Morgunblaðið - 03.10.1997, Síða 42

r42 FÖSTUDAGUR 3. OKTÓBER 1997
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
t
Elskulegur faðir okkar, tengdafaðir, afi og
langafi
HALLDÓR PÉTUR KRISTJÁNSSON
fiskmatsmaður,
Hlíf II,
ísafirði
andaðist á Sjúkrahúsi Isafjarðar sunnudaginn
28. september.
Jarðarförin fer fram frá Isafjarðarkirkju laugardaginn 4. október kl. 14.00.
Jón Haildórsson, Sóley Sigurðardóttir,
Auður Halldórsdóttir, Rafn Þórðarson,
Ólína Halldórsdóttir, Arnaldur Árnason,
Sigrún Halldórsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
*
t
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
ANNA ÁRSÆLSDÓTTIR,
Hólmgarði 4,
Reykjavík,
andaðist á hjúkrunarheimilinu Eir þriðjudaginn
30. september.
Auður Ellertsdóttir,
Magnús Grétar Ellertsson,
Arndís Ellertsdóttir,
Ásrún Ellertsdóttir,
Ársæll Brynjar Ellertsson,
Elín Anna Ellertsdóttir,
Eyjólfur Hlíðar Ellertsson,
Guðjón Guðjónsson,
Sigríður Vilborg Vilbergsdóttir,
Mats Wibe Lund,
Sævar Guðjónsson,
Inga Jóna Heimisdóttir,
Ingvi Friðriksson,
Ásta Helgadóttir,
Jón Helgi Haraldsson,
barnabörn og barnabarnabörn.

+
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir og afi,
GUÐMUNDUR FREYR HALLDÓRSSON,
Faxatúni 16,
Garðabæ,
andaðist að morgni miðvikudagsins 1. október
á Landspítalanum.
Aagot Emilsdóttir,
Emilía Guðmundsdóttir,
Guðmundur Freyr Guðmundsson, Linda Magnúsdóttir,
Hilmir Guðmundssson,
Hiynur Guðmundsson, Hafdís Óskarsdóttir,
Ólafur Ingþórsson, Kristín Stefánsdóttir,
Ágústa Ingþórsdóttir, Kristján Ásgeirsson
og barnabörn.
+
Faðir okkar og bróðir,
GUÐNI JÓNSSON,
múrarameistari,
lést á fjórðungssjúkrahúsinu á Akureyri mið-
vikudaginn 1. október.
Jarðarförin fer fram frá Akureyrarkirkju mánu-
daginn 6. október kl. 13.30.
Blóm og kransar afþakkaðir, þeim, sem vildu
minnast hans, er bent á líknarsamtök.
Baldur Guðnason,
Þórarinn Guðnason,
Birkir Hólm Guðnason,
Hólmfríður Guðnadóttir,
fjölskyldur og systkini hins látna.
+
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
SIGURLAUG JÓNSDÓTTIR
frá Geysi,
Vestmannaeyjum,
verður jarðsungin laugardaginn 4. október
kl. 14.00 frá Landakirkju í Vestmannaeyjum.
Dóra Guðlaugsdóttir, Bjarni Sighvatsson,
Jakobína Guðlaugsdóttir, Sigurgeir Jónasson,
Ingibjörg R. Guðlaugsdóttir, Valgarður Stefánsson,
Gísli Geir Guðlaugsson, Guðlaug Arnþrúður Gunnólfsdóttir,
Anna Þ. Guðlaugsdóttir, Einar Sveinbjörnsson,
Jón Haukur Guðlaugsson, María Sigurðardóttir,
barnabörn og langömmubörn.
GUÐLAUGELÍN
ELÍASDÓTTIR
+ Guðlaug Elín
Elíasdóttir
fæddist á Setbergi
við Grundarfjörð 6.
júní 1914. Hún and-
aðist á hjúkrunar-
heimilinu Skjóli 25.
september síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar voru Val-
gerður Jensína
Bjarnadóttir, hús-
móðir frá Þæfu-
steini hjá Hellis-
sandi, og Bjarni El-
ías Jónsson, bóndi
frá Hraunsfirði í
Helgafellssveit, en þau bjuggu
á Hallbjarnareyri í Eyrarsveit.
