Morgunblaðið - 13.08.1999, Síða 40

3(K) FÖSTUDAGUR 13. ÁGÚST 1999
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
KRISTJAN
* GÍSLASON
+ Kristján Gísla-
son fæddist á
Sellátrum í Tálkna-
firði 1. september
1921. Hann lést á
Sjúkrahúsi Reykja-
víkur 7. ágúst síð-
astliðinn. Foreldrar
Kristjáns voru hjón-
in Gísli Guðbjarts-
son, sjómaður og
verkamaður, f. 16.8.
1893, d. 10.2. 1974,
og Jónína Kristjáns-
dóttir, húsmóðir, f.
12.7. 1891, d. 27.12.
1968. Systir Krist-
jáns er Þórey, f. 17.8. 1923, gift
Stefáni Eyfjörð Jónssyni. Krist-
ján kvæntist 26.10. 1946 Sól-
rúnu Elsu Stefánsdóttur, f. 7.3.
1924, d. 16.12. 1994. Börn
þeirra: 1) Hilmir Stefán, f. 18.8.
1948, d. 29.5. 1951. 2) Gylfi, f.
18.8. 1948, kvæntur Birnu Blön-
dal. Börn þeirra eru: a) Ólafur
Auðunn, f. 5.8. 1968, í sambúð
með Öldu Stefánsdóttur. Þeirra
börn eru Björn Auðunn, f. 29.8.
1994, og Stefán Fannar, f. 3.10.
1997. b) Kristján Hilmir, f.
31.10. 1970, í sambúð með Örnu
Gunnarsdóttur, þeirra barn er
Gylfi, f. 16.4. 1998. c) Berglind,
f. 18.5. 1979, í sambúð með
Bergi Benjamíns-
syni. d) Sonur Gylfa
er Garðar Árni, f.
22.1. 1965. Börn
Garðars Árna eru
Svanhildur, f. 2.2.
1984, Sigurður
Smári, f. 15.1. 1988,
Henrik, f. 17.1.
1992, og Malin Jo-
hanna, f. 10.4. 1993.
3) Gerður Jóna, f.
22.10. 1952, gift
Jens Magnússyni.
Þeirra börn eru: a)
Elsa Hrund, f. 15.3.
1980. b) Hilmir, f.
24.4. 1984. 4) Stefán, f. 24.6.
1958, kvæntur Sólveigu Jónu
Ögmundsdóttur. Þeirra börn
eru: a) Sylvía Björk, f. 3.1. 1990.
b) Sara Dagný, f. 29.7. 1991. c)
Sonur Stefáns er Stefán Hilmir,
f. 10.4. 1984.
Kristján stundaði nám við
Héraðsskólann á Laugarvatni
og síðan við Samvinnuskólann í
Reykjavík. Hann vann við al-
menn skrifstofustörf og síðar
sem verðlagsstjóri. Eftir að
hann lét af því starfi fékkst
hann við gerð veiðiflugna.
Útför Kristjáns fer fram frá
Fossvogskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 10.30.
í dag verður til moldar borinn
tengdafaðir minn Kristján Gíslason.
Kynnin eru nú orðin nokkuð löng,
farin að nálgast þrjátíu árin.
Kristján var ákaflega hógvær
maður, dulur og lítillátur og féll illa
að trana sér fram, kunni best við sig
í fárra vina hópi. Hann hafði mikla
Aiannkosti til að bera, skarpgreind-
ur, rökfastur og reglusamur. Hann
ólst upp við fremur kröpp kjör eins
og altítt var hjá alþýðufólki á æsku-
dögum hans. Þá hefur hann vafa-
laust lært þá nægjusemi og sjálfs-
bjargarviðleitni sem var svo ein-
kennandi í fari hans. Hann var ákaf-
lega góður vinur í raun. Hann var
hinn trausti fjölskyldufaðir sem allir
leituðu til ef erfiðleika bar að hönd-
um. Leysti hann vanda margra
gegnum árin.
Hann var vel ritfær og hafði
næmt auga fyrir íslenskri tungu
eins og bækur hans og blaðagreinar
bera vitni um. Þar má einnig greina
hversu mikill náttúruunnandi Krist-
%án var. Hans bestu stundir voru
jafnan í veiðiferðum með þeim
bræðrum Pétri og Ragnari Georgs-
sonum og Gunnlaugi heitnum Pét-
urssyni. Það er mér ákaflega dýr-
mætt í minningunni að hafa fengið
að fljóta með í ófáar veiðiferðimar
austur að Iðu með þeim félögunum.
