Morgunblaðið - 31.10.1997, Blaðsíða 45

MORGUNBLAÐIÐ
vppf íoiH/Ynio ,r<? quoAnuTBö’í
FÖSTUDAGUR 31. OKTÓBER 1997 45
MINNINGAR
j
og heimavinnandi í Garðshomi
minnist ég fyrstu stundanna. Hún
teymdi undir mér á hestbaki og sagði
mér sögur úr lífinu. Allt frá þeim
degi sagði hún frá af sama áhuga,
virðingu og þeirri dásemdar rósemi,
sem einkenndu hana. Hún náði á
þennan hátt til bamsins, unglingsins
og þar með til alls fólks í kringum
sig.
í mörg ár var hún okkur frænd-
systkinum eins konar heimavist á
Akureyri. Við bjuggum fyarri fram-
haldsskólum og hún tók á móti
okkur vetrarlangt. Yfir samtölum
byggðum á jafnrétti í víðum skiln-
ingi og sterkri trú á manneskjunni
varð hún leiðbeinandinn í stað for-
eldra. Mér hefur oftsinnis verið
hugað til aðferða hennar í mínu
eigin uppeldishlutverki. Hún hafði
sérstæðan tónlistarsmekk, kunni að
hlusta og hvetja aðra til tónlistar-
iðkana. Hún var einstök hannyrða-
kona, sérstaklega í fatasaumi, út-
saumi og vefnaði og penni hennar
var fallegur eins og málið.
Með jafnréttistrú sinni klæddi
hún lífíð í þá raunverulegu mynd,
sem við berum með okkur til næstu
kynslóðar og var á því sviði á und-
an sinni samtíð. Ég er Doddu full
þakklætis. Hún markaði með lífs-
göngu sinni spor, sem seint verða
fullþökkuð. Hinn sterki áhugi henn-
ar á börnunum „sínum“, frænd-
systkinum, uppeldi þeirra og fram-
tíð var ómetanlegt veganesti. Ég
óska á þessari stundu, að aðkoman
hinum megin hafi verið eins og hún
vænti hennar. Þar biðu margir og
við vitum hún bíður okkar trygg
sem endranær.
Elsku Haukur frændi og fjöl-
skylda þín, Helga, Día, mamma og
Inga, blessuð sé minning Doddu
okkar allra._
Ásta Arnþórsdóttir.
Ég vil minnast með nokkrum
orðum Þorgerðar Hauksdóttur
kennara. Kynni mín af Þorgerði
hófust haustið 1989 er ég hóf störf
við Hvammshlíðarskóla, en þar var
Þorgerður fyrir, einn af máttar-
stólpunum í kennaraliðinu. Hún
hafði þá starfað lengi að kennslu
þroskaheftra eða allt frá árinu
1971, fyrst á vistheimilinu Sólborg,
en þar var hafin kennsla fyrir vist-
menn. Hannyrðakennsla var hennar
aðalfag.
Ég dáðist oft að því hvernig Þor-
gerður var við nemendur sína. Hún
var ákveðin og lét engan komast
upp með neitt múður. En jafnframt
var hún hlý í viðmóti og sýndi þeim
óendanlega þolinmæði. Hún var
mikill fylgismaður þess sem gat
verið til bóta í kennslu, og annarri
þjónustu við fatlaða. Þorgerður var
lífsreynd kona og fór ekki varhluta
af því að lífið getur verið erfitt á
stundum og er ekki alltaf dans á
rósum.
Ég álít að fólk með slíka reynslu
eigi auðveldara með að setja sig í
spor annarra. Nemendur okkar eru
margir mjög fatlaðir og veikir. Það
er þungur baggi að bera, bæði fyr-
ir þau sjálf og ekki síður erfitt fyr-
ir aðstandendur þeirra. Þorgerður
þekkti þannig bagga.
„Vér eigum ekki að vera hér að
eilífu. Því er best að hver hjálpi
öðrum meðan kostur er. Vér eigum
að ganga sömu leið. Höldumst í
hendur á þeirri leið (Elbert Hubb-
ard).“
Hún vildi styðja samferðamenn-
ina sína. Það fundum við vinnufé-
lagarnir. Oft var leitað ráða hjá
henni og enginn fór þangað bónleið-
ur til búðar.
