Morgunblaðið - 16.07.1998, Blaðsíða 45

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FIMMTUDAGUR 16. JÚLÍ 1998 45
sagðist hafa ráðið mig þá í vinnu sem
„hafnarverkamann“ hjá Akureyrar-
höfn aðeins 13 ára gamlan. Þvílíkur
gleðidagur sem það var. Þar átti ég
eftir að vinna ófá sumur ásamt góð-
um félögum og var Guðmundur hafn-
arstjóri þar fremstur í flokki.
I þeirri baráttu sem hann hefur
háð undanfarna mánuði hefur fjöl-
skyldan hans staðið eins og klettur
við hlið hans, og reynt að gera allt
sem í mannlegu valdi stendur til að
létta honum lífið í þessum erfíðu
veikindum.
Erfítt getur verið fyrir fjölskyld-
una hans að sjá ljós í myridnu eftir
svona sorglegan atburð, sem og
hver sé tilgangurinn með því að
hrífa hann á brott í blóma lífsins?
Hrífa hann frá elskulegri eiginkonu
og börnum sem voru honum svo
kær? Frá vinum og félögum sem
hann auðgaði svo mjög með lífsgleði
sinni og mannkostum? Við hverja
spurningu vakna ótal aðrar og er
maður engu nær og verður að bíða
svara. Sagt er að tíminn lækni öll
sár, sem má vera rétt og er það sú
von sem við munum halda í eftir
þessi sorglegu endalok.
Minningin stendur uppi um góðan
dreng, og vil ég biðja góðan Guð að
styrkja Diddu frænku og börnin
þeirra þrjú, þau Einar Má, Bjarna
Frey og Klöru, Kötu og barnabarnið
Kamillu, móður og föður, systkini
hans, tengdaforeldra, og aðra ást-
vini í þessari miklu sorg, en minn-
ingin um góðan dreng og einstakan
mann lifir áfram.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem)
Takk fyi'ir samfylgdina, Guð-
mundur minn, ég mun sakna þín.
Sigvaldi Stefánsson..
Þau verða óvenju þung skrefín í
kirkjutröppunum í dag. I seinni tíð
hefur maður hlunkast þetta upp
með stóískri ró og af angurværð
hugsað til æskuáranna þegar maður
rann þetta tíu til tuttugu sinnum án
teljandi fyrirhafnar.
En ekki í dag. Það er frekar að
maður horfi fram á við og hugleiði
dauðans óvissa tíma, fallvaltleika
lífsins og þá óskiljanlegu ráðstöfun
almættisins að kalla svila minn,
Guðmund Sigurbjömsson, heim á
bæ eftir aðeins rúmlega hálfnað
dagsverk. Við verðum að trúa að
fyrir því liggi ástæður sem ekkert
mannlegt fær skilið.
Sé höfð hhðsjón af mannsævinni
voru kynni okkar frekar stutt. Þau
hófust í byrjun áratugarins þegar ég
fluttist til Akureyrar og potaði mér
inn í fjölskyldu Valda rakara. Hvor-
ugur okkar var auðtekinn og í senn
vorum við ólíkir og af misjöfnum
bakgrunni en þó báðir þessir ein-
kennilegu menn tinda og dala mann-
legra skapsmuna og oft samferða um
báða staðina. Þannig glöddumst við
saman yfir víni, grilli og góðum mat
en þar fundum við virkilega hvor
annan og eins rifumst við heiftarlega
svo jafnvel neistar flugu. Sjaldnast
var þó deiluefnið meira en hégómi
einn og hinn einstaki hæfíleiki Guð-
mundai- til að leita sátta verður mér
eftirminnilegur og til eftirbreytni.
Hann gat horfst í augu við misgerð-
ir, viðurkennt þær og beðist fyrir-
gefningar. Þar stóð hann mér og
mörgum öðrum langtum framar.
Samband okkar minnti mig stundum
hálfvegis á bræður. Hann sá eldri
með réttindi tU að leiðbeina í skjóli
þekkingar og reynslu en þolinmæð-
inni gagnvart tiktúrum og sérvisku
takmörk sett. Hins vegar gagnkvæm
virðing og vinátta frá fyrstu hendi.
