Morgunblaðið - 06.02.2000, Síða 37

MORGUNBLAÐIÐ
_____________________________SUNNUDAGUR 6. FEBRÚAR 2000 37
MINNINGAR
Við áttum t.d. alveg yndislegt að-
fangadagskvöld saman hér í Mos-
fellsbæ. Þá var hann orðinn helsjúk-
ur en hann bar sig samt mjög vel,
miklu betm- en heilsa hans leyfði.
Hann var þannig gerður. Daginn eft-
ir, á jóladag, var hann kominn á
sjúkrahús og átti ekki afturkvæmt
þaðan utan tveggja skipta sem hann
fékk að heimsækja dætur sínar hluta
úr degi. í seinna skiptið var hann hér
hjá okkur að horfa á knattspymuleik
í sjónvarpinu - en það var eitt af því
skemmtilegasta sem hann gerði.
í erfiðum veikindum Þórarins stóð
Sigríður eins og klettur við hlið hans
og dáðust allir að dugnaði hennar og
atorku. Hún var honum alla tíð
einkar kærleiksríkur lífsförunautur
- og veitti honum ómetanlegan styrk
þegar sporin tóku að þyngjast. Vörp-
uðu þau hjónin mörgum sólargeisl-
um hvort á annars vegferð á langri
ævileið og lifðu í íyrirmyndarhjóna-
bandi.
En nú er ævisól hnigin og Þórarinn
hefm’ hlýtt hinsta kalli. Við sem eftir
stöndum þökkum góðum Guði af öllu
hjarta fyrir að hafa átt hann að í sldni
og skuggum þessa lífs. Allar þær
björtu og hlýju minningar sem þessi
góði drengur skdlur eftir sig munu
varðveitast í huga okkar og hjarta um
ókomna tíð.
Að síðustu vil ég segja þetta:
Elsku Þórarinn! Við munum líta til
með elskunni þinni. Minning þín mun
lifa! Þakka þér fyrir yndislega sam-
fylgd í öU þessi ár, hjartkæri vinur.
Far þú í Guðs friði!
Eggert Þór Sveinbjömsson.
Elskulegur tengdafaðir minn,
Þórarinn Jónsson, er allur. Á rúmum
20 árum hafa samskipti okkar verið
hnökralaus og einkennst af gagn-
kvæmri virðingu og hlýhug.
Þórarinn var einn af stofnendum
Borgarbílastöðvarinnar og starfaði
þar nánast til æviloka í nær hálfa öld.
Þar var hann fremstur meðal jafn-
ingja, en hann var í forsvari fyrir stöð-
ina um margra ára skeið. Oft hefur
maður átt leið um Hafnarstrætið
framhjá Borgarbílastöðinni; þá var
hendi veifað í erli dagsins og stundum
litið inn og þáður kaffisopi.
Tengdafaðir minn var kærleiksrík-
ur fjölskyldufaðir, sífellt vakandi yfir
högum fjölskyldu sinnar; bömum,
tengdabömum, afa- og langafaböm-
um.
Margar góðar minningar em úr
fjölskylduferðalögunum; s.s. hjól-
reiðaferðum um flatlendi Hollands,
siglingu um fljótin Rín og Mosel, æv-
intýraferð um hótel og stræti Parísar
svo og írá mörgum ferðalögum um
okkar eigið land, þá oft með viðkomu
og dvöl hjá Maggý og Guðmundi á
Húsavík. Aldrei náði ég þó því að vera
í tjaldútilegu með honum tengda-
pabba. Þar missti ég af miklu, er mér
sagt.
Yfir tengdaföður mínum var mikil
reisn og notaleg var hans nærvera öll-
um stundum. Hann var reglumaður á
alla hluti og vildi að menn stæðu við
orð sín ogmeiningar.
