Morgunblaðið - 22.11.1998, Qupperneq 41

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
SUNNUDAGUR 22. NÓVEMBER 1998 41
+ Eyjólfur Þor-
varðarson var
fæddur á Bakka,
Kjalarnesi, 25.
mars 1910. Hann
lést á Hrafnistu í
Reykjavík 13.
nóvember síðast-
liðinn. Foreldrar
hans voru Þor-
varður Guðbrands-
son, f. 2. sept.
1877, bóndi á
Bakka, d. 3. nóv.
1957, og Málhildur
Tómasdóttir, f. 25.
feb. 1880 á Arnarholti á Kjal-
arnesi, húsfreyja á Bakka, d.
1. sept. 1954. Eyjólfur var
þriðji í röðinni af 11 systkin-
um. Eftir lifa: Gunnar, f. 6.
mars 1916, Gróa, f. 15. ágúst
1917, Bjarni, f. 30. nóvember
1923, búsett á Kjalarnesi, og
Sigurður, f. 13. október 1921,
býr í Reykjavík.
Látin eru: Guð-
björg, f. 3. júlí 1906,
d. 24. feb. 1986.
Eiginmaður hennar
er Gunnar S. Hólm,
f. 5. ágúst 1907 á
Eysteinseyri við
Tálknafjörð. Börn
þeirra eru: Þórhild-
ur, f. 1932, Garðar,
f. 1934, Viktoría, f.
1935, Aðalbjörn, f.
1937, Þorkell, f.
1938, og Margrét, f.
1939, Guðrún, f. 16.
janúar 1908, d. 4. apríl 1995,
Þorgeir, f. 27. des. 1914, d. 21.
des. 1992. Dóttir lians er Þór-
dís, f. 1941, Tómas, f. 17. okt.
1918, d. 4. jan. 1998, Guðmund-
ur, f. 9. júní 1920, d. 4. sept.
1991, Hallfríður, f. 24. okt.
1925, d. 12. apríl 1988. Maki
(skildu): Gunnar Friðrik Pét-
ursson, f. 1920 á Bjarnarstöð-
um, Reykjafjarðarhreppi.
Eyjólfur fór á sjó um tvítugt
og var á vetrarvertíðum, en á
sumrin vann hann við bú for-
eldra sinna. Fyrst fór hann á
bv. Hafstein á Isafirði. Var
siðan á Helgafelli eldra og
yngra til 1950. Þá tók hann við
búi á Bakka ásamt bræðrum
sínum, en fór síðan á sjóinn
aftur 1955 og var á togurun-
um Þorsteini Ingólfssyni, Þor-
móði goða og endaði sinn tog-
araferil á Víkingi um 1970.
Hann var félagi í Sjó-
mannafélagi Reykjavíkur frá
1930 og var gerður að heið-
ursfélaga 1980.
Eftir að hann kom í land
stundaði hann ýmis störf tengd
sjávarútvegi og vann síðast í
saltfiskverkun Bæjanitgerðar
Reykjavíkur á Melunum.
Eyjólfur var ógiftur og barn-
laus. Síðustu æviárin dvaldist
hann á Hrafnistu í Reykjavík.
Útför Eyjólfs verður gerð frá
Fossvogskirkju á morgun,
mánudaginn 23. nóvember, og
hefst atliöfnin klukkan 15.
EYJOLFUR
ÞOR VARÐARSON
Nú er Eyvi frændi minn allur,
sennilega hvfldinni feginn eftir
nokkuð langa veru í hörðum hönd-
um ellinnar. Eyvi verður mér ævin-
lega minnisstæðm’ persónuleiki.
Hann hafði einstakt lag að sjá
spauglegai- hliðar á hinum hvers-
dagslegustu atburðum. Hann gat
verið óborganlegur í tilsvörum og
oft með afbrigðum orðheppinn. En
það veit sá sem allt veit að á bak við
þessar spaugsömu skoðanir og tils-
vör lá oftar en ekki djúp speki og
gráglettin gagnrýni á hin ýmsu mál
samfélagsins. Má vera að þetta
skýri eftirlæti hans á bókum
Guðbergs Bergssonar. Þrátt fyrir
að vera í eðli sínu glaðvær og glett-
inn einstaklingur sem létti sam-
ferðafólki sínu lund með brosi sínu
og tilsvörum, leyndist þar að baki
stórt skap sem sennilega hefur ver-
ið í nauðsynlegur grunnur í harðri
lífsbaráttu. Mér er hann fyrst og
fremst minnisstæður sem afar ljúf-
ur og traustur einstaklingur.
