Morgunblaðið - 02.07.1997, Blaðsíða 32

32 MIÐVIKUDAGUR 2. JÚLÍ 1997
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+ Margrét Guðna-
dóttir var fædd
í Sandgerði á
Stokkseyri 18. júní
1906. Hún lést á
Droplaugarstöðum
21. júní síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Guðni Gísla-
son frá Þverspyrnu
í Hrunamanna-
hreppi, og Vilborg
Sturlaugsdóttir frá
Starkaðarhúsum á
Stokkseyri. Bræður
Margrétar voru:
Sturlaugur, f. 18.8.
1904, d. 1985, og Gisli, f. 6.1.
1909, d. 1984.
Margrét var tvígift. Fyrri
maður hennar var Valdimar
Sigurðsson frá Sjónarhóli á
Stokkseyri. Þau skildu. Barn
þeirra er Vilhelmína Guðrún,
eiginmaður hennar er Gunnar
Sigurðsson frá Seljatungu.
Þeirra börn eru: 1) Guðný Vil-
borg: Hún á einn son, Einar
Gunnar. Sambýliskona hans
var Inga Fríða Tryggvadóttir.
-y. Sonur þeirra er Andri. Sambýl-
ismaður Guðnýjar er Steinn
Hermann Sigurðsson. 2) Sigrún
Sesselja: 8) Margrét Kristín.
Hennar sambýlismaður er
Gunnar Þ. Anderssen. Þau eiga
einn son. Richard Vilhelm: 4)
Laufey Sigríður. Hinn 2. októ-
ber 1946 giftist Margrét seinni
manni sínum, Kristni Júníus-
syni frá Rútsstöðum. Þau eign-
uðust þrjú börn. Þau eru: 1)
Vilborg Fríða, gift Erlendi Ól-
^ afssyni frá Baugsstöðum.
Þeirra börn eru: I) Kristinn,
kvæntur Heiðrúnu Ólafsdóttur.
Þeirra börn eru fjögur. II) Ólaf-
Kallið er komið,
; komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin strið.
(V. Briem.)
Með fráfalli tengdamóður
minnar, Margrétar Guðnadóttur,
er horfínn af sviðinu vinur, sem
ætíð var jafningi þess elskulega
alþýðufólks sem ætíð vildi vel gera
fyrir hvern þann sem opinn var
fyrir fórnarlund þess. Þar gilti allt
að einu hvort sem fórnin var færð
í smærra sem stærra verki. Þannig
merlar minning mín um konuna
sem ég nú fyrir mörgum áratugum
hafði fyrst spurnir af. Síðar urðu
kynni okkar nánari og ég nærri
daglegur gestur á heimili hennar
» hvort heldur var hér austanfjalls
eða í höfuðborginni. Hvenær sem
var og hvernig sem á stóð var hún
með ólíkindum skjótvirk að reiða
fram góðgerðir. Allt það besta sem
hún átti kost á, bar hún fyrir mig
og aðra þá gesti, sem að garði
hennar bar. Eg naut og ótal fal-
legra fyrirbæna af hennar hálfu
sem hún bað mér með sínu trúar-
trausti til hins almáttuga Drottins
sem hún af einlægni fól jafnan for-
sjón sína. Við leiðarlok þakka ég
henni þetta allt og geymi í mínu
. . hugskoti með virðingu.
Margrét ólst upp í foreldrahús-
um á Stokkseyri hjá iðjusömum
og elskulegum foreldrum og við
svipuð kjör og þá tíðkuðust á al-
þýðuheimilum. Henni voru
bernsku- og uppvaxtarárin kær í
minningunni og til hinsta dags bar
hún órofa tryggð til Stokkseyrar,
v fæðingarsveitar sinnar. Margrét
ur Ottó. Hans sam-
býliskona er Edda
Eggertsdóttir, þau
eiga eitt barn. Frá
fyrra hjónabandi á
Ólafur dótturina
Vilborgu. III) Mar-
grét. Sambýlismað-
ur hennar er Guð-
mundur Kristinn
Baldursson. Þau
hafa eignast fjögur
börn. IV) Hafrún
Elsa. Sambýlismað-
ur Siguijón Eiríks-
son. Hafrún á son-
inn Daníel. V) Jú-
níus Guðni. Sambýliskona hans
er Iris Ósk Hjaltadóttir. Þau
eiga tvö börn. 2) Hallberg: Eig-
inkona hans var Aslaug Ólafs-
dóttir. Þau skildu. Börn þeirra
eru: I) Margrét Dagbjört, d.
