Morgunblaðið - 05.03.1999, Síða 51

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FÖSTUDAGUR 5. MARZ 1999 JV
tuttugu árin, en þá bundust
ti-yggðaböndum elsti sonur minn
Þorsteinn og eldri dóttir þeirra
Guðrun. Þau eiga þrjú börn, Óðin
Björn, Jakob Björgvin og Ingu
Hrönn. Ekki þurfti að fara út fyrir
raðir þeirra nánustu til að velja
þeim heiti og fer vel á því.
Inga og Óðinn bjuggu í Lun-
ansholti í sextán ár, en þá voru
börnin þeirra vaxin úr grasi, Guð-
rún fermd en Jakob Heimir og
Þóra að nálgast fermingu. Þá
brugðu þau búi og fluttu til Reykja-
víkur, því öll börnin þeirra héldu
áfram skólagöngu eftir skyldunám.
Þau héldu svo heimili með börnum
sínum þar til þau giftu sig og fóru
að sjá um sig sjálf með mökum sín-
um. I fvrsta skipti sem ég kom að
Lunansholti ásamt konu minni, en
hún lést fyrir nær sex árum, feng-
um við frábærar viðtökur, gistum
þar og nutum gestrisni þeÚTa á all-
an hátt, bæði í mat og drykk. Hlýj-
an og viðmótið vermdi og skildi eft-
ir minningar sem enginn skuggi
hefur fallið á.
Þau hjónin voru á sumrin í Lun-
ansholti, heyjuðu túnin og seldu töð-
una. Þá héldu þau til í gömlu en
reisulegu íbúðarhúsi sem byggt var
eftir jarðskjálftana miklu seint á síð-
ustu öld. Síðan var húsið rifið og fjöl-
skyldan byggði á staðnum vandað
sumarhús. Þar er oft fjölmennt á
sumrin og mikil gleði á ferð. Nú er
enginn ábúandi í Lunansholti, syst-
umar eiga jörðina en tún og aðrar
landnytjar eru leigðar út. Inga var
vel til forystu fallin og það geislaði af
henni dugnaður og viljastyrkur.
Henni lét betur að stjóma en láta
aðra segja sér fyrir verkum. Gjöful í
meira lagi og mátti ekkert aumt sjá.
A Guðs vegum gekk hún langa braut
öðmm til eftirbreytni. Við æsku-
stöðvar sínar var hún bundin sterk-
um böndum sem aldrei gátu brostið.
Landsveitin var vagga hennar og
verður einnig hinsti hvflustaður.
Eg og mín fjölskylda eigum fagr-
ar og góðar minningar um þessa
heiðurskonu. Þegar litið er yfir far-
inn veg er gott að orna sér við birt-
una frá kyndli minninganna og yl-
inn frá glæðum sem ekki kulna. Eg
flyt saknaðarkveðjur frá börnum
mínum, tengdabörnum og barna-
börnum, frændum og vinafólki sem
áttu þess kost að kynnast henni.
Sjálfur drúpi ég höfði í þögulli bæn
og þakkargjörð henni og öðrum til
handa. Öldruðum eiginmanni, sem
á um sárt að binda og sér á bak
traustum og ástríkum lífsfórunaut,
bið ég almættið að veita huggun og
styrk í þungri raun. En þakka ber
trausta samfylgd á langri vegferð.
Slíkt veganesti þrýtur aldrei.
Systkinin hafa mikils að sakna en
hafa skal hugfast að hvað er meira
virði en að alast upp undir verndar-
væng góðrar og göfugrar móður og
njóta þess til fullorðinsára? Lífs-
brautin verður léttari til göngu
þegar birtan og ylurinn frá móður-
kærleikanum vísar veginn.
Inga var frábær tengdamóðir og
munu lengi sjást þess merki, og
tengdabörnin sakna hennar mikið.
Eg veit að hjá barnabömunum rík-
ir mikill söknuður, en þegar fram
líða stundir munu fagrar minningar
um góða ömmu sem allt vildi gera
til góðs verða söknuðinum yfir-
sterkari. Minningin um ömmu ykk-
ar verður ykkur leiðarljós sem
aldrei slokknar.
Að síðustu kveð ég þig með þess-
ari rammíslensku vinarkveðju:
Vertu blessuð og sæl, við sjáumst
þótt síðar verði.
Jakob Þorsteinsson.
Nú hefur frænka mín, kær og
góð vinkona gegnum árin, Inga
Jónsdóttir frá Lunansholti á Landi,
kvatt þetta líf. Nú að leiðarlokum
langar mig til að minnast hennar
nokkrum orðum.
