Morgunblaðið - 31.10.1997, Blaðsíða 42

42 FÖSTUDAGUR 31. OKTÓBER 1997
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
W
HALLDÓR KRISTINN
BJÖRNSSON
+ Halldór Krist-
inn Björnsson
fæddist í Hvítuhlíð,
Bitrufirði, Stranda-
sýslu, 17. desember
1913. Hann lést á
heimili sínu aðfara-
nótt 24. október
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Halldóra Kristín
Björnsdóttir, f.
24.11. 1888, d.
22.12. 1920, og
Björn Guðlaugsson,
f. 18.1. 1876, d.
18.2. 1943. Börn
þeirra hjóna auk Halldórs
Kristins voru Guðlaug, f. 25.8.
1907, d. 4.12. 1995, Sveinsína
f. 7.9. 1908, d. 19.10. 1968,
Helgi f. 3.3. 1910, d. 16.8.1987,
Jón f. 24.8. 1916, d. 18.7. 1982,
og Halldóra Kristín, f. 9.11.
1920. Hálfbræður Halldórs
voru Kristinn Björnsson, f.
2.12. 1903, d. 1.4. 1964, og
Árni Björnsson, f. 1.7. 1923,
d. 20.7. 1984.
Halldór kvæntist 31.5. 1941
ívu Bjarnadóttur, f. 28.9. 1916.
Foreldrar hennar voru Magn-
dís Benediktsdóttir, f. 5.3.
1882, d. 27.1. 1964, og Bjarni
ívarsson, f. 24.6. 1873, d. 1.1.
1950. Börn Halldórs og ívu eru
Björn, f.8.8. 1941, maki Kristín
Bjarnadóttir, börn þeirra eru
Kolbrún, f. 1967, íva Sigrún,
f. 1970, Anna Kristín, f. 1971,
og Halldór Kristinn, f. 1976.
Barn Björns er Þórður Atli, f.
1993. Barnsmóðir er Guðný
Eiríksdóttir. Edda Magndís, f.
18.1. 1943, maki Kristinn Jó-
hann Sigurðsson. Börn hennar
úr fyrra hjónabandi með
Guðna Ernst Langer eru Hall-
dór ívar, f. 1960, og Edda Guð-
rún, f. 1967. Viðar, f. 2.4. 1945,
maki Ragna Bogadóttir. Börn
þeirra eru íva Rut, f. 1970, og
Bogi Hólmar, f. 1973. Gyða, f.
22.8. 1948, maki Guðjón Reynir
Jóhannesson. Börn hennar úr
fyrra hjónabandi með Ragnari
M. Traustasyni eru
Erla Dögg, f. 1976,
og Lára Kristín, f.
1978. Dóra Kristín,
f. 2.9. 1953, maki
Kristján Þórðar-
son. Börn hennar
úr fyrra hjóna-
bandi með Hrafn-
keli Óðinssyni eru
Berglind, f. 1976,
Hulda, f. 1983, og
Atli Steinn, f. 1985.
Barnabarnabörn
Halldórs og ívu eru
orðin sex.
Halldór fór eftir
andlát móður sinnar, þá sjö ára
gamall, frá Hvítuhlíð að Múla
í Gilsfirði en þar ólst hann upp
hjá vandalausum til 14 ára ald-
urs og var síðan vinnumaður á
Óspakseyri í tvö ár. Sextán ára
fluttist Halldór til Guðlaugar
systur sinnar að Neðra-Skarði
í Leirárssveit og stundaði síðan
sjómennsku frá Akranesi á
yngri árum. Halldór var einn
af stofnendum Hreyfils og var
síðar gerður að heiðursfélaga
þar. Hann starfaði sem leigu-
bílstjóri í Reykjavík í rúman
áratug, lengst af hjá Hreyfli.
Síðan vann hann við akstur
vöruflutningabíla á Þrótti.
Árið 1958 keypti Halldór sig
inn í Gúmmívinnustofuna sem
þá var á Grettisgötu 18. Fyrir-
tækið fluttist í Skipholt 35 og
stækkaði. Gúmmívinnustofan
eignaðist Barðann og sá Hall-
dór um rekstur hans um tíma.
Gúmmívinnustofan hf. varð al-
farið eign Halldórs, eiginkonu
hans og barna 1976 en eftir
það var það einnig byggt upp
á Réttarhálsi 2. Hann vann við
rekstur Gúmmívinnustofunnar
hf. til dauðadags.
Halldór hafði mikið yndi af
hestum og stundaði hesta-
mennsku fram undir það síð-
asta.
