Morgunblaðið - 07.06.2000, Page 50

.50 MIÐVIKUDAGUR 7. JÚNÍ 2000
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
tSigurður Sig-
urðsson fæddist í
Reykjavi'k 7. júlí
1921.Hann lést á
líknardeild Land-
spítalans 28.maí síð-
astliðinn. Foreldrar
hans voru Sigurður
Árnason, f. 29. nóv-
ember 1877, d.
18.apríl 1952, vél-
stjóri í Reykjavík, og
Þuríður Pétursdótt-
ir, f. 22.júní 1886, d.
15-desember 1949,
húsmóðir. Systkini
Sigurðar voru 14.
Þau eru: Ingveldur, f. 1905, látin;
Ingibjörg, f. 1907, látin; Helga, f.
1909, látin; Bryndís, f.1911, látin;
Elísabet, f. 1912, látin; Árni, f.
1915; Þuríður, f. 1917, látin; Emel-
ía, f. 1917, látin; Pétur, f. 1918, lát-
inn; Erlendur, f 1919; Haraldur
Örn, f 1924; Valur, f. 1925; María,
f. 1928, og Bergljót, f. 1931. Systk-
inahópurinn ólst upp á
Bergi v/ Suðurlands-
braut.
Sigurður kvæntist
7. september 1946
Gunnhildi S. Guðmun-
dsdóttur f. lö.mars
1924, húsmóðir í
Reykjavík. Börn
þeirra eru: 1) Guð-
mundur, f. 20. septem-
ber 1946, viðskipta-
fræðingur, maki
Valgerður Marinós-
dóttir hagfræðingur.
Dóttir þeirra er Guð-
björg Erla, f.lO.mars
1992. Sonur Guðmundar og fyrri
konu hans Elísabetar Halldórs-
dóttur er Ragnar, f. 23.júní 1966
2) María, f. 3. febrúar 1949, mat-
arfræðingur, maki Einar Loftsson
húsasmíðameistari. Börn þeirra
eru: a) Loftur Þór, f. 2. nóvember
1976. b) Áslaug, f. 29.október 1981
3) Áslaug, f. 10 . janúar 1951,
hjúkrunarfræðingur, maki Sveinn
S. Hannesson viðskiptafræðingur.
Dætur þeirra eru: a) Gunnhildur,
f. 28. janúar 1976. b) Elín, f. 4.
september 1978. c) Kolbrún, f.
16.mars 1985. d) Margrét, f. 9.des-
ember 1990. 4) Hrefna, f. 28.júní
1952, leikskólakennari, maki
Haukur Valdimarsson læknir.
Sonur þeirra er Fjalar, f. 21. sept-
ember 1979 5) Sigurður, f. 22.
febrúar 1954, iðjuþjálfí, býr í Dan-
mörku. 6) Ingibjörg, f. 27. mars
1963, leikskólakennari, maki
Bjarni S. Einarsson tæknifræðing-
ur. Synir þeirra eru: a) Einar
Siggi, f. 24.október 1994. b) Birkir
Ingi, f. 7.febrúar 1997. Dóttir Ingi-
bjargar er Ester Hermannsdóttir,
f. 3.apríl 1991. Sigurður og Gunn-
hildur eiga eitt bamabarnabarn.
Sigurður varð búfræðingur frá
Bændaskólanum á Hvanneyri árið
1940. Hann útskrifaðist sem húsa-
smiður frá Iðnskólanum í Reykja-
vík 1949 og starfaði lengst af sem
húsasmíðameistari í Reykjavík eða
þar til hann lét af störfum vegna
aldurs 1991.
Útför Sigurðar fer fram frá
Fossvogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
SIGURÐUR
* SIGURÐSSON
Mig langar í örfáum orðum að
minnast tengdaföður míns Sigurðar
Sigurðssonar sem jarðsettur er í
»dag. Okkar leiðir lágu fyrst saman
fyrir rúmum þrjátíu árum þegar ég
fór að venja komur mínar að finna
Aslaugu dóttur hans. Ekkert veit ég
enn um það hvort honum líkuðu
þessar heimsóknir betur eða verr.
Um það, eins og svo margt annað,
hafði hann fá orð. Aftur á móti kom
enginn að tómum kofanum hjá hon-
um í umræðu um þjóðmál eða bók-
menntir. Má það raunar eftir á að
hyggja furðu gegna hversu fróður og
vel lesinn Sigurður var, því lengst af
var vinnudagurinn óhemju langur og
TlVí fáar stundir til bóklesturs, að
minnsta kosti á sumrin. Þar kom
hvort tveggja til að Sigurður var í
senn vandvirkur og hreinasta ham-
hleypa til verka enda eftirsóttur til
vinnu að sama skapi.
