Morgunblaðið - 06.11.1999, Síða 47

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
LAUGARDAGUR 6. NÓVEMBBR 1999 47 *
Og eins og barnið rís frá svefnsins sæng,
eins sigrar lífíð fuglsins mjúka væng.
Er tunga kennir töfra söngs og máls,
þá teygir hann sinn hvíta svanaháls.
Nú fljúga mínir fuglar, góða dís.
Nú fagna englar guðs í Paradís.
(Davíð Stefánsson.)
Það er dapurt að sjá á eftir Geira
úr þessum heimi, við höfum öll
misst mikið, að sama skapi fagna
englar Guðs góðum dreng í sínar
raðir. Maður kemur í manns stað,
en sum_ skörð eru vandfylltari en
önnur. Eg votta foreldrum, systkin-
um og öðrum aðstandendum mína
dýpstu samúð. Megi góður Guð vera
með ykkur og styrkja í ykkar miklu
sorg.
Hver er sá máttur, sem hugann heillar
til heimkynna nótt og dag?
Bláfj allaseiðurinn, bylgjuhvíslið
og barnsins hjartalag?
Arla morguns var ekið heim
og opnaðar gamlar dyr.
Til einnar nætur er tjaldi tyllt,-
en tindurinn stendur kyr.
(Davíð Stefánsson.)
Pétur Snæbjörnsson.
Sárt er að sakna og sárt er að
!missa. Þetta er eitthvað sem allir fá
að reyna eða hafa reynt á sinni lífs-
leið. I dag kveðjum við góðan félaga
og það er erfitt til þess að hugsa að
heyra ekki hláturinn og verða vitni
að góðvild hans oftar. Geiri í Nes-
löndum var hjálpsamur og vildi allt
fyrir alla gera, hvort sem það voru
nágrannar hans eða venslafólk. Það
má segja að Geiri hafi verið allt í
öllu, og af mörgu er að taka. Hann
var í Kiwanisklúbbnum og kom ná-
lægt leiklistarstússi og svo hafði
Ihann mikinn áhuga á fuglum og átti
orðið nokkuð stórt safn. Ung dama,
mjög nákomin okkur systkinunum,
fann önd sl. vor í sveitinni sem flog-
ið hafði á raflínu. Hún sótti afa og
hafði með plastpoka tii að setja
fuglinn í. Síðan var henni mikið í
mun að flýta sér heim og setja fugl-
inn í frost og biðja afa að hringja í
Geira til að gefa honum fuglinn til
að stoppa upp. Þegar þessi unga
dama vissi um andlát Geii'a og búið
var að útskýra ýmsar spurningar
fyrir henni spurði hún hver myndi
passa fuglana fyrir Geira? Og hún
komst sjálf að niðurstöðu um það að
líklega myndu englarnir gera það
þegar enginn annar sæi til.
Elsku Geii-i, það var okkur sönn
ánægja að hafa fengið að kynnast
þér. Minningin lifír um góðan
dreng, hafðu þökk fyrir allt og allt.
Kæra fjölskylda, við sendum ykk-
|j ur okkar inniiegustu samúðarkveðj-
ur og biðjum algóðan Guð að
styrkja ykkur og vernda.
Þegar sorgar titra tárin
trega mistur byrgir sýn.
Huggar, græðir hjartasárin
hlý og fögur minning þín.
(F.S.)
Með kveðju.
Auður og Sigurður
Kjartansbörn.
Þegar við vinkonurnar komum í
sveitina á vorin til að eyða þar
sumrinu, leið ekki á löngu þar til
Geiri mætti fullur orku og bauð
okkur velkomnar í sveitina sína.
Náttúran var skriðin úr vetrardvala
og hann hafði alltaf skipulagt marg-
ar ferðir sem við fórum með honum
í um sumarið. Það var alltaf jafn
gaman í þessum ferðum, hvort sem
við fórum að skoða fjöll, íshella,
sprengigíga eða fugla, og þegar við
hugsum til baka minnumst við ótal
‘ skemmtilegra ferða sem hann bauð
okkur með í.
Ef það var eitthvað sem við höfð-
um löngun til að sjá eða gera, var
ekkert sjálfsagðara hjá honum en
að sjá um að það yrði gert. Þegar
farið var á sveitaböll setti ferðin á
ballið iðulega mikinn svip á kvöldið.