Fyrir um tveimur árum kenndi
Þórarinn sér þess sjúkdóms sem nú
hefur lagt hann að velli. Æðrulaus
mætti hann raunum sínum til hinstu
stundar. Miður þótti mér að hann
komst ekki í fjölskyldujólaboðið til
okkar Sonju sem hann og Sigríður
tengdamamma höfðu boðið til, en
þann dag, jóladag, lagðist hann inn á
spítala þar sem hann lést rúmum
mánuði síðar. Þann tíma og áður var
hann umvafin einstakri umhyggju
eiginkonu sinnar og barna.
Með skömmu millibili er ég búinn
að missa tvo af mínum reyndustu vin-
um; pabba minn og nú tengdaföður
minn. Góðvild þeirra og hvatning
verður það veganesti sem ég og fjöl-
skylda mín munum hafa frá þeim á
lífsleiðinni.
Björt er minning Þórarins Jóns-
sonar.
Pétur Kristinsson.
Við systumar höfum verið svo
lánsamar að eiga tvo góða afa sem
báðir hafa fyllt lif okkar hamingju og
gleði. Það eru aðeins nokkrir mánuðir
síðan við kvöddum Kristin, afa okkar,
og nú er Þóraiinn afi líka farinn. Það
er eins og tilveran verði allt í einu öll
önnur og tómleikinn heltekur okkur.
Minningar frá liðinni tíð hrannast
upp. Það var alltaf gaman að gera sér
ferð á hendur á Borgarbflastöðina til
afa þar sem hann var iðulega hrókur
alls fagnaðar, bæði gamansamur og
glettinn. Það var heldur aldrei langt í
hans góðlátlegu stríðni. Við stungum
okkur gjaman út og löbbuðum þá út í
Bæjarins bestu þar sem við gæddum
okkur á pylsu og kóki. Áður en við
kvöddumst hafði afi laumað aur í vas-
ann - aldrei fór maður tómhentur frá
honum. Við eigum góðar minningar
frá skemmtilegum dögum þegar afi
og amma bjuggu heima hjá okkur
meðan foreldrai' okkar vom í útlönd-
um. Afi tók ekki annað í mál en keyra
okkur í skólann og ævinlega lagði
hann á það áherslu að við fengjum að
ráða hvað yrði í matinn síðasta daginn
sem þau vora heima og þá var valin
pítsa. Þegar afi og amma komu í
heimsókn til okkar kom hann afltaf
með kók og appelsín í poka og í mat-
arboðum passaði hann vel upp á að við
fengjum nóg að borða. Afi kom ekki
öðravísi í heimsókn en að leggja fyrir
okkur systumar sína frægu spilag-
aldra. Þeir vora stundum ansi erfiðir
en hann skemmti sér konunglega
þegar hann sá okkur velta vöngum yf-
ir göldrum sínum. Aldrei vildi hann
samt segja okkur í hveiju galdurinn
fólst. Við munum geyma þessar
skemmtilegu stundir okkar í minn-
ingunni og halda áfram að velta vöng-
um yfir göldranum hans afa. Hann
elsku afi okkai' hefur nú fengið hvfld-
ina en gamansemi hans og léttleiki
munu áfram lifa í huga okkar.
Kannski englamir hjá guði fái
galdra til að glíma við eins og við,
englamir hans í hinu jarðneska lífi.
Við ætlum að kveðja Þórarin afa með
ljóði eftir Kristin afa með von um að
honum líði vel núna.
í þessum reit er þögnin himindjúp
en þýðum geislum stafar
á foldarsár og fáein kistublóm
sem fylgdu þér til grafar.
Og bráðum lúta blómin reku hans
erbýsttilþessaðmoka.
Og moldin breiðir myrkur yfir þig
og mig sem hjá þér doka.
En sem þú hefur söknuður til fulls
mérsorgarklæðiskorið
þá ljómar inn í lokrekkju til mín
af jjósi í dökkvann borið:
við sáluhliðið syngur lítill fugl
umsólskiniðogvorið.
