Morgunblaðið - 05.11.1999, Blaðsíða 49

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FÖSTUDAGUR 5. NÓVEMBER 1999 49
þetta var. Mér fannst bjart yfir
þessum tíma í minningum hans er
hann rifjaði upp árin fyrir austan og
minntist þá gjarnan á gömlu vinnu-
félagana.
Oft mætti ég honum í gamla daga
á reiðhjólinu, því þá var til siðs að
koma heim í hádegismat. Fæstir
áttu bíla og um töluverða vegalengd
að fara. Það var öllu erfiðara á vet-
urna því þá varð hann að ganga
þessa leið. Auk vinnunnar á Véla-
verkstæðinu kenndi hann fagteikn-
ingu við Iðnskólann í Neskaupstað.
Það urðu því mikil viðbrigði, ekki
síst fyrir foreldra okkar, sem svo
lengi höfðu haft þetta fólk sitt í
næsta nágrenni, er þau haustið 1954
flytja til Reykjavíkur. Við hjónin
vorum þá flutt suður og Sveina syst-
ir einnig að fara að heiman svo það
varð töluverð hreyfing á fjölskyld-
unni. Atvinna hafði dregist saman
og horfur voru ekki góðar, einnig
væntu þau þess að fá stuðning fyrir
eldi'i dótturina. Faðir minn hafði oft
orð á því hvað hann saknaði þess að
hitta ekki litlu stelpurnar daglega
og mamma tók undir það.
Gunnar fór fljótlega að vinna hjá
Stálsmiðjunni og vann þar um ára-
bil, en síðustu 20 starfsár sín var
hann húsvörður við Öskjuhlíðarskól-
ann. Tvö yngstu börnin fæddust í
Reykjavfk. Mörg undanfarin ár hafa
þau búið í Kjalarlandi 28, þar sem
þau byggðu raðhús og áttu í mörg
handtök. Hann var laghentur og til
eru fallegir munir sem hann steypti
og vann í kopar og fleiri málma. Síð-
ari ár var orðið rúmt um þau í Kjal-
arlandinu, en þau skutu skjólshúsi
yfir börnin sín, ef svo bar undir og
stundum var margt um manninn en
ekki leiddist þeim það. Ríkidæmi
þeirra tel ég að hafi fyrst og fremst
verið fólgið í hinum efnilegu afkom-
endum þeirra. Gunnar var mikill
barnavinur og var kallaður afi af
fleirum en sínum eigin barnabörn-
um. Ekki er mér kunnugt um annað
en hann hafi rækt störf sín vel og
verið vel látinn af samferðafólki
sínu.
Það skiptust á skin og skúrir í lífi
hans eins og okkar allra, en ég tel þó
að björtu stundirnar hafi verið fleiri.
Heilsufar hans var lengstaf nokkuð
gott, en hann gekkst undir höfuðað-
gerð fyrir einum tuttugu árum síðan
og varð þá mjög veikur en batinn
kom svo smátt og smátt. Hann varð
ef til vill aldrei samur eftir það, enda
ekki kornungur lengur.
Síðasta ferðin austur var farin í
sumar, en þá voru veikindi hans far-
in að segja til sín. Þau hjónin voru
einstaklega heppin með veðrið,
fjörðurinn okkar var baðaður í sól-
skini og það jafnast ekki margt á við
það, enda nutu þau þess að koma á
heimaslóðir og hitta fólkið sitt og
rifja upp gamlar stundir.
Gunnar var fæddur og uppalinn á
Frakkastíg 24 í Reykjavík.
Ég kynntist móður hans og systk-
inum fljótlega eftir að Gunnar flutti
austur, en ég var tíður gestur og
fannst ég alltaf vera jafn velkomin á
Frakkastíginn, er ég dvaldi hér um
sumartíma. Móðir hans var mikil
dugnaðar og mannkostakona, sem
varð ung ekkja og hafði fyrir fjórum
börnum að sjá. En hún var heppin
að því leyti að hún átti gott húsnæði
og reksturinn hélt áfram á járn-
smíðaverkstæði því sem maðurinn
hennar átti, svo það röskuðust ekki
mikið heimilishagir. Gunnar var að-
eins tíu ára er hann missti föður
sinn, Hilmar var þá fjögra ára, Ósk
fjórtán og Einar sautján. Nú er að-
eins Hilmar vinurinn á lífi.