Sem ungur drengur heimsótti ég
oft Eyva á Melhagann og síðar á
Meistaravellina og yfirleitt var þar
boðið upp á malt og Frónkex. Nú
ef það var ekki til, þá skrapp ég út
í búð og þá var tómt mál að tala um
að láta hann fá afganginn. Hann
hafði ótrúlegt lag á að spjalla við
börn og kannski var það hans
óhamingja að hafa aldrei eignast
nein. Síðar meir var boðið upp á
Neskaffi og kleinur eftir vikulegar
bæjarferðir til innkaupa á lífsins
gögnum og nauðsynjum. Var þá oft
gaman að spjalla. Hafði hann frá
ýmsu að segja og sá oft lífið í öðni
Ijósi en hinn hefðbundna nútíma-
kynslóð.
Eyvi var næstelstur 11 systkina
er bjuggu við hörð lífsskilyrði á
Kjalarnesi. Ungur að árum hélt
hann til sjós og eyddi þar stórum
hluta starfsævinnar. Hann dró fisk
úr sjó og sigldi víða með ísaðan og
saltaðan fisk á markaði erlendis.
Hann var vel sigldur í lífsins ólgu
sjó og það var mér því sem ungum
dreng mikil og ómetanlega reynsla
að kynnast honum.
Hinn síðari ár fór Eyvi ekki var-
hluta af niðurskriði lífsþrótts og
andlegs ástands er ellin herti tök-
in. Þrátt fyrir það hélt hann hinu
einstaklega ljúfa glettna brosi og
hinu góða skapi allt fram að síð-
ustu andartökum lífs síns.
Síðustu æviárin dvaldi Ejrvi á
Hrafnistu í Reykjavík, deild G2.
Þar naut hann einstakrar elsku-
semi og hlýju frá starfsfólki. Við
aðstandendur hans erum þess full-
viss að hvergi hefði honum getað
liðið betur. Nú er komið að leiðar-
lokum frændi sæll, en minningin
um þig mun vara meðan ég lifi.
Móður mína langar að senda
kveðjuna sem þú notaðir svo oft
eftir símtal seint á kvöldin: „Allar
góðar vættir gæti þín.“
Þórður Geir Þorsteinsson.
Kær frændi er nú látinn eftir
langvarandi veikindi. Hann var
fæddur á Bakka á Kjalarnesi og
ólst þar upp. Snemma kom í ljós að
sjórinn heillaði hann og urðu sjó-
mennska og störf tengd sjónum
ævistarf hans. Það er gaman að
gera sér í hugarlund hvemig var
að alast upp á fyrri hluta aldarinn-
ar í hópi sjö bræðra og fjögurra
systra. Það hefur þurft töluvert til
að hafa ofan í hópinn og á. Ekki
voru þessi nútíma þægindi til og
Bakki var afskekktur bær þá, eng-
inn vegur heim og alveg úr alfara-
leið. Núna tilheyrir hann Reykja-
vík.
Minningar mínar um Eyva
tengjast kátínu og hlýju. Einkenni
hans vora mikil kímnigáfa og
skemmtileg tiisvör. Þegar ég var
barn í sveit á Bakka fylgdist ég
með rútunni þegar von var á Eyva
heim og hljóp á móti honum. Það
var gott að stinga hendinni í stóran
lófa og segja honum svo frá hvern-
ig búskapurinn hefði gengið síðan
hann var heima síðast. Og ekki
spillti fyrir þegar brjóstsykurspoki
var dreginn upp úr vasa.