Útför Halldórs fer fram frá
Árbæjarkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
Nú, þegar húmar að hausti og
jólin nálgast, hefur hvíldin tekið
við. Leitin að upprunanum er besta
leið mannsins til að skynja og skilja
bæði sjálfan sig og aðra. Við Islend-
*■ ingar höfum átt mikið í Sögurnar
að sækja og þannig komist í meiri
tengsl við eigin persónu og menn-
ingu. Á þennan hátt fást oft skýr-
ingar á því sem veldur viðbrögðum
okkar og hefur áhrif á það ferli sem
við göngum í gengum. Lífshlaupið
er oft háð óvissunni um hvað tekur
við. Minningarnar hrannast upp en
eitt stendur þó upp úr og leitar stöð-
ugt á hugann, það eru bernskuárin
þín pabbi minn.
Lítill drengur á sér öruggt um-
hverfi í faðmi fjölskyldunnar,
mamma og pabbi eru ekki langt
undan og amman hjartahlý sem
segir sögur og gefur sitt hlýja skjól
er þarna líka. Hann dvelur öllum
stundum niðri við lækinn góða, þar
er gott að vera og þar unir hann
sér vel. i vatninu er hægt að busla,
það er svo gott að bleyta sig og
dunda með gijótið og allt það sem
náttúran gefur í umhverfinu. Já, í
Hvítuhlíð er gott að eiga sinn
heimareit í galsa og leik, þarna er
ýmislegt brallað með systkinunum.
Þannig liðu fyrstu sjö árin í lífi þínu,
pabbi minn, þarna varstu áhyggju-
laus innan um þá sem þér voru
kærastir og með þeim sem þig elsk-
uðu. í minningunni voru þetta þínir
björtustu dagar, þarna gastu lifað
í kærleika með einlæga barnstrú í
hjarta, þetta gaf þér trú á lífið og
tilveruna.
Lífið heldur áfram, eftirvænting
jólanna ríkir meðal ykkar, barnanna
í Hvítuhlíð í Bitrufirði og afmæli
þitt er merki þess að jóiin eru alveg
að koma. Þú ert nýorðinn sjö ára
og systkinin orðin fímm eftir að ein
lítil systir sem þá var mánaðargöm-
ul bættist við. Það er aðeins eitt
skyggir á gleðina, hún mamma er
svo mikið veik. Þegar aðeins tveir
dagar eru eftir til jólanna, dregur
dökkan skugga yfir tilveruna hjá
ykkur, fjölskyldunni í Hvítuhlíð. Það
er eins og tilveran standi kyrr, allt
verður svo kalt og þungt. Hún
mamma er dáin. Það er erfitt fyrir
lítinn dreng að skilja, þegar svo
stórbrotin örlög grípa inn í hvers-
dagsleikann á litlum sveitabæ. Það
sem er manni kærast er tekið burt
á augabragði. Hvers vegna var hún
tekin frá okkur?
Þetta urðu drungaleg jól og
erfiðir dagar sem í hönd fóru. Elsta
systirin, Guðlaug, sem þá var að-
eins þrettán ára gömul, tók nú við
hlutverki húsmóðurinnar á staðn-
um og sá um rekstur heimilisins.
Hún var stoðin og styttan, sem
studdi Björn pabba sinn við að
halda hópnum saman og tryggja
gott lífsviðurværi. Halldóru, litlu
systur sem hafði fæðst þá í nóvem-
ber var komið fyrir í fóstur á Þamb-
árvöllum, aðrir voru áfram heima.
En því miður varð það ekki lengur
en fram til vorsins sem hópurinn
fékk að halda saman. Örlögin gátu
verið grimm í þá daga. Það voru
yfirvöldin sem nú komu til sögunn-
ar, embættismenn gerðu Birni
bónda skylt að leysa upp heimilið
og borga börnum sínum út móður-
arfinn. Björn átti engra kosta völ,
hann missti allt frá sér, konuna,
börnin og jörðina. Fyrir hann var
ekki um annað að gera en koma
sér í vinnumennsku út um sveitir.
Börnunum var komið fyrir víðs
vegar út um sveitir og hópurinn
tvístraðist. Halldóri var komið fyr-
ir hjá vandalausum að Múla í Gils-
firði.
Elsku pabbi. Það var ekki fyrr
en við sátum saman við útför henn-
ar Guðlaugar systur þinnar fyrir
tæpum tveim árum, að ég virkilega
skynjaði hve djúpa sorg þú hefur
borið í hjarta þínu öll þessi ár. Sorg-
in yfir móðurmissinum og að vera
síðan slitinn úr faðmi föður og
systkina, þegar þú þurftir mest á
þeim að halda, hafði fylgt þér alla
ævi og sett mark sitt á allt þitt líf.