Gunnar var vel minnugur á gamla
tímann og athugull og fylgdist vel
með mönnum og málefnum. Ungur
gekk hann í skátahreyímguna og
mér þótti skemmtilegt að heyra um
þann félagsskap og þau ferðalög
sem þeir fóru, þæði gangandi og á
reiðhjólum. Hann var félagslyndur
og naut þess að hitta fólk og gleðjast
með því. Þær eru líka fallegar minn-
ingarnar, sem fólkið hans á um
hann, þessa síðustu daga. Ég tel að
það hafi endurspeglað mannskosti
hans, hvað hann bar mikla um-
hyggju fyrir fólkinu sínu og gerði
litlar kröfur sjálfum sér til handa.
Nú þegar æviskeið hans er á enda
runnið er mér efst í huga þakklæti
fyrir samfylgdina í meira en hálfa
öld. Ég og fjölskylda mín biðjum
systur minni og afkomendum henn-
ar Guðs blessunar.
Megi hann hvíla í friði.
Þú leiðir oss Drottinn að lindunum hreinu,
þú jjósið þitt kveikir við himnanna stól.
Um tíma þó syrti, þá brátt aftur birtir,
þú breiðir út þinn faðm og veitir oss skjól.
(0.1.)
Jóna G. Gísladóttir.
Gunnar Guðmundsson er ein af
þeim manneskjum sem mér hefur
þótt vænst um að kynnast. Hann
sameinaði alla þá kosti sem best
mega prýða góðan mann. Strax við
fyrsta augnatillit sendi hann frá sér
hlýja strauma góðvildar og allar göt-
ur síðan fannst mér eins og hann
vildi allt fyrir mig og fjölskyldu
mína gera.
Þótt ekki hafi farið mikið fyrir
honum í hópi fyrirferðarmikilla
manna var hann höfðingi heim að
sækja. Fann ég strax að Gunnar var
sérlega hjartahlýr og geðugur mað-
ur, sem lagði allt í sölurnar fyrir þá
sem honum stóðu næstir. Þannig
kom hann mér fyrir sjónir ef svo bar
undir. Og það var gott að vita af
honum í nálægð sinni. Hjartað var
hlýtt.
Fyrir áratug íluttist ég ásamt
fjölskyldunni að Kjalarlandi 30. Upp
frá því urðu góð tengsl á milli húsa
sem aldrei bar skugga á. Þegar við
fjölskyldan fórum í ferðalög sáu þau
hjón alfarið um heimili okkar sem
sitt eigið. Þegar ég kom að máli við
hann og vildi launa honum hjálpina,
sagði hann oftast: „Jú, Jonni minn,
þetta verða tvær krónur.“ Alltaf var
stutt í spaugið og glettnina.
Ekki er hægt að minnast Gunnars
án þess að nefna hans elskulegu eig-
inkonu, Ollu, sem var hans besti fé-
lagi og vinur, svo kært var með þeim
og þau.hinir mestu mátar. Heimili
þeirra ber með sér að þar búi
öðlingsfólk. Hlýjan var mikil sem
lagði frá þeim. Þau voru svo mikil
hjón, voru eins og hvor sinn helm-
ingurinn á sama hlutnum.
Elsku Olla, ég veit að söknuður
þinn er mikill en minningin um góð-
an dreng mun lifa, hans er sárt
saknað af mér og börnum mínum.
Innilegar samúðarkveðjur sendi
ég Ollu, dætrunum þremur og syni,
tengdábörnum og öðrum aðstand-
endum Gunnars.
Minning þín lifir.
Jóhann Sigurdórsson.
Gunnar Guðmundsson var ráðinn
húsvörður við Öskjuhlíðarskóla þeg-
ar skólinn tók til starfa haustið 1975.
Nemendur og starfsfólk var þá að
fóta sig við nýjar aðstæður og í
mörg horn að líta hjá húsverðinum.
Við slíkar aðstæður reyndi oft á
Gunnar að leysa úr hinum fjöl-
breytilegustu málum og var þá gott
til þess að vita að ávallt tók hann öll-
um málum af stöku jafnaðargeði,
vildi greiða úr og leysa hvers manns
vanda. Með sinni einstöku kímni og
hnittnum tilsvörum glæddi Gunnar
umhverfið léttleika sem gerði störf-
in okkar hinna oft léttari en ella.
