Morgunblaðið - 02.07.1997, Side 36

36 MIÐVIKUDAGUR 2. JÚLÍ 1997
MIIVININGAR
MORGUNBLAÐIÐ
KRISTJÁN
FRIÐSTEINSSON
+ Kristján Frið-
steinsson fædd-
ist í Reykjavík 12.
maí 1929. Hann lést
á heimili sínu í
Garðabæ 23. júní
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Lóa Kristjánsdótt-
ir, f. 29.8. 1909, og
Friðsteinn Jóns-
son, f. 11.9. 1903,
■y d. 6.6. 1971. Krist-
ján var elstur
barna foreldra
sinna. Systkini: Jón
Helgi, f. 1936,
Guðný _ Sigríður, f. 1940, d.
1980, Ásgeir Ölver, f. 1944,
Kjartan Már, f. 1951.
Hinn 6. júlí 1957 kvæntist
Kristján eftirlifandi konu sinni
Emilíu Emilsdótt-
ur, f. 11.11. 1933.
Þau eiga tvp börn:
1) Emil Örn, f.
1958, kvæntur Guð-
rúnu Erlu Guðjóns-
dóttur, f. 1958.
Börn þeirra eru:
Guðjón Örn, Emilía
Ósk, Katrín María,
Kristján Óli og
Daníel Steinar. 2)
Lóa Steinunn, f.
1962, gift Baldvin
Einarssyni, f. 1960.
Börn þeirra eru:
Kristín Halla, Hlín
og Einar Baldvin.
Utför Kristjáns fer fram frá
Vídalínskirkju í Garðabæ í
dag og hefst athöfnin klukkan
15.
í dag kveð ég kæran mág minn
og vin. Þau eru orðin mörg árin
sem við höfum þekkst. Það var
fyrir 44 árum er Kristján fór að
gera hosur sínar grænar fyrir
Emilíu systur minni. Oft varð hann
að sætta sig við að hafa litlu syst-
4Þ ur með og þar sem við deildum
herbergi systurnar hef ég nú sjálf-
sagt oft verið fyrir, en hann lét
ekki mikið á því bera. Á mitt fyrsta
síðkjólaball fór ég með þeim, í kjól
af Emilíu, ég held að hann hafí
verið mjög stoltur af okkur. Eftir
að ég giftist höfum við haft mikið
samband, sem hefur aukist með
árunum. Við höfum spilað saman
í 18 ár að staðaldri og alltaf verið
heldur að auka það, en aldrei eins
oft og síðasta ár, síðan Kristján
■% veiktist. Við höfum hist svona 3-4
sinnum í viku, borðað saman og
spilað, fengið okkur svona eins og
eitt hvítvínsglas. Oft er Kristján
búinn að tala um að við þyrftum
að skrifa bók um þessar skemmti-
legu stundir okkar. Ekkert varð
nú af bókaskrifunum en við Sveinn
erum ákaflega þakklát fyrir öll
árin sem við höfum átt saman.
Ógleymanleg verður ferðin okkar
í maí síðastliðinn að Klaustri í
dásamlegu veðri og Kristján naut
alls sem fyrir augun bar. Við fjög-
ur ætluðum að eyða ellinni saman,
spila hvern einasta dag fyrir og
eftir hádegi. En nú hefur Kristján
kvatt okkur, hans er sárt saknað
"' af minni fjölskyldu. Það verður
tómlegt án hans. Ég votta elsku
systur minni innilega samúð svo
og bömum hennar og barnabörn-
um. Kær kveðja frá okkur Sveini.
Gunnlaug mágkona.
Elsku afi Kristján.
Við þökkum þér fyrir allar góðu
samverustundirnar með þér og
ömmu. Allar þær skemmtilegu
minningar, sem við eigum um þig,
munum við varðveita um alla fram-
tíð. Við munum einnig sofa rótt
vitandi það að þú haldir áfram að
vaka yfir velferð okkar sem endra-
m- nær. Hins vegar erum við ekki öll
nógu gömul til að geta látið full-
komlega í ljós söknuð okkar. í
þess stað munum við vonandi, þeg-
ar fram líða stundir, gera missi
ömmu léttbærari með því að halda
áfram að umvefja hana ást og
hlýju.