1977, Jóhanna Björk, gift Guð-
laugi Albertssyni. Þeirra börn
eru tvö. II) Ólöf Ingibjörg, gift
Jóhanni Garðarssyni. Börn
þeirra eru fjögur. III) Hafþór
Kristinn. Sambýliskona Viktor-
ía Ottósdóttir. Þeirra börn eru
tvö. Einnig á Hallberg soninn
Gunnar Þór. 3) Júníus Haf-
steinn, d. 1983. Kona hans var
Guðrún Guðlaugsdóttir blaða-
maður. Þeirra börn eru: I)
Ragnheiður, gift Ævari Ágústs-
sjni. Börn þeirra eru þijú. II)
Ásgerður, gift Siguijóni Sig-
urðssyni. Þau eiga eitt barn.
III) Móeiður, gift Eyþóri Arn-
alds. IV) Kristinn og Guðlaug-
ur.
Utför Margrétar fer fram
frá Fossvogskirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 15.
Jarðsett verður í Gufunes-
kirkjugarði.
var fljótt dugleg og skjótvirk og
samviskusöm. Sem barn að aldri
var hún send yfir hafið til barna-
gæslu í Vestmannaeyjum og þang-
að átti hún einnig eftir að koma
sem unglingsstúlka við fiskvinnslu
sem hún vann við víðar á landinu.
Hún vann og við sveitastörf og var
enginn svikin af verkum hennar á
túni eða engjum. Hún var glæsileg
kona sem af stóð gerðarþokki. Hún
var ættfróð vel og naut þess að
rifja upp ættir fólks og önnur
tengsl. Kom hún oftar en ekki
þeim til aðstoðar sem yngri voru
og vissir í sínum rangfærslum. Það
leiðrétti Margrét án tafar. Og
meðan sjónin leyfði, las hún margt
í þessa veru.
Dóttur sína af fyrra hjóna-
bandi, Vilhelmínu Guðrúnu, ól
Margrét upp í skjóii foreldra sinna
allt þar til hún var ellefu ára að
þær mæðgur fluttu í ný heimkynni
á Rútsstöðum í Gaulveijabæjar-
hreppi þar sem Margrét hóf bú-
skap með seinni manni sínum,
Kristni Júníussyni. Mjög var alla
ævi kært með þeim mæðgum. Þar
breytti engu þó búseta beggja
breyttist. Vilhelmína þakkar nú
móðurkærleikann, skilninginn og
umhyggjuna sem aldei var neinn
skortur á. Þakklæti hennar fyrir
árin á Rútsstöðum nær einnig til
Kristins Júníussonar og hans fjöl-
skyldu sem allt frá fyrsta degi tók
henni af stakri alúð og umhyggju.
Það voru góð ár.
Margrét og Kristinn bjuggu á
Rútsstöðum til ársins 1957 að þau
fluttu heimili sitt í Reykjavík. Þar
bjuggu þau lengst af í Gnoðarvogi
20. Alls staðar var heimili þeirra
bjart og fallegt þar sem ætíð var
gott að koma. Svo kveð ég tengda-
móður mína og þakka henni öll
gæðin og góðu orðin. Ömmubörnin
þakka henni umhyggjuna, gjaf-
mildina og traustið. Öldruðum
eiginmanni hennar, börnum og öll-
um nánustu ættingjum votta ég
samúð mína.
Gunnar Sigurðsson
frá Seljatungu.
Á einum allra fallegasta degi,
sem af er sumri lést amma mín,
Margrét Guðnadóttir, níutíu og eins
árs að aldri.
Það er vissulega hár aldur, en
einhvern veginn fannst mér hún
ekki vera gömul. Hún hafði alla tíð
áhuga fyrir líðandi stund. Var ekk-
ert að festa sig í gömlum sögum,
vildi bara frétta eitthvað af því sem
við vorum að aðhafast í það og það
sinnið. Ef við þurftum að vita eitt-
hvað um ætt og uppruna einhvers
okkur nákominn, þá vissi amma
það.
