Morgunblaðið - 17.08.2000, Blaðsíða 48

48 FIMMTUDAGUR 17. ÁGÚST 2000
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
ÁGÚST VILBERG
GUÐJÓNSSON
+ Ágúst Vilberg
Guðjónsson
fæddist 26. ágúst
1914 á Stokkseyri.
Hann lést 27. júlí síð-
astliðinn á Hrafnistu
í Reykjavík. Foreldr-
ar Ágústs voru Guð-
jón Pálsson og Vil-
borg Margrét
Magnúsdóttir. Ágúst
átti 8 systkini, þar af
er einn bróðir á lífi,
Guðbergur Óskar.
Hans kona er Rósa
Vilhjálmsdóttir. Hin
eru: 1) Steinunn Sig-
ríður, f. 8. okt. 1896, d. 23. ágúst
1926. Maki Jón Steingrímsson. 2)
Guðrún Pálína, f. 4. sept. 1887, d.
2. mars 1982. Maki Magnús Sig-
geir Bjarnason. 3) Magnús, f. 27.
ágúst 1899, d. 19. aprfl 1991. Maki
Bjargey Guðjónsdóttir. 4) Magnea
Vilborg, f. 6. okt. 1903, d. 2. nóv.
1960. Maki Júlíus Jónsson. 5) Þur-
íður Kristín, f. 23. okt. 1906, d. 13.
ágúst 1962. Maki Jón Steingríms-
son. 6) Bergsteinn, f. 4. júlí 1909,
d. 4. des. 1987. Maki Fjóla Blóm-
kvist Gísladóttir. 7) Einar Guðjón,
f. 15. júní 1912, d. 22. nóv. 1918.
Síðan koma Ágúst og Guðbergur.
Ágúst kvæntist Astu Margréti
Sigurðardóttir, f. 25. september
1924, hinn 27. september 1947.
Hún lést 19. nóvember 1995.
^ Sonur Ástu og fóstursonur
Ágústs er Sigurður Grétar Egg-
ertsson, börn hans eru Ágústa
Dröfn, f. 15. aprfl 1973, sonur
hennar er Kristján Alexander, f.
26. júní 1993; Hilmir
Freyr, f. 17. janúar
1976, og Eva Björg,
f. 28. aprfl 1983;
fóstursonur Sigurð-
ar er Snæbjörn, f.
28. janúar 1967. Sig-
urður kvæntist
Matteu Pétursdótt-
ur, þau skildu. Sam-
býliskona Sigurðar
er Rósa Helgadóttir,
f. 18. ágúst 1949.
Börn Ágústs og
Ástu eru: 1) Guðjón
Vilberg, f. 1. sept-
ember 1948, kona
hans er Sigurbjörg Ágústsdóttir,
f. 2. nóvember 1947. 2) Erna
Kristín, f. 20. nóvember 1952,
börn hennar eru Ásta Hjördís, f.
15. febrúar 1973, dóttir hennar er
Tanja Dögg, f. 17. aprfl 1997; Jón
Ágúst f. 6. ágúst 1978, sambýlis-
kona hans er Dóra Ragnarsdóttir,
f. 27. aprfl 1980. Erna giftist
Valdimari Jónssyni, þau skildu.
Eiginmaður Ernu er Ólafur Már
Magnússon, f. 20. desember 1955.
3) Þuríður Jóna, f. 2. ágúst 1962,
gift Valdimari Karli Guðlaugs-
syni, f. 5. mars 1962, börn þeirra
eru Þorsteinn Ingi, f. 25. mars
1985, Tryggvi Karl, f. 6. október
1987, Kristinn Örn, f. 16. október
1992, og Margrét Ásta, f. 23. febr-
úar 1997.
Ágúst starfaði allan sinn starfs-
ferill hjá Vegagerð ríkisins.
Útför Ágústar verður gerð frá
Bústaðakirkju í dag og hefst at-
höfnin kl. 13:30.
f Nú þegar afi Gústi hefur kvatt
okkur langar okkur að minnast
hans með nokkrum orðum.