Mér og minni fjölskyldu var Sig-
urður ómetanleg hjálparhella þegar
kom að því að koma þaki yfir fjöl-
skylduna. Það var hreinasta unun að
vinna með manninum og furðulegt
hvað hann gat drifið verkin áfram.
Það var hreint eins og hann væri í
huganum búinn að vinna verkið áður
en hann mætti á staðinn og nánast
eins og hvert handtak væri fyrirfram
þaulhugsað og hnitmiðað.
Á því er enginn vafi að Sigurður
>A ,nti á réttri hillu í lífinu þegar hann
fór að læra smíðar að loknu búfræði-
námi. Reyndar er ég viss um að hann
hefði orðið jafnmikill afbragðs bóndi
og smiður. Áhugi á ræktun og þá
sérstaklega skógrækt fylgdi honum
alla ævi. Mér er nær að halda að
vinnugleði Sigurðar hafi verið ein-
stök. Það lá alltaf vel á honum við
vinnuna og hraustur var hann með
afbrigðum, hertur af útivinnu árið
um kring um áratuga skeið. Ætla
mætti að það séu forréttindi að skilja
eftir sig svo margar og vel gerðar
byggingar sem minnismerki löngu
eftir að smiðurinn er genginn til
feðra sinna. Slíkt var fjarri Sigurði.
Hann lagði sig allan fram um að skila
góðu verki en aldrei heyrði ég hann
tala um þessi verk sín, hvað þá að
hann miklaðist af þeim eins og mörg-
um hættir til á efri árum.
Sigurður var það sem kalla mætti
fáskiptinn mann en þó glaður og kát-
ur í góðra vina hópi. Hann átti stóran
hóp ættingja, samstarfs- og við-
skiptamanna en fáa nána vini. I raun
er mér nær að halda að eiginkona
hans Gunnhildur Guðmundsdóttir
hafi verið hans eini trúnaðarvinur sl.
54 ár. Þar bar aldrei skugga á svo
vitað sé. Þeim mun meiri er hennar
missir en það er þó huggun harmi
gegn að það eru viss forréttindi að
hafa átt góðan og traustan eigin-
mann öll þessi ár.
Sigurður var alla tíð sannfærður
liðsmaður jafnréttis og félags-
hyggju. Þessum skoðunum var hann
ekkert að flíka frekar en öðrum.
Hann kynnti hins vegar börnum sín-
um og öðrum samferðamönnum
þessa lífsskoðun sína í verki en eins
og allir vita þá er verkleg kennsla
ævinlega áhrifaríkari en langar ræð-
ur. Sigurður hafði engan áhuga á að
byggja upp atvinnurekstur eða efn-
ast umfram það sem hann þurfti til
að framfleyta sér og sínum. Hann
hafði hreinlega engan áhuga á ver-
aldlegum hlutum eins og bílum eða
sófasettum.
Þegar barnauppeldi lauk og held-
ur fór að hægjast um varð það hon-
um og Gunnhildi sérstök nautn að
ferðast saman bæði innan lands og
utan. Ég er viss um að þessar ferðir
voru einhverjar bestu stundir sem
þau áttu saman í sínu langa og far-
sæla hjónabandi. Þessi ferðalög voru
líka helsti munaðurinn sem þau
veittu sér. Þá varð sumarbústaður-
inn í Borgarfirðinum sem þau hjónin
byggðu og áttu með bömum sínum,
sérstakur sælureitur í þeirra huga.
Við kveðjum í dag góðan dreng
sem lifði í sátt við sjálfan sig og sína
samferðamenn. Þar með reisti hann
sér í hugum okkar minnisvarða, sem
er þegar allt kemur til alls, síst lakari
eða brotgjamari en vel smíðað hús.
Sveinn Hannesson.
Elsku afi, við hugsum til allra
þeirra stunda sem við áttum með
þér. Það er erfitt að kveðja einhvem
sem okkur þykir svo vænt um og hef-
ur alltaf verið til staðar fyrir okkur
frá því að við munum fyrst eftir okk-
ur.