Systur Guðlaugar voru María
Magdalena og Olga Kortgard.
Guðlaug giftist 29. nóvem-
ber 1935 Gunnari M. Gunnars-
syni bifvélavirkja, fæddur
17.1. 1907 í Reykjavík, d.
23.12. 1990. Börn þeirra voru
fimm: 1) Bjarni Elías, f. 30.1.
1937, búsettur í Reykjavík,
giftur Ingibjörgu
Gunnarsdóttur og
eiga þau þijú
börn. 2) Drengur,
dó við fæðingu. 3)
Svanhildur, f. 8.2.
1942, búsett í
Reykjavík, gift
Sturlaugi G. Filip-
pussyni og eiga
þau þrjár dætur.
4) Valgerður Jens-
ína, f. 23.4. 1946,
búsett í Mos-
fellsbæ, gift Jóni
B. Guðmundssyni
og eiga þau þrjá
syni. 5) María, f. 22.9. 1953,
búsett í Grundarfirði, gift
Árna Halldórssyni og eiga þau
tvö börn. María átti stúlku fyr-
ir, Hjördísi Davíðsdóttur, sem
ólst upp hjá ömmu sinni og
afa. Barnabarnabörnin eru
orðin 16.
Útför Guðlaugar fer fram
frá Fossvogskirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 15.
Mín er ósk á eina leið
- ekki segi fleira -
megirðu annað æskuskeið
eiga betra og meira.
Þú áttir mikinn yndis þokka,
enn þá glæst og fríð,
eflaust muntu margan lokka
mann um langa tíð.
(Hugi Hraunfjörð)
Frændi minn, Hugi Hraunfjörð,
sendi móður minni, Guðlaugu Elínu
Elíasdóttur, þessa vísu á fimmtugs
afmæli hennar. Hún var fædd fyr-
ir vestan, við Breiðafjörðinn, þar
sem sólarlagið er fallegast. Þar
leið æska hennar á Hallbjarnareyri
í Eyrarsveit. Þær voru þrjár syst-
urnar Olga, Guðlaug og María.
Olga fluttist ung til Noregs enda
var faðir hennar norskur. María
og Guðlaug bjuggu aftur á móti
hér heima og voru mjög samrýndar
og eflaust verið frá barnæsku,
Guðlaug unni hennar börnum eins
og sínum eigin. Hún fór ung að
heiman, fyrst inn i Stykkishólm en
þaðan lá leiðin suður til Reykjavík-
ur. Þar kynntist hún verðandi
manni sínum, Gunnari M. Gunnars-
syni, og giftu þau sig árið 1935.
Hann féll fyrir henni, eins og hann
orðaði það sjálfur, hún lokkaði
hann enda glæst og frið. Það var
lán þeirra beggja því hjónaband
þeirra var farsælt. Hann veitti
henni það frelsi sem hún þurfti á
að halda, því hún sótti vestur öll
sumur. Þau eignuðust tvo drengi
og þrjár stúlkur, annar drengurinn
dó við fæðingu, hin börnin eru öll
upp komin. Þau ólu einnig upp
dótturdóttur sína, Hjördísi, og
óhætt er að segja að hún hafi veitt
þeim lífsfyllingu á efri árum; hún
fékk aftur á móti hlýju og um-
hyggju hjá afa og ömmu.
Það sem einkenndi Guðlaugu
alla tíð var hennar létta skap og
að vera alltaf að vinna að ein-
hverju í höndunum. Hún saumaði
nær öll föt á okkur systkinin og
svo bróderaði hún í frístundum.
Það var alla tíð gestkvæmt á þeirra
heimili og aldrei var svo þröngt
að ekki væri hægt að hola niður
dýnu á gólf. Þá naut hún sín best,
með sína í kringum sig. Fyrir þrem-
ur árum fluttist hún úr Sæviðar-
sundinu að Laugarskjóli við Lauga-
rásveg og er óhætt að segja að þar
undi hún sér vel frá fyrstu stundu.