Sigríður og Margrét Jústa
Pétursdætur.
Mig langar tfl þess að minnast afa
míns í örfáum orðum. Ég var ætíð
stoltur að eiga hann Þóraiin fyrir afa
eða Dodda afa eins og við vorum vön
að kalla kann í fjölskyldunni. Hann
gladdist alltaf yfir velferð okkar
bamabamanna, við áttum að verða
eitthvað þegar við yrðum stór. Sjálfur
átti hann sér draum um að verða flug-
maður. Það vora ófáir hlutimir og
gjafimar sem hann rétti okkur og
brýndi þá gjaman fyrir okkur að
passa þá vel, afi var nefnilega svo
mikill „prinsip“maður. Honum varð
oft um og ó þegar hann kom inn í mín-
ar vistarverur. Hafði ég því gaman af
því að kalla á hann og koma að sjá
þegar ég var nýbúinn að taka allt í
gegn, þá ljómaði Doddi afi og skildi
ekkert í því af hverju ég gæti nú ekki
haldið þessu svona. Eg man oft í
kirkju á aðfangadagskvöld þegar við
afi hittumst við messu og maður var
nýklipptur, pressaður og strokinn, þá
sá maður alltaf útundan sér hvemig
afi horfði á nafna sinn stoltur, svona
vildi hann auðvitað alltaf hafa mann.
Annað dálítið fyndið með afa var sú
„prinsip“regla að jakkaföt skyldu
hengd upp á góð viðarherðatré en
ekki jám, þetta athugaði Doddi afi
reglulega. Eins hafði hann gaman af
að fylgjast með stelpumálunum og
þegar ég keypti mér nýja bflinn þá
var Doddi afi sko tekinn fyrstur í
prafutúr og græjumar þandar í botn.
Afi þekkti þetta allt saman og vissi
um hvað þetta allt snerist.
Það verður svo sannarlega tómlegt
án þín, afi minn, en lífið heldur áfram
og ég er ákveðinn í því að standa mig
svo þú getir verið stoltur af mér, því
ég trúi því að einhverstaðar þama
uppi sért þú og fylgist með mér.
Elsku afi minn, takk fyrir allt sem
þú gerðir fyrir mig í orði og verki. Guð
blessi minningu þína.
Þdrarinn Eggertsson.
Okkar ástkæri afi, Þórarinn Jóns-
son, er faflinn frá og söknuður okkar
systkinanna er mikill. Á svona stundu
er ekki laust við að hugurinn reild til
baka til þeirra góðu stunda sem við
áttum með honum.
Ferðirnar vora ófáar sem hann
kom ásamt ömmu til Húsavíkur. í
okkar minningu var alltaf sól og blíða
þegar þau vora hjá okkur, á slíkum
góðviðrisdögum, þegar legið var úti á
sólpalli, var ekki óalgengt að hann
hyrfi og birtist svo aftur með ís úr vél
handa öllu liðinu sem þar var.
Tilvalið var að plata afa með sér í
Kaupfélagið og varð maður þá yfir-
leitt einhverju dóti ríkari, fékk hann
því fijótlega viðumefnið Doddi dóta-
afi. Þegar aldur færðist yfir tókst for-
eldram okkar að venja okkur af þess-
um ósið, en þá leiddist afa þessar
ferðir ekki meir en svo, að þegar við
komum suður tii Reykjavíkur var það
yfirleitt það fyrsta sem hann gerði,
þegar maður var einn með honum, að
bjóða manni í dótadeild Hagkaups.
Afi vann mjög mikið og var því oft
farið í heimsókn til hans á Borgar-
bílastöðina. Bauð hann þá oftast upp á
Bæjarinns bestu og lét okkur kaupa
eina pylsu handa sér, með tómat og
sinnep undir pylsunni. Ástæðan fyrir
þessu var sú, að ekki mátti fara sósa
út um allt, því hann var mikill snyrti-
pinni.