Fyrst þegar ég man eftir ömmu,
hef ég verið um fimm ára aldur,
en þá bjó amma á Rútsstöðum í
Flóa með manni sínum Kristni Jún-
íussyni. Hann hefur reynst okkur
systrum sem besti afi. Man ég frá
veru minni hjá þeim að þegar ég
fékk að gista og Kiddi fór til gegn-
inga á morgnana, spurði hann mig
hvort ég vildi ekki stinga mér í
bólið til ömmu. Það var alltaf jafn
gott, það yar svo hlýr faðmurinn
hennar.
Þegar ég var sjö ára, fluttust
þau til Reykjavíkur og því lengra
á miili okkar og ferðir ekki eins
tíðar og í dag.
Alltaf var gott að koma til henn-
ar. Hún hafði alltaf eitthvað
skemmtilegt að segja því hún hafði
létta lund og viidi skemmta okkur
sveitastelpunum sínum. Það gerði
hún og fyrir það vil ég þakka þér,
eisku amma mín, og mig langar
að kveðja þig með versi sem við
lásum stundum saman áður en við
fórum að sofa.
Vertu, Guð faðir, faðir minn
í frelsarans Jesú nafni,
hönd þín leiði mig út og inn,
svo allri synd ég hafni.
(Hallgr. Pét.)
Elsku Kiddi minn, mamma,
Bobba, Halli og fjölskylda, Guð
veri með ykkur.
Guðný.
Elsku amma mín. Nú er komið
að kveðjustund og vil ég þakka þér
fyrir allar gleðistundirnar sem við
áttum saman. Þú varst svo yndisleg
og góð persóna. Minningarnar um
þig mun ég ætíð geyma í hjarta
mínu.
Ófáar voru ferðirnar heim til þín
og afa í Gnoðarvoginn, þegar ég
var stelpa. Mér þótti svo gaman
að fara ein með strætó tii ykkar.
Oft fórum við saman í Glæsibæ að
versla, þá var keypt lítil kók og
stundum súkkulaði handa mér.
Best af öllu var brauðið sem þú
bakaðir svo oft, var það alltaf nefnt
ömmubrauð af mér. Ekki má
gleyma kringlunum, þær voru allt-
af á sínum stað í skápnum þínum.
Mér þótti allt svo fínt og fallegt
hjá þér og afa, fallegar gardínur í
hveijum glugga. Þegar ég mörgum
árum seinna fór að halda heimili
gafstu mér hvítar og fallegar stofu-
gardínur. Þú hafðir yndi af falieg-
um gardínum. Einnig minnist ég
þess, þegar ég átti von á barni, þá
fórum við saman að kaupa tau-
bleyjur. Þú vissir nú alveg hvar ég
ætti að kaupa þær, nú hjá honum
Sigga, það væri nú aldeilis gott að
versla við hann. Saman fórum við
og keyptum fullan poka af bleyjum
og bolum á ófædda barnið mitt.
Þetta voru nú góð kaup, Rúna mín,
sagðir þú þegar við svo örkuðum
heim á leið.
Margs er að minnast og margar
fallegar minningar á ég um þig.
Nú þegar komið er að leiðarlokum,
bið ég Guð minn að blessa þig og
varðveita. Hafðu þökk fyrir allt,
elsku amma mín.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem gleymiá eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að kynnast þér.
(Ingibj. Sig.)
Elsku afi, Guð gefi þér styrk í
sorg þinni. Elsku mamma mín,
Villa, Halli og aðrir ástvinir, minn-
ingin um fallega og góða konu mun
ávallt lifa með okkur.
Hafrún.
+ Ólafía Bergþóra
Guðnadóttir
fæddist í Keflavík
13. febrúar 1946.
Hún lést á Landspít-
alanum 25. júní síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar voru hjónin
Karólína Kristjáns-
dóttir og Guðni
Jónsson, vélstjóri.
