Morgunblaðið - 29.12.1998, Blaðsíða 51

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
ÞRIÐJUDAGUR 29. DESEMBER 1998 51
GUÐMUNDUR
AXELSSON
+ Guðmundur Ax-
elsson fæddist í
Reykjavík 21. janú-
ar 1934 og ólst þar
upp. Hann lést á
Landspítalanum 17.
desember síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru Anna Guð-
mundsdóttir, f.
1908, d. 1991, og
Axel Guðmundsson,
f. 1900, d. 1960.
Systkini Guðmund-
ar eru: Guðmundur
Kristinn, f. 1928, d.
1997; Þóranna, f.
1929; Valgeir, f. 1932; Gunnar,
f. 1936; Daníel, f. 1938; og Guð-
leifur Ingi, f. 1944.
Hinn 28. mars 1959 kvæntist
Guðmundur Ingunni Pálsdóttur,
f. 1933, frá Búrfelli í Grímsnesi.
Foreldrar hennar voru Laufey
Böðvarsdóttir, f. 1905, d. 1974,
og Páll Diðriksson, f. 1901, d.
1972. Guðmundur og Ingunn
eignuðust þijú börn, en fyrir
Mig langar með nokki'um orðum
að minnast tengdaföður míns sem
lést langt um aldur fram 17. desem-
ber síðastliðinn. Eg varð þeirrar
gæfu aðnjótandi að kynnast Guð-
mundi og Ingunni konu hans þegar
leiðir okkar Ónnu lágu saman fyrir
rúmum tuttugu árum. Þegar ég
kom í fyrsta sinn inn á heimili
þeirra með Önnu man ég sérstak-
lega eftir Guðmundi þar sem hann
tók mig á eintal og lagði mér ýmsar
góðar lífsreglur sem ég hef reynt
að fara eftir í gegnum tíðina. Við
áttum ýmis sameiginleg áhugamál
en þó sérstaklega knattspyrnuna
og var ein fyrsta reynsla mín af
knattspyrnuþjálfun einmitt með
honum. Guðmundur var ekkert
endilega að fara eftir bókinni í sam-
bandi við þjálfunina heldur kenndi
hann strákunum sem hann þjálfaði
ýmislegt um lífið og sagði þeim sög-
ur af frægum knattspyrnumönnum
sem þeir hafa minnst lengi. Þannig
var Guðmundur. Hann var mikill
eldhugi og kom fram með ýmsar
hugmyndir sem voru langt á undan
hans samtíð. Honum datt til dæmis
í hug að kaupa rútu fyrir knatt-
spyrnudeildina á staðnum þegar
hann var í stjórn hennar til þess að
lækka kostnað við ferðalög knatt-
spyrnumanna. Þegar börnin hans
byrjuðu í knattspyrnunni fylgdist
hann með þeim af miklum áhuga og
setti ekki fyrir sig þó að hann þyrfti
að ferðast landshornanna á milli til
þess að fylgjast með keppnum
þeirra. Nú seinustu árin fengu
strákarnir mính’ síðan að njóta
þessa mikla áhuga.
Margt kemur upp í hugann þeg-
ar hugsað er til baka og minnst
þeirra stunda sem við áttum sam-
an. Söngstundir þar sem Elvis
Presley var í miklu uppáhaldi og
söng Guðmundur lög hans með
miklum tilþrifum. Eg var látinn
spila undh' á gítar og fékk góða til-
sögn um hvernig takt ég átti að
hafa í lögunum til þess að það
hæfði.
Gróðursetning, en Guðmundur
var mikill áhugamaður um garð-
rækt, ferðalög og ótal margt fleira
sem kallar fram góðar minningar í
huga mínum. Barngóður var
tengdafaðh' minn með afbrigðum
og kom hann nánast hvern einasta
dag yfir götuna til okkar til þess að
leika við Ingólf barnabarn sitt á
meðan Ingólfur var lítill.
Guðmundur var gæfumaður í
einkalífi sínu, átti frábæra konu og
góða fjölskyldu sem honum þótti
mjög vænt um. Fyrir rétt tæpum
tíu árum veiktist Guðmundur og
hafði það áhrif á iíkamlega getu
hans æ síðan. Þrátt fyrir þetta áfall
hafði Guðmundur enn sama húmor-
inn og reyndi að taka þátt í því sem
var að gerast þá stundina eins og
kraftar hans leyfðu. A þessum sein-
ustu árum stóð tengdamóðir mín
átti Ingunn eina
dóttur, Kolbrúnu
Ýri, sem Guðmund-
ur gekk í föðurstað.