Afi var af gamla skólanum og var
hann húsbóndi á sínu heimili. Á því
heimili var ekki þetta eilífa vesen um
að allir gerðu allt jafnt, húsmóðirin sá
um heimilishaldið og hann vann úti.
Þetta sá maður vel í jólaboðunum
þegar afi sat hjá okkur og amma sá
um allt umstangið. Þegar árin liðu og
bamabörnunum fjölgaði fóra bömin
hans að hafa orð á því að þetta gengi
ekki að láta ömmu um allt eina, fór
hann þá að hugsa sinn gang og sá
maður greinilega breytingu á honum
á jólunum þar á eftir, því þá sat hann
ekki lengur til borðs með okkur, held-
ur stóð yfir okkur og þegar eitthvað
vantaði á kræsingamar var hann boð-
inn og búinn að kalla á ömmu fram í
eldhús til að hún gæti komið með það
sem vantaði.
Elsku amma, mamma, Soffía,
Sonja og Gísli, hugur okkar er hjá
ykkur og megi Guð vera með ykkur á
þessum erfiðu tímum.
Tryggvi Þór, Katrín og
Guðjón Amar.
Skyndileg veikindi Þórarins komu
okkur samstarfsmönnum hans mjög á
óvart. Þórarinn var einn af stofnend-
um Borgarbflastöðvarinnar fyrir
tæpum 50 áram og starfaði þar til
æviloka.
Þórarinn þótti með afbrigðum góð-
ur ökumaður og var til þess tekið
hvað bflar hans væra áberandi vel
hirtir jafnt að utan sem innan enda
maðurinn sérstakt snyrtimenni.
Þórarinn bar hag stöðvarinnar mjög
fyrir bijósti og ef eitthvað þurfti að
lagfæra innan stöðvarinnar eða utan
var hann afltaf fyrstur til.
Þórarinn var mikiU áhugamaður um
handknattleik og knattspymu og þeg-
ar farið var á vöflinn var hann alltaf
fremstur í flokki hvort sem það var hér
heima eða erlendis og þá naut hann sín
vel með viðeigandi hávaða og látum.
Þegar BBS tók þátt í firmakeppni í
skák var Þórarinn sjálfsagður skák-
stjóri. Þá hafði hann mjög gaman af
því að spila og þegar vel gekk mátti
heyra rokumar langt út fyrir veggi
stöðvarinnar og það vitum við að ef
tekið er í spil hinumegin, þá er Þórar-
inn þegar sestur við borðið og byijað-
ur að sleikja puttann.
Þórarinn var sérstaklega bóngóður
maður og vildi allt fyrir þá gera sem
til hans leituðu.
Þórami var mjög annt um sína
góðu fjölskyldu og naut hann þess
mjög að vera með sínum nánustu og
að vera með í heimsóknum til Guð-
mundar míns svo og ferðum erlendis
með fjölskyldunni sem hann hafði sér-
staka ánægju af og talaði mikið um.
Að lokum þökkum við fyrir áratuga
ánægjulega samleið, kæri félagi.
Aðstandendum hans vottum við
einlæga samúð.
Samstarfsmenn á BBS.
+ Gísli Stefánsson
fæddist á ísafirði
8. september 1922.
Hann lést á Sjúkra-
húsi Reykjavíkur í
Fossvogi 26. janúar
síðastliðinn. Foreldr-
ar hans voru Stefán
Janus Bjömsson, um-
sjónarmaður verka-
mannabústaða í
Reykjavík og inn-
heimtumaður hjá
Reykjavíkurborg, f.
25. janúar 1888, d.
10. ndvember 1949,
og kona hans Ragn-
heiður Brynjólfsddttir, húsfreyja
og saumakona í Reykjavík, f. 21.
apríl 1884, d. 10. ndvember 1959.
