Morgunblaðið - 27.11.1996, Síða 43

MORGUNBLAÐIÐ
MIÐVIKUDAGUR 27. NÓVEMBER 1996 43
SIGURÐUR
JÓHANNESSON
+ Signrður Jóhannesson
fæddist í Hafnarfirði 26.
janúar 1932. Hann lést í Sjúkra-
húsi Reykjavíkur 21. október
síðastliðinn og fór útför hans
fram frá Fella- og Hólakirkju
28. október.
Eitt höfuðeinkenni okkar þjóð-
menningar að fornu og nýju var
og er sú list að segja frá. Að gæða
frásögn sína því lífi og lit að þeir
er á hlýða fái notið, þetta er list,
sérgáfa ekki öllum gefin, einum
vel, öðrum miður. Svo menn nái
eyrum og áhuga áheyrenda þarf
ýmislegt til. Má þar nefna skíra
rödd, skipulega frásögn, gott mál-
far og síðast en ekki síst skopskyn
í ríkum mæli. Þetta er mér efst í
huga nú er ég minnist fáeinum
orðum nýlátins góðkunningja og
vinar, Sigurðar Jóhannessonar raf-
virkjameistara er lést á Sjúkrahúsi
Reykjavíkur 21. október sl. eftir
skamma legu. Útför hans var gerð
frá Fella- og Hólakirkju 28. sama
mánaðar að viðstöddu fjölmenni.
Það mun nálægt aldarhelft frá því
fundum okkar bar saman fyrst.
Ég var þá í vegavinnuflokki er
átti tjöld sín við Sanddalsá í Norð-
urárdal í Borgarfirði. Þar var mat-
ráðskona Hulda Egilsdóttir frá
Sauðárkróki. Þau Sigurður voru
þá í tilhugalífinu. Þau settust síðan
að í Kópavogi og eignuðust fjögur
börn. Þau slitu samvistir eftir
nokkurra ára sambúð. Mikil og góð
vinátta hafði verið með okkur og
þeim. Hulda lést 1981. Sigurður
kvæntist öðru sinni og þá eftirlif-
andi konu sinni, Kristínu Andrés-
dóttur, og eiga þau tvær dætur.
Áður hafði hann eignast einn son
milli kvenna sem kallað er. Sam-
band okkar við Sigurð var óbreytt.
Þegar svo við kynntumst Kristínu
gerðist það að sjálfu sér að við
hjón og börn okkar urðum þar eins
konar heimagangar ef einhvers
þurfti með. Nú síðast á liðnu sumri
buðu þau hjónin okkur Ellu Dís
suður á Reykjanes. Heimsóttum
við þá æskuvin Sigurðar úr Garðin-
um, Þorstein Kristinsson kennara
í Keflavík, en hann er skólabróðir
minn frá Reykjum. Áttum við þar
saman mjög ánægjulega dagstund
hjá Þorsteini og konu hans. Ég
vissi að Sigurður var þá sjúkur
maður orðinn, en ekki hvarflaði
að mér að svo skammt væri til
æviloka hans. Síðast sá ég hann í
sjötugsafmæli mínu nokkru síðar.
Sigurður starfaði lengst af á
Reykjalundi og var að ég hygg
þekktur um allt land af störfum
sínum þar. Hér verður sú saga
ekki rakin enda þegar gert af öðr-
um er betur þekktu til. Honum eru
hér aðeins færðar þakkir fyrir
gáskann og gleðina sem hann veitti
okkur, er honum kynntumst á lífs-
leiðinni.
Eins og á var drepið í upphafi
þessara orða tel ég frásagnarhæfi-
leikann listgrein. Þeirri hæfni var
Sigurður ríkulega gæddur. Hann
sagði frá á þann veg að hver sem
SIGURÐUR ODDUR
BJARNASON
+ Sigurður Oddur Bjarnason
húsasmíðameistari var
fæddur í Hafnarfirði 6. nóvem-
ber 1932. Hann varð bráð-
kvaddur 17. nóvember síðast-
liðinn og fór útför hans fram
frá Hafnarfjarðarkirkju 26.
nóvember.
Ég var á ferð erlendis um sl.
helgi er til mín bárust skilaboð um
að hringja heim. Ég skynjaði að
mín biðu ekki góðar fréttir.
