Morgunblaðið - 16.01.1997, Síða 51

MORGUNBLAÐIÐ
MINNIIMGAR
FIMMTUDAGUR 16. JANÚAR 1997 51
ÞORVALDUR
ÁGÚSTSSON
VIKTORÍA HAFDÍS
VALDIMARSDÓTTIR
+ Þorvaldur Ágústsson fædd-
ist í Ásum í Gnúpveija-
hreppi 8. ágúst 1919. Hann lést
á Vífilsstaðaspítala 3. janúar
síðastliðinn og fór útför hans
fram frá Hallgrímskirkju í
Reykjavík 15. janúar.
Vinur minn og bekkjarbróðir,
Þorvaldur Ágústsson, er látinn. Ég
vil nú minnast þessa vinar míns.
Þorvaldur hóf nám í Menntaskól-
anum á Akureyri í stríðsbyijun.
Hann varð strax í uppáhaldi hjá
okkur bekkjarsystkinum enda sér-
stakt ljúfmenni, skemmtilegur og
mikill söngmaður. Hann varð þó
ekki fyrstur Gnúpveija til að efla
I söngmennt í MA því að þeir Hæls-
bræður, Steinþór og Þorgeir, höfðu
skömmu áður varpað Ijóma á skól-
ann með söng sínum í MA kvartett-
inum. Á skólaárunum fyrir norðan
bundust menn vináttuböndum sem
aldrei brustu og tryggari vin en
Þorvald var ekki hægt að hugsa
sér. Að honum stóðu traustir stofn-
ar, móðurkynið frá Ásólfsstöðum,
i náfrændi öðlingsins Ásólfs Páls-
I sonar, sem er nýlátinn. í föðurætt
" afkomandi Magnúsar Andréssonar
í Syðra-Langholti, sem sr. Árni
Þórarinsson segir í ævisögu sinni
að hafi verið sérstakur ágætismað-
ur og að afkomendur hans njóti
þess. Ég hefí sannreynt að sr. Árni
hefur á réttu að standa, því annað
eins afbragðsfólk hefi ég ekki fyrir-
hitt á lífsleiðinni eins og afkomend-
* ur Magnúsar Andréssonar í Syðra-
| Langholti.
h Frá námsárunum okkar í MA
er margs að minnast. Flest vorum
við bekkjarsystkinin langt að kom-
in og ekki til siðs að vera að skreppa
heim í tíma og ótíma. Því var skól-
inn okkur sem annað heimili og
bekksögnin eins og stór systkina-
hópur. Samhygðin risti djúpt,
væntumþykjan var mikil og vin-
áttuböndin traust. Við lásum, lék-
um og sungum og í minningunni
eru þetta skemmtilegustu árin.
Þorvaldur gat allt, lék, spilaði og
söng. Ágætur námsmaður sem tal-
aði og ritaði fallegt mál, hafði góða
frásagnargáfu með léttri kímni.
Minnisstæðar eru ferðir með Sig-
urði skólameistara um sögusvið
Eyjafjarðar og uppí Útgarð, skíða-
skála MA, þar sem meistari hlýddi
okkur yfir Islendingasögurnar. Við
Þorvaldur vorum sammála um það
að Sigurður skólameistari hafi ver-
ið langsamlega besti kennari sem
við höfum haft. Þetta ræddum við
oft og ævinlega bætti Þorvaldur
því við að Unnur Kjartansdóttir í
Hruna hafi líka verið afburða kenn-
ari. Það voru 38 ungmenni sem
tóku stúdentspróf frá MA vorið
1943, 35 piltar og 3 stúlkur. Það
var óskaplega gaman og synd að
fá bara að upplifa það einu sinni á
ævinni. Við skólaslit var síðan venja
að veita afburða nemendum verð-
laun og heiðraði Sigurður skóla-
meistari Þorvald „fyrir eflingu
söngs í sönglausum skóla“. Það
átti Þorvaldur sannarlega skilið.