Systir hans er Kristjana Stefáns-
ddttir, f. 10. mars 1921, húsmdðir í
Reykjavík og lengi starfsmaður á
Hrafnistu í Reykjavík. Hennar
maður var Páll Június Pálsson, f.
21. mars 1920, látinn. Bömþeirra
eru Júníus, f. 24. ndvember 1942,
Grétar, f. 28. mars 1945, Þdrdís, f.
9. október 1948, og Stefanía, f. 14.
ndvember 1951.
Barnsmdðir Gísla er Margrét
Sæmundsdóttir, f. 26. oktdber
1924. Þau slitu samvistir. Ddttir
þeirra er Ragnheiður Gísladdttir,
f. 14. mars 1951, var gift Hannesi
Einarssyni, f. 11. oktdber 1950, en
þau slitu samvistir. Þeirra synir
eru Einar, lögffræðingur, f. 16.
janúar 1971, og Grétar, lögfræð-
ingur, f. 10. júní 1972.
Gísli kvæntist Sigríði Sigurðar-
ddttir, húsfreyju í Reykjavík, f. á
Vopnafirði 31. október 1923. Þau
kynntust í febrúar 1953 og gengu
Föstudaginn 4. febrúar var borinn
til grafar Gísli Stefánsson, faðir
besta vinar okkar, Sigurðar Gísla.
Fráfall Gísla er okkur mikið harm-
sefni enda reyndist hann okkur ein-
staklega vel í gegnum súrt og sætt.
Við félagarnir voram nær daglegir
gestir á heimili Gísla um margra ára
skeið, ekki síst í kringum efri bekki
grannskóla og menntaskólaárin.
Gestrisni Gísla og Sigríðar var takm-
arkalaus og alltaf fengum við ein-
staklega hlýlegar móttökur í hvert
sinn sem við litum inn. Þótt heim-
sóknir okkar hafi verið orðnar fátíð-
ari hin síðari ár staldraði hugur okk-
ar beggja samt oft við í Mávahlíðinni.
Þegar við vorum smápollar og
komum fyrst í heimsókn fundum við
strax hversu velkomnir við vorum og
það átti aldrei eftir að breytast. Ef
Gísli yngri var ekki heima voram við
samt alltaf velkomnir inn til að bíða
eftir honum og þiggja kaffi og klein-
ur. Við hljótum stundum að hafa ver-
ið orðnir ansi þreytandi enda minnti
heimili þeirra hjóna oft og tíðum á
félagsmiðstöð, slíkur var ágangur
okkar.
Gísli var einstaklega vel lesinn og
gat rætt um flest milli himins og
jarðar, sérstaklega pólitík og sam-
tímasögu. Hann hafði fastmótaðar
skoðanir á pólitík og lífinu almennt
en virti skoðanir okkar ef við voram
á öndverðum meiði, enda sannfærð-
ur um að við myndum snúast til
skoðana hans þegar við kæmumst til
vits og ára. Gísli lagði ekki mikið upp
úr veraldlegum gæðum en vildi öllu
fremur skapa fjölskyldu sinni öruggt
skjól og áhyggjulausa framtíð. Hann
þurfti ekki að elta ólar við allar
tækninýjungar eða annað í þeim dúr
enda vissi hann sem var að hamingj-
unnar er að leita innan okkar sjálfra
en ekki í nýjungagirni eða stöðu-
táknum.
Gísli var duglegur við að fara í
göngutúra um Hlíðarnar og notaði
hvert tækifæri til að skreppa í sund-
laugarnar. Hann bjó fjölskyldu sinni
öruggt heimili þar sem ekkert skorti
enda eram við sannfærðir um að við-
skilnaður hans á búinu til eftirlifandi
afkomenda er allur til fyrirmyndar.