Mamma sagði mér að hann Siggi
hefði dáið þá um nóttina. Góður
félagi er fallinn frá. Glaðværu
hrópin og hlátrasköllin heyrum við
ekki oftar í landinu við Silunga-
tjörn. Sveitin þar verður ekki söm
án hans.
Með elstu minningum um Sigga
er þegar hann var að hjálpa pabba
við húsbyggingu. Þeir voru þá jafn-
an saman við smíðar um helgar og
á kvöldin að lokinni vinnu. Hjálp-
semi Sigga og dugnaði voru engin
takmörk sett. Hann var jafnan boð-
inn og búinn til aðstoðar. Og það
var fengur í þeirri hjálp. Afköstin
voru mikil og gekk undan honum
í hveiju sem hann tók sér fyrir
hendur. Að loknum sjómannsferli
lærði Siggi til smiðs og varð meist-
ari í grein sinni. Hann stofnaði sitt
eigið fyritæki, rak það af dugnaði
og dafnaði það vel hjá honum.
Á unglingsárum mínum um-
gekkst ég Sigurð föðurbróður minn
mikið. Hann var á kafi í hesta-
mennsku. og smitaðist ég af áhuga
hans. Hestamennska er ekki bara
áhugamál hún er lífsstíll. Hestarn-
ir voru líf Sigga og yndi. Það voru
ekki einungis útreiðamar sem
hann naut heldur einnig öll um-
gengni og vinna við hrossin. Að
kemba, moka út eða bara að fylgj-
ast með hestunum, allt þetta veitti
honum mikla ánægju. Skemmtileg-
ast held ég þó að honum hafi þótt
sumarferðalögin á hestum. Að vera
á fjöllum með vinum sínum og með
mikinn hrossarekstur, það líkaði
honum vel. Þá átti hann til að
hrópa: „Þetta er nú lífið,“ og svo
hló hann á eftir. í slíkum fjallaferð-
um komu stundum upp vandamál.
Hross lenti í vilpu eða að ferða-
hrossin runnu saman við stóðhross
á heiði. Mér er það minnisstætt
hvað Siggi brást snarlega við og
jafnan af æðruleysi. Hann rauk
til, brást rétt við og leysti málin á
meðan við hin vorum enn að átta
okkur. Fyrir kom einnig að ein-
hvetjum leist ekki á blikuna. Sæi
Siggi að við værum með óþarfa
áhyggjur sagði hann bara: „Þetta
lerar sig allt saman,“ og svo hott-
aði hann á hrossin og þau runnu
sína leið.
Fyrir nokkrum árum fékk Siggi
liðagigt. Hann kenndi til í liðamót-
um og missti kraft í höndum. Hann
gat ekki unnið erfiðisvinnu og hest-
ana gat hann ekki stundað sem
fyrr. Ég man eftir því þegar pabbi
sagði mér frá þessu. Það þóttu litl-
ar líkur á að þetta lagaðist mikið
og við þessar aðstæður væri hann
Siggi öryrki. En Siggi fór nú að
sinna nýju áhugamáli. Hann fór
að rækta upp landspilduna sína við
Silungatjörn. Þar puðaði hann eftir
mætti við að flytja gtjót, moka
skít og rækta tré og grænmeti.
Bræðurnir áttu sameiginlega þetta
áhugamál og vörðu nú miklum
tíma saman í sveitinni. Það var
gaman að fylgjast með þeim við
þessa iðju sína. Þeir skemmtu sér
hið besta og voru oft eins og strák-
ar að leik. Siggi hafði mikla
ánægju af ræktuninni og fylgdist
vel með hverri einustu plöntu. Lít-
ill melur varð á skömmum tíma
að beitarhólfi fyrir hross. Vinir
Sigga, Eyjólfur og Silla, gátu því
komið með hesta sína og eytt helg-
inni þar með honum, sem þau
gerðu oft. Það var held ég mest
fyrir þrautseigju að Sigga óx með
tímanum þróttur á ný. Hann fór
að vinna eftir mætti á verkstæðinu
á ný. Um helgar var hann í sveit-
inni og vann þá engu minna sér
til ánægju. Ég man eftir því er við
í sumar mokuðum hestaskít í
IVIIIMNIIMGAR
á hlýddi hlaut að hrífast af. Þar
fór allt saman er þurfti og áður
greindi. Hann var á vissan hátt
töframaður á þessu sviði, lýsingar
hans bæði í máli og stíl, látbragði
og lifandi frásögn var á stundum
sjónhverfingum líkast. Kannski
létu honum ýkjusagnir hvað best.
