Morgunblaðið - 10.03.2000, Blaðsíða 53

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FÖSTUDAGUR 10. MARS 2000 5%,

+ Guðrún Þórðar-
dóttir var fædd
að Firði í Múlasveit 9.
október 1915. Hún
var þriðja í röðinni af
fimm börnum Þórðar
Jónssonar hrepp-
stjóra og bónda þar
og konu hans Berg-
ljótar Einarsdóttir.
Elstur af systkinun-
um var Óskar bóndi
og hreppstjóri að
Firði, f. 1910, d. 1979.
Kona hans var Krist-
ín Þorsteinsdóttir,
lifir hún mann sinn.
Þá Guðbjörg f. 1912 og lifir hún
ein af systkinunum. Maður hennar
var Höskuldur Jóhannesson, iát-
inn. Ingibjörg, f. 1918, d._ 1978.
Maður hennar var sr. Árelíus
Níelsson, látinn. Ólafía, f. 1927, d.
1994. Maður hennar var Jón Júl-
íus Sigurðsson, látinn. Guðrún
ólst upp á Firði og vann að bú-
skapnum hjá foreldrum sínum.
Upp úr tvítugu hóf hún nám í
Kennaraskólanum og útskrifaðist
þaðan 1937. Hún stundaði
kennslustörf bæði í sinni heima-
sveit og í Dalasýslu til ársins 1943.
Hinn 7. desember það ár gekk hún
að eiga Aðalstein Heigason sem
ættaður var frá Svínanesi í Múla-
sveit. Aðalsteinn var fæddur 12.
janúar 1914 og lést 25 júní 1966.
Hófu þau búskap á Svínanesi vor-
ið 1944 og bjuggu þar til ársins
1959. Þá fluttu þau í Tálknafjörð
og bjuggu þar til ársins 1962. Þá
Elsku amma, í dag þegar við
kveðjum þig langar okkur að skrifa
nokkur kveðjuorð.
Þú varst mikil kjarnorkukona,
vannst mikið og lengi fram eftir
aldri.
Þegar við sem litlar stelpur kom-
um í fostudagsheimsóknirnar með
foreldrum okkar var mikið suðað
um að fá að vera eftir hjá ömmu í
lá leiðin til Reykja-
víkur þar sem þau
keyptu sér íbúð á
Hraunteig 23 og þar
bjó Guðrún uns
heilsan tók að bila.
Frá árinu 1997
dvaidi hún að Drop-
laugarstöðum. Þau
Guðrún og Aðal-
steinn eignuðust
fjórar dætur. Þær
eru: 1) Bergljót, f.
1944, var gift
(skildu) Birni Sigur-
jónssyni. Bergljót á
fjögur börn og fjög-
ur barnabörn. 2) Steinunn, f. 1947,
gift Skúla Magnússyni og eiga þau
fjögur börn og tvö barnabörn. 3)
Ingibjörg, f. 1947, gift Ingólfí Sig-
urlaugssyni, f. 1942, d 1986. Ingi-
björg á tvö börn og tvö barna-
börn. 4) Hulda, f. 1950, gift Ólafi
Magnússyni og eiga þau tvo syni.
Eftir að Guðrún kom til Reykja-
víkur hóf hún störf við afgreiðslu
hjá Mjólkursamsölunni. Eftir að
rekstri þeirra var hætt hóf hún
störf við umönnun geðsjúkra og
vann við það til rúmlega sjötugs
en eftir það var hún í hlutastarfí
hjá borginni við umönnun aldr-
aðra í heimahúsum og vann hún
við það til 78 ára aldurs. En þá tók
heilsu hennar að hraka.
Útför Guðrúnar fer fram frá
Langholtskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30. Jarðsett
verður í Foss vogskirkj ugarði.
bænum og Gunnu frænku, sem þá
bjó hjá ömmu sinni. Oft fengum við
okkar fram og þá var líflegt á
Hraunteignum, erfitt var fyrir litlar
dömur að fara í háttinn á kvöldin
þegar mamma og pabbi voru farin,
þá söngst þú fyrir okkur uppáhalds
vísurnar okkar um hann Gutta.
Þú komst alltaf í tvær fastar
heimsóknir til okkar suður með sjó
á ári. Þetta þótti okkur spennandi
og við biðum með tilhlökkun eftir að
þú kæmir.