Sannari og traustari vinur en
Guðmundur er vandfundinn, ég
minnist þess er ég var fjarri heimil-
inu og mín virkilega þörf þá hljóp
hann í skarðið næturlangt og það frá
fullu húsi af gestum. Að eiga slíkan
mann að gerir mann ríkari og á slík-
an mann hleðst ábyrgð ekki bara í
starfí heldur og í lífínu sjálfu. Slík
ábyrgð og forysta er vandasöm og
óeigingjörn en þeim mun oftar gold-
in í vanþakklæti og vandlætingu og
ekki fór Guðmundur Sigurbjörnsson
varhluta af því. Einhvernveginn tók
hann samt alltaf stærstu og réttustu
ákvarðanirnar þó án þess að gleyma
smáatriðunum og fyrir það virða
hann margir og syrgja í dag.
Mér finnst svo ótrúlega stutt síðan
við hittumst í Víðimýrinni. Eg minn-
ist hans ævinlega þar sem hann stóð
á stéttinni hjá tengdó, yfir honum
þessi hefðbundna festa, brosviprur í
augum og andliti og einhver ró sem
einkenndi fas hans allt. Við tæptum
smá á eilífðinni en í aðalatriðum
fannst honum ekki tímabært að
ræða hana. Barist skyldi til þrautar.
En þar kom að vágesturinn ógur-
legi tók yfirhöndina. Það gerðist svo
hratt, svo snöggt og miskunnariaust
að maður trúir því vart enn að lífí
sem í blóma sínum á svo margt
ógert og óskapað skuli lúta í lægra
haldi gerir mann sljóan og skilnings-
lausan. En ef grannt er skoðað er
það kannski fyrst þá sem tign, feg-
urð og ósigranleiki lífsins verður
okkur skiljanlegur. Þá mitt á tímum
sorgar og saknaðar nær hið sanna
ljós rakleitt til hjartans.
Didda mín og börn, Klara og
Kiddi, ég votta ykkur mína dýpstu
samúð. Hvíl þú í friði góði vinur.
Helgi Indriðason.
Elsku Guðmundur. Mig langar að
þakka fyrir þær stundir sem ég fékk
að eiga með þér. Síðastliðna daga
hafa minningarnar hrannast upp í
huganum, minningar sem era
tengdar þér og því mikla sem þú
hefur gert fyrir mig og mína. Það
eru ekki endilega orðin sem segja
allt, heldur getur lítið bros, faðmlag
og augljós umhyggja sagt miklu
meira. Það era þessi litlu atriði sem
skipta svo miklu máli. Því miður er
þetta ekki í fyrsta skipti sem að fjöl-
skyldan hefur þurft að þola mikinn
missi. Fyrir ellefu árum stóðum við í
svipuðum sporum og þá varst það
meðal annars þú sem varst okkur
stoð og stytta. Það varst þú sem
tókst utan um mig á réttum tíma,
það varst þú sem aðstoðaðir mig við
heimanámið og það varst þú sem
kíktir inn í kaffi til okkar um helgar.
A stundu sem þessari er erfitt að
fínna einhvern tilgang í þessu bless-
aða lífi en það eina sem við getum
gert er að halda áfram að lifa og
reyna að finna það jákvæða og góða
sem bíður okkar þarna einhvers
staðar.
Elsku Didda, Einar, Bjami, Klara,
Kata og Kamilla, við munum öll
hjálpast að og halda áfram að klífa
þroskafjall lífsins sem okkur er ætlað.
Fjóla Stefánsdóttir.
Fólk kemur og fólk fer. Það er
gangur lífsins. Dvölin er mislöng og
víst var hún alltof stutt hjá vini mín-
um Guðmundi Sigurbjörnssyni.
Þessi mikli baráttumaður fékk hins
vegar engu ráðið um brottfarartím-
ann; þegar maðurinn með ljáinn hef-
ur bókað far, kemst enginn hjá síð-
asta ferðalaginu.