Fyrstu minningar okkar eru frá
Ljósalandi, þar sem þið amma
bjugguð. Þar vomm við oft í pössun
og lékum okkur í garðinum sem þú
varst búinn að leggja mikla vinnu í
að gera fínan. Þú varst svo hraustur
og fullur af dugnaði og krafti. Á
sumrin varstu varla kominn heim úr
vinnunni fyrr en þú varst kominn út í
garð til þess að snyrta trén. Þér leið
alltaf best þegar þú hafðir eitthvað
fyrir stafni og varst alltaf tilbúin að
hjálpa okkur. Við fómm oft upp í
sumarbústað með þér og ömmu og
þú hjálpaðir okkur að smíða ýmsa
hluti. Það var alltaf svo stutt í góða
skapið hjá þér og það var gaman að
heyra þig segja sögur. Þú sagðir svo
skemmtilega frá og sögurnar hljóm-
uðu svo lifandi. Otal vísur og ljóð
kunnir þú og hafðir gaman af að
syngja og alltaf varstu að raula eitt-
hvað við vinnuna.
Eitt af því sem okkur er minnis-
stætt em litlu gjafirnar frá jólasvein-
unum með skrýtnu nöfnin, t. d.
Naglaskelfir og Plankastrekkir.
Þetta vom jólagjafir sem þú keyptir
sérstaklega handa okkur barnabörn-
unum svona til að skemmta okkur og
við biðum alltaf spennt eftir að fá. Þú
áttir svo auðvelt með að fá okkur til
að brosa og komast í gott skap
kannski helst af því það var svo stutt
í það hjá þér sjálfum. Við munum eft-
ir heimsóknum til þín og ömmu, þá
sátum við og spjölluðum og fengum
okkur afabrauð, eins og við vomm
vön að kalla normalbrauðið sem þér
þótti svo gott. Það var svo gott að
tala við þig því þú skildir okkur og
varst alltaf tilbúinn til að hlusta,
hvað sem okkur lá á hjarta. Sjálfsagt
var það ekki alltaf mjög merkilegt en
það var sama. Alltaf nenntir þú að
hlusta.
Þessi kveðjustund er mjög erfið
fyrir okkur en þó ömgglega enn erf-
iðari fyrir ömmu Hildu eftir öll árin
sem þið áttuð saman. Við viljum
þakka þér fyrir allar góðu stundirn-
ar sem við áttum með þér. Þessar
stundir munum við ævinlega varð-
veita í hjörtum okkar.
Gunnhildur og Elín.
Elsku afi, þú kvaddir okkur á
mildum og fallegum sunnudegi. Það
hvíldi mikil ró yfir þér er þú fórst,
eftir erfið veikindi sem þú svo hetju-
lega barðist við. Með ömmu þér við
hlið sem studdi við bakið á þér allan
tímann. Það verður erfiðast að sjá
ömmu Hildu án Sigga afa sér við
hlið, svo samrýmd vom þið. Það hlýt-
EMANÚEL
GUÐMUNDSSON
+ Emanúel Guðmundsson, sjó-
maður og vélstjóri, fæddist á
Búðum í Staðarsveit, Snæfells-
nesi, 16. júlí 1911. Hann lést á
Landspítalanum 20. maí síðastlið-
inn og fór útför hans fram frá Ól-
afsvíkurkirkju 27. maí.
Kveðja frá félögum í hesteig-
endafélaginu Hringi
Laugardaginn 20. maí sl. lést á
sjúkrahúsi í Reykjavík Emanúel
Guðmundsson frá Ólafsvík. Emanúel
var fæddur 16. júlí 1911, og var því
tæplega 89 ára gamall er hann lést.
Við fráfall hans er horfinn af sjónar-
sviðinu merkur og traustur sam-
ferðamaður sem var einn af elstu
íbúum Ólafsvíkur og setti svip á sam-
félagið. Hestamenn minnast horfins
v^yinar og frumkvöðuls hestamenn-
skunnar og ylja sér við
gamlar minningar. Ljóð Einars
Benediktssonar, Fákar, lýsir í
hnotskum upplifun hestamanna eins
og Emanúels í fortíð og nútíð.
í morgun pmann er lagt af stað.
Allt logar af dýrð, svo vítt sem séð.
Sléttanhúnopnastsemóskrifaðblað,
þar akur ei blettar, þar skyggir ei tréð.
- Menn og hestar á hásumardegi
í hóp á þráðbeinum, skínandi vegi,
með nesti við bogann og bikar með.