Hann var alltaf mjög stoltur af
einkasyninum Sigurði Gísla og náði
stoltið sjálfsagt hámarki þegar hann
útskrifaðist sem lögfræðingur frá
Háskóla íslands vorið 1988. Mátti þá
í hjónaband 31. des-
ember 1967. Þeirra
sonur er Sigurður
Gísli Gíslason lög-
fræðingur, f. 28.
febrúar 1963, sam-
býliskona hans er
Sólborg Ósk Val-
geirsddttir, skrif-
stofumaður, f. 22.
ndvember 1975, syn-
ir hennar eru Agnar
Freyr og Eyþdr Ingi
Kristjánssynir.
Gísli fluttist til
Reykjavíkur með
foreldrum sínum
þegar hann var eins árs og bjd í
Reykjavík alla tíð siðan. Hann dlst
upp hjá einstæðri mdður sinni, en
foreldrar hans skildu þegar hann
var bam. Hann bjd hjá mdður
sinni uns hún lést, og hdf þá sam-
búð með eftirlifandi konu sinni.
Gísli var í Miðbæjarbarnaskdl-
anum og lauk þar skyldunámi.
Var siðan í skdla Ingimars Jóns-
sonar og lauk þaðan gagnfræða-
prófi. Eftir að hann lauk gagn-
fræðaprdfi vann hann ýmis
verkamannastörf, s.s. í Bretavinn-
unni, hjá Efnagerð Reykjavfkur
og hjá H. Ben. hf. Gísli innritaðist
í Samvinnuskdlann haustið 1950
og lauk tveggja ára námi vorið
eftir. Eftir Samvinnuskdlaprdfið
vann hann hjá Skrifstofum
Reykjavíkurborgar sem skrif-
stofumaður og næturvörður uns
Gjaldheimtan var stofnuð 1962, en
þar vann hann uns hann lét af
störfum um miðjan 9. áratuginn.
Útför Gísla hefúr farið fram í
kyrrþey.
vart á milli sjá hvor þeirra Gísla væri
stoltari.
Með áldrinum hrakaði heilsu Gísla
en hann gat þó yfirleitt verið heima
við þar sem hann undi sér best.
Hann var enn lífsglaður og fylgdist
vel með öllu í samfélaginu. Rétt fyrir
síðustu jól kom þó að því að Gísli
varð það slæmur af veikindum sínum
að hann þurfti að leggjast inn á
sjúkrahús. Hann sýndi hins vegar
mikinn kraft og dugnað og náði sér
upp úr erfiðleikunum en því miður
aðeins um skamma hríð og allt fór í
sama farið aftur. Það læðist að
manni sá grunur að Gísli hafi viljað
hressast aðeins við til að geta kvatt
sína nánustu með virðingu og átt
nokkra góða daga undir það síðasta. v
Við þökkum Gísla samverana og
vonum að hann öðlist frið í nýjum
heimi. Um leið vottum við Diddu og
Gísla yngri okkar dýpstu samúð og
vonum að Guð gefi þeim þann styrk
sem þau þurfa á að halda nú þegar
Gísli er allur.
Grétar og Ágúst.
Skilafrest-
ur minn-
ingar-
greina
EIGI minningargrein að birt-
ast á útfarardegi (eða í sunnu-
dagsblaði ef útför er á mánu-
degi), er skilafrestur sem hér
segir: í sunnudags- og þriðju-
dagsblað þarf grein að berast
fyrir hádegi á föstudag. I mið-
vikudags-, fimmtudags-, föstu-
dags- og laugardagsblað þarf
greinin að berast fyrir hádegi
tveimur virkum dögum fyrir
birtingardag. Berist grein eftir •*
að skilafrestur er útranninn
eða eftir að útför hefur farið
fram, er ekki unnt að lofa
ákveðnum birtingardegi. Þar
sem pláss er takmarkað getur
þurft að fresta birtingu greina,
enda þótt þær berist innan hins
tiltekna skilafrests.
GISLI
STEFÁNSSON