Morgunblaðið - 05.11.1999, Side 52

52 FÖSTUDAGUR 5. NÓVEMBER 1999
MINNINGAR
MORGUNF.LAÐIÐ
+ Einar Páll Jón-
asson fæddist í
Reykjavík 11. maí
1954. Hann lést á
Landspítalanum 26.
október síðastlið-
inn. Útför Einars
Páls fór fram frá
Digraneskirkju
fimmtudaginn 4.
nóvember sl.
Æskuvinur minn,
• ^Einar Páll Jónasson,
er látinn langt um ald-
ur fram. Það var ótrú-
legt og átakanlegt að
sjá hversu hratt krabbameinið
lagði þennan sterka mann að velli.
Hann hafði að vísu nefnt að hann
væri með verki í baki fyrr í ár og
leitað til læknis en ekkert alvarlegt
fannst þá. Það var ekki líkt Einari
að kvarta, en ljóst er að hann hefur
harkað ótrúlega af sér síðustu
mánuðina.
Eg kynntist Einari fyrst að ráði í
Gagnfræðaskóla Kópavogs en það-
an fórum við í sama bekk í MR. Sú
vinátta sem með okkur tókst þá
hefur haldist og styrkst þrátt fyrir
búsetu mína erlendis í nær áratug
eftir að við kláruðum háskólann
hér heima.
Menntaskólaárin eru ógleyman-
leg og öll uppátækin hafa seinna
verið rifjuð upp í góðra vina hópi.
Sumum þótti eflaust nóg um, en
allt var þetta hin besta skemmtun,
hrekklaus og ærleg.
Ég var tíður gestur á heimili
Einars á Sunnubrautinni og var
þar stundum eins og félagsheimili
fyrir okkur vinina. Foreldrar Ein-
Uirs, þau Haukur og Elín, tóku okk-
ur vel og sýndu mikla þolinmæði
þótt stundum væri heldur mikið líf
í kringum okkur.
Við kynntumst báðir konunum
okkar á menntaskólaárunum. Vin-
átta þeirra Höbbu og Bibbu styrkti
samband okkar enn frekar og
óhætt er að segja að þær höfðu far-
sæl áhrif á líf okkar beggja. Óg-
leymanleg er ferðin sem við fjögur
fórum hringinn í kringum landið á
húsbílnum sem Habba fékk að láni
hjá systur sinni og mági.
Okkur vinunum leist ekki á blik-
una þegar Einar lýsti fyrir okkur
stúlku sem hann hafði kynnst,
aldrei fyrr hafði hann talað með
slíkri virðingu og af slíkri alvöru
um nokkurn einstakling. Við töld-
um víst að við værum að missa vin
en svo var ekki, við eignuðumst
nýjan. Habba varð strax ein af
hópnum og eftirminni-
legt er þegar við fór-
um að ná í hana á
fyrsta rúntinn, en þá
var Einar hræddur um
að tilvonandi tengda-
foreldrar gæfu aldrei
framar leyfi til slíkra
funda. Einar bar alltaf
mikla virðingu fyrir
tengdaforeldrum sín-
um og hafði framsýni
og bar gæfu til að
rækta gott samband
við þau.
Einar var óhræddur
að fara sínar eigin
leiðir. Það var ekki sjálfgefið fyrir
hann að fara í menntaskóla og síð-
ar í háskóla. í háskólanum valdi
hann tölvunarfræði sem þá var ný
grein, grein sem hefur þróast með
ólíkindum. Ég man það vel þegar
Einar var að gata spjöld, tækni
sem er fyrir löngu komin á söfn.
Síðustu árin hefur hann sett upp
og stjórnað stórum tölvukerfum
fyrir Skýrr þar sem hann vann
lengstan starfstíma sinn. Einar
kenndi einnig tölvunarfræði við
Háskóla Islands í nokkur ár. Einar
var mjög laginn í höndunum og
listrænn. Hann var vel liðtækur í
blikksmiðjuvinnu en fyrir þeirri
iðngrein er mikil hefð í föðurætt
Einars. Síðustu árin var hann að
skera út í tré í frítíma sínum og ber
heimili þelrra í Hrauntungunni
vott um eljusemi hans og fallegt
handbragð.