Eftir að amma Ásta dó bjó afi
Gústi einn í Hólmgarðinum. Alltaf
fannst okkur gott að koma til hans
og hann var alltaf ánægður að sjá
okkur.
Afi var voðalega vandvirkur og
nákvæmur. Hann kom sér upp
verkfæraaðstöðu uppi á hálofti í
Hólmgarðinum. Þar dundaði hann
sér oft við að smíða ýmsa nytsam-
lega hluti. Hann gaf okkur litlar
hrífur til þess að við gætum öll rak-
að blettinn með pabba sem sló allt-
af fyrir hann. Þegar við vorum búin
og vorum að drekka kom afi alltaf
með pening og gaf okkur fyrir
hjálpina.
Afi hafði líka gaman af að leika
við okkur þegai' við komum í heim-
sókn. Heima hjá afa var bílateppi
og fullur poki af gömlum bílum. Svo
röðuðum við bílunum upp og afi
skreið oft með okkur á gólfinu. Þá
sagði hann okkur sögur af því þeg-
ar hann sjálfur var að leggja vegi í
gamla daga úti á landi. Þá vann
hann hjá Vegagerðinni og keyrði
vörubíl. Hann hafði líka gaman af
að sýna okkur myndir af því í
myndaalbúminu sínu. Skrýtnast
fannst okkur samt að heyra hjá
honum sögur um álfa sem bjuggu í
stórum steinum og hólum víðs veg-
ar um landið en hann kunni margar
sögur af þeim.
Við kveðjum núna hann afa okk-
ar og vitum að honum á eftir að líða
vel við hliðina á ömmu.
Þorsteinn Ingi Valdimarsson,
Tryggvi Karl Valdimarsson,
Kristinn Örn Valdimarsson,
Margrét Ásla Valdimarsdóttir.
Elsku afi, nú ertu farinn til
ömmu og þér á án efa eftir að líða
betur þar heldur en hér, án hennar.
Því miður hittumst við ekki allt
of oft síðastliðin ár, vegna búsetu
okkar í Danmörku en ég man eftir
mörgum góðum stundum um ævina
sem bæta það upp.
Þótt minninu hafi verið byrjað að
hraka mundir þú alltaf eftir okkur
og talaðir mikið um hana Tönju
þína og símtölin ykkar milli land-
anna voru yndisleg að hlusta á, þið
voruð þau einu sem skilduð þau.
Það voru ófáar stundirnar sem
ég eyddi í Hólmgarðinum, alltaf var
maður velkominn og var dekrað við
mann og manni látið líða sem best.
Og í Hólmgarðinn er ég svo aftur
komin og geri mitt besta í að passa
húsið. Ykkar góði andi fylgir því og
ég veit að þið eruð þarna einhvers
staðar og gerið ykkar besta til að
passa upp á okkur.
Elsku afi, við eigum eftir að
sakna þín mikið og sérstaklega
Tanja sem finnst mjög skrítið að
hún sjái þig ekki aftur, henni
fannst þú ekkert gamall.
Þegar fram líða stundir munu
fallegar minningar koma í stað
sársaukans.
Bless, bless, elsku afi og langafi.
Ásta Hjördís og Tanja Dögg.
Það er margt sem kemur upp í
hugann þegar maður sest niður til
að skrifa minningargrein en mig
langar til að kveðja þig með fáein-
um orðum. Eg hef nú ekki þekkt
rfisdrykkjur í Veislusalnum
Sóltúni 3, Akógeshúsinu,
fyrir allt ab300 manns.
