Morgunblaðið - 15.06.1997, Blaðsíða 12

12 B SUNNUDAGUR 15. JÚNÍ 1997
MORGUNBLAÐIÐ
Morgunblaðið/Þorkell
Félagar í Skárren ekkert með auknum mannskap, Eiríkur Þórleifsson, Guðmundur
Steingrímsson, Frank Þórir Hall, Kjartan Guðnason og Eggert Þorleifsson.
Frjálsar hendur
HLJOMSVEITIN Skárren
ekkert hefur lagt stund á
leikhústónlist fyrst og
fremst og náð góðum ár-
angri á því sviði, samið og
sent frá sér tónlist við ýmis-
ieg leikverk og uppákomur.
Ekki er langt síðan út kom
diskur með tónlist þeirra fé-
laga sem þeir settu saman
fyrir dansverkið Ein eftir
Joehen Ulriek.
Skán-en ekkert-liðar
segja að staðið hafi til að
Ulriek myndi heimsækja Is-
land öðru sinni og þá hugð-
ist hann setja upp dansverk
við íslenska tónlist. Hann
fékk síðan sendar út ýmsar
upptökur, aliskyns tónlist,
„og á endanum urðum við
fyrir valinu“. Þeir segja að
þeir hafí unnið í leikhúsi
meira og minna síðustu þrjú
ái' og kunni því afskaplega
vel. „Við fengum stikkorð
frá Ulriek, „fífl“ og „himna-
ríki“, og ýmis skáldleg til-
brigði urðu til okkar á milli
þegar við vorum að vinna
verkið. Við höfðum annars
frjálsar hendur þó við höf-
um haft stikkorðin á bak við
eyrað. Hann tók öllu mjög
vel sem frá okkur kom og
breytti sínu verki eftir því
sem hann heyrði tónlist
okkar.
Ulriek vildi fá heildarsvip
á verkið og það var gaman
að glíma við það, en það var
að ýmsu að hyggja, því við
þurftum að taka mið af
verkinu sem kom á eftir,
áttum að vera andstæða
þess og því var okkar verk
ljóðrænt og lagvænt."
Þeir félagar segjast alltaf
verið að ieggja drög að því
að fara að semja út í bláinn
svo að segja, „en það kemur
alltaf eitthvað upp eins og
Ein þó ekki megi gleyma
því að í öllum okkar verkum
eru tónlistarhugmyndir sem
hafa orðið til utan þeirra."
„Þeir félagar segja að það
sé ævinlega erfítt að flytja
leikhúsverk utan sviðsins,
en þó telji þeir að Ein falli
vel að því sem sjálfstæð
hljómsveitarsvíta. Þeir tóku
verkið upp á sýningu, en
þeir segjast hafa reynt að
taka það upp í hljóðveri en
gengið illa; „það náðist ekki
sama stemmning og í leik-
húsinu, tónlistin bara dó. A
endanum ákváðum við því
að taka tónlistina upp á
lokasýningunni og hljóð-
blanda hana um leið og kom
bráðvel út, reyndar svolítið
hrátt en vel lifandi."
Fjölbreytni Liðsmenn Apollo.
Cbarlatans
þegar platan kom loks
út. „Við stefnum allt annað,
næsta plata verður með
söng og lifandi hljóðfærum
... tónlistin getur því aðeins
lifað að hún þróist og
kanski verður Mortorbass
rokksveit á endanum."
Fjörleg
Manchester-
sveit
LÍKLEGA hafa flestir
gleymt hamaganginum f
kringum Manchester-
bylgjuna í upphafí áratug-
arins. Flestar hljómsveitir
sem þá bar hæst eru
horfnar sjónum eða hætt-
ar, en ein eftir að minnsta
kosti, Charlatans, sem
haldið hefur velli og vin-
sældum alla tíð.
Þó músíkpressan hafí
hampað meira öðrum
sveitum nutu fáar meiri
hylli en Charlatans og hef-
ur reyndar lialdið vin-
sældum alla tíð þrátt
fyrir ólíklegustu upp-
ákomur og ýmsar
hremmingar. Meðal
annars sem yfír
sveitina hefur dunið
er fangelsisdómar,
óvænt mannaskipti
og sjúklegt þung-
lyndi og loks lést
bolsti lagasmiður
sveitarinnar og
hljómborðsleik-
ari, Rob Collins, í
bílslysi rétt þegar sveitin
var að ljúka við síðustu
skífu sína, Tellin’ Stories,
sem kom út fyrir stuttu.
Þrátt fyrir áfallið ákváðu
menn að halda áfram,
fengu til liðs við sig hljóm-
borðsleikara Primal Scr-
eam og luku við plötuna
sem tileinkuð er Collins.
MEÐAL þess merkasta í breakbeat síðasta árs
var sókn franskra tónlistarmanna inn í heim sem breskh'
höfðu lagt undir sig. Meðal bestu breiðskífa síðasta ái's
voru plötur ýmissa franskra tónlistarmanna, þar á meðal
frá Motorbass og Laurent Garnier, sem sendi frá sér
nýjar skífur fyrir skemmstu.
m
Laurent Garnier leikur
einskonar franskt house
með skemmtilega geggjuð-
um útúr-
dúrum.
