Morgunblaðið - 18.01.2000, Síða 59

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
ÞRIÐJUDAGUR 18. JANÚAR 2000 59
lendingar börðust við að jafna leik-
inn. Þeir áttu í erfiðleikum með vöm
hávöxnu Rússanna og þegar Einar
Magnússon skaut langt utan af velli
voru möguleikarnir nánast engir. En
hinn hái Islendingur stökk beint upp
í loftið og boltinn fór efst í homið
fjær. Rússneski markmaðurinn, Isj-
enko, náði ekki enu sinni að lyfta
höndum. Það eina sem hann gat gert
var að líta aftur fyrir sig og sækja
boltann í netið. Þetta var gríðarlega
nákvæmt skot og ótrúlega fast.“
Þetta dæmi lýsir vel glæsilegum
tilþrifum Einars á handknattleiks-
vellinum.
Fjölskyldu Einars sendi ég inni-
legustu samúðarkveðjur.
Sturla R. Guðmundsson.
Kveðja frá Knattspyrnu-
félaginu Víkingi
Við óvænt fráfall Einars Magnús-
sonar setti alla Víkinga hljóða. Með
Einari er genginn góður drengur og
einn af mestu afreksmönnum félags-
ins frá upphafi. Einar æfði og keppti
frá unga aldri undir merkjum Vík-
ings, bæði knattspyrnu og hand-
knattleik, þar sem afrekshæfileikar
hans komu fljótt í Ijós. Einar hóf að
leika með meistaraflokki Víkings í
handknattleik á unglingsaldri, þá
yngstur allra, auk þess sem hann var
unglingalandsliðsmaður í knatt-
spyi-nu. Einar átti stóran þátt í að
gera Víking að stórveldi í handknatt-
leik og var liðsmaður í meistara-
flokksliði Víkings sem varð Islands-
meistari árið 1975 í fyrsta skipti í
sögu félagsins. Einar lék á ellefu ár-
um 70 landsleiki í handknattleik fyrir
Islands hönd og skoraði í þeim 138
mörk. Árið 1973 var Einar valinn
handknattleiksmaður ársins, auk
þess sem hann var markakóngur fs-
landsmótsins. Einar lék handknatt-
leik í Þýskalandi á árunum 1975 til
1978 við góðan orðstír.
Einar var mjög hógvær að eðlisfari
og lét ekki mikið yfir afrekum sínum,
eins og þeirra er háttur sem ekki
þurfa að sanna umheiminum ágæti
sitt með mörgum orðum. Þeim mun
betur lét hann verkin tala þegar á
þurfti að halda og mikið lá við. Einar
lagði með afrekum sínum mikið af
mörkum til að skapa innan Víkings
tiltrú og sjálfstraust sem nauðsyn-
legt er, til að komast í fremstu röð.
Víkingar lúta höfði í virðingu við
Einar Magnússon og þakka fyrir
minnisstæða og viðburðaríka sam-
fylgd.
Víkingar senda eiginkonu, syni og
allri fjölskyldu Einars innilegar sam-
úðarkveðjur.
Knattspyrnufélagið Víkingur,
Þór Símon Ragnarsson,
formaður.
Hann Einar er látinn. Þegar mér
barst þessi harmafregn varð það mér
sem og öðrum vinum hans mikið reið-
arslag. Ótímabær og svo óraunveru-
legur dauði svo langt um aldur fram.
Ég hef átt því láni að fagna að
þekkja Einar frá því við vorum smá-
pollar í Bústaðahverfinu, að stíga
okkar fyrstu skref með Vfldngi. Við
urðum samferða með Víkingi og
gegnum alla skóla frá Breiðagerðis-
skóla, Réttarholtsskóla, MR og Há-
skólann þar sem við útskrifuðumst
báðir frá viðskiptadeild.
Einai’ var mikill mannkostamaður
á besta aldri, gjörvilegur bæði á lík-
ama og sál. Hann átti að baki fræki-
legan íþróttaferil, ekki aðeins á ís-
lenskan mælikvarða heldur í
heimsklassa.
Einar var engin undantekning
annarra drengja á sínum uppvaxtar-
árum, hann lék í öllum flokkum
Víkngs bæði í handbolta og fótbolta.