Æskuheimilið átti hún heima í
Lunansholti í hópi kæn'a foreldra
og systra. Þegar Inga var tæpra 10
ára andaðist móðir hennar og þá
breyttist margt í lífi ungrar stúlku
og systra hennar. Jón faðir hennar
var góður og traustur faðir og dug-
legur bóndi sem tókst með hjálp
góðs vinnufólks að halda fjölskyld-
unni saman. Yngsta systirin var
tekin í fóstur að Bjalla sem var
næsti bær, svo hún var aldrei langt
frá þeim. í Lunansholti var samein-
uð fjölskylda, systurnar fóru fljótt
að hjálpa við að halda heimilið með
föður sínum og þannig tókust þau á
við að yrkja jörðina og standa vörð
um heimilið.
Það reyndi fljótt á Ingu. Hún var
í fararbroddi sem húsfreyjan á
bænum ásamt systrum sínum.
Þannig voru þær sem eitt þegar
gesti bar að garði og þangað var
gaman og gott að koma. Það var
ekki lítil lífsreynsla og lífsþroski
sem Inga hlaut að standa fyrir
heimili jafn ung að árum og raun
var, en hún stóð undir því sem á
herðar hennar var lagt með miklum
sóma.
Um 1950 kynntist Inga ungum
manni úr Reykjavík, Óðni B. Jak-
obssyni, og felldu þau hugi saman.
Þau tóku við búi í Lunansholti og
áfram ríkti sama reisn og áður. Það
var yndislegt að verða vitni að sam-
bandi ungu hjónanna og aldraða
bóndans, því þar skyggði hvorugt á
annað og aldrei bar skugga á sam-
band þeirra tengdafeðga. Það var
blómlegt mannlíf í Landsveit þá og
bændur gátu búið með reisn og
framleitt að vild. Inga, Óðinn og
börn þeirra voru góðir grannar sem
tóku af alhug þátt í öllu sem sveit-
ungar tóku sér fyrir hendur.
Arið 1970 tóku þau þá ákvörðun
að bregða búi og fluttu til Reykja-
víkur og reistu sér fallegt heimili að
Hraunbæ 78. Þangað fluttu þau
með sér gestrisnina og hlýjuna frá
Lunansholti sem við sveitungarnir
nutum þegar leið okkar lá til höfuð-
borgarinnar. Jörðin hélt áfram að
vera í eigu fjölskyldunnar og öll
sumur dvöldu þau í Lunansholti
sem alla tíð hefur verið þeim svo
kært.
Þó Inga væri flutt til Reykjavík-
ur, hélt hún samt áfram að vera í
kvenfélaginu okkar Lóu og var
henni í mun að halda tengslum og
kunningsskap við sveitungana. Er
okkur kvenfélagskonum það
ógleymanlegt, þegar við enduðum
skemmtiferðirnar heima hjá þeim
hjónum í Hraunbænum. Þá tók
jafnan fjölskyldan öll samhent á
móti okkur og var viðgjörningurinn
sem endranær. En ekki síst er það
viðmótið og hlýjan sem við fundum
streyma frá hennar góðu fjölskyldu
sem situr eftir í minningunni.
I Ingu átti ég mikið góða og
gegnheila vinkonu. Var hún heil og
sönn í öllu sem hún tók sér fyrir
hendur. Mér var það ómetanlegt að
eiga hana að þegar ég á sínum tíma
kom hingað í sveitina og tók við
húsmóðurstarfi í Skarði. Nú er
margs að minnast og margs að
sakna, en það yljar í minningunni
að hafa átt Ingu að, því af henni
lærði ég að það var sama hversu
erfiðleikamir voru miklir, það var
alltaf hægt að sjá færa leið út úr
þeim. Það hafði lífið kennt henni og
því gat hún miðlað til sinna. Þessa
lífssýn og þennan styrkleika veit ég
að börn hennar og erfingjar hafa
erft frá henni. Nú að leiðarlokum
bið ég góðan Guð að vera með og
styrkja eiginmann hennar Óðin og
börnin öll og fjölskyldur þeirra.
Megi minning um mæta konu lifa.
Sigríður Tlieodóra Sæmunds-
dóttir, Skarði, Landi.
