Morgunblaðið - 19.01.2000, Síða 41

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
MIÐVIKUDAGUR 19. JANÚAR 2000 4 L
+ Sonja Björg Dor-
en fæddist í
Reykjavík 23. ágúst
1945. Hún lést á
Landspítalanum 9.
janúar síðastliðinn.
Foreldrar hennar
eru Peter Doren
yngri, f. 21.8. 1912,
og Hlíf Doren, f.
30.4. 1930 í Vest-
mannaeyjum. Systk-
ini Sonju eru Ronald
Doren, f. 1.11. 1959,
Diana Doren, f. 22.6.
1961, Lisa Doren, f.
22.8. 1963, og Elisa-
beth Doren, f. 4.11.1967.
Sonja fluttist þriggja ára til
Bandarfkjanna og ólst þar upp hjá
foreldrum sínum t.il 19 ára aldurs,
en þá kom hún til íslands og vann
ýmis verkamannastörf.
Útfór Sonju fór fram frá Foss-
vogskapellu 17. janúar.
Elsku Sonja mín. Það fá engin orð
því lýst hversu mikið ég elskaði þig,
né heldur hversu mikið ég sakna þín
nú þegar. Þú varst besta systir sem
nokkur bróðir gæti nokkum tíma
óskað sér. Ég mun alltaf muna og
segja öllum frá því þegar þú barst
mig um á bakinu, upp og niður stig-
ann, enda þótt þér væri illt í bakinu.
Ég man hvernig þú varst vön að búa
til hin ýmsu kynjamynstur með síg-
arettunni þinni, þegar það var
dimmt í herbergi mínu, um leið og
þú sagðir mér sögur fyrir svefninn.
Ég man enn þann dag í dag eftir
þessum sögum eins og um hana
Rauðhettu, Grísina þrjá og Grýlu og
Leppalúða, og einnig um risann fyrir
utan gluggann minn sem verndaði
mig fyrir öllu illu. Ég man hve mikið
þú verndaðir mig og varðir, og sagð-
ir við mig að ef einhver væri að aþb-
ast upp á mig, þá myndir þú sjá
rækilega um þá. Éins man ég það að
þegar ég var óþekkur, eða hafði gert
eitthvað af mér, þá kallaðir þú alltaf
á mig fullu nafni; „Ronald Gary Dor-
en!“ Ég man hversu mikið þér h'kaði
að lesa teiknimyndasögur og horfa á
hryllingsmyndir. Ég man hversu
stolt þú varst af mér og hvað þér
fannst ég vera myndar-
legur, og þegar ég yrði
eldri þá sagðist þú
þurfa að „halda stelp-
unum frá mér með
hafnaboltaky!fu!“ Ég
man að bæði þú og
mamma sögðuð að þeg-
ar hún kom með mig
heim af spítalanum þá
mættir þú okkur við
dyrnar heima og sagðir
að þú ættir mig!
Én mín skýrasta
minning er hversu mik-
ið þú elskaðir okkur,
mömmu, pabba, ömmu,
Diönu, Lisu, Lizzy, og öll hin börnin.
Sonia mín, ég mun alltaf verða litli
bróðir þinn, hann Ronnie, og þú
munt alltaf verða Sonja, stóra systir
mín. Þú munt allaf verða í hjarta
mínu eins og ég veit að ég var í þínu.
Ég mun alltaf elska þig.
Ronald.
Það var fyrir u.þ.b. fimm árum að
ég kynntist Sonju Doren fyrst, í
gegnum móður mína og systur. Það
er mér minnisstætt að um leið og
hún vissi hver ég var tók hún utan
um mig og heilsaði með orðunum:
„Sæll, elsku Addi minn,“ eins og hún
hefði þekkt mig í mörg ár. Og það
var með eindæmum hversu hlýtt og
stórt hjarta hún Sonja hafði og
hverSu nánu sambandi hún náði við
börn. Alla tíð er ég hitti hana heils-
aði hún með þessum hlýlegu orðum
og spurði svo hvernig börnin mín
hefðu það.