Hún var dyggur stuðningsmaður
aukinna kvenréttinda og jafnréttis
yfirleitt. Sú hugsjón litaði daglegt
líf hennar og framkomu alla. Orð
eins samstarfsmanns og vinar
hennar lýsa þessu vel: „Hún Þor-
gerður upphóf fólkið í kringum sig.“
Guð blessi minningu Þorgerðar
Hauksdóttur kennara.
Aðstandendum sendi ég mínar
innilegustu samúðarkveðjur.
Helgi Jósefsson, aðstoðar-
skólastjóri Fullorðins-
fræðslu fatlaðra á Akureyri.
TRAUSTI
BJARNASON
+ Hannes Trausti
Bjarnason
fæddist á ísafirði
hinn 4.9. 1935.
Hann varð bráð-
kvaddur 23. októ-
ber síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru: Herdís Jó-
hannesdóttir,
23.9.
1961, og Bjarni
Magnús Pétursson,
f. 1.1. 1892, d. 19.2.
1957. Barn Herdís-
ar var Guðmundur
Kristinn Falk Guð-
mundsson, f. 19.9.1913, d. 25.8.
1965. Börn Herdísar og Bjarna:
Pétur Magnús Björn, f. 26.8.
1915, d. 31.1. 1919, Guðrún
Þorbjörg, f. 10.5. 1917, d. 16.1.
1988, Jóhanna María, f. 16.6.
1919, d. 22.2.1992, Pétur Krist-
ján, f. 30.10.1920, Friðrik Tóm-
as, f.5.10. 1922, d. 16.10. 1997,
Jóhannes Bjarni, f. 18.10. 1923,
Eyjófur Níels, f. 18.8. 1925,
Kristín Magnea, f. 21.11. 1926,
Guðrún Guðleifs, f. 18.5. 1929,
Elísa Rakel, f. 18.5 1929, kjör-
foreldrar hennar voru Jakob
Elíasson og Halldóra Jónsdótt-
ir, Lúisa, f. 11.1.
1931, Jón Aðal-
björn, f. 27.8. 1932.
Böm Hannesar
Trausta af fyrra
hjónabandi með
Finnfríði Jóhanns-
dóttur em Jóhann,
f. 17.12. 1958, og
Viðar, f. 5.1. 1963.
Eftirlifandi kona
Hannesar Trausta
er Arngerður Sig-
tryggsdóttir. Börn
þeirra em: Herdís,
6.6. 1978, og
Hrannar, f. 23.10.
1981. Kjördóttir Hannesar
Trausta og dóttir Arngerðar
er Dröfn, f. 4.9. 1970.
Hannes Trausti lærði bifvéla-
virkjun og starfaði við það þar
til hann hóf störf hjá Bifreiða-
eftirliti ríkisins. Þegar Bif-
reiðaeftiriit ríkisins var lagt
niður, hóf Hannes Trausti störf
hjá Olíuverslun íslands í Borg-
arfirði og starfaði þar til ævi-
loka. Hann varð bráðkvaddur á
vinnustað.
Útför Trausta fer fram frá
Borgarneskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
Að sitja hér og skrifa minningar-
orð um kæran bróður, hann litla
bróður minn,“ því ekki? Öll göngum
við í gegnum það tilfinningarót, sem
yfir okkur dynur, þegar einhver
okkur kær er svo snögglega horf-
inn. Tómleikinn, söknuðurinn og
einmanaleikinn, engin símtöl þar
sem skipst er á hlýjum orðum, eng-
ar fleiri heimsóknir. Allt þetta hel-
tekur hugann, en úr doðanum, sem
svo snöggum umskiptum fylgir,
hrannast upp minningar af yndis-
legum samverustundum.
Liðlega tveimur stundum áður
en þinni lífsbók var lokið töluðum
við saman í síma. Við ætluðum að
fylgjast að í sömu flugvél heim,
vestur á ísafjörð, og fylgja Didda
bróður til grafar.
í huga okkar var það léttir að
Diddi hafði fengið langþráða hvíld.