Heimilið var fallegt þar sem henr.i
þótti vænt um allt og alla, enda
ekki hægt annað, umhyggjan var
mikil bæði hjá lækni og starfsfólki
og viljum við systkinin þakka fyrir
það. Þaðan gat hún líka haldið
áfram að fara upp í Langholts-
kirkju þar sem hún átti svo margar
ljúfar stundir.
Fyrir rétt tveimur mánuðum
sátum við öll saman i sólinni úti í
garði hjá mér og undi hún sér vel
innan um sitt fólk, haldandi á
barnabörnum sínum, alltaf jafn fín
og glaðleg. Þannig vil ég muna
hana og þakka henni allt. Hún var
mér ómetanleg stoð og stytta hve-
nær sem ég þurfti á því að halda
og vona ég að mér takist að reyn-
ast mínum börnum eins vel og hún
reyndist mér. Guð blessi minningu
foreldra minna.
Svanhildur.
Mig langar með nokkrum orðum
að minnast móðursystur minnar,
Guðlaugar Elíasdóttur, sem verður
til moldar borin í dag frá Fossvogs-
kirkju.
Mamma og Lauga voru meira
en systur, þær voru vinkonur, ef
til vill enn tengdari vegna þess að
þær voru bara tvær. Þær áttu þó
hálfsystur, hana Olgu, en hún bjó
mestan hluta ævi sinnar í Noregi
þannig að samskipti við hana voru
minni en þær hefðu kosið. Oft var
glatt á hjalla þegar þær hittust
allar.
Þegar ég lít til baka finnst mér
sumarið i sveitinni hafa komið þeg-
ar Lauga og Gunnar voru komin á
neðri bæinn, fyrst til afa og ömmu
og seinna gerðu þau og þeirra fjöl-
skylda bæinn upp sem athvarf í
sveitinni. Hallbjarnareyri neðri var
þeim systrum kær enda voru þær
fæddar þar og aldar upp. Mamma
fluttist ekki langt því foreldrar
mínir bjuggu að Hallbjarnareyri
efri.
Þegar þau voru komin á neðri
bæinn og Gerða dóttir þeirra
Laugu og Gunnars komin til okkar
í sumardvöl með „Bjössa sinn“ í
pokanum, var sumarið komið. Mér
finnst eins og að þá hafi alltaf
verið sólskin.
Oft þurftu þær systur margt að
spjalla, í minningunni sé ég þær
fylgja hvor annarri milli bæjanna,
fram og til baka, þá var hádegis-
maturinn ef til vill í seinna lagi,
því umræðuefni þeirra voru óþrjót-
andi.
Laugu frænku fylgdi svo margt
spennandi. Hún kom með plöntur
og blóm í garðinn hennar mömmu,
stjúpur og morgunfrúr eiga alltaf
eftir að minna mig á hana Laugu
frænku.
Alltaf var leitað til hennar ef
eitthvað þurfti að gera í Reykjavík.
Það var hún sem fór með mig í
gegnumlýsingu á Heilsuverndar-
stöðina, til augnlæknis, hálslæknis
o.s.frv. Lauga er í mínum huga
hluti af heilbrigðiskerfi þessa tíma.
Það að fá að fara til Reykjavík-
ur og vera í Efstasundinu, þar sem
þau Gunnar bjuggu lengst af, var
ævintýri, vera sendur út í Rangá
og Holtsapótek. Þetta voru eftir-
minnilegir dagar.
Einn af góðu eiginleikum Laugu
frænku var umhyggja hennar og
áhugi á fjölskyldunni og sínu fólki.
Alltaf var hún tilbúin að rétta
hjálparhönd ef með þurfti. Þó að
tíminn liði og fjölskyldan stækk-
aði, við giftum okkur og eignuð-
umst börn fylgdist Lauga alltaf
með okkur. Mennirnir okkar og
börnin bættust í hennar hóp, hún
heimsótti okkhr ef við vorum á
sjúkrahúsi, kom á fæðingadeildina
þegar börnin okkar komu i heim-
inn, óþreytandi að hafa samband
við sitt fólk, fór sinna ferða um
allan bæ í strætó, í heimsóknir eða
að snúast fyrir aðra.