Eins og það hefði verið í gær, man
ég okkar fyrsta fund. Haraldur
Helgason, formaður Þórs og aðaldrif-
fjöður í fjölda ára, fékk okkur sam-
tímis til starfa í stjóm knattspymu-
deildar seinni hluta vetrar 1976. Eg
man eftm myndarlegum, ungum
manni í hvítri peysu. Snaggaraleg-
um, dökkum á brán og brá. Eg fann
frá fyrstu stundu að þessi piltur vissi
hvað hann vildi og sá góði eiginleiki
hélst allt til hinstu stundar. Peysurn-
ar stækkuðu svolítið eftir því sem ár-
in hðu, en að öðra leyti var Guð-
mundur alltaf sami góði drengurinn.
Samskipti okkar vora mikil og góð,
bæði í knattspymudeildinni, í bygg-
ingamefnd Hamars og einnig í störf-
um á vegum hafnarinnar, meðan ég
sat í hafnai-stjóm. Sumum fannst
Guðmundur of ákveðinn í því hvað
hann vildi og við voram vissulega
ekki alltaf sammála. En við fundum
alltaf lausn sem báðir sættu sig við.
Knattspymulið Þórs lék í 2. deild
sumarið 1976, aðeins ári eftir að fé-
lagið hóf að leika undir eigin merki í
3. deild í kjölfar þess að hði ÍBA var
skipt upp, og stefnan var tekin upp á
við. Þangað lá leiðin líka. Við áttum
okkur báðir þann draum að Þór eign-
aðist sterkt knattspyrnulið og hann
rættist; ekki gekk alltaf jafn vel og
við þóttum víst ganga fullhart um
dyr búningsherbergjanna við Akur-
eyrarvöll á stundum, félagarnir, þeg-
ar okkur fannst drengirnir okkar
ekki hafa lagt sig nógu vel fram.
Vilji Guðmundur var alltaf ein-
lægur í starfi fyrir Iþróttafélagið
Þór. Hann var heill í öllu sem hann
gerði og baráttuþrekið algjörlega
óbilandi þegar vinna þurfti að mál-
efnum félagsins. Hann var vakinn
og sofinn yfir velferð þess allt til
hinstu stundar; góður málsvari á öll-
um landsþingum og hélt merki fé-
lagsins hvarvetna hátt á lofti.
Síðasta embættisverk Guðmundar
sem foi-manns Þórs fyrir mig per-
sónulega var þegar hann sótti mig
heim að kvöldi 60. afmælisdags míns
á Þorláksmessu í fyn’a og færði mér
gjöf frá félaginu. Eg gleymi aldrei
þeim fallegu orðum sem hann lét þar
falla í minn garð. Okkur fór margt á
milli þetta kvöld og knattspyman
var auðvitað í aðalhlutverki. Við vild-
um sjá drauminn, sem rættist um ár-
ið og áður var minnst á, verða að
veruleika á ný. Voram sannfærðir
um að það væri raunhæft; hugsuðum
til sumarsins og augljóst var að Guð-
mundur ætlaði sér að leggja hönd á
plóg, sem fyrr. En aðeins rámum
mánuði eftir heimsókn Guðmundar
kom í ljós sá alvarlegi sjúkdómur
sem dró hann til dauða á skömmum
tíma og nú er hann farinn, langt um
aldur fram. Sú staðreynd minnir
mann enn einu sinni á að enginn
ræður morgundeginum.
Draumar Guðmundar geta enn
ræst. Hann hafði lengi barist fyrir því
að knattspymuhús yrði reist á félags-
svæði Þórs, en því miður oft talað fyr-
ir daufum eyrum. Nú er að koma bet-
ur og betur í ljós hversu brýnt verk-
efni það er. Síðustu árin höfðum við
einnig lagt til aukna samvinnu stóru
íþróttafélaganna á Akureyri; að þau
skiptu á milli sín rekstri meistara-
flokka í ákveðnum greinum, frekar en
að um sameiningu yrði að ræða. Vil
ég nota tækifærið og hvetja þá sem
nú halda um valdasprota félaganna að
ihuga þetta gaumgæfilega.
Mér hefur orðið tíðrætt um störf
Guðmundar fyrir Þór og mikilvægi
þess fyrir félagið að fá dreng sem
hann til starfa, en missir fjölskyld-
unnar er vitaskuld langmestur. Eg
sendi Diddu, elskulegri eiginkonu
hans, börnum hans, foreldram og
öðrum ástvinum mínar innilegustu
samúðarkveðjur. Megi sá sem öllu
ræður styrkja þau í sorginni.
