Morgunblaðið - 15.06.1997, Blaðsíða 15

MORGUNBLAÐIÐ
SUNNUDAGUR 15. JIJNÍ 1997 B 15
r íí ■
5*5
1 ^ U u ut
iJW n ■ :
jU á
í ÞURRKI var fáni dreginn að hún uppi á þaki tii að bæjarbúar sæju að nú
væri vinnu að fá. Og- svo var breitt úr fiskinum, milli læks og sjávar.

NÚ ER bakarí í því horni hússins sem upprunalega var verslunin. Fyrir
innan er upphaflega verslunarplássið með elsta búðardiskinum með
skúffum fyrir matvöru, skrifpúlti, gamalli vigt og gömlum peningakassa
Hann gerði tillögur að útliti hússins
í samvinnu við okkur. Við vorum
sammála um að breyta því í upp-
runalegt form.
En við ætluðum ekkert að flýta
okkur, en strax í upphafi árs
‘96 vorum við búin að fá
leigutaka fyi-ir bakarísplássið. Þá
gátum við lokið við framkvæmdirn-
ar. Núna liggur fyrir að gera upp
pakkhúsið, sem er á tveimur hæð-
um fyrir ofan Einarsbúð, en á neðri
hæðinni er mjög lágt til lofts. Við
ætlum að fjarlægja það loft og gera
hæðimar tvær að einni. Þama er
hægt að búa til mjög skemmtilegt
pláss fyrir skrifstofur. Síðan er
þrjátíu fermetra ris fyrir ofan íbúð-
ina sem við ætlum að innrétta í
sumar. Eftir það föram við að huga
að lóðinni og athuga hvað við gerum
við gamlan skúr sem stendur hérna
á bak við húsið.“
Hinn einkennilegi draumur
um hokur við eina hellu,
gufaði fljótlega upp, vegna
þess að það vora fleiri en þau
Þorgils og Berta sem höfðu auga-
stað á rekstri í húsinu númer 49.
„Það sem við voram ánægðust
með, hvað varðar hraðann, var að fá
aftur líf í húsið,“ segir Þorgils og
Berta bætir við: „Okkur fannst
mjög mikilvægt að fá starfssemi í
húsið og ekki síst vegna þess að sú
starfssemi gengur vel.“
Þið talið eins og það hafi fremur
verið af hugsjón að þið keyptuð hús-
ið, en að ykkur hafí langað til að búa
hér.
„Ja-á, það má eiginlega segja
það,“ segja þau og líta á hvort ann-
að. „Ekki þó svo að skilja að þetta
hafi verið svo mikil hugsjón að við
höfum verið tilbúin til að tapa á fyr-
irtækinu."
„Við ætluðum aldrei að búa niðri
í bæ,“ segir Berta, „en við urðum að
selja íbúðina okkar til að geta keypt
húsið og einvhers staðar þurftum
við að búa. Það var ekki um annað
að ræða en að nýta húsið sem við
keyptum - og við sjáum ekkert eftir
því. Þetta hefur verið mikið ævin-
týri.“
„Var þá allt heilt í húsinu?"
„Nei,“ segir Þorgils. „Við
hreinsuðum allt út hér í íbúðinni,
alla veggi. En það var ekki mikill
fúi í timbrinu, aðeins í suðaustur-
horninu, að utanverðu, upp á mitt
húsið. Það hafði verið forskalað og
HUSIÐ eins og það lít-
ur út í dag eftir að það
var gert upp.
STIGINN milli hæða.
við rifum utan af því og gerðum við
fúann.
Sumum leist að vísu ekkert á
þetta. Það þurfti að skipta um
nokkra bita, einangra upp á
nýtt og við létum reisa nýja inn-
veggi og settum gifs innan á út-
veggina.
Gólfið í íbúðinni er upprunalegt,
úr furu. Við fylltum upp í það,
pússuðum og lútuðum. Og glugga-
rnir eru allir upprunalegir. A stöku
stað þurfti að setja pósta og ég held
að við höfum skipt um krossa í öll-
um gluggunum."
Það er eins og þetta hafi verið
ósköp fyrirhafnarlaust mál.
Þau Þorgils og Berta líta hvort á
annað og hrista höfuð. „Nei, ekki al-
deilis. Þetta hefur verið rosaleg
vinna. Og hún tekur engan enda.
Þetta era endalausar ákvarðanir út
af ótrúlegustu hlutum."
Einkennilegt með hús, hugsa ég
með mér þegar ég hef kvatt litlu
fjölskylduna í litlu íbúðinni í stóra
húsinu, það er eins og þau hafi sinn
eiginn vilja, sinn eigin andardráttm
má vera jafnvel sál. í sumum húsum
leggst allt í rúst, í öðram gengur
allt, saltfiskur og krambúð og út-
gerð og bakarí og heimili - kynslóð
fram af kynslóð - í níutíu ár. Sum
hús ku vera full af öndum og illþýði,
en önnur era svo hrein að þar þrífst
ekkert nema gæfa.
Kannski er Strandgata 49 gæfu-
hús.
GRLRNT
MfTSUBlSHI
i mtkhmt tHk-tistn ’
HEKLA
tneiriþœgindi-meiri íburður-meiri gœði !