Að loknu stúdentsprófi héldu flest
okkar suður í Háskóla íslands og
við Þorvaldur hófum nám í læknis-
fræði. Við bjuggum saman í 3 ár
á Nýja-Garði í herbergi tileinkuðu
Árnessýslu og hét auðvitað Stóri-
Núpur. Löngu, löngu síðar sýndi
Þorvaldur mér kirkjuna á Stóra-
Núpi og skýrði út fyrir mér altari-
stöfluna sem Ásgrímur málaði með
sr. Valdimar og Ijallasalinn í Þjórs-
árdal í allri sinni dýrð. Það þótti
mér gaman. Þorvaldur var strax
kosinn í stúdentaráð og seinna í
stjórn stúdentafélags Háskólans.
Hann lauk prófi í forspjallsvísind-
um en hélt ekki áfram námi í
læknisfræði. Ég veiktist af berklum
varðveita ömmu engil í sorginni.
Veit honum, Drottinn, þína eilífu
hvíld og lát þitt eilífa ljós lýsa hon-
um. Hann hvíli í þínum friði. Amen.
Sara, Margrét og Helena Ýr.
Er ég tek mér penna í hönd til
að minnast frænda míns og vinar,
kemur margt upp í hugann, því
mörg eru orðin árin sem við höfum
átt samleið meira og minna. Þótt
aldursmunur væri töluverður þá var
hann löngu horfinn.
Ég læt hugann reika yfir fjöll
og dali, norður í Skagafjörð, og ber
mig hratt yfir. Ferðin er auðveld,
því oftast þegar við frændsystkinin
hittumst snerist umræðan um fjörð-
inn og fólkið þar. Eitt sinn sem
oftar man ég eftir þegar Halldór
og Karolína, þau hafa misst mest.
Vinskapur okkar hófst sumarið
1988 þegar þú og Steini, ég og fjöl-
skylda mín fórum til Akureyrar og
áttum þar yndislegar stundir. Eftir
þessa ferð styrktist vinátta okkar
og höfum við átt margar góðar
stundir saman síðan og minning-
arnar lifa í hjörtum okkar allra.
Elsku Árný mín, ég og fjölskylda
mín öll kveðjum þig með söknuði.
Elsku Steini, Hilmar, Alla, Karo-
lína og aðrir aðstandendur, missir
ykkar er mikill, megi góður guð
styrkja ykkur og styðja.
Júlíana, Gísli,
Erling og Daníel.
og var innlagður á Vífilsstaði og
þá taldi Þorvaldur í mig kjark og
aldrei mun ég gleyma vináttu hans
og umhyggju. Við bekkjarsystkinin
höfum haldið uppá stúdentsafmæl-
ið okkar á fimm ára fresti og tvisv-
ar haldið það hátíðlegt austur í
Þjórsárdal á Ásólfsstöðum og í
Ásaskóla, ekkert þótti sjálfsagðara.
Þá var mikið sungið. Þjórsárdælir
eru óviðjafnanlegir.
Þegar lífsins amstur tók við af
hinum glöðu stúdentsárum, þá
„varð vík á milli vina“ og við bekkj-
arsystkinin höfðum minni tíma til
að blanda geði, enda mörg okkar
langdvölum erlendis. Við Þorvaldur
tókum þó upp þráðinn þegar við
eltumst og hægjast tók um. Sömu
vinirnir með sömu hugðarefnin.
Alltaf var jafngaman að ræða við
hann og umræðuefnið oftast þjóð-
leg fræði. Þorbergur var hans
uppáhald. Hann var elskur að bók-
um og batt þær inn sjálfur. Á sjö-
tugsafmæli mínu færði hann mér
Árnesingasögu, sem hann batt
sjálfur listilega inn í skrautband.
Þær bækur skipa heiðurssess í
bókaskápnum mínum.
