Morgunblaðið - 02.07.1998, Síða 49

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FIMMTUDAGUR 2. JÚLÍ 1998 49*
EINAR JÓHANN
ALEXANDERSSON
+ Einar Jóhann
Alexandersson
fæddist á Dynjanda
í JökuHjörðum 14.
janúar 1924. Hann
lést í Sjúkrahúsi
Reykjavíkur í Foss-
vogi 25. júní síðast-
liðinn. Foreldrar
hans voru Alexand-
er Einarsson, f. 5.8.
1891, d. 30.11. 1964,
og Jóna Sigríður
Bjarnadóttir, f. 10.4.
1894, d. 18.3. 1975.
Systkini Einars eru:
Bjarni, f. 3.10. 1914,
d. 12.2. 1998, Kristín, f. 9.7.
1917, Bjarney, f. 18.3. 1921, Jó-
hanna, f. 30.4. 1925, Einhildur,
f. 22.11. 1929, Benedikt, f. 28.3.
1931, og tvfburasystuniar Dóra,
f. 30.8. 1933, d. 21.4. 1939, og
Gunnhildur, f. 30.8. 1933.
Eiginkona Einars er Bentey
Hallgrímsdóttir, f. 9.5. 1925.
Foreldrar hennar voru hjónin
Hallgrímur Jónsson og Kristín
Benediktsdóttir á Dynjanda.
Einar og Bentey gengu í
hjónaband 14.8. 1955. Börn
þeirra eru: Þórey, f. 1955, maki
Smári Þórarinsson, böm Örvar
og Vala; Sigurjón, f. 1960, maki
Margrét K. Björnsdóttir, böm
Iðunn, Einar og
Harpa; Aldís, f.
1966, maki Ólafur
Ástgeirsson, barn
Ástgeir. Stjúpbörn
Einars era Birgir
Þórisson, f. 1947,
maki Ragnhildur
Ragnarsdóttir ,
börn Hrafnkell og
Brynhildur; Rósa
Kristín Þórisdóttir,
f. 1948, maki Þröst-
ur Krisljánsson,
börn Þórir Páll,
Svanur, ívar, María
Kristín, Lovísa Ósk
og Benedikt.
Einar bjó hjá foreldrum sín-
um á Dynjanda til ársins 1948
og flutti þá með þeim til fsa-
fjarðar. Hann stundaði sjó-
mennsku frá unga aldri, fyrst
með föður sínum en síðan á
ýmsum bátum og skipum sem
gerð voru út víða af landinu.
Hann fluttist til Reykjavíkur
1954. Hann lauk námi í húsa-
smiði frá Iðnskólanum í Reykja-
vík og starfaði við smíðar allt til
dauðadags.
Utför Einars verður gerð frá
Fríkirkjunni í Reykjavík í dag
og hefst athöfnin klukkan
13.30.
Sólsetur! komið kveld
og kallað á mig skýrt.
En brimhljóð grandans verði ei sorgum seld
þá síðst úr höfe er stýrt.
Pá hefjist alda eins og sofíð bijóst
með engan sorga hreim,
er það, sem upp af undradjúpi hófst,
snýr aftur heim.
Kveldró og klukknahljóð,
svo koldimm næturdvöl.
A kveðjustund ei streymir táraflóð
er stíg á fjöl.
Þá yfir grandann hverf ég hér á jörð
um hulda regin dröfn,
ég hyggst að sjá minn trúa vegavörð,
sem vísi mér í höfn.
(Sigurður Júl. Jóhannesson.)
„Láttu það besta, sem í þér býr, í
té, við hvað, sem þú fæst. Gerðu þig
einungis ánægðan með hinn albesta
árangur af sérhverju, sem þú tekur
þér fyrir hendur og þá muntu öðlast
einstæða hagsæld og velgengni í líf-
inu. Þú hefur ágæta hæfileika, sem
þér ríður á að gera þér ljósa sem
fyrst. Þú ert bjartsýnn, kjarkmikill
og alúðlegur í viðkýnningu.“ Þessi
orð standa í gamalli bók við afmæl-
isdag Einars Alexanderssonar 14.
janúar. Mér finnst þau eiga sérstak-
lega vel við hann. Einar var sjómað-
ur á yngri árum en fór í Iðnskólann
í Reykjavík kominn yfir þrítugt og
lærði smíðar. Þá komu hæfileikar
hans í ljós. Hann var einstaklega
vandvirkur á höndunum og gerði
sig ekki ánægðan nema hlutirnir
væru vel gerðir. Annað einkenni í
fari hans var kærleikur og um-
hyggja. Presturinn spurði fjölskyld-
una eftir andlát Einars: „Var hann
maður trúar?“ Mig hefði langað að
svara að hann var maður ástar.