Ýmist sótti pabbi þig eða þá að þú
komst með rútunni, í þessum heim-
sóknum gistir þú yfirleitt i tvær til
þrjár nætur. Þú varst varla komin
inn úr dyrunum þegar svuntan var
rifin upp, viskustykki sett um ný-
lagt hárið og kleinubaksturinn
byrjaði. Við systkinin vorum sem
aðstoðarbakarar og upplifðum við
það aldrei að við værum að tefja
þig, frekar að við tækjum fullan
þátt í bakstrinum og flýttum frekar
fyrir, þótt við stæðum þrjú uppi á
stólum kringum þig. Þegar þú
kvaddir okkur var kistan orðin full
af heimsins bestu kleinum.
Um jólin varstu alltaf sótt á jóla-
dag, það var rifist um að fá að fara
með pabba í bæinn að sækja þig.
Þegar við systkinin vorum kominn
á þann aldur að geta spilað við þig
og ömmu Ninnu vist, var spilað
langt fram á nótt öll jólin.
Okkur fannst jólin ekki almenni-
lega komin fyrr en spilin og kon-
fektkassinn voru komin uppá borð.
Við þökkum þér fyrir stundirnar
sem við áttum saman, hvfl í friði,
elsku amma.
Sveindís og Rúna.
Við andlát ömmu minnar Guð-
rúnar Þórðardóttur langar mig að
minnast hennar í nokkrum orðum.
Amma fæddist 9. október 1915 að
Firði í Múlasveit, þriðja í röðinni af
fimm systkinum. Eins og títt var í
þá daga ólust þau upp við mikið
vinnuálag. En ekki man ég eftir að
hún hafi nokkurn tímann kvartað
undan því, heldur minnst frekar
þeirrar gleði sem einkenndi heimil-
ið á Firði.
Árið 1943 giftist hún Aðalsteini
Helgasyni. Bjuggu þau og dætur
þeirra á myndarlegu búi á Svína-
nesi á Barðastönd, en þegar byggð-
in fór að leggjast í eyði töldu þau
rétt að flytja úr sveitinni. Dvöldu
þau um stutta hríð í Tálknafirði en
árið 1962 fluttust þau til Reykjavík-
ur. Þetta voru þó ekki fyrstu kynni
hennar af borginni,því hún hafði
stundað nám við Kennaraskólann á
árunum 1935-37. Sú menntun hafði
komið sér vel í sveitinni þar sem
hún starfaði sem kennari. Aðal-
steinn afi lést árið 1966. Á þeim
tíma vann amma hjá Mjólkursam-
sölunni en síðar við umönnun geð-
sjúkra.
Þegar ég leit dagsins ljós árið
1970 bjó Ingibjörg móðir mín hjá
ömmu á Hraunteignum í Reykjavík
og bjuggum við þar næstu árin. Það
voru mikil forréttindi að alast upp á
heimili þar sem þrjár kynslóðir
kvenna bjuggu saman. Mikið var
þar brallað á þessum árum og hefur
eflaust ýmsum þótt erfitt að skynja,
hver var að ala hvern upp á því góða
heimili.
Á laugardögum var eldhúsinu
breytt í hárgreiðslustofu þar sem
Lilja heitin var mætt og greiddi
mamma þeim hratt og örugglega.
Þá var mikið hlegið og þjóðmálin
rædd. Kleinubakstur og pönnu-
kökugerð voru reglulegir liðir í til-
verunni. Gjarnan var tekið í spil og
hafði amma gaman af og þess vegna
reglulega haldin bridskvöld sem
vinkonurnar skiptust á um að hafa.
Áhugamál ömmu voru íleiri.
Hún lærði snemma að leika á
orgel enda tónelsk vel. Ófáar voru
stundirnar sem amma sat við og
prjónaði lopapeysur eða saumaði
út. Það dylst engum sem handverk
hennar sjá að þar var að verki hæfi-
leikarík og listhneigð kona. Ferða-
lög voru ömmu oft ofarlega í huga.
Ein eftirminnilegasta ferðin okkar
var þegar dætur hennar og fjöl-
skyldur fóru í leiðangur út á Svína-
nes, fyrir rúmum fimm árum, að
heimsækja æskustöðvarnar. Þar
naut hún þess að rifja upp liðna tíð
og við sem yngri vorum drukkum í
okkur fróðleik hennar og umhverfið
fékk á sig nýja mynd.