Það var síðan eftir að Hrafnhildur
systir mín lést á sviplegan hátt um
mitt árið 1998 sem ég gerði mér fulla
grein fyrh- því að Sonja var með
hjarta úr gulli og það einstaka sam-
band sem hún náði við systursyni
mína, þá Axel Ola og Úlfar Hrafn,
var með eindæmum. Þegar ég var að
keyra með Axel Óla aðeins sex ára
gamlan, tveimur dögum eftir andlát
móður hans, óskaði hann heitt eftir
því að fá að hitta Sonju eins og hann
var vanur. Ég samþykkti það og
dvaldi hann einn hjá henni í nokkrar
klukkustundir. Þegar ég sótti hann
aftur var hann allur annar drengur,
það var kraftaverki líkast hvernig
hún studdi drengina í gegnum þenn-
an tíma. Aldrei hef ég vitað hvað
þeim fór á milli, en engin mannleg
vera hefur náð til barna eins vel og
Sonja gat. Það var ævintýri líkast að
fylgjast með samskiptum hennar við
börn á öllum aldri, einlægnin og
framkoma hennar gerðu þau að jafn-
ingjum. Hvort sem þau vantaði
huggun, að deila gleði sinni eða bara
að tala við einhvern sem skildi mann,
þá var beðið um fund með Sonju.
Það er sár missir, elsku Axel og Úlf-
ar, að missa svona traustan vin og
bið ég Guð að styrkja ykkur í sorg-
inni og fylgja ykkur alla tíð.
Milli Sonju og móður minnar
Rannveigar myndaðist einstaklega
gott og traust vináttusamband og
allt frá upphafi var Sonja ávallt ein
af fjölskyldunni. Það er þannig með
sárum söknuði en þakklæti sem ég
kveð þessa hjartgóðu konu - þakk-
læti fyrir alla þá hlýju sem hún bar
með sér og allt það sem ég lærði af
henni. Mamma, Gulla, Axel og Úlfar,
megi Guð vera með ykkur og styrkja
og sýna ykkur Ijós í myrkrinu.
Aðalsteinn.
Það er alltaf erfitt að kveðja. Og
með mikilli sorg og söknuði þarf ég
að kveðja mjög kæra vinkonu, og
það allt of snemma. Ég er svo þakk-
lát fyrir að hafa fengið að kynnast
Soniu, að ég og sonur minn hafi
fengið að kynnast gæsku hennar og
hlýju.Og ég veit að Úlfar, sonur
minn, mun njóta góðs af því, alla sína
ævi, að hafa upplifað svo einstaka
vináttu.
Þegar ég sagði Úlfari frá andláti
Soniu, þá hugsaði hann sig um og
sagði svo: „Þá er hún hjá Guði núna
og líður vel, er það ekki?“ Alveg eins
og hún kenndi honum þegar frænka
hans dó fyrir einu og hálfu ári.
Þegar við hittumst síðast ræddum
við mikið um væntanlegt barn mitt
og lögðum á ráðin um langa göngu-
túra með barnavagninn. Hún hlakk-
aði svo mikið til að fá annað barn að
dekra við og dúllast með.
Frá því að ég kynntist Soniu fyrst
var hún strax hluti af minni fjöl-
skyldu bæði í gleði og sorg. Ég vona
að Guð styrki alla þá, sem þekktu
hana, í sorg sinni.
Elsku Axel Óli og Úlfar Hrafn,
sárastur er missir ykkar. Megi Guð
ávallt vera með ykkur.
Guðlaug og ijölskylda.
SONJA BJÖRG
DOREN
JÓN
BJARNASON
+ Jón Bjarnason
fæddist á Fjalla-
skaga í Mýrarhreppi
í Dýrafirði 29. sept-
ember 1917. Hann
lést á sjúkrahúsinu á
Akranesi 27. desem-
ber síðastliðinn og
fór útför hans fram
frá Hallgrímskirkju í
Saurbæ á Ilvalfjarð-
arströnd 7. janúar.
Að morgni 28.12.
hringdi síminn og var
það Rúna frænka. Er-
indið sem hún átti var
að segja að Jón frændi í Hlíð væri
látinn, en hann er faðir hennar. Ég
hafði deginum áður hringt í móð-
ursystur mína, en hún sagði mér þá
að Jón hafði verið fluttur á sjúkra-
húsið á Akranesi í bráðainnlögn.
Svona er lífið. Einn fæðist og annar
kveður. Sumir ungir og aðrir aldn-
ir.