Hann elskaði fjölskyldu sína afar
heitt. I bók stendur: „Ef þú ert
reiðubúinn til að ganga mílu vegar
aukalega fyrir þann sem þú elskar,
þá sýnir þú ást þína í verki.“ Ég tel
Einar hafa gengið mörg þúsund
mflur aukalega um ævina fyrir sína
fjölskyldu. Þessi ást og kærleikur
náði einnig til allra vina og ættingja
Einars og Bettýjar sem stöðugt
lögðu leið sína á heimilið til að finna
umhyggju þeirra og hlýju. Ég
þakka Einari innilega fyrir allt.
Hann hefur verið mér sem bróðir
og vinur.
Sigríður Hallgrímsdóttir.
Einar minn, ég þakka þér fyrir
samfylgdina í 25 ár. Þetta hafa verið
góð ár. Það var 1973 sem ég eignað-
ist hlutdeild í þínu lífi þegar ég
kynntist henni Þóreyju þinni. Við
höfum verið mikið saman í gegnum
árin, heima hjá okkur, heima hjá
ykkur Bettý, á ferðalögum innan-
lands og erlendis og annars staðar.
Allt hafa þetta verið ánægjulegar
stundir.
Það var mikil gæfa fyrir okkur
þegar þið fluttuð í Hlíðarnar í næsta
nágrenni við okkur 1986. Hlýjan og
öryggið sem Örvar og Vala hafa
notið með stöðugri nálægð ykkar.
Alltaf varstu að hugsa um okkur, að
okkur liði vel og gerandi smáa og
stóra hluti fyrir okkur. Nærvera þín
í íbúðinni okkar er mikil. Handverk-
+ Unnur Ólafs-
dóttir fæddist á
Vindheimum í
Tálknafirði 2. janú-
ar 1911. Hún andað-
ist á Hrafnistu í
Reykjavík 23. júní
sfðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Ólafur Kolbeinsson,
f. 24. júní 1863 á
Hreimstöðum í
Norðurárdal, Borg-
arfirði, d. 2. júní
1955, og Jóna Sig-
urbjörg Gísladóttir,
f. 20. júlí 1880 á
Skriðnafelli á Barðaströnd, d.
14. maí 1952. Systkini Unnar
eru: Guðrún, f. 22.1. 1902, d.
1977, Jón Bjarni, f. 1.7. 1903, d.
1977, Gísli, f. 15.8. 1905, d.
1911, Kristrún, f. 3.11. 1906, d.
1995, Sigurfljóð, f. 3.1. 1908, d.
1996, Anna, f. 22.4. 1909, Gísli,
f. 5.7. 1913, d. 1993, Snæbjörg,
f. 13.10. 1914, Bergljót, f. 30.6.
1916, Valdís, f. 30.6. 1916, d.
1934, Ragnhildur, f. 10.4. 1918,
d. 1996, Kristján, f. 11.8. 1919,
Elskuleg amma mín er látin 87 ára
gömul. Síðustu tvö æviár hennar
voru henni erfið en hún hafði annars
verið heilsuhraust alla sína ævi.
Amma mín hafði lifað viðburða-
ríka ævi. Hún var af alþýðufólki
komin, sjöunda í röð 16 systkina.
Hún var alin upp í þeim anda að
fyrsta skrefíð til manndóms væri að
bjarga sér sjálf. Mikil áhersla var á
það lögð í uppeldi barnanna að þau
yrðu sjálfbjarga og fjár síns ráð-
andi. Til þess að tryggja að þetta
erfiða heimili með alla þennan
barnaskara lenti ekki á sveit varð
það úr að nokkrar elstu systurnar,
þ.m.t. amma sjálf, fóru ungar að
d. 1997, María, f.
6.5. 1921, d. 1979,
Magnús, f. 28.10.
1922, Aðalheiður, f.
4.1.1926.
Unnur giftist 9.
maí 1931 Olafi Guð-
mundssyni vörubíl-
stjóra, f. 10.4. 1898,
en hann lést 19.5.
1962. Börn Unnar
og Ólafs eru: Val-
dís, féhirðir, f. 25.4.
1936, maki Sigurð-
ur Tómasson, loft-
skeytamaður, f.
10.6. 1933, d. 22.8.
1990, Margrét, gangavörður, f.
20.4. 1941, maki Kristleifur
Guðbjörnsson, lögregluvarð-
stjóri, f. 14.8. 1938, og Guð-
mundur Ragnar, vélstjóri, f.
5.10. 1948, maki Sigríður
Hlöðversdóttir, skrifstofumað-
ur, f. 12.6. 1951. Barnabörn
Unnar eru 11 og barnabarna-
börnin eru 16.
Útför Unnar fer fram frá
Fossvogskirkju í dag og liefst
athöfnin klukkan 13.30.
heiman og tóku með sér yngri
systkini sín, sitt barnið hver. Ólu
systurnar þannig upp yngri systkini
sín til þess að létta undir með for-
eldrum sínum.