Það var árið 1959 að við félagamir
urðum fyrstu meistarar Vfldngs þá í
5. flokki, eftir að Víkingur hafði hasl-
að sér völl í Bústaðahverfinu. Það var
og er ekki algengt að margir drengir
sem leika saman í 5. flokki haldi
áfram og nái þeim árangri að leika
síðan saman í meistaraflokki síns fé-
lags. Fjórir drengir sem voru í þessu
5. flokks liði léku þann leik og léku
síðan saman í meistaraflokki Vfldngs
og unnu þar stóra sigra, einn þeirra
var Einar. A þessum árum æfðu fé-
lagarnir allir bæði handbolta og fót-
bolta. Sérstakir hæfileikar Einars
komu fljótt í Ijós, sérstaklega í hand-
boltanum. Einar var einn af bestu
handknattleiksmönnum landsins og
landsliðsmaður með meiru. Þeir fé-
lagamir og bekkjarbræðurnir Einar
og Jón Hjaltalín léku þá báðir með
Vfldngi og landsliðinu. Hafði maður
alltaf á tilfinningunni að þeir gætu
skorað hvenær sem þeir vildu, þvílík-
ar skyttur sem þeir vom. Var ekki
árennilegt að vera markvörður í liði
andstæðinganna þar sem þeir léku. A
hátindi ferils síns sem handknatt-
leiksmanns stefndi hugur Einars ut-
an, fluttist hann með eiginkonu sinni
síðan til Þýskalands og lék þar með
Hamburger SV í nokkur ár. Lenti
hann í meiðslum, sem hann náði sér
aldrei fullkomlega af og kom heim og
lauk ferh sínum hjá sínu gamla félagi.
Einar var mikill ljúflingur, hann
var ekki allra og lítið fyrir að trana
sér fram, hann lét verkin tala. Alltaf
var stutt í húmorinn hjá honum. Ein-
ar var ávallt góður félagi. A síðari ár-
um hafði sambandið farið minnkandi
en hvenær sem við hittumst bárust
samræðurnar alltaf að félaginu okk-
ar, hvort sem um var að ræða hand-
bolta eða fótbolta.
Vil ég með þessum fátæklegu orð-
um fá að þakka Einari fyrir vinskap-
inn og að hafa fengið að vera sam-
ferðamaður hans um skeið, hans
verður ávallt minnst sem mikils af-
reksmanns og góðs drengs. „En orð-
stír deyr aldregi hveim er sér góðan
getur.“ (Úr Hávamálum.)
Ég vil votta Stefaníu og syni
þeirra, Davíð, ásamt foreldrum Ein-
ars, þeim Magnúsi og Hrefnu, og
systkinum innilegustu samúð í sorg
þeirra. Það er vel við hæfi að jarð-
arförin fer fram í Áskirkju sem gnæf-
ir yfir Laugardalinn.
Öm Guðmundsson.
Fallinn er frá Einar Magnússon,
langt fyrir aldur fram.
Einari kynntist ég fyrst þegar ég
spilaði handknattleik í Vfldngi á
sjöunda áratugnum. Hann var þá
efnilegasti drengurinn í yngri flokk-
um félagsins og biðu menn með
óþreyju eftir því að hann næði aldri
til að byija leik með meistaraflokki.
Fljótlega eftir að Einar byrjaði að
leika í meistaraflokld Víkings varð
hann máttarstólpi liðsins og var það
alla tíð síðan þar til hann hætti að
leika með liðinu árið 1975.
Á handknattleiksferli sínum lék
Einar með íslenska landsliðinu 70
leiki og skilaði hlutverki sínu mjög
vel með liðinu. Einar skoraði alltaf
mörg mörk í þeim leikjum sem hann
lék og varð markakóngur Islands-
mótsins árið 1973 og var þá einnig
valinn handknattleiksmaður ársins.
Árið 1975 var viðburðaríkt í sögu
Víkings. Það ár varð Víkingur Is-
landsmeistari í handknattleik í fyrsta
skipti og má segja að það hafi orðið til
þess að blása nýjum vindum í segl fé-
lagsins og árangur keppnisliða þess
varð mun betri. Það var einmitt Ein-
ar sem bar uppi íslandsmeistaralið
Víkings og hefði saga félagsins ef-
laust orðið fátæklegri hefði hans ekki
notið við.
Eftir þennan farsæla feril hjá Vík-
ingi hélt Einar til Þýskalands og lék
handknattleik í þýsku úrvalsdeildinni
sem þá var sterkasta deild heims.
Hann byrjaði að leika með Hambur-
ger Sportverein og síðan með Poilzei
Hannover í nokkur ár. Einar meidd-
ist á hendi með þeim afleiðingum að
hann varð að hætta að leika hand-
knattleik og var það mikið áfall íyrir
hann.
Horfinn er af sjónarsviðinu Einar
Magnússon, drengur góður, einn
mesti afreksmaður Víkings og góður
félagi sem við öll söknum og þökkum
samfylgdina.
Eiginkonu Einars, Stefaníu, svo og
öllum aðstandendum óska ég velfam-
aðar og sendi mínar dýpstu samúðar-
kveðjur.
Rósmundur Jónsson.
