Morgunblaðið - 19.12.1999, Blaðsíða 26

26 B SUNNUDAGUR 19. DESEMBER 1999
MORGUNBLAÐIÐ
Ég fór síðan með Moravek í nýja hljómsveit
sem var uppáhaldshljómsveitin mín frá þess-
um árum og spilaði í gamla Gúttó við Vonar-
stræti 1946-50. I þeirri hljómsveit var Magn-
ús Pétursson á píanó, Jón Sigurðsson á bassa,
Guðni Guðnason á nikku, Moravek á fiðlu og
klarinett og ég á trommur. Þarna var æft
fjögur, fimm kvöld í viku og spilað nánast öll
kvöld vikurnar og þarna fékk ég góða æfingu
og fór fyrst að læra að spila af einhverri al-
vöru. Við spiluðum alls konar músík, valsa,
gömlu dansana, léttklassíska músík og ekta
djass og stór hluti af efnisskránni var frum-
saminn og eftir Moravek. Með Moravek var
ég í rúmlega fjögur ár. Síðan hætti Moravek
að vera með danshljómsveit og þá tók Bragi
Hlíðberg við hljómsveitinni. Þá komu í hljóm-
sveitina Guðmundur Finnbjörnsson á altsaxó-
fón, Guðjón Pálsson á píanó og Pétur Urban-
ice á bassa og datt hljómsveitin mikið niður
sem djasshljómsveit, en spilaði aftur vel al-
menna dansmúsík. Þessi hljómsveit spilaði í
. Gúttó í þrjú ár, til 1953.
Þegar ég hætti með hljómsveit Braga Hlíð-
berg í Gúttó fór ég í hljómsveit Jónatans Ól-
afssonar og var í þeirri hljómsveit í tvö ár.
Arin 1956-57 var ég með hljómsveit Jónasar
Dagbjartssonar á Hótel Borg. í þeirri hljóm-
sveit voru síðara árið, tveir ungir tónlistar-
menn frá Akureyri, bræðurnir Finnur og
Ingimar Eydal, sem voru hér fyrir sunnan í
tónlistarskóla. Fyrra árið var Hafliði Jónsson
á píanó og Ólafur Pétursson á saxófón. Þetta
var á fyrstu árum rokksins, en við spiluðum
eingöngu tangó og vínarvalsa og vandaða
djassmúsík."
Af hvaða tilefni kom þessi nafngift „Steini
Krúpa“?
„Hún kom á þeim árum þegar ég var með
Moravek. Þá voru oft tónleikar í Austurbæj-
arbíói og í Breiðfirðingabúð. Moravek var
mjög spenntur fyrir því að ég hefði mikil
trommusóló á tónleikum. Ég var stundum í
eins konar einleikshlutverki og spilaði mörg
trommusólóog fékk oft útrás í miklum
trommusólóum. Ég hafði hlustað mikið á
Gene Krúpa og Buddy Riche og þessa helstu
trommuleikara, án þess þó að gera mér grein
fyrir að ég væri nokkuð að stæla þessa menn,
en sjálfsagt hef ég orðið fyrir miklum áhrifum
frá Krúpa. Þessi sóló mín þóttu vera í anda
Krúpa.“
Varstu ekki í hljómsveit í Ungó í Keflavík
seint á sjötta áratugnum?
„Jú, ég spilaði þar í hljómsveit með Axeli
Kristjánssyni bassaleikara og fleirum. í Ungó
var Guðmundur Norðdahl aðalmaðurinn og
stjórnaði húsinu um tíma. Ég var nokkuð
lengi með hljómsveit Axels Kristjánssonar í
Ungó. Við spilum einnig nokkuð á fimmtu-
dögum í gamla Þórskaffi við Hlemm.
Ég kom aftur í hljómsveit Jónatans Ólafs-
sonar sem spilaði gömlu dansana í Breiðfirð-
ingabúð árið 1958 og var í þeirri hljómsveit í
eitt ár og það var skemmtilegur tími. Jónatan
hætti síðan með hljómsveitina og þá varð Ár-
ni ísleifsson hljómsveitastjóri. I hljómsveit-
ina komu Vilhjálmur Guðjónsson saxófónleik-
ari og klarinettuleikari og Guðni Guðnason á
harmonikku. Svo hætti Arni og ég tók við
hljómsveitinni og þá kom í hljómsveitina nýr
píanóleikari, Guðmundur Ingólfsson, ungur
maður og efnilegur. Við vorum svo miklir
djassgeggjarar, við Guðmundur, að fórum
tvisvar til þrisvar í viku niður í Breiðfirð-
ingabúð til að fá útrás, að spila fyrir okkur
sjálfa og Friðrik Theódórsson var með okkur.
Ég var með þessa hljómsveit í Búðinni 1958-
59.“
Kanntn ekki einhverja skemmtilega sögu
frá löngum ferli þínum í dansmúsíkinni?