Nemendum skólans reyndist Gunn-
ar vel og hafði hann næma tilfinn-
ingu og skilning á stöðu þeirra og
dagfari hverju sinni. Gunnar var far-
sæll í starfi sínu og ávann sér traust
samstarfsmanna sinna. Hann lét af
starfi húsvarðar þegar hann stóð á
sjötugu og hafði þá gegnt því í 16 ár.
Fyrir hönd okkar samferðamanna
Gunnars í Öskjuhlíðarskóla, starfs-
fólks og nemenda, vil ég þakka hon-
um samfylgdina og biðja honum
allrar blessunar. Eiginkonu hans,
Ólöfu Gísladóttur, börnum hans og
fjölskyldum þeirra vottum við inni-
lega samúð okkar.
Einar Hólm Ólafsson,
skólastjóri.
Það var gaman að koma heim til
ykkar. Þú bauðst okkur heim í kaffí.
Hann var alltaf vingjai-nlegur við
okkur Aldísi. Ég trúði því ekki að
hann væri dáinn.
Við sendum ættingjum Gunnars
samúðarkveðjur. Guð geymi ykkur.
Stefán Konráðsson,
Aldís Ágústsdóttir.
JONINGVI
KRISTINSSON
+ Jón Ingvi Krist-
insson véistjóri
fæddist í Höfða,
Grýtubakkahreppi
S-Þingcyjarsýslu,
24. febrúar 1933.
Hann lést á Sjúkra-
húsi Reykjavflíur
30. okt. síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru Kristinn Ind-
riðason, f. 7.4. 1890,
d. 16.11. 1953,
bóndi í Höfða og
Sigrún Jóhannes-
dóttir, f. 18.7. 1892,
d. 7.12. 1989. Jón
var tólfti í röðinni af fimmtán
systkinum. Jóhannes Steinþór
(látinn), Ragnheiður (látin),
Kristmann (látinn), Valdimar
Gestur (látinn), Sigríður Rósa,
Indriði (látinn), Sigurður Árni,
Ásmundur Heiðar, Flosi, María
Soffía, Anna Kristbjörg (látin),
Jóhannes, Ásgeir og Haraldur
Kristófer. Jón ólst upp í Höfða.
Um tvítugt lauk hann vélstjóra-
námskeiði á Akureyri. Hann
starfaði sem vélstjóri í mörg ár
á ýmsum skipum, einnig var
hann með útgerð ásamt Jóni
Þín
Þórdís.
Sæmundssyni til
nokkurra ára. Síð-
ast vann Jón við
ýmiskonar störf hjá
Varnarliðinu á
Keflavíkurflugvelli.
Jón fluttist til
Keflavíkur ásamt
eftirlifandi eigin-
konu sinni Elísu
Dagmar Benedikts-
dóttur, f. 11. febrú-
ar 1934, og fóstur-
syni Hilmari Þór
Karlssyni. Þau
gengu í hjónaband
31. des. 1957. Böm
þeirra em: 1) Hilmar Þór Karls-
son, f. 10.4. 1951, maki Pramu-
an Chaophonkrang. 2) Ingvi
Steinar, f. 16.8. 1957, d. 13.8.
1975. 3) Kristinn Rúnar, f. 2.12.
1960, maki Lára Gylfadóttir, 4)
Þórdís Guðfinna, f. 5.10. 1963,
maki Gunnar R. Pétursson. 5)
Gunnar Bragi, f. 26.7. 1967,
maki Bogey Geirsdóttir. Barna-
börnin eru tólf og eitt barna-
barnabarn.
Útför Jóns verður gerð í dag
frá Keflavikurkirlyu og hefst
athöftiin klukkan 11.
í einni svipan og án nokkurs fyr-
irvara stendur maður frammi fyrir
þeirri bláköldu staðreynd að hann
pabbi er dáinn, hann sem var alltaf
svo hress og kenndi sér einskis
meins. Á svona stundu standa minn-
ingamar ljóslifandi fyrir hugskots-
sjónum, minningar frá bemskujól-
um, fjölskylduferðalögum um landið
og svo hinu daglega lífi.