Þegar ég frétti lát frænda míns og
æskuvinar streymdu æskuminning-
arnar fram. Myndir sem geymdar
voru en ekki gleymdar, þrátt fyrir að
samskipti okkar hafi verið allt of lítil
gegnum árin.
Þegar við Einar vorum lítil vorum
við mjög mikið saman þar sem
mamma og systur hennar hafa aUtaf
verið miklar vinkonur og hittust
næstum daglega, annað hvort hver
hjá annarri eða þá hjá ömmu Huldu.
A bamaskólaaldrinum fannst honum
allt í lagi að vera með mér, ég ári
yngri og leit upp til hans sem hetju.
Hann kynnti mig fyrir leyndarmálum
Fossvogsdalsins, sem mér fannst æv-
intýralegur. Það var lítil byggð í
dalnum þá og þar var hægt að renna
sér á skíðum eða á afklippum af gólf-
dúki í hlíðunum Kópavogsmegin.
Svo var hægt að fara niður í sumó,
en það var sumarbústaður hinum
megin við Bústaðaveginn og var af-
girtur og bannsvæði eftir því sem ég
best man.
Einar var ekki eins duglegur að
heimsækja mig og ég hann, nema
þegar verið var að byggja háu blokk-
imar í Sólheimunum. Þá laumuðumst
við inn í þær, hann með vasablokk og
blýant og teiknaði og reiknaði eitt-
hvað voða spennandi að mér fannst.
Hann kenndi mér að standa úti á
götuhorni og skrifa niður bflnúmer
svo tímunum skipti. Ég man að ég
óskaði þess oft að vera strákur og
vera eins og hann. Ekki síst þegar
hann fór nú að læra á klarinett og
spila í lúðrasveit. Hann gat allt.
Síðan skildi leiðir eins og eðlilegt
er en þegar við hittumst fann ég allt-
af fyrir væntumþykju í minn garð.
Ég fylgdist með honum og safnaði
úrklippum úr dagblöðunum sem fjöll-
uðu um afrek hans í handboltanum.
Mikið var ég montin af honum, þess-
um fríða og föngulega frænda mín-
um. Ég á ennþá úrklippur úr dag-
blöðunum frá 1973 þar sem hann náði
100 marka takmarkinu í 1. deildinni
og var kosinn handknattleiksmaður
ársins.
Við nokkur frændsystkinanna
höfðum ákveðið að hittast á þrettánd-
anum heima hjá Halla bróður af því
að Gummi og Aðalheiður voru að fara
út til Svíþjóðar aftur eftir jólafrí.
Þegar við fréttum hin hörmulegu tíð-
indi ætluðum við að hætta við en
ákváðum að hittast og samhryggjast
og minnast hans saman. Því skrifa ég
þessar línur til minningar um ljúfan
frænda sem mikiil er missir að og
votta Deddu og Davíð, Ebbu og
Magga, Ása og Auði og öllum öðrum
ástvinum innilegustu samúð okkar
frændsystkinanna og megi minning-
ar um ljúfan dreng sefa sorgir þeirra.
Hulda Halidórsdóttir.
Þegar ég hugsa um Einar Magn-
ússon sé ég fyrir mér Víkingslitina í
sinni skærustu mynd, eins og birtu af
mjöll í sól.
Einar var einn af fyrstu íslands-
meisturum Vfldngs í meistaraflokki í
handknattleik árið 1975. Það var eng-
in tilviljun að liðið varð Islandsmeist-
ari, Einar Magnússon var innan-
borðs, einhver snjallasti handknatt-
leiksmaður sem ísland hefur alið.
Sannarlega mjög óvenjulegur hand-
boltamaður, einkum og sér í lagi
vegna sinnar óvenjulega Ijúfu fram-
komu.
Hann var allra, kom eins fram við
alla og gerði aldrei greinarmun á
fólki, hvort sem það voru andstæð-
ingar eða félagar í boltanum. Hann
beitti aldrei hörku en var samt einn
okkar besti varnarmaður, liðsins sem
síðar varð stórveldi og gullaldarlið
Vfldngs næsta áratuginn.
Einari var illa við athygli og vildi
alls ekki vera í sviðsljósinu. Hann var
hæglátur svo af bar og drengur góð-
ur. Það var okkur félögum hans afar
eftirminnilegt þegar Einar gat brotið
100 marka múrinn í Laugardalshöll,
orðið fyrsti leikmaður sögunnar til að
gera 100 mörk í 1. deild. Við lékum
gegn Ármenningum og Einar vantaði
sex mörk til að ná metinu áður en
leikurinn hófst. Hann var fljótlega í
fyrri hálfleik kominn með fimm mörk
og spennan var í hámarki, aðeins eitt
mark vantaði, sem var okkur Víking-
um ekki síður mikilvægt tilfinninga-
lega. En Einar hreinlega hætti að
skjóta á markið. Við gáfum á hann
aftur og aftm-, en hann gaf til baka.