Þorvaldur unni heimamhögunum
og í Þjórsárdalnum þekkti hann
hveija þúfu. Þangað sótti hann á
meðan heilsan leyfði. Ég heimsótti
hann í Ása fyrir tveimur árum og
fékk hann til að leita með mér að
þurrabaðinu í Þjórsárholti, sem er
nánast óbreytt frá dögum Eggerts
og Bjarna og líklega alveg frá
landnámstíð. Þá sá ég að Þorvaldi
var brugðið. Hann þurfti upp á síð-
kastið á súrefni að halda en þrátt
fyrir það var hann alltaf glaður og
reifur og gaman að ræða við hann.
Hann var hættur að geta lesið en
nýtti sér upptökur með lesefni og
naut þess og ég naut þess að ræða
við hann um það sem hann hafði
ný „lesið“. Mikið sakna ég þessa
bekkjarbróður og vinar. Við Lovísa
sendum börnum hans, Steinunni
og Jóni og fjölskyldum þeirra, Stef-
aníu systur hans og Guðmundi
mági hans og fjölskyldunni í Ásum
innilegustu samúðarkveðjur.
Jón Þorsteinsson.
kom ýmissa erinda á vinnustað
minn og kallaði yfir borðið: „Nú er
maður að bregða sér í Skagafjörð-
inn, frænka góð.“ Svipurinn var
ákafur og sálin auðsjáanlega flogin
á undan. Ég sé Halldór fyrir mér;
einarðlegur svipurinn lýsti hinum
fijóa hug og hreinu lund sem hann
hafði til að bera. En lífið var ekki
dans á rósum hjá honum frekar en
mörgum öðrum. Oft þyngdist róður-
inn, en bjartsýnin var ríkur þáttur
í skapgerðinni og sigrar unnust,
enda þátttakan í lífsgæðakapp-
hlaupinu örugglega engan veginn
markmiðið.
Hin skjótu og næmu viðbrögð
Halldórs gagnvart náunganum
komu oft í ljós. Ef veikindi og erfið-
leikar sóttu að var hann umsvifa-
laust mættur og skipti þá engu
máli hver í hlut átti — skyldir eða
vandalausir — ein var hugsunin;
að létta byrðarnar. Reyndar þurfti
ekki veikindi til. Eitt dæmi: Það var
mjólkurlaust í Reykjavík og hafði
svo verið að mig minnir í nokkra
daga. Þetta var óþægilegt þar sem
smábörn voru, en svo var einmitt
hjá mér. Einn daginn, öllum að
óvörum, birtist frændi og var asi á
honum. Hann slengdi nokkrum
pottum af mjólk inn fyrir dyrnar
og sagði: „Litlu stelpunum veitir
ekkert af þessu," og var þar með
rokinn. Hann hafði þá farið austur
fyrir fjall og náð í mjólk og þurfti
svo að útbýta víða.
Hamingjumann tel ég Halldór
hafa verið, ef maður hugsar út frá
hinum einu sönnu gildum í lífinu,
sem fyrst og fremst felast í heimili
og fjölskyldu. Þar var hornsteinninn
traustur og eiginkonan, ásamt allri
fjölskyldunni, stóð sterkan vörð þar
um. Nú að lokum finnst mér ég sjá
hann fara hraðbyri í nýárssólinni,
fijálsan og fagnandi, að eilífðar-
ströndum. Elsku Kolla mín og fjöl-
skyldan, ég sendi ykkur hlýjar sam-
úðarkveðjur frá mér og mínu fólki.
Ragnheiður Jónsdóttir.
+ Viktoría Hafdís Valdimars-
dóttir fæddist í Sandgerði
1. júní 1951. Hún lést 21.
desember siðastliðinn og fór
útför hennar fram frá Grinda-
víkurkirkju 28. desember.
Feijan hefur festar losað.
Farþegi er einn um borð.
Mér er Ijúft - af mætti veikum
mæla nokkur kveðjuorð.
Þakkir fyrir hlýjan huga,
handtak þétt og gleðibrag,
þakkir fyrir þúsund hlátra,
þakkir fýrir liðinn dag.
(J. Har.)
Elsku Haddý, mig langar til að
minnast þín með nokkrum orðum,
sem þó virðast svo fátækleg. Betri
vinkonu hef ég ekki eignast á svo
stuttum tíma. Þú valdir það hlut-
verk í lífinu að skapa og gefa og
að gleðja aðra og kærleikur þinn
og glaðværð smitaði út frá sér.