Pabbi var að eðlisfari kátur og
vinsæll maður og átti marga vini,
ekki síður ungt fólk en jafnaldra.
Mér era mjög minnisstæðar mörgu
stundirnar sem hann eyddi í bíl-
skúrnum heima á Smáratúni 1 þeg-
ar ég var lítil stelpa, þar sem hann
lagaði og gerði upp bíla og fleira
sem aflaga fór, það var oft sem ég
fylgdist með því sem hann var að
gera og oft gat maður rétt hjálpar-
hönd þótt lítil væri og aldrei var
maður fyrir honum. Eftir að ég varð
eldri eyddum við mörgum stöndum
saman við að gera upp fyrsta bílinn
minn, grænu Bjölluna, sem ég átti
lengi og hann passaði að væri í lagi.
Svona var hann pabbi, alltaf tilbú-
inn að hjálpa öðram og átti gott
með að umgangast böm og ung-
linga.
Pabbi hafði ánægju af harmon-
ikkumúsik, hann spilaði dálítið sjálf-
ur og átti gamla nikku. Það era
mínar dýrmætustu æskuminningar
þegar hann spilaði á nikkuna fyrir
mig áður en ég sofnaði á kvöldin.
Það var alveg sama þó það kæmu
gestir til mömmu og pabba að
kvöldlagi, ég gat ekki sofnað fyrr en
hann var búinn að spila svolítið og
oftast gaf hann sér tíma til þess.
Elsku pabbi, það er sárt að fá
ekki að hafa þig lengur, við eigum
eftir að sakna þin sárt í Mývatns-
sveitinni. Þakka þér fyrir allai- góðu
stundimar sem þú gafst okkur, guð
geymi þig. Elsku mamma, Hilmar,
Rúnar, Lára, Bogey, Mem og
krakkamir okkar, guð gefi okkur
styrk í sorginni. Minningin um
góðan pabba lifir með okkur.
Nú legg ég augun aftur,
ó, guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þeir taka,
mér yfir iáttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(S. Egilsson.)
sem í kringum hann vora. Hann var
snarpur í hreyfingum og minnti
helst á ungan mann. Greiðasemi var
honum eðlislæg og var hann fjöl-
hæfur verkmaður. Þó minningamar
séu margar var fráfall hans ótíma-
bært. Hann átti svo mikið eftir. Með
sorg í hjarta kveð ég þig elsku
pabbi. Þín verður sárt saknað sem
vinur og faðir. Guð blessi þig og
hafðu þökk fyrir samvistina.
Elsku mamma, ég vona að við
getum verið þinn styrkur og skjöid-
ur á þessum erfiða tíma. Guð veri
með okkur.
Hilmar Þór.
Sorgin nístir hjartað eins og
fyrsta frostnótt vetrarins. Við verð-
um eins og nakið tré í vetrarstormi,
dofin og vanmáttug. Sjúkralegan
var stutt og stormasöm. Það voraði
af og til en veikindin höfðu tekið
stóran toll strax í bytjun. Hann
barðist af dug og þor. Þegar stund
var milli stríða létti hann af ástvin-
um sínum með blíðu brosi og kátínu.
Samvistin við Jón auðgaði okkur
öll. Við mótumst og þroskumst af
fólkinu í kringum okkur. Fegurð
lífsins er eitt af því sem okkur lærð-
ist að meta af návist hans því hann
naut þess hvort sem var í starfi eða
leik. Hann hafði áhuga á öllu sem
hann tók sér fyrir hendur. Viðmót
hans var einkar hlýlegt og skemmti-
legt og brosið fylgdi honum hvert
fótmál. Hann hafði þann einstaka
eiginleika að eiga samleið með öll-
um aldurshópum.
Barnabömin reru með afa sínum
til að huga að netum þó oft væru
þau lág í loftinu. Honum þótti þau
fullgild í starfi og mat hvert hand-
verk þeirra. Þetta lýsir vel hve
mjög hann virti manneskjuna. Oll-
um var gert jafn hátt undir höfði.
Jón býr í okkur öllum sem áttum
hann að, þó mest í þér, Eh'sa mín,
samferðamaður og félagi yfir 40 ár.