Nú er það okkar, sem erum núna
elsti ættliðurinn í fjölskyldunni,
hvort tekst að halda sambandi
hvert við annað þegar þær systurn-
ar eru báðar farnar. Þegar ég
hugsa um Laugu frænku er mér
efst í huga væntumþykja og þakk-
læti. Þakklæti fyrir allt sem hún
gerði fyrir mig og þakklæti fyrir
að vera eins og hún var. Mann-
eskja sem lét sig varða hvernig
öðrum farnaðist. Þess vegna þótti
öllum vænt um hana sem kynntust
henni.
Mín trú er sú að það hafi orðið
fagnaðarfundir er þær systur hitt-
ust aftur. Nú geta þær rölt fram
og til baka og spjallað saman í ró
og næði.
Far þú í friði, frænka mín.
Börnum hennar og fjölskyldum
þeirra sendi ég samúðarkveðjur.
Svava Guðmundsdóttir.
Hún elsku besta amma mín hef-
ur kvatt okkur.
Þó að við værum öll undir andlát-
ið búin er missirinn svo mikill, en
mesta huggunin er þó að hann afi
hefur tekið á móti henni með opinn
faðm, fallegustu konunni eins og
hann svo oft sagði. Ömmu er erfitt
að minnast nema með afa sér við
hlið, því alla tíð voru þau mjög sam-
rýnd enda hamingjusamlega gift í
yfir 50 ár. Þegar afi dó fyrir sex
árum var missir ömmu og okkar
mikill því hann var alla tíð hennar
stoð og stytta í lífinu.
Ég varð þeirrar gæfu að njótandi
að fá að alast upp hjá ömmu minni,
Guðlaugu Elíasdóttur, og afa mín-
um, Gunnari Gunnarssyni, frá
barnsaldri. Þegar ég kom til sög-
unnar bjuggu þau í Sæviðarsund-
inu. Þau höfðu þá þegar alið upp
sín fjögur börn og er móðir mín
yngst þeirra systkina og eru þau
mér öll mjög kær.
Alltaf leið okkur þremur svo vel
saman, þau kenndi mér bæði að
meta bókmenntir og ljóðagerð og
bý ég að því alla ævi. Þeirra kær-
leikur og lífsviðhorf er besta vega-
nesti sem einum getur hlotnast.
Minningin um ykkur er og verður
mér alltaf kær.
Ótalmargar ljúfar minningar á
ég úr æsku minni en kærust er
kannski sú minning um þær stund-
ir sem við þijú áttum saman í gamla
húsinu á Hallbjarnareyri sem var
æskuheimili ömmu minnar. En
þangað fórum við á hveiju sumri
svo lengi sem ég man eftir. Alltaf
var ein sögubók og fleiri ljóðabækur
hafðar með og las afi framhalds-
sögu á hveijum degi. Minningin um
afa sem situr við gluggann og les
upp úr bók, ömmu sem saumar út
og mig að hlusta; úti syngja fugl-
arnir og himinninn eldrauður því
sólin er að setjast.
Það minningarbrot og fleiri mun
ég geyma í hjarta mínu svo lengi
sem ég lifi.
Hún amma mín var yndisleg
kona, alltaf brosandi og var kær-
leikurinn S brosinu hennar ótvíræð-
ur. Það verður tómlegt hjá okkur
um jólin, því alltaf höfum við amma
verið saman um jólin en nú verðum
við aðeins saman í minningunni.
Elsku amma og afi, nú loks eruð
þið sameinuð og er það huggun
harmi gegn. Guð geymi minningu
ykkar.
Segðu mér söguna aftur,
söguna frá í gær
um litlu stúlkuna ljúfu
með Ijósu fléttumar tvær.
Hjördís.
*