Börn þeirra eru: 1)
Kolbrún Ýr, f. 1955.
Hennar maður er
Guðmundur Páls-
son, f. 1955 og eiga
þau þijár dætur: a.
Drífa, f. 1982, b.
Ingunn, f. 1985, c.
Birna, f. 1990. 2)
Anna, f. 1959. Henn-
ar maður er Þórar-
inn Ingólfsson, f.
1958 og eiga þau
tvo syni: a. Ingólfur, f. 1986, b.
Guðmundur, f. 1992. 3) Páll, f.
1968. Unnusta hans er Hrönn
Helgadóttir, f. 1979. 4) Laufey
Inga, f. 1971. Hennar inaður er
Brynjar Örn Sveinsson, f. 1971
og eiga þau einn son, Svein
Fannar, f. 1992.
Utför Guðmundar fer fram
frá Selfosskirkju í dag, og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
þétt við bakið á Guðmundi og að-
stoðaði hann af miklum dugnaði og
alúð.
Þegar nú komið er að leiðarlok-
um hjá tengdapabba mínum langar
mig til að þakka fyrir allar góðu
samverustundh-nar sem við áttum
saman og fyiir það að hafa verið
strákunum mínum þessi góði afi.
Elsku Inga, Ýr, Anna, Palli og
Laufey, megi góður Guð styi'kja
ykkur öll í sorginni. Minning um
góðan mann lifir.
Þórarinn Ingólfsson.
Elsku afi. Við vitum að þér líður
vel á himnum hjá Guði. Þú varst
svo góður og skemmtilegur við okk-
ur og alltaf til í að leika þegar við
komum í heimsókn til þín og ömmu.
Við ætlum alltaf að muna eftir þér
og mamma og pabbi ætla að hjálpa
okkur við það. Nú kveðjum við þig,
elsku afi, og söknum þín mikið.
í bljúgri bæn og þökk til þín,
sem þekkir mig og verkin mín.
Eg leita þín, Guð leiddu mig
og lýstu mér um ævistig.
Ég reika oft á rangri leið,
sú rétta virðist aldrei greið.
Ég geri margt, sem miður fer,
og man svo sjaldan eftir þér.
Sú ein er bæn í brjósti mér,
ég kunni betur þjóna þér,
því veit mér feta veginn þinn,
að verðir þú æ Drottinn minn.
(Pétur Þórarinsson)
Þínir vinir og afastrákar,
Ingólfur, Guðmundur
og Sveinn Fannar.
Haustið 1959 réðst frænka mín,
Ingunn Pálsdóttir frá Búrfelli, að
Ljósafossskóla sem skólaráðskona
og gegndi því starfi með miklum
sóma um langt árabil. En Inga kom
ekki ein. Með henni var eiginmaður
hennar, Guðmundur Axelsson, en
hann vann um þær mundir við
virkjun Steingrímsstöðvar. Með
þessu hófust kynni okkar Svövu,
konu minnar, og sona okkar þriggja
við Guðmund. Samskiptin urðu
mikil og náin þar sem við bjuggum í
sama húsi, en Ingu þekktum við
fyrir og að öllu góðu. Margs er að
minnast frá þessum góðu árum og
átti Guðmundur ríkan þátt ’ því að
gera mannlífið í skólanum
skemmtilegt og gefandi. Þá er fyrst
til að taka að Guðmundur var mikill
áhugamaður um íþróttir, einkum
fótbolta, og mörg voru þau árin
sem hann stjórnaði íþróttakeppni á
sumardaginn fyrsta, ýmist innan
skólans eða út á við þegar keppt
var við nágrannaskóla. Guðmundi
var margt til lista lagt. Hann hafði
hljómmikla og fagi'a söngi'ödd og
ekki er ég í vafa um að hann hefði
getað haslað sér glæsilegan völl
sem söngvari með danshljómsveit,
en þannig vildi til að hann stofnaði
slíka hljómsveit undir nafninu
„Fossbúar" fyiii-varalaust um ein
áramótin ásamt Stefáni og Reyni
sonum mínum og Birgi Hartmanns-
syni. Gerðu þeir félagar góða lukku
á dansleikjum um nokkra hríð og er
mér enn í minni hversu vel rödd
Guðmundar naut sín í „Bluberry
Hill“ og öðrum álíka vinsælum lög-
um.