EINNIG LE'ITliíí HADEGISMATUR
MEÐKAFFI OG TERTI! A EFTIR - SAMA VERI)
G3
. s(íoiii
hJ6 °Hur
° «o tinul
VEISLAN
Glœsilegar veitingar frá Veislunni
Austurströnd 12 • 170 Sehjornomes • Sími: 561 2031 * Fax: 561 2008
&
VEITIN G AELDHU S
www.veislan.is _ _
Cg
þig mjög lengi en finnst eins og ég
sé búin að þekkja þig alla mína ævi
og áður en ég vissi af var ég farin
að kalla þig afa ósjálfrátt. Mér
fannst þú alltaf svo krúttlegur
gamall maður og þú varst alltaf
brosandi og komst mér alltaf í gott
skap og fór ég alltaf svo glöð frá
þér. Þú varst alltaf svo þakklátur
þegar ég og Jón Ágúst komum í
heimsókn til þín í Hólmgarðinn. Ég
man einu sinni þegar við vorum í
mat hjá Ernu og Ola og þú líka en
þá var ég nýbúin að kynnast þér,
svo um kvöldið keyrði ég þig heim
og svo nokkrum dögum seinna seg-
ir þú við Ernu: „Ja, sú litla er nú
klár að keyra.“ Þér fannst það svo-
lítið merkilegt. Á föstudögum
fórstu alltaf til Begga bróður þíns
og fékkst alltaf eitthvað gott og
flott hjá honum og varstu oftast í
byrjun vikunnar farinn að bíða eftir
föstudeginum. I vor fórstu svo á
Hrafnistu og fannst þér alltaf hálf-
furðulegt að vera þar.
Hann Ágúst var víst orðinn full-
orðinn maður og hefur átt mörg
góð ár og það má þakka fyrir að
hann hafi ekki þurft að berjast fyr-
ir lífi sínu eða að hafa þurft að
standa í veikindum, hann fékk að
fara í friði og sátt og er það það
besta sem hægt er að óska sér en
söknuðurinn er sár og minningarn-
ar margar sem lifa með okkur.
Elsku afi ég vil þakka þér fyrir árin
sem ég fékk að þekkja þig og mun
ég aldrei gleyma brosinu og hlátr-
inum þínum sem gladdi mig alltaf
svo mikið. Ég kveð þig með söknuði
og veit að þér líður vel þar sem þú
ert núna.
Drottinn er minn hirðir, mig mun
ekkert bresta.
A grænum grundum iætur hann mig
hvíiast,
leiðir mig að vötnum,
þar sem ég má næðis njóta.
Hann hressir sál mína,
leiðir mig um rétta vegu
fyrir sakir nafns síns.
Jafnvel þótt ég fari um dimman dal,
óttast ég ekkert illt,
því að þú ert hjá mér,
sproti þinn og stafur hugga mig.
Þú býr mér borð
frammi fyrir fjendum mínum,
þú smyr höfuð mitt með olíu,
bikar minn er barmafullur.
Já, gæfa og náð fylgja mér
alla ævidaga mína,
og í húsi Drottins bý ég
langa ævi.
Þín,
Dóra.
Heiðursmanni ber að fylgja úr
hlaði. Það geri ég í örfáum orðum,
enda maðurinn aldrei gefinn fyrir
orðaflaum. Ágústi Guðjónssyni
kynntist ég á hans efri árum, að af-
loknum starfsferli hans. Mér hefur
verið sagt að þar hafi farið verk-
maður góður, handlaginn, vinnu-
samur og skilvirkur. Kynni mín af
Gústa og hans afkomendum stað-
festa þessa mannkosti. Það var
bjart yfir Gústa, hann var ávallt
glaður. Brosandi er hann klappaði
á koll barnabarna sinna. Gleði var
honum mikilsverð lífsgjöf. Gústi
var hæglátur maður og hafði sig lít-
ið í frammi í fjölmenni, en var ein-
staklega ljúfur og glettinn og hafði
margt fram að færa í tveggja
manna tali. Gústi var hófsemdar-
maður, en með fallegan glampa í
augum þegar hann lyfti staupi í
góðra vina hópi. Þannig var allt
hans viðmót og þannig mun hans
verða minnst.
Siguijón Yngvason.
Missir er hræðilegur. Minning-
arnar hrannast að. Hversu ljúfar,
sem þær annars eru, valda þær
sársauka, því söknuðurinn er svo
sár. Sorgin gleymir engum og við
missinn vaknar sjálfsgagnrýni og
ásakanir. Gat ég gert betur, var ég
nógu góður? Dauðinn er mesti ag-
ari lífsins.