„Það er kannski í lagi að segja eina sögu
sem í endurminningunni er eftirminnileg. Það
var eitt sinn að við fórum fjórir félagar til
Vestmannaeyja að spila á árshátíð íþróttafé-
lags í Eyjum. Við fórum með Lagarfossi, skipi
Eimskipafélags fslands, sem var kyntur með
kolum. Við vorum ekki fyrr komnir um borð í
skipið en við hófum að spila. Það var komið
með mikið af áfengum drykk til okkar og við
urðum ansi villtir, ég og píanóleikarinn. Okk-
ur þótti dallurinn ekki ganga nógu vel og vera
eitthvað á eftir áætlun. Við rukum niður í
kyndiklefa, vildum fara að hjálpa kyndaran-
um við að kynda, moka kolum og vorum mikið
ruglaðir. Við höfum vit á því að fara úr buxum
og jakka. Kyndarinn hló mikið að okkur og
hafði gaman af. Við mokuðum og mokuðum
eins og bandvitlausir menn ofan í kolabox og
alltaf sveif meira og meira á okkur. Síðan fór-
um við að sofa og þegar við vöknuðum daginn
eftir tókum við eftir að hvítu skyrturnar voru
kolsvartar og nærfötin líka. Síðan lagðist
Lagarfoss að bryggju í Eyjum. Það var þarna
móttökunefnd, skipuð fjórum eða fimm mönn-
1 um gagngert komin að taka á móti okkur. Fé-
lagar okkar voru báðir í góðu lagi. Ég og fé-
lagi minn sem fór með mér í kolin vorum með
rykfrakka með okkur sem við settum upp í
háls meðan við gengum niður landganginn til
að láta ekki bera á því að við vorum í virkilega
óhreinum fötum. Við vorum samt eldhressir
og hreint ekkert timbraðir. Móttökunefndin
horfði rannsakandi augnaráði á okkur þangað
, til einn úr nefndinni sagði allt í einu og benti á

Djasskvöld á Púlsinum rétt eftir 1990. Frá vinstri Jóhann Kristinsson, Bragi Hlíðberg og Þorsteinn Eiríksson.
Hljómsveit hússins í Gúttó 1946-50. Frá vinstri: Þorsteinn Eiríksson trommur, Guðni Guðnason harmoníka, Jón
Sigurðsson bassi, Jan Moravek klarinett og Magnús Pétursson pfanó.
mig og félaga minn: - Heyrið þið, félagar! Ég
tek þessa tvo! Ég er nefnilega mesta fyllibytt-
an í Vestmannaeyjum!
Við spilum svo aftur í Eyjum síðar um vet-
urinn.“
Með eigin hljómsveit í Sigtúni
Varstu ekki með eigin hljómsveit í Sigtúni
við Austurvöll?
„Jú, mér var boðið að vera með hljómsveit í
Sigtúni hjá Sigmari Péturssyni veitinga-
manni, árið 1962. Sigmar var þá að byrja í
veitingarekstri og ég var þar með hljómsveit í
tvö ár. Með mér voru góðir hljóðfæraleikarar,
Kristján Jónsson spilaði á trompet, Bragi
Einarsson á saxófón og klarinett og Gunnar
Pálsson á kontrabassa og söngvari var Jakob
Jónsson. Við spiluðum gömlu dansana, gamla
standarda og vandaða dansmúsík, það líkaði
vel og það var yfirleitt fullt út úr dyrum. Við
spilum líka mikið á árshátíðum og í veislum
starfsmannafélaga.
Ég tel að ég hafi ekki þénað eins mikla pen-
inga og einmitt þarna í Sigtúni og það var
alltaf nóg að gera og þetta gekk mjög vel.
Þarna var líklega mesta vinnan sem hafði ver-
ið í boði fram að þeim tíma og við spiluðum
nánast öll kvöld vikunnar. Þetta var á þeim
árum þegar voru tíu til tólf danshús í borginni
og þau voru öll full frá fimmtudegi og fram á
sunnudag, eitthvað annað en núna og tíða-
randinn var allt annar. Fólkið var svo vel
klætt, karlmenn voru í smóking og konur í
síðum kjólum og það var mikill hátíðarblær
yfir þessu. Það var svo mikil tilfinning í
skemmtuninni, fólkinu leið vel og það var lítið
um að fólkið væri drukkið."
Hélstu svo áfram með eigin hljómsveit eftir
að þú hættir í Sigtúni?
„Nei, þá hætti ég eiginlega að spila í þess-
um helstu danshúsum heldur fór ég að spila
svo til eingöngu um helgar með harmonikku-
leikara og söngvara og bassaleikara á árshá-
tíðum og þorrablótum hér í Reykjavík og víða
um land. Ég var mikið með Stefáni Þorleifs-
syni og Jakob Jónsson söng með okkur. Við
spilum t.d. eitt sinn á gamlárskvöld á Hellis-
sandi. Þar var Skúli Alexandersson alþingis-
maður formaður skemmtinefndar og kom óft í
hljóðnemann. Við byrjum að spila klukkan
tólf á miðnætti og ballið átti að vera til klukk-
an fjögur um nóttina. Það var vel borgað fyrir
að spila á gamlárskvöld. Við vorum spenntir
fyrir að halda ballinu eins lengi áfram og við
höfðum úthald til þess að fá sem best borgað
fyrir og þar sem við vorum komnir þetta
langt frá okkar heimabyggð. Klukkan fjögur
var byrjað með fyrstu framlenginguna og svo
var ákveðið að hætta klukkan fimm. Þá sagði
ég í míkrafóninn klukkan fimm: - Næsti mars
og Skúli Alexandersson stjórnar! Hann tók
þessu mjög vel og lyftist allur og rauk í
míkrafóninn og sagði: - Ballið er framlengt til
klukkan sex! Þetta var gert af ásettu ráði og
þetta virkaði! Þeir voru það ánægðir að þeir
pöntuðu okkur á næsta áramótafagnað!