Já, það er margs að minnast frá
þessum tíma og allt eru það góðar
minningar, Frá Ljósafossi fluttu
þau Inga og Guðmundur svo að Sel-
fossi, en nokkur misseri voru þau í
Malmö, en Guðmundur vann þar
hjá skipasmíðastöð Kochums ásamt
mörgum öði'um Islendingum.
Nokki-u eftir heimkomuna gerðist
Guðmundur landpóstur og starfaði
við það til æviloka.
Arið 1989 urðu Guðmundur og
fjölskyldan fyrir þungu áfalli. Guð-
mundur fékk heilablóðfall og var
tvísýnt mjög um líf hans. Við það
lamaðist hann verulega og var óvíst
um bata. Ekki er vafi á því, að nú
skipti sköpum hve Inga og börnin
studdu hann vel í baráttunni fyrir
endurheimt heilsu. Þótt Guðmund-
ur byggi alla tíð síðan við verulega
lömun, tókst honum að ná þeirri
heilsu að hann gat aftur tekið að
sér póstflutninginn og mátti það
vissulega kallast kraftaverk. Nú
brá svo við, að hann naut þess að
vera í póstþjónustunni og lofaði
hvern dag, sem honum var af guði
gefinn, en áður var hann farinn að
þreytast í þessu býsna erfiða og er-
ilsama starfi.
Þau Inga og Guðmundur eignuð-
ust þrjú börn, sem bera foreldrum
sínum verðugt vitni, en eina dóttur
átti Inga fyrir og gekk Guðmundur
henni í föðurstað.
Nú að leiðarlokum vil ég þakka
löng og góð kynni og órofa vináttu.
Ingu, börnum hennar og fjölskyldu
flyt ég innilegar samúðarkveðjur
og bið þeim blessunar guðs. Reynir
og Guðmundur biðja fyrir kveðjur
frá Svíþjóð og Kaliforníu.
Böðvar Stefánsson.
Það var gaman að vera barn og
unglingur með Guðmundi Axels-
syni, alltaf eitthvað að gerast, bæði
óvænt og fyrirséð. Þegar þau Inga
komu að Ljósafossi fylgdi þeim
hressandi blær, enda ung, ástfang-
in og létt í lund. I hugann koma
minningar um handbolta í litla
salnum í skólanum, fótbolta úti á
velli, frjálsíþróttakeppnir þar sem
Guðmundur var driffjöðrin í
hvatningu og keppni.
Allt í einu stöndum við uppi á
sviði í mötuneyti Irafossstöðvar,
þar sem Birgir Hartmannsson er
með nikkuna, við Reynir bróðir
minn með gítar og orgel og Guð-
mundur leiðir með trommuleik og
söng. Það er eins og Presley, Fats
Domino og fleiri slíkir séu mættir
á svæðið, en þetta var bara Guð-
mundur Axelsson að syngja á ára-
mótaballi. Guðmundur hafði sett
auglýsingu í útvarpið um að hljóm-
sveitin Fossbúar lékju fyrir dansi
á áramótaballinu svo að þarna
stóðum við og gátum ekki annað.
Við hinir vissum að vísu ekki fyrr
að hljómsveitin Fossbúar væri til.
„Getiði ekki tekið O sole mio?“ var
kallað frá dansgólfinu. Jú, það var
reynt, því lauk og allir skemmtu
sér hið besta. Svona var Guðmund-
ur, maður augnabliksins og
stemmningarinnar, lífsins.
Ingu frænku minni og börnum
votta ég samúú en fyllist gleði yfir
minningunum um Guðmund.
Stefán Magnús Böðvarsson.
Sumarið 1950 starfaði 16 ára
unglingur frá Reykjavík við bú-
skaparstörf á æskuheimili mínu á
bökkum Hvítár í Borgarfirði.
Þetta var myndarlegur, glaðvær
og hressilegur piltur og hafði
áhuga á íþróttum. Hann hét Guð-
mundur Axelsson.