Eins og margir þekkja, sem hafa
búið lengi í útlöndum, eru það oft-
ast fjölskyldu- og vinabönd sem
draga menn til Islands aftur, þvert
á alla skynsemi.
Þegar aldur og þroski fara að
setja meira mark á tilveruna en
maður vill viðurkenna, verður löng
og traust vinátta mikilvægari en
flest annað. Einar, Habba og börn
voru hluti af þeim vinahópi sem við
vildum hafa meiri og betri sam-
skipti við.
Síðustu árin höfum við Einar og
Tryggvi úr gamla menntaskóla-
hópnum hist reglulega á Kínahús-
inu í Lækjagötu en þar höfðum við
oft setið á skólaárunum og sötrað
kaffi á stað sem þá hét Kokkhúsið.
Þessar stundir voru mjög góðar,
gömul atvik rifjuð upp, rætt um
gamla kunningja, um fjölskyldu-
hagi og komandi atburði. Einar var
sá sem kallaði okkur saman. Það
hefði átt að vekja mann til umhugs-
unar um að ekki væri allt með
felldu þegar hann hætti að hafa
frumkvæðið að þessum fundum
snemma í vor, þótt við héldum
áfram að hittast. Víst er að Einars
verður sárt saknað og tómlegt
verður við vinaborðið.
Við hjónin sendum Höbbu, börn-
unum og fjölskyldu okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur. Þeirra er
missirinn mestur.
Hjörleifur Einarsson.
Aldrei hvarflaði það að mér að ég
ætti að sjá á eftir vini mínum Ein-
ari Páli í gröfina, ungum manni,
sem var hreystin uppmáluð alla tíð.
A unglingsárum kölluðum við hann
stundum Einar Atlas vegna þess
hve sterkur hann var. Ótímabært
og óvænt fráfall hans er óskaplega
ósanngjarnt og sárt. Þegar svona
gerist verður maður vel að gæta sín
á því að láta ekki efasemdir um
réttlæti dóma í efra ná tökum á sér.
Við Einar Páll vorum samskóla í
barna-, gagnfræða- og mennta-
skóla, grannar á Sunnubraut í
Kópavogi og frá unglingsárum
miklir vinir. Vinskapur okkar
breyttist held ég ekkert, þótt við
hittumst miklu minna síðustu 20
árin en þau næstu 10 á undan. Það
er í raun merkilegt hvað vinátta,
sem til er stofnað á æskuárum, á
sér oft djúpar rætur í sálartetrinu
og skiptir mann miklu máli.
Einar sá um það síðustu árin að
við hittumst reglulega stund í há-
deginu á veturna með Hjölla vini
okkar. Þar bárum við saman bæk-
ur okkar um framvindu lífshlaups-
ins og höfðum gaman af að rifja
upp sögur af grallaragangi okkar í
gamla daga. Það var alltaf notaleg
stund og tilhlökkunarefni. Einar
alltaf kátur og reifur. „I hvaða
bísness ertu núna að bralla í,
Tryggvi minn?“
Einar var mikill smiður í sér,
enda af miklum blikkurum kominn
í föðurætt. Um fermingaraldurinn
hafði hann smíðað sér veglegan
kofa. Þetta hús var vönduð smíð,
vatnshelt og klætt að innan í hólf
og gólf með fínasta teppi. Hægt
var að læsa húsakynnum þessum
vel og vendilega að innanverðunni,
því miklu skipti á þessum aldri að
aðrir væru ekki með nefíð í því,
sem verið var að bauka. Við félag-
arnii- höfðum komið okkur upp
ágætum lager af saltpétri sem
blandaður var sykri ef ég man rétt.
Held að þetta hafi verð slöttungur í
stórri Mackintoshdós. Við tveir
vorum að gera tilraunir með að
brenna nokkur korn af þessum eld-
mat, þegar neisti hljóp óvart í flátið
og mikill litríkur eldur gaus hratt
upp. Ekki var alveg einfalt að ljúka
upp margföldum öryggislásum
hússins og var talsvert af okkur
dregið þegar við loks sluppum út.