Hún Inga er dáin. Fréttin kom
ekki alveg á óvart í ljósi síðustu
vikna. Þó er eins og við séum aldrei
viðbúin þegar kallið kemur. Að
hugsuðu máli er ég þakklát fyrir að
hún þurfti ekki að berjast lengur,
svo harkalega sem vágesturinn
knúði dyra. Við fjölskyldan minn-
umst sambýlisáranna í Hraunbæn-
um og eigum í x-auninni mjög erfitt
með að hugsa okkur gamla húsið
okkar án Ingu. Hún var konan sem
alltaf var til staðar ef á þurfti að
halda. Það skipti ekki máli hvei's
kyns eða á hvaða aldri þú varst.
Hennar dyr stóðu öllum opnar.
Inga var mörgum mannkostum
búin. Hún var hæglát en skapföst,
mjög hrein og bein í samskiptum,
sáttfús og kaus að leysa málin í ró-
legheitum. Hún var kát og
skemmtileg og hafði gaman af söng
og dansi. Hún var af mjög söngel-
skri fjölskyldu og var oftar en ekki
tekið lagið í samkvæmum hjá Ingu.
Eitt það besta í fari hennar var
hverstu mikið traust og virðingu
hún bar til náungans og á móti átti
hún traust og virðingu annai-ra.
Sást það hvað best í samskiptum
hennar við bömin. Þau gat hún
fengið til að gera hvað sem var
þannig að öllum fannst sjálfsagt.
Það var næstum ótrúlegt hvað
þessi veikbyggða og hljóðláta kona
hafði mikil áhrif á umhverfi sitt
með því „að vei'a bara til“. Það
vefst vex-ulega fyrir mér að skrifa
minni Ingu, það er svo ótal margt
sem ryðst fram í hugann.
Eg minnist heimsóknanna í Lun-
ansholt með öllum þeim sveitakrás-
um eins og þær þekkjast best. Eða
hvað Ingu fannst hún „heppin“ að
finna okkur, sex manna fjölskyld-
una, í mannhafinu við Heklugosið
1980. Steikin var að verða tilbúin
heima í ofni í Lunansholti og nú
kæmum við og hjálpuðum þeim að
gera henni skil. Eg man góðar
spjallstundir við þau hjón um há-
lendið okkar, og þátttakendur einn-
ar haustferðar fyrri ára finna enn-
þá bragðið af kleinunum sem þeir
fengu hjá ráðskonu gangnamanna í
Landmannalaugum. Var þar Inga
fundin með eigin framleiðslu. Það
var alveg sérstakur kapítuli í sam-
ferðarsögunni að verða vitni að
undirbúningi hennar sem ráðskona
á fjallið.
Það gerðist svo margt gott og
skemmtilegt á þessum tæpu tíu ár-
um sem við bjuggum hlið við hlið,
þar sem við stækkuðum íbúðirnar
hvor hjá annarri með því að lána
part af sinni, ef von var fleiri gesta
en venjulega. Á kveðjustund er mér
efst í huga samúð og þakklæti. Sam-
úð til hennar nánustu sem missa svo
mikið, því samhentari fjölskylda er
vandfundin. Eg bið góðan Guð að
leiða þau í gegnum sorgina og veita
þeim frið. Þakklæti fyrir allt það
sem Inga lagði til í lífsnestið mitt.
Þakklæti fyiTr allt sem hún gerði
fyrir mig og mína og þakklæti fyrir
að hafa átt hana að vini.
Iljartans þökk fyrir samfylgdina.
Guð geymi þig.
Iðunn.
Ég kynntist Ingu fyrir um það
bil 30 árum þegar hún flutti ásamt
fjölskyldu sinni í Hraunbæ 78. Þá
hófst okkar vinskapur sem hélst
óslitinn síðan. Þar fékk ég og mín
fjölskylda góða nágranna. Þegar ég
hugsa um Ingu kemur upp í huga
mér hlýja og góðmennska en það
voru þeir eiginleikar sem ein-
kenndu hana.
Samverustundir okkar urðu fleiri
og nánari með árunum. Það voru
ófáar stundirnar sm við áttum sam-
an yfir kaffibolla í eldhúsinu hjá
Ingu. Þá var margt spjallað og
hlegið. Inga var gestrisin, það var
alltaf svo gott að koma til hennar
það var svo vel tekið á móti manni.
Hún bakaði kleinur eins og þær
gerast bestar og færði hún okkur
hjónunum oft heitar kleinur.
Inga var barngóð og hugsaði um
barnabörn sín af alúð en hún hafði
sérstakt lag á börnum og var einu
sinni valin besta konan í Hraubæ
78 í vinsældakönnun sm krakkarnir
í blokkinni framkvæmdu. Inga var
vinur eins og þeir gerast bestir en
það fékk ég að reyna er ég missti
eiginmann minn á sl. ári. Stuðning-
ur Ingu var mikill og ég fann hve
gott var að eiga góðan og traustan
vin eins og hún var. Það var sorgai'-
dagur þegar Inga veiktist í október
sem leið. Hún var dugleg og bjart-
sýn í veikindum sínum og hélt ró
sinni og yfirvegun þai' til yfir lauk.