Karólína var fædd í
Keflavík 14. júlí
1911, d. 27. janúar
1981, dóttir Kristj-
áns Sveinssonar
(Stjána bláa) og
Guðrúnar Jónsdótt-
ur í Holti í Keflavík. Guðni var
f. 3. janúar 1906, d. 17. október
1957 að Steinum undir Eyjafjöll-
um, sonur Jóns Einarssonar og
Jóhönnu Magnúsdóttur sem þar
bjuggu. Jóhanna bjó síðar í
Vestmannaeyjum. Systkini Ólaf-
íu: Gunnar Kristján, f. 27. júní
1935, kvæntur Erlu Jósepsdótt-
ur, Jóhanna Jóna, f. 14. nóvem-
í mínum huga hefur Jónsmessan
alltaf verið dálítið sérstök og henni
bundnar ljúfar minningar um birtu
og fegurð. Nú brá skugga á þessa
nótt því á henni lauk stríði þínu við
þann illvíga sjúkdóm sem vísindunum
gengur svo illa að ráða við. Erfiðu
sjúkdómsstríði þínu lauk með sigri
hins slynga sláttumanns.
Okkar fyrstu kynni urðu þegar þú
komst í skátaflokkinn minn, feimin,
hlédræg, falleg stelpa með dökkt hár
og stór augu, ákveðin í að halda
skátaheitið og standa þig varðandi
þær skyldur sem það lagði á þig.
Seinna urðum við mágkonur. Þá
varst þú orðin unglingur, hikandi
varðandi lífsstefnu. Síðan hefur líf
okkar fléttast saman. Þeir þættir sem
einkenndu þig sem barn urðu þín
aðalsmerki sem konu og móður.
Skyldurækni, trúmennska og vand-
virkni, hvort sem um var að ræða
vinnu innan eða utan heimilis. List-
rænir hæfileikar þínir nutu sín við
blómarækt og hannyrðir. Meira að
segja þvottahúsið þitt var prýtt með
útsaumsmynd. Þú hafðir ríka rétt-
lætiskennd og samúð með þeim sem
minna máttu sín eða bundu ekki
bagga sína sömu böndum og aðrir.
Oft hljópstu undir bagga þótt það
færi ekki hátt. Þú hafðir stóra lund
og varst ekki allra, en um leið vinur
vina þinna. Þess heldur er ég stolt
yfir að hafa átt vináttu þína.
Þú hafðir þínar skoðanir á hlut-
unum þótt þú hrópaðir þær ekki á
torgum. Oft sást þú ýmsa aðra fleti
á málum en aðrir sáu og þá naut
sérstök kímnigáfa þín sín vel. Þessir
eiginleikar komu sér vel þegar þú
fyrir fjórum árum fékkst þann dóm
að þú værir með erfiðan, ólæknandi
sjúkdóm sem kom í veg fyrir að þú
gætir verið lengur úti á vinnumarkað-
inum. Þegar þú síðan sl. vetur greind-
ist auk þess með þann sjúkdóm sem
að lokum sigraði þig lýstirðu því yfir
að þú vildir ekki verða „aumingi við
eldhúsborðið". Þér var hlíft við því
hlutskipti og yfír því ber að gleðjast.
Við sem eftir lifum og syrgjum
þig huggum okkur við að nú er þján-
ingum þínum lokið og þú búin að
hitta foreldra þína. Móðurina sem
síðustu vikur lífs síns naut umhyggju
þinnar og Friðriks á heimili ykkar
og föður þinn sem þú misstir sem
barn og syrgðir alla tíð. Megi heið-
ríkja Jónsmessunæturinnar umlykja
þig á nýjum vegum.
Vertu kært kvödd, kæra mágkona
og vinkona.
Til Friðriks, drengjanna þinna og
Aldísar:
Lát huggast, þú ástvinur hryggur!
Nú hætti þinn grátur að streyma!
Því dauðinn er leið sú sem liggur
til lífsins og ódáinsheima.
Nær bergstuðlar jarðríkis braka
og básúnur englanna hljóma,
mun alvaldur eign sína taka
til yngingar, dýrðar og blóma.
(Þýð. Jón Helgason.)
Þórdís.
ber 1937, gift Erling
Garðari Jónassyni,
Karl Steinar, f. 27.
maí 1939, kvæntur
Þórdísi Þormóðs-
dóttur og Selma
Gunnhildur, f. 31.
júlí 1944, d. 26. mars
1994.
Ólafía giftist 17.
nóvember 1973
Friðrik Friðriks-
syni, f. 22. septem-
ber 1933 í Keflavík.