Alltaf varstu boðin og búin til
að hjálpa öðrum.
Síðastliðið vor þegar Hilmar
fermdist fengum við að njóta hjálp-
semi þinnar bæði við skreytingu á
sal og við matseld.
Þær eru margar góðu stundirnar
sem við fjölskyldan höfum átt með
þér. Nokkrar góðar grillveislur
voru haldnar síðastliðið sumar í
Heiðarhrauninu hjá þér og komum
við þá öll saman og nutum samvist-
anna.
Elsku Haddý mín, það var svo
margt sem við höfðum ætlað okkur
að gera saman á næstunni, en
verður að bíða endurfunda á öðrum
stað. Það var mannbætandi fyrir
alla að kynnast þér og vil ég þakka
þér fyrir þann yndislega tíma sem
ég fékk að þekkja þig, sem var
þó alltof stuttur.
Við Ævar, Hilmar og Guðrún
söknum þín sárt og biðjum góðan
guð að blessa þig, elsku vinkona.
Elsku Rúnar, Inga Fanney,
Haukur, Valur, Fanney, Ágústa,
Alexandra, Raggý, Eygló, Inga og
Venni, megi góður Guð styrkja
ykkur í sorg ykkar.
Helga Guðmundsdóttir.
Laugardaginn 21. desember
bárust okkur þær sorgarfréttir að
hún Haddý frænka hafi látist þá
+ Halldór Fannar Ellertsson
fæddist 30. nóvember 1950.
Hann lést í Reykjavík 25. nóv-
ember síðastliðinn og fór útför
hans fram í kyrrþey.
Sorgin nísti hjarta mitt þegar ég
frétti lát hans, svo stuttu eftir að
við höfðum hist, rætt saman og
ráðið ráðum okkar um sameiginlegt
áhugamál okkar og framtíðina.
Hann var frábær tónlistarmaður,
lög hans og textar svo falleg að
oftsinnis varð ég hrærður þegar
rödd hans túlkaði þessa texta í fögr-
um söng. Hann sýndi mér mikinn
heiður með því að leyfa mér að
vera með. Hann kom alltaf svo vel
fram við mig og ég er þakklátur
fyrir stundir okkar saman. Ég
þakka honum að hafa tekið mig
undir verndarvæng sinn á sérlega
erfíðum kafla í lífi mínu. Þeim kafla
lauk með því að hann leyfði mér
að syngja með sér fallega lagið sitt
við ljóð Ragnars Inga sem fjallar
um þungar byrðar utangarðsfólks.
Á þeim tíma lærði ég margt um
raunverulegt manngildi:
Margir gjalda grimmra skapa,
ganga langt á köldum frera.
Margur dæmist til að tapa,
tjón og þrautir varð að bera.
um nóttina. Aldrei hefði ég trúað
því að þú færir svona snemma frá
okkur, en sagt er að þeir deyi ung-
ir sem guðirnir elska mest, og ég
trúi því að þér hafi verið ætlað
miklu stærra hlutverk annars stað-
ar. Núna ertu komin til pabba þíns
og ömmu og ég veit að þau taka
vel á móti þér og láta þér líða vel.
Þú varst mér eins og stóra systir
og varst alltaf til staðar fyrir mig,
við gátum setið tímunum saman
og spjallað. Ég man þegar þið
Rúnar giftuð ykkur fyrir tólf árum
og hvað Valur og Haukur voru
ánægðir. Þið áttuð saman yndis-
legt heimili með öllu handverkinu
þínu sem þú varst svo lagin við
að gera, þú varst frábær listamað-
ur.
Þegar við Hallur eignuðumst
ívar Kristin man ég hvað þú varst
stolt, þú sagðist eiga svo mikið í
honum, og sama ár, bara ellefu
mánuðum síðar, eignuðust þið
Rúnar litlu prinsessuna ykkar,
hana Ingu Fanneyju, „óskasteininn
ykkar“. Við áttum eftir að gera
svo margt saman með þeim, þau
byija bæði í skóla næsta haust og ^
verða fermd á sama ári, þetta var
allt eftir.