Jón frændi var maður kominn á
níunda áratuginn, vinnulúinn og
búinn að skila sínu lífsstarfi. Það
þarf engan að furða þó að maður í
hans stöðu sé farinn að þrá hvíld-
ina, en söknuður fylgir alltaf láti
góðra frænda og vina. Jón var
löngu farinn að þrá að komast burt
úr þessum. Hann var trúmaður
mikill og vissi það að hann mátti
vænta góðrar heimkomu. Hann átti
duglega og góða konu sem hann
missti og var því búinn að vera
ekkjumaður um alllangt skeið. Mér
fannst hann aldrei
verða samur eftir
konumissinn. Þau voru
bæði vinnusöm og
dugmikið fólk, enda
hefði annað ekki geng-
ið. Fjölskyldan var
fjölmenn og margir
munnar að metta auk
þess sem býlið lá vel
við umferð og gest-
risnin í hávegum höfð.
Gestakomur voru
miklar og voru þar
bæði ættingjar og
kunningjar á ferð.
Alltaf var jafngaman
að koma í Hlíð og alltaf var maður
jafn velkominn, hversu mikið sem
annríkið var og hvernig sem á stóð.
Alltaf var tími til að sinna gestum
og segja nokkur hlýleg orð. Jón
frændi var skrafhreyfinn og gaman
var að spjalla við hann, bæði um
trúmál og heimsmálin.
Ég hlakkaði alltaf til á sumrin að
koma í Hlíð, fyi-st með móður
minni, síðar með félögum, eigin-
manni og börnum. Það heimili hef
ég heimsótt frá því fyrst ég man
eftir mér. Jón og Veiga kona hans
áttu það sameiginlegt að taka vel á
móti gestum og vilja allt fyrir alla
gera, ekki síst ættingjana. Það er
eiginlega ekki hægt að minnast
Jóns án þess að Veiga sé líka nefnd.
Hún var svo kærleiksrík og þau
unnu svo vel saman. Ég man heldur
ekki eftir honum nema með henni,
þangað til við misstum hana, en sá
missir var mikill eins og ég hef áð-
ur nefnt í þessari kveðju minni.
Þeim hjónum varð fimm barna auð-
ið, sem öll eru mesta myndarfólk.
Þau hjónin áttu myndarbú. Hest-
ar voru á heimili þeirra. Mér þótti
gaman að koma á hestbak, en það
var auðfengið þó kunnáttan væri
ekki mikil. Eitt sinn fór ég með vin-
konu minni í heimsókn. Sú var alin
upp í sveit og langaði til að spretta
úr spori á hesti. Ég sagði bara við
hana: „Við tölum við Jón frænda og
biðjum hann að sjá um málið."
Hestarnir voru falir og við fórum í
útreiðartúr. Mikið var nú gaman.
Hestarnir voru fljótir að finna hver
var vanur og var sú óvana alltaf á
eftir þeirri vönu, sama hvorn hest-
inn hún sat.
Margar eru minningarnar frá
bernskuárum barna minna, þegar
við hjónin komum um sauðburðar-
tímann með drengina okkar. Það
var svo spennandi að vita hvort ein-
hver ærin væri að bera. Stundum
sáu þeir sauðburð. Þá var glatt á
hjalla og gaman. Það mætti lengi
telja góðar og gleðilegar minningar
frá góðum vini og kærum frænda
sem kveður nú í hinsta sinn, en
þetta læt ég nægja.
Ég kveð minn kæra frænda og
vin með söknuði og versinu eftir
Valdimar Briem:
Hin langa þraut er liðin,
nú loksins hlaustu friðinn,
og allt er orðið rótt,
nú sæll er sigur unninn
og sólin björt upp runnin
á bak við dimma dauðans nótt.
Við vottum aðstandendum
dýpstu samúð.
Hanna Kolbrún
og fjölskylda.
ÞÓREY
GUÐJÓNS
+ Þórey Guðjóns
fæddist í Vest-
mannaeyjum 1.
ágúst 1944. Hún lést
á Sjúkrahúsi Suður-
lands 31. desember
síðastliðinn og fór
útför hennar fram
frá Selfosskirkju 8.
janúar.
Um hug okkar
streyma minningar
góðar. Það var glaður
og fjörugur hópur,
fullur af lífskrafti, sem
hóf nám við Hús-
mæðraskólann Ósk á ísafirði fyrir
35 árum. Þessar ungu meyjar voru
víða að af landinu og komnar til
þess að búa sig sem best undir líf og
starf í framtíðinni.
Hún Þórey okkar var einn af
þessum lífsglöðu og jákvæðu ein-
staklingum sem alla tóku með sér í
gleði sinni. Nú hefur hún verið köll-
uð á brott í blóma lífsins úr okkar
jarðvist, við trúum því,
til annarra starfa.