Til Reykjavíkur fluttist amma á
kreppuárunum. Hún kynntist fljót-
lega afa mínum, Ólafi Guðmunds-
syni vörubifreiðastjóra og eignað-
ist með honum þrjú börn. Þau hófu
búskap í gamla vesturbænum í
Reykjavík en byggðu sér fljótlega
íbúð við Kirkjuteig í Reykjavík.
Þar áttu þau heimili mestallan sinn
búskap þar til afi féll frá árið 1962
en þá var amma aðeins rúmlega
fimmtug. Hún bjó þá áfram ein á
Kirkjuteignum alla sína ævi.
Eftir að amma varð ekkja fór hún
að vinna fulla vinnu utan heimilis.
Tók hún að sér ýmis tilfallandi
störf, enda ekki langskólagengin.
Hún vann á prjónastofu, við fisk-
vinnslustörf og handprjónaði lopa-
peysur. Hún var einstaklega dugleg
og kjarkmikil kona sem féll aldrei
verk úr hendi og frekar tók hún til í
geymslunni en að sitja auðum hönd-
um. Hún var ætíð mjög vinnufús og
atorkusöm kona og möglaði aldrei
þótt vinna þyrfti ýmis störf. Hún
var létt í lund og félagslynd og alltaf
var gott að kíkja inn til ömmu og
þiggja kaffisopa og spjalla um það
hvað hún væri nú að gera. Utivera
hvers kyns og göngur áttu vel við
hana. Hún fór flestra sinna ferða
fótgangandi og naut þess að ganga
mikið. Hún lét sig ekki muna um að
ganga frá Kirkjuteignum upp í
Mosfellssveit til heimila dætra
sinna ef þannig stóð á, þótt hún
væri þá vel við aldur. Yndi hennar
eftir að hún varð ekkja var hesta-
mennska og umhirða hrossa. Hún
naut þess að fara upp í hesthús að
sinna klárunum sínum, kemba þeim
og fara í útreiðartúra. Þegar hún
var komin hátt á áttræðisaldur fór
hún í langferðir með öðrum hesta-
mönnum, jafnvel í ferðir sem stóðu í
allt að 10 daga og þótti ekki mikið.
Undanfarin misseri hefur amma
verið vistuð á langlegudeildum ým-
issa sjúkrahúsa. Hún var rétt nýorð-
in 85 ára gömul þegar hún varð fyrir
því að fá heilablæðingu. Þau veikindi
urðu henni erfið lífsreynsla og okkur
ættingjunum hefur þótt sárt að
horfa upp á hvemig líf þessarar
þróttmiklu konu hefur smám saman
fjarað út síðustu mánuðina. Fyrir
hana var dauðinn því líkn.
Megi amma mín hafa þakkir fyiir
gefandi samfylgd. Hún sýndi mér og
fjölskyldu minni alltaf mikinn hlý-
hug. Drengjunum mínum var hún
mikil langamma, nærgætin og hugs-
unarsöm. Blessuð veri minning
hennar.
Dagmar Elfn Sigurðardóttir.
UNNUR
ÓLAFSDÓTTIR
ið þitt er alls staðar. Þú lagðir park-
ettið sem við göngum á, smíðaðir
eldhúsinnréttinguna, eldhúsborðið,
bókahillumar, fataskápana, skrif-
borðið hennar Þóreyjar, rúmið
hennar Völu, blómasúlumar og
margt fleira. Því munum við eiga
þig að í öllu umhverfi okkar þótt þú
sért farinn inn í kvöldroðann.
Ég þakka þér af heilum hug þessi
ár sem við áttum saman sem hefðu
mátt vera svo miklu, miklu fleim.
Smári.
Ég man fyrst eftir Einari fyrir 35
ámm þegar fjölskylda mín dvaldi
vetrarlangt á suðvesturhominu og
var ýmist í Reykjavík eða Keflavík
hjá ættingjum. Þegar við voram í
Reykjavík bjuggum við hjá Einari
og Bettý 1 Stóragerði 16. Ég var þá
fimm til sex ára og fannst lífið æfin-
týri og ekki spillti fyrir að dóttir
þeirra hjóna sem er tveimur áram
eldri tók mér þá og ávallt síðar, sem
góðri systur og hafði mig með í
leikjum sínum. Frá þeim tíma minn-
ist ég Einars sem sívinnandi manns
með hrjúfar hlýjar hendur sem var
mér alltaf góður. Síðar urðu sam-
verastundirnar strjálli. Foreldrar
mínir fluttu norður í land, en þau
Einar og Bettý komu þó stundum í
heimsókn og fluttu með sér fram-
andi andrúmsloft úr borginni svo ég
var svolítið feimin, en dillandi hlát-
ur Bettýjar og hljómmikil rödd Ein-
ars dró mig til sín.