Hann keyrði okkur fjósastelpurnar
Iá ballið á stóra bílnum sínum, með
græjurnar í botni og allir sungu
með. Hann var tO í allt, eða eins og
hann sgði svo oft sjálfur: „Ég er til í
allt nema sjálfsmorð og giftingu,"
og erum við honum ævinlega þakk-
látar fyrir allt sem hann gerði fyrir
okkur.
Það er okkur ómetanlegt að hafa
átt þennan trygga, hjálpfúsa,
hjartahlýja og síhressa vin. Við
sendum ættingjum hans og ástvin-
um okkar innilegu samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning hans.
Svanhildur, Hildur, Þórdís,
Margrét og Fanney.
Sorgarfregn barst okkur norðan
úr Mývatnssveit. Hann Geiri í Ytri-
Neslöndum, glaðbeitti, duglegi
drengurinn, lætur lífið við störf á
Mývatni á heimaslóð, ásamt tveim-
ur öðrum, þegar óveður brestur
snögglega á.
Enn einu sinni erum við minnt á
hvað náttúruöflin eru óvægin við
okkur, sem búum í þessu fagra
landi.
Minningar eigum við margar og
góðar frá Neslöndum, sem við
geymum um ókomna tíð.
Blessuð sé minning bræðranna
Sigurgeirs og Stefáns Stefánssonar
frá Ytri-Neslöndum. Innilegar sam-
úðarkveðjur til elsku Stínu, Stebba,
systkina og fjölskyldu.
Sólveig, Axel Sigurður
og Jóhann.
Ein af mínum uppáhaldsminning-
um frá því þegar ég var lítill strákur
er vorið. Ég fékk stundum að taka
prófin í skólanum á undan hinum
ki-ökkunum vegna þess að ég var að
fara í sauðburð í sveitina. Þegar ég
var tíu ára fannst mér ég kunna
leiðina milli Akureyrar og Mývatns-
sveitar utanbókar og fannst alltaf
jafn mikið til þess koma að geta
sagt leiðsögumanninum að ég væri
að fara í sveit í Ytri-Neslöndum.
Sjálfsagt hefur hann hugsað með
sér að það yrði ekki mikið gagn að
þessari horrenglu sem gat varla
haldið á töskunni sinni. En þrátt
fyrir það var þetta grey alltaf vel-
komið í Neslöndum og rúmlega það.
Þai' var Geiri hluti af stórri heild
sem tók mér og Stebba bróður mín-
um alltaf jafn opnum örmum. Geiri,
eins og allir á heimilinu, virtist búa
yfir endalausri þolinmæði til þess að
sýna mér heiminn og kenna mér á
allt milli himins og jarðar. Þó eru
einstaka minningar sterkari en aðr-
ar, eins og þegar við sátum saman
og hann var að sýna mér hvernig á
að skyggna egg. Eitthvað langaði
mig tU þess að sýnast mikill maður
og ætlaði að kenna honum að
kreista egg án þess að brjóta það.
Það tókst mér ekki og fyrr en varði
lak eggjarauðan yfir lappirnar á
honum. Eftir stuttan hvell var mikið
hlegið að þessu öllu saman eins og
svo oft í sveitinni.
Það er ekki hægt að minnast
Geira án þess að minnast á fuglana
hans. A hverju sumri virtist sem
litla herbergið hans væri stöðugt að
minnka en raunin var sú að það var
að fyllast af uppstoppuðum fuglum.
Smátt og smátt kenndi hann mér
nöfnin á þessum fuglum og lánaði
mér Fugla íslands og Evrópu.