Flestar stundir gegnum árin tengj-
ast ykkur báðum. Þú hefur leitt
okkur í gegnum erfiðleikana síðustu
daga af einstæðum þroska og æðra-
leysi, látið okkur finna að hver ein-
staklingur í fjölskyldunni er mikil-
vægur og sameinað sorg okkar í
eina.
Guð blessi þig og gefi okkur öll-
um styrk. I hinsta sinn kveðjum við
þig, kæri vinur og tengdafaðir. Þú *-
átt hug okkar og hjarta. Að hafa
fengið að eiga samleið með þér er
ómetanlegt. Far þú í friði og hafðu
þökk fyrir allt.
Bogey og Lára.
Kveðja til afa
Ég kveð þig, elsku afi minn
þú stefnu tókst á himininn
í faðmi drottins nú þú býrð
í björtu ljósi og htadýrð.
Er svefn á sækir þú kemur inn
og kossi smellir á vanga minn
á nóttu sem degi, hvar sem ég er
veit ég þú vakir yfir mér.
(BG.)
Elí Már og Leó Páll.
Hann afi er dáinn. Fregnin um
hann afa okkar kom yfir okkur sem
reiðarslag. Þetta var eitthvað sem
við áttum ekki von á þrátt fyrir
veikindi þín, elsku afi. En vegir
Guðs era órannsakanlegir og trúum
við og treystum að honum sé ætlað
eitthvert annað æðra hlutverk hjá
honum og að nú líði honum vel.
Minningarnar um þig, elsku afi,
hrannast upp í huga okkar frá liðn-
um áram. Við gleymum því aldrei
þegar þú og amma fórað með okkur
norður á Strandir til að veiða grá-
sleppu og rauðmaga, svo voru þær
nú líka margar frystihússferðirnar,
sem verður vart gleymt! Þú varst
alltaf svo ánægður og brostir alltaf
út að eyrum eins og þú varst vanur
að gera þegar allt gekk vel.
Vertu guð faðir, faðk minn.
I frelsarans Jesú nafni,
hönd þín leiði mig út og inn
svo allri synd ég hafni.
(H. Pétursson.)
Þú hefur fengið hvíldina eftir
hetjulega baráttu við erfið veikindi.
Aldrei heyrðum við þig kvarta með-
an á þínum veikindum stóð, frekar
en við heyrðum þig nokkra sinni
gera í gegnum tíðina.
Elsku afi, megir þú hvíla í friði og
þökkum við þér fyrir allt sem þú
hefur gert fyrir okkur.
Elsku amma, við sendum þér
samúðarkveðjur og guð veri með
þér í gegnum ókomin ár.
Ykkar
Jón Oddur og Kjartan Ægir.
Það var ailtaf thhlökkunarefni að
hitta Jón Kristinsson. Honum
fylgdu ávallt einhver skemmtileg-
heit og öll lognmolla var honum víðs
fjarri.
Jón lagði gjöi’va hönd á margt
þau rétt ellefu ár sem við þekkt-
umst, meðal annars var hann í út-
gerð og stundaði grásleppuveiðar í
hjáverkum á Hvalsá, jörð sem hann
átti með öðram. I mínum huga var
hann útvegsbóndi og sómdi sér vel
sem slíkur. Jón var dugnaðarforkur
og vinnusamur í meira lagi. Hann
og eiginkona hans Elisa gáfu sér
tíma til að lifa lífinu, fóra meðal
annai's í ferðalög bæði innan lands
og utan og nutu þess vel.
Mér finnst sárt að samverastund-
ir okkar verði ekki fleiri að sinni.
Ég kveð Jón með þakklæti og eftir-
sjá.
Elísa mín, Við Sóley biðjum góð-
an Guð að styrkja þig og ástvini
alla.
Geir Egilsson.
Strax á unga aldri byrjaði ég að
fylgja pabba eftir. Hreykinn gekk
ég við hlið hans lítill vinnumaður til-
búinn að hjálpa við ýmsar viðgerðir.
Pabba féll aldrei verk úr hendi og
gerði flest af miklum áhuga, var
þetta gott vegranesti fyrir framtíð-
ina. Hans góða skap létti lund allra
+
Ástkær eiginkona min,
ÁSTRÚN J. SIVERTSEN,
verður jarðsungin frá Bústaðakirkju mánu-
daginn 8. nóvember kl. 13.30.
Marteinn Sívertsen.