Ég þakka fyrir allar þær stundir
sem við áttum saman, guð blessi
minningujxína, Inga.
Elsku Oðinn, börn, barnaböm og
aðrir ættingjar, ég og fjölskylda
mín sendum ykkur innilegar sam-
úðarkveðjur. Megi Guð blessa ykk-
ur og styrkja.
Sigrún S. Garðarsdóttir.
+ Guðrún Jóna Ip-
sen fæddist í
Reykjavík 21. ágúst
1967. Hún lést á
Kvennadeild Land-
spítalans hinn 23.
febrúar sfðastliðinn.
Foreldrar hennar
eru Einar Werner
Ipsen, f. 25. nóvem-
ber 1938, fyrrum
sjómaður, og Guð-
finna Iris Þórarins-
dóttir, f. 27. janúar
1943. Guðrún átti
fjóra bræður: Jón
Rúnar, f. 15. febrú-
ar 1965, d. 16. maí 1967; Jón
Rúnaiy f. 3. september 1969;
Kai'l Ágúst, f. 13. nóvember
1978 og Halldór Bjarka, f. 12.
desember 1979.
Guðrún hóf sambúð
með Víði Valgeirs-
syni, f. 23. maí 1943,
árið 1992 og giftust
þau hinn 5. septem-
ber 1998. Saman
áttu Ingólf Snæ, f.
7. október 1995.
Guðrún átti einnig
írisi Ósk, f. 4. ágúst
1992 af fyrri sam-
búð.
Guðrún lauk *—
grunnskólanámi frá
Skógaskóla 1984 og
starfaði eftir það
viðýmis störf.
Utför Guðrúnar fer fram frá
Grafarvogskii'kju í dag og hefst.
athöfnin klukkan 15.
GUÐRUN JONA
IPSEN
Elsku Guðrún.
Hversvegna örlög þín eru svo sár
veit ekki nokkur, alls ekki ég
en ég veit þú lifir, hvað svo sem gerist
andi þinn sterkur sem styrkasta stál.
manni hún geta allt.
Hugur minn nú er hjá börnum
hennar og manni sem hafa reynt
svo mai'gt, Guð gefi þeim gott líf.
Karl Ágúst Ipsen.
Tárin þau streyma en öll til einskis
þú kemur ei aftur hve mörg kunna að falla.
Þau veita þó huggun, sorgin svo grimm
en lífið þó bjart því von mér þú veittir.
Því hvað svo sem gerist ertu hér hjá mér,
hvert svo sem fer ég þú ert héma æ.
Eg geymi þig alltaf, hjarta þitt lifir
minning þín skær eins og skírasta gull.
Sál þín á vængjum burtu er flogin
og heimurmn fátækur eftir er.
Skarð þitt aldrei neinn máttur mun fylla,
einstök og fógur, ég sakna þín æ.
(K Ipsen.)
Ég geymi minnixigu þína alltaf í
hjarta mér.
Jón Rúnar Ipsen.
Ég trúi því ekki ennþá að þú
sért farin því mér finnst ekki svo
langt síðan þú hljópst á eftir mér á^
bökkum Ölfixsár hlæjandi og glöð.
Þegar þessar hræðilegu fréttir
komu að þú hefðir greinst með
krabbamein hrundi hluti af heimi
mínum. Ég gat ekki trúað því að
þú værir veik, sérstaklega af því
að þú varst svo sterk og sýndir
sjaldan nokkurn veikleika. Þú
hugsaðir meira um börnin þín og
manninn þinn og hvað yrði um
þau, en þig sjálfa í veikindunum.
Loksins er nú verkjum þínum og^.
veikindum lokið.
Þinn bróðir,
Halldór Bjarki Ipsen.
Orð fá engum harmi lýst. Þessi orð
eru það eina sem kemur mér í hug
þegar ég sest niður og ætla að
skrifa minningu um systur mína.
Konu sem með hugrekki sínu og
baráttuþreki sýndi að maður getur
sigrað um leið og maður tapar.
Ég kann engin orð sem geta lýst
því þakklæti sem býr í brjósti mér
fyrir það eitt að hún skuli hafa ver-
ið systir mín. Með því einu, sem
hvorugt okkar fékk um ráðið,
auðgaði hún líf mitt meira en nokk-
ur getur skilið og kenndi mér meir
en nokkur hefur getað.