Einar Alexandersson var Vest-
firðingur, alinn upp að Dynjanda í
Jökulfjörðum Hann var alltaf mjög
mikill Jökulfirðingur þótt hann hafi
alið mestan sinn aldur í Reykjavík.
Konan hans hún Bettý er líka frá
Dynjanda og hún er móðursystir
mín. Nokkra eftir að Grunnavíkur-
hreppur fór í eyði var farið að halda
átthagamót á Flæðareyri í Jökul-
fjörðum. Einar og Bettý voru í þeim
hópi sem komu á það fyrsta og
ávallt síðan. Fyrir mér vora þau
kjölfestan á þessum mótum.
Bettý er elsta systir mömmu og
heimili þeirra Einars var ávallt opið
fyrir ættingjum, vinum og sveitung-
um að vestan. Það lá því beinast við
að setja mig í þeirra hendur þegar
ég, þá sextán ára, fór úr sveitinni í
skóla til Reykjavíkur. Ég var í
fýrstu alveg inni á heimili þeirra o§*
þótt ég leigði herbergi í kjallaran-
um var ég í fæði hjá þeim og dvaldi
hjá þeim meira og minna í tvö ár.
Betra fólk var ekki hægt að hugsa
sér því þau vora mér sem bestu for-
eldrar. Einars minntist ég sem fyrr
með hlýjar og sigggrónar hendur og
skapferli hans var í samræmi við
það. Hann var ekki skaplaus maður.
Það fór ekki frmhjá manni ef hon-
um mislíkaði. En hlýleikinn og elsk-
an var mest áberandi í öllu hans fasi
og hann vildi allt fyrir mann gera.
Einar var smiður þann tíma sem> —
ég þekkti hann, þótt hann hafi unnið
ýmis störf áður, var m.a. til sjós. En
hann var enginn venjulegur smiður
því hann var listasmiður; vandvirk-
ur, hugmyndaríkur og listrænn.
Framan af vann hann við húsbygg-
ingar, en sneri sér æ meir að smíði
innréttinga síðar meir. Þar fengu
hæfileikar hans notið sín. Ég hugsa
til þess nú þegar hann er farinn að
gaman hefði verið að eiga eitthvert
af verkum hans. Það stóð alltaf til
að biðja hann að smíða bókaskáp,
var reyndar búið að nefna það við
hann, en tími hans var útrunninn.
Einar var skemmtilegur maður.
Hann hafði góða rödd og frásagnar-
gáfuna hafði hann fengið í arf frá*
fóður sínum. Hann hafði frá mörgu
að segja og sagði svo skemmtilega
frá að hverstagslegt atvik varð lif-
andi og fjörleg atburðarrás í hans
meðförum. Oft var hann hvattur til
að skrá frásagnir sínar en ég held
að aldrei hafi orðið úr því, enda tók
hann því alltaf fjarri.
Einar og Bettý vora alla tíð mjög
samhent og öll fjölskyldan mjög
samrýnd. Það mun hjálpa henni í
sorg sinni að minnast allra
stundana saman nú þegar þessi góffi .
maður er genginn.
Ég og fjölskylda mín samhryggj-
umst ykkur, og ég er innilega þakk-
lát fyrir að hafa fengið að vera sam-
ferða ykkur í gleði og sorg.
Kristín Halla Marinósdóttir.
Móöir okkar, tengdamóöir, amma og lang-
amma,
AÐALHEIÐUR SIGURÐARDÓTTIR,
Austurbrún 2,
Reykjavik,
lést á Sjúkrahúsi Reykjavíkur mánudaginn
29. júní.
<
Sigrún Jónsdóttir Kundak,
Magnús Skarphéðinsson,
Reynir Skarphéðinsson,
Helga Guðmundsdóttir,
Adda C. Kundak,
Jón-Ali Kundak,
Benedikt B. Ægisson,
Yrsa R Magnúsdóttir,
Stefán K. Magnússon
og barnabarnabörn.
+
Ástkær eiginmaður minn, sonur minn og
bróðir, faðir okkar, tengdafaðir og afi,
ÞÓRKELL GUNNAR BJÖRGVINSSON,
Eyravegi 5,
Selfossi,
lést á heimili sínu þriðjudaginn 30. júní.
Friðsemd Eiríksdóttir,
Sigríður Þórðardóttir,
Sigurður Björgvin Björgvinsson,
Þórður Þórkelsson, Lilja Hjartardóttir,
Sigurvin Þórkelsson,
Sveinbjörn Þórkelsson, Halla Thorlacius,
Eiríkur Þórkelsson, Unnur Lísa Schram,
Kristrún Þórkelsdóttir, Anton Örn Schmidhauser,
Helga Þórkelsdóttir, Arnar Halldórsson
og barnabörn.