Þannig gat ég setið tímunum saman
í herberginu hans og blaðað í henni
fram og aftur því „litla prófessor-
inn“ langaði stundum til að vera
eins og Geii-i í sveitinni og vita allt
um fuglana við vatnið. Síðan þegar
ég hóf störf sem leiðsögumaður og
aðrir leiðsögumenn vildu endilega
benda mér á sniðugt fuglasafn á
bóndabæ í Mývatnssveit til að sýna
túristum ef lítið væri um fugla á
vatninu gat ég alltaf sagt með stolti:
„Ertu að meina safnið hans Geira
frænda míns?“
Síðastliðin tvö sumur hef ég kom-
ið a.m.k. átta sinnum í Mývatnssveit
með hópa af erlendum ferðamönn-
um. Ekki einu sinni hefur mér verið
fært að sýna þeim safnið hans
Geira. Það er erfitt að ætla sér að
kenna einhverju um eða afsaka sig
með tímaleysi. Þegar svona hræði-
legur atburður á sér stað eru slíkar
hugsanir óraunverulegar og inni-
haldslausar. Þá er betra að láta
hugann reika, minnast liðins tíma
og tína til það sem hlýjar manni
alltaf um hjartaræturnar. Um leið
og ég er óendanlega þakklátur fyi'h'
að Geh-i er ein af æskuhetjunum
mínum sé ég jafn mikið eftir því að
hafa ekki komið við í Neslöndum
síðast þegar ég átti leið um sveitina.
Því þegar haf og lönd skilja á milli
eins og núna verða þessi örfáu orð
máttlítil og of fá.
Elsku Stebbi, Stína og allir í Nes-
löndum. Þó svo að ég sitji enn á
skólabekk og eigi sjálfsagt eftir að
sitja þar dálítið enn megið þið vita
að margt af því mikilvægasta og
besta sem ég hef lært í lífinu, lærði
ég í sveitinni hjá ykkur öllum. Megi
allt gott styrkja ykkur í sorginni.
Kveðja,
Tryggvi Már.
Saknaðarvísa
„Er þegar öflgir
ungir falla
sem sígi í ægi
sól á dagmálum"
(Bjarni Thorarensen.)
Elsku Geiri.
Það er svo sárt að þurfa að kveðja
þig. Þú varst sterkur, skemmtilegur
og góður persónuleiki, sem kenndir
okkur margt um lífið. Þú varst góð-
ur vinur.
Það eru svo margar góðar minn-
ingar sem við eigum um þig. Við
höfum verið að rifja upp stundirnar
með þér: hversdagslegar, eins og
samræður yfir kaffíbolla eða ævin-
týralegar eins og ferðir í íshellinn
og á staði sem mann oft grunaði að
aðeins þú vissir af.
Þú varst duglegur að hafa sam-
band, hringdir oft og það var alltaf
svo gott að ræða málin við þig. Það
er ekki langt síðan þú hringdir og
við ræddum hvenær þú kæmir til
Reykjavíkur í desember, í þína ár-
legu bæjarferð til að gefa rjúpur í
jólamatinn. Það er svo erfitt að
sætta sig við að þú komir ekki.
Þú áttir þér marga drauma þó að
þú segðir okkur ekki alla! Einn
þeirra var að koma á laggirnar
fuglasafni fyrir fuglana þína. Okkur
fannst súrt að þeir væru ekki komn-
ir á stað þar sem þeir nytu sín og
sorglegt að fá ekki að upplifa þann
dag að sjá þig hamingjusaman yfir
því að þessi draumur rætist. Það er
vonandi að við sem stöndum eftir
geti gert þennan draum þinn að
veruleika.
Ættingjum Geira og vinum vott-
um við innstu samúð. Við þökkum
þennan tíma sem þú áttir með okk-
ur.
Þínir vinir,
Svanhildur Anja og
Sigurður Agúst.
Að kvöldi 26. október síðastliðinn
fékk ég hringingu um að menn
hefðu farið út á Mývatn og ekki
skilað sér til baka.
Það setti strax óhug að okkur
sem fyrstir komum á vettvang og
skynjuðum að úti á vatni væru þrír
menn í aftakaveðri. Strax voru
gerðar ráðstafanir og leit hafin en
því miður án árangurs. Sá mikli
missir sem við okkur blasir var orð-
in staðreynd.
Á meðal þeirra sem fórust var
einn starfsmaður minn, Sigurgeir
Stefánsson, hann Geiri. Þrátt fyrir
að ég hafi ekki starfað lengi hjá
Kísiliðjunni hafði ég þegar kynnst
Geira. Geiri var samviskusamur og
duglegur starfsmaður. Geiri var
mjög farsæll starfsmaður Kísiliðj-
unnar og hans verður sárt saknað.