Amma gat verið dul en vissi oft
meira en hún lét uppi. Hún var kær-
leiksrík, en flaggaði ekki tilfinning-
um sínum. Styrkur hennar kom þó
berlega í ljós við fráfall Ingólfs
stjúpa míns, þegar hún stóð eins og
klettur við bakið á okkur mömmu
og Sigurlaugi. Henni var umhugað
um að hennar fólki vegnaði vel. Til
að mynda var hún óþreytandi við að
telja í mig kjark í lífsbaráttunni.
Mínir sigrar urðu hennar enda
hafði hún alltaf tíma til að hlusta og
leiðbeina. Þetta hefur reynst mér
ómetanlegt veganesti og mun ég
seint geta þakkað fyrir það.
Á undanförnum árum fór heilsu.
ömmu ört hrakandi og bjó hún síð-*
ustu æviárin á Droplaugarstöðum
þar sem hún naut góðrar aðhlynn-
ingar starfsfólks, sem vert er að
þakka fyrir.
Elsku amma mín, við leiðarlok vil
ég þakka fyrir þá umhyggju og
hlýju sem þú hefur ætíð sýnt mér
og fjölskyldu minni. Guð blessi
minningu þína.
Guðrún Aldís Jóhannsdóttir.
Elsku amma okkar er farin á
betri stað, við munum sakna hennar
sárt. Minningar streyma um hugá
okkar, frábær amma, bæði góð og
hjálpsöm í alla staði. Við munum
þær stundir þegar hún þurfti að
taka tvo strætisvagna til að komast
heim til okkar, því oft kom hún í há-
deginu og eldaði grjónagraut og
bakaði kleinur handa okkur bræðr-
um og hjálpaði okkur líka með
heimanámið.
Það var líka gaman að koma til
hennar og fá brauð með banönum
og kakó, einnig örlitla hjálp í
dönsku.
Við fengum ekki tækifæri til að
kynnast afa okkar en við vonum að
þau séu saman á ný.
Kallið er komið, ^
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Farþúifriði, *
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Magnús og Aðalsteinn.
GUÐRÚN
ÞÓRÐARDÓTTIR
GISLI
BRYNJÓLFSSON
+ Gísli Brynjólfsson fæddist að
Hrafnabjörgum á Hvalfjarðar-
strönd 5. ágúst 1906. Hann lést á
Sjúkrahúsi Akraness 3. mars síð-
astliðinn. Gísli var elstur fimm
sona lijónanna Brynjólfs Einars-
sonar, f. 1.10. 1871, d. 17.7. 1959,
og Ástríðar Þorláksdóttur, f. 10.7.
1872, d. 30.3. 1956. Bræður Gísla
eru allir látnir en þeir voru Þor-
valdur, f. 24.8. 1907, d. 1.7. 1999,
kirlgusmiður á Hrafnabjörgum,
Einar, f. 23.6. 1909, d. 8.7. 1940,
sem bjó á Hrafnabjörgum, Eyjólf-
ur, f. 28.5.1911, d. 1972, smiður og
verkamaður á Hrafnabjörgum, og
Guðmundur, f. 18.12.1915, d. 23.5.
1998, bóndi á Hrafnabjörgum.
Gísli kvæntist 30. október 1937
Sigríði Jónsdóttur, f. 24. ágúst
1916, d. 8. apríl 1986, dóttur hjón-
anna Jóns Péturssonar og Stein-
unnar Bjarnadóttur á Geitabergi.
Ef ég mættí yrkja, yrkja vildi eg jörð.
Sveit er sáðmanns kirkja, sáning bænagjörð.
(Bjami Ásgeirsson.)
Þessi orð teljum við lýsa vel h'fssýn
og ævistarfi afa okkar, Gísla Bryn-
jólfssonar, sem við kveðjum í dag
hinsta sinni. Afi hefur lokið tæpra 94
ára jarðvist sinni, skömmu eftir að
nýtt árþúsund gekk í garð.