Betra á dauðlegi heimurinn eigi.
Slíkar stundir átti Emanúel Guð-
mundsson margar.
Emmi, eins og hann var kallaður,
umgekkst hesta frá blautu barns-
beini og hélt sjálfur hesta frá unga
aldri. Snemma lagði hann metnað
sinn í að eiga duglega og kraftmika
ferðahesta sem hann reið um fjöll og
fjailvegi á Snæfellsnesi, sjálfur var
hann einnig traustur, til marks um
það var honum falið að vera fylgdar-
maður læknis og flutti yfirsetukonur
á milli staða. Þau trúnaðarverk voru
ekki falin í umsjá annarra en traust-
ustu manna. Eflaust hefur hann lært
umhirðu og meðferð hrossa af
reynslunni og af þeim er hann um-
gekkst, af reynslu sinni miðlaði hann
síðar byrjendum og þeim sem honum
fannst á hjálp þurfa að halda. Það
var umtalað hversu vel hann fóðraði
og hirti hross sín, og að mörgu leyti
var hann á undan sinni samtíð með
skepnuhaldið. Eftir því var tekið
þegar mestar annir voru á vertíðum í
Ólafsvík hér áður fyrr og vinnudag-
urinn var frá klukkan átta að morgni
til tvö-þrjú á nóttunni, þá gekk
Emmi tvisvar á dag hálftíma göngu
til að gefa hestum sínum, enda taldi
hann að þeir fóðruðust betur með
tveimur gjöfum en einni og því sjálf-
sagt að gefa tvisvar. Hann eignaðist
býsna góða hesta í gegnum árin,
meðal þeirra fyrstu var Hringur,
segir sagan að þann hest hafi hann
jámað daginn fyrir Þorláksmessu og
síðan riðið honum einhesta frá Ólafs-
vík að Staðastað og til baka aftur
samdægurs, það gætu hafa verið um
80 km. Sú ferð mun hafa verið farin
til að liðsinna einhverjum sem á
þurfti að halda.
Eftir þessum hesti hafa félagar í
hesteigendafélaginu í Ólafsvík nefnt
félag sitt, Hring.
Aðra má nefna, svo sem Rósu,
Dögg, Hárek, Þokka og Flugu, sem
var úrvals keppnishestur, og svo
gæðinginn Hildu, sem varð m.a.
efsta kynbótahrossið á Evrópu-
meistaramóti 1985.
Emmi hafði yndi af að ferðast á
hestum, eftir að þau Ásta Kristjáns-
dóttir hófu búskap fóru þau ríðandi
til frændfólks hennar í Skógamesi
og var þá sprett úr spori á Löngu-
fjömm. Margar ferðirnar fór hann í
broddi fylkingar að Kaldármelum og
í Faxaborg, þá var oft sungið við
raust og pela veifað og fyrir kom að
hestakaup vom gerð.
Emmi var einn af reyndustu og
þrautseigustu hestamönnum í Ólafs-
vík. Á þeim tíma sem flestir seldu
hesta sína, hættu hestamennsku og
keyptu bíla var hann einn af þeim
sérvitringum sem héldu sínu striki,
hann vildi vera í takt við dýrin og
náttúmna. Fyrir þessa þrautseigju
getum við hestafólk í dag verið þakk-
lát, það hélt ungu fólki við efnið og
gerði öllum auðveldara að hefja
hestamennsku bæði hvað varðar
húsakost og leiðbeiningu við fóðmn
og hirðingu.
Árið 1991 þegar Emanúel varð átt-
ræður var hann gerður að heiðursfé-
laga hesteigendafélagsins Hrings.
Þá var hestamennsku hans ekki enn
lokið því hann var með trippi sem
hann strauk og kembdi en er nú í
eigu Gunnars dóttursonar hans.
En nú hefur Emanúel lagt á sinn
gæðing til hinstu farar.
Og því segjum við:
Ef inni er þröngt tak hnakk þinn og hest
og hleyptu á burt undir loftsins þök
hýstu aidrei þinn harm. Það er best
Að heiman, út, ef þú berst í vök.
Það fmnst ekki mein, sem ei breytist og
bætist,
ei böl sem ei þaggast, ei lund sem ei
kætist
við fjörgammsins stoltu og sterku tök.
Lát hann stökkva svo draumur þíns hjarta
rætist.
Um leið og við félagamir í hesteig-
endafélaginu óskum honum góðrar
ferðar viljum við senda aðstandend-
um hans okkar dýpstu samúðar-
kveðjur.