Sárt er að geta ekki heiðrað Geira á
næstu árshátíð félagsins vegna 20
ára starfsafmælis hans eins og til
stóð. Örlögin gi'ipu inn í atburðar-
rásina.
Fyrir hönd Kísiliðjunnar votta ég
foreldrum, systkinum og öðium að-
standendum mína dýpstu samúð.
Guð veri með ykkur.
Vaktu, minn Jesús, vaktu í mér.
Vaka láttu mig eins í þér.
Sálin vaki, þá sofnar líf,
sé hún ætíú í þinni hlíf.
Gunnar Örn Gunnarsson.
Mývetningum verður þriðjudags-
kvöldið 26. október sl. og næstu sól-
arhringar þar á eftir lengi í minn-
um. Fregn barst af alvarlegu bif-
reiðai'slysi í Námaskarði og björg-
unarmenn voru vart komnir af slys-
stað þegar farið var að óttast um
þrjá menn sem voru við vinnu úti á
Mývatni.
Því miður reyndist óttinn á rök-
um reistur, þriggja manna var
saknað. Ibúar í Mývatnssveit voru
skelfingu lostnir. Hugur fólks var
hjá ástvinum þeirra sem saknað
var. Allir reyndu af mætti að rétta
hjálparhönd þar sem hennar var
þörf. Björgunannenn áttu aðdáun
allra. Þrátt fyrir vonh' og bænir
varð kaldur raunveraleikinn ekki
flúinn. Þrír vaskir menn höfðu farist
í Mývatni við erfið skyldustörf. Ást-
vinum þeirr allra sendum við sam-
úðarkveðjur.
Skömmu eftir að við hjónin sett-
umst að í Mývatnssveit fyrir tæpum
þremur árum kynntumst við Sigur-
geiri Stefánssyni frá Ytri-Neslönd-
um, Geira vini okkar. Á þeim
skamma tíma sem kynnin stóðu í
þessu jarðlífi bar aldrei skugga á.
Þvert á móti. Geiri vinur okkar var
með glaðlyndustu mönnum sem við
höfum kynnst. Aldrei var illa að
honum sótt. Kátínan, brosmildin og
fölskvalaus vináttan var alltaf til
staðar. Svo gi'eiðvikinn og bóngóður
var Geiri, að á stundum veigraði
maður sér við að biðja hann bónar.
Vináttan yfirfærðist jafnframt á
böm okkar og aðra vini. Allt var
sjálfsagt að gera til að létta undir
með þeim.
Fyrir fáum áram fannst athyglis-
verður hellir í Mývatnssveit sem
nefndur er Lofthellir. Þangað er
torsótt að komast. Við höfðum haft
á orði að við þyrftum að njóta leið-
sagnar Geira þangað.
Árla dags í haust var knúið dyra.
Geiri var mættur til að drífa „kall-
inn“ með sér í Lofthelli. „Kallinn
og Gugga“ voru ekki heima. Þá
vildi hann drífa elstu dótturina
með. Hún komst ekki vegna vinnu
sinnar og sagði: „Við förum seinna,
Geiri.“ Hvorki hún né „kallinn"
fara með Geira í Lofthelli í þessu
jarðlífi.
Koma tímar og koma ráð. Sigur-
geir Stefánsson hafði komið sér upp
stærsta fuglasafni í eigu einstak-
lings hér á landi. Aðrir munu gera
því safni betri skil en við eram fær
um. Nauðsyn ber hins vegar til að
þessu mikla safni verði við haldið og
því búin sú umgjörð sem vera ber.
Við heitum á alla að leggja því máli
lið í minningu góðs drengs.
Við hjónin og börn okkar færum
ástvinum Geira vinar okkar innileg-
ar samúðarkveðjur. Bjartar minn-
ingar um glaðværan og góðan vin
geymum við í hjörtum okkar.
Guðbjörg og Sigbjörn.
Kæri Geiri. Það er ótrúlegt hvað
tíminn getur verið fljótur að líða.