Við vitum að nú er
hún eitt af ljósum Guðs
sem lýsa á altari hans.
Gegnum sorgarinnar
ský,
skín vonarinnar stjarna.
Nú þú gleði þína átt á
ný,
í hópi drottins bama.
Inn í eilífðarinnai' lönd-
um
ert þú nú í guðs höndum.
við hið himneska ljós.
Þakkarkenndin nú vaknar upp
og gagntekur mig
yfír því að þekkja þig.
(Einar Öm Ein.)
Við sendum fjölskyldu Þóreyjar
innilegustu samúðarkveðjur okkar.
Blessuð sé minning þín.
Skólasystur frá Hús-
mæðraskólanum Ósk
á ísafirði.
SOFFÍA
VALGEIRSDÓTTIR
+ Soffía Valgeirs-
dóttir fæddist í
Norðurfirði í
Strandasýslu árið
1907. Hún lést á
hjúkrunarheimilinu
Sunnuhlíð í Kópa-
vogi 20. desember
síðastliðinn og fór
útfór hennar fram
frá Digraneskirkju
28. desember.
Elsku frænka mín.
Mig langar að
kveðja þig með nokkr-
um orðum og þakka
þér fyrir allt sem þú gerðir fyrir
mig. Þér fannst það aldrei vera neitt
því allt var svo sjálfsagt hjá þér. Ég
man eftir fyrstu jólunum mínum i
Reykjavík. Ég komst ekki heim
vegna vinnunnar og þú vissir það og
bauðst mér að vera hjá ykkur Jó-
hannesi, Dódó og frænkunum mín-
um tveimur yfir hátíðina. Leiðin yfir
að komast ekki heim hvarf að mestu.
Ég veiktist líka þennan vetur, en
vissi ekki alveg hvað að mér var, en
eitt vissi ég að ég gat ekki verið ein í
herbergi án þess að einhver hugsaði
um mig. Ég fór því upp á loft og bað
um að hringt væri á bíl fyrir mig, tók
sængina mína og fór í Hvammsgerði
til þín. Hringdi dyrabjöllunni og þú
komst til dyra og ég sagði: „Ég er
veik og er með sængina mína, Sof-
fía“. Ég þarf ekki að
orðlengja það hvernig
þú tókst á móti mér.
En oft vitnaðir þú í það
hve veik ég hefði verið
og einnig þegar ég stóð
með sængina mína í
dyrunum, þegar við
töluðum um liðna tima
því oft bar hann **-
góma. Það var orðinn
fastur liður síðustu ár-
in að ég hringdi til þín
á Þorláksmessu til að
óska þér gleðilegra
jóla. Síðasta Þorláks-
messa var ekki sú
sama og síðustu árin því ég gat ekki
hringt og heyrt hressilega rödd þína
og hláturinn sem hljómaði svo vel
því þú varst alltaf svo hress og kát
og mér leið alltaf svo vel þegar við
vorum búnar að tala saman eða ég
kom til þín..
Kæra frænka mín, nú er komið að
ferðalokum. Þetta eru aðeins kveðj-
uorð sem ég ætla ekki að hafa fleiri
þótt það væri alveg hægt. Þau lýss^,
bara hversu mikla hjartagæsku þú
hafðir. Ég vona að þér líði vel núna
og ég veit að Jóhannes hefur tekið á
móti þér og að þið eruð saman á ný.
Guð blessi þig, elsku frænka mín,
og þakka þér allt.
Þín frænka,
Þórstína Benediktsdóttir
(Stína).
+
Föðursystir okkar,
ÁSTA JÓNASDÓTTIR,
frá Litladal,
sem andaðist miðvikudaginn 12. janúar, verð-
ur jarðsungin frá Neskirkju í dag, miðvikudag-
inn 19. janúar, kl. 15.00.
Elín Ólafsdóttir, Ingibjörg Bjarnadóttir,
Birna K. Ólafsdóttir, Efín Bjarnadóttir,
Jónas Bjarnason, Kolfinna Bjarnadóttir,
Ólafur Bjarnason.
+
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar, tengdamóðir og dóttir,
GUÐRÚN ÞORBJÖRG SVANSDÓTTIR,
lést á líknardeild Landspítalans mánudaginn 17. janúar.
Danfel Árnason,
Árni Svanur Daníelsson, Guðrún Harðardóttir,
Davíð Már Daníelsson, Tinna María Emilsdóttir,
Álfhildur Kristjánsdóttir, Svanur Kristjánsson.