í frístundum gerðist hann strax
íþróttalegur leiðtogi okkar þriggja
bræðra, 13, 11 og 10 ára. Hreinn
og fastur flæðisandur var góður
vettvangur. Þá var gullaldartími
frjálsra íþrótta á Islandi.
Hvernig gat svo 13 ára strák
grunað, að leiðir okkar Guðmund-
ar ættu aftur eftiiyað liggja saman
og það austur í Ái'nessýslu? Það
gerðist með þeim ánægjulega
hætti, að kynni höfðu tekist með
honum og verðandi mágkonu
minni. Hinn 28. mars 1959 gengum
við að eiga hvor sína systurina.
Hann gekk að eiga glæsilega
stúlku, Ingunni Pálsdóttur frá
Búrfelli, Grímsnesi, dóttur sæmd-
arhjónanna Laufeyjar Böðvars-
dóttur og Páls Diðrikssonar bú-
enda þar.
Guðmundur og Inga höfðu þá
stofnað heimili að Ljósafossi, en
síðar fluttu þau að Víðivöllum 19 á
Selfossi þar sem þau höfðu byggt
sér myndarlegt hús og hafa átt þar
heima síðan, utan nokkur ára, sem
þau bjuggu í Svíþjóð.
Guðmundur var léttur í lund og
átti til með að bregða á leik. Hann
gat brugðið sér í gervi þekktra
fréttamanna og tók þá háalvarleg
viðtöl við okkur sem næst honum
stóðum og svo var hlegið að öllu
saman. Eg minnist þess varla að
hafa hitt hann á lífsleiðinni svo að
hann hafi ekki haft eitthvað nýtt
og skemmtilegt fram að færa.
Guðmundur var mikill fjöl-
skyldumaður og vildi hag barna
sinna sem bestan, fjölskyldubönd-
in voru sterk og barnalán hjón-
anna mikið.
Alla tíð frá æsku höfðu íþróttir
átt hug Guðmundar. Avöxtur þess
kom fram í hvernig hann hvatti og
studdi börn sín á íþróttalegum
vettvangi. Knattspyrnudeild UMF
Selfoss reyndist hann góður liðs-
maður og í viðurkenningarskyni
var hann gerður að heiðursfélaga. -
Ævistarf Guðmundar var að
mestu tengt störfum við akstur
bifi'eiða. Hann var einn af fyrstu
nútíma landpóstum á Suðurlandi
og starfaði sem slíkur til síðasta
dags. Kom sér vel lipur þjónustu-
lund og glaðvær framkoma hans.
Fyrir nokkrum árum varð Guð-
mundur fyrir heilsufarslegu áfalli.
Um tíma gat hann ekki stundað
vinnu sína. Otrúlegar framfarir
áttu sér stað þó svo að fullum bata
væri ekki náð. Naut hann fórnfúsr-
ar hjálpar eiginkonu sinnar sem
hann virti og dáði. Skyndilegt frá-
fall Guðmundar kom vissulega á
óvart. Hans góðu nálægðar er
saknað.
Kæra Inga, mágkona mín og
fjölskylda, góður Guð styðji ykkur
og styrki. Blessuð sé minning Guð-
mundar Axelssonar. Þess bið ég og
fjölskylda mín.
Svanur Kristjánsson.
JAKOB
JÓNSSON
+ Jakob Jónsson
var fæddur að
Bjarmalandi í
Hörðudal í Dala-
sýslu hinn 25. sept-
ember 1923. Han
lést á Vífilsstaða-
spítala 15. desem-
ber síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru Kristín Sigríð-
ur Guðmundsdóttir,
f. 16.4. 1887, og Jón
Bergmann Jónsson,
f. 22.2. 1893, bóndi
á Bjarmalandi.
Systkini Jakobs eru
Sigurfljóð, f. 17.6. 1918, maki
Ögmundur Sigurðsson (látinn);
Margrét Kristín, f. 2.9. 1919,
maki Siggeir Björnsson; Þor-
leifur, f. 25.11. 1921; Guðmund-
ur, f. 2.9. 1925, maki Guðríður
Friðlaug Guðjónsdóttir; Jón, f.