Samferðafélk í Hesteigendafé-
laginu Hringi.
ur að þurfa mikla ást og virðingu til
að vera gift í rúm 53 ár, enda var það
augljóst að allt það var til staðar. Afi,
það er svo erfitt að þurfa að kveðja
þig, þú varst svo miklu meira en bara
afi okkar. Við afabörnin þín erum öll
sammála því að þú varst góður vinur
okkar Mka. Þú gafst þér alltaf tíma til
að setjast niður með okkur og spjalla
um allt milli himins og jarðar. Þú
hlustaðir af athygli, sama hversu
leiðinleg vandamálin voru. Ekki var
minni athyglin frá okkur er þú sagðir
okkur sögur af uppvaxtarárum þín-
um, eða eins og við kölluðum það,
„fornöld." Við gleymum því heldur
aldrei hversu hátt þú skrifaðir okk-
ur, aldrei var yngsta kynslóðin skilin
út undan. Eins og þegar þú varðst
sjötugur og hélst sér barnaveislu
íyrir okkur, þar sem allir fengu hatta
og blöðrur og boðið var upp á „rop-
vatn“ og dýrindis súkkulaðiköku. Og
auðvitað var okkur líka boðið í veisl-
una um kvöldið. Einnig eigum við
seint eftir að gleyma jólapökkunum
sem við fengum er stflaðir voru frá
„Naglaskeifi" eða „Plankastrekki,"
en þú viðurkenndir þó aldrei að hafa
komið nálægt því. Þetta er þó aðeins
brot af þeim ógleymanlegu stundum
sem við áttum með þér.
Þú varst ömmu allt og munum við
reyna eftir okkar bestu getu að vera
henni til halds og trausts, hún veit að
við gerum allt fyrir hana. Við erum
þakklát fyrir að hafa fengið að kynn-
ast þér svona vel og að hafa átt þig
sem vin. Takk fyrir allt.
Bless, elsku afi.
Loftur Þúr og Áslaug.
Hann afi var smiður og var mjög
góður við okkur öll. Mörgum þykir
vænt um hann.
Við afi fórum oft í feluleik og spil-
uðum Olsen Olsen og okkur þótti það
mjög gaman. Það var mjög gaman að
fá hann og ömmu í heimsókn og að
heimsækja þau. Afi fór oft í göngu-
túr og tók mig og ömmu með sér áð-
ur en hann varð veikur. Við löbbuð-
um um Hvassaleiti og fórum
stundum í Húsdýragarðinn. Afi
sagði mér oft brandara og kenndi
mér að segja sögur. Við afi horfðum
oft á uppáhaldsþætti hans í
sjónvarpinu sem voru um dýralíf og
náttúru. Mér þykir mjög leiðinlegt
að afi sé dáinn og ég sakna hans
mjög mikið.
Ester.
Siggi afi heilsaði mér alltaf og
klappaði mér á kollinn þegar ég kom
heim til hans og á spítalann. Ég man
þegar við vorum að taka dót úr kjall-
aranum í Hvassaleiti. Við afi fórum
líka í húsdýragarðinn með Hildu
ömmu og sáum kýr og gassir. Við
gáfum gæsunum að borða. í sumar-
bústaðnum vorum við líka að skoða
einhver dýr, hesta og kýr. Við vorum
með kíki sem afi átti. Við smíðuðum
báta og orustuflugvélar og spiluðum
Olsen Olsen og Veiðimann.
Afi getur alltaf séð okkur en við
getum ekki séð hann. Ég elska afa.
Einar Siggi.
Skilafrestur
minningar-
greina
EIGI minningargrein að birt-
ast á útfarardegi (eða í sunnu-
dagsblaði ef útför er á mánu-
degi), er skilafrestur sem hér
segir: I sunnudags- og þriðju-
dagsblað þarf grein að berast
fyrir hádegi á föstudag. í mið-
vikudags-, fimmtudags-, föstu-
dags- og laugardagsblað þarf
greinin að berast fyrir hádegi
tveimur virkum dögum fyrir
birtingardag. Berist grein eftir
að skilafrestur er útrunninn
eða eftir að útfór hefur farið
fram, er ekki unnt að lofa
ákveðnum birtingardegi. Þar
sem pláss er takmarkað getur
þurft að fresta birtingu greina,
enda þótt þær berist innan hins
tiltekna skilafrests.