Þær voru oft þeim töfrum gæddar
að þó maður vissi þær ýkjur einar
þá urðu þær í meðförum hans eins
og hinn eini stóri sannleikur. Af
sjálfum sér sagði hann hrakfalla-
sögur, lét honum það afar vel enda
óhlífinn eigin skinni. Hann sló
þannig hörpu sína að hver sem á
hlýddi hlaut að hrífast af. Vissu-
lega var hann fleiri hæfileikum
gæddur en hér er getið. Hann kom
talsvert að leiklist, m.a. hjá Leikfé-
lagi Kópavogs og sannaði hæfni
sína á því sviði. Einnig lék hann
nokkur hlutverk í kvikmyndum og
nú síðast mun hann sjást í Djöfla-
eyjunni. Handverk hans mörg bera
og listaeðlinu glöggt vitni. Hann
lifir þó lengst í minni okkar sem
hinn sanni sagnamaður. Og vel
væri við hæfi ef einhver tæki sig
til og héldi til haga því sem hæst
ber er honum tókst best upp. Þar
er um auðugan garð að gresja.
Ég vil svo að lokum þakka Sig-
urði skemmtilega samfylgd. Hans
líkar eru sannarlega salt jarðar.
Sagt er að hláturinn lengi lífið.
Ætli hann sé ekki hollur í eilífð-
inni líka. Ekk kæmi mér á óvart
þótt þeir ættu sumir eftir að brosa
í kampinn þegar þú, Siggi minn
Jóh., segir þeim eina lauflétta úr
jarðvistinni og þá með „þínu lagi“.
Kristínu og öllum aðstandendum
öðrum vottum við Ella Dís og Ijöl-
skylda okkar dýpstu samúð.
Jónas R. Jónsson frá Melum.
nokkrar kerrur. Siggi var greini-
lega búinn að ná hluta af fyrri
styrk og átti ég fullt í fangi með
að hafa við honum. Hann lagði á
sig meira erfiði en aðrir hefðu
gert við sömu aðstæður. Með að-
dáunarverðri þrautseigju var hann
að styrkjast á ný. Heilsan var orð-
in það góð og Siggi ætlaði sér að
stunda hestana í vetur. Hann var
orðinn frískur og fjörugur og bjart
yfir framtíðinni. Það var því reiðar-
slag fyrir ættingja og vini að frétta
andlát hans.
Eins og alltaf var Siggi boðinn
og búinn til hjálpar. Á sunnudaginn
ætlaði Siggi að fara með pabba
upp í land og sækja hestana mína
og taka þá á hús fyrir mig. Af för
þeirra bræðra varð ekki. Siggi lést
aðfaranótt sunnudagsins. Einstak-
ur félagi, þessi duglegi víkingur
er látinn, fyrirvaralaust. Missir
ættingja og vina, en umfram allt
barna og barnabarna er mikill.
Megi minningin um góðan dreng
vera ykkur styrkur í sorg ykkar.
Darri.
Handrit afmælis- og minningargreina
skulu vera vel frá gengin, véirituð eða
tölvusett. Sé handrit tölvusett er æskilegt,
að disklingur fylgi útprentuninni. Auðveld-
ust er móttaka svokallaðra ASCII-skráa,
öðru nafni DOS-textaskrár. Ritvinnslu-
kerfin Word og Wordperfect eru einnig
auðveld í úrvinnslu. Senda má greinar til
blaðsins í bréfasíma 5691115, eða á netfang
þess þess Mbl@centrum.is en nánari upp-
lýsingar þar um má lesa á heimasíðum. Það
eru vinsamleg tilmæli að lengd greina fari
ekki yfir eina örk A-4 miðað við meðallínu-
bil og hæfilega línuleng — eða 2.200 slög.
Höfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn
sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
JÓNA SIGRÚN
SÍMONARDÓTTIR
+ Jóna Sigrún Símonardóttir
fæddist í Vestmannaeyjum
15. ágúst 1945. Hún Iést í Vest-
mannaeyjum 11. nóvember síð-
astliðinn og fór útför hennar
fram frá Landakirkju 23. nóv-
ember.
Elsku Eddi, Símon og Siguijón.
Ég vil með þessum fáu orðum
mínum minnast Sigrúnar Símonar-
dóttur sem vann hjá mér í Eyja-
blóm í ein fimm ár.