Hann var okkur öllum svo kær bróð-
ir og sársaukalaust var það ekki
fyrir okkur systkinin að vitja hans
í löngu veikindastríði, að finna gleði
hans en jafnframt vanmátt hans til
að tjá sig. Þess vegna vorum við
systkinin, að ég held, þakklát í
huga fyrir að nú hefði hann fengið
hvíldina sem hann þráði. Hann er
nú kominn á fund sinna kærustu,
sem á undan eru gengnir, en var
til hins síðasta umvafinn miklum
kærleika bama sinna, sem hann
hafði svo ríkulega gefið af bikar
kærleikans og sáð í hjörtu þeirra
og uppskorið sem raun ber vitni.
En að þetta símtal, kæri Trausti
minn, yrði okkar síðasta í þessu lífí,
þar sem við tjáðum okkur opinskátt
um væntingar okkar að hitta öll
hin systkinin, ættingja og vini, af
því varð ekki, þú varst farinn, vinur
minn. Það þýðir ekki að kalla, þú
svarar ekki lengur. Minningarnar
streyma að og allar um ungan
dreng, yngstan í stómm systkina-
hópi, viðkvæman og blíðan. Stund-
um ekki nógu harðan af sér fyrir
hornapúkana, eins og systkinahóp-
urinn var jafnan nefndur. Það var
kannski okkur að kenna, hinum
eldri, við litum á þig sem okkar
yngsta bróður og ekkert var sjálf-
sagðara en að hópurinn passaði litla
bróður.
En guði sé lof að þú varst jafn
sterkur og allir hinir. Þegar fullorð-
insárin, með öllu sínu amstri og
ábyrgð, komu varst þú í engu eftir-
bátur okkar og meira að segja togn-
aði svo úr þér að þú barst höfuð
og herðar yfir flesta bræður okkar.
Ábyrgur varst þú í gjörðum þínum,
snyrtimenni og völundur í höndum
og vildir sem mest og best láta af
þér leiða. Það var þitt aðalsmerki.
Oft og tíðum lagðir þú þig fram
til að gera þitt besta, meira en í
raun þú hafðir orku til, því undan-
farin ár áttir þú við vanheilsu að
stríða. Þú fórst í hjartaaðgerð fyrir
nokkmm árum, sem ekki skilaði
væntingum og árangri.
í huga mínum, kæri bróðir, em
engar skuggaminningar, okkar
samband var ætíð kært, elsku vinur.
Oft og tíðum minntumst við sam-
búðarára okkar í Reykjavik og hlóg-
um þá dátt. Þegar við fákunnandi
í matargerð hringdum í Gunnu syst-
ur, norður á Akureyri, til að fræð-
ast um hvernig ætti að búa til kjöt-
súpu, eða þegar við tókumst á við
það stórvirki að verka og sjóða svið.
Alltaf var stóra systir okkur innan
handar í leiðsögninni og þá er við
ætluðum að búa til heimabakað
hveitibrauð, eins og hún mamma
gerði, en gleymdum lyftiduftinu og
úr varð sannkallað „sleggjubrauð“,
það var ekki endurtekið. Eða þá
þegar þú leiddir mig inn í leyndar-
dóminn sem var inni í vélarhlífinni
í bílnum mínum, fórst með mig þar
inn á hið undursamlega verkfæri
sem vél í bifreið samanstendur af,
kenndir mér að lagfæra sitthvað
sem aflaga fór, skipta um kerti,
kertaþræði, losa um bensínstíflur
og svo margt margt fleira. Að sjálf-
sögðu varnaðarorðin í lokin: „Not-
aðu gúmmíhanska svo þú skemmir
ekki á þér hendurnar þínar,“ sem
ég svo gleymdi alltaf og lauk verk-
inu skítug upp fyrir olnboga en stolt
og hreykin af kunnáttu minni svo
þegar bíllinn fór í gang og gekk
eins og vera bar. Þetta var tímabil
sem ekki bara við heldur flestir
unglingar þurftu að takast á við,
þegar horfíð var á braut úr hlýju
og umhyggju föðurhúsa.
Fyrir okkur bæði hélt lífíð áfram,
stundum logn og stundum ágjafir.
