Morgunblaðið - 22.12.1999, Síða 51

MORGUNBLAÐIÐ
MIÐVIKUDAGUR 22. DESEMBER 1999
MINNINGAR
i
+ Helga Fossberg
Helgadóttir
fæddist á Egilsstöð-
um 10. raaí 1957.
Hún lést á líknar-
deild Landspítalans
10. desember síð-
astliðinn. Móðir
hennar er Saga
Helgadóttir frá
Stuðlafossi á Jök-
uldal, f. 6. ágúst
1935. Eiginmaður
Sögu og fósturfaðir
Helgu, er Ketill Jó-
mundsson frá Orn-
ólfsdal í Þverárhlfð,
f. 6. aprfl 1927. Ketill hóf búskap
á Þórgautsstöðum í Hvítársíðu
1953 og Saga kom þangað 1957.
Þau bjuggu til 1992, er þau létu
búið í hendur dætrum sínum en
eru áfram búsett á Þórgauts-
stöðum. Hálfsystur Helgu eru: 1)
Anna Björg Ketilsdóttir, f. 1964,
bóndi á Þórgautsstöðum. Sam-
býlismaður hennar er Ásgeir Ás-
geirsson, f. 1962,
bóndi s.st. Þau eiga
tvö börn. 2) Þuríður
Ketilsdóttir, f. 1966 ,
bóndi og garðyrkjuf-
ræðingur Þórgauts-
stöðum 2. Eiginmað-
ur hennar er Árni
Brynjar Bragason, f.
1959, kennari við
bændadeild Land-
búnaðarháskólans á
Hvanneyri. Þau eiga
fjögur börn.
Eftirlifandi eigin-
maður Helgu er
Þórður Njálsson bif-
reiðastjóri, f. 7.
desember 1957. Foreldrar
hans eru Njáll Guðmundsson, f.
5. maí 1933, og Sigríður Júlíus-
dóttir, f. 19. október 1928. Þau
eru búsett í Reykjavík. Börn
Helgu og Þórðar eru: 1) Guðrún
Júlía, f. 19. október 1993. 2) Ás-
geir Helgi, f. 29. september
1995. 3) Þóra Björg, f. 31. júlí
1997. Sonur Þórðar og Ólafar
Hallbergsdóttur er Guðmundur
Njáll sjómaður, f. 10. mars 1980.
Sambýliskona hans er Guðrún
Eva Jónsdóttir. Fyrri sambýlis-
maður Helgu er Geir Sigurðsson
frá Vilmundarstöðum í Reyk-
holtsdal, f. 21. júní 1950. For-
eldrar hans voru Sigurður Geirs-
son, f. 10. október 1918, d. 18.
september 1989, og Hólmfríður
Eysteinsdóttir, f. 18. aprfl 1919,
d. 5. ágúst 1984. Börn Helgu og
Geirs eru: 1) Ástríður Edda,
þjónanemi á Hótel Sögu, f. 11.
nóvember 1980. 2) Sigurður,
nemi í FBV, Akranesi, f. 19.
október 1982.
Helga ólst upp á Þórgautsstöð-
um og gekk í Varmalandsskóla
en tók síðan gagnfræðapróf í
Borgarnesi. Hún stundaði nám í
húsmæðraskólanum á Varma-
landi veturinn 1974-75 og vann
ýmis störf, s.s. póstafgreiðslu,
veitinga- og verslunarstörf. Hún
stundaði leigubflaakstur í
Reykjavík nær óslitið frá 1984.
Útför Helgu fer fram frá Graf-
arvogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30. Jarðsett
verður í Gufuneskirkjugarði.
HELGA FOSSBERG
HELGADÓTTIR

„Eins og hindin, sem þráir vatns-
lindir, þráii- sál mín þig, ó Guð.“
Sálm. 42:2.
Ung kona í blóma lífsins hefur
kvatt okkur eftir stranga og erfiða
baráttu við illvígan sjúkdóm. Það
snertir ætíð viðkvæman streng er
vinir kveðja. Og þegar um ungt fólk
er að ræða sem á miklu starfi ólokið
þá er það sérlega erfitt.
Við stöndum vanmáttug og hnípin
með söknuð og tómarúm í hjarta.
En ekki megum við vera þannig
lengi því að okkur ber að þakka og
líta fram á veginn. Þakka fyrir lífið,
þakka allar góðu minningarnai- og
horfa fram til endurfundanna.
Fyrir íúmum tíu árum kynntist ég
Helgu Fossberg, við vorum að tengj-
ast, systir hennar og sonur minn áttu
von á frumburði sínum. Ég rak á
þessum tíma verslun á Laugavegin-
um og átt annríkt. Mér leist vel á
þessa ungu konu og leitaði til hennar
með að hlaupa undii- bagga með af-
greiðslustörf á annatímum. Það var
alltaf gott að leita til Helgu, hún var
mjög fús að vinna og dugleg. Hún var
reyndar ótrúlega dugleg, vann mikið
við hin ýmsu störf eins og framreiðsl-
ustörf og leigubílaakstur. Á þessum
tíma voru aðstæður hennar mjög erf-
iðar. En alltaf var Helga tilbúin ef
hún gat komið því við að skipta yfir
og fara í afgreiðslustörfin, það var
ekki mikið mál. Það var gott að hafa
hana í vinnu, hún var létt í skapi,
dugleg og ósérhlífin.
Tíminn leið og við fylgdumst með
hvor annarri. Það var mjög leitt að
heyra um haustið 1998 að hún hefði
veikst en ekki hvarilaði það að mér
að það væri eins alvarlegt og í ljós
kom.
Þetta hefur verið mjög strangur
og erfiður tími. Að ganga í gegn um
meðferðina og öll vonbrigðin sem
fylgdu þegar batinn kom ekki eins og
vonast var til. En Helga var dugleg
og ekki gefin fyrir að kvarta, ég dáð-
ist að henni. Ég hneigi höfuð mitt og
þakka Guði góðar minningar. Undir
það síðasta áttum við saman bæna-
stund á líknardeildinni sem við end-
uðum með því að lesa 23. Davíðssálm:

■
Drottinn er minn hirðir,
migmunekkertbresta.
A grænum grundum lætur hann
mig hvílast,
leiðirmigaðvötnum,
þar sem ég má næðis njóta.
Hann hressirsálmína,
leiðir mig um rétta vegu
fyrirsakirnafnssíns.
Jafnvel þótt ég fari um dimman dal,
óttast ég ekkert illt,
þvíaðþúerthjámér,
sproti þinn og stafur hugga mig.
Þúbýrmérborð
frammi fyrir fjendum mínum,
þú smyr höfuð mitt með olíu,
bikar minn er barmafullur.
Já, gæfa og náð fylgja mér
alla ævidaga mína,
og í húsi Drottins bý ég
langaævi.
Ég bið Drottin Jesú Krist að um-
vefja og hugga manninn hennar,
börnin, foreldra, tengdaforeldra,
systur og aðra sem tengdust henni.
Hann einn getur gefið þeim styrk og
kraft til að takast á við það sem fram-
undan er.
Ragnheiður D. Ámadóttir.
Leið mig eftir lífsins vegi
ljúfi Jesús heim til mín,
gæfubraut að ganga ég megi,
grýtt þó virðist leiðin mín,
þolinmæði í þraut mer kenndu
þá má koma hvað sem vill,
helgan anda af himni sendu,
hjartað krafti þínum fyll.
Sr.M.
Þessi innihaldsríku bænarorð, sem
hinn hjartahreini hirðir þeirra Olafs-
víkinga á fyrri tíð íslenskaði svo vel,
eru í huga mér, er ég sest niður til að
setja á blað nokkur orð í minningu
nöfnu minnar, vinkonu og starfsfé-
laga á sínum tíma. í hinni hörðu sjúk-
dómsbaráttu hennar undanfama
mánuði og misseri hefur hugur minn
og hinna ungu dætra minna daglega
dvalið hjá henni og fjölskyldu í bæn
og beiðni til okkar himneska föður
um líkn og lækningu henni til handa.
Undir það tóku reglulega vinir víðs-
vegar, einnig í öðrum löndum, sem
þekktu og minntust fyrirheita um
bænheyrslu, sem Orð Guðs greinir
frá. En hvað, Helgu okkar hrakar?
Þá koma einnig í hugann orð Ritn-
ingarinnar: „Þér fáið ekki, af því að
þér biðjið illa.“ Það hlaut að vera
skýringin og þá er breytt til og beðið:
„Kæri faðir, kenndu mér að biðja,
kenndu mér að tala rétt við þig ...“
Þess er minnst er Sigurbjörn biskup
svaraði á sínum tíma fyrirspurnum
lesenda Morgunblaðsins, er einn
vonsvikinn spurði: „Þýðir nokkuð að
kvabba í Guði?“ Biskupinn svaraði
viturlega að vanda og lauk svarinu
með orðunum: „Já, það þýðir.“ Og
þeim fjölgar sem áfram biðja fyrir
hinni sjúku og hrjáðu móður, börn-
um hennar og eiginmanni. Og áfram
halda læknar að reyna með öllu sem
þeir kunna að stöðva þennan grimma
sjúkdóm, sem nú sækir að svo mörg-
um, öldruðum, ungum og jafnvel
börnum. I fæstum tilvikum tekst
þeim að bjarga lífi þeirra, er þennan
skæða sjúkdóm fá. Hvað veldur? Á
þessari stríðshrjáðu öld, sem nú fer
senn að kveðja, hefur mannsandan-
um tekist að ráða svo margar gátur.
Hvers vegna ekki þessa? Til tungls-
ins hafa menn komist og til baka aft-
ur heilir á húfi. Og nýlega lenti lítið
geimfar á Marz og miklar væntingar
voru bundnar við fróðleiksfréttir
þaðan, sem ekki komu að þessu sinni.
Til mun standa að reyna aftur, þrátt
íyrir óheyrilegan tilkostnað. Spurn-
ing vaknar. Hvað ef hinn mikli geim-
faratilkostnaður hefði verið notaður
til að reyna að ráða bót á hinum
mannlegu meinum, ráðgátum sem
læknavísindin glíma nú við, og hafa
lengi gert, með takmörkuðum ára-
ngri. „Maður, líttu þér nær,“ mættu
þeir hugsa, sem ráðstafa hinum
miklu fjármunum til þróunar hinnar
ytri tækni, sem nú er svo hröð, að
venjulegt fólk hefur ekki við að trúa.
Og það eru ekki bara hinir deyðandi
sjúkdómar, sem verða útundan, held-
ur einnig milljónir sveltandi barna og
þeir sem minnimáttar eru í henni
veröld okkar, sem nú er troðfull af
stríðstólum, drápstækjum. Forseta
Rússlands fannst fyrir nokkrum dög-
um ástæða til að minna annan ofur-
forseta á að Rússar ættu mikið af
kjarnorkusprengjum - ef til kæmi...
Það eigum við líka, svaraði hinn.
Getum eftir þessum orðaskiptum
valdsmanna átt von á góðu eða hitt
þó heldur. Tími virtist loks kominn
fyrir friðaröld, eftir allar skelfing-
arnar á þessari en það er víst ekki al-
veg tryggt. Hér í landi er nú okkar
litla þjóð við sjálfa sig að berjast því
okkar valdsmenn virðast ekki vilja
fallast á alvöruumhverfismat áður en
náttúruperlum verður fórnað íyrir
hugsanlegan gróða, en græðgi og að
græða - og „markaðurinn“ virðist
hafa skákað hinum fornu dyggðum -
um sinn a.m.k. I útvarpsguðsþjón-
ustu 4. sd. í aðventu nefndi prestur-
inn í mjög góðri ræðu, að móðir Ter-
esa hefði eitt sinn verið spurð: „Geta
allir hjálpað?" Hæglátt svar hennar
var: „Já, það geta allir hjálpað." Aft-
ur var spurt: „Hvemig?" Eftir
nokkra umhugsun kom svar hennar:
„Með því að finna nokkuð til við
hjálpina.“ Við mæðgur fundum
vissulega til með Helgu okkar, eigin-
manni hennar og börnum og spurð-
um: „Getum við hjálpað, einnig í
verki?“ Svarið var: „Þóra, yngsta
dóttirin, tveggja ára.“ Og hún hefur
verið í fóstri hjá okkur í nokkra mán-
uði og daglega minnt okkur á baráttu
fyrir lífinu, sem yfir hefur staðið.
Henni lauk 10. þ.m. með því að hin
sjúka móðir var kölluð heim í himin
Guðs ... frá bömunum sínum öllum
og eiginmanni. Hvílík lausn, en hví-
líkur harmur. Séra Hallgrímur kvað,
er augasteinninn hans Steinunn,
kornung, var fársjúk kölluð frá hon-
um: „Nú ertu leidd mín ljúfa, lysti-
garð Drottins í.“ En hann bætti við,
að hann mundi harma hana alla ólif-
aða daga sína.
Nú hefur Helga okkai- verið leidd í
þennan listigarð Drottins. Best gæti
ég trúað því að Hann léti það eftir
þessari hart leiknu móður, að gerast
verndarengill bai-na sinna og eigin-
manns. Þá yrði vel farið. - En, þýðir
þá ekkert að „kvabba" í Guði? Jú, það
þýðir, er svarið sem fyrr, ef við
gleymum ekki að biðja daglega bæn-
ina, sem Jesús kenndi lærisveinum
sínum, þessa: „Faðir vor... verði þinn
vilji..." Maríusystur hafa kennt okk-
ur að bæta við: „Kæri faðir, ég skil
þig ekki (alltaf), en held samt áfram
að treysta þér.“ - Og þær góðu syst-
ur benda á: „Sé þjáning þín þung-
bær, vegur einnig þungt sú blessun
Guðs, sem í henni býr. Misstu ekki af
henni með því að mögla gegn krossi
þínum.“
Megi góður Guð umvefja ástvini
Helgu náðarörmum sínum og gefa
þeim styrk til að lifa hér áfram án
hennar. „Sjáumst,“ mun hún hafa
andvarpað á dánarstund, því þeir
sem elska Guð og taka á móti og trúa
á son hans Jesú, þeir eiga endurfundi
í vændum. I þeirri upprisutrú segj-
um við gleðileg jól í Jesú nafni.
Helga Rakel og dætur,
Stcinunn og María.
Ótímabært er dauðans komið kallið,
kalt og napurt, hart að vini sótt.
Nú hafa blöð í vetrarvindi fallið,
og vonameisti lífs þíns slökknað fljótt.
Enn lifir fallegt blóm í barmi mínum,
sem breiðir krónu yfir þungan harm.
Sú gjöf ervinur, hluti af heimi þínum,
hönd er strýkur yfir votan hvarm.
(Höf.ók.)
Þegar ég lít til baka, finnst mér ég
alltaf hafa þekkt hana Helgu vinkonu
mína sem lést núna langt um aldur
fram frá eiginmanni og fimm börn-
um. Ég hef verið um sjö ára aldurinn
þegar við kynntumst, en hún fjórtán
ára. Ekki fannst mér mikill aldurs-
munur á okkur, en henni hefur ef-
laust fundist það, en við eltumst báð-
ar og vorum fyrir löngu orðnar
jafnar.
Helga ólst upp á Þórgautsstöðum í
Hvítársíðu, og milli fólksins þar og
minnar fjölskyldu hefur alltaf verið
vinskapur, en hann má rekja þijár
kynslóðir aftur. Þarna var faðir minn
í sveit og bróðir hans og síðan við
systkinin. Þegar fjölskylda mín flutt-
ist í Borgames um 1970 fórum við oft
upp að Þórgautsstöðum, hvort sem
var um helgar að vetri til eða að
sumri. Helga bjó síðan hjá okkur tvo
vetur þegar hún var að klára Gagn-
fræðaskólann í Borgamesi. Eftir það
fór Helga á Húsmæðraskólann á
Varmalandi og var þar einn vetur.
Helga var alveg sérlega mikil hand-
avinnukona, og em mér minnisstæð
verkin sem hún gerði í Húsmæðra-
skólanum, en úr þessu vildi hún
aldrei gera neitt. Hún Helga vinkona
mín var alveg einstaklega hlédræg
kona, hún var nú ekki að flíka því sem
hún gerði, og vildi helst ekki að mað-
ur minntist þess sem hún hafði áork-
að. Þegar ég var að minnast þeirra
stunda þegar hún var að spila á gítar
og syngja fyrir mig, vildi hún gera lít-
ið úr því, sagðist ekkert kunna. En
hún gat þó ekki rengt mig þegar ég
minnti hana á gítarinn sem hún gaf
mér, því hún var að fá sér nýjan, nei,
það var víst rétt, enda hangir hann
enn uppi á vegg.
Elsku Helga, það var ekki í þínu
eðli að tala um sjálfa þig, hvað þá að
þú gortaðir af því sem þú gerðir, en
þú varst dugleg að hrósa og dást að
öðrum. Ég er viss um að þú hefðir
ekki viljað láta skrifa um þig minn-
ingargrein, en ég segi bara við þig
eins og svo oft áður, ég ætla samt að
skrifa þér bréf. Þitt lífshslaup var
ekki alltaf dans á rósum. Þú stóðst
ein uppi með tvö börn, vannst á nótt-
unni til að geta verið með þeim á dag-
inn og þú stóðst þig eins og hetja.
Það var um 1990 sem þú fórst að
taka að þér heimilishjálp hjá ömmu
Gúllu, sem þá var orðin svolítið göm-
ul, en þú komst fagnandi og léttir
henni heldur betur lífið. Þú varst allt-
af boðin og búin að keyra hana og út-
rétta með henni. Henni fannst reynd-
ar hún eiga svolítið í þér, vegna þess
að hún hafði tekið á móti þér og
mömmu þinni þegar þið voruð að
koma fyrst í Borgarnes á leiðinni upp
að Þórgautsstöðum. Ég held að á
milli ykkar hafi verið svolítið sér-
stakt samband.
Nokkru áður en amma og afi fóru
á elliheimilið í Borgarnesi kynntist
þú honum Þórði þínum. Nú vonnn
við í fjölskyldunni glöð þegar við sá-
um Þórð. Þarna var kominn maður-
inn. Maður sem var góður við þig og
börnin þín tvö, þau Ástu Eddu, sem
þú skírðir í höfðið á mömmu minni,
og hann Sigga. En þá fóruð þið Þórð-
ur að eiga börnin. Fyrst kom stelpa
og var hún skírð Guðrún Júh'a, og
fékk þá ekki amma Gúlla nöfnu. Þú
sýndir það, Helga mín, að þú kunnir
að meta góðsemi hennar. Jæja, næst
kom drengur og hann fékk nafnið Ás-
geir Helgi og þar fékk afi Ásgeir
nafna líka. Það var stundum gantast
með það í fjölskyldunni að aumingja
barnið bæri nöfn tveggja dýralækna
í ættinni, en ég held að það hafi nú
ekki verið hugsunin hjá þér. Og að
lokum eignuðust þið Þórður hana
Þóru Björgu, sem er aðeins tveggja
ára. Það er afskaplega erfitt að sætta
sig við það að þau fá ekki að kynnast
þér. Elsku Helga, ég veit það líka að
hann Þórður verðui' óþrjótandi í því
að segja þeim frá þér, þú ert efst í
hans huga og verður alltaf.
Helga mín, þegar ég sest niður til
að skrifa þér þetta bréf koma upp%>
hugann margar minningar. Manstu
þegar Þórður ætlaði að lyfta þér upp
og kom með þig í bíltúr til mín eitt
kvöldið og hann þurfti að fara eitt-
hvað annað á meðan. Hann tafðist,
við vorum búnar að drekka allt te
sem við gátum í okkur sett, ég var
búin að setja myndbandsspólu í tæk-
ið fyrir þig og síðan sofnaði ég. Þegar
hann kom loks var komin nótt. Að
þessu gátum við hlegið.
Helga, ég spyr, hvert á ég að fara
að ná mér í rabarbara? Þú hefur séð
um það að ég fari og nái mér í rabar-
bara á hverju sumri, af því að þú viss-
ir hvað mér þótti rabarbarasulta og
-grautur góð, þá varð ég að eiga rab-
arbara. Þú fórst með mig í sumar, þó
svo að þú værir fárveik, það mám
ekki sleppa rabarbaranum. Það var
eins með kvennabíóklúbbinn, sem í
voru ég, þú og mamma mín. Þótt þú
værir fárveik varstu til í að fara í bíó.
Þú fékkst að velja myndir, það voru
engar kvennamyndir. Samt þótti
okkur öllum gaman að þeim.
Elsku Helga mín, hann hefur svo
sannarlega sýnt það og sannað í veik-
indum þínum, hann Þórður, hvern
mann hann hefur að geyma. Það var
hrein unun að fylgjast með nærgætni
hans og nostursemi og hrein undBe”
líka að fylgjast með hve hlýtt og inni-
legt samband ykkar var.
Elsku Helga mín, nú ertu farin og
hefur fengið frið, þjáningum þínum
er lokið. Nú hittir þú aftur meðal
annars ömmu Gúllu og afa Ásgeir.
Fjölskylda mín öll sendir þér bestu
kveðjur og þakkar fyrir allt og allt.
Ég bið góðan Guð að styrkja þig,
Þórður minn, og börnin öll. Þín bíður
erfitt hlutverk en ég veit að þú átt
eftir að standa þetta af þér eins og
allt annað.
Þín vinkona
Jóna Dís Brag'adóttir.
Haustið 1974 settust 34 stúlkurji
skólabekk í húsmæðraskólanum a'
Varmalandi í Borgarfirði. Þessi vet-
ur átti eftir að marka djúp spor í
reynsluheim okkar allra, aðallega
hvað mannleg samskipti varðaði. Við
vorum jafnólíkar og við vorum marg-
ar. Samt sem áður náðum við vel
saman og myndast hefur góður
kjarni sem hefur hist í gegnum árin í
saumaklúbbi.
Helga Fossberg Helgadóttir var
ein þessara stúlkna og átti mikinn
þátt í að halda hópnum saman í gegn-
umárin.
Að hennar frumkvæði áttum við
indæla samverustund laugardaginn
27. nóvember síðastliðinn, til að láta
taka mynd af hópnum og útbúa jóla-
kort til að senda hinum skólasystrur^
um í tilefni þess að við eigum 25 ára
útskriftarafmæli í vor. Helga var þá
orðin fársjúk af krabbameini, en kom
af sjúkrahúsinu til að taka þátt í und-
irbúningi væntanlegs afmælismóts.
Þetta lýsir vel þeim dugnaði sem
einkenndi Helgu alla tíð.
Við þökkum Helgu ti'ygglyndið við
okkur í gegnum tíðina. Hennar verð-
ur sárt saknað í okkar hópi.
Eg sendi þér kæra kveðju,
núkominerlífsinsnótt.
þig umvefji blessun og bænir,
égbiðaðþúsofirrótt
Þó svíði sorg mitt hjarta,
þásælteraðvitaafþví
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
\ (Þórunn Sig.)
Við sendum fjölskyldu Helgu innileg-
ar samúðarkveðjur.Á.
Skólasystur frá Varmalandi.-^t