Ég var í þessum lausabissness um helgar í
nokkur ár. Ég fór að hugsa um að fá mér ein-
hverja góða vinnu. Ég hafði aldrei gert neitt
annað en spila frá því ég var unglingur. Ég
þekkti bílamálara, Jón Magnússon, og fékk
vinnu hjá fyrirtæki hans árið 1969 og fór að
slípa hjá honum, en þetta var ógurlega leiðin-
legt, ég hafði aídrei gaman af þessu. Fyrir-
tæki Jóns gekk ekkert alltof vel. Hann fékk
verkstjórastöðu hjá Agli Vilhjálmssyni og
hann bað mig um að koma með sér þangað.
Hann vildi endilega að ég færi að æfa mig að
sprauta bfla sem er aðalvandinn í þessu og
það gekk alveg ótrúlega vel. Ég hafði gott lag
á þessu. Það voru þarna
menn sem voru með öll
réttindi, en hann vildi
heldur láta mig sprauta
en réttindamennina. Ég
vildi ekki fara í iðnskóla
að læra bílamálun og ég
fékk að koma í próf, án
þess að fara í Iðnskólann,
ég lærði þetta af sjálfum
mér á staðnum. Við bfla-
málun var ég í sautján ár
og spilaði mjög lítið og
var kominn úr allri æf-
ingu.“
Af hverju ertu ekki
að spila, maður?
En þú hefur ekki viljað
hætta alveg í spilamenn-
skunni?
„Nei, það var svo árið
1988 að ég hitti Árna ís-
leifs í strætó. Hann var
þá kominn til Egilsstaða.
Árni sagði: - Heyrðu
Steini! þú verður að
koma í djassinn aftur!
Djassinn aftur? Hvað
heldur þú að ég geti spil-
að núna? spurði ég. Ég
hef verið svo lítið í þessu,
sagði ég: - Komdu nú
vestur til hans Baldurs
Geirssonar í kvöld. Það
er trommusett og byrjaðu endilega að spila
aftur! Gunnar Hrafnsson verður á bassa,
sagði Ámi. Ég byrjaði að spila með þeim. Þá
sagði Gunni Hrafns: Heyrðu, Steini! Afhverju
ertu ekki að spila, maður? Ég að spila! Ég hef
ekkert æft mig, svaraði ég. Algjört kjaftæði,
byrjaðu á þessu aftur, sagði Gunni. Það varð
til þess að ég fékk alveg brjálaða dellu og fór
að æfa mig og liðka mig til og síðan hef ég
haft nóg að gera í ein tólf, þrettán ár. Það var
heldur ekki ónýtt að fá hvatningu frá vini
mínum Guðmundi Steingrfmssyni sem sagði:
- Heyrðu, þú ert eitthvað bilaður, Steini
minn! Af hverju ertu ekki að spila, maður?
Hvað er að þér maður?
Hefur þú ekki spilað með ýmsum hljóm-
sveitum undanfarin ár?
„Jú, ég byrjaði að spila með Ólafi
Stolzenwald, Jóhanni Kristinssyni og Þorleifi
Gíslasyni og Óskar Guðjónsson var með okk-
ur í djassþáttum í útvarpi og fleiri spilarar.
Þá hef ég spilað með kvartett Ómars Axels-
sonar og með Ómari hafa verið Leifur Bene-
diktsson, Hans Jensson og Gunnar Pálsson
sem hefur verið með þeirri hljómsveit undan-
farið t.d. í Múlanum. Einnig hef ég verið með
hljómsveit sem er skipuð séra Sigurjóni Árna
Eyjólfssyni og Sveinbirni Jakobssyni tann-
lækni, með okkur var Jón Þorsteinsson, en nú
er með okkur Gunnar Pálsson bassaleikari og
við spilum við ýmis tækifæri. Þá hef ég verið í
hljómsveit sem spilar lög frá stríðsárunum og
er skipuð Baldri Geirssyni, Svavari Þ. Sölva-
syni prentara, Leifi Benediktssyni og Gunn-
ari Pálssyni. Þá hef ég komið fram með
hljómsveitum á djasshátíðum á Egilsstöðum
og í Reykjavík. Það er eiginlega alltaf nóg að
gera í spilamennskunni og ég hef virkilega
gaman af að koma fram þar sem spilaður er
djass sem er mín uppáhaldstónlist og hefur
alltaf verið.“