Elsku Haddý mín, ég vil þakka
þér fyrir allar samverustundirnar
þessi allt of fáu ár en þau voru
dýrmæt og góðu minningarnar á
ég alltaf. Elsku frænka, ég sakna
þín og ég mun alltaf elska þig.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast, g
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Elsku Rúnar minn, Inga Fann-
ey, Valur, Haukur, Ágústa, Alex-
andra Marý, amma, mamma og
aðrir ástvinir megi guð styrkja
ykkur í þessari miklu sorg.
Valdís, Hallur
og ívar Kristinn. *
Blindingsleikur böls og harma,
berst um torg og stræti víða.
Meðan vefur mannsins karma
mynstur sorgar, beygs og kvíða.
Fáum reynist fært að valda
forlaganna þunga hjóli.
Til að ljúki leiknum kalda,
leita þeir að tryggu skjóli.
(Ragnar Ingi Aðalsteinsson.) *
Hann var einlægur og hjartahlýr
maður sem ávallt tók upp hanskann
fyrir þá sem minna mega sín. Minn-
ingin um hann mun lifa, hann var
mér kær sem bróðir og ég sakna
hans sárt.
Atli Guðmundsson.
Handrit afmælis- og minningargreina
skulu vera vel frá gengin, vélrituð eða
tölvusett. Sé handrit tölvusett er æski-
legt, að disklingur fylgi útprentuninni.
Auðveldust er móttaka svokallaðra
ASCII-skráa, öðru nafni DOS-texta-"
skrár. Ritvinnslukerfin Word og Word-
perfect eru einnig auðveld í úrvinnslu.
Senda má greinar til blaðsins í bréfa-
síma 5691115, eða á netfang þess
Mbl@centrum.is en nánari upplýsingar
þar um má lesa á heimasíðum. Það eru
vinsamleg tilmæli að lengd greina fari
ekki yfir eina örk A-4 miðað við meðall-
ínubil og hæfilega línulengd — eða
2.200 slög. Höfundar eru beðnir að hafa
skírnarnöfn sín en ekki stuttnefni undir*
greinunum.
HALLDÓR
LÁRUSSON
I
I
I
.5
+ Halldór Lárusson fæddist á
Miklabæ í Blönduhlíð í
Skagafirði 2. apríl 1939. Hann
lést á Landspítalanum 1. janúar
síðastliðinn og fór útför hans
fram frá Hallgrímskirkju 14.
janúar.
g)
Elsku afi okkar.
Við viljum fá að þakka þér fyrir
allar góðu stundirnar sem við feng-
um að eiga með þér, öll góðu jólin,
öll ferðalögin sem við fórum saman
í Borgaríjörðinn og allar ánægju-
legu stundirnar sem við höfum átt
með ykkur ömmu þegar við höfum
fengið að gista hjá ykkur.
Við vitum að þér líður vel núna,
elsku afi, þar sem þú ert kominn
til Guðrúnar ömmu. Við viljum síð-
an biðja góðan Guð að styrkja og
ÁRNÝMAGNEA
HILMARSDÓTTIR
+ Árný Magnea Hilmarsdóttir
var fædd í Víkum á Skaga
14. mars 1944, en ólst upp á
Hofi í Skagahreppi. Hún lést á
heimili sínu í Hafnarfirði 3. jan-
úar síðastliðinn og fór útför
hennar fram frá Hafnarfjarð-
arkirkju 10. janúar.
-L
Ekki veit ég hvernig ég komst í
gegnum þessa grein og ekki veit
ég hvernig ég á að takast á við
sorgina. Mér er búinn hinn mesti
harmur í hjarta, hún Árný vinkona
mín er látin og ég sakna hennar
svo mikið. En það eru fleíri, eigin-
maður hennar Steini, Hilmar, Alla
HALLDÓR FANNAR
ELLERTSSON