House var
reyndar í
mikilli
sókn á þar-
síðasta ári,
er sprakk
svo á
limminu
þar til nýja franska línan
kom fram meðal annars
með skífu Laurents Garni-
ers, Shot in the Dark, og
fjölmargi’a tónverka hans
annarra sem ýmist voru
gefín út á safnplötum, eða
þá hann beitti sér í endur-
hljóðblöndunum. A nýrri
skífu hans, sem heitir ein-
faldlega 30, er hann við
eftir Árna
Matthíasson
sama heygarðshornið, enn
að leika house, en hefur
þróað tónmálið til muna,
hefðbundin house-keyrsla
brotnar upp í ósamstæða
tónklasa og gróf stílbrot.
Sjálfur segist Garnier eiga
þá ósk heitasta að sýna
fram á að tónlistarformið sé
lífvænlegt og sitthvað
ósagt. Einnig segist hann
vilja sanna að danstónlist sé
engin „dópistatónlist", en
líkt og fleiri danstónlistar-
menn hefur hann átt í úti-
stöðum við frönsk stjórn-
völd sem hafa meðal annars
reynt að banna rappsveitir
sem þykja of berorðar og
æsa til óspekta. Þrátt fyi'ir
þetta fínnst Garnier hvergi
betra að vera en í Frakk-
landi, en leggur áherslu á
að það sem menn sjá fyrir
sér sem franska bylgju sé
fyi'st og fremst Parísar-
bylgja; þær sveitir og tón-
listarmenn sem slegið hafa í
gegn undanfarið, Daft
Punk, Dimitri, Motorbass
og hann, séu allt Parísar-
tónlistarmenn og meira að
segja bundir við ákveðin
hverfi í París. „Eg lít þó
fyrst og fremst á mig sem
Evrópubúa, sem býr fyrir
tilviljun í frábæru landi sem
kallast Frakkland".
títsala
Ein af bestu plötum síð-
asta árs var Pansoul með
sveitinni Motorbass. Ekki
var miklar uppýsingar að
fínna á umslagi plötunnar,
eins og er alsiða með dans-
tónlist, en þar mátti sjá
nafnið Etienne de Crecy.
Fyrir skemmstu gaf fyrir-
tæki eitt í Frakklandi,
Solid, síðan út 10“ syrpu
með nýrri danstónlist
franskri sem sá sami
Etienne de Crecy hafði veg
og vanda af og í kjölfarið
kom út geisladiskur með
úi-vali tónlistar af plötun-
um; allt undir nafninu
Super Discount, en
það nota útsölumenn í
Frakklandi.
Aðstandendur útgáf-
unnar segjast hafa hrint
henni af stað ekki síst til
að draga úr hamagangin-
um í kringum franska
danstónlist; „upphaflega
stóð til að gefa plöturnar
allar út undir dulnefni,
enda vildum við beina at-
hygli fólks að tónlistinni,
sem skiptir eðlilega mestu
máli, en ekki að það gleypi
það hrátt sem kemur frá
Frakklandi."
De Crecy og félagar hans
segjast hafa hissað sig yfír
viðtökum Pansoul, enda var
tónlistin á þeirri plötu orðin
gömul fyrir þeim, ársgömul
Breskir blámenn
FYRIR stuttu naut mikillar hylli breski
flokkurinn Apollo með lagið Ain’t Talking
‘Bout Dub. Það var sérkennileg samsetning
af rokki og ragga og ekki víst að allir hafi
áttað sig á að þar fóru höfundar annars vin-
sæls lags, Ki-upa, enda gjörólíkt.
Breska sveitin Apollo Four Forty varð til
í Liverpool snemma árs 1990 og fékk
snemma sitthvað að iðja við endurvinnslu
laga; tók meðal annars fyrir lög eftir U2,
EMF og Shabba Ranks. Fyrsta skífan hét
Millenium Fever og kom út á þarsíðasta ári.
Ekki vakti hún teljandi athygU og liðsmenn,
Noko og bræðurnir Howard og Trevor
Gray, fluttu sig um set, settust að í Camden
í Lundúnum og einsettu sér að breyta um
stefnu. Niðurstaðan varð nýleg breiðskífa,
Electro Glide in Blue. Þar ægir saman jass-
áhrifum, blús, rokki, dub og techno. Sjálfir
segja þeir að nafn plötunna vísi ekki síst til
þess að öll þeirra tónlist sé byggð á blús;
„við höfðum að viðkvæði: Þetta er eintómur
Robert Johnson, og um tíma lá við að við
nefndum plötuna svo.“
Fyrsta smáskífan af plötunni, Krupa,
gaf nasasjón af því sem í vændum var, því
þar tóku liðsmenn trommufrasa frá þeim
þekkta trumbuslagara Gene Krupa og
suðu saman við tecnhospretti. Önnur smá-
skífan, Ain’t Talking ‘Bout Dub, kom úr
annarri átt; þar var grunnurinn gítarfrasi
frá Van Halen sem rann saman við ragga-
dub og svo mætti lengi telja því lögin eru
eins ólík og þau eru mörg. Eitthvað fyrir
alla.