EINAR PALL
JÓNASSON
ELSA
S TEFÁNSDÓTTIR
tElsa Stefáns-
dóttir fæddist í
Reykjavík 28. febr-
úar 1941. Hún lést á
Landspitalanum 15.
október síðastliðinn
; og fór útför hennar
fram frá Fossvog-
skapellu 25. októ-
ber síðastliðinn í
kyrrþey að ósk
hinnar látnu.
Tvö orð: „ísland“ og
„Elsa Stefánsdóttir“
urðu fyrir mig að hug-
taki.
Þetta land, þar sem maður finn-
ur með hverju skrefi fyrir valdi
náttúrunnar. Þar sem maður finn-
»Ur á gróðurlausum flötum og heið-
um lítið viðkvæmt blóm, sem byrj-
ar að dafna og þrífast og sýnir okk-
ur eftir mörg ár, að með þolinmæði
og þrautseigju og öðrum lífsverum,
að líf sé mögulegt.
Þetta land kenndi mér, að aðeins
með ótrauðum bardaga sigrar lífið
j lokin.
Elsa var kona, sem hafði sál
landsins ísér.
Því meira sem lík-
ami hennar gaf sig út
af veikindum, þeim
mun þrjóskari varð
hún og lífsvilji hennar
sterkari. Lífsviljinn,
sem leiddi hana til
ótrúlegra afreka og
gerði Elsu að fyrir-
mynd fyrir okkur öll.
Nú er Elsa farin frá
okkur, en krafturinn í
henni við að taka á
móti örlögunum mun
vera fyrir alla, sem
þekktu hana, mikil hjálp og vegvís-
ir. Framkoma hennar var blessun
fyrir okkur.
Barátta Elsu og þessi kjark-
mikla þjóð, sem berst við náttúru-
öfliri, hafa fyrir mig sömu þýðingu.
Ég hneigi mig í þakklæti fyrir
Elsu íslandsdóttur.
Ina.
Við hittum Elsu aðeins þrisvar
sinnum á ævinni, en í öll skiptin
hafði það djúp áhrif á okkur.
Áður en við fórum í fyrsta sinn
til Islands árið 1996, hafði Lies-
elotte gefíð okkur heimilisfang og
símanúmer Elsu.
Garðar og Elsa sóttu okkur og 8.
júlí fengum við tækifæri til að
kynnast þeirra fallega heimili og
garði.
Með sérstöku stolti sýndi hún
okkur verðlaunin sín og myndir frá
ótrúlega mörgum íþróttamótum,
sem hún hafði tekið þátt í. Við
dáðumst að henni.
Ári seinna hittum við Elsu aftur,
en þá á spítala. Henni þótti leitt að
geta ekki tekið á móti okkur heima
í Mosfellssveit, en hún var samt já-
kvæð, já, ef ekki bara óþolinmóð
eftir að fara heim.
Hinn 31. júlí 1999 hittum við
Elsu í síðasta sinn, það var dásam-
leg stund. Heilsunni hafði þó farið
aftur og átti hún erfitt með að
anda, en samt sagði hún okkur frá
síðasta ferðalagi þeirra hjónanna
til Hawaii-eyja.
Hennar draumur og þrá var að
fljúga í síðasta sinn aftur til
Hawaii, en læknar leyfðu ekki fleiri
ferðalög.
Henni þótti vænt um heimsókn
okkar og við munum aldrei gleyma
Elsu og hennar ótrúlega mætti og
lífsvilja.
Monika.
Litlu munaði þá að illa færi. í
minningunni er þetta einn mesti
lífsháski minn.
Það er mér minnisstætt hvað
Einar Páll átti alltaf auðvelt með
að læra stærðfræðina, sem mér
þótti heldur torræð fræði og hvað
honum þótti gaman að henni. Það
var reyndar eins og í kollinum á
honum væri falinn auk stærðfræði-
gáfunnar svona eins og sjötta
skilningarvitið. Einar sagði mér frá
því fyrir löngu að hann hefði
dreymt um það hvar væri að finna
bilun í stóru tölvukerfi. Hann gekk
að vandanum daginn efth-. Þetta
var víst ekki hægt að skýra með
hefðbundnu móti... möguleikarnir
voru víst 1 á móti einhverjum millj-
ónum.