18.3. 1928, fyrrv. maki Ólafía
Þorsteinsdóttir; og
Ingpinn, f. 6.8. 1931,
maki Oddur Jóns-
son (látinn). Einn
bróðir, Jón Arin-
björn, Iést á fyrsta
ári.
Jakob ólst upp
hjá foreldruin sín-
um að Bjarmalandi
fyrstu árin, en
1928 fluttist fjöl-
skyldan að Litla-
Langadal á Skóg-
arströnd. Þéir
bræður Jakob og
Þorleifur tóku síð-
an við búinu og bjuggu þar til
ársins 1984. Þá fluttust þeir til
Reykjavíkur og hafa haldið
þar heimili síðan. Jakob var
ókvæntur og barnlaus.
Útför Jakobs fer fram frá
Fossvogskirkju í dag og liefst
athöfnin klukkan 15.
Fyi’stu minningar mínar um Jak-
ob frænda eru síðan ég var fjögurra
ára, þ.e. 50 ára gamalar. Þær eru
bundnar húsi sameiginlegi-ar
frænku okkar Kristínar Jónsdóttur
á Njálsgötu 58 en Jakob bjó þar um
stundarsakir meðan hann stundaði
vinnu í Reykjavík. Hann svaf uppi á
lofti og undir rúminu hans var brún
ferðataska sem mér fannst að í
væri eitthvað ótrúlega gott og
skemmtilegt. Dögum saman dró
taskan mig til sín. Hann hafði mikið
gaman af að ala á forvitni minni, en
á endanum fékk ég að sjá innihald-
ið. Þetta lýsti honum vel því hann
var meinstríðinn en glettnin var
honum eðlislæg og honum var líka
sú gjöf gefin að kunna að hætta leik
þá hæst bar.
Kvöldstundir í Litla-Langadal
þegar heyskap var lokið þann dag-
inn eru ógleymanlegar. Jakob tók
litla stelpu sér við hönd og rölti
með hana niður að á, hafði með sér
spotta og öngul og lét hana renna
fyrir fisk, og bjargaði lífi hennar
þegar straumurinn seiddi og hún
var að detta í ána.
Jakob var ekki hávaxinn en
sterkari maður var vandfundinn,
hann var hamhleypa til verka og
vannst vel. Á fyrri tímum áður en
búskapur varð eins vélvæddur og
hann er í dag reyndi mikið á verk-
fimi, útsjónarsemi og þekkingu
bóndans og þetta var Jakobi allt
gefið. Jakob var hestamaður, átti
góða hesta og marga og ófá voru
þau skiptin að hann lagði á hest og
fór ríðandi inn á dal að loknum
vinnudegi og var siðan byrjaður að
slá fyrstur manna daginn eftir.
Jakob var frábitinn hávaða og
látum en fáa hef ég þekkt sam-
kvæmari sjálfum sér, ákveðnari í
skoðunum og þrautseigari en hann.
Það var mjög gaman að spjalla við
hann um allt milli himins og jarðar
enda var kímnin aldrei langt undan
og hlýhugur í því sem hann sagði.
Hann fylgdist vel með öllu sem
gerðist í þjóðlífinu og myndaði sér
skoðun á flestu. Jakob fylgdi Fram-
sóknarflokknum alla tíð af heilu
hjarta eins og fleiri í fjölskyldunni.
Mér finnst eftirbreytnivert að gera
eins og hann, þ.e. að fylgjast vel
með öllum gjörðum og orðum sinn-
ar flokksforystu.
Jakob og Þorleifur bróðir hans
héldu heimili saman til margi-a ára.
Fyrir mörgum árum bilaði Þorleif-
ur í baki og vildi þá Jakob gera það
sem í hans valdi stóð til að liðsinna
honum. Seinni árin þjakaði parkins-
sonssjúkdómui'inn Jakob og það
var erfítt fyrir hann að geta ekki
tjáð sig en aldrei missti hann
kjarkinn. Þorleifur bróðir hans hef-
ur verið sá sem hjálpaði honum á
allan hátt.
Mér og öðrum í fjölskyldunni
þótti mjög vænt um Jakob, ekki síst
systkinabörnunum og við söknum
hans.
Kæri frændi, ég kveð þig með
þakklæti fyrir góð kynni og sam-
veru.
Halldóra Guðnnindsdóttir.