Hallgrímur Skaptason.
• Fleiri minningargreinar um
Guðmund Sigurbjörnsson bíða
birtingar og munu hirtasl í blaðinu
næstu daga.
+
Elskuleg eiginkona mín, móðirokkar, tengda-
móðir og amma,
MAGGÝ ELÍSA JÓNSDÓTTIR,
Fjarðargötu 17,
Hafnarfirði,
sem andaðist þriðjudaginn 7. júlí, var
jarðsungin frá Fossvogskapellu þriðjudaginn
14. júlí. Þeim, sem vildu minnast hennar, er
bent á Samtök lungnasjúklinga, sími
586 1088.
Gunnar Loftsson,
Anna Lísa Gunnarsdóttir, Kristján Sigurbjörnsson,
Guðrún Gunnarsdóttir, Jónas Ágústsson
og barnabörn.
+
Ástkær sonur okkar, bróðir og faðir,
BRYNJAR SNÆR KRISTINSSON,
verður jarðsunginn frá Dómkirkjunni í Reykja-
vík föstudaginn 17. júlí kl. 13.30.
Þeim, sem vilja minnast hans, er vinsam-
legast bent á Barnaspítalasjóð Hringsins,
sími 551 4080.
Ólafía K. Tryggvadóttir, Kristinn Álfgeirsson,
Guðrún Kristinsdóttir
og synir hins látna,
Seilugranda 5.
+
Innilegar þakkir færum við öllum þeim, sem
sýnt hafa okkur samúð og hlýhug við andlát
og útför móður okkar, tengdamóður, ömmu
og langömmu,
ÞORVALDÍNU GUNNARSDÓTTUR,
Hjallabraut 33,
Hafnarfirði.
Ragna Gunnur Þórsdóttir, Ólafur Bjarni Bergsson,
Skúli Þórsson, Hrafnhildur Sigurbjörnsdóttir,
Guðrún B. Þórsdóttir, Skúii Th. Fjeldsted,
barnabörn og barnabarnabörn.
+
Þökkum af alhug auðsýnda samúð við andlát
og útför okkar elskulegu móður, tengda-
móður, ömmu og langömmu,
SIGRÍÐAR ÁSGEIRSDÓTTUR
fyrrverandi Ijósmóður
frá Fossi á Skaga.
Sérstakar þakkir til starfsfólks á sjúkradeild Elli-
og hjúkrunarheimilisins Grundar fyrir frábæra
umönnu. Söngsveitin Drangey hafi hjartans
þökk fyrir að heiðra minningu hennar með yndislegum söng.
Margrét Eggertsdóttir, Magnús Elíasson,
Ásgerður Hrönn Sveinsdóttir, Vignir Ólafsson,
Theódór Orri Jörgensson,
Róbert Vignisson,
Viðar Vignisson,
Sigríður Jónsdóttir,
Margrét Seema Takyar,
Kristín Magnúsdóttir, Sigurður R. Ragnarsson,
Bjarki Már Sigurðsson.
+
Þökkum öllum þeim er sýndu okkur samúð og vinarhug við andlát og
útför föður okkar, tengdaföður, afa og langafa,
RAGNARS A. ÞORSTEINSSONAR
fyrrum kennara á Eskifirði.
Börn, tengdabörn, barnabörn og barnabarnabörn.
+
Innilegar þakkir færum við öllum þeim sem
sýndu okkur samúð og vinarhug við andlát
móður okkar, tengdamóður, ömmu og lang-
ömmu,
UNNAR ÓLAFSDÓTTUR,
Kirkjuteigi 16,
Reykjavík.
Valdís Ólafsdóttir,
Margrét Ólafsdóttir, Kristleifur Guðbjörnsson,
Guðmundur R. Ólafsson, Sigríður Hlöðversdóttir,
barnabörn, tengdabörn og barnabarnabörn.
+
Þökkum innilega hlýhug og vinsemd við útför
TÓMASAR GfSLASONAR.
Börn, tengdabörn og barnabörn.