Einar var óvenjulega öflugt og
öfundsvert kvennagull á mestu
samvistarárum okkar, enda sérlega
glæsilegur maður þá og síðan.
Hann kom okkur félögum sínum á
óvart með því að venda kvæði sínu
í kross og binda óvænt trúss sitt
fast með Hrafnhildi bæjarfógeta-
dóttur úr Kópavoginum. Ég held
raunar að það hafi verði einhver
hans mesta gæfa í lífinu að kynnast
ástinni sinni henni Höbbu. Hún
hjálpaði honum við það að virkja
sína mestu og bestu kosti sem
mest. Ég held að hún hafi átt ríkan
þátt í því hversu farsæll maður
Einar varð. Ég veit líka að hann
bast fjölskyldu konu sinnar tryggð-
arböndum, ekki síst foreldrum
hennar.
Þegar ég kom til Einars á spítal-
ann vissi hann að veikindi hans
voru alvarleg. En hann var staðráð-
inn í að gefast aldrei upp og var bú-
inn að gera hernaðaráætlun um það
hvernig hann tæki á þessu. Hann
ætti duglega konu og góða fjöl-
skyldu sem stæði þétt með honum i
slagnum. Fram á varir læddist
kankvíst bros hans sem var í raun
aðalsmerki hans. Við Hjölli áttum
að koma með konurnar okkar í kaffí
til þeirra hjóna þegar hann væri
kominn heim af spítalanum.
Nú sakna ég þess mest að hafa
ekki hitt Einar meira síðustu árin
og ég sé eftir því að hafa ekki farið
meira til hans eftir að hann lagðist
inn á spítalann en ég hafði ekki átt-
að mig á því hversu alvarlegur
sjúkdómur hans var.
Ég bið Guð að styðja konuna
hans og börnin, móður og systkini
hans og tengdafólkið og alla aðra
sem þótti vænt um hann.
Tryggvi Agnarsson.
Einar var hörkuduglegur og
samviskusamur, keppnismaður
mikill, drengur góður og hreinskil-
inn vinur. Við Einar kynntumst
fyrst í Menntaskólanum í Reykja-
vík þar sem við vorum bekkjarfé-
lagar. Við höfðum mjög svipuð
áhugamál og urðum miklir vinir.
Við héldum samleið í gegnum nám
í Háskóla Islands og í sumarvinnu
hjá Reiknistofu bankanna.
Á þessum árum, þar til leiðir
skildu við lok náms við Háskóla Is-
lands, vorum við mikið samvistum
við nám, starf, íþróttaiðkun og að
leik. Á fyrstu árum í Háskóla Is-
lands unnum við oftast saman að
verkefnum, ýmist við tveir eða með
öðrum. Samviskusemi Einars og
vönduð vinnubrögð voru styrkur
fyrir alla samstarfsmenn. Einar
lagði ávallt áherslu á að vinna sín
verkefni vel og tímanlega.
Einar tók lífið alvarlega, en gat
þó vel sleppt fram af sér beislinu
þegar það átti við. Aðalsmerki Ein-
ars var að ráðast alltaf á vandamál-
in og leysa þau. Hann lét aldrei
reka á reiðanum og leitaði frekar
að bestu lausn til langframa en að
auðveldri skammtímalausn. Þetta
gilti jafnt fyrir persónuleg vanda-
mál sem vandamál í námi og starfi.
Eftir að námi okkar Einars við Há-
skóla íslands lauk fluttumst við
Sigurveig utan í nokkur ár, en
aldrei slitnuðu vinaböndin. Einar
og Hrafnhildur voru samhent hjón
og elskuleg heim að sækja, þau
ræktuðu garðinn sinn, og bera
börnin þeirra þess glögg merki.
Það er sárt að kveðja Einar, en
sárast er að hugsa til þess að hann
missir af því að sjá börnin sín full-
orðnast, og sjá sína framtíðarsýn
rætast.
Við Sigurveig sendum Hrafn-
hildi, börnunum og öllum ættingj-
um og aðstandendum Einars inni-
legar samúðarkveðjur.
Snorri Agnarsson.
Okkur þykir það sjálfsagt að
gróðurinn sölni á haustin og að
trén felli laufin. En að maður í
blóma lífsins falli frá er sárt og allt
að því óraunverulegt.