Þegar ég settist niður og fór að láta
hugann reika gat ég t.d. ómögulega
trúað því að það væru heil 25 ár, eða
aldarfjórðungur, síðan ég deildi
fyrst herbergi með ykkur bræðram
í heimavistinni á Skútustöðum. Þá
var ég yngstur, að koma í heimavist
í fyrsta skipti en þið orðnir heima-
vanir og allt frá fyrsta degi hélduð
þið vemdai'hendi yfir mér. Ekki svo
að skilja að þetta litla samfélag hafi
verið óvinveitt. Öðru nær. I raun
vorum við eins og ein stór fjölskylda
með Þráin og Möggu í forsæti
ásamt Arngrími og Gýgju, að
ógleymdum Helgu og Finnu í eld-
húsinu.
Þegar hugsað er tO baka renna
upp ýmis minningarbrot frá þessum
áram, líkast ljósmyndum eða stutt-
um myndskeiðum. Við spjölluðum
margt efth- að búið var að slökkva
ljósin á kvöldin en ekkert af því
verður gefið upp hér. Mér er líka
ógleymanleg einhverju sinni þegar
Þráinn var að sýna okkur fugla-
myndir og við áttum að geta upp á
nöfnunum. Þar stóðst enginn þér
snúning og ég man hvað ég dáðist
að þessum hæfileika þínum. T.d.
kom upp mynd af fugli, ekki alveg
ósvipuðum spóa, en með rauðbrún-
an háls. Þetta var jaðrakan sem
fæst okkar höfðu þá séð en þú
stóðst ekki á gati frekar en fyrri
daginn. Síðan þá sé ég ekki þennan
fallega fugl án þess að þetta kvöld
rifjist upp. Þama var strax kominn í
ljós hinn mikli áhugi þinn á fugla-
og dýi-alífi sem einstakt fuglasafn
þitt heima í Neslöndum ber ótví-
rætt vitni um.
Það er örugglega leitun að jafn
duglegum og hjálpsömum dreng og ,
Geira í Neslöndum. Þess naut ég
meðan við vorum saman á Skútu-
stöðum og einnig margsinnis við
önnur tækifæri. Þegar ég t.d. byrj-
aði í Kísiliðjunni sást þú um að
kenna mér réttu handtökin við
pökkunina og betri kennara hefði
ég varla getað haft. Hin síðari ár,
eftir að ég flutti burt úr Mývatns-
sveit, hefur samverastundunum
okkar fækkað. Helst að við hittumst
á réttinni og sleðasýningunum á
Akureyri. Nú erað þið bræður aftur
saman og hafið án efa um margt að
spjalla. Einhvern daginn hittumst
við allir þrír aftur og getum þá rifj-
að upp góðar minningar frá heima-
vistaráranum á Skútustöðum og
ýmsu öðra sem við brölluðum sam-
an. Nú er hins vegar kominn tími tO
að kveðja að sinni.
InnOega samúð votta ég foreldr-
um, systkinum og öðrum aðstand-
endum. Meðal okkar lifir minning
um góðan dreng.
Halldór frá Brekku.
Hann Geiri í Neslöndum var al-
veg sérstakur maður. Hann var svo
einlæglega góðhjartaður. Við
kynntumst honum þegar við unnum
uppi á hól í Mývatnssveitinni, í eld-
húsbfl á tjaldstæðinu í Reykjahlíð.
Hann bauð okkur velkomin í sveit-
ina með sínum þægilegu heimsókn-
um, hann þáði kaffi og spjallaði og
hló auðveldlega. Það var svo gaman
þegar hann birtist, alltaf með dulúð-
legt bros á vörum sem sagði manni
aldrei hvað var í vændum en alltaf
var það eitthvað fyndið eða
SJÁ NÆSTU SÍÐU
Ástkær faðir okkar,
JÓHANNESJÓNSSON,
Hóli,
Höfðahverfi,
verður jarðsunginn frá Grenivíkurkirkju þriðju-
daginn 9. nóvember kl. 14.00.
Fyrir hönd systkina,
Sveinn Jóhannesson.
+
Móðir mín,
ELÍNBORG GUÐMUNDSDÓTTIR,
Laugarbraut 25,
Akranesi,
andaðist á Sjúkrahúsi Akraness mánudaginn 25. október sl.
Útför hennar hefur farið fram í kyrrþey að ósk hinnar látnu.
Guðmundur Ágúst Sveinsson.