Ágúst minnti mig alltaf á pabba,
mesta ástvin minn og félaga. Ég
missti hann á unga aldri, en um-
hyggja hans og fordæmi lifr enn
þann dag í dag. Báðir voru þeir ein-
staklega nærfærnir, traustir og
yndislegir. Brosið og hlýr málróm-
urinn var sífellt staðfesta þeirrar
ástar, sem að baki bjó. Augnaráðið
eitt og fasið fékk villta strákaskara
til að detta í dúnalogn. Þuríður mín
og systkinin hafa nú mikið misst,
sem og öll fjölskyldan.
Föðurmissir minn varð mér
hræðilegt áfall og ég veit, hvað
systkinunum líður illa núna. Móð-
urmissirinn fyrir nokkrum árum
var líka svo sár. Spurningarnar
vakna, stoðir lífs og tilveru bifast.
Við lítum til barnanna og unga
fólksins, sem framtíðin blasir við. I
þeim eiu svörin, framtíðin og lífið.
Við kyssum litlu glókollana og
strjúkum tár af vanga. Ástin
streymir til kynslóðanna í drottins
náð, þótt veruleikinn geti verið bit-
ur.
Strax í menntaskóla byrjuðu
Valdimar minn og Þuríður að vera
saman. Það var stoltur strákur,
sem kynnti undurfagra kærustu
sína. „Svo fáum við herbergi í
Hólmgarðinum."
Varla verður sagt að lífið hafi
alltaf verið tómur dans á rósum hjá
Valdimar í æsku. En nú skein sólin
svo sannarlega í heiði. Þuríður og
hennar yndislega fjölskylda voru
hamingja Valdimars. Hún stækkaði
líka. Þorsteinn Ingi kom, Tryggvi
Karl, Kristinn Örn og Margrét
Ásta. Syngjandi sæl og glöð, alltaf í
boltanum og á hestbaki þess á milli.
Ágúst fæddist á menningar-
staðnum Stokkseyri, þaðan sem
þúsund ára leið iá af hafi til al-
þingis íslendinga og Skálholts-
stjórnsýslu. Ellefu ára fluttist hann
með foreldrum sínum og systkina-
hópnum til Reykjavíkur. Ólst upp á
Nönnugötunni og Ásvallagötunni
og byrjaði ungur sem kúskur hjá
Vegagerðinni. Honum háði reyndar
alltaf fæðingargalli, hann vantaði
alla fingurna á hægri hönd.
Hann tók meirapróf á bíl og hóf
akstur hjá Vegagerðinni, var líka
mikið á ýmsum vélum. Hann kynnt-
ist stóru ástinni sinni, Ástu Mar-
gréti, og hóf búskap á Hverfisgötu
100, leigði hjá systur sinni og mági.
Á þessum árum tjölduðu vegagerð-
arflokkarnir oft hvítu tjöldunum
sínum, þar sem þeir voru að vinna,
og komu fjölskyldurnar gjarnan í
heimsókn, t.d. var eftirminnilegt
fyrir börnin að komast á Þingvöll.
Síðustu áratugi sína hjá Vega-
gerðinni starfaði Ágúst á lager
stofnunarinnar, og nutu þá frábær-
ir eðliskostir hans, skarpskyggni og
lipurð, sín vel.
Fáa menn hef ég þekkt meiri
fjölskyldumenn en Ágúst. Kona
hans, Ásta Margrét Sigurðardóttir,
var einstök, ein af burðarásum
kvenfélags Bústaðakirkju og forkur
dugleg. Hún lést fyrir fimm árum.
Fyrir fimmtíu árum festu þau
kaup á lítilli tveggja herbergja
íbúð, tilbúinni undir tréverk, í
Hólmgarði 13 og skiptu henni síðar
fytir stæiri í sama húsi. Þetta var
hið heilaga vé Ágústs. Þarna var
hann öllum stundum, þegar hann
var ekki að vinna. Hann var ein-
staklega laghentur, þrátt fyrir fötl-
unina, smíðaði jafnvel þvotta-
klemmur fyiir konu sína og sköft á
borðhnífa barnanna.
Eftir lát Ástu bjuggu börnin hon-
um yndislegt heimili áfram í Hólm-
garðinum. Skipt var liði og voru
daglegar heimsóknir, jafnvel oft á
dag. Ekkert breyttist, þótt hann
flyttist á Hrafnistu síðustu mánuð-
ina.