í lífi sínu reyndi hún margar
þrautir, miklu fleiri en er réttlæt-
anlegt að leggja á eina manneskju.
Þessar þrautir gat hún yfirstigið
með þrautseigju, seiglu og styrk
sem stundum virtist ofurmannleg-
ur. En síðustu þrautinni tókst
henni ekki að sigrast á þrátt fyrir
ótrúlega hetjulega baráttu. Hún
tókst á við hverja ornxstuna á fæt-
ur annarri með hugrekki og þreki
og þurfti oftar að lúta í lægra
haldi en hún sigraði. En það
breytti aldrei neinu, hún tókst á
við hverja baráttu með endurnýj-
uðu þreki og hugrekki, bjartsýni
og viljastyrk. Börn hennar voru
henni viti og takmark, hún ætlaði
að fá að lifa lífi sínu með þeim og
manni sínum. Eftir hvern ósigur-
inn á fætur öðrum stóð hún sterk
eftir, huggaði þá sem í kringum
hana voru á ofuirnannlegan hátt,
setti sig með ótrúlegum hætti í
spor annarra en gleymdi um leið
sjálfri sér, henni fannst hún ekki
þurfa á huggun að halda, fékk
kannski huggun með því að hugga
aðra.
Allt fram á síðustu stundu var
hún bjartsýn og vongóð, hún
skyldi sigra. En síðasta daginn
vissi hún án efa hvert stefndi
- bað fyrir stutt skilaboð: mér
þykir vænt um ykkur öll. Og það
sýndi hún ávallt, hún var sem
klettur þegar eitthvað á bjátaði
hjá öði-um og sýndi sífellt hvers
hún var megnug. Stundum fannst
Ung hetja er gengin.
Það voru ekki löng kynni sem ég
hafði af lífsbai'áttukonunni Guð-
rúnu Jónu, tengdadóttur móður-
systm' minnar - en góð og þrosk-
andi. Með ótrúlegum styrk ræddi
hún um lífið og tilveruna á svo
hreinskilinn og heiðarlegan hátt að ;
það heillaði hvem þann er á hlust-
aði. Hún ætlaði ekki að kveðja .
þennan heim. Hún var ekki vön að
láta í minni pokann, en í þetta
skipti átti hún við ofjarl sinnrj
skelfilegan sjúkdóm. Hún ætlaði
sér að lifa og koma bömunum ungu
til manns með manninum sem hún
hafði valið að lífsfömnaut, honum
Víði. Oft vom dagarnir erfiðir, i
þjáningarnar miklar. En á það blés :
hún, morgundagurinn yrði betri, 1
og einn morgundagurinn varð
betri. Fyrir tilstuðlan ástvina fóra
þau hjónin og elskendurnir í lang-
þráða utanlandsferð stuttu áður en
hún fór sína hinstu fór. Við stönd-
um eftir en fömm öll sömu leið. Við
reynum að fylla skarðið við að bera :
ábyrgð á bömunum ungu, Irisi og ‘
Ingólfi. Það er bara í kærleikanum
sem fólk getur sameinast um að '
gera hlutina vel. Það er til fyrir-v
myndar hvernig séra Vigfús Þór og
Rósa djákrd hafa stutt fjölskylduna
af kærleika. Ósk Guðrúnar Jónu til -
handa bömunum er og var að þau
nytu ástar og öryggis. Öllum að- 1
standendum votta ég mína dýpstu
samúð.
Ásta Gunnarsdóttir. 4
Handrit afmælis- og minningargreina
skulu vera vel frá gengin, vélrituð eða
tölvusett. Sé handrit tölvusett er æskilegt, )
að disklingur fylgi útprentuninni. Auðveld- Í
ust er móttaka svokallaðra ASCII-skráa,4k«
öðru nafni DOS-textaskrár. Ritvinnslu- *
kerfin Word og Wordperfect eru einnig •
auðveld í úrvinnslu. Senda má greinar til f
blaðsins í bréfasíma 569 1115, eða á net- :
fang þess (minning@mbl.is) — vinsamleg-
ast sendið greinina inni í bréfinu, ekki sem
viðhengi. Nánari upplýsingar má lesa á
heimasíðum. Það eru vinsamleg tilmæli að
lengd greina fari ekki yfir eina örk A-4
miðað við meðallínubil og hæfilega línu-
lengd - eða 2.200 slög. Höfundar eru beðn-^
ir að hafa skírnarnöfn sín en ekki stutí^fc
nefni undir greinunum.