í minningu Guðlaugar kom myndin
af vetrinum þunga svo skýr. Við
lifðum upp aðstæðurnar, þú leyfðir
tilfínningunum að streyma, þær
ólguðu og við grétum saman. Það
er eins og maður þurfi alltaf að sjá
sérstakan flöt á bak við myndina
til þess virkilega að skynja og skilja
hvers kyns er og þarna gerðist það
hjá mér. Þannig er lífið og þannig
erum við, ég skildi þig, skynjaði og
tengdist þér á allt annan hátt eftir
þetta. Þú talaðir oft um það hörku-
líf sem barnið í þér þurfti að þola.
Það að enginn var á staðnum sem
lét sér annt um þig sem barn og
persónu með tilfínningar, enginn
sem veitti þér þá hlýju og það skjól
sem hverju barni er nauðsynlegt.
Eina leiðin til að lifa slíkt af, var
að brynja sig og eiga sitt eigið skjól
í einlægri trú.
Fermingardagurinn var í takt við
annað á dögum þínum í Múla í Gils-
firði, ekki verið að hygla stráknum.
Þú sagðir mér frá því þegar þú skipt-
ir um föt eftir kirkjuna og varst síð-
an strax sendur í vitjun. Þar hittirðu
pabba þinn, hann hafði komið ríð-
andi frá Bitrufirði til að óska þér
til hamingju og færa þér að gjöf,
bæði hnakk og beisli. Hann reið síð-
an strax aftur til baka yfir heiðina,
því ekki var honum boðið til bæjar.
Þér fannst alltaf sárt að hugsa til
þess að honum skyldi ekki einu sinni
vera boðið inn í kaffi á sjálfan ferm-
ingardaginn þinn, áður en hann lagði
á heiðina aftur. Guðlaug, stóra syst-
ir, hugsaði eftir föngum vel um litla
bróður og lét heldur ekki sitt eftir
liggja við ferminguna. Þú sagðir
mér frá silfurslegnu svipunni sem
hún færði þér, höfðinglegri gjöf sem
varð þér mikill dýrgripur. Þú vissir
þó alltaf að hún Guðlaug systir þín
var líka í Gilsfirði fyrstu árin og að
til hennar gætirðu reynt að leita ef
allt þryti. Það er aðeins vel gerður
og greindur maður, sem hefur tök
á að rífa sig upp frá slíkri þrauta-
göngu bernskuáranna og það gerðir
þú svo sannarlega. Eftir að hafa
aðeins sextán ára riðið einhesta suð-
ur í Leirársveit til Guðlaugar, þreytt-
irðu Iífsbaráttuna af eigin rammleik
við vinnumennsku, sjómennsku,
akstur og síðan rekstur Gúmmí-
vinnustofunnar. Lánið fylgdi þér í
mörgu, fjölskyldan stækkaði, þú
eignaðist fyrirtækið og eftir að þú
eignaðist hesta aftur áttirðu þínar
sælustundir þar sem þeir voru. Þú
undir þér vel með hestunum, hvort
sem það var í hesthúsinu eða ríð-
andi út um víðan völl.
Pabbi minn, nú ertu hvíldinni feg-
inn. Mér var lengi ljóst að þú áttir
þína einlægu guðstrú, trú á mátt
Guðs og megin og samfélag heil-
agra. Trúðir á mátt kærleikans, sem
breiðir yfir, trúir, vonar og umber
allt. í trúnni á að til væri líf eftir
dauðann væntirðu þess að komast
aftur í faðm móður þinnar. Megi ljós-
ið þér lýsa um drottins dýrðar lend-
ur. Lífsbaráttan eftir að þú veiktist
var ekki löng, en hún var ströng.
Þessi tími gaf okkur mikið, þrátt
fyrir mikla vanlíðan var stutt í kímn-
ina og oft kom hún okkur að óvör-
um. Þú varst heimakær, gast að
mestu verið heima þennan tíma og
er það dugnaði mömmu fyrir að
þakka. Hún studdi þig hetjulega og
gerði það kleift sem skipti þig mestu
máli, það að geta verið heima með
fjölskyldunni alveg fram í andlátið.
Þessar síðustu stundir sem við áttum
með þér eiga eftir að verða okkur
dýrmætar. Hafðu þökk fyrir allt og
allt.
Elsku mamma, megi góður Guð
styðja þig og styrkja í sorginni og
áfram um alla framtíð.