Éinar Páll er í dag kvaddur eftir
stutta en erfiða sjúkdómslegu. Um
miðjan september var hann lagður
inn á sjúkrahús og rúmum mánuði
seinna er hann allur. Þessi stutta
en jafnframt erfiða lega minnh' um
margt á banalegu Kristins heitins
Jónssonar, einungis liðu örfáar vik-
ur frá því að meinið uppgötvaðist
og þar til Kiddi var allur. Fyrh’
tæpum teimum árum sóttum við
Einar Kidda heim þar sem hann lá
helsjúkur og ljóst var að hverju
stefndi. Á leiðinni ræddum við Ein-
ar um hverfulleika lífsins og að
enginn viti sína ævi fyrir en öll er.
En að setjast niður og skrifa minn-
ingargrein um Einar svo skömmu
seinna er þyngra en tárum taki.
Einar var rúmlega meðalmaður
á hæð, kröftuglega vaxinn og vel á
sig kominn líkamlega og hafði
krafta í kögglum. Einar bar sig vel
og var ávallt snyrtilegur til fara og
kom vel fyrir.
Einar hafði til að bera marga
góða kosti, hann var félagslyndur
og ræðinn. Hann var dagfarsprúð-
ur, en það gat vissulega „fokið í
hann“ og þá fékk maður að heyra
það. Einar var hagur mjög, jafnt á
tré sem jám og vflaði ekki fyrir sér
að smíða ýmsa hluti úr blikki eða
járni. Á seinni árum var eitt aðal-
áhugamál hans að skera út tré og
liggja eftir hann margir góðh' grip-
ir. Éinar var praktískur í hugsun og
hélt mjög vel á sínum málum. Einar
vfldi nýta tíma sinn vel og upp í
hugann kemur saga sem hann sagði
mér einhverju sinni. Ég var að inna
Einar eftir hvernig gengi í golfinu
og tjáði hann mér að hann fengi lítið
út úr því og þetta væri hálfgerð
tímaeyðsla; á þeim tíma sem tæki
hann að spila einn hring gæti hann
verið „búinn að bóna báða bflana".
Þeir vinirnh' Einar og Kristinn
voru reyndar um margt líkir og
ófáar fóru þeir ferðirnar að líta á
nýja bfla, en skynsemin réð ávallt
ferðinni hjá þeim, Kiddi keyrði
sinn Subaru og Einar sinn Benz.
Einar var tölvunarfæðingur að
mennt og var reyndar í fyrsta
hópnum sem úskrifaðist sem tölv-
unarfræðingar. Eftir að námi lauk
réðst hann til Sambandsins en eftir
stutta veru þar réðst hann til
Skýrr þar sem hann starfaði uns
yfh' lauk. Hjá Skýrr hafði Einar
með höndum fjölþætt verkefni,
sem kerfisfræðingur og yfirkerfis-
fræðingur. Það lá og vel fyrir hon-
um að miðla til annarra og var Ein-
ar iðulega kallaður til þegar þurfti
að leiða nýráðna kerfisfræðinga
inn í heim forritunarmálsins
NATURAL. Einar tók ávallt dag-
inn snemma og var einatt mættur
fyrstur á morgnana.
Einar var afskaplega umhyggju-
samui' fjölskyldufaðir. Hann gætti
vel að öllu hvort sem um var að
ræða; fjármál, heimili eða bfla.
Einari var einnig mjög umhugað
urn að verja sem mestu af sínum
tíma með fjölskyldu sinni. Þau
Hrafnhildur voru mjög áfram um
að skapa börnum sínum gott og
traust heimili og jafnframt að ferð-
ast þegar tóm gafst jafnt hér
heima sem erlendis.
Kæra Hrafnhildur, börn og fjöl-
skylda, ykkar missir er mikill og
sorgin nístir alla inn að beini. En
megi minningin um Einar verða
ykkur það ljós sem létt getur ykk-
ur þá erfiðu göngu sem er fyrir
höndum.
Við Birna og Garðar sendum
ykkur okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Blessuð sé minning vinar míns
Einars Páls Jónassonar.
Þorsteinn Garðarsson.