Viðburðaríkri ævi eins og nærri
má geta. Dugmikill og áræðinn
drengur var hann hjálparhella for-
eldra sinna og hóf síðan að yrkja
jörðina á eigin spýtur. Upplifði
kreppu og hernám og gífurlegar
framfarir síðustu áratuga, sem fyrir
honum hafa líklega verið sýnilegast-
Böm Gísla og Sigríðar era: 1) Ein-
ar Bragi, f. 6. október 1938, kvænt-
ur Birnu Björnsdóttur. Þau búa í
Reykjavík og eiga þrjú böm. 2)
Brynhildur, f. 28. október 1941,
gift Ólafi B. Óskarssyni. Þau búa í
Víðidalstungu og eiga tvær dætur.
Fyrir átti Brynhildur eina dóttur
og eiga þau eitt barnabara. 3) Ein-
ar, f. 7. nóvember 1944, kvæntur
Auði S. Óskaarsdóttur. Þau búa á
Akranesi og eiga fimm börn. Fyrir
átti Auður eina dóttur og barna-
börn þeirra eru tólf. 4) Steinunn
Sigríður, f. 3. apríl 1950, gift Jóni
Magnússyni. Þau búa í Reykjavík
og eiga þrjú böra. Jón á einnig
eina dóttur. 5) Þorbjöra, f. 15. jan-
úar 1955, kvæntur Helgu Jónsdótt-
ur. Þau búa á Hvammstanga og
eiga tvo syni. Helga á einnig tvær
dætur. 6) Jón, f. 16. janúar 1955,
kvæntur Kristínu Gunnarsdóttur.
ar er hann fór í fyrsta og eina sinni
með flugvél, alla leið til Bandaríkj-
anna, fast kominn að áttræðu. Og
mitt í lífsbaráttunni var alltaf tími til
að sinna ýmsum hugðarefnum sem
auðguðu andann og samfélagið allt.
Við systumar áttum því láni að
fagna að alast upp í miklu samneyti
við ömmu og afa enda stutt milli bæj-
arhúsa heima á Lundi. Það leið ekki
sá dagur að við legðum ekki leið okk-
ar til þeirra og fengum við ómæld
tækifæri til að taka þátt í daglegum
störfum. Þegar afi kom út eftir mat-
inn vorum við þar fyrir og fylgdum
honum gjaman við gegningar, við-
gerðir eða mjaltir. Einna minnis-
stæðast er hið mikla ábyrgðarstarf
að fá að rétta með honum nagla þeg-
Þau búa á Lundi og eiga fjögur
börn.
Gísli ólst upp hjá foreldrum sín-
um á Hrafnabjörgum. Hann fékkst
við almenn sveitastörf og fór á
nokkrar vertíðir. Vorið 1929 lauk
hann prófi frá Bændaskólanum á
Hvanneyri og hóf árið 1936 bú-
skap á Miðsandi á Hvalfjarðar-
strönd. Árið 1942 fluttust þau Gísli
og Sigríður að Eystra-Súlunesi í
Melasveit og bjuggu þar einn vet-
ur. Þaðan fóru þau að Hrafna-
björgum og síðan aftur að Mið-
sandi. Á Miðsandi var Gísli við
búskap og verkamannastörf hjá
hernum þar til þau hjón keyptu
Lund í Lundareykjadal 1952. Auk
búskapar þar var Gísli oddviti
hreppsins í 12 ár og lengi organisti
kirkjunnar. Árið 1984 fluttust Gísli
og Sigríður á Akranes og eftir að
Sigríður lést var hann til heimilis
hjá Einari og Auði til ársins 1990,
er hann fluttist á Dvalarheimilið
Höfða og átti þar heima síðan.
Gísli verður jarðsunginn frá
Saurbæjarkirkju á Ilvalfjarðar-
strönd í dag og hefst athöfnin
klukkan 14.
ar nýja fjósið var reist. Á kveðju-
stund er margt sem maður ekki skil-
ur, þrátt fyrir að hafa ungur lært um
gang lífsins gegnum sveitastörfin.