Með kveðju frá dóttur,
Gyða Halldórsdóttir.
Elsku afi okkar, þá er komið að
kveðjustund. Það er sárt að missa
þig, þú verður ávallt í hug okkar
og hjarta. Þær voru margar góðar
stundirnar sem við áttum saman.
Við minnumst þeirrar miklu hlýju
og umhyggju sem þú hefur alltaf
sýnt okkur.
Hestamennskuna stundaðir þú
af lífi og sál og við áttum margar
af okkar skemmtilegustu stundum
saman í hesthúsinu. Alltaf varst
þú á kraftmiklum og viljugum hest-
um og oft áttum við fullt í fangi
með að fylgja þér eftir. Af hesta-
ferðum er okkur sérstaklega
minnistæð Jónsmessuferðin ’93
þegar við riðum frá Skeggjastöðum
til Þingvalla í lemjandi rigningu
og roki. Þótt ferðin væri löng og
blaut skemmtum við okkur vel og
þú hvattir okkur áfram. Þinn þrot-
lausi styrkur og kraftur mun verða
okkur að leiðarljósi, þú gafst aldrei
upp.
Vor sál er svo rík af trausti og trú,
að trauðla mun bregðast huggun sú.
Þó ævin sem elding þijóti,
guðs eilífð blasir oss móti.
Vort hjarta er svo ríkt af hreinni ást,
að hugir í gegnum dauðann sjást.
- Vér hverfum og höldum víðar,
en hittumst þó aftur - síðar.
(Jóhannes úr Kötlum)
Elsku afi, við biðjum Guð að
blessa minningu þína og veita
Ömmu styrk í sorginni.
Þín_ barnabörn,
íva Rut og Bogi Hólmar.
Með miklum söknuði kveð ég
nú hann Halldór afa minn. Hann
var lánsamur maður, eignaðist
stóra og myndarlega fjölskyldu og
hélt góðri heilsu í rúm 83 ár. En
fyrir um tveimur mánuðum tók að
rökkva og baráttan hófst, ekki var
hún löng en svo ströng og sár.
Þetta var erfiður tími, fyrir afa sem
hafði aldrei fyrr verið mikið veikur
og okkur sem við hlið hans stóðum
frá upphafi til enda baráttunnar.
Með hæglátri, hlédrægri og elsku-
legri framkomu öðlaðist afi virð-
ingu og væntumþykju fólksins allt
í kringum hann, bæði innan og
utan fjölskyldunnar. Hann var mik-
ill húmoristi og kom með smellnar
glósur þegar á þeim var síst von.
Þessum eiginleika hélt hann fram
á síðustu stundir, jafnvel þegar
þrótt fór að skorta kom hann með
skemmtilegar athugasemdir sem
auðvelduðu okkur að takast á við
orðinn hlut.
Bernskuminningarnar um afa
minn eru bundnar Laugateigi 50,
en þar bjuggu amma og afi áður
en afi byggði nýja húsið í Þverásn-
um. Já, sjötíu og íjögurra ára réðst
afi í það að byggja og það eitt er
lýsandi dæmi um dugnað hans á
efri árum. Hestarnir og útiveran,
sem af samskiptunum við þá
hlaust, áttu stærsta þáttinn í at-
orkunni og skiluðu afa hreysti og
virkni alveg fram á síðustu sumar-
mánuðina.
Það veitti mér mikla ánægju í
hvert skipti sem ég sá ömmu og
afa og ást þeirra hvors á öðru, þau
voru alltaf svo myndarleg saman.
Mér er sérstaklega minnisstæður
gullbrúðkaupsdagurinn þeirra fyrir
nokkrum árum, en þá vonaðist ég
til að slíkur dagur ættí eftir að
verða hluti af mínu lífi. Eg er ein-
staklega stolt af því að hafa boðið
afa mínum upp í dans og dansað
við hann, þegar hann varð áttræð-
ur. Það var nokkuð sem tengdi
okkur óijúfanlegum böndum, að
mér fannst. Þar með hafði ég gert
nokkuð með honum sem fáir aðrir
höfðu gert.
Þau verða mér alltaf kær, orðin
hans um mig, sem hann sagði við
mömmu fyrir skömmu: „Já, hún
Erla er nú svo góð stelpa.“ Sumum
kann að finnast þessi orð fátækleg,
en með þeim festi hann rætur sín-
ar djúpt í hjarta mínu og ég skildi
að ánægjan með samverustundir
okkar í veikindunum var gagn-
kvæm og að þær höfðu gefið okkur
báðum mikið.