Barnabörn.
Ég kynntist vini mínum Kristj-
áni þegar hann hóf nám í Verzl-
unarskóla Islands árið 1945 og var
_ . hann þar samskipa bróður mínum.
Þeir urðu strax góðir vinir og eftir
það var Kristján heimagangur hjá
okkur, ef svo má segja, og hélst
það út allan skólatímann og allt
fram á þann dag að hann lést,
hefur vináttan varað. Hann hóf
nám í endurskoðun hjá Ólafi heitn-
um Péturssyni löggiltum endur-
skoðanda, en hann hafði verið end-
urskoðandi Keflavíkurverktaka frá
upphafi og tók Kristján við rekstri
skrifstofunnar að honum látnum.
Við Kristján höfum því starfað
saman hátt á fjórða áratug og var
hann við störf fyrir okkur meðan
kraftar hans leyfðu.
Kristján var góður drengur og
samviskusamur, léttur í lund og
komum við starfsmenn Keflavíkur-
verktaka til með að sakna hans
mjög. Ég vil senda Emilíu, bömum
þeirra og öðrum aðstandendum
okkar dýpstu samúðarkveðjur.
F.h. starfsmanna
Keflavíkurverktaka,
Ingvar Jóhannsson.
Það kom mér mjög á óvart er
Emilía, kona Kristjáns Friðsteins-
sonar, hringdi í mig mánudaginn
23. júní sl. og sagði mér að Krist-
ján hefði látist þá um morguninn.
Ég vissi að hann hafði gengið í
gegnum mikil veikindi og hættu-
lega uppskurði á undanförnum
mánuðum, en hélt að hann hefði
komist yfir þau að einhvetju leyti
og að hann ætti eftir að ná sér
betur og dvelja lengur hjá okkur.
En þannig er lífið, kallið kemur
fyrr en varir til okkar allra og við
erum alltaf jafn óviðbúin.
Kristján var mikill vinur vina
sinna og aðstoðaði margan mann-
inn í glímunni við „skatta og
skyldur“, en hann var löggildur
endurskoðandi og hafði starfað
við það í mörg ár. Ég kynntist
honum fyrst í knattspyrnufélag-
inu Fram, en það félag hefur átt
hug okkar beggja í áraraðir, en
hann hafði leikið knattspyrnu með
því á yngri árum auk þess sem
hann sat í mörg ár í stjórn félags-
ins og þá oftast sem gjaldkeri
þess. Eg átti því láni að fagna að
fá að starfa sem aðstoðarmaður
á endurskoðunarskrifstofu hans
og Ólafs heitins Pjeturssonar um
nokkra ára bil, og þá í aukavinnu
á kvöldin og um helgar. Kynni
mín af þeim báðum urðu mér mik-
il upplifun, því ég lærði ekki bara
að vinna við skattaframtal og fara
með tölur, heldur eru mér ógleym-
anlegar þær stundir er við sátum
og ræddum saman um heimsvið-
burði og landsins gagn og nauð-
synjar. Síðan hef ég aldrei getað
klárað skattaframtal mitt sjálfur
heldur hef alltaf leitað til vinar
míns Kristjáns til þess að hann
héldi í höndina á mér meðan ég
kláraði það, þótt það væri ekki
flókið mál. Þessi skipti sem ég
kom til Kristjáns árlega, í mörg
ár, tók hann mér alltaf jafn vel
og hliðraði til fyrir mig svo ég
gæti setið andspænis honum og
auðvitað fórum við að ræða um
fótbolta og gengi okkar kæra fé-
lags Fram, sem ekki var alltaf
mjög gott. Kristján tók alltaf
nærri sér þegar illa gekk og átti
þá oft mörg orð um strákana sem
hann taldi að gætu sýnt mikið
meira en þeir gerðu og þyrfti að
stappa í þá stálinu. Hann komst
ekki alltaf á völlinn þegar hann
vildi vegna vinnu sinnar, sem
dróst oft fram á kvöld, en hann
hafði samband við völlinn þar sem
leikurinn fór fram og frétti um
stöðuna. Ef vel gekk hjá liðinu
átti maður von á að sjá hann í lok
leiks, brosandi út að eyrum og
sagði hann þá oft: „Ég vissi að
strákarnir gætu þetta, Jöri.“ Það
er mikill styrkur fyrir öll félög að
eiga trygga stuðningsmenn eins
og Kristján var og væri það mikil
virðing við hinn látna að drengirn-
ir gæfu sig alla í hvern einasta
leik og spiluðu til sigurs, þá mundi
færast bros á varir hans og hann
yrði ánægður með sína menn.