Ég spurði: „Af hverju skaustu ekki á
markið áðan?“ „Þú varst í betra færi
og áttir því sjálfur að skora,“ svaraði
Einar að bragði, á sinn hæverska, yf-
h-vegaða hátt. Þetta var Einar Magn-
ússon í hnotskurn. Auðvitað skoraði
hann 100. markið, sem var svo fagnað
með viðeigandi hætti, og segja má að
hann hafi þar með gefið Vfldngi tón-
inn, gefið félaginu það sjálfstraust
sem vantaði og kannski það sjálfs-
traust sem hann mátti hafa meira af,
þessi frábæri drengur og snjalli leik-
maður.
Einar gerðist síðar svo einn okkar
fyrstu atvinnumanna í handknattleik,
þegar hann fluttist með sinni elsku-
legu eiginkonu Deddu til Þýskalands
þar sem hann lék við frábæran orð-
stír með Hamburger Sportverein í
þýsku Bundesligunni.
Það má segja að við höfum kynnst
upp á nýtt þegar Einar og Dedda
heimsóttu okkur Evu í nokkur skipti
til Leverkusen. Þá voru sannarlega
gleðidagar, þar sem Einar Magnús-
son fór á kostum og reytti af sér_
brandarana sem þessi duli maður átti
nóg af, þegar við átti.
Einar Magnússon er einhver fal-
legasta og besta persóna sem ég hef
kynnst á lífsleiðinni. Hann er okkur
Víkingum mikill harmdauði, lést
óvænt eftir venjulegt flensukast að
því er virtist, sem reyndist vera heila-
himnubólga.
Blessuð sé minning hans og guð
blessi Deddu og Davið í þeirra miklu
sorg.
Viggó Sigurðsson.
t
Ástkær eiginkona mín,
SHIRLEY ANN SIGFUSSON,
lést á heimili okkar föstudaginn 14. janúar.
Haraldur Sigurðsson.
t
Faðir okkar,
EMIL SAMÚEL RICHTER,
sem lést mánudaginn 10. janúar, verður
jarðsunginn frá Háteigskirkju föstudaginn
21. janúar, kl. 13.30.
Börn hins látna.
t
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
RAGNAR PORSTEINSSON,
Engjaseli 70,
Reykjavík,
sem lést fimmtudaginn 6. janúar, verður
jarðsunginn frá Fossvogskirkju miðvikudaginn
19. janúar kl. 13.30.
Reynir Ragnarsson, Halldóra Gísladóttir,
Anna Nína Ragnarsdóttir, Þorsteinn Hreggviðsson,
Þorsteinn Ragnarsson, Svava Sigurðardóttir,
Guðrún Hildur Ragnarsdóttir, Ingimundur Einarsson,
Snorri Ragnarsson,
Elínborg Ragnarsdóttir, Michael Clausen,
Ingibjörg Ragnarsdóttir, Valdimar Jóhannsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
+
Við þökkum af alhug auðsýnda samúð, vináttu
og hlýhug við andlát og útför ástkærs eigin-
manns míns, föður, tengdaföður, afa, bróður
og mágs,
ÓLAFS BALDURS ÓLAFSSONAR
framkvæmdastjóra,
Kirkjusandi 1,
Reykjavík.
Sérstakar þakkir til alira, sem sinntu honum og studdu í veikindum hans.
Hildur Guðmundsdóttir,
Kristín Lára Ólafsdóttir, Magnús Eyjólfsson,
Tómas Óli Magnússon,
Jón Ægir Ólafsson, Guðbjörg Ólöf Bjarnadóttir,
Gunnar Þór Ólafsson, Sigríður Haraldsdóttir,
Ásgeir Bragi Ólafsson, Katla Helgadóttir,
Guðlaug Nanna Ólafsdóttir, Eggert Árni Magnússon
og aðrir ástvinir.
+
Innilegar þakkir fyrir samúð og hlýhug við and-
lát og útför móður okkar, tengdamóður, ömmu
og langömmu,
UNNARINGVARSDÓTTUR,
Tómasarhaga 38.
Sérstakar þakkir til starfsfólks, lækna og hjúkr-
unarfólks deildar 7-B, Sjúkrahúsi Reykjavíkur.
Ingvar Guðmundsson, Kirsten Fredriksen,
Erla Guðmundsdóttir, Stefán Ólafsson,
Kristrún Guðmundsdóttir, Ásgeir Sigurbergsson,
Bjarni Þór Guðmundsson, Matthildur Skúladóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.