Ég er mjög fegin því að afi minn
skyldi geta verið heima síðustu
stundirnar eins hann vildi og eins
að nú fái hann að hvíla á þeim
stað sem hann hafði óskað sér. Þá
ber að taka fram hlýhug fjölskyld-
unnar til fólksins hjá Heimahlynn-
ingu Krabbameinsfélagsins, þið
voruð afa, ömmu og börnunum
ómetanleg aðstoð.
Elsku mamma og Guðjón, þið
hafið gefið afa svo mikið af ykkur
og ég veit að hann var svo þakklát-
ur fyrir allt saman, ég vona að það
megi á einhvern hátt styrkja ykkur
í sorginni.
Elsku amma mín, þú gafst afa
svo mikið og stóðst alltaf við hlið
hans. Guð veri með þér í sorg þinni
og styrki þig eins og mögulegt er.
Mamma mín, Edda, Dóra, Bjössi,
Viðar og öll hin, guð veri með
ykkur, nú og alltaf.
Erla Dögg.
Elsku elsku afi minn.
Ég fékk nafnið mitt í örmum þínum
þegar þú hélst mér undir skírn á
jóladag. Ég veit að þú varst stoltur
af því enda minntist þú á það und-
ir það síðasta að þetta væri nú
stúlkan sem þú hefðir haldið undir
skírn. Rétt eins og þú umluktir
mig með örmum þínum í upphafi
míns lífs reyndi ég eftir öllum
mætti að gefa af mér ást pg hlýju
á þínum erfiðu tímum. Ég man
þegar þú spurðir mig hvort að allt
væri í lagi, og hvað það snart mig
mikið að þér var annt um líðan
mína.
Ég man þegar það kviknaði í
servíettunni þinni við matarborðið
á aðfangadag og þér fannst of
mikið af kertaljósum allt í kringum
þig. Ég man líka eftir því hvernig
þú vannst mig alltaf í skák og mér
fannst það koma svo berlega í ljós
hversu stórgáfaður og vel gefinn
þú varst. Ég man elsku afa sem
kom með svo yndislegar glósur,
hnyttnar og skemmtilegar. Þú
varst yndislegur, sérstakur og
hjartahlýr maður og nú þarf ég
að kveðja þig. Það var gott að sjá
virðinguna og friðinn sem hafði
færst yfir þig þegar hvíldin hafði
komið til þín. Eftir að hafa fylgt
þér í gegnum erfið veikindi fannst
mér yndislegt að sjá þig verkja-
og áhyggjulausan hverfa á vit
nýrra ævintýra.
Elsku mamma og Guðjón. Þið
gáfuð afa svo mikið af ykkur að
það er furða að eitthvað er eftir.
Takk fyrir allt sem þið gerðuð fyr-
ir afa minn. Elsku Björn, Edda,
Viðar og Dóra, guð veri með ykkur
í sorginni. Elsku elsku amma mín.
Guð blessi þig og vaki yfir þér í
þeim mikla missi sem þú hefur nú
þurft að þola.
Góða ferð, elsku afi, og takk
fyrir allt. Öll þau fallegu orð sem
þú lést um mig falla á síðustu dög-
um lífs þíns, mun ég ætíð geyma
í hjarta mér. Ástarkveðja frá nöfnu
þinni.
Lára Kristín.
í dag er tengdafaðir okkar Hall-
dór Kristinn Björnsson borinn til
hinstu hvílu. í minningunni er
Halldór hlýr og traustur maður.
Hann átti ekki auðvelt með að sýna
þá miklu hlýju sem í honum bjó
en vafalítið áttu kröpp kjör og
umhyggjuleysi í æsku þar stærstan
hlut að máli. Það setti alla tíð
mark sitt á líf hans og viðhorf.
Halldór reyndist okkur góður
tengdafaðir og við geymum minn-
inguna um góðu stundirnar sem
við áttum með honum bæði heima
og að heiman. Stutt var í kímnina
og oft voru tilsvörin hnyttin og
skemmtileg. Hann fylgdist vel með
þjóðmálum og var fljótur að mynda
sér skoðanir sem hann var tilbúinn
að deila með öðrum.
Við höfum þekkt Halldór lengi
en í veikindum hans síðustu tvo
mánuðina kynntumst við honum á
annan og nýjan hátt. Sú hlýja og
einlægni sem hann bjó yfir kom
þá betur og betur í ljós. Baráttan
við krabbameinið var stutt og erf-
ið, en allir hjálpuðust að við að
gera síðustu stundirnar sem bæri-