Morgunblaðið - 18.01.2000, Qupperneq 50

550 ÞRIÐJUDAGUR 18. JANÚAR 2000
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+ Þórir Símon
Matthíasson mat-
reiðslumeistari
fæddist á Siglufirði
25. nóv. 1949. Hann
lést á Landspítalan-
um 6. jan. síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru Matthías Sig-
urður Biering Helga-
son, sjómaður og
verkamaður, f. 31.
-'** des. 1910 í Hrísey, en
ólst upp í Grímsey, d.
28. nóv. 1983, og
Cecelia Heinesen
Helgason húsmóðir,
f. 15. maí 1921 í Klakksvík í Fær-
eyjum. Systkini Þóris eru: a) Jak-
ob, f. 16. jan. 1942, b) Henný, f. 10.
okt. 1948, c) Guðrún, f. 25. apríl
1954, d) Helgi, f. 25. des. 1957, e)
Henrý, f. 21. júní 1962, d. 6. febr.
1995.
Þórir giftist Olgu Viktoríu Sig-
urðardóttur 20. nóv. 1976, en hún
fæddist að Skálafelli í Suðursveit
6. júní 1953 . Foreldrar hennar
voru hjónin Sigurður Sigfússon
kaupmaður á Höfn í Hornafirði, f.
' 13. ágúst 1923, d. 16. maí 1987, og
Ingibjörg Guðmundsdóttir, f. 9.
Nú ertu farinn til guðs, elsku
pabbi minn. Ég hefði ekki getað
hugsað mér betri pabba en þig. Þeg-
ar ég og systkini mín vorum yngri
gerðuð þið mamma allt fyrir okkur.
Við ferðuðumst mikið, meðal annars
til Færeyja þar sem þú áttir marga
góða að og við skemmtum okkur vel.
Þú varst alltaf tilbúinn að hjálpa öll-
ijm, sama hvað það var, og ég veit að
margir eru þér þakklátir. Alveg síð-
an ég man eftir mér hefur þú unnið
mikið og mamma líka en ég hélt allt-
af að þegar þið eltust gætuð þið byij-
að að slaka á, ferðast og njóta lífsins.
Fyrir rúmu ári veiktist þú alvar-
lega, en þú, pabbi minn, lést það ekk-
ert á þig fá, ferðaðist mikið og naust
lífsins þrátt fyrir að vera svona mikið
veikur. Þín síðasta ósk um að ferðast
var að fara í heimsókn til fjölskyldu
tengdasonar þíns í Senegal. Eins og
við vitum ráðlagði læknirinn þér að
fara ekki, en elsku pabbi minn, nú
sérð þú alla sem þar eru af himnum
ofan. Elsku besti guð, viltu hugsa vel
um hann pabba minn því hann er svo
stór hluti af mér og ég elska hann
Iwomikið.
Ég veit að þú verður ætíð mér við
ágúst 1927, d. 27.
jan. 1985. Böm Þóris
og Olgu em: a) Cecil-
ia Ingibjörg, f. 23.
febr. 1977, maki:
Helgi Már Hannes-
son, f. 13. apríl 1972.
Bam þeirra: Alda
María, f. 24. febr.
1999, b) Kristjana
Margrét, f. 4. mars
1979. Sambýlismað-
ur: Daouda Mbaye, f.
15. maí 1977, c)
Matthías Karl, f. 4.
febr. 1980.
Þórir og Olga
hófu búskap í Reykjavík árið
1975, en fluttu til Hafnar í Horna-
firði árið 1977 og síðan til Reykja-
vikur árið 1990 og hafa búið þar
síðan. Þórir hóf nám í matreiðslu
árið 1969 á Hótel Sögu og vann
alla tíð við þá iðn, bæði til sjós og
lands. Árið 1993 festi hann kaup á
Höfðagrilli í Reykjavík og rak það
ásamt konu sinni af til 1. júní
1999, er hann seldi það vegna
veikinda.
Útför Þóris fer fram frá Selja-
kirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 13.30.
hlið og ég hugsa mikið til þín, elsku
pabbi minn. Ég vildi óska framar
öllu að þú hefðir getað verið lengur
hjá okkur, ég bað þess oft til guðs að
þú myndir ekki deyja en guð einn
ræður og ég veit að þú ert í góðum
höndum, guðs höndum. Ég treysti
honum.
