mikils
barnaláns og var elskuð af börnum
og barnabörnum og jafnframt mik-
ill vinur vina sinna. Hún var höfð-
ingi í lund og glaðsinna, og reisn
hennar og hlýja mun ekki gleymast
þeim er hana þekktu
Veri hún kært kvödd.
Baldur Möller.
ENGILBERT
GUÐMUNDSSON
+ Engilbert Guðmundsson,
bóndi frá Hallsstöðum við
ísafjarðardjúp, fæddist á
Lónseyri við Kaldalón 16. des-
ember 1912. Hann lést á Land-
spítalanum föstudaginn 15.
nóvember síðastliðinn og fór
útför hans fram frá kapellu
Fossvogskirkju 26. nóvember.
Nú þegar Engilbert Guðmunds-
son, fyrrverandi bóndi á Hallsstöð-
um við ísafjarðardjúp, er búinn
að kveðja þennan heim þá langar
mig til að minnast hans með
nokkrum orðum. Engilbert var
sveitungi minn og góður vinur.
Hann var fæddur og uppalinn hjá
foreldrum sínum á Lónseyri í
Kaldalóni á Snæfjallaströnd.
Heimili hans hefur verið honum
góður skóli sem hefur sýnt sig á
hans æviferli. Á hans uppvaxtará-
rum var mönnum kennt að bjarga
sér á sem flestum sviðum. Greini-
legt er að vinur minn Engilbert
hefur tileinkað sér þetta, því hann
var mjög fær til hugar og handar.
Börn sem ólust upp við þetta
þurftu í flestum tilvikum að taka
sjálfstæðar ákvarðanir sem að
sjálfsögðu jók á þroska þeirra.
Á uppvaxtarárum Engilberts
stunduðu menn á Snæfjallaströnd
bæði landbúnað og fiskveiðar.
Þetta byggðarlag var gjöfult bæði
til sjós og lands. Jörðin kom alltaf
græn og frostlaus undan snjónum,
þannig að gras spratt þar fljótlega
eftir að snjór var farinn af túnum
og engjum. Sama var það með
sjóinn því á þessum tíma voru
nokkuð örugg fiskimið undan
Snæfjallaströnd og komu menn
víða að af landinu til að vera þar
á vertíðum. Á þessum tímum var
umhverfi fisksins óskemmt. Af-
koma fólks á Snæfjallaströnd hef-
ur verið þokkaleg þegar litið er á
hve heimilin á mörgum bæjum þar
voru barnmörg og komust vel af.
Á flestum bæjum var stundaður
talsverður iðnaður, t.d. úrvinnsla
á ull og fleiru til að gera fatnað
á fólkið. Auk þess voru þarna
hagleiksmenn til að smíða bæði
hús og báta, svo og fleira. Greini-
legt er að allt þetta tileinkaði
Engilbert sér.
Engilbert flutti frá Lónseyri að
Hallsstöðum 1945 og þar bjó hann
með systur sinni Ólafíu fram á sl.
ár, þegar þau systkinin fluttu í
Kópavog. Meðan þau bjuggu á
Hallsstöðum ráku þau myndarbú.
Þau stækkuðu túnið þar mikið,
byggðu ný hús fyrir búpening
bæði sauðfé og nautgripi, svo og
fallegt og notalegt íbúðarhús. Við
þessar framkvæmdir var Engilbert
fagmaðurinn. Engilbert var snill-
ingur bæði við smíði úr tré og
járni. Sama var að segja um véla-
viðgerðir, þær fóru honum vel úr
hendi. Af þessu sést að vinur minn
Engilbert hafði mjög góða verk-
lega þekkingu á mörgum sviðum.
Bústofninn hjá. þeim systkinum
Engilbert og Ólafíu var mjög
fallegur og hraustur, sem sýnir
góða hirðusemi þeirra. Ljóst er að
sérhæfing var ekki það sem fylgdi
Engilbert á Hallsstöðum, enda al-
inn upp við það á Lónseyri að
þurfa að kunna að gera allt, það
var grundvallaratriði þess tíma.
Engilbert var góður hagyrðing-
ur og átti auðvelt með að setja
fram sögur í bundnu máli. Hann
orti vísur um alla bæi í Nauteyrar-
hreppi, þar sem fram kemur lýsing
á bæjunum og nokkrum ábúendum
þeirra. Þar kom fram mikil góð-
vild og vinátta hans til nágranna
sinna, sem hann hefur alltaf sýnt
sveitungum sínum. Engilbert var
góður söngmaður og tók af þeim
sökum þátt í kirkjukórum sveita
sinna. Hann hafði og unun af að
leika á hljóðfæri. Þetta undirstrik-
ar fjölhæfni Engilberts til hugar
og handar.
Því fylgir mikil ánægja að hafa
kynnst Engilbert á Hallsstöðum.
Kynni af honum verða manni
ógleymanleg. Hér er um að ræða
íslending sem kunni að aðlaga sig
íslenskum aðstæðum sér og öðrum
til hagsbóta. _
Ég sendi Ólafíu, systur Engil-
berts, fósturbömum þeirra svo og
öðrum vandamönnum þeirra inni-
legar samúðarkveðjur með von um
að minningar um Engilbert frá
Hallsstöðum muni bregða hlýrri
birtu í huga þeirra.
Blessuð sé minning Engilberts
Guðmundssonar frá Hallsstöðum.
Jóhann Þórðarson
frá Laugalandi.