Allir eru og voru þetta einstakir
veiðimenn en fyrst og fremst menn
sem kunnu öðrum fremur að upplifa
og umgangast náttúruna á einstak-
an hátt. Ogleymanleg er ferð með
Kristjáni og Elsu á heimaslóðir
hans í Tálknafirði sumarið 1988. Á
Sellátrum þekkti hann hverja þúfu
og kunni óteljandi sögur af lífinu á
sínum æskuárum. Aðra eins veður-
"Hlíðu og var þessa daga muna menn
vart á Vestfjörðum. Birta var allan
K
Legsteinar
í Lundi
v/Nýbýlaveg
SOLSTEINAK 564 3555
sólarhringinn. Þá þurfti Kristján
ekki að sofa, gekk með dóttur sinni
út í Krossadal eina nóttina og komu
þau til baka alsæl að morgni næsta
dags.
Arið 1992 hóf Kristján með að-
stoð bama sinna og tengdabaraa að
byggja sér sumarbústað í landi
Klukkufells í Reykhólasveit. Þar
vildi hann helst dvelja öll undanfar-
in sumur í sem nánastri snertingu
við náttúruna og ekki spillti fyrir að
rétt við bústaðinn rennur blátær
bergvatnsá sem fyllist af bleikju er
líða tekur á sumarið. Elsu konu sína
missti Kristján í desember 1994, og
var það honum ákaflega þungbært.
Heilsu hans fór að hraka, og þrótt-
urinn var ekki sá sami og áður. En
þegar sól fór að hækka á lofti og
hlýna í veðri var eins og hann fyllt-
ist nýjum þrótti. Þreyta og sjúkleiki
var á bak og burt og gat hann
stundað veiðar með félögunum þar
til nú í sumar. í allan vetur hafði
hann dreymt um að fara í silungs-
veiði í Laxá í Reykhólasveit og
Djúpadalsá með sonum sínum.
Þetta tókst honum helsjúkum og fór
hann í sína síðustu veiðiferð fjórum
dögum fyrir andlátið.
Um leið og ég kveð kæran vin og
tengdaföður vil ég þakka samfylgd-
ina, samfylgd sem hefur verið mér
mikils virði.
Jens Magnússon.
Lokið er kafla í lífsins miklu bók.
Við lútum höfði í bæn á kveðjustund.
Biðjum þann guð, sem gaf þitt líf og tók
græðandi hendi á milda sorgarstund.
Ó, hve við eigum þér að þakka margt
þegar við reikum liðins tíma slóð.
I samfylgd þinni allt var blítt og bjart
blessuð hver minning, fögur, Ijúf og góð.
Okkur í hug er efst á hverri stund
ást þín til hvers, sem lífsins anda dró
hjálpsemi þín og falslaus fómarlund.
Friðarins guð þig sveipi helgri ró.
(Vigdís Runólfsdóttir.)
Þegar andlát ber að höndum
Útfararstofan annast meginhluta allra útfara
á höfuðborgarsvæðinu. Þar starfa nú 15 manns
við útfararþjónustu og kistuframleiðslu.
AlúSleg þjónusta sem byggir á langri reynslu
Útfararstofa Kirkjugarðanna ehf. *r
Vesturhlíð 2 — Fossvogi — Sími 551 1266
Elsku bróðir, mér fmnst þessar
ljóðlínur eiga svo vel við þig. Það
þarf í raun og veru ekki að segja
meira. Mér verður hugsað um ævi
okkar í gegnum árin, hún var svo
samtvinnuð, við vissum alltaf hvort
af öðm. Ég hef svo margt að þakka
þér, þú varst alltaf tilbúinn að gefa
manni ráð, ég á eftir að sakna þín
mikið, elsku vinur. Mig langar til að
þakka bömum þínum og tengda-
bömum, ekki síst Jens Magnússyni
lækni, tengdasyni þínum, fyrir al-
veg sérstaka hjálpsemi og umönnun
í veikindum þínum. Ég lofa guð fyr-
ir að þú ert búinn að fá hvíld frá
þessum erfiðu veikindum.