Kristján var hamingusamur í lífi
sínu, átti yndislega konu, hana
Emilíu, og mannvænleg börn og
fagurt heimili á fögrum stað í
Garðabænum. Það er mikil sorg
sem gagntekur nú fjölskylduna og
aldraða móður hans, hana Lóu, en
minningin um góðan dreng mun
alltaf lifa og vissan um að hann
þjáist ekki lengur en bíður eftir
ástvinum sínum á himnum, sem
einn góðan veðurdag munu sam-
einast honum á ný.
Ég sendi öllum aðstandendum
innilegustu samúðarkveðjur mínar
og konu minnar og kveð þig, kæri
vinur, með þakklæti fyrir allt gam-
alt og gott, með orðum Matthíasar
Jochumssonar:
Guð leiðir þig, en líkni mér
sem lengur má ei fylgja þér.
En ég vil fá þér englavörð
míns innsta hjarta bænagjörð.
Guð blessi þig.
Jörundur Þorsteinsson.
Tíminn er afstæður, það virðist
ekki langur tími þó árin séu nær
fjörutíu, er upp í hugann koma
minningarnar um okkar kæra vin
Kristján Friðsteinsson, þá hefði
mann helst langað til að geta
stöðvað tímann og hann varað
lengur. Eitthvað þessu líkt rennur
í gegnum huga okkar er við minn-
umst þeirra stunda er við áttum
saman í leik og starfi með okkar
kæra vini og fjölskyldu hans.
Látum hugann reika til baka,
það er ungt fólk, vor í lofti, skóla
lokið, já, heill bekkur ungra
stúlkna úr Kvennaskólanum binst
vináttuböndum. Þó eru það þrjár,
sem tengjast enn nánar, þær tak-
ast saman ferð á hendur, já.Janga
ferð, allt til Norðurlanda. Á vegi
þeirra verður ungur maður sem
þá þegar, þrátt fyrir ungan aldur,
hefur tekið sér ferð á hendur til
að sitja fund sem fulltrúi íslenskra
veitingamanna meðal annarra
Norðurlandaþjóð, þá einnig sem
fulltrúi foreldra sinna, sem höfðu
á höndum veitingarekstur með
miklum glæsibrag, bæði í Reykja-
vík og að Búðum á Snæfellsnesi.
En ekki er að orðlengja það, að
með honum og einni af ungu stúlk-
unum, Emilíu Emilsdóttur, takast
náin kynni, sem úr verður hjóna-
band, fyrir nær ijörutíu árum.
En vináttan heldur áfram og
vinahópurinn stækkar, þannig að
að' nokkrum árum liðnum taldi
vinahópurinn sex meðlimi. Fjöl-
skylda ungu hjónanna stækkar,
þau eignast tvö mannvænleg börn
og barnabörnin orðin átta. Það
yrði löng saga ef ætti að rifja upp
allar þær góðu stundir, sem við,
er þetta ritum, höfum átt með
þeim Emilíu og Kristjáni. Það kom
fljótt í ljós að Kristján var okkur
mikil fyrirmynd, enda pilturinn
sigldur og mikill höfðingi og heims-
maður. En þar með er ekki allt
upp talið, Kristján var bæði fórnfús
og félagslyndur, mikill áhugamað-
ur um knattspyrnu og varð knatt-
spyrnudómari. Kristján gekk til
liðs við knattspyrnufélagið Fram
og varð Framari í þess orðs fyllstu
merkingu, enda naut félagið þess
á mörgum sviðum. En lífsstarfið
hjá Kristjáni var að hann gerðist
endurskoðandi, og sem löggiltur
endurskoðandi starfaði hann allt
fram á þennan dag, þrátt fyrir að
veikindi síðasta árs mörkuðu þar
í spor.