Síðar var ég svo lánsöm að
hefja búskap í kjallaranum hjá
Tomma og Gunnu, systkinum
hans. Þar var hann í fæði og við
hittumst daglega. Dætrum mínum
var hann jafngóður og mér áður
og nú var það blár ópal sem rataði
upp í munna. Hann kom með
óbarinn harðfisk svo þær gætu
japlað á, fyrst nánast tannlausar,
og svo þegar það kom síðar í ljós,
hvað þær voru með sterkar tenn-
ur, var það allt harðfiskinum að
þakka. Þær voru líka afskaplega
montnar þegar hann sagði þeim
að þær hefðu fundið afmælisdag-
inn sinn, sem hafði verið týndur í
67 ár.
Löng ævi er nú liðin og viljum
við Birgir og stelpurnar okkar
þakka fyrir allar góðar stundir,
sem við áttum með Eyva.
Systkinum hans og öðram ætt-
ingjum vottum við samúð.
Ásthildur.
Genginn er góður maður, komið
að kveðjustund. Minningar um
liðnar samverastundir hrannast
upp hver af annarri. Mannkostir
Eyva voru margir, hann var glett-
inn og spaugsamur, hafði þann eig-
inleika að fólki leið alltaf vel í
návist hans. Maður kom betri mað-
ur af hans fundi. Avallt var hann
boðinn og búinn að rétta fram
hjálparhönd ef hann hafði hugboð
um að þess væri einhvers staðar
þörf. Fórum við ekki varhluta af
hjálpsemi hans er við ung að árum
stofnuðum heimili.
Eyvi kvæntist aldrei. Starfsævi
sinni varði hann á sjónum og naut
sín þar vel. Hann þoldi aldrei lengi
við í landi. Síðustu árin dvaldi hann
á Hrafnistu í Reykjavík. Undi
hann þar glaður við sitt og naut
góðrar umönnunar starfsfólks.
Guð blessi þig og beri að friðarlaugum,
þín bjarta stjama prýði himinhvel.
Brosið sem að lifnar innst í augum,
ævinlega flytur kærleiksþel.
(Brynja Bjamadóttir)
Kæri vinur og frændi, hafðu
bestu þakkir fyrir allt.
Guðlaug og Þorkell.
Handrit afmælis- og minningargreina skulu
vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett.
Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disk-
lingur fylgi útprentuninni. Auðveldust er
móttaka svokallaðra ASCII-skráa, öðru
nafni DOS-textaskrár. Ritvinnslukerfin
Word og Wordperfect eru einnig auðveld í
úrvinnslu. Senda má greinar til blaðsins í
bréfasíma 569 1115, eða á netfang þess
(minning@mbl.is) — vinsamlegast sendið
greinina inni í bréfinu, ekki sem viðhengi.
Nánari upplýsingar má lesa á heimasíðum.
Það eru vinsamleg tilmæli að lengd greina
fari ekki yfir eina örk A-4 miðað við meðal-
línubil og hæfilega línulengd - eða 2.200
slög. Höfundar eru beðnir að hafa skírnar-
nöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
ÚTIARARSIOFA
OSWALDS
sími 551 3485
ÞJÓNUSTA AIXAN
SÓLARHRINGINN
AÐAI.STRÆTI 411 »101 R1 YKJAVÍK
LÍKKI S'IU VINNUSTOIA
EYVINDAR ÁRNASONAR
xV.v ; 1899
BRAGI
GUNNARSSON
+ Bragi Gunnarsson fæddist á
fsafirði 15. júní 1976. Hann
andaðist á gjörgæsludeild
Landspítalans hinn 9. nóvember
síðastliðinn og fór útför hans
fram frá Fossvogskirkju 18.
nóvember.
„Veit ég ófullt
og opið standa
sonar skarð“
Þannig yrkir Egill Skalla-
Grímsson eftir lát sonar síns og í
mínum huga verður skarðið hans
Braga sem sonar heldur aldrei
fyllt. Fyrir hartnær tveimur ára-
tugum lágu leiðir okkar Agústu,
móður hans, fyrst saman þegar
við stóðum frammi fyrir því
vandasama verkefni að koma
blindum börnum okkar til manns.
Bjartsýnin var vopn okkar, sam-
heldni og samkennd einkenndi þá
foreldra sem stóðu í sömu spor-
um. Þeir vildu það besta fyrir
börnin sín og þau skyldu fá sömu
tækifæri og jafnaldrar þeirra.