Kynni mín af Ágústi og allri
þessari yndislegu fjölskyldu og líf
Valdimars míns með henni hefur
skilið mig eftir djúpt snortinn. Að
leiðarlokkum þakka ég Ágústi ynd-
islega samfylgd. Ég votta börnun-
um, barnabörnunum, ættingjum
öllum og vinum mína dýpstu sam-
úð. Guð ástar og hlýju taki Ágúst
minn sér í faðm og veiti honum frið
sinn.
Guðlaugur Tryggvi Karlsson.
GUÐRUN
ARNALDS
+ Guðrún Arnalds
fæddist í Reykja-
vík 28. júlí 1919. Hún
lést á Hrafnistu í
Reykjavík 1. ágúst
síðastliðinn og fór
útförin fram frá
Dómkirkjunni 15.
ágúst.
Þegar ég kom til
starfa hjá föður mínum
Bernhard Petersen
haustið 1942 voru fyrir
á skrifstofunni tvær
stúlkur, fósturdóttir
hans, Arndís Skúla-
dóttir, og tók ég við af henni sem
bókhaldari og gjaldkeri, hin var
Guðrún Arnalds og áttum við eftir
að eiga áratuga samstarf. Hún
hraðritaði fyrir föður minn og sá um
allar bréfaskriftir, sem þá voru kall-
aðar korrespondance. Það fór ákaf-
lega vel á með þeim, sem best kom
fram í frábærri minningargrein er
hún reit um hann látinn.
Meðan hún starfaði hjá okkur var
hún allta tíð mín hægri hönd. Fljót-
virk og jafnframt vandvirk og ákaf-
lega vel að sér í íslensku máli. Á ein-
hverju starfsafmæli hennar reyndi
ég að gera mér grein fyrir afköstum
hennar og komst að raun um að bréf
og skjöl er hún hafði vélritað hjá
okkur skiptu tugum þúsunda.
Það var ekki vélakostinum fyrir
að fara á skrifstofunni, tvær gamlar
ritvélar og handsnúin reiknivél. Auk
þess áttum við gamla samlagningar-
vél með rússnesku
letri, hvaðan sem hún
hefur nú komið. Þetta
bjargaðist, enda ekki
völ á öðru þessi fýrstu
ár. Það var þvf mikil
bót er við eignuðumst
IBM-rafmagnsritvél
og FACIT-reiknivél.
Öll viðskipti við út-
lönd fóru fram með
skeytasendingum og
bréfaskriftum og voru
margar ferðir daglega
með skeyti út á sím-
stöð. Það var því mikil
framför er við fengum
telex 1963 og síðar faxtæki.
Ég saknaði Guðrúnar mjög er hún
hætti störfum hjá okkur 1988. Þetta
var auðvitað slæm eigingirni en ég
var orðinn svo vanur þeim góða anda
og áhrifum sem henni fylgdu að ég
leiddi hjá mér þá hugsun að sam-
starfi okkar lyki meðan bæði lifðu.
Ég var alla tíð dálítið montinn af
að hún skyldi starfa hjá okkur því
inn á við sem út á við var hún tákn
um traust og reglusemi og kjölfesta í
okkar skrifstofuhaldi.
Það var aldrei þrot á umræðuefni í
kaffitímum þar sem Guðrún var
annars vegar og hafði ég lítið í hana
að segja þegar við vorum ekki sam-
mála, en allt var þetta í mesta bróð-
erni og samstarf okkar alla tíð sem
best varð á kosið.
Ég kveð mína elskulegu sam-
starfskonu með þökk og virðingu.
Gunnar Petersen.
Formáli minningargreina
ÆSKILEGT er að minningargi'einum fylgi á sérblaði upplýsingar um
hvar og hvenær sá, sem fjallað er um, er fæddur, hvar og hvenær dáinn,
um foreldra hans, systkini, maka og börn, skólagöngu og störf og loks
hvaðan útför hans fer fram. Ætlast er til að þessar upplýsingar komi að-
eins fram í formálanum, sem er feitletraður, en ekki í greinunum sjálf-
um.