Þegar Gerður kom inn í líf þitt þá
urðu þáttaskil. Þið voruð miklir vin-
ir, þroskuðust saman og eignuðust
tvö yndisleg börn, Herdísi og
Hrannar. Veit ég elsku bróðir að
þar fóru tveir saman, þú og hún.
Það var jafnræði milli ykkar hjóna,
skilningur og kærleikur, yfír því
gleðst ég í sorg minni og missi
kæri bróðir.
Gerður mín, ég er með þér í
huganum, kæra mágkona, missir
þinn er mikill og barna þinna, Her-
dísar, Hrannars og Drafnar, sem
Trausti gekk í föðurstað 5 ára, en
milli þeirra var ætíð mikil hlýja.
Það er mikil raun fyrir Hrannar
að missa föður sinn á sextán ára
afmælisdeginum sínum, en minn-
ingin um góðan föður og vin mun
lifa í huga hans, þótt nú hvíli skuggi
sorgarinnar yfir.
Jóhanni og Viðari, drengjunum
hans tveimur frá fyrra hjónabandi,
votta ég einlæga samúð mína, miss-
ir þeirra er mikill enda bar Trausti
alltaf hag þeirra fyrir bijósti og
hélt ætíð nánu sambandi við þá.
Gerður mín, megi algóður guð
gefa þér og börnunum styrk í gegn-
um þessa lífsreynslu. Við Rafn og
dætur okkar, Auður og Herdís,
þökkum hlýja samfylgd yngsta
bróður míns, sem lagði svo mikið
að mörkum til þess að efla fjöl-
skyldutengsl okkar allra. Farðu í
guðsfriði, elsku bróðir.
Þín systir,
Lúisa (Lúlla).
Fallinn er frá elskulegur föður-
bróðir okkar, Trausti Bjarnason frá
ísafirði. Það er alltaf sárt að kveðja
og sjá á bak ástvinum sínum og
var fréttin um ótímabært andlát
hans allri fjölskyldunni reiðarslag.
Trausti varð bráðkvaddur við vinnu
sína 23. okt. sl. og dóu þeir bræður
Trausti og faðir okkar Friðrik með
viku millibili. Þá voru öll systkinin
að föðursystur okkar Dúdú undan-
skilinni á leið heim á ísafjörð til
að vera við jarðarför föður okkar,
en segir máltækið ekki eitthvað á
þá leið, mennirnir gera áætlanir en
Guð ræður fór? Það er höggvið stórt
skarð í þennan samrýnda systkina-
hóp frá ísafirði, þar sem haldist
hefur í hendur yndisleg og aðdáun-
arverð samheldni þeirra á milli,
ásamt miklum kærleik og ræktar-
semi og hafa þau alltaf umvafið
hvort annað og tengdafólkið ástúð
og okkur öll systkinabörnin. Það
hefur verið yndislegt að upplifa
svona falleg fjölskyldubönd og vera
hluti af þeim. Trausti frændi var
yngstur í þessum stóra systkinahópi
og voru hann og Jón Aðalbjörn
næstyngsti bróðirinn alltaf örverpin
og ég held að systkinin hafí átt
hann og þá alla tíð.
Trausti ólst upp á ísafirði og
lærði ungur bifvélavirkjun og vann
hann við iðn sína í nokkur ár og
varð síðan bifreiðaeftirlitsmaður,
fyrst á ísafirði og síðar í Borgar-
nesi en þangað fluttu þau hjón fyr-
ir tæpum 20 árum með Herdísi
dóttur sína litla og eldri dótturina
Dröfn. Eftir að Trausti frændi fór
í hjartaaðgerð fyrir nokkrum árum
hætti hann að vinna í Bifreiðaeftir-
litinu enda var þar stundum erfitt,
skoðunarsvæðið víðfemt og heilsan
ekki nógu góð. Síðustu árin starf-
aði Trausti á bensínstöð Olís í Borg-
arnesi. Trausti var mjög mikill fjöl-
skyldumaður og átti hann yndislega
eiginkonu og var hún Gerður besti
vinurinn, stoðin hans og félaginn.