Við Stefán og fjölskylda vottum
bömum þínum og fjölskyldum
þeirra hjartanlega samúð.
Þín systir
Þórey.
Elsku afi minn!
Nú ert þú farinn og ég svo óra-
langt í burtu. Það er sárt, og margt
langar mig að segja við þig. Þú
gafst mér mikið og kenndir mér svo
margt. Þú kenndir mér meðal ann-
ars að elska náttúruna og landið
mitt. í því sambandi minnist ég
göngutúranna um Elliðaárdalinn og
fjöruferðanna við Korpu og úti á
Reykjanesi. Þá var gaman og þú í
essinu þínu. Ofarlega er líka í hug-
anum ást þín á fuglunum og hversu
annt þér var um fuglana sem heim-
sóttu Lambó. Þú gafst þeim að
borða og meira að segja krummi
fékk sinn skammt.
Ein besta gjöf sem ég hef fengið
er lítið ljóð sem þú ortir til mín þeg-
ar ég var sex eða sjö ára:
Senn kemur nú sumarið
með sendingu handa þér.
Litlu kátu lóuna
sem Ijúflingur fugla er.
Hún ætlar að sýna Elsu Hrund
hve ofsa’ er hún sæt og fín.
Og flytja síðan fyrir hana
fallegu lögin sín.
(K.G.)
Afi minn, í hvert sinn sem ég
heyri lóuna syngja mun ég minnast
þín. Guð geymi þig þar til ég hitti
ykkur ömmu aftur.
Þín afastelpa,
Elsa Hrund.
Látinn er Kristján Gíslason,
frændi minn og vinur. Við voram
systkinaböm. Tengslin milli systk-
ina mæðra okkar vora með þeim
hætti að á uppvaxtaráram okkar
voram við systkinabörnin nánast
eins og stór systkinahópur. Þau
tengsl hafa fylgt okkur fram til full-
orðinsára. Oll höfum við vitað vel
hvert af öðra, sérstaklega þegar
erfiðleikar hafa steðjað að. Það
kom eins og af sjálfu sér og okkur
sameiginlegt að meta og virða
sterkan persónuleika Kristjáns.
Kristján hafði þann eiginleika að
gefa af sjálfum sér og trygglyndi
sínu í ríkum mæli þegar áföll og
harmar sóttu heim skyldmenni
hans og vini. Það varð hlutskipti
hans þótt hann væri þá ungur að
áram að flytja móður minni, Ingi-
björgu Kristjánsdóttur, andláts-
fregn sonar hennar, Bjöms Einars-
sonar og bróður, Bjarna Kristjáns-
sonar, er fórast af slysföram árið
1945 við Ameríkustrendur. Mér er
rík í minni sú alvöraþrangna, hóg-
væra stilling er þau sýndu bæði á
þeirri örlagastund.
Órofa tryggð hans við æsku-
stöðvarnar fyrir vestan og bernsku-
heimili mitt, SeUátra í Tálknafirði
var okkur fólkinu þar mikils virði
og einstakur gleðigjafi. Má þar til
nefna að árið 1986 var stofnað til
fjölskyldusamkomu í Tálknafirði.
Kristján hafði ekki tök á að vera
þar viðstaddur vegna sjúkleika, en
sendi inn á samkomuna hljóð-
snældu með minningabrotum um
dvöl sína á SeUátram á æskuáram
sínum. Það er okkur fjölskyldunni
dýrmæt ánægja að eiga þær fallegu
minningar er hann setti þar fram.
Á þeim tímamótum á lífsleiðinni
þegar við hvort um sig höfðum
eignast maka og fjölskyldu urðu
ófáar heimsóknir milli heimila okk-
ar. Þegar við eiginmaður minn, Sig-
urjón Davíðsson, sem nú er látinn,
knúðum dyra hjá Kristjáni og eig-
inkonu hans, Élsu Stefánsdóttur,
sem einnig er nú látin, var okkur
ávallt tekið fagnandi og af svo mikl-
um hlýleika að hver heimsókn tU
þeirra varð tilhlökkunarefni. Með
Kristjáni og Sigurjóni þróaðist
traust og góð vinátta sem báðir
nutu tU ævUoka. Báðir höfðu þeir
mikinn áhuga á mönnum og mál-
efnum og varð oft skrafdrjúgt um
þjóðmálin og það sem til heUla
mætti horfa fyrir land og lýð.