Ég hef oft hugsað um hver er
eiginlega tilgangur lífsins eftir að
Sigrún hvarf yfir móðuna miklu
eins og maður segir. Hverfult er
lífið þegar kona í blóma lífsins fell-
ur frá.
Ég gat alltaf treyst á Sigrúnu
á hveiju sem gekk. Alltaf var Sig-
rún til staðar þegar á reyndi. Fyrst
kynntist ég Edda, sem er ættaður
úr Biskupstungunum, eins og ég.
Eitt sinn spurði ég hann hvort
hann vissi um konu sem gæti unn-
ið í blómabúð og hefði tilfinningu
fyrir blómum og afgreiðslustörf-
um. Hann var ekki lengi að svara:
Það er hún Sigrún mín.
Ég afréð að tala við Sigrúnu sem
fyrst en hún var svolítið smeyk við
að fara út á vinnumarkaðinn aftur
eftir að hafa verið heimavinnandi
húsmóðir um nokkurra ára skeið.
En Sigrún tók í sig kjark og fór
að vinna hjá mér í Eyjablóm. Það
gerði hún með mikilli sæmd og
dugnaði sem einkenndi hana. Allt-
af var hún broshýr, kát og kom
vel fram við viðskiptinavinina og
kunni ég svo sannarlega að meta
störf hennar.
Sigrúnu varð tíðrætt um sinn
góða eiginmann og börnin sem hún
dýrkaði og oft vottaði fyrir öfund
hjá mér yfir því hvað hún var lífs-
glöð.
En svo fór að fyrirtækið gekk
ekki eins vel og ég vildi og varð
ég að skera niður kostnað. Varð
ég því miður að segja Sigrúnu upp
en það gerði ég með miklum trega.
Sjálf tók hún uppsögninni með
mikilli ró. Hún fór síðar að vinna
á Hraunbúðum þar sem konan mín
hefur unnið undanfarið þannig að
sambandið hélst eftir að hún hætti
hjá okkur.
Eins og ég sagði hér á undan
er lífið hverfult og Guð einn getur
ráðið hvernig því vindur fram.
Megir þú, elsku Sigrún, hvíla í friði
en ég er með þessum fáum orðum
að kveðja þig. Hafðu þökk fyrir
allt og allt.
Eddi, Simon og Sigurjón, megi
hinn algóði Guð styrkja ykkur og
blessa í þessari miklu sorg ykkar.
Eiríkur Sæland í Eyjablóm.
t
Innilegar þakkir til allra þeirra, sem
sýndu okkur vináttu og hlýhug við and-
lát og útför eiginmanns míns, föður
okkar, tengdaföður, afa og langafa,
MAGNÚSAR GUÐMUNDSSONAR
matsveins,
Boðahlein 26,
Garðabæ.
Anna Margrét Elíasdóttir,
Ragnar S. Magnússon, Guðlaug P. Wium,
Svanhvit Magnúsdóttir, Kristján E. Halldórsson,
Elín G. Magnúsdóttir, Ágúst V. Oddsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Þökkum innilega alla vináttu og samúð
við andlát og útför ástkærs eiginmanns
míns, föður okkar, sonar og bróður,
ÓSKARS ÓÐINS VALDIMARSSONAR,
Aðalgötu 8,
Hauganesi.
Innilegar þakkir til lækna og hjúkrunar-
fólks, sem annaðist Óðinn í veikindum
hans, og til sóknarprests og séra Jóns
Helga Þórarinssonar fyrir þeirra ómet-
anlega stuðning og styrk. Sérstakar þakkir til félaga í Slysavarna-
félaginu og Björgunarsveitinni á Árskógsströnd, svo og til kven-
félagsins og ungmennafélagsins fyrir þeirra góða framlag við
útförina. Þá sendir fjölskylda Óðins sínar innilegustu þakkir til
allra þeirra, sem veittu henni stuðning og styrk meðan á veikind-
um hans stóð.
Guð blessi ykkur öll.
Hanna Bjarney Valgarðsdóttir,
Berglind Ósk Óðinsdóttir,
Hólmar Hákon Óðinsson,
Jakob Valgarð Óðinsson,
Kristín Ragnheiður Óðinsdóttir,
Kristín Ragnheiður Jakobsdóttir, Valdimar Kjartansson,
systkini og venslafólk.