Saman fóra þrjú þeirra, Bragi
og dætur mínar, á dagheimilið
Hamraborg og var það til þess að
samband okkar mæðranna jókst.
Við fórum líka saman á sundæf-
ingar í Hátúninu og mér finnst
einhvem veginn að þær hafi alltaf
verið í skammdeginu. Margt var
rætt í sturtuklefanum og oft þótt-
um við heldur harðbrjósta þegar
við rákum á eftir litlu kroppunum
sem sjaldnast lá nokkuð á. Afmæl-
in, skemmtanir og kökubasarar
Foreldrafélags blindra- og
sjónskertra leita á hugann. Sam-
eiginlegar skíðaferðir, sumarbúðir
og leikjanámskeið, síðan Laugar-
nesskólinn og loks Alftamýrar-
skólinn en þar skildu leiðir. Félag-
ið okkar starfaði af krafti og það
var gott að vera í þeim hópi og oft
var glatt á hjalla. Við vorum ólík,
foreldrar og böm, en stóðum þétt
saman.
Með árunum reyndust þarfirn-
ar ólíkar, hver hélt sína leið og
síðast sá ég Braga á heimili hans í
Grafarvogi. Hann var allt í einu
orðinn fullorðinn maður, fluttur
að heiman. Bjartur og stillilegur
svipur hans var samur við sig,
snyrtilegur og prúður sat hann og
hlýddi á kvennahjal. Ég vissi að
hann hafði verið baldinn ungling-
ur sem reyndi á þroska og þolin-
mæði fjölskyldu sinnar. En ótrú-
leg þrautseigja og óbilandi kjark-
ur hefur einhvern veginn knúið
hana áfram eins og marga aðra
sem lenda í svipaðri stöðu.
Líklega hafði Bragi meiri áhrif
á samtíðarmenn sína en margir
gera sér grein fyrir. Hvað skyldi
hann hafa vakið marga til um-
hugsunar um til hvers við eram
fædd og hvað okkur sé ætlað að
vinna. En nú er hann allur. Eftir
stöndum við og verðum að halda
áfram í þeirri trú að enn sé verk
að vinna. Við Sólveig og Sigrún
þökkum samfylgdina og sendum
foreldram hans, bróður og fjöl-
skyldunni allri okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Una Þóra og fjölskylda.
Þökkum innilega þeim, sem auösýndu okkur
samúð og hlýhug við andlát og útför elsku-
legrar móður, tengdamóður, ömmu og lang-
ömmu,
SÚSÖNNU ÞÓRÐARDÓTTUR,
Hjallaseli 55,
áður Hátúni 6,
Reykjavík.
Fyrir hönd aðstandenda,
Arnold Róbert Sievers, Guðríður Steinsdóttir,
Halldór Óskar Arnoldsson,
Arnold Halldórsson, Jökull Halldórsson.
+
Þökkum innilega öllum, sem sýndu okkur
vináttu og hlýhug við andlát og útför
AÐALSTEINS INDRIÐASONAR.
Leifur Á. Aðalsteinsson, Margrét Valgerðardóttir,
Aðalsteinn Ó. Aðalsteinsson, Ásdís Elín Júlíusdóttir,
Jóhanna G. Sigurðardóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
+
Hugheilar þakkir sendum við öllum þeim, sem
sýnt hafa okkur samúð og hlýhug við andlát
og útför ástkærs eiginmanns míns, föður
okkar og tengdaföður,
EINARS SÍMONARSONAR
fyrrv. skipstjóra og útgerðarmanns,
Ránargötu 2,
Grindavík.
Guð þlessi ykkur öll.
Sólrún Guðmundsdóttir,
Hjálmey Einarsdóttir, Halldór Leví Björnsson,
Sigurpáli Einarsson, Valgerður Ragnarsdóttir,
Helgi Einarsson, Bjarghildur Jónsdóttir,
Guðmundur Einarsson, Guðrún Halldóra Jóhannesdóttir,
Erling Einarsson, Guðbjörg Ásgeirsdóttir
og aðrir aðstandendur.