Það nutu margir góðs af starfi
Kristjáns, ekki síst þau er þetta
rita og ekki bara á því sviði, við
nutum þess að fá að fara margar
ferðir að Búðum á Snæfellsnesi
með þeim Emilíu og Kristjáni, og
jafnt þótt börn hefðu bæst í hópinn
hjá vinunum.
Þakklæti okkar og söknuði verð-
ur vart með orðum lýst, er við
kveðjum vin okkar sem hverfur á
braut úr þessu jarðlífi allt of fljótt,
og okkur ekki tekist að stöðva tím-
ann og lífsins gang, fremur en að
halda sólinni áfram á þeirri braut,
er hún nú gengur á þessum árs-
tíma, við verðum að hugga okkur
við allar þær góðu minningar, sem
við eigum um Kristján.
Við biðjum þann sem öllu stýrir,
að vernda og vaka yfir ijölskyldu
Kristjáns, svo og aldraðri móður,
sem við einnig nutum svo góðs hjá.
Blessuð sé minning okkar kæra
vinar, Kristjáns Friðsteinssonar.
Steinunn og Guðni,
Elín og Páll.
í dag er kvaddur Kristján Frið-
steinsson, endurskoðandi, og vill-
Samband veitinga- og gistihúsa
með þessum fáu línum þakka langt
og heilladijúgt samstarf. Kristján
hefur með ýmsu móti tengst SVG
og rekstri veitinga- og gististaða
en foreldrar hans, Friðsteinn Jóns-
son og Lóa Kristjánsdóttir, ráku
þekkta veitingastaði á sínum tíma
og var faðir hans fyrsti formaður
SVG. Kristján komst því ungur í
kynni við hótel- og veitingarekstur.
Á árunum 1954-1956 varKrist-
ján framkvæmdastjóri SVG og
sinnti því sem öðru af mikilli kost-
gæfni, en hann hefur þar að auki
verið félagskjörinn endurskoðandi
sambandsins um langt árabil og
hefur það verið mikill akkur fyrir
félagið að njóta krafta Kristjáns
vegna þekkingar hans og áhuga á
velferð félagsins og var það ætíð
tilhlökkunarefni hér á skrifstofu
SVG að fá Kristján árlega í heim-
sókn ti að fara yfir bókhaldið.
Bæði var að hann gaf góð ráð og
ábendingar en ekki síst var mikið
spjallað um allt milli himins og
jarðar, enda var Kristján skemmti-
legur og viðræðugóður maður. Við
eigum eftir að sakna þessara heim-
sókna hans mikið. Fyrir tveim
árum fóru félagsmenn SVG í ferða-
lag til Frakklands í tilefni af 50
ára afmæli félagsins og slóust
Kristján og kona hans Emilía í för
með okkur og var það öllum
ánægjuefni. Hann var þá hrókur
alls fagnaðar og bráðhress og er
ótrúlegt að nú skuli hann vera all-
ur.
Samband veitinga- og gistihúsa
sendir Emilíu, Lóu móður hans og
öðrum ættingjum innilegar samúð-
arkveðjur.
F.h. Sambands veitinga- og
gistihúsa,
Erna Hauksdóttir.
Kveðja frá
Knattspyrnufélaginu Fram
Knattspyrnufélagið Fram hefur
við fráfall Kristjáns Friðsteinsson-
ar misst öflugan liðsmann úr röð-
um sinum.
Kristján hóf iðkun knattspyrnu
með félaginu á fjórða áratugnum,
á þeim tíma sem æfingar og leikir
fóru enn fram á Melunum. Hann
æfði og lék með yngri flokkum
félagsins við góðan orðstír.
Oft vill það gerast þegar menn
hætta að æfa og leika með sínu
félagi, að þá rofna tengslin. Þann-
ig var því ekki farið með Kristján
sem ávallt var áhugasamur um
velferð félagsins. Var gott til hans
að leita um verkefni, enda hann
ætíð reiðubúinn að sjá af tíma fyr-
ir félagið.