Foreldrar hans voru
Friðrik Þorsteins-
son og Sigurveig
Sigurðardóttir. Syn-
ir Ólafíu eru Gylfi Þór Markús-
son, fæddur 27. febrúar 1966,
Friðrik Friðriksson, f. 24. maí
1974 og Brynjar Emil Friðriks-
son, fæddur 29. september 1978.
Barnabarn Ólafíu er Aldís Ósk
Gylfadóttir, f. 8. febrúar 1987.
Útför Ólafíu fer fram frá
Keflavíkurkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
Ég var níu ára þegar Ólafía systir
mín fæddist og ég man vel eftir þeim
degi. Mér fannst hún fallegasta barn
sem ég hafði nokkurn tímann séð.
Ég var elsta stelpan í flölskyldunni
og það kom því oft í minn hlut að
gæta yngri systkina minna. Hún var
yndislegt barn, þæg og brosmild,
með stór, falleg augu og hvar sem
ég kom með hana sló fólk henni
gullhamra. Ég á ótal fallegar minn-
ingar frá fyrstu árum hennar þegar
ég ók henni stolt um göturnar í
Keflavík, fyrst í vagni og síðan í
kerru. Badda óx úr grasi og ég gat
farið að leiða hana mér við hönd.
Við fórum niður á bryggju til að
taka á móti pabba þegar hann kom
að landi og fagnaði okkur innilega.
Við áttum lítinn kofa sem pabbi
smíðaði og þar áttum við margar
ánægjulegar stundir í dúkku- og
búðarleik. Oftast var Selma systir
mín með í för og vinkonur okkar í
hverfinu. Á þessum árum var Kefla-
vík að breytast úr litlu sjávarþorpi í
mikinn athafnabæ sem óx ört og líf
okkar barnanna því oft viðburðaríkt.
Faðir okkar lést af slysförum þeg-
ar Badda var tíu ára og fráfall hans
var mikið áfall fyrir fjölskylduna.
Móðir mín fór út á vinnumarkaðinn
og hafði minni tíma en áður til að
sinna heimilinu en við systkinin
reyndum að aðstoða hana eftir megni
og bjarga okkur sjálf. Við fluttum
að heiman eitt af öðru og stofnuðum
okkar eigið heimili en Badda, sem
var yngst, hélt áfram að búa hjá
mömmu. Eftir hefðbundna skóla-
göngu lærði hún ljósmyndun á Ljós-
myndastofu Heimis Stígssonar og
starfaði þar í nokkur ár en síðustu
árin vann hún á Keflavíkurflugvelli
á meðan heilsan leyfði.
Móðir mín ól upp Guðna Þór, son
Selmu systur okkar, og sjálf eignað-
ist Badda son, Gylfa Þór Markússon,
sem var tveimur árum yngri en
Guðni. í sameiningu önnuðust þær
uppeldi drengjanna þar til Badda
gifti sig og flutti að heiman, en þá
var Gylfi Þór sjö ára.
Eftirlifandi maður hennar er Frið-
rik Friðriksson, sem starfar hjá Flug-
leiðum á Keflavíkurflugvelli. Þau
eignuðust tvo syni, Brynjar og Frið-
rik sem báðir eru í foreldrahúsum.
Gylfi Þór á eina dóttur, Aldísi, sem
er 10 ára og býr hjá móður sinni sem
er gift í Svíþjóð.
Það kom snemma í ljós að Badda
var mjög listfeng og allt lék í hönd-
unum á henni. Henni var snyrti-
mennska í blóð borin og heimili henn-
ar bar þess glöggt vitni. Þar var
hver hlutur á sínum stað og margir
fallegir, handunnir munir sem hún
vann sjálf prýddu heimilið. Ég dáðist
oft að því hvað hún var sjálfbjarga
því með þolinmæði og þrautseigju
gat hún gert við flest það sem aflaga
fór, hvort sem það voru heimilistæki
eða eitthvað annað. Henni var ekki
tamt að gefast upp við það sem hún
byijaði á og hún vildi hafa hlutina í
lagi. Hún var líka mikill náttúru-
MARGRET
G UÐNADÓTTIR
OLAFIA BERGÞORA
GUÐNADÓTTIR