Leikir barnsins em heimfærðir á
raunveruleikann og allt til þess að
læra af reynslunni. Það var alltaf
jafn spennandi þegar afi sagði okkur
að von væri á lambi eða kálfi, en
sömuleiðis álitum við það skyldu
okkar að gefa hvolpum nafn og jarð-
syngja látin smádýr. Þá var brúin yf-
ir bæjarlækinn notyð sem altari um
stund, amma tók fram brúntertu og
kleinur og ekki var hægt að hefja
erfidrykkjuna fyrr en afi og aðrir
heimilisfastir vora komnir að borð-
inu. Þær era líka eftirminnilegar
kvöldstundirnar þegar hlustað var á
sögu með afa og amma aðstoðaði
okkur við að sauma út. Síðan tók afi
vel undir sönginn í útvarpinu. Oft
fengum við líka að fara með ömmu og
afa norður í Víðidalstungu og á leið-
inni vora þau óþreytandi að greina
frá bæjarnöfnum og öðra sem fyrir
augu bar. Jólunum eyddum við alltaf
með ömmu og afa, ýmist á okkar
heimili eða þeirra. Eftir að ömmu
naut ekki lengur við var afi til heimil-
is hjá foreldram okkar nokkur ár. Á
þessum aldri forvitninnar var kær-
komið að leita til afa eftir fróðleik
ýmiskonar, enda var hann vel að sér
á hinum fjölbreyttustu þekkingar-
sviðum og fylgdist alla tíð afar vel
með þjóðmálum. Þessum tengslum
var viðhaldið eftir að hann fluttist á
Höfða. Þá var gjarnan labbað þangað
að afloknum skóladegi, til að spyrja
og spjalla. Afi spurði okkur þá gjarn-
an á móti um ýmislegt sem hann taldi
ofar sínum skilningi og varð honum
til dæmis tíðrætt um hvort tölvur
væra ekki óttaleg galdratól. Vafalítið
fannst honum þetta mjög áhugavert,
enda lagði hann það á sig um níræð-
isaldur að læra á geislaspilara. Bæði
var hann rajög nýjungasinnaður og
unnandi tónlistar, og ekki spillti að
þetta var líklega eina tækið sinnar
tegundar á dvalarheimilinu. Þegar í
framhaldsskóla var komið var það
okkur hvatning að afi fylgdist ævin-
lega með framvindu námsins af stolti
og hafði metnað fyrir okkar hönd.
Okkur varð oft hugsað til þess að það
starfssvið sem við völdum okkur
hefði sómt honum vel. En kennarar
þeir sem skipa skóla lífsins era ekki
síður mikilvægir. Dyggðir og hugð-
arefni þau sem afi mat að mestum
verðleikum urðu manni ósjálfrátt
markmið í lífinu. Næsta kynslóð á
eftir okkur vex nú úr grasi og góðu
heilli fengu bömin okkar tækifæri til
að kynnast langafa sínum.
Afi var Ijúfur maður, fremur hæg-
látur og fyrir honum bar maður virð-
ingu.
Kímnigáfan var rík og stutt í bros-
ið. Hann var ákveðinn maður en allt-
af tilbúin að hlusta á skoðanir okkar
ungra og óreyndra. Því er söknuður-
inn ómældur eftir afa sem hefur fylgt
okkur gegnum lífið fram að þessu.
En nú þegar leiðir skilur er efst í
huga innilegt þakklæti fyrir allt sem
hann var okkur. Ljúfar minningíf*1
era fleiri en hægt væri að setja á blað
og hugsunin um að nú muni amma
taka á móti afa með sínu ógleyman-
lega brosi yljar okkur um hjartaræt-
ur. Kærleikurinn við þeirra endur-
fundi mun engu minni en þegar afi
orti þessar línur til hennar fyrir rúm-
um 60 áram:
Ég vitja þín, kæra, er veturinn dvín,
því von mín þjá blómunum grær.
Mig dreymir svo oft upp í dalinn til þín
þegar daganna annríki er Qær.
Elsku afi, hafðu þökk fyrir allt.
Minningin um þig mun lifa með okk-
ur um ókomna tíð.
Ástríður og Kristín
Einarsdætur.
Formáli
minningar-
greina
ÆSKILEGT er að minningar-
greinum fylgi á sérblaði upp-
lýsingar um hvar og hvenær sá,
sem fjallað er um, er fæddur,
hvar og hvenær dáinn, um for-
eldra hans, systkini, maka og
börn, skólagöngu og störf og
loks hvaðan útför hans fer
fram. Ætlast er til að þessar
upplýsingar komi aðeins fram í
formálanum, sem er feitletrað-
ur, en ekki í greinunum sjálf-
um. j ^ j