Sonurinn Hrannar fæddist í Borgar-
nesi og varð hann 16 ára 2 dögum
eftir fráfall föður síns en hann og
Herdís búa í foreldrahúsum en
Dröfn býr með fjölskyldu sinni f
Borgarnesi, en synimir af fyrra
hjónabandi, Jóhann býr í Reykjavík
en Viðar erlendis.
Trausti var mjög duglegur að
rækta fjölskylduböndin og vildi allt-
af að allir reyndu að mæta á ættar- ' -
mótin okkar hvar sem þau voru
haldin. Það var alveg frábært hvað
þau hjón voru dugleg að skreppa
vestur og heimsækja föður minn
og okkur systkinin og höfðu þau
alltaf nægan tíma til þess að hlúa
að sínum og veit ég að systkini
hans kunnu að meta í gegnum tíð-
ina hvað Trausti og Gerður voru
dugleg að rækta fjölskylduböndin.
Nú í september sl. fóru Gerður og
Trausti með Herdísi og Hrannar í
heimsókn til Dúdúar systur hans
og barna til Indiana í Bandaríkjun- _
um og áttu þau systkinin og fjöl-
skyldur þeirra yndislegar samveru-
stundir og vitum við að minningarn-
ar um þá ferð eiga eftir að ylja
þeim lengi um hjartarætur.
Alltaf komum við fjölskyldan við
í Höfðaholti 6 á leið til Reykjavíkur
og aftur á heimleiðinni. Það beið
okkar alltaf opinn faðmur og veislu-
borð. Trausti og Gerður byggðu sér
yndislegt heimili í Borgarnesi og
gestrisnin, myndarskapurinn, alúð-
in og snyrtimennskan var í fyrir-
rúmi, utanhúss sem innan. Það var
unun að sjá hvað Trausti var natinn
við að dytta að öllu og í sumar
hringdi hann einu sinni sem oftar
og var að spyija mig um viðarvörn . ,
til þess að bera á húsið að utan en
hann hafði ætlað að gera það næsta
sumar en fannst að hann þyrfti að
gera það nú svo það færi ekki að
láta á sjá. Ég veit að ég á eftir að
sakna vikulegra símtala hans og
við fjölskyldan eigum eftir að sakna
ástkærs frænda sem bar alltaf svo
fallega umhyggju fyrir okkur, bróð-
ur sínum og fjölskyldu hans og er
skarð fyrir skildi og söknuður og
sorg vegna fráfalls þeirra bræðra,
megi guð geyma þá bræður.
Elsku Gerður, Dröfn, Herdís,v
Hrannar, Jói, Viðar og barnabörn,
við sendum ykkur okkar einlægustu
samúðarkveðjur og megi guð gefa
ykkur styrk í sorg ykkar.
Bjarndís og fjölskylda,
ísafirði.
Elsku Trausti afi minn. Þó að
ég vissi að þú værir búinn að vera
mikið veikur, átti ég samt ekki von
á því að missa þig svona fljótt.
En mér fannst þú svo hress og
skemmtilegur þegar ég kom til þín
og Gerðu í sumar. Ég vil þakka þér
og Gerðu kærlega fyrir dagana sem ^
ég var hjá ykkur. En núna vildi ég
óska þess að við hefðum hist oftar.
En nú ert þú farinn þína hinstu
ferð og ég veit að þér líður vel. Ég
bið góðan Guð að styrkja og blessa
fjölskyldu þína.
Þórunn Helga Jóhannsdóttir.
t
Elskuleg eiginkona mín, móðir okkar, tengda-
móðir og amma,
GUÐRÚN GUNNARSDÓTTIR,
Vallholti 33,
Selfossi,
sem andaðist á Sjúkrahúsi Suðurlands
fimmtudaginn 23. október síðastliðinn, verður
jarðsungin frá Selfosskirkju laugardaginn
1. nóvember nk. kl. 13.30.
Erling Gunnlaugsson,
Gunnar Erlingsson, Gróa J. Skúladóttir,
Sigríður Erlingsdóttir,
Hörður Erlingsson
og barnabörn.
Lokað
Lokað verður í dag frá kl. 12.00 vegna jarðarfarar HALLDÓRS
BJÖRNSSONAR.
Gúmmívinnustofan,
Réttarhálsi 2 og Skipholti 35.