Kristján var kjörinn í aðalstjórn
Knattspyrnufélagsins Fram árið
1972 og sat í henni til 1976. Það
var einmitt á þessum tíma sem
félagið flutti formlega alla sína
starfsemi í Safamýrina og var
mikið uppbyggingarstarf unnið í
tíð aðalstjórnar þess tíma. Árið
1972 voru malar- og grasvellir
formlega vígðir, 1974 var flóðlýs-
ing tekin í notkun við malarvöllinn
og á árabilinu 1973 til 1975 var
byggt nýtt félagsheimili Fram
ásamt bað- og búningsaðstöðu.
Þessa hröðu uppbyggingu má
þakka dugmiklum aðalstjórnar-
mönnum félagsins, þ.á m. Kristj-
áni Friðsteinssyni.
Eftir að Kristján hætti störfum
í aðalstjórn gegndi hann störfum
sem annar endurskoðandi félagsins
allt til nýafstaðins aðalfundar.
Sinnti hann þeim störfum af stakri
samviskusemi.
Knattspyrnufélagið Fram er eitt
sigursælasta lið landsins bæði í
knattspyrnu og handknattleik og
hefur 90 ára saga félagsins að
geyma frásagnir af miklum afreks-
mönnum og -konum. En þetta fólk
hefði sjálfsagt fæst komist á spjöld
sögunnar ef ekki hefði notið við
traustra bakhjarla sem haldið hafa
félaginu gangandi. Kristján Frið-
steinsson var einn af þeim bak-
hjörlum. Fyrir það á hann þakkir
skildar.
Blessuð sé minning Framarans
Kristjáns Friðsteinssonar.
Sveinn Andri Sveinsson,
formaður Fram.
Kveðja frá Félagi íslenzkra
hlj ómlistarmanna
Fyrir hálfum mánuði hringdi
síminn og á eftir fylgdi setningin:
„Þú ert alltaf í boltanum?" Þannig
hóf Kristján öll símtöl okkar sl.
35 ár. Ástæða þess var að hann
fylgdist með æfingum okkar smá-
strákanna á Framvellinum undir
Sjómannaskólanum fyrir tæpri
hálfri öld. Þó Kristján liti á alla
menn jafngóða þá læddist að mér
sá grunur að „Framari“ væri í
hans huga öðrum æðri. Slíkan hug
bar hann til félagsins.
Það er harla fánýtt að spyija
fársjúkan mann um heilsufar og
fá hið hefðbundna svar ágætt, þó
bætti hann við „ég er nú samt
hættur að vinna“. Það var erfitt
að heyra þetta svar frá jafn glað-
lyndum manni en hann hafði átt
við erfið veikindi að stríða undan-
farin ár.
Það var mikil gæfa fyrir Félag
íslenzkra hljómlistarmanna að
njóta starfskrafta Kristján Frið-
steinssonar í hartnær 40 ár. Þegar
ég kom í stjórn FÍH fyrir 34 árum
gat ég gengið að því vísu að fjár-
málin voru í öruggum höndum
Hafliða Jónssonar gjaldkera og
Kristjáns sem endurskoðanda.
Hann varð félaginu fljótt meira
en endurskoðandi, slíkur var áhugi
hans fyrir vexti og viðgangi félags-
ins og gott var að leita til hans
því viðhlæjendur eru margir en
hollvinir ekki á hveiju strái. Ef upp
komu til dæmis gjaldþrot meðlima
vildi hann athuga þau ef hægt
væri að komast hjá þeim eða hafa
niðurstöðuna sem vægasta og um
frágang dánarbúa sá hann þótt þau
væru oft snúin. Fyrir þetta tók
hann aldrei greiðslu þrátt fyrir
óskir. Hann vildi ekki íþyngja
meira en orðið var.
Sjóðum fjölgaði og umfang
margfaldaðist og þrátt fyrir mikla
verðbólgu gleymdi hann oft að
hækka sína þóknun. Þegar honum
var bent á að atvinnubótavinna
væri aflögð og kauphækkun hefði
orðið í unglingavinnunni svaraði
hann: Unglingana vantar peninga,
en vinna mín fyrir FÍH er mér
ánægja eftir öll þessi ár.
Betri ófélagsbundinn félaga hef-
ur FÍH aldrei átt. Fyrir það ber
að þakka.
Sverrir Garðarsson.
• Fleirí minning-argreinar um
Kristján Friðsteinsson bíða birt-
ingur ogmunu birlast íblaðinu
næstu daga.