Það var Kristjáni óbætanlegt
áfall þegar hans mikilhæfa kona féll
frá árið 1994. Þau hjónin voru mikl-
ir náttúraunnendur og ferðuðust
vítt og breitt um landið. Eins og
mörgum er kunnugt var Kristján
þekktur laxveiðimaður. Flugugerð
tU laxveiða varð honum að listgrein.
Kristján var vandaður maður tU
orðs og æðis eins og ein frænka
okkar komst að orði um hann.
Hjálpsemin og góðvUdin vora hans
aðalsmerki.
Nú þegar lífsgöngu Kristján
frænda míns er lokið kveð ég hann
með söknuði, þakklæti og virðingu.
Um leið og ég votta börnum hans,
tengdabörnum og barnabörnum
mína dýpstu samúð eiga þau aðdá-
un mína á þeirri óeigingjörnu
elskusemi og umhyggju sem þau
hafa sýnt honum á erfiðu veikinda-
ferli hans allt tU hinstu stundar.
Guð blessi minningu Kristjáns
Gíslasonar.
Guðlaug Einarsdóttir.
Látinn er gamall og góður vinur
minn, Kristján Gíslason, fyrrver-
andi verðlagsstjóri, á 78. aldursári.
Það er svo stutt síðan við töluð-
um saman í síma. Hann svaraði
mér úr bUnum sínum, var þá á leið
vestur í Reykhólasveit í sumarhús-
ið sitt, sem hann og fjölskyldan
höfðu byggt á undanfornum áram,
í fögra umhverfi, þar sem ríkti
kyrrð og ró, fjarri ys og þys borg-
arinnar.
Kristján talaði oft um það við
mig í vor og sumar, að hann vonaði
að sér entist líf og heilsa ti) að
dvelja eitthvað fyrir vestan, jafnvel
að kasta flugu fyrir silung, að
minnsta kosti að komast að ánni.
Þetta auðnaðist honum, áður en yf-
ir lauk.
Við voram æskufélagar, ólumst
upp í friðsælu umhverfi, vestur á
Patreksfirði, við leik og störf. Kri-
stján hafði ætíð sterkar taugar til
æskustöðvanna, ekki síst til
Tálknafjarðar, en þar dvaldi hann
langdvölum á uppvaxtaráranum.
Hann talaði oft um fjöllin sín fyrir
vestan og margar ferðirnar fór
hann vestur, meðan heilsan leyfði.
Kristján stundaði nám við Hér-
aðsskólann á Laugarvatni í tvo vet-
ur, en hugur hans stefndi til
frekara náms, og því var það, að
sameiginlega tókum við þá ákvörð-
un að sækja um inntöku í Sam-
vinnuskólann í Reykjavík, og þar
stunduðum við nám í tvo vetur.
Að námi loknu skildu leiðir. Ég
fór vestur á æskustöðvarnar, en
Kristján varð eftir í borginni. Þetta
voru miklir umbrotatímar, stríðið
var í algleymingi, og mikil eftir-
spum eftir menntuðu fólki til
starfa. Kristján átti því auðvelt
með að fá vinnu. Hann var vel gef-
inn, samviskusamur og duglegur,
svo af bar. Næstu árin vann hann
við ýmis skrifstofustörf, endur-
skoðun og gjaldkerastörf.
Árið 1957 tók hann við embætti
verðlagsstjóra og gegndi því starfi í
17 ár, eða þar til heilsan gaf sig, og
hann hætti störfum. Embætti verð-
lagsstjóra var á þessum árum mjög
umfangsmikið og erfitt. Starfs-
menn vora margir og fulltrúar um
land allt. Starfinu fylgdu mikil átök
við hina ýmsu þrýstihópa í við-
skiptalífinu, og þessi umsvif öll fóra
illa með heilsu Kristjáns, og að því
kom, að hann sagði starfinu lausu.
Kristján eignaðist góða konu,
Sólrúnu Elsu Stefánsdóttur, og
með henni þrjú mannvænleg börn,
er upp komust. Það var honum því
mikið áfaU, er hann missti konuna
sína fyrir fáum áram, eftir erfið
veikindi. Hún hafði búið þeim fal-
legt heimili að Lambastekk 7, þar
sem þau undu sér vel. Síðustu árin
bjó því Kristján einn í húsinu
þeirra og stytti sér stundirnar við
fluguhnýtingar, sem hann var
reyndar landsfrægur fyrir, svo og
bækurnar sem hann samdi um lax-
veiði í hinum ýmsu ám, vítt og
breitt um landið og allir laxveiði-
menn þekkja.
Nú er lífshlaupi hans lokið.
Sannur drengskapai’- og heiðurs-
maður hefir kvatt. Þegar lífsbraut-
ir fólks liggja meira og minna sam-
an um áratugaskeið, verða fátæk-
leg orð á blaði lítils virði.
Svona er lífið og svona er dauð-
inn, stundum fljótur í föram.
Blessuð sé minning Kristjáns
Gíslasonar, míns kæra vinar. Böm-
um hans og ástvinum öllum votta
ég innilega samúð mína.
Ingólfur Arason.
Hann Kristján var fíngerður og
hljóðlátur maður, hógvær og hæg-
látur, með kankvíst blik í athugul-
um augunum. Hann var pabbi
hennar Gerðar, bestu vinkonu
minnar, og ég bar afar mikla virð-
ingu fyrir honum. Hann minnti mig
stundum á breskan aðalsmann, þar
sem hann sat í fallegu stofunni
heima á Sunnuveginum og las í bók
eða hlustaði á fallega tónlist og
mér fannst ég verða að vanda mig,
þegar hann ávarpaði mig og vænti
svars, ég vissi að hann hafði næma
tilfinningu fyrir íslensku máli og
vildi orða svör mín vel og fallega.
Hann hafði lúmskt gaman af uppá-
tækjum okkar ungmeyjanna, en
hló sjaldnast upphátt að vitleys-
unni, hann kímdi frekar og gáfuleg
augun leiftraðu. En Kristján var
svo sannarlega ekki neinn „enskur
lord“, hann var íslendingur í húð og
hár og unni landinu sínu og náttúra
þess af lífi og sál. Hann var mikill
og flinkur laxveiðimaður og hreinn
listamaður við fluguhnýtingar og
fannst mér hvoratveggja hæfa
þessum stillta og rólynda fagurkera
afar vel. Aðrir veiðimenn nutu góðs
af þessum hæfileikum Kristjáns,
flugurnar, sem hann skapaði, urðu
gífurlega eftirsóttar og þegar hann
lét til leiðast að skrifa bækur um
reynslu sína af laxveiðinni, var þeim
tekið með fögnuði. Allt gerðist þetta
þó hávaðalaust, það var ekki í stíl
þessa hæfileikaríka manns að fara
með „lúðraþyt og söng“ fyrir eigin
verkum.
En þótt Kristján hefði þessa
hægu og mildu lund, var hann eng-
in skaplurða. Hann hafði mjög
ákveðnar skoðanir á mönnum og
málefnum, var pólitískt þenkjandi
og hafði gífurlega sterka réttlætis-
kennd og þegar honum ofbauð kom
það jafnvel fyrir að hann tjáði sig
opinberlega um ákveðin málefni og
var þá bæði rökfastur og oft
skemmtilega hæðinn. Hann unni
ekki bara landi sínu, hann óskaði
líka þjóð sinni alls þess, sem gæti
gert hana stolta, sterka og ham-
ingjusama, verðuga þessa fagra
lands og allra þess gæða. Þess
sama óskaði hann bömum sínum
og með heill þeirra að leiðarljósi
gerði hann miklar kröfur til þeirra,
eins og hann gerði til sjálfs sín. Ég
þori að fullyrða, að þessar síðustu
vikur og mánuði, við hlið föður síns
í lokabardaganum við óvininn, sem
hafði áður tekið frá þeim elskaða
eiginkonu og móður, sýndu þau
Gerður, Stefán og Gylfi svo ekki
verður um villst, að þau eru verð-
ug, þau stóðust ýtrustu kröfur.
Með stuðningi maka sinna færðu
þau föður sínum svo hina hinstu
gjöf, hann fékk að kveðja landið
sitt, í sumarbústað fjölskyldunnar
fyrir vestan. Það veit ég að Krist-
ján hefur verið þakklátur fyrir og
hefur haldið sáttur til fundar við
Elsu.
Fjölskylda mín sendir ykkur öll-
um samúðarkveðjur og við biðjum
Guð að styrkja ykkur í sorginni.
Ragnheiður Steindórsdóttir.