Ég elska þig, pabbi minn.
Þín dóttir
Kristjana.
Elsku tengdapabbi. Nú ert þú
kominn á þann stað sem er bestur
allra staða, hjá guði almáttugum.
Þú varst engum líkur. Þið Olga
tókuð mér eins og ykkar eigin syni er
ég kom inn í fjölskyldu ykkar og
studduð mig alltaf í því sem ég tók
mér fyrir hendur. Ég dáist að þér
fyrir hvað þú varst hjálpsamur og
góður maður. Ég veit að betri
tengdapabba hefði ekki verið hægt
að fá. Því þakka ég guði fyrir þær
stundir sem við fengum.
Ég mun alltaf geyma minningu
þína í hjarta mér.
Þinn tengdasonur
Daouda.
Elsku pabbi og tengdapabbi. Það
er erfitt að finna nógu stór orð tO að
lýsa sársaukanum og söknuðinum í
hjörtum okkar.
Fyrir rúmu ári veiktist þú alvar-
lega, en hélst þó alltaf í vonina um að
þér væri að batna.
Þú stóðst þig eins og hetja í veik-
indum þínum og vildir aldrei láta
neinn finna að þér liði illa.
En það erum ekki við sem ráðum
gangi lífsins og við vitum að Guð hef-
ur ætlað þér stærra hlutverk hjá sér,
því hann veit hvað þú varst duglegur
að hjálpa öðrum.
Hinlangaþrauterliðin,
nú loksins hlaustu friðinn,
og allt er orðið rótt,
nú sæil er sigur unninn
og sólin björt upp runnin
á bak við dimma dauðans nótt.
(V. Briem.)
Elsku pabbi og tengdapabbi.
Við vonum að þér líði vel núna og
þú passir okkur öll á þessum erfiðu
tímum.
Cecilia og Helgi Már.
Víst er þetta löng og erfíð leið,
og lífið stutt og margt, sem út af ber.
En tigið gegnum tál og hverskyns neyð
skín takmarkið og bíður eftir þér.
Hve oft þú hrasar, oft þig brestur mátt,
hve undarlega er gott að sitja kyrr.
Samt kemstu á fætur, réttir höfuð hátt,
og hraðar þér af stað sem áður fyrr.
Svo styttist þessi ganga smátt og smátt,
og seinast stendurðu einn við luktar dyr.
(Steinn Steinarr.)
Kær bróðir er fallinn frá. Hann
barðist í rúmt ár við þann sjúkdóm
sem nú hefur lagt hann að velli. Aður
á lífsleiðinni lá hann einnig fyrir
dauðanum vegna vinnuslyss á Höfn í
Homafirði. Þetta var fyrir rúmum
20 árum. Konan hans, Olga, hafði þá
fyrir skömmu fætt annað barn
þeirra. Hún fylgdi manni sínum suð-
ur ásamt litla barninu. Vegna þraut-
seigju og sterks lífsvilja hafði hann
betur í þeirri baráttu. Að þessu sinni
varð bróðir minn að lúta í lægra
haldi, en eitt er víst, hann stóð með-
an stætt var.
Ég held að fólk almennt hafi ekki
gert sér grein fyrir þvi hve veikur
hann var orðinn rétt áður en hann
dó. Þórir var bjartsýnn að eðlisfari,
maður framkvæmda og mikill kraft-
ur í honum. Vegna veikindanna varð
hann að selja fyrirtæki sitt, en þar
höfðu þau hjónin starfað saman í
nokkur ár. Á Höfn höfðu þau einnig
rekið fyrirtæki. Þórir og Olga voru
alla tíð mjög samrýnd, og hef ég
dáðst að því í veikindum hans hve
þétt hún stóð við hlið hans og studdi
hann á allan hátt. Á síðasta ári ferð-
uðust þau jafnt innanlands sem utan.
Ég hélt stundum að þetta yrði of erf-
itt fyrir hann, en hann vildi ferðast
og nota þann tíma, sem eftir væri.
Þetta eru dýrmætar minningar fyrir
Olgu, nú þegar harmurinn er sárast-
ur. Og Þórir ætlaði sér í fleiri ferða-
lög, hann hélt að tími sinn væri ekki
enn kominn.
Fyrir rétt tæpum fimm árum lést
yngsti bróðir okkar, aðeins 33 ára
gamall. Þórir reyndist syni hans,
sem þá var aðeins tveggja ára, sem
besti faðir. Svona var Þórir, hann
vildi hjálpa þeim sem áttu um sárt að
binda. Hann var móður okkar, sem
hefur þjáðst af alzheimer-sjúkdómn-
um í mörg ár, mjög góður sonur og
heimsótti hana á hverjum degi, eins
lengi og hann sjálfur gat.
Minn hugur og samúð öll er hjá
Olgu, börnum þeirra, Cillu, Kiddu og
Matta, tengdasonunum Helga og
David og afastelpunni litlu, henni
Öldu Maríu, sem var augasteinn afa
síns. Þórir talaði stundum um það að
hann hefði ekki afborið þennan erf-
iða tíma ef hann hefði ekki fengið að
njóta samvista við litlu stúlkuna.
Ennfremur votta ég fyi-ir hönd
manns míns og sonar móður okkar,
systkinum mínum og fjölskyldum
þeirra mína dýpstu samúð.
Hafðu þökk fyrir allt, elsku bróðir
minn, og hvíl í friði.
Þín elskandi systir.
Guðrún.
Farþúífriði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem.)
Okkur langar með fáeinum orðum
að kveðja þig, kæri mágur og svili.
Baráttu þinni við illvígan sjúkdóm
er nú lokið. Sú barátta var hörð og
þú barst þig ávallt vel meðan á henni
stóð. Þess vegna vorum við kannski
ekki undir það búin að þessu lyki
svona fljótt. Það er samt ánægjulegt
til að hugsa að þið Olga gátuð látið
þann draum rætast að ferðast mikið
á síðasta ári þrátt fyrir veikindi þín
og við erum þakklát fyrir heimsókn-
imar austur til okkar í vor og í sum-
ar. Ekki gat orðið af ferðinni sem þið
voruð búin að ákveða í vetur, en í
stað þess fórstu í aðra og meiri ferð
nokkrum dögum seinna. Það er von
okkar og vissa að nú líði þér vel og þú
sért laus við allar þrautir.
Við munum ávallt minnast þín fyr-
ir glaðlyndi þitt. Þú hafðir gaman af
að spjalla við fólk og hafðir mikinn
ÞÓRIR SÍMON
MATTHÍASSON
+ Bárður ísleifsson
fæddist á Akur-
eyri 21. oktúber
1905. Hann lést á
Landakotsspítala 6.
janúar siðastliðinn.
Bárður var sonur
hjónanna ísleifs
Oddssonar, trésmiðs,
f. 1874, d. 1958, og
Þórfinnu Bárðar-
dóttur, f. 1876, d.
1957. Systkini Bárð-
ar eru: Katrín, f.
1904, d. 1928; Ásta
Gyðríður, f. 1914,
búsett í Reykjavík,
og María Guðrún, f. 1915, búsett í
Bandaríkjunum.
Bárður kvæntist árið 1938 Unni
Amórsdóttur, píanókennara, f. 18.
júní 1918. Þau eignuðust fjögur
böm. 1) Amór, f. 15. september
* 1939, d. 16.september 1939.2) Mar-
grét, f. 28. febrúar 1944, d. 14. apríl
1963. 3) Leifur, f. 8. maí 1948,
bamaskurðlæknir, forstöðumaður
gæðaskorar Landspitalans, kvænt-
ur Vilborgu Ingólfs-
dóttur, f. 3. júm' 1948,
hjúkrunarfræðingi, yf-
irhjúkrunarfræðingi
hjá Landlæknisem-
bættinu. Börn þeirra
era a) Margrét María,
f. 31. júlí 1972, fiðlusm-
iður, sambýlismaður
hennar er Helgi Om
Pétursson, f. 27. maí
1975, háskólanemi.
Bam þeirra er Máni, f.
9. febrúar 1999. b)
Inga María, f. 5. sept-
ember 1977, nemi við
Kennaraháskóla ís-
lands. 4) Finnur, iðjuþjálfi, f. 5.
ágúst 1953, yfiriðjuþjálfi á Land-
spitalanum, kvæntur Iréne Jensen,
f. 23. mars 1953, myndlistarmanni.
Bárður las til stúdentsprófs á
Akureyri en brautskráðist sem
stúdent frá Menntaskólanum í
Reykjavík árið 1927. Hann nam
arkitektúr við Kunstakedemiet for
de skonne kunster í Kaupmanna-
höfn árin 1928 til 1935 og lauk það-
an lokaprófi það ár. Hann hóf störf
hjá Húsameistara ríkisins árið
1935, varð yfirarkitekt þar árið
1966 og starfaði þar til starfsloka
árið 1975. í því starfi kom hann að
teikningu og hönnun ýmissa bygg-
inga svo sem Landspítalans, Fjórð-
ungssjúkrahússins _ á Akureyri,
Hjúkrunarskóla Islands, Flens-
borgarskóla og ýmissa annarra
skóla, stofhana og embættisbú-
staða. Ásamt starfi sínu hjá Húsa-
meistara ríkisins starfaði hann
sjálfstætt að ýmsum verkefnum.
Bárður teiknaði m.a. prófessora-
bústaðina við Háskóla Islands,
Sundlaug Vesturbæjar, Reykja-
lund, kirkjuna á Svalbarðseyri,
Landsbankahúsin á Akureyri, Isa-
firði og Selfossi. Bárður var einn af
stofnendum Akademíska arki-
tektafélagsins árið 1936 og var for-
maður þess árin 1944 og 1957.
Bárður átti sæti í mörgum nefnd-
um og ráðum á vegum opinberra
aðila. Bárður hlaut oft viðurkenn-
ingu og vann til verðlauna fyrir
teikningar sínar. Hann hlaut ridd-
arakross Hinnar íslensku fálka-
orðu árið 1960 og Skálholtsorðuna
árið 1963.
Jarðarför Bárðar fer fram frá
Hallgrímskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
BÁRÐUR
ÍSLEIFSSON
Tengdafaðir minn, Bárður ísleifs-
son, hefur kvatt hinstu kveðju. Hann
\5®.ldi sig hafa lifað löngu og góðu lífi
og kvaddi lífið sáttur við Guð og
menn. Lán mitt er einstakt að hafa
fengið að eiga samleið með honum í
þrjátíu og tvö ár. Hver samveru-
stund var sérstök þar sem góðvild
hans, umhyggja og jákvæði voru
grunnurinn í öllum samskiptum. Ég
hafði oft þá tilfinningu að hann vildi
bera mig á höndum sér.
Þessi ljúfi, hógværi, lítilláti og
æðrulausi maður bar umhyggju fyrir
öllu sem lifir. Þar vorum við sem
næst honum stóðum ætíð í öndvegi.
Hann gleymdi þó engum, gerði eng-
ar kröfur fyrir sjálfan sig og varð við
hverri bón sem hann var beðinn.
Fengu þeir sem minna máttu sín og
bágstaddir oft að njóta góðvildar
hans og samhugar.
Fáir áttu betra með að gleðjast yf-
ir velgengni annarra og taka af heil-
um hug þátt í gleði þeirra.
Eftir Bárð standa mörg minnis-
merki í formi bygginga sem hann
teiknaði.
Dýrmætustu minnismerkin mín
um hann eru hins vegar dætur okkar
Leifs sem bera svo mörg sérkenni
hans. Margrét María og Inga María
hafa báðar mildina hans og Inga
María einnig augu hans. Þær komu
sem perlur inn í líf hans og fylgdist
hann af alúð með þroska þeirra og
lífsskrefum og gladdist yfir hverjum
áfanga.
Bænir hans og hugsanir hafa frá
fyrstu dögum þeirra snúist um þær.
Á síðasta æviári Bárðar var Máni
langafabamið hans gimsteinninn
sem hann taldi glóa öðrum fremur.
Vakti ekkert með honum jafnmikla
gleði og nærvera við Mána.
Bárður kvaddi jarðlífið á síðasta
kvöldi jóla og bar með sér jólaljósin
inn í dýrðina eilífu.
Allar minningar mínar um Bárð
ísleifsson eru sveipaðar himneskum
ljóma.
Vilborg Ingólfsdóttir.
áhuga á að fylgjast með öllu sem
gerðist hér fyrir austan eftir að þið
fluttuð suður. Alltaf voru sömu hlýju
góðu móttökurnar sem við, og aðrir
Hornfirðingar, fengum hjá ykkur
Olgu á Höfðagrilli. Þá var hjálpsemi
þinni við brugðið þegar við, og aðrir í
fjölskyldunni, héldum veislur svo
sem við fermingar, afmæli og við ým-
is önnur tækifæri.
Við biðjum góðan Guð að styrkja
Olgu, Sillu, Kiddu, Matta, Helga,
Daouda og litlu Öldu Maríu í þeirra
miklu sorg og óskum þeim alls hins
besta.
' Vertu sæll, kæri Þórir.
Guðbjörg og Sigurður.
Ég ætla að kveðja æskufélaga
minn og svila Þóri Matthíasson.
Leiðir okkar lágu saman þegar ég
flutti á Suðurlandsbraut 103 átta ára
gamall. Mamma fékk stelpu á efri
hæðinni, hana Henny, til að líta eftir
mér og systkinum mínum. Ég stund-
aði fiskrækt á þessum árum og var
að hreinsa búrin. Þá sagði Henny að
hún ætti bróður sem einnig ætti
fiska og hefði örugglega gaman af að
fá að sjá mína. Hún náði í bróður
sinn hann Þóri og við ræddum fisk-
rækt fram eftir kvöldi og þar með
hófst okkar kunningsskapur sem
varði alla tíð. Dagana þar á eftir var
ég svo kynntur fyrir félögum hans
Hjölla, Ottari og Nonna og síðar
Sigga en hann hafði fiutt vestur. Og
brölluðum við félagai-nir margt sam-
an. 14 ára fórum við félagarnir að
vinna, þá kom það í ljós að Þórir
hafði fengið gott uppeldi hjá þeim
heiðurshjónum Cillu og Matta. Það
geta þeir vitnað um sem þeim kynnt-
ust. Það var nefnilega þannig að
launin hans Þóris entust alltaf betur
og varð meira úr þeim en okkar
hinna. Við vorum vissir um að pen-
ingar okkar væru bara hálli eða
þannig! En þannig var Þórir, það
varð alltaf mikið úr öllu í höndunum
á honum, sama hvort það var matur
eða eitthvað annað.
Á þessum tíma var bróðir minn á
sjó á Skógafossi; kokkurinn fór í frí
og Tryggvi bróðir tók við og ég fór
sem annar kokkur og síðar sem há-
seti, og Þórii- kom í eldhúsið sem
annar kokkur og þar fann Þórir sitt
lífsstarf, kokkinn. Við vorum til sjós
þar um nokkurt skeið eða þar til við
fórum að læra, hann kokkinn og ég
þjóninn. Hann útskrifaðist frá Hótel
Sögu 1973. Þaðan lá leið hans til
Færeyja á Hótel Hafnía og var þar í
nokkurn tíma en alla tíð ræktaði
hann frændgarðinn sinn í Færeyjum
vel.
Margar góðar ferðir fórum við fé-
lagarnir saman, eggjaferð á Akra-
Léttstígur og beinn í baki, silfur-
hærður með hátt enni, - það er bjart
í kringum þennan höfðinglega mann.
Þetta er Bárður ísleifsson.
Það var eins og alltaf væri birta og
sólskin í kringum Bárð. Hann var
svo óvenjulega jákvæður og sá alltaf
eitthvað gott og fagurt við allt og
alla. Jafnvel veðrið lastaði hann
ekki. „Ljómandi veður,“ sagði
hann svo mildilega, þó rigningin
byldi á glugganum.
Hann var heiðursmaður af gamla
skólanum, kurteis og skilningsríkur
hlustandi, hlédrægur fyrir sjálfan
sig og ávallt tilbúinn að hjálpa öðr-
um. Heilladísin hans var Unnur, eig-
inkonan hans, vinkonan hans, ást-
konan hans, listakonan hans.
Bárður var ljúfur höfðingi. Þegar
ég hugsa um ljúfmennsku hans og
kurteisina sönnu þá spyr ég sjálfa
mig hvort svona heiðursmenn verði
til í framtíðinni, á þessum breyttu og
þreyjulausari tímum.
Bárður átti langt líf og lífið hans
varð gott því viðhorf hans voru slík
að hann lét ekki hugfallast þótt
dimmdi við barnamissi og alla erfið-
leika bar hann prúðmannlega.
Láttu hug þinn aldrei eldast eða hjartað.
Vinuraftansólarsértu,
sonur morgunroðans vertu.
Þessi orð Stephans G. gætu verið
yfirskrift yfir lífið hans Bárðar.
Glaður og reifur, hæverskur og sátt-
ur bar hann birtu til okkar